Vrijdag 23.9.16 Caniac-Du-Causse, Lot, Midi-Pyrenees, Frankrijk

Vrij-dag
Vrij = als in niets moet alles mag
Vrij = als in zoen met iemand (en meer..?)
Vrij = als in een rijkdom in onze maatschappij
Vroeger was 'vrij' vrij uniek. Hard werken voor je huis(houden) en je gezin, vaak de man. Minimaal 6 dagen in de week. Niet persé was vroeger altijd goed. De vrijheid die we nu kennen is ook niet altijd persé goed (zei zij zittend naast zwembad in zonneschijn). Nog altijd wordt er veel en hard gewerkt, maar kennen wij wel vrije dagen en vakanties die er vroeger weinig of niet waren. Ik ben er dankbaar voor. 

Deze week op zon-dag aangekomen op mijn bestemming in de Lot. Het is en blijft hier prachtig in de omgeving. Samen met Mo de reis weer gereden. Wat is het toch een lekker ding, zo naast mij op de passagiersstoel of bij mij op schoot. Alle lighoudingen zijn onderweg door haar uitgeprobeerd. Ook de overnachting tussendoor bij een vriendin en haar gezinnetje was een geslaagd en gezellig bezoek. Mo heeft weer een nieuw huis mogen ontdekken. 


Vrijheid
Zoals Studio Leev mij noemde; huis en haard opgezegd en vertrokken. Drie maanden lang mag ik doen en laten wat ik wil. Velen zijn jaloers op mijn vrijheid, tja... Wat ze misschien vergeten is dat mijn puntje van aandacht in een rollende geldstroom zit. Er is voldoende om het laatste kwartaal te overleven. Geen zorgen over mij! En waar doet ze het dan van?!

Minimalistisch leven, het is een keuze. Bijvoorbeeld geen kleding kopen en weinig poespas tenzij je het echt echt nodig hebt. Zuinig zijn zonder dat je een zuurpruim wordt, haha. In ruil hiervoor heb ik deze maanden van vrijheid. Natuurlijk zijn er de verdiensten van Glimlach Eve (ook in Frankrijk bestellingen ontvangen, welke ik zeker ga maken, maar nu eve niet, Eve eerst vakantie). Wat men wellicht vergeet is dat ik geen aanhang heb, waardoor het gemakkelijker is om zo'n stap te maken. En dus neem ik mijn vrijheid. Niet pas als ik 65 ben, ik leef nu. Jij ook! Oh ja, en vergeet niet dat hier verder niets is. Geen stad vol winkels, terrasjes en evenementen, en geen familie of vrienden. Just me, myself and I.


En wat ik met die vrijheid ga doen?
Geen idee. Ik laat alle lijstjes los. Ik laat het leven over aan wat er in mij opkomt. En ik zeg hardop: "Ik vertrouw erop dat het goed komt." Tot nu toe heb ik bijna alleen geslapen. Moe van het opruimen van mijn inboedel. Het is alsof ik nog niet helemaal besef dat ik niet terug kan naar mijn huis in Breda. Eind december zal ik terug naar huis (?)  rijden. Op de radio zal vast te horen zijn: 'Driving home for Christmas'. Wat ik dan waarlijk aan het doen ben en ik ben benieuwd welke verhalen ik mee mag nemen. Home = richting ouders, familie en vrienden. 

Van velen hoor je over reizen, backpacken, minimaliseren, ontspullen en quotes. En nog altijd vind ik mijn richting daarin niet helemaal. Er is 1 overtuiging: "Ik wil leven van mijn creativiteit!" Los van grote bedrijven, onduidelijkheden, los van bullshit die je overal hoort. 'Ikke selluf doen', zoals kleine kinderen zeggen, haha. Ik moet hieraan denken als ik op toilet zit en er in mijn hoofd opplopt: 'Stank hoeft niet te stinken.nl'. Haha, de reclame die je steeds op de radio hoort. Waar zijn we mee bezig?! Zo, voor nu genoeg filosofie. (Ik lees momenteel het boek 'Volg je gevoel', dit verklaart bovenstaand gebrabbel wellicht.)

