Vooral over hoe het in werkelijkheid blijkt dat prioriteiten stellen erg goed is om te doen... En over een paar achteraf gezien nuttige reistips. Volgens mij leef ik geheel volgens de methode: 'Al doende leert men...' We gaan hiervoor eve terug naar vorig jaar. Oef, wat klinkt dat alweer lang lang geleden. Vind je ook niet?
Maandag 19 december 2016, Caniac du Causse
'Ok. Focus op je ademhaling. Schiet op, al die hersenspinsels. Slapen, dat is wat ik wil. Gedachten op nul, dus nergens meer over nadenken, aub, svp!'
Tis bijna middernacht, nog 3 dagen Frankrijk tot mijn vertrek, en ik las vanavond over de aanslag in Berlijn. Ik besluit gelijk, daar ga ik niet overschrijven. Waarom? Niet om mijn ogen ervoor te sluiten, maar om het niet erger te maken dan het al is. Aanslagen in onze buurlanden. Mijn gedachten hierover gaan met mij aan de haal, terwijl ik op dit tijdstip graag zou willen slapen.
Stiekem denk ik ineens aan 'mijn baan', hoe zou het met Glimlach Eve verlopen als we in oorlog zouden leven? Heel even denk ik aan mijn opa, welke ik nooit gekend heb, maar welke door zijn beroep - als bakker in de oorlog - wel daadwerkelijk mensen heeft kunnen helpen. Hebben we niet veel meer van dit soort beroepen nodig, bedenk ik me mijmerend. Op een drafje brengen mijn gedachten mij verder weg.....
Moeten we niet opnieuw in NL (of in Frankrijk) weer zelf kleding maken en het eten wat in ons land geproduceerd wordt opeten? In plaats van dat alles uit de verste landen wordt gehaald? Het is bizar hoeveel spullen en voedsel er verscheept worden. En tot slotte beland ik op zee...
Ontdekkingsreizigers
Ergens voel ik de gedachtegang van de historische avonturiers, ver van huis, die heerlijke specerijen ontdekt hebben en vervolgens op handelsschepen zitten. Een gouden vondst. Wat een schat hebben zij ontdekt, en wat zijn er ontiegelijk veel mogelijkheden in de wereld bijgekomen door de eeuwen heen. Hoeveel makkelijker is reizen bijvoorbeeld geworden? Je kan het jou bijna niet voorstellen, hoe het vroeger moet zijn geweest. En toch...
Als je er eens heel even bij stilstaat... Ongelooflijk, kijk naar de ontwikkeling van communicatiemogelijkheden. (Ik begrijp ineens volkomen waarom mensen geschiedenis willen studeren).
Terug naar mijn beginfilosofie. Wat zou jouw baan waard zijn als we niet in vrijheid zouden leven? Een zware vraag zo net voor kerst. En voor mij met vrienden in de defensie wereld ben ik me ineens bewust van hun job. Niet meer aan denken. Even bij stilstaan mag. Fantaseren over ontdekkingsreizigers ook. En dan waarderen wat je nu vandaag de dag allemaal hebt.
Terug naar mijn ademhaling.. Handen op mijn buik, oren gericht op het horen van in- en uitgaande lucht. ‘Verder niets... Slapen dat is wat ik wil..... Ach kak, toch eerst mijn telefoon pakken om deze gedachten op te schrijven.’ 00:16u
‘Wat heb ik gedaan en ondernomen de afgelopen maanden in Frankrijk?’
Ik weet zeker dat ik deze vraag ga krijgen straks terug in NL... Mijn ademhaling ben ik alweer vergeten. En een eenduidig, zinnig antwoord krijg ik niet. Ik heb hoofdzakelijk genoten van uitslapen, van ronddwalen, van naar de wolken staren, van dagdromen en van alle vrijheid om mij heen. Elke dag opnieuw en dat ruim 3 maanden lang. Tuurlijk zijn er ook moeilijkere momenten geweest en ik heb gewerkt. Maar het woord ‘VRIJHEID’ omschrijft mijn periode het beste. 00:47u
Facebook volgers kopen...
Ineens - geen idee waarom, want ik zou liever slapen - denk ik aan het artikel wat ik moest schrijven over het kopen van Facebook volgers. Ja, mensen, dit kan tegenwoordig. Omdat je zo gelijk populair lijkt en mensen dan bijna automatisch je pagina gaan volgen. “Mensen willen kennelijk bedrogen worden.” zoals mijn vader wel eens zegt over reclame. Dit is mijn mening: "Koop geen Facebook volgers, doe het op eigen kracht!" Dit is toch veel waardevoller? Ja, het duurt langer voor je volgers hebt. En ja, het duurt langer voor je geld verdient. Maar ik wil puur blijven en daar passen geen gekochte likes en volgers bij, beslis ik vol overtuiging en ijverig typ ik door op mijn telefoonnotities. 02:34u Ik slaap nog altijd niet..
Dinsdag 20 december 2016, Caniac du Causse
00:26u Ik heb slaap... Megaslaap zelfs...
Om 22uur naar mijn bedje gegaan, moe. Maar nee, mijn hoofd loopt verder in de dag. Twee dagen Frankrijk te gaan. Huis half schoon en spullen (nu ja laten we zeggen voor een deel) ingepakt. Een paar bestellingen moeten nog afgemaakt worden. Hmmm, zou het door de adrenaline van mijn vertrek komen dat ik niet kan slapen? Voor het eerst terug naar Nederland zonder eigen huis in het land.
Mijn dilemma op dinsdag
Ik hing ondersteboven bij een toiletpot vandaag om te poetsen. Een beetje overdreven, maar mijn detailoog stond aan. En dan moet elk vlekje er aan geloven, tevens 7 bedden opgemaakt, 3 douches ontkalkt en het bad glimt weer. Reeds van alles uit de kasten gehaald, nu zien dat het netjes in mijn auto terecht komt. Ik ha un poigne tot slapen doen, geeuwwww, terwijl mijn hoofd het to do lijstje opnieuw voor de zoveelste keer doorneemt. 00:44u
Woensdag 22 december 2016, Caniac du Causse
09.22u Met moeite net uit bed gestrompeld, maar mijn gedachten stromen altijd:
‘Al tijden heb ik alle tijd. Maar er is altijd wat. En nu is het al tijd om te vertrekken. Het is tijd voor het inpakken. Er is altijd een tijd, maar er is nooit altijd tijd. Of nemen wij die tijd niet?’
01:29u Tja, als ik dan toch wakker ben:
Vanavond tot laat zitten kletsen met de Nederlandse paardrij-man. Mijn 1 na laatste Franse avond met koffie (die overigens niet te drinken was – lang verhaal en ik zal het moeten inkorten, anders schrijf ik hier een volledig boek), wijn, nootjes en 5 Glimlachjes, op zijn verzoek gemaakt.
Vandaag bestond verder uit poetsen en opruimen en opruimen en poetsen. Ik kreeg een appje van vriendinnetje: "Goed is goed, Eef!!!" Ze kent me te goed. Ga het wel proberen te onthouden voor morgen, want anders krijg ik het allemaal niet af. Megagroothuis. Het wordt voorlopig mijn allerlaatste dag in Frankrijk... En dan naar huis... Of ja, soort van 'naar huis'... Want ja, geen huis meer. Gek gevoel hoor!
Vrijdag 23 december 2016, Caniac du Causse
7:25u wakker, maar geen wakker gevoel.
Gisteren, donderdag, ben ik opnieuw lang wakker geweest. Maar ik had mezelf opgelegd dat ik niet mijn telefoon ging pakken om te schrijven. Pas tegen half één lag ik op bed. En 90% van mijn to do lijstje klaar. Dadelijk het allerlaatste beetje in mijn auto gaan zetten. Inclusief Mo (die gister haal heil in de chaos zocht in mijn lege laptoptas). De gehele dag heb ik kalmerende thee gedronken, haha, en dat was nodig ook:
Ik gooi de aslade van houtkachel buiten leeg, want ja, ik wil de kachel schoon achterlaten. Sissend hoor ik de resten op het gras vallen. Oeps, was het niet gedoofd?!? Snel gooi ik er maar een emmer dweilwater overheen. Vervolgens kijk ik een tijd lang elk half uur uit de keukenraam of ik geen rook zie opstijgen uit het gras... (Echt weer een Evelinda actie dit bedenk ik me hoofdschuddend). Stug werk ik alle 3 de verdiepingen door, gewapend met schoonmaakmaterialen.
Prioriteiten stellen
Ik kan het kennelijk met poetsen ook niet. Wat wel een leuk detail is: Ik had een prioriteiten boek bij me. En in de allerlaatste week begin ik eindelijk aan dit boek. Hahaha, bij de eerste vier pagina's denk ik al: 'Dit boek had ik in de eerste week moeten lezen.' Terwijl de laatste Glimlach Eve bestelling op de allerlaatste avond in elkaar werd gezet. Deadline net weer gehaald…
De zon is zelfs nog niet op, maar ik zal moeten opstaan. Pas de laatste drie dagen is het hier winter..... Grijze lucht, regen, gure wind... Daarvoor waren er stralende zonnestralen met hemelsblauwe luchten, heerlijk!! Dit weer maakt het minder erg om weg te gaan. Toch voelt het raar zo de laatste keer dit bedje uit te stappen. Ik wilde het op Facebook zetten, maar ja, wat heeft iedereen aan die info. Misschien straks net voor ik ga toch even doen. Nu eerst zorgen dat ik kan gaan vertrekken! Zal zoals gewoonlijk wel iets later worden dan gepland. Ik wilde 8uur gaan, dit red ik niet meer. Prioriteiten, Evelinda, prioriteiten. :) 7:43u
Tot in Nederland!!
De tocht der tochten (voor mij) begint
Niet om 8uur, maar tegen 10uur. (Don't say a word..) Het reis voor vandaag gaat naar Cielle, België. Ik ga op bezoek bij een vorige werkgeefster, bijna 900km te gaan.
Een wel heel duidelijk voorbeeld van verkeerde prioriteiten
Je bent al anderhalf uur te laat, toch heb ik bedacht (morgen komen er nieuwe mensen in huis) dat het toiletpapier gevouwen moet worden. (Alleen deze zin al.. Haha, maar het is zo hotelachtig als de wc rol uiteinde gevouwen is een V. Ik weet het, maar je moet het zien.) (soms denk ik ook dat ik niet spoor hoor). En dan toch nog even snel een foto met Mo in de auto, deze op Facebook zetten en gaan!
Tip 1: Check je oliepeil op tijd
Vervolgens knippert bij het omdraaien van de autosleutel het oliepeil: “Minimaal – Minimaal” Oh no, wat nu??! Ik bel achtereenvolgens 3 mannen uit mijn telefoon. Geen neemt op. Verderop bij het weggooien van de laatste vuilniszak (tot de laatste kruimel afval verzameld natuurlijk), besluit ik de peilstok te checken. Na minstens 5 minuten turen onder de motorkap weet ik deze te vinden. Er zit nog wel iets in.. Dus ik besluit te gaan rijden. Wel eerst tanken bij dichtstbijzijnde supermarkt. Daar belt mijn 'Danny' (=BBF) mij als eerste man terug: “Rij gewoon naar een garage, Eve.” Oh ja, natuurlijk, goed idee. ;) Hij geeft mij de Franse vertaling van olie (l’huile, hoe toepasselijk) en ik rij terug naar het dorp en de garage die ik weet. Dicht. Natuurlijk. Ach, er zat nog wat in. Gewoon maar rijden dan.
Ik verwachtte rond 19uur aan te komen bij mijn overnachtingsplek. Deze tijd kruipt inmiddels al een beetje op.. Mo heeft het nergens over en ligt heerlijk in haar mandje of op schoot.
Op een gegeven moment ruik ik een brandende lucht in de auto.. Olie op?! Oh nee, in het weiland naast mij wordt gestookt. Het is niet mijn motor. Stuk verder opnieuw een vreemde geur. Oh wacht, er rijdt een oude Renault voor mij. Als deze auto uit beeld is, is de geur ook weer vertrokken. So far, so good.
Tip 2: Reageer op andere weggebruikers
Ik besluit op de helft van mijn route van 900km te stoppen. Moet ergens tanken, want ik haal het net niet met één tank. Als ik 400km gereden heb, haalt een geel busje mij in. Hij knippert met zijn richtingaanwijzers, net als vrachtwagens wel eens doen. Ik vond het grappig, maar schonk er verder geen aandacht aan. Totdat de bus langzamer gaat rijden, en ik besluit hem in te halen. Als ik bij het inhalen opzij kijk, zie ik een jongeman zwaaien en een gebaar van drinken maken en hij wijst naar de afslag die eraan komt. Dan wijst hij weer naar mij. ‘Huh?!?’ Mijn hersenen draaien op volle toeren, iets met hem gaan drinken?! Ik twijfel.. En daar is de afslag al. De gele bus neemt de afrit.. En ik.. Ik ben nog niet over de helft, en ik.. Ik rij door.
En ik ben er nog niet voorbij of denk: 'Shit, dit had weer een mooi verhaal kunnen worden.’ En wellicht had hij geweten welke olie ik mijn auto moet gooien. Maar niets aan te doen. Kennelijk kan ik nog niet atijd gelijk en spontaan reageren. Toch rij ik met een grote glimlach verder. Haha, een uitnodiging op de snelweg. Leuk!
Ruim over de helft stop ik dan eindelijk, het is inmiddels half 5.. Tijd voor koffie voor mij! En natvoer voor Mo. Mijn aankomsttijd is nu 20uur. Valt mee. Alleen ik zit net voor Parijs, net voor 17uur, dat belooft niet veel goeds..
Tip 3: Heb contant geld op zak, minstens € 50
De tolbetaling was trouwens deze keer overal een gedoe. :)
Bij Vierzon: 15 rijen dik (of misschien zelfs meer). Auto achter auto sluit aan, ik krijg veel duimen en lachende mensen naast mij, voor de rondkijkende Mo op het dashboard en in het raamportier. Maar eenmaal aan de beurt, gaat mijn raam omlaag, en zet ik Mo voor de stoel. Dan ticket in de gleuf. Creditcard in de andere gleuf. En normaal gezien krijg je die terug en gaat de slagboom omhoog. Eitje.
Mijn creditcard kwam wel terug, maar slagboom ging niet omhoog. Nog een keer proberen. Mo kwam ondertussen ook maar een kijkje nemen bij het open raam en de eerste auto achter mij begint te toeteren..
Opnieuw steek ik mijn creditcard in het apparaat, en vervolgens pak ik Mo vast en vanuit mijn ooghoek zie ik creditcard en nu ook mijn ticket uit de gleuven te voorschijn komen. Ik wil deze pakken, maar een windvlaag was me voor en weg is mijn ticket. Dan maar op de hulpknop drukken. Mo wordt ondertussen niet subtiel en onder een luid mauwend protest in haar reismand gepropt. In het gebrekkig Frans zeg ik, boven het mauwen van Mo en toeterende auto’s uit, dat het betalen niet lukt met creditcard. En dat mijn ticket is weggewaaid vervolg ik in het Engels. De Franse mevrouw snapt me niet helemaal en snauwt op een gegeven moment of ik money heb. “Yes, yes.” En hoeveel? “€ 20” Wat een mazzel! De tol was € 19,40. “You wait.” Ja, ik kan toch nergens heen.
Er na lang wachten en heel veel toeterende auto's komt er een man met fel oranje hesje tussen de drukke rijen doorgelopen. Hij komt gelukkig voor mij, en pakt het briefje van 20 aan. Hij heeft de 60 cent wisselgeld al in zijn hand. Met hevig rode wangen vervolg ik mijn weg. Parijs was na mijn stop een gekkenhuis, zo’n 60km lang drukte, langzaam, stilstaan en rechtrijden om geen voorbijschietende motorrijders te scheppen.
