
Veel mensen vragen zich af hoe ik nu verder ga. Veel mensen vinden mijn beslissing dapper. Veel mensen vinden allemaal iets. Veel kan ik daar allemaal niet mee. Behalve de mensen die mij lef vinden hebben, haha. Daar put ik mijn moed uit, dank jullie wel. Ik ga dit doen, hoe dan ook. Ik vertrek en heb er onwijs veel zin in!!!
Ik hou mijn hart vast voor de verhuizing, want niemand van mijn trouwe verhuisteam lijkt op dezelfde dag te kunnen komen helpen. Vertrouwen hebben in het leven dat het wel goed komt, Evelinda. Ja, ik kan het voelen en toch ook weer niet. (En dan dat voor alle thema's in dit leven, haha.)
HSP...
Opnieuw was er iemand die stelde dat ik hoogsensitief ben. 'Ja, en dan nu?' vraag ik me af. Weer een cursus volgen, weer tig boeken gaan lezen, en op internet surfen over HSP?! Ik weet inmiddels wel dat ik misschien niet helemaal zo denk en leef zoals gemiddelde mensen doen. Toch voelt het voor mij niet zo, en probeer ik enkel het leven te leven op een voor mij zo leuk mogelijke manier. Dat willen we allemaal, nietwaar?
Waarom zitten we dan vaak zo gevangen in de dagelijkse sleur? Waarom bestaan er zoveel grote bedrijven met allerlei producten, die soms zelfs schadelijk zijn voor onze gezondheid? Waarom wordt er geld met bakken verspild, terwijl sommige mensen helemaal niets hebben? Waarom worden er voor elk onderwerp megaveel verschillende dingen aangeboden? Ik zit weer in zo'n bui dat ik onze wereld niet begrijp, en jullie hebben de pech dat het maandag/schrijfdag is. Ik opende vanochtend Facebook en kwam daar de term PRI tegen, de kunst van het bewust leven. Weer iets nieuws voor mij. Alhoewel, de kunst van het bewust leven probeer ik dagelijks te doen, haha. Alleen wederom eindig ik mijn dagen moe. Overprikkeld?! Overbezorgd?! Overbelast?! Alledrie? Wie zal het zeggen?
Maar ik leef op bij de gedachte dat ik alles los ga laten. Ik ga de wereld intrekken met vrijheid. Straks als over een kleine maand alles geregeld is en mijn autootje klaar staat om naar Frankrijk te rijden. Dan komt er rust, ruimte en vrijheid. En wat je ook allemaal leest, mee krijgt of opzoekt, uiteindelijk zie je deze woorden veel terug. Keer naar binnen bij jezelf, en leef niet via anderen. (Oké, vooruit 1 online test over HSP dan maar. Oeps.... van de 25 stellingen zet ik er 23 op 'ja' en al bij 12 ben je hoog sensitief..)
Het nieuws aan het thuisfront vertellen.
Terug naar dinsdag, de dag dat ik het mijn papa ging vertellen. Mama had ik telefonisch al ingelicht. Zij toonde alle begrip, gelukkig... 's Middags aangekomen bij mijn ouders drinken we een kopje thee, er wordt wat over het weer gebabbeld. Vervolgens is het tijd voor de broodmaaltijd. En daarna volgt de afwas.. Met buikpijn kom ik deze uren door, en mijn kaken willen niet meewerken. Dus ik vertel nog altijd mijn beslissing niet...
Na de afwas gaat mijn vader de hond uitlaten, ik besluit mee te gaan (en ik trek snel een vest van paps aan, omdat ik weer eens een jas vergeten ben). Deze uitlaatsessie zal ik het gaan vertellen. Ik stamp een keer extra op de grond voor ik naar buiten loop en mama knikt me bemoedigd toe. De wandeling in de avondzon begint.. Door het dorp, via een parallelweg, langs de weilanden, en nog altijd zeg ik niets over mijn beslissing. Er liggen veel kleine gele pruimpjes onder een boom onderweg en papa vindt het zonde dat er niets met deze vruchtjes gebeurd. "Kan je ze eten dan?" (voel me ineens een stadse..) "Ja, natuurlijk" antwoordt hij. Ik pluk er 1 van de boom en neem een hapje... "Krrgggchhh, wat zuur...!" roep ik uit. Lekker, maar echt wel zuur. Net die zure beertjes, maar dan een natuurlijke variant. "Hahaha" hoor ik naast me, mijn vader lacht me vierkant uit. Glimlachend lopen we door naar het zogenoemde Achterweggetje.. dit is een onverhard landweggetje wat door de weilanden ook eindigt in een weiland. Als kind heb ik dit weggetje vele malen gewandeld, en het is fijn daar even terug te zijn. De groene rust die daar voelbaar is, is hetgeen ik mis van het gevoel wat ik in Frankrijk had.