Ik heb voorgaande blog teruggelezen, wat een opsomming en stiekem veel spelfouten.. Nooit eerder heb ik zo snel een verhaal geschreven en online gezet en met zo weinig energie. Maar ik wilde graag nog eve schrijven vanuit Nederland. En alle foutjes... die laat ik los. Want net op de radio: "I'm only human." (In muziek zit meer wijsheid dan in de reclames tussendoor.) Terwijl de kerkklokken hier op de achtergrond klinken, en een specht die een boom bewerkt, zit ik te glimlachen. Het leven is goed zoals het is. En deze dagen, weken, maanden ben ik vrij! (Op de reuze lading te wassen beddengoed en handdoeken na dan... Een huishouden heb je overal.) 

​
Maan-dag
Het is alweer laat en donker (heel donker hier!) en de maan verschijnt, net als bij jou. Bovenstaande heb ik handgeschreven, met pen op een papier, hangend naast het zwembad en ik heb het net overgetypt. Mijn laptop vandaag voor het eerst opgestart, moest toch een keer. Ik kan niet blijven slapen. ;) Mijn typemachine staat nog in de auto, net als een kwart van mijn bagage. Kennelijk heb ik het niet nodig, anders was het wel naar binnen verplaatst. 

OOOOHHHWWWW NOOOOO!!!! Zit ik midden in mijn verhaal over deze week, besluit mijn computer zichzelf te gaan bijwerken.. Het is nu precies 22:00u en ik wilde op tijd naar bed, want morgen wil ik om 8:00 uur in de auto zitten. Op naar een nieuwe dag vol belevenissen. Ik ga namelijk kennismaken met een duurzaam woonproject wat een Nederlands koppel hier begonnen is. Ik was al een heel eind op weg met mijn weekverslag en deze getypte letters ben ik dus kwijt. Ik zweer je dat mijn laptop hiervoor geen waarschuwing heeft gegeven en jammer genoeg heeft Weebly geen automatische 'opslaan' van dierbaar werk.. Mijn pruillip is desondanks snel verdwenen, want er is niets aan te doen, en ik heb terwijl dit apparaat waar ik nu op typ zichzelf wilde verfraaien maar weer pen en papier gepakt... Zal beginnen met overtypen:

Misschien toch die typemachine uit de auto gaan halen, ik heb de vorige keer zoveel plezier met dit prachtige apparaat uit vroegere tijden gehad (zie getypte blog-avonturen van maart en april '16). En je bent je letters nooit kwijt. Een typemachine heeft geen update nodig. Vroeger was... Alhoewel heel vroeger was er enkel pen en papier (ik zal niet verder teruggaan in de tijd), maar dit snelle handschrift van vanavond kan niemand lezen. Hopelijk kan ik er zelf wijs uit dadelijk als de computer weer 'Hallo' wil zeggen. Al '91% updaten uitgevoerd' (21:33 uur) geeft het scherm aan. Pfff, geduld is een schone zaak. (Weet iemand waarom dit schoon is?! En anders stinkt geduld? Oh jeee, ik voel de bui voor spreekwoorden alweer opkomen... dat belooft wat..). 


Er gebeuren altijd leuke dingen, ook als je veel slaapt. 
Behalve deze week van slapen in de zon zijn er natuurlijk wel een paar bijzondere dingen gebeurd. Weer een opsomming doen? :D 
Oh wacht, op mijn scherm verschijnt daadwerkelijk enkel en alleen een groot 'HALLO'. Hahahaha, dubbel van het lachen kijk ik naar wat ik een paar regels geleden schreef. Kijk, dingen kunnen uitkomen als je ze voor je ziet of opschrijft! 

De Franse internetmonteur (opnieuw zie typemachine-verhalen van maart/april dit jaar)​ is Eve gedag komen zeggen. Leuk om hem terug te zien. We hebben opnieuw in het Frans, Engels en Google translate een avond gekletst. Hij vertelde dat de jacht net begonnen is, maar dat hij voorlopig enkel de herten en everzwijnen bij voert. Het is hier te droog geweest en de jongen van de dieren zijn nog klein en kwetsbaar. Net na middernacht is hij vertrokken. Ik was moe, en jammer genoeg geen vlinders voor hem. Terwijl, hij is leuk. Aaaahhh... Ben ik te kritisch?! Nee, een gevoel is niet kritisch. Het is er, of het is er niet. Denk ik. Toch? Hahaha, het is een eindeloze discussie met mijzelf. Voorlopig ben ik blij, blij met mij! 
(Al zou ik weleens doldoldolgraag dolverliefd worden op iemand en die dan hetzelfde dolle voelt voor mij - is essentieel onderdeel haha -  en dan samen met iemand dolle dingen gaan doen, ja dat zou ik wel willen. Aan het universum: bedankt voor de 'hallo' op mijn scherm, ik heb er nu alle vertrouwen dat die mooie man binnenkort ook te voorschijn komt, hihi.) 


Monsieur Banane. 
Terug naar mijn opsomming. Ik zal nog 1 ding vertellen. Maar het is zo lastig, als ik eenmaal in mijn verhaal zit, dan stromen de woorden naar buiten.. Ok, dus kort (want ik wil naar bed). ;) Ik ging gisteren naar een brocante markt in een dorpje verderop, daar waar ook de dichtstbijzijnde bakker is. Na een rondje te hebben gelopen, weer de sfeer van de oude huisjes en spulletjes te hebben geproefd, besluit ik even op een bankje naast het dorpsplein te gaan zitten. Je weet wel, zo'n oud houten bankje met afgebladderde turkooise verf. In mijn tas vind ik een 'Goed bezig' koek die mama me standaard overal naar toe meegeeft het afgelopen jaar (aan mijn neef: ik hoor je lachen vanuit hier). Achter mij hoor ik een 'Bon appetit' en ik zeg een 'Merci' (weliswaar met volle mond..). Er is een kraampje achter mij en een vrouw denkt dat ik erbij hoor, want ze vraagt aan mij wat de prijs van een LP is. Haha, ik hoor er helemaal bij denk ik glimlachend.

Even later komt de man van oude autobus met uitstalling naast mij zitten, nadat hij gevraagd had of dit mocht. "Oui, Monsieur." Maar ja, mijn Frans is barslecht.. Gelukkig heeft hij alle geduld van de wereld en uiteindelijk heb ik zo'n 2 uur lang met deze oudere man (met Elvis-achtig kapsel) gepraat. Als ik hem foto's van Glimlach Eve Verrassingen laat zien, dan is hij ervan overtuigd dat ik dit ook in Frankrijk zou kunnen verkopen. Het geeft mij hoop. Ondertussen komen er meerdere mensen op hem af die "Bonjour Banane" roepen. Het blijkt zijn achternaam te zijn. Zo leuk dit, want zo geef ik o.a. de organisator van de markt een hand. En ik hoor hem zeggen dat het weer slechter wordt maar dat hij in goed gezelschap is: "Elle est belle." In mijn schriftje noteert Monsieur Banane een paar namen van plaatsen die ik zeker moet gaan bezoeken (en ook zijn telefoonnummer). Met een bisous op zijn wang neem ik lachend afscheid. Wat een topdag was het, en ik voel mijn energie terugkomen. En nu oogjes toe, en morgen fit vertrekken. Leuk leuk leuk!!

​
NB: een vriendinnetje appte mij vandaag: 'Ik ben verliefd.' Zie je wel?! VLINDERS BESTAAN. Niets kritisch, het is gewoon een gevoel wat je moet overkomen. Blij voor haar.
En blij voor mij. ;)

Hot.
Ja, warm was het zeker! En dan alles voor een verhuizing regelen valt niet mee. Maar de wetenschap dat ik 3 maandenlang van Frankrijk mag genieten hield mij op de been. Vandaag (zaterdag) is het zover. Via 2 adressen in België rij ik uiteindelijk zondag door naar ‘mijn’ Lot in Zuid-Frankrijk!

