VRIJHEID!
Veel mensen vragen zich af hoe ik nu verder ga. Veel mensen vinden mijn beslissing dapper. Veel mensen vinden allemaal iets. Veel kan ik daar allemaal niet mee. Behalve de mensen die mij lef vinden hebben, haha. Daar put ik mijn moed uit, dank jullie wel. Ik ga dit doen, hoe dan ook. Ik vertrek en heb er onwijs veel zin in!!!
Ik hou mijn hart vast voor de verhuizing, want niemand van mijn trouwe verhuisteam lijkt op dezelfde dag te kunnen komen helpen. Vertrouwen hebben in het leven dat het wel goed komt, Evelinda. Ja, ik kan het voelen en toch ook weer niet. (En dan dat voor alle thema's in dit leven, haha.)

HSP...
Opnieuw was er iemand die stelde dat ik hoogsensitief ben. 'Ja, en dan nu?' vraag ik me af. Weer een cursus volgen, weer tig boeken gaan lezen, en op internet surfen over HSP?! Ik weet inmiddels wel dat ik misschien niet helemaal zo denk en leef zoals gemiddelde mensen doen. Toch voelt het voor mij niet zo, en probeer ik enkel het leven te leven op een voor mij zo leuk mogelijke manier. Dat willen we allemaal, nietwaar? 

Waarom zitten we dan vaak zo gevangen in de dagelijkse sleur? Waarom bestaan er zoveel grote bedrijven met allerlei producten, die soms zelfs schadelijk zijn voor onze gezondheid? Waarom wordt er geld met bakken verspild, terwijl sommige mensen helemaal niets hebben? Waarom worden er voor elk onderwerp megaveel verschillende dingen aangeboden? Ik zit weer in zo'n bui dat ik onze wereld niet begrijp, en jullie hebben de pech dat het maandag/schrijfdag is. Ik opende vanochtend Facebook en kwam daar de term PRI tegen, de kunst van het bewust leven. Weer iets nieuws voor mij. Alhoewel, de kunst van het bewust leven probeer ik dagelijks te doen, haha. Alleen wederom eindig ik mijn dagen moe. Overprikkeld?! Overbezorgd?! Overbelast?! Alledrie? Wie zal het zeggen?

Maar ik leef op bij de gedachte dat ik alles los ga laten. Ik ga de wereld intrekken met vrijheid. Straks als over een kleine maand alles geregeld is en mijn autootje klaar staat om naar Frankrijk te rijden. Dan komt er rust, ruimte en vrijheid. En wat je ook allemaal leest, mee krijgt of opzoekt, uiteindelijk zie je deze woorden veel terug. Keer naar binnen bij jezelf, en leef niet via anderen. (Oké, vooruit 1 online test over HSP dan maar. Oeps.... van de 25 stellingen zet ik er 23 op 'ja' en al bij 12 ben je hoog sensitief..)


Het nieuws aan het thuisfront vertellen.
Terug naar dinsdag, de dag dat ik het mijn papa ging vertellen. Mama had ik telefonisch al ingelicht. Zij toonde alle begrip, gelukkig... 's Middags aangekomen bij mijn ouders drinken we een kopje thee, er wordt wat over het weer gebabbeld. Vervolgens is het tijd voor de broodmaaltijd. En daarna volgt de afwas.. Met buikpijn kom ik deze uren door, en mijn kaken willen niet meewerken. Dus ik vertel nog altijd mijn beslissing niet... 

Na de afwas gaat mijn vader de hond uitlaten, ik besluit mee te gaan (en ik trek snel een vest van paps aan, omdat ik weer eens een jas vergeten ben). Deze uitlaatsessie zal ik het gaan vertellen. Ik stamp een keer extra op de grond voor ik naar buiten loop en mama knikt me bemoedigd toe. De wandeling in de avondzon begint.. Door het dorp, via een parallelweg, langs de weilanden, en nog altijd zeg ik niets over mijn beslissing. Er liggen veel kleine gele pruimpjes onder een boom onderweg en papa vindt het zonde dat er niets met deze vruchtjes gebeurd. "Kan je ze eten dan?" (voel me ineens een stadse..) "Ja, natuurlijk" antwoordt hij. Ik pluk er 1 van de boom en neem een hapje... "Krrgggchhh, wat zuur...!" roep ik uit.  Lekker, maar echt wel zuur. Net die zure beertjes, maar dan een natuurlijke variant. "Hahaha" hoor ik naast me, mijn vader lacht me vierkant uit. Glimlachend lopen we door naar het zogenoemde Achterweggetje.. dit is een onverhard landweggetje wat door de weilanden ook eindigt in een weiland. Als kind heb ik dit weggetje vele malen gewandeld, en het is fijn daar even terug te zijn. De groene rust die daar voelbaar is, is hetgeen ik mis van het gevoel wat ik in Frankrijk had.

En dit vertel ik papa dan ook. Vervolgens zei ik schoorvoetend: "Pa, ik heb eigenlijk nog wel een dingetje..." "Een dingetje?!" zegt hij met een opgetrokken wenkbrauw. "Euhh, ja, een groot dingetje... Ik heb besloten om terug te gaan naar Frankrijk, voor drie maanden." "Maar dat is zo ver weg.." "Ja, maar dit een goedkope oplossing en ik voelde mij daar zo fijn. Dit vind ik niet zo snel Nederland." "Maar toch jammer dat je deze huur moet blijven betalen." "Euhh, ja dat is het volgende dingetje.. ik heb mijn huur hierom opgezegd.." Een enkele "Oh, toch wel." en we lopen zwijgzaam verder. In gedachten ga ik terug naar het verhaal van Inspecteur Wallander en zijn vader, en dat hij spijt heeft dat hij zijn vader weinig ziet en spreekt. Ik ervaar dit hetzelfde, en ook is het moeilijk tegen de mensen die het dichtstbij je staan open over gevoel en emoties te spreken. Althans dat vind ik. Mijn vader wandelt rustig verder en we praten wat over de koeien en paarden in de wei en het grasland. Haha, het nieuws moet kennelijk bezinken. Gelukkig komen we geen 'beren' tegen zoals ik verwacht had. Als we bijna thuis zijn komt ineens de vraag: "Hoe moet het dan met je spullen?" en ik zie hem vragend naar mij kijken. "Euhhh..." maar voordat ik iets kan zeggen behalve de euhh, zegt hij: "Die zullen dan wel terug naar hier komen." Met een klein lief stemmetje vraag ik of dit goed is, want dat ik anders een andere oplossing moet zoeken. Maar nee, het is goed. Pfff, wat een opluchting. Ik had verwacht mega veel nieuwe beren te horen. Moraal van dit verhaal: je weet niet wat je kan verwachten, ga niet voor een ander denken. 


Wat mij verder opviel deze week:
- Yuri van Gelder & iedereen heeft een mening. Ik niet, alleen wel over iedereen die veel energie verspilt aan het hebben van een mening trouwens. ;)
- Vensterbanken tijdens het wandelen. Wat bestaan er veel verschillende soorten mensen, je kan ze bijna herkennen aan de verschillende soorten (pronk)stukken die op vensterbanken staan. Echt grappig, probeer er maar eens op te letten tijdens een wandeling. 
- Ik zie een bus staan met daarop: "Mooimakerij" en in gedachten verzin ik er een heel verhaal omheen. Lukt dat jou ook? Ben benieuwd. Toch een leuk woord om bij te fantaseren: mooimakerij. :)
- In het bos verbrand ik een briefje met daarop de wensen aan het universum en alles wat ik wil loslaten. Ik geniet stiekem van een vanillesigaartje en laat zorgen los. Het mag. Ik durf en ik ga! Jippie!
- Tot middenin de nacht ben ik verslaafd geraakt aan de Spaanse kostuumserie: Grand hotel. Zwijmelend val ik steeds in slaap, hopend op een verliefdheid die komt die niet te stoppen is... (Hahaha, oh nee, wacht, dit had ik net losgelaten.)
- Kan het nog? Verliefd zijn tot over je oren, als je al veel hebt meegemaakt? Ik vraag het mij af. Misschien een leuk onderwerp voor volgende week? Ik zal verklappen dat ik weer heel even vlinders heb gevoeld, maar ja, dan weer voor een kansloos object wat man heet. Ook deze vlinders heb ik in het bos losgelaten. Eerst tijd voor mij. Ik hou van mij, je weet wel dat liedje. 
- Dit verhaal wordt alweer veel te lang, ik zweer je dat ik er minstens 3000 woorden aan toe zou kunnen voegen. Maar ik heb mijzelf opgegeven voor een Yoga proefles, die zo begint. (Omdat mijn agenda nog niet vol genoeg stond...)
​

Als ik jullie niet meer zie voor mijn vertrek naar Frankrijk - 18 september. Doe wat je hart je ingeeft, dan doe ik dat ook. Ik zal voorlopig mijn verhaal blijven schrijven, dan blijven jullie op de hoogte en zo creëer ik een lief dagboek, voor later als ik groot ben. ;)
Het is voor mij onmogelijk om iedereen te bezoeken die in mijn hart zit, al zou ik dit graag willen.. En in plaats dit als druk te ervaren, is het tijd om dit los te laten... Het is niets persoonlijks, het is gewoonweg te veel... voor een HSP-er.   :P

Groot nieuws!!!!
Er is opnieuw een grote knoop in mijn leven doorgehakt. Om maar met de deur in huis te vallen: ik heb mijn huur opgezegd en ga voor minimaal 3 maanden terug naar..... Frankrijk! Terug naar de plek waar ik mij het afgelopen voorjaar zo goed voelde. Ik kon de hele wereld aan, daar waar het lijkt dat de tijd stil staat... 
Ik zal mijn verhaal even weer oppakken daar waar ik vorige week gebleven was. De woensdag waarop al mijn gedachten veranderden. 

Die woensdag.
's Ochtends vroeg zat ik met dikke ogen van moeheid opnieuw in de winkel in Breda. Iemand stak haar hoofd door de deur en zei: "Heee, Eef. Hoe gaat tie?" Ik keek op en zag het zusje van vriendinnetje staan. (Zij heeft een one way ticket Nieuw Zeeland geboekt en is maandag vertrokken, je kan haar inspirerende verhaal lezen op: link interview.) Met trage stem antwoordde ik met een "Goed hoor". Dat geloofde ze niet en stapte de winkel binnen. Na een kort praatje zei ze: "Volg je hart in alles, ondanks wat anderen vinden." Terwijl ze de winkel verliet bedacht ik me dat ze gelijk had. En wat zou ik dan het liefste nu doen?! Terug naar Frankrijk natuurlijk!

Een paar uur later, terwijl ik mijn gedachten over de mogelijkheden liet gaan (huis, huur, spullen, geld, toekomst...) stapte er een oude, maar vitale man de winkel binnen. Hij stelde zich gelijk voor en begon een heel filosofisch relaas. Ik moest gelijk denken aan de film die ik laatst had gezien (zie een vorige blog) met een oudere man die de wereld rond gaat en zich niet bindt maar op avontuur gaat, een vrije geest. Dit was zo'n man, maar dan in het echte leven! Ik weet zeker dat veel mensen hem raar aankijken, maar ik vond het fantastisch.
Zijn woorden die mij raakten waren: "Weet jij al dat we vandáág leven? Niet gisteren, niet morgen, maar vandaag!! En wat een prachtdag is het. Wij hebben kennis gemaakt met elkaar, de zon schijnt achter de wolken, en alles klopt altijd. Ook al voelt het niet zo. Alles klopt. Dat is het mooie van het leven." 
Toen hij een uur later de winkel verliet was ik helemaal geïnspireerd. Hij heeft gelijk. Ik leef nu! 

's Middags had ik een afspraak voor een boswandeling met ruimtecreatiecoach Esther van Ready 4 Living. Een beetje in de war en moe vertelde ik mijn verhaal. Wel op haar fijne werkplek thuis, want het regende pijpenstelen. Weer herhaal de ik: "Ik voel me weer zo moe, zo moe."  En vervolgens gaan we een oefening doen waarbij ze mij veel, heel veel vragen achtereen stelt. Met mijn ogen dicht gaf ik snel antwoord. "Waar heb je het meest last van?" "Huur." "Wat moet ermee?" "Weg." "Waar wil je naar toe?" "Frankrijk." En zo ging het een hele tijd door. Toen ik mijn ogen open deed zei ze simpel: "Nou, je hebt een plan met je hart gemaakt. Je kan aan de slag." En het meest bijzondere was dat de moeheid op slag weg was. Mijn hart klopte van verlangen. Met een grote glimlach reed ik naar huis.

Geen baan, geen man, geen kinderen, geen schulden, alleen een huis. 
Donderdagochtend toen ik wakker werd, waren de apen ineens ook klaarwakker. Langzaam bewoog ik me door mijn huis... 'Ga ik echt weg hier? Moet ik echt afscheid nemen? En wat gaat er dan verder met mij gebeuren?' Oei, de apen deden goed hun best om alles in de war te gooien. Toen ging ik terug naar de gedachte dat ik straks in Frankrijk mag zijn. Heerlijk! Een warm gevoel kwam op mij af. 'Ja, dat zou ik heel graag willen. Nu ja, dat moet je dingen loslaten. Je kan niet alles.' Ik bedacht me: 'Ik heb geen man, geen kinderen, geen hypotheek of schulden, geen vaste baan, enkel mijn huis met spullen.' Je kan dit als negatief ervaren, wat soms ook zo voelt. En nu dacht ik: 'Ik heb vrijheid, laat ik hem maar eens gaan pakken!' En dus besloot ik definitief mijn huur op te zeggen, zoals ik woendag eigenlijk al besloten had.

Ergens was het toch moeilijk en ik stelde het gesprek met mijn lieve huurbazin uit. Ook zag ik er enorm tegenop om het mijn ouders te vertellen. En ik moest mijn mooie vriend van het huis in Frankrijk gaan bellen om te vragen of ik terug mag. Maar ik kreeg de kans niet om hem te bellen, want hij belde zelf die donderdagochtend. "Hoe gaat het met je? En wil je nog terug naar Frankrijk?" Hij had geen beter moment kunnen kiezen om te bellen. Toeval bestaat niet hè? :) 
Donderdagavond is 'Meisjesavond' in mijn leven, om de beurt koken de meisjes van de vriendengroep in Breda. Die meisjesavond vertel ik mijn beslissing, en iedereen is blij voor mij. "Ja, we komen langs!" Deze avonden zal ik een tijd moeten missen.. Maar ik weet dat ik altijd bij ze terug mag komen. Zo fijn!  

En in 2017???
2017 is nog een groot vraagteken. Maar ik weet nu dat ik half september zal vertrekken naar Frankrijk tot ergens in december. Alle antwoorden komen vanzelf. Ik ga op het leven vertrouwen en 'de apen' trainen. Dus binnenkort weer nieuwe Franse avonturen voor jullie! Al weet ik nog niet in welke vorm... De typemachine gaat sowieso mee. Al krijgen sommige lezers er vast nu al zere ogen van. ;)
Even terug naar de week, want het houdt nog niet op: vrijdagochtend stapt Joep de winkel binnen, zijn rollator blijft bij de ingang staan. Joep is met zijn 82 jaar al jarenlang de drogist van de Boschstraat. Nog altijd runt hij zijn winkel (compleet met wisselende actuele reclameleuzen in de etalage) en vanmiddag komt hij mij een mandarijn brengen. Superaardig! "We moeten voor elkaar zorgen." zegt hij. En een paar dagen later breng ik eindelijk eens een bezoekje aan zijn winkel om tandpasta te kopen. Je gaat daar terug in de tijd. Hij begint een vriendelijk praatje over vroeger en hij doet mij aan mijn vader denken. Bij vertrek geeft hij mij een cent van mijn geboortejaar. "En deel jij jouw geluk?" "Nee, meneer, maar wie weet... morgen kan alles anders zijn." "Ja, mooie dame, daar heb je gelijk in." (ja, toch?) De glimmende cent uit 1980 stop ik met een lach in mijn portemonnee. Ik heb tegenwoordig de zwarte portemonnee van mijn overleden oma in gebruik, en deze 'oude' cent maakt hem compleet. De gestolen knip is daarmee uit mijn gedachten.

De afgelopen dagen ga ik van links naar rechts en er komt maar weinig uit mijn handen. Ik ga naar een paar feestjes en besef me opnieuw dat er toch veel fijne mensen om mij heen zijn. Huilend van ontroering sta ik bij de brievenbus als ik een lief briefje met mooie bloemensjaal aantref bij mijn post. En toch... toch moet ik even resetten. Van het bewuste zusje wat naar Nieuw-Zeeland is vertrokken kreeg ik de volgende quote, waar ik vertrouwen uit haal: 

'Sometimes our lives have to be completely shaken up, changed and rearranged to reposition us in the place we're meant to be.' - thegoodquote

(Deze blog is geschreven in de trein van België richting Breda, ik ben op een klein avontuur geweest en ik voel aan alles dat ik de wereld weer aan kan. Alleen het besluit tegen papa vertellen, dat is nog wel een dingetje... Als ik zo in Breda ben aangekomen zal ik met de blauwe parkiet doorrijden naar de Veluwe om het grote nieuws te vertellen.......)

(Oh, ik volgde ook nog de workshop: 'Hoe trek ik geluk in de liefde aan?' Haha, uiteindelijk is de conclusie dat elke beslissing bij jezelf ligt. Jij en alleen jij bent verantwoordelijk voor geluk in jouw leven.)

(En oh ja, ik heb eindelijk een zilveren ring, ooit gekregen een vriendje in de singel van Breda gegooid. Daar waar alle slotjes van liefde aan de burg hangen rolde hij het water in. Ik keek een vriendinnetje aan en ze zegt: "Geluk kan in alles zitten." Ja, dat is een mooie en samen gaan we een biertje drinken. Geluk zat daar die middag op terras!)

(Tot slot: Glimlach Eve gaat gewoon door hoor, maak je geen zorgen. Alleen in welk tempo en in welke vorm, daar wordt aan gewerkt.. Tot volgende week!)

Starend naar een scherm met een knipperende cursor schieten mijn gedachten alle kanten op. Voordat ik mijn verhaal begin plopt er eerst altijd een titel uit. Vandaag niet, dus ik kies voorlopig geen titel. Dan kan mijn verhaal van de afgelopen 2 weken gewoon beginnen. Nou ja, gewoon... Ik ben een beetje beduusd over wat er allemaal kan gebeuren in een paar dagen. Het ontbrak mij aan tijd om rustig mijn verhaal te typen vorige week, maar maak je geen zorgen: ik zal een flinke inhaalslag gaan maken met aan het eind een ware cliffhanger...

Terug naar de week voor vorige week. Op de maandag komt een lieve vriendin mij helpen materialen sorteren en netjes wegzetten. Dat geeft weer wat ruimte in huis en zo ook gelijk in mijn hoofd. In deze week sta ik tevens voor het eerst in mijn leven in de stad Breda in het centrum in een winkel. Helemaal alleen. Ik vind het superspannend, maar toch heb ik er heel veel zin in. Er hangt een fijne sfeer in deze winkel Cut the Lilies, waar onder andere mijn Glimlach Eve verrassingen verkocht worden. Het zal voor mij een goede test worden om weer ergens gedurende 3 dagen achtereen aanwezig te moeten zijn. Weer als soort van baan, al is hier natuurlijk nog altijd veel vrijheid. En aan vrijheid hecht ik momenteel heel veel waarde. (Te veel vraag ik mij soms wel af..?)

Het blijft rustig in de winkel en ik help een paar vriendelijke mensen aan een leuk cadeautje. Het valt mij op dat soms de mensen echt behoefte hebben aan een praatje. Het doet mij denken aan een boek, waarin ik las over een Praatjeswinkel. Ze verkochten er Praatjes aan wie er 1 nodig had. Oprechte aandacht blijft voor ieder mens van belang. Dus luister ik rustig naar een aantal verhalen. En ja, ieder mens heeft zijn eigen boekverhaal. 
Omdat ik na de winkel behoefte heb aan stilte en rust, lees ik 's avonds (en dan gelijk tot middenin de nacht..) aan een stapel boeken die zeker een jaar in huis liggen. Henning Mankell. De serie met inspecteur Wallender. En als ik eenmaal in een beeldend verhaal wordt meegesleept, dan zit ik er ook helemaal in. Stiekem door het lezen van deze spannende boeken vraag ik mezelf af, hoe zou het leven als politie-agent zijn? En slaapt Mo eindelijk weer 's nachts, kan ik mijn boek niet wegleggen.. Mijn leven loopt niet synchroon aan wat dan ook, haha. 