En dit vertel ik papa dan ook. Vervolgens zei ik schoorvoetend: "Pa, ik heb eigenlijk nog wel een dingetje..." "Een dingetje?!" zegt hij met een opgetrokken wenkbrauw. "Euhh, ja, een groot dingetje... Ik heb besloten om terug te gaan naar Frankrijk, voor drie maanden." "Maar dat is zo ver weg.." "Ja, maar dit een goedkope oplossing en ik voelde mij daar zo fijn. Dit vind ik niet zo snel Nederland." "Maar toch jammer dat je deze huur moet blijven betalen." "Euhh, ja dat is het volgende dingetje.. ik heb mijn huur hierom opgezegd.." Een enkele "Oh, toch wel." en we lopen zwijgzaam verder. In gedachten ga ik terug naar het verhaal van Inspecteur Wallander en zijn vader, en dat hij spijt heeft dat hij zijn vader weinig ziet en spreekt. Ik ervaar dit hetzelfde, en ook is het moeilijk tegen de mensen die het dichtstbij je staan open over gevoel en emoties te spreken. Althans dat vind ik. Mijn vader wandelt rustig verder en we praten wat over de koeien en paarden in de wei en het grasland. Haha, het nieuws moet kennelijk bezinken. Gelukkig komen we geen 'beren' tegen zoals ik verwacht had. Als we bijna thuis zijn komt ineens de vraag: "Hoe moet het dan met je spullen?" en ik zie hem vragend naar mij kijken. "Euhhh..." maar voordat ik iets kan zeggen behalve de euhh, zegt hij: "Die zullen dan wel terug naar hier komen." Met een klein lief stemmetje vraag ik of dit goed is, want dat ik anders een andere oplossing moet zoeken. Maar nee, het is goed. Pfff, wat een opluchting. Ik had verwacht mega veel nieuwe beren te horen. Moraal van dit verhaal: je weet niet wat je kan verwachten, ga niet voor een ander denken.
Wat mij verder opviel deze week:
- Yuri van Gelder & iedereen heeft een mening. Ik niet, alleen wel over iedereen die veel energie verspilt aan het hebben van een mening trouwens. ;)
- Vensterbanken tijdens het wandelen. Wat bestaan er veel verschillende soorten mensen, je kan ze bijna herkennen aan de verschillende soorten (pronk)stukken die op vensterbanken staan. Echt grappig, probeer er maar eens op te letten tijdens een wandeling.
- Ik zie een bus staan met daarop: "Mooimakerij" en in gedachten verzin ik er een heel verhaal omheen. Lukt dat jou ook? Ben benieuwd. Toch een leuk woord om bij te fantaseren: mooimakerij. :)
- In het bos verbrand ik een briefje met daarop de wensen aan het universum en alles wat ik wil loslaten. Ik geniet stiekem van een vanillesigaartje en laat zorgen los. Het mag. Ik durf en ik ga! Jippie!
- Tot middenin de nacht ben ik verslaafd geraakt aan de Spaanse kostuumserie: Grand hotel. Zwijmelend val ik steeds in slaap, hopend op een verliefdheid die komt die niet te stoppen is... (Hahaha, oh nee, wacht, dit had ik net losgelaten.)
- Kan het nog? Verliefd zijn tot over je oren, als je al veel hebt meegemaakt? Ik vraag het mij af. Misschien een leuk onderwerp voor volgende week? Ik zal verklappen dat ik weer heel even vlinders heb gevoeld, maar ja, dan weer voor een kansloos object wat man heet. Ook deze vlinders heb ik in het bos losgelaten. Eerst tijd voor mij. Ik hou van mij, je weet wel dat liedje.
- Dit verhaal wordt alweer veel te lang, ik zweer je dat ik er minstens 3000 woorden aan toe zou kunnen voegen. Maar ik heb mijzelf opgegeven voor een Yoga proefles, die zo begint. (Omdat mijn agenda nog niet vol genoeg stond...)
Als ik jullie niet meer zie voor mijn vertrek naar Frankrijk - 18 september. Doe wat je hart je ingeeft, dan doe ik dat ook. Ik zal voorlopig mijn verhaal blijven schrijven, dan blijven jullie op de hoogte en zo creëer ik een lief dagboek, voor later als ik groot ben. ;)
Het is voor mij onmogelijk om iedereen te bezoeken die in mijn hart zit, al zou ik dit graag willen.. En in plaats dit als druk te ervaren, is het tijd om dit los te laten... Het is niets persoonlijks, het is gewoonweg te veel... voor een HSP-er. :P