Ik zal daar de laatste dingen moeten regelen, want ik krijg het gewoonweg niet voor elkaar. Het was leerzaam om te merken dat ik moeite heb met een planning. Opnieuw heb ik alles op het nippertje gehaald, maar door mijzelf slecht aan de planning te houden heb ik nu een soort allergische reactie op mijn gezicht. Een allergische reactie op stress, haha. Grote rode dikke plekken op mijn kin en rond mijn neus verraden mijn moeheid en zenuwen van de afgelopen dagen. Waarom wil ik dit? Dat is wat ik me af en toe afvraag. Toch voelt mijn hart blij, heel blij! Ik vertrek. Op naar een nieuw avontuur. Wow, wat gaaf is het toch. Ik vraag me af of andere mensen die gaan reizen ook zoveel stress vooraf hebben, of ben ik weer eens de enige die dingen moeilijker maakt dan dat ze zijn. Loslaten heet het. En het is gelukt, alle spullen die ik wilde behouden (stiekem toch nog veel) staan bij mijn ouders op de achterzolder (je weet wel, die ik laatst heb opgeruimd, zie vorig verhaal)(en nee, dit was geen bewuste actie)(maar onbewust misschien wel). 


Naar her, mijn huis is leeg.
De sleutel is ingeleverd. En ik heb alles, maar dan ook echt alles, van mijn inboedel nagekeken. Ieder kastje, laadje, blikje, potje en doosje is uitgezocht. Met ontspullen in mijn achterhoofd zijn er vele tassen vol nog te gebruiken rommel naar de kringloop gegaan, en oude rommel zoals oude tapijten, versleten handdoeken en al jaren in een doos zittende schoolboeken naar de stort (met een vriendinnetje en haar auto, want ja… dan hoefde ik er niet voor te betalen > ook al zie een vorig verhaal).
Sinds mijn vorige verhaal, van 2 weken geleden, ben ik blij dat ik nog overeind sta, want mijn hemel elke dag was er wel iets. Veel bijzondere dingen en veel dingen als noodzakelijk kwaad. En telkens dacht ik, ik wil weer schrijven. De dag van de laatste verhuizing stond ik met trillende handen op. Een vriendinnetje kwam helpen en zei: “Evelinda, stel je niet aan, het komt goed.” Ja, ja.. Ik weet het, maar mijn lichaam bleef bibberen. En zoals ze al zei, het is goed gekomen. Mijn auto - de blauwe parkiet - staat ingepakt klaar en te wachten tot ik de motor start. Samen met Mo aan een nieuw verhaal beginnen!

Van hot naar her. 
Ik zal eens een opsomming van gebeurtenissen doen, en weet nu al dat ik de helft ga vergeten. Toen ik laatst half en half zat te genieten van een terrasje (ondertussen ging mijn brein door met alle dingen die ik nog wilde afronden) vertelde ik aan de dames met wie ik er zat, wat ik allemaal had gedaan in de afgelopen dagen. Volgens mij werden zij al moe van enkel mijn verhaal, haha. En ik trok de conclusie dat mogelijk toch ietsje vaker ‘nee’ moet zeggen… (Dat vind ik echt, echt heel lastig).

• In de Mezz was een Liquid avond. Terug in de tijd, terug op een kleurrijke dansvloer met alle klassiekers. En ja, het was net zo fout als de Liquid altijd was, inclusief lollies. Ik kreeg het volgende compliment (?!): “Je bent een beetje vreemd, maar wel lekker..”.
• Ook stond ik opnieuw een dag in de winkel Cut the Lilies in Breda. Altijd leuk! Daarnaast een supergezellig ik-maak-verrassingen-dag in De Phoenix Lokaal te Hank. Ook pers ik ergens tussendoor nog de laatste bestellingen eruit. Glimlach Eve gaat gewoon door!
• Op een zondag waarop ‘inpakken’ stond gepland, werd ik gebeld door een oud-collega en vriendin. “Waar ben jij?” Ik: “Thuis. Eindelijk een dag waarop niets gepland staat.” Zij: “Ik ben met dochter – (NB: zij heeft rood haar) – bij de roodharigendag. Kom je ook? Ik trakteer op een terrasje.” Ik twijfel even, en bedenk me dan dat zij eigenlijk nooit zomaar in de stad loopt en dat ik haar in de komende maanden niet meer ga zien… Dus ja… De zon schijnt. De uitnodiging ligt er. Gezellig gezelschap. “Ah ja, ik ben er over een uur. Leuk!”
• Jullie zullen ook wel willen weten of ik een  'Boer zoekt vrouw' brief naar Boer Marc heb geschreven, hé? Tja… wat zal ik er over zeggen?
• Ruimtecreatiecoach Esther gaf een heel tof Webinar, haar eerste echte online programma met tips over ruimte maken. Terwijl ik mijn toiletkastje zat op te ruimen, had ik toch mijn laptop maar even aangezet. Zo kon ik de tips gelijk gebruiken. Gebruik je het niet? Heb je het niet echt nodig? Ruimte in je huis, geeft ruimte in je ziel.
• Inpakken en uitzoeken. Inpakken en uitzoeken. Inpakken en uitzoeken. (Vele vele uren!!)
• Dan mijn inboedel… In 2 keer is de lading naar de Veluwe gebracht. Dinsdags als mijn-altijd-redder-in-nood-neef aankomt, schieten de tranen in mijn ogen…. Pffff, het valt me een beetje zwaar.. al het inpakken en uitzoeken.
• De tweede baby is geboren in de vriendengroep! Whoop, alles goed en iedereen gezond! En alle vrienden waren aan het gissen naar de naam. Inclusief ikzelf. Met mijn dronken hoofd (zie vorig verhaal) had ik een aantal namen op hun wc-deur gezet (schrijven op de deur toegestaan hoor). En zowaar, ik had de mooie naam erbij gezet! :D
• Mijn Amsterdamse vriendinnetje kwam nog een middag langs in Breda. Met haar heb ik nog een lunchbon opgemaakt, want ja anders zou deze vervallen en dat ook zonde toch? Met haar heb ik altijd de mooiste gesprekke over je hart volgen en hoe doe je dit nu het beste? Helemaal in de knoop kunnen we zitten, totdat we ineens een beslissing nemen en dan gaan. Het is fijn om te kletsen met iemand die hetzelfde denkt (en piekert) en leeft! Ik ga haar missen, ik ga vele mensen missen. En aan de andere kant, wat is nu drie maanden? Is zo voorbij.
• Ik loop in Breda en er loopt een donkere mooie slanke vrouw in korte maar nette witte jurk voorbij. Twee meter daar achter loopt een man haar te filmen. Ik vond het raar en keek ze even na. En ploep, daar tilt ze van achteren haar jurk op. Haha, ze hebben een lol samen. Mooie blote billen, dat wel. Ik loop met een soort “huh” gevoel verder en toch moet ik er ook om lachen.
• De tweede lading wordt op een vrijdagavond ingeladen. Dit keer door een lieve vriend met vrachtwagen, die mij eigenlijk enkel nog wilde verhuizen als ik zou gaan trouwen… Tja, dat is niet gelukt. En daarom geef ik hem maar een extra knuffel. Ondanks mijn stress is de lading binnen een uur geladen. :S
• Zaterdags komt zijn vrachtwagen op Veluwe uitgeladen en daar komt gelukkig mijn zus en zwager bij helpen. Ondanks dat het wel weer flink sjouwen is, hebben we het gezellig. En paps geeft mijn vriendenkoppel nog een rondleiding in de bakkerij. Vrienden en familie: dankbare momenten voor mij.
• De dag dat ik mijn sleutel in moet leveren ontvang ik einde van de middag het jonge leuke koppel wat in mijn fijne huis gaat wonen. Ik geef ze de sleutel, en zie hun blije gezichten. Voor het eerst samenwonen! En dan op zo’n mooie plek. Ik ben blij dat mijn appartement leuke nieuwe bewoners krijgt.
• Als allerlaatst neem ik dan mijn laatste spullen mee naar de auto: Mo met haar kattenbak en reismand. Ik vertrek naar mijn ouders, maar eerst moet ik nog op kraamvisite. En oh ja, een wijntje ter afscheid bij mijn huurbazin kan ook nog wel even. Mo gaat lekker los in de auto, het is gelukkig geen warm weer. Als ik later terug bij de auto kom ligt ze languit op mijn stoel te slapen. Als ik naar het Noorden rij, dan komt ze gezellig op schoot liggen. Het is een bijzonder gevoel om zo weer samen op pad te zijn. Ik kan niet wachten… Bijna….
• De Zandverstuiving: wat is het daar mooi. Op de Veluwe zijn ook prachtige plekjes. Dit besef ik me als ik er zit met een vriend die vanuit het Zuiden toch Eve gedag wil zeggen. We maken op blote voeten een fijne wandeling.
• Autosleutel: gedoe. Ik ga er geen woorden aan vuil maken. Maar ik rij met de reservesleutel naar Frankrijk. Opgelost!
• Zwanenburg: met de oudjes naar andere oudjes. Ik rij als chauffeur mee met mijn ouders naar een oom en tante. Als ik daar in de tuin zit te snoepen van de rijpe pruimen uit de boom en de bramen van de struik naast mijn stoel, besef ik dat het heel bijzonder is dat ik hier zit en de tijd heb genomen om mee te gaan.
• Woensdag en donderdag waren dagen van vele afspraken, terug in het Zuiden. Ik maak bestellingen – op het allerlaatste moment -  ik haal nog een paar boeken, ik rij langs de winkels, ik zit op terras met dierbare dames, nog even een pedicure afspraak, krijg Frans eten voorgeschoteld (jammie) en logeer bij een vriendenkoppel. Als ik ’s avonds bij hun terug kom, zijn ook de andere meisjes van meisjesavond aanschoven. Superleuk om hun toch nog even te zien voor mijn vertrek. En we besluiten dat ik op de donderdagavond mee blijf eten. Alleen dan via Facetime. :)
• Dan was er ook nog een fotosessie. Supergaaf! Volgens mij worden die foto’s echt heel tof. Met rode lippenstift en mijn rode pumps liep ik over een oude spoorlijn. Samen met Sophie (fotografe) halen we wat oude herinneringen op en kletsen we over het ondernemer zijn. Als je eens een toffe foto wil: ‘klik/link hier’.
• Te koop een Camper uit 1979: die heb ik ook nog bezichtigd. Misschien wordt dit het plan voor 2017...? Ik slaap er een nachtje over…
• Adreswijzigingen… ingeschreven in gemeente Elburg… geen Brabander meer… oef… (loslaten, Evelinda, loslaten…)
• Ik heb de Tekstgids van Mannengeheimen aangeschaft, nu moet het wel goed komen binnenkort. ;) En dus ja… Ik heb een brief getypt voor Boer Marc, met de typemachine. (Laat het geen gevalletje Yoga worden, kreeg ik al naar mijn hoofd. Euhmmm, ja. Ik heb de brief op de laatste dag dat het kon verzonden…. 1 voordeel, dan blijft die bovenop de postzak liggen, haha.)
• Vanmiddag gezellig en met allerlei hobbels de laatste boodschappen gedaan met mama en de week logeren is voorbij… ​Moe van alles van de afgelopen dagen en jullie wellicht van er over lezen. :)