Herhaling tip 3: Heb contant geld op zak, minstens € 50
Ik rij dit keer naar Cielle, dit is een andere weg en ik kom opnieuw bij een tol. Deze moet je vooraf betalen. Wederom geeft mijn creditcard problemen. Ik krijg hem niet eens in het apparaat. “Tttrrrrrrrrrrrrrrrrrr” klinkt het. Bizar! Weer op de hulpknop, waarom wil mijn creditcard er niet in? Volgens de man kan het wel. Nee, volgens mij kan het niet. “You must pay.” Ja, dat weet ik ook wel.
Dan maar een graai in mijn portemonnee, aaahh, waarom heb ik net een koffie gekocht?!!
De tol is € 2,20. Ik heb in mijn hand € 2,25, waarvan helaas drie stuivers. En die, ik kijk schuin naar het machine, kan ik uiteraard niet gebruiken. Shit, dus net 10 cent te weinig. De man heeft opgehangen. Zou er weer iemand komen? Het lijkt erop van niet. Dan check ik een ander vakje in mijn knip, gelukkig! Daar zit precies één muntje van 10 cent.
Dus met nog drie stuivers op zak rij ik opnieuw met rode wangen verder.
Tip 4: Schrijf vooraf je route op
Tot het moment dat de TomTom de weg kwijt is. Ik ben de weg niet kwijt, ik blijf netjes tussen de lijntjes rijden. En toch rijd ik volgens mijn scherm middenin in een weiland?!
Rondom Reims besef ik me dat ik volledig op mijn navigatie rij en dus geen idee heb welke richting ik aan moet houden. Weer een oeps momentje. Langzaamaan begin ik moe te raken. Ik had net een jeubelmomentje gedaan omdat de teller onder de 200km was gekomen. En na de file van Parijs was mijn eindtijd op 21:30u gezet.
En nu..... Nu loopt de teller weer op. De weg komt maar niet terug op mijn beeldscherm en als er ineens een splitsing van de weg komt, denk ik, moet ik deze wel of niet hebben. Als ik er voorbij ben vind mijn gps spontaan de weg terug en blijkt dat ik de splitsing had moeten nemen. Alleen omdraaien zit er niet in op deze tolweg. En de teller loopt met maar liefst 60km op. Taai. Op zo’n moment ben ik blij dat ik geen opgever ben. Kaken op elkaar en door.
Aankomsttijd springt naar: 22:30u. Ongelooflijk wat een tocht.
De laatste 50km bevinden zich in de Ardennen van België. Deze kronkelende bosweggetjes lijken aardig op het Franse platteland. Heb ik bijna 1000km gereden, lijkt het net alsof ik bij het beginpunt ben, haha. Ondanks de vermoeidheid kan ik hier hartelijk om lachen. Ik ben nergens meer gestopt, behalve bij de laatste tol. En toen stond ik voor het verkeerde tolpoortje.. Gelukkig is hier verder geen kip. Dus ik kan achteruit en snel naar een goed poortje. De creditcard werkt hier wel. Pfieuw.. Want die drie stuivers zijn niet genoeg. Drie keer verkeerd is scheepsrecht denk ik dan maar. En kennelijk zat er nog genoeg olie in, want de auto is het blijven doen tot in Cielle.
Eenmaal aangekomen bij het leuke huis wordt er nog een heerlijke avondmaaltijd voor mij klaargemaakt en neergezet. Jammie! Vol smaak heb ik gegeten en sluit ik de dag gezellig met een wijntje af. Helemaal leuk en alles is uiteindelijk goed gegaan.
Zaterdag 24 december 2016, Cielle, België
Ik word wakker met een prachtig uitzicht. Minstens zo mooi als in Frankrijk. Een stukje hemel op aarde. Wat bestaan er toch een prachtige plekken op de wereld. Genieten blijf ik een tijdje uit het raam staren. We ontbijten en maken een fijne gezellige wandeling in de Belgische bossen. Wat een verwennerij. Er kan heel wat bijgepraat worden, als je elkaar een tijd niet gesproken hebt en in de natuur alle tijd hebt en neemt.
Toch komt er aan alles een eind
En the holidays are coming.. Tegen 14 uur besluit ik door te rijden naar mijn ouders voor kerstavond. Het oliepeil zit me niet lekker en ik probeer mijn Nederlandse garageman te bellen. Hij geeft mij gelijk door welke olie ik moet hebben en het tankstation in het dorp waar ik aankom om 13:55u heeft het, en gaat gelijk achter mijn kont op slot. Ik was dus net op tijd! Gerustgesteld vervolg ik mijn weg.
Driving home for Christmas.. maar dan dit keer echt. Pas in Nederland komt het liedje voor het eerst op de radio, en hij moet dan ook keihard gezet worden. Mo kijkt me met samengeknepen oogjes aan: “Moet dat nou echt zo hard?” “Ja, Mo, dat moet eve.” Het gevoel van alle bekenden straks terug te zien wordt steeds sterker.
Thuisgekomen zonder enige moeite, lachend de ruim 350km gereden, maakt papa een ouderwetse chocolademelk met koemelk zo van de boerderij. Suiker en cacao worden gemengd. En de pan met melk moet volgens zijn recept 3 keer koken (elk jaar is er een opmerking dat dit de smaak niet beïnvloed, maar daar wil hij niet aan). Het is een traditie geworden op kerstavond. Fijn slurp ik de slagroom met chocolademelk naar binnen. Eve geen andere prioriteiten.
Ik ben thuis.
Maandag 19 december 2016, Caniac du Causse
'Ok. Focus op je ademhaling. Schiet op, al die hersenspinsels. Slapen, dat is wat ik wil. Gedachten op nul, dus nergens meer over nadenken, aub, svp!'
Tis bijna middernacht, nog 3 dagen Frankrijk tot mijn vertrek, en ik las vanavond over de aanslag in Berlijn. Ik besluit gelijk, daar ga ik niet overschrijven. Waarom? Niet om mijn ogen ervoor te sluiten, maar om het niet erger te maken dan het al is. Aanslagen in onze buurlanden. Mijn gedachten hierover gaan met mij aan de haal, terwijl ik op dit tijdstip graag zou willen slapen.
Stiekem denk ik ineens aan 'mijn baan', hoe zou het met Glimlach Eve verlopen als we in oorlog zouden leven? Heel even denk ik aan mijn opa, welke ik nooit gekend heb, maar welke door zijn beroep - als bakker in de oorlog - wel daadwerkelijk mensen heeft kunnen helpen. Hebben we niet veel meer van dit soort beroepen nodig, bedenk ik me mijmerend. Op een drafje brengen mijn gedachten mij verder weg.....
Moeten we niet opnieuw in NL (of in Frankrijk) weer zelf kleding maken en het eten wat in ons land geproduceerd wordt opeten? In plaats van dat alles uit de verste landen wordt gehaald? Het is bizar hoeveel spullen en voedsel er verscheept worden. En tot slotte beland ik op zee...
Ontdekkingsreizigers
Ergens voel ik de gedachtegang van de historische avonturiers, ver van huis, die heerlijke specerijen ontdekt hebben en vervolgens op handelsschepen zitten. Een gouden vondst. Wat een schat hebben zij ontdekt, en wat zijn er ontiegelijk veel mogelijkheden in de wereld bijgekomen door de eeuwen heen. Hoeveel makkelijker is reizen bijvoorbeeld geworden? Je kan het jou bijna niet voorstellen, hoe het vroeger moet zijn geweest. En toch...
Als je er eens heel even bij stilstaat... Ongelooflijk, kijk naar de ontwikkeling van communicatiemogelijkheden. (Ik begrijp ineens volkomen waarom mensen geschiedenis willen studeren).
Terug naar mijn beginfilosofie. Wat zou jouw baan waard zijn als we niet in vrijheid zouden leven? Een zware vraag zo net voor kerst. En voor mij met vrienden in de defensie wereld ben ik me ineens bewust van hun job. Niet meer aan denken. Even bij stilstaan mag. Fantaseren over ontdekkingsreizigers ook. En dan waarderen wat je nu vandaag de dag allemaal hebt.
Terug naar mijn ademhaling.. Handen op mijn buik, oren gericht op het horen van in- en uitgaande lucht. ‘Verder niets... Slapen dat is wat ik wil..... Ach kak, toch eerst mijn telefoon pakken om deze gedachten op te schrijven.’ 00:16u
‘Wat heb ik gedaan en ondernomen de afgelopen maanden in Frankrijk?’
Ik weet zeker dat ik deze vraag ga krijgen straks terug in NL... Mijn ademhaling ben ik alweer vergeten. En een eenduidig, zinnig antwoord krijg ik niet. Ik heb hoofdzakelijk genoten van uitslapen, van ronddwalen, van naar de wolken staren, van dagdromen en van alle vrijheid om mij heen. Elke dag opnieuw en dat ruim 3 maanden lang. Tuurlijk zijn er ook moeilijkere momenten geweest en ik heb gewerkt. Maar het woord ‘VRIJHEID’ omschrijft mijn periode het beste. 00:47u
Facebook volgers kopen...
Ineens - geen idee waarom, want ik zou liever slapen - denk ik aan het artikel wat ik moest schrijven over het kopen van Facebook volgers. Ja, mensen, dit kan tegenwoordig. Omdat je zo gelijk populair lijkt en mensen dan bijna automatisch je pagina gaan volgen. “Mensen willen kennelijk bedrogen worden.” zoals mijn vader wel eens zegt over reclame. Dit is mijn mening: "Koop geen Facebook volgers, doe het op eigen kracht!" Dit is toch veel waardevoller? Ja, het duurt langer voor je volgers hebt. En ja, het duurt langer voor je geld verdient. Maar ik wil puur blijven en daar passen geen gekochte likes en volgers bij, beslis ik vol overtuiging en ijverig typ ik door op mijn telefoonnotities. 02:34u Ik slaap nog altijd niet..
Dinsdag 20 december 2016, Caniac du Causse
00:26u Ik heb slaap... Megaslaap zelfs...
Om 22uur naar mijn bedje gegaan, moe. Maar nee, mijn hoofd loopt verder in de dag. Twee dagen Frankrijk te gaan. Huis half schoon en spullen (nu ja laten we zeggen voor een deel) ingepakt. Een paar bestellingen moeten nog afgemaakt worden. Hmmm, zou het door de adrenaline van mijn vertrek komen dat ik niet kan slapen? Voor het eerst terug naar Nederland zonder eigen huis in het land.
Mijn dilemma op dinsdag
Ik hing ondersteboven bij een toiletpot vandaag om te poetsen. Een beetje overdreven, maar mijn detailoog stond aan. En dan moet elk vlekje er aan geloven, tevens 7 bedden opgemaakt, 3 douches ontkalkt en het bad glimt weer. Reeds van alles uit de kasten gehaald, nu zien dat het netjes in mijn auto terecht komt. Ik ha un poigne tot slapen doen, geeuwwww, terwijl mijn hoofd het to do lijstje opnieuw voor de zoveelste keer doorneemt. 00:44u
Woensdag 22 december 2016, Caniac du Causse
09.22u Met moeite net uit bed gestrompeld, maar mijn gedachten stromen altijd:
‘Al tijden heb ik alle tijd. Maar er is altijd wat. En nu is het al tijd om te vertrekken. Het is tijd voor het inpakken. Er is altijd een tijd, maar er is nooit altijd tijd. Of nemen wij die tijd niet?’
01:29u Tja, als ik dan toch wakker ben:
Vanavond tot laat zitten kletsen met de Nederlandse paardrij-man. Mijn 1 na laatste Franse avond met koffie (die overigens niet te drinken was – lang verhaal en ik zal het moeten inkorten, anders schrijf ik hier een volledig boek), wijn, nootjes en 5 Glimlachjes, op zijn verzoek gemaakt.
Vandaag bestond verder uit poetsen en opruimen en opruimen en poetsen. Ik kreeg een appje van vriendinnetje: "Goed is goed, Eef!!!" Ze kent me te goed. Ga het wel proberen te onthouden voor morgen, want anders krijg ik het allemaal niet af. Megagroothuis. Het wordt voorlopig mijn allerlaatste dag in Frankrijk... En dan naar huis... Of ja, soort van 'naar huis'... Want ja, geen huis meer. Gek gevoel hoor!
Vrijdag 23 december 2016, Caniac du Causse
7:25u wakker, maar geen wakker gevoel.
Gisteren, donderdag, ben ik opnieuw lang wakker geweest. Maar ik had mezelf opgelegd dat ik niet mijn telefoon ging pakken om te schrijven. Pas tegen half één lag ik op bed. En 90% van mijn to do lijstje klaar. Dadelijk het allerlaatste beetje in mijn auto gaan zetten. Inclusief Mo (die gister haal heil in de chaos zocht in mijn lege laptoptas). De gehele dag heb ik kalmerende thee gedronken, haha, en dat was nodig ook:
Ik gooi de aslade van houtkachel buiten leeg, want ja, ik wil de kachel schoon achterlaten. Sissend hoor ik de resten op het gras vallen. Oeps, was het niet gedoofd?!? Snel gooi ik er maar een emmer dweilwater overheen. Vervolgens kijk ik een tijd lang elk half uur uit de keukenraam of ik geen rook zie opstijgen uit het gras... (Echt weer een Evelinda actie dit bedenk ik me hoofdschuddend). Stug werk ik alle 3 de verdiepingen door, gewapend met schoonmaakmaterialen.
Prioriteiten stellen
Ik kan het kennelijk met poetsen ook niet. Wat wel een leuk detail is: Ik had een prioriteiten boek bij me. En in de allerlaatste week begin ik eindelijk aan dit boek. Hahaha, bij de eerste vier pagina's denk ik al: 'Dit boek had ik in de eerste week moeten lezen.' Terwijl de laatste Glimlach Eve bestelling op de allerlaatste avond in elkaar werd gezet. Deadline net weer gehaald…
De zon is zelfs nog niet op, maar ik zal moeten opstaan. Pas de laatste drie dagen is het hier winter..... Grijze lucht, regen, gure wind... Daarvoor waren er stralende zonnestralen met hemelsblauwe luchten, heerlijk!! Dit weer maakt het minder erg om weg te gaan. Toch voelt het raar zo de laatste keer dit bedje uit te stappen. Ik wilde het op Facebook zetten, maar ja, wat heeft iedereen aan die info. Misschien straks net voor ik ga toch even doen. Nu eerst zorgen dat ik kan gaan vertrekken! Zal zoals gewoonlijk wel iets later worden dan gepland. Ik wilde 8uur gaan, dit red ik niet meer. Prioriteiten, Evelinda, prioriteiten. :) 7:43u
Tot in Nederland!!
De tocht der tochten (voor mij) begint
Niet om 8uur, maar tegen 10uur. (Don't say a word..) Het reis voor vandaag gaat naar Cielle, België. Ik ga op bezoek bij een vorige werkgeefster, bijna 900km te gaan.
Een wel heel duidelijk voorbeeld van verkeerde prioriteiten
Je bent al anderhalf uur te laat, toch heb ik bedacht (morgen komen er nieuwe mensen in huis) dat het toiletpapier gevouwen moet worden. (Alleen deze zin al.. Haha, maar het is zo hotelachtig als de wc rol uiteinde gevouwen is een V. Ik weet het, maar je moet het zien.) (soms denk ik ook dat ik niet spoor hoor). En dan toch nog even snel een foto met Mo in de auto, deze op Facebook zetten en gaan!
Tip 1: Check je oliepeil op tijd
Vervolgens knippert bij het omdraaien van de autosleutel het oliepeil: “Minimaal – Minimaal” Oh no, wat nu??! Ik bel achtereenvolgens 3 mannen uit mijn telefoon. Geen neemt op. Verderop bij het weggooien van de laatste vuilniszak (tot de laatste kruimel afval verzameld natuurlijk), besluit ik de peilstok te checken. Na minstens 5 minuten turen onder de motorkap weet ik deze te vinden. Er zit nog wel iets in.. Dus ik besluit te gaan rijden. Wel eerst tanken bij dichtstbijzijnde supermarkt. Daar belt mijn 'Danny' (=BBF) mij als eerste man terug: “Rij gewoon naar een garage, Eve.” Oh ja, natuurlijk, goed idee. ;) Hij geeft mij de Franse vertaling van olie (l’huile, hoe toepasselijk) en ik rij terug naar het dorp en de garage die ik weet. Dicht. Natuurlijk. Ach, er zat nog wat in. Gewoon maar rijden dan.
Ik verwachtte rond 19uur aan te komen bij mijn overnachtingsplek. Deze tijd kruipt inmiddels al een beetje op.. Mo heeft het nergens over en ligt heerlijk in haar mandje of op schoot.
Op een gegeven moment ruik ik een brandende lucht in de auto.. Olie op?! Oh nee, in het weiland naast mij wordt gestookt. Het is niet mijn motor. Stuk verder opnieuw een vreemde geur. Oh wacht, er rijdt een oude Renault voor mij. Als deze auto uit beeld is, is de geur ook weer vertrokken. So far, so good.
Tip 2: Reageer op andere weggebruikers
Ik besluit op de helft van mijn route van 900km te stoppen. Moet ergens tanken, want ik haal het net niet met één tank. Als ik 400km gereden heb, haalt een geel busje mij in. Hij knippert met zijn richtingaanwijzers, net als vrachtwagens wel eens doen. Ik vond het grappig, maar schonk er verder geen aandacht aan. Totdat de bus langzamer gaat rijden, en ik besluit hem in te halen. Als ik bij het inhalen opzij kijk, zie ik een jongeman zwaaien en een gebaar van drinken maken en hij wijst naar de afslag die eraan komt. Dan wijst hij weer naar mij. ‘Huh?!?’ Mijn hersenen draaien op volle toeren, iets met hem gaan drinken?! Ik twijfel.. En daar is de afslag al. De gele bus neemt de afrit.. En ik.. Ik ben nog niet over de helft, en ik.. Ik rij door.
En ik ben er nog niet voorbij of denk: 'Shit, dit had weer een mooi verhaal kunnen worden.’ En wellicht had hij geweten welke olie ik mijn auto moet gooien. Maar niets aan te doen. Kennelijk kan ik nog niet atijd gelijk en spontaan reageren. Toch rij ik met een grote glimlach verder. Haha, een uitnodiging op de snelweg. Leuk!
Ruim over de helft stop ik dan eindelijk, het is inmiddels half 5.. Tijd voor koffie voor mij! En natvoer voor Mo. Mijn aankomsttijd is nu 20uur. Valt mee. Alleen ik zit net voor Parijs, net voor 17uur, dat belooft niet veel goeds..
Tip 3: Heb contant geld op zak, minstens € 50
De tolbetaling was trouwens deze keer overal een gedoe. :)
Bij Vierzon: 15 rijen dik (of misschien zelfs meer). Auto achter auto sluit aan, ik krijg veel duimen en lachende mensen naast mij, voor de rondkijkende Mo op het dashboard en in het raamportier. Maar eenmaal aan de beurt, gaat mijn raam omlaag, en zet ik Mo voor de stoel. Dan ticket in de gleuf. Creditcard in de andere gleuf. En normaal gezien krijg je die terug en gaat de slagboom omhoog. Eitje.
Mijn creditcard kwam wel terug, maar slagboom ging niet omhoog. Nog een keer proberen. Mo kwam ondertussen ook maar een kijkje nemen bij het open raam en de eerste auto achter mij begint te toeteren..
Opnieuw steek ik mijn creditcard in het apparaat, en vervolgens pak ik Mo vast en vanuit mijn ooghoek zie ik creditcard en nu ook mijn ticket uit de gleuven te voorschijn komen. Ik wil deze pakken, maar een windvlaag was me voor en weg is mijn ticket. Dan maar op de hulpknop drukken. Mo wordt ondertussen niet subtiel en onder een luid mauwend protest in haar reismand gepropt. In het gebrekkig Frans zeg ik, boven het mauwen van Mo en toeterende auto’s uit, dat het betalen niet lukt met creditcard. En dat mijn ticket is weggewaaid vervolg ik in het Engels. De Franse mevrouw snapt me niet helemaal en snauwt op een gegeven moment of ik money heb. “Yes, yes.” En hoeveel? “€ 20” Wat een mazzel! De tol was € 19,40. “You wait.” Ja, ik kan toch nergens heen.
Er na lang wachten en heel veel toeterende auto's komt er een man met fel oranje hesje tussen de drukke rijen doorgelopen. Hij komt gelukkig voor mij, en pakt het briefje van 20 aan. Hij heeft de 60 cent wisselgeld al in zijn hand. Met hevig rode wangen vervolg ik mijn weg. Parijs was na mijn stop een gekkenhuis, zo’n 60km lang drukte, langzaam, stilstaan en rechtrijden om geen voorbijschietende motorrijders te scheppen.
Herhaling tip 3: Heb contant geld op zak, minstens € 50
Ik rij dit keer naar Cielle, dit is een andere weg en ik kom opnieuw bij een tol. Deze moet je vooraf betalen. Wederom geeft mijn creditcard problemen. Ik krijg hem niet eens in het apparaat. “Tttrrrrrrrrrrrrrrrrrr” klinkt het. Bizar! Weer op de hulpknop, waarom wil mijn creditcard er niet in? Volgens de man kan het wel. Nee, volgens mij kan het niet. “You must pay.” Ja, dat weet ik ook wel.
Dan maar een graai in mijn portemonnee, aaahh, waarom heb ik net een koffie gekocht?!!
De tol is € 2,20. Ik heb in mijn hand € 2,25, waarvan helaas drie stuivers. En die, ik kijk schuin naar het machine, kan ik uiteraard niet gebruiken. Shit, dus net 10 cent te weinig. De man heeft opgehangen. Zou er weer iemand komen? Het lijkt erop van niet. Dan check ik een ander vakje in mijn knip, gelukkig! Daar zit precies één muntje van 10 cent.
Dus met nog drie stuivers op zak rij ik opnieuw met rode wangen verder.
Tip 4: Schrijf vooraf je route op
Tot het moment dat de TomTom de weg kwijt is. Ik ben de weg niet kwijt, ik blijf netjes tussen de lijntjes rijden. En toch rijd ik volgens mijn scherm middenin in een weiland?!
Rondom Reims besef ik me dat ik volledig op mijn navigatie rij en dus geen idee heb welke richting ik aan moet houden. Weer een oeps momentje. Langzaamaan begin ik moe te raken. Ik had net een jeubelmomentje gedaan omdat de teller onder de 200km was gekomen. En na de file van Parijs was mijn eindtijd op 21:30u gezet.
En nu..... Nu loopt de teller weer op. De weg komt maar niet terug op mijn beeldscherm en als er ineens een splitsing van de weg komt, denk ik, moet ik deze wel of niet hebben. Als ik er voorbij ben vind mijn gps spontaan de weg terug en blijkt dat ik de splitsing had moeten nemen. Alleen omdraaien zit er niet in op deze tolweg. En de teller loopt met maar liefst 60km op. Taai. Op zo’n moment ben ik blij dat ik geen opgever ben. Kaken op elkaar en door.
Aankomsttijd springt naar: 22:30u. Ongelooflijk wat een tocht.
De laatste 50km bevinden zich in de Ardennen van België. Deze kronkelende bosweggetjes lijken aardig op het Franse platteland. Heb ik bijna 1000km gereden, lijkt het net alsof ik bij het beginpunt ben, haha. Ondanks de vermoeidheid kan ik hier hartelijk om lachen. Ik ben nergens meer gestopt, behalve bij de laatste tol. En toen stond ik voor het verkeerde tolpoortje.. Gelukkig is hier verder geen kip. Dus ik kan achteruit en snel naar een goed poortje. De creditcard werkt hier wel. Pfieuw.. Want die drie stuivers zijn niet genoeg. Drie keer verkeerd is scheepsrecht denk ik dan maar. En kennelijk zat er nog genoeg olie in, want de auto is het blijven doen tot in Cielle.
Eenmaal aangekomen bij het leuke huis wordt er nog een heerlijke avondmaaltijd voor mij klaargemaakt en neergezet. Jammie! Vol smaak heb ik gegeten en sluit ik de dag gezellig met een wijntje af. Helemaal leuk en alles is uiteindelijk goed gegaan.
Zaterdag 24 december 2016, Cielle, België
Ik word wakker met een prachtig uitzicht. Minstens zo mooi als in Frankrijk. Een stukje hemel op aarde. Wat bestaan er toch een prachtige plekken op de wereld. Genieten blijf ik een tijdje uit het raam staren. We ontbijten en maken een fijne gezellige wandeling in de Belgische bossen. Wat een verwennerij. Er kan heel wat bijgepraat worden, als je elkaar een tijd niet gesproken hebt en in de natuur alle tijd hebt en neemt.
Toch komt er aan alles een eind
En the holidays are coming.. Tegen 14 uur besluit ik door te rijden naar mijn ouders voor kerstavond. Het oliepeil zit me niet lekker en ik probeer mijn Nederlandse garageman te bellen. Hij geeft mij gelijk door welke olie ik moet hebben en het tankstation in het dorp waar ik aankom om 13:55u heeft het, en gaat gelijk achter mijn kont op slot. Ik was dus net op tijd! Gerustgesteld vervolg ik mijn weg.
Driving home for Christmas.. maar dan dit keer echt. Pas in Nederland komt het liedje voor het eerst op de radio, en hij moet dan ook keihard gezet worden. Mo kijkt me met samengeknepen oogjes aan: “Moet dat nou echt zo hard?” “Ja, Mo, dat moet eve.” Het gevoel van alle bekenden straks terug te zien wordt steeds sterker.
Thuisgekomen zonder enige moeite, lachend de ruim 350km gereden, maakt papa een ouderwetse chocolademelk met koemelk zo van de boerderij. Suiker en cacao worden gemengd. En de pan met melk moet volgens zijn recept 3 keer koken (elk jaar is er een opmerking dat dit de smaak niet beïnvloed, maar daar wil hij niet aan). Het is een traditie geworden op kerstavond. Fijn slurp ik de slagroom met chocolademelk naar binnen. Eve geen andere prioriteiten.
Ik ben thuis.
RSS-feed