Deze week heb ik trouwens ook onderzocht of het leven in een stacaravan iets voor mij is. Na vele plaatjes te hebben bekeken, besluit ik een afspraak te maken om er eens 1 van binnen te bekijken. En deze mogelijkheid doet zich al snel voor via een bericht wat op Facebook voorbij komt. Gelijk spring ik erop in. En... het blijkt een prachtplek te zijn. Vooraf heb ik, uiteraard, een heel lijstje met vragen gemaakt. Alles wordt geduldig en positief beantwoord. Ik loop alleen terug naar mijn auto en kan maar niet bij mijn juiste gevoel komen. 'Moet ik dit doen? Is dit een goede keus? Ik word blij van de stilte en het groen om mij heen. Maar de stacaravan? En in de winter dan? En de kostprijs gaat mijn totale spaargeld kosten... Nog maar eens een nachtje over slapen...'
​
Een babbeltruck & ik stink erin...
Aan het einde van de donderdagmiddag komt er een getinte veertiger binnen, na sluitingstijd weliswaar maar ik was dingen op z'n Evelinda's aan het afronden (achteraf nogmaals de bevestiging dat je niet langer moet doorwerken dan gepland, ik leer het vast een keer). Hij loopt een rondje in de winkel en geeft een compliment over de mooie spullen in de winkel. Hij spreekt tamelijk goed Engels. Omdat ik het niet helemaal vertrouw, pak ik mijn telefoon en iPad in de hand. Hij oogt heel vriendelijk en praat een beetje over van alles en nog wat. Ik wil ook niet gelijk wantrouwend overkomen en geef gewoon antwoord. De man wil uiteindelijk een grote glazen Marokkaanse lamp kopen en komt hiermee naar de toonbank. Deze mooie blauwe lamp is kostbaar, en ik vraag hem hoe hij wil betalen waarop hij antwoordt: "Whatever you like. Don't worry." en toont mij briefgeld en een pas. Maar vraagt hij eerst naar een grote doos. Deze staat niet bij de toonbank (wat er echter wel staat is mijn open handtas, dom van mij, achteraf..). Omdat ik uiteindelijk op zijn aandringen toch even, heel heel heel even achter de deur kijk voor een doos, trek ik snel een bananendoos van de plank. Deze blijkt uiteindelijk te klein voor de hoge glazen lamp. En hij zegt dat hij bang is voor breken. Daarna vraagt de vriendelijke man tot hoelang ik nog open ben en dat hij binnen 10 minuten terug kan zijn met een goede doos. De naïeve ik zegt: "Oké, I'll wait." Iemand anders is toch ook nog onderweg om een vergeten cadeau te halen, dus het is niet erg. Heb altijd genoeg te doen, maar na 45 minuten ben ik het wachten beu en besluit ik naar huis te gaan. Alles is er nog denk ik. Niets aan de hand denk ik. Toch sluit ik met een raar gevoel de winkel in de Boschstraat dubbelgoed af.

​En pas vrijdagochtend als ik naar de bakker wil voor een broodje kom ik er achter wat er is gebeurd. Mijn portemonnee is verdwenen.. Met daarin bijna €50, een bankpas, mijn rijbewijs en kentekenbewijs. 1 woord: BALEN. Ander woord: VERDRIETIG. Nog een woord: F*CK. Aanvullend: DOM STOM ELLENDIG GEDOE KAKZOOI. Poeh, dit kwam even binnen zeg. Gelijk bellen naar de bank en naar de politie. Ik vertel dapper dat er vingerafdrukken op de lamp staan, maar nee, daar komen ze natuurlijk niet voor (boetes uitschrijven voor parkeren kan wel zie ik later die middag, en die vingerafdrukken dan.. ach.. misschien heb ik te veel thrillers gelezen de laatste tijd). Heel lief komen er die dag wel allemaal vriendinnetjes eve gedag zeggen in de winkel. 