Ik ben huisloos, maar ga ik de sleutel van Frankrijk halen. Mijn mooie vriend (van het Franse huis) heb ik geappt: “Je bent goud waard.” Ik ga snel nog eve een paar uurtjes slapen. Het is nu 00:02u 17-9-2016. En om 10:00u wordt mijn blauwe parkiet gestart. Ik typ jullie weer, maar dan vanuit het zonnige Zuiden.

Au revoir! 

Bovenstaande zin heb ik inmiddels meerdere keren over mijn leven gehoord. Elke keer zei ik: "Zo lijkt het, ja." Ik ging er alleen vanuit dat dit voor iedereen gold, en dat ik hierin niet bijzonder was. Alleen hoe meer ik (bewuster) leef, hoe meer ik er achter kom dat dit niet helemaal waar is. Iedereen heeft wel eens een dull moment. Ik niet. Hoe dit komt?! Geen idee. Ik heb altijd iets te doen, en er gebeurt elke dag wel iets moois of iets minder leuks. Eén ding is inmiddels zeker: 'Never a dull moment'. Tegenhanger hiervan is dat ik dus moeilijk rust vind. Vandaar mijn reis naar Frankrijk? Wie zal het zeggen. Maar ik kan niet wachten om te gaan! Bijna is het zover, bijna verlaat ik mijn huis in Breda... 

Altijd te laat.. 
Ik zal mijn week even beginnen waar mijn vorige verhaal stopte. Namelijk bij de proefles Yoga... Omdat ik als gewoonlijk weer van alles snel wilde afmaken, moest ik uiteindelijk rennend naar de Yoga les. Lekker begin zal je denken. Ja, klopt.  Terwijl ik rennend door de straten van mijn stad ga, bedenk ik me voor de zoveelste keer: 'Waarom overkomt mij dit altijd?' Tegelijkertijd neem ik me hijgend voor om het hardlopen weer eens te gaan oppakken, want conditie wat is dat?? En dan kom ik om de hoek gesneld bij de les, maar helaas de deur is reeds dicht... Ik ben te laat. Jammer dit.
Even denk ik nog 'shit', maar dan zie ik de zonnestralen om mij heen. Puffend zak ik tegen de muur van het pand op de grond, en besluit van de zon te genieten. Ik blijf op dit plekje zeker een half uur zitten, totdat de zon achter de huizen verdwijnt.  Tijd om naar huis te gaan, ik heb mijn rustmomentje gehad. Al was het dan geen Yoga.

Ik heb ook helemaal geen goeroes nodig, ik wil het leven zelf doen. Helemaal tevreden wandel ik op het gemakje terug naar huis. En hardlopen ga ik vast ooit weer eens oppakken, en misschien ook niet... Eerst zorgen dat ik ga ontspullen en verhuizen. Ijverig begin ik thuis een kast leeg te ruimen. Toch energie opgedaan net. Begin aan een nieuw leven is gemaakt. 

Door drank maak je meer mee dan je lief is. ;) 
Heel de week staat in het teken van eten met vrienden, zonder dat het gepland staat eet ik bijna elke avond ergens anders. Kijk het kan wel, spontaan afspreken. En spontane momenten zijn vaak het leukst, behalve als je spontaan tijdens een barbecue aan een spontaan drankspelletje begint en vervolgens met je ogen dicht op een toilet zit en denkt: 'Pfff, het is nu écht tijd om naar huis te gaan.' Je ogen vervolgens open doet en beseft dat je al thuis bent... Oeps... Het spontane moment zelf was heel gezellig, mede dankzij de 2 dobbelstenen en de 2 flessen limoncello die gevoelsmatig binnen een kwartier leeg waren (of was het echt zo?). De volgende dag - tijdens de verhuizing van een vriendinnetje - is het toch duidelijk minder spontaan leuk. Voor de zekerheid neem ik maar een bak mee naar mijn auto, want ik voel me een beetje weeïg. En ik vraag me af, of ik wel mag rijden.

Maar beloofd is beloofd, dus help ik. Al heb ik ergens wel een rustmomentje nodig en ga ik na gedane arbeid stiekem even op het balkon genieten (om mijn oude lijf te laten rusten). Schaterend hoor ik vrienden binnen het verhaal van de vorige avond tegen de anderen vertellen en niet lang daarna vinden ze mij op het balkon. Waar dit moment gelijk vastgelegd wordt. Ach, zo zorg je nog eens voor vermaak. Mijn hoogzwangere vriendinnetje heeft mij de avond daarvoor naar huis gebracht en zij is degene die mij daar op balkon een glas cola geeft: het helpt. Zij is mijn held en ze wordt zeker weten een hele goede moeder. :) 

Elke dag heeft een leuke momenten.
Ik word verrast met een Franse roman door nota bene een lieve schoonmoeder van één van mijn beste vriendinnetjes. Wat een leuk cadeau! Er leven veel mensen met mij mee op dit avontuur. En dat is super om te merken, want loslaten van zekerheid is - voor mij - niet makkelijk. Al merk ik aan alles dat deze Frankrijk reis voor nu de beste beslissing is. En wat daarna komt, dat komt daarna. :) Ik beloof jullie op de hoogte houden.

Verder had ik de eer om de verzorging te mogen doen voor twee prachtige katjes, een eindje verderop in Breda. Totaal 13 dagen lang had ik het idee om dit lopend te gaan doen. Lekker sportief! Maar door tijdgebrek bleef ik maar met de auto gaan. Ach, hierdoor had ik wel meer tijd om beide poezenbeesten een extra aai te geven. ;) 

Ontspullen is een kunst!
Door de verhuizing besluit ik ook mijn vriezer te gaan legen, alles moet op. Zo eet ik deze dus ineens kerststol middenin in de zomer. (Alleen die fles limoncello.. Die laat ik maar even voor wat het is, die ligt daar goed..)  Ontspullen is moeilijker dan je denkt. In het kader van ontspullen gaat er een autolading naar de kringloop, alhoewel autolading.. een helpend vriendinnetje loopt ongeveer 4 keer op en neer met tassen vol (er zit een kringloop een stukje verderop in de straat). En ik rij samen met haar in mijn blauwe parkiet naar de milieustraat. Dit keer wel een echte autolading met glas, oud papier, restafval en andere rommel. Echt dingen waar niemand meer wat aan heeft. Aangekomen bij het loket vraagt de man wat ik bij me heb, wat ik hem braaf vertel. Dan zegt hij: "Je zal moeten betalen. Je hebt een bedrijfsauto bij je. " Verontwaardigd zeg ik dat ik dan wel naar huis rij om een andere auto te halen. "Maar meneer, ik ga verhuizen, dit is restafval." "Ja, toch moet je eigenlijk betalen." En hij wijst naar de Glimlach Eve letters op mijn auto. Nou, weinig te glimlachen denk ik. En toch zet ik nog 1 keer mijn glimlach in: "Meneer, ik maak cadeautjes van tweedehands materialen, ik gooi juist niets weg.." Na nog eens te hebben gezegd dat ik eigenlijk moet betalen mag ik doorrijden. "Meneer, u bent super, top en fantastisch!"

Hoofdschuddend rij ik door naar de eerste stop in de milieustraat, en de eerste keer dat de autoreclame niet handig is is een feit. Mijn eerste en laatste keer dat ik met deze auto bij de stort kom. Deze dag, afgelopen dinsdag, is de helft van mijn overgebleven huisraad terug naar thuis-thuis gegaan, naar mijn ouders.. Mede mogelijk gemaakt door een fijn vrienden stelletje, opnieuw mijn waardevolle neef en mijn altijd-de-slappe-lach-hebbende zus. :) Zonder anderen kom ik nergens, ik ben hen daarom heel dankbaar!

Niet nadenken, gewoon mailen.
Oh ja, ik heb een eerste afspraak staan in Frankrijk! In het kader: 'Niet nadenken, gewoon mailen', heb ik onlangs gelijk een bericht verstuurd. En ik mag kennismaken met een koppel wat in Zuid-Frankrijk zelfvoorzienend wil gaan wonen, zij zijn reeds een paar jaar met dit toffe woonproject Beeplast bezig. Waar een Facebook tag niet goed voor is. Super toch? 

En wat vind jij? Moet ik schrijven voor Marc in Zambia? Hahaha, vanuit meerdere hoeken krijg ik appjes binnen dat ze deze man echt iets voor mij vinden. Voor degene die niet op de hoogte zijn: Marc is een visboer ver weg, van de nieuwe serie 'Boer zoekt vrouw'. Bij 100 likes van deze blog zal ik schrijven, haha. ;) 

Zo, en nu door met Glimlach Eve. Morgen nog 1 keer met Glimlach Eve op pad; verrassingen maken bij  'de Phoenix lokaal' in Hank en dan kan het aftellen tot mijn vertrek beginnen. Terwijl ik dit schrijf zit ik in de winkel 'Cut the lilies' in de Boschstraat. Tussen het helpen van de klantjes door kan ik rustig deze blog op mijn iPad typen. Straks overzetten op mijn website, en klaar is Eef!