Me & Mo op één van onze prachtige natuurplekken (dit was Kroatië)
Dan... dan heb je er te lang niet onder gestaan!! En om eerlijk te zijn, ervaar ik de douche als een super geniale uitvinding.. Elke keer als ik er onder sta, duurt de douchesessie minstens een half uur. Minimaal 30 minuten lang geniet ik van de warme schone stroom van water langs mijn lijf. Wat een groot genot is dat zeg. Daar sta je nooit zo bij stil als je dagelijks gebruik van maakt. Tuurlijk kan je dan tevens van een douche genieten, maar neem van mij aan, nooit op de manier die je ervaart als je er maar eens per 2 weken (!) gebruik van kan maken! Zekers te weten.
Ons enige gebrek
We hebben er inmiddels een aantal landen op zitten met onze zelfgeknutselse camper bus. En het enige wat echt ontbreekt is een warme douche. In onze inventaris is wel een douche aanwezig, maar helemaal optimaal is het niet. De meegenomen jerrycan blijkt een opening te hebben die net precies te klein is voor het pompje van de douche. Dit hadden we thuis uiteraard kunnen testen, maar dat is over het hoofd gezien (ja, hou er maar over op). Bovendien is de buitentemperatuur nu ook niet zo geweldig geweest, behalve de afgelopen weken in Kroatië. En douchen doe je gewoonlijk zonder kleren en dat is buiten niet op elke plek erg handig. Kortom onze eigen douche is door Pierre slechts één keer gebruikt.
Maar we stinken niet hoor
Mogelijk dat mensen zich afvragen waarom we maar eens in de 14 dagen een douche hebben, dat zal ik dus even toelichten. Wij parkeren en slapen ergens. Zomaar daar waar het kan. Meestal via de Park4night app op onze telefoon. Resultaat: geen douche (of beter gezegd: geen voorzieningen), maar wel een prachtplek in de natuur, of middenin een grote stad. Voor deze plekken hoeven we niet te betalen, en zorgt ervoor dat we langer kunnen reizen. Bovendien zijn de plaatsen die we vinden vele malen mooier en/of handiger. Het is ook avontuurlijker, want je weet maar nooit of je door de politie wordt weggestuurd of ‘verkeerde’ mensen tegenkomt. Maar goed, dit klop ik nu gelijk op een stukje hout - wat voor me ligt - af.
Alleen in Duitsland weggestuurd
Enkel in Duitsland zijn we tot nu toe vriendelijk verzocht te vertrekken uit een natuurgebied, de lachende boswachter gaf gelukkig geen boete. Een paar honderd meter verderop was een parkeerweiland, daar moesten we 1 euro voor betalen aan de plaatselijke boer. Deze onverwachtse mogelijkheid was er die dag omdat er een oogstfestival werd gehouden in het dorpje hoger op de heuvel. Nadat we ons ontbijt op dit weiland hadden gehouden en we de attractie van de parkeerplaats waren met Mo (de kat die ieders hart steelt), zijn we ook maar even een kijkje gaan nemen op het buurtfeest. Leuk om zo spontaan een lokaal feestje mee te maken. Maar goed, terug naar ons en het feit dat we niet stinken.
Elke dag een katwasje
Tegen de tijd dat ik voel dat er echt echt echt een douche nodig is, dan kijk ik verlangend naar ieder huis dat we voorbij rijden. Zoefff.. zoeff.. zoeff.. daar is een douche, en daar, en daar, en daar ook. Zomaar in elk huis is een douche te vinden, en een normaal toilet, en werkende wasmachine, wow, wat een luxe voor alle bewoners van alle soorten woningen. Ongeacht hoe het er uitziet, in mijn geval dat doet er niet toe. Als het maar voor handen is en werkt. Heerlijk zeg. Dit is één van de inzichten die het reizen mij gegeven heeft: Elk huis heeft een douche! En een toilet! En een wasmachine! Hoe comfortabel is dat! (Maar het is stukken minder avontuurlijk, dat dan weer wel.)
In gedachten bel ik zomaar ergens aan om te vragen of we er wellicht mogen douchen, maar nee, dat gaat te ver. Zou er ook showersurfing bestaan, in plaats van couchsurfing? Totdat we een douche hebben gevonden gaan gedachten met me aan de haal, en tot die tijd doen we elke dag braaf een katwasje met een ouderwetse washand. Zo blijven we toch fris en fruitig, en natuurlijk hebben we voldoende schone kleren voorradig (de was doen is overigens weer een geheel ander avontuur).
Echte liefde is... elkaars haren wassen
Haren wassen kan niet met een simpele washand helaas. Dit doen we dus voor elkaar bij elkaar, dan is het zo voor me elkaar. Er wordt water gekookt en gemixt met koud water. Snel haren onderdompelen, wassen en uitspoelen, met behulp van een wasteil en een jampot (en shampoo natuurlijk). Wekelijks wordt de kapsalon hiervoor buitengezet (twee handdoeken, ons vouwbankje en de klaptafel). Voor alles is een oplossing te vinden.
Hoe komen we dan aan water vraag je je af? En de plaatsen waar we een douche hebben gevonden? Die vertel ik je in deel 2 van dit onderwerp, het verhaal wordt alweer veel te lang. Overigens hoeven mensen zich geen zorgen te maken over ons uitbuiten van buitenplekken, want overal nemen we afval van anderen mee. We laten onze slaapplekken dus schoner achter dan dat ze zijn als we er aankomen. Ook kopen we onze boodschappen in het land wat we bezoeken, dus betalen we toch een vorm van belasting, al is het dan geen toeristenbelasting voor elke nacht. En tot slot, als we ergens gebruik van maken, dan proberen we altijd iets van geld en/of een Glimlach achter te laten.
Oké, oké, ik geef toe. Ik heb van de week drie sappige mandarijnen gestolen van groot veld vol prachtig oranje mandarijnenbomen. Ik moest denken aan de verhalen die mijn ouders vertelden, dat ze vroeger ook wel eens iets van het land opsnoepten. Heerlijk kneuterig toch? En de mandarijnen waren zo lekker dat ik bijna spijt had er maar drie meegenomen te hebben.
Waar ben ik nu?
De plek waar ik nu aan het schrijven ben is in het Zuiden van Kroatië. De wintertijd is gisteren officieel ingegaan, en toch zit ik in een sluimerend zonnetje buiten op ons opvouwbare bankje te typen. Voor me zie de zee, en een paar onbewoonde eilanden, voor het eerst is hier een zandstrandje. De rest van dit land bestaat hoofdzakelijk uit rotsstranden. Naast mij staat een wit oud VW busje geparkeerd, uit mijn hoofd een T3. Een grote local familie is daarstraks uitgestapt en men is aan het genieten van een middagmaal (het is 11:44 uur nu). Ook Mo kreeg een stukje vlees daarnet (opnieuw steelt ze alle harten).
En waar is mijn lief?
Pierre is een nieuwe poging tot vissen vangen begonnen en staat aan het einde van dit strandje zijn geluk te beproeven. Naast hem staat een professioneel visser met maar liefst 7 vishengels tegelijk... Maar mijn dappere Fransman laat zich niet uit het veld slaan en blijft vol volharding zijn hengel uitgooien. Stukjes brood, soepcroutons, mais, dode vliegen, van alles wordt en is al geprobeerd (maar de gehele reis is er nog geen vis gevangen, wel is de eerste vishengel al ergens eerder gebroken, en is er een nieuwe aangeschaft). Ach, als hij gaat vissen heb ik even tijd voor mij alleen. Dat komt niet veel voor als je op zo’n 4m2 woont.
Vluchten voor je eigen gedachten
Indien ik mijn verhaal vanuit augustus verder zou moeten oppakken dan kan ik minstens een maand lang non-stop schrijven. Ergens vraag ik me af waarom er zo weinig door mij geschreven wordt. Kennelijk is het niet het moment. Ik kijk elke dag wel even snel op Facebook, maar voel me niet geroepen iets te posten. En aan de andere kant, als ik de foto likes zie van de mensen die reizen in een camper denk ik altijd, dat zouden wij ook kunnen doen. Zeker met het reizen samen met Mo, de kat die overal vrienden maakt.
En vervolgens leven van bijvoorbeeld bedrijven die sponsoren. Maar wil ik dat echt? Poeh, altijd weer dat vraagstuk. Wat wil ik nu echt? Zelfs nu ik een mooie momenten samen met een lief beleef, plopt deze vraag weer op. Nee, vluchten van je eigen gedachten is niet mogelijk. Haha, een ander inzicht wat het reizen je opnieuw kan laten inzien. Langzaam maar zeker wordt het wel duidelijk wat ik wil gaan doen, of nee, wat wij willen gaan doen. Onze richting wordt steeds meer helder en zal ons terug doen gaan naar Frankrijk. Wel zullen we wat hulp van anderen nodig hebben, maarrrr... Waar een wil is, is een weg!
Terug naar augustus in Nantes, Frankrijk.
Die woensdag waar ik mijn vorige verhaal gestopt ben.
Nadat Rico is goedgekeurd zijn we vrienden gaan bezoeken. De vriend, die de deurbel beantwoordt, draagt dezelfde Birkenstocks als mijn vriendje, inclusief dezelfde slijtage en klusvlekken. Ja, het zijn goede vrienden. Ze kennen elkaar al sinds de kleuterschool en armen worden om elkaar heengeslagen. Mooi om een vriendschap zo zien. Ik probeer de Franse gesprekken een beetje te volgen, maar het gaat veel te snel voor mijn arme woordenschat. Als we ‘ons huis’ laten zien, zijn ze onder de indruk, en wij kijken elkaar aan: 'ja, stiekem zijn we best trots op onze coole tiny house woning.'
Tijd om naar Nederland te gaan
Met harde wind en zware regenbuien rijden we later die dag door richting Parijs. Het wordt tijd dat we Nederland gaan bezoeken. Mijn ouders willen heel graag kennis maken met degene die mijn hart gestolen heeft. En bovendien mij geheel gestolen heeft om een groot avontuur aan te gaan. Iets waar ze geloof ik niet helemaal gerust op zijn. Maar goed. Eerst maar eens kennis gaan maken. Dat alleen al vind ik een spannende gebeurtenis, mijn ouders spreken geen Engels en al helemaal geen Frans. Het zal op mijn vertalingskunsten aankomen.. (Wellicht kan ik iets naar mijn zin vertalen, haha) (Is grapje natuurlijk). :)
Geen warmtebron is geen koffie
Geen stroom is ook geen koffie
Onderweg hebben we een grote behoefte aan een kop dampend hete koffie. Doordat we nog altijd geen warmtebron hebben stoppen we daarom bij een tankstation. En je gelooft het of niet, ze zitten zonder stroom. Een groot tankstation zonder stroom. Heb je het ooit meegemaakt? Er is dus geen koffie voor ons. We laten deze chaos maar snel achter ons. Bij een klein restaurant verderop hebben we gelukkig meer geluk. Eindelijk koffie, jammie. Geluk zit soms echt in kleine dingen.
Online bestellen is superhandig (maar niet voor ons)
Ergens onder Parijs vinden we een parkeerplek, opnieuw een top natuurplek. Het is aan een klein meer, onder de grote bomen (ik vraag me af welk soort en denk aan kastanjes, Pierre denkt 'marrons' > iemand vertaling? Tot op de dag van vandaag heb ik de vertaling nog niet opgezocht). Anyway, het is weer een mooi plekje en de regen is net gestopt. Tijd om iets te eten bij elkaar te scharrelen wat koud gegeten kan worden. We zijn notabene nog gestopt bij een camper accessoires shop, welke geen kooktoestellen op voorraad hadden, wel online te bestellen natuurlijk. “Uhmm, toch bedankt.”
Na deze nacht zullen we door België heen crossen om naar een afspraak in Nederland te gaan. Wellicht nog 1 overnachting rondom Antwerpen, maar daarna gaan we toch echt de grens over. Jammer genoeg is er dus geen tijd om ons mooie buurland (voor zowel de Nederlanders en als de Fransen) te bekijken. We zetten het op onze lijst voor een volgende reis.
De Nederland periode werd uiteindelijk behoorlijk heftig, en niet enkel om alle koelkastfrustratie (ja, dat hebben we ook nog naast geen warmtebron dus ook geen koelbron). We zijn langer dan gepland in ons kikkerlandje gebleven en daardoor is onze gehele reis behoorlijk anders gelopen. Mocht je mijn verhalen volgen, dan komt je de volgende keer meer te weten.
En nu?
Nu wordt het hoog tijd voor het zoeken van een douche voor ons. Beloof jij me dat de eerstvolgende keer dat je een douche neemt, je deze weer als een geniale uitvinding zal ervaren?? Als je gewone dingen eens vanuit ander oogpunt wil bekijken en dan kan je hiermee in je eigen huis reeds beginnen. Heb je hierbij hulp nodig, dan mail me gerust, haha. Ik denk dat ik je daarbij wel kan helpen. Ieder huis heeft namelijk een ongelooflijke luxe die we gewoon zien als ‘gewoon’. Maar zo gewoon is het in de basis niet. (Ik vraag me nu al af hoe ik een woning in de toekomst zal gaan ervaren. Of zullen we nooit meer in een woning wonen?! Wie weet wat morgen brengt...)
RSS-feed