Date met politie en schildpadden op zondagochtend. 
En dan heb ik op de zondagochtend ineens een date met de politie. Weer eens wat anders bedenk ik me lachend. Met de thrillers nog in mijn achterhoofd wandel ik verwachtingsvol het politiebureau binnen. Zowaar maar 1 enkele minuut te laat. En alsnog moet ik wachten op het scherm. Ja, wachten op het scherm. Want tegenover mij zit geen coole stoere agent, maar een tv-scherm met een vriendelijke oudere politie-agente, vanuit een andere locatie. Niets spannends aan. En na een half uur droge feiten typen met 2 vingers door de agente begin ik al te gapen. Oeps... 
Na afloop loop ik gelijk door naar mijn twee oppas-schildpadden met blij ei. Het zonnetje verdwijnt achter de wolken, dus ik blijf maar even bij ze in de tuin. Maar als ik zie hoe deze oeroude diersoort in grote gecontroleerde happen een tomaat verorberd bedenk ik me dat in het moment zitten en genieten belangrijk is. Boven ligt in een broedmachine een ei te wachten op de ontwikkeling van de inhoud binnen de schaal. Ben zo nieuwsgierig of hier echt straks een ienieminie landschildpadje uit te voorschijn komt. En op slag ben ik het gedoe vergeten. Bovendien beginnen er andere kriebels te komen... 

Terug naar de Boerenmarkt na 20 jaar....
De bewuste dinsdag was een dag vol verwarring en zenuwen en glimlachen en familie. De  markt gaat al lang terug in mijn herinnering. En het was altijd een hele heisa om iedereen in klederdracht bij de kraam te krijgen. Er waren meerdere kramen met bakkerijproducten van mijn vader en zelfs ijs! Toen ik klein was had ik mijn eigen stukje kraam met snoepjes. En na de inschrijving dit jaar herinnerde ik me dat ik er van droomde om mijn eigen gemaakte spulletjes te verkopen. Droom check! Gedaan. Haha, 's ochtends was er net als vroeger stress. Mama had namelijk een rouwmuts geregeld. En ja, met Glimlach Eve staan op een markt met een rouwmuts op, leek mij niet zo'n goed plan. Na een telefoontje kwam er een andere optie en als ik beneden kom half aangekleed is er niemand om mij te helpen met de klederdracht. Ik bel mijn liefste neef die beloofd had mijn auto mee uit te laden. Ben een beknepen stemmetje vraag ik waar hij is, en gelukkig was hij al van plan om naar mijn ouders te komen. Opgelucht hang ik op. Dan komt het goed. Blij verrast zie ik dat ook hij een boerenkloffie heeft aangetrokken en ik geef hem helemaal blij een grote knuffel. Wat fijn! 

We hebben een leuke dag, die vroegtijdig eindigt door regen. Toch blijkt dat ik het moeilijk vind mijn spulletjes te verkopen. En zeker in een dorp waar ik 20 jaar geleden vertrokken ben. Het is meer een soort braderie nu. En dat is toch niet helemaal mijn ding. Ik raak in de loop van de dag steeds meer en meer in mijn hoofd. Waar ik wel supertrots op ben is dat mijn vader nu ook eindelijk met verrassingskraam heeft gezien. En hij vond het leuk. Stiekem is hij best trots durf ik te wedden, maar hij is van een generatie die dit niet zo zegt. En doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Desondanks was hij er, en dat was mooiste moment van de dag. :) 

Zo.... tegen elf uur 's avonds ben ik terug in Breda. Maar als ik mijn huis binnenstap, ben ik niet zo blij. Ik ben kapot. Mijn huis voelt niet meer als een fijn thuis komen. Waar komt dit toch door? En wat moet ik eraan doen? Mijmerend ga ik naar mijn bedje weet ik nog... Maar morgen kan alles anders zijn gaat er nog door mijn hoofd voordat mijn ogen moe dichtvallen. En die woensdag werd alles anders... 

- wordt vervolgd - 
- x -