Vaak, heel vaak, is er een kritische stem in mijn hoofd te horen: “Evelinda, je moet jouw blog schrijven, iedereen heeft een update nodig. Hoe wil je nu dat jullie crowdfunding slaagt, als niemand iets hoort of leest van wat er gaande is.” En moeten.. ‘Moeten is altijd klote.’ (herinner ik me een gelijkgestemd vriendinnetje zeggen). Het is ouwe koek, die weer eens bij mij aanklopt.
Zen blijven is verdraaid lastig
Ik kon mij er niet toe zetten, ondanks ik wel last had van dat stemmetje die dit steeds maar weer klagend zei. Dan is het dus de kunst om zen te blijven. Ondanks alles wat om je heen gebeurd, leuke dingen, minder leuke dingen. Steeds opnieuw daagt het leven je uit. Het is mij vandaag (24-7-2018) dan toch eindelijk gelukt om een rustpunt te vinden achter mijn laptop, en te gaan zitten schrijven.
De mussen vallen van het dak in Doornspijk (in heel Nederland volgens mij), en ik zit met smart te wachten op een ijzer / bloedarmoede controle uitslag. Voordat ik naar Frankrijk kan rijden moeten deze waarden goed zijn…
(tot zover mijn getypte stukje toen, het was kennelijk maar een heel kort rustmoment. Ik ga nu 18-9-2018 verder, op basis van wat geschreven stukken in mijn dagboek of beter gezegd ‘gedachtenboek’)
Mijn Praatjes eisten zijn tol
Maar wat was het leuk, mijn 2 proostende praatjes in juni. Als je er niet bij was; je hebt iets gemist! Haha, wat was het tof om zoveel lieve mensen terug te zien en om mooie nieuwe mensen te ontmoeten. Overweldigend, met in totaal maar liefst meer dan 100 man. Ik heb ervan genoten. Pierre ook overigens, al was die tijdens het 1ste praatje wel heel erg zenuwachtig voor de afloop. Maar niet vanwege mijn geklets, nee, vanwege zijn eigen geheime plan, waar ik niets van wist…
Waar was ik gebleven?
Het laatste spontane verhaal schreef ik nadat ik met mijn vadertje op de fiets langs de Vlierefluiter kwam. Op dat moment had ik nog slechts een week te gaan voor mijn presentaties. En ik kreeg ze maar niet goed op papier, ondanks dat ik het al maanden van te voren gepland had. ‘Hoe ga ik dingen vertellen, en wat wil ik precies vertellen?’ Zoals gewoonlijk had ik last van keuzestress en perfectionisme.
Een killing combi
Keuzestress en perfectionisme. Juist in mijn geval zijn deze een killing combi, zo toepasselijk en typisch, zeker omdat dit onderdeel van mijn natuurlijk genezen is. Ik had het door, maar kon ik er niets aan veranderen. Mijn automatische reacties waren sterker dan ikzelf. Nu, drie maanden later, kan ik er over schrijven. Pas nu voel ik deze ruimte, ik had tijd nodig om volledig stil te staan bij wat allemaal is gebeurd. Ik dacht dat dit allang en breed het geval was na het nemen van alle moeilijke beslissingen, maar nee, mijn genezingsproces nam - en neemt - nog veel meer tijd in beslag (we zijn overigens nooit uitgeleerd hè?).
Werken met een deadline ‘helpt’
Hoe shit ook, dan ineens moest de presentatie af zijn. De bedankkaartjes werden binnen een uur besteld, geen tijd meer voor twijfel, welke foto, welke tekst, nee, gewoon drukken op de knop ‘bestellen’, want de deadline komt in beeld. (De uitdrukking ‘deadline’ geeft ineens een geheel ander gevoel trouwens..) Met een glimlach bekeek ik het resultaat nadat de mooie kaarten binnenkwamen. Waarom was dit nu zo’n moeilijke beslissing?
Maar er zat een foutje in de Franse tekst op de kaart, en toen Pierre dit later opmerkte, moest ik - als perfectionist - even heel erg slikken. Om daarna te beseffen dat zo’n fout niet van levensbelang is. Heb ik het dan nog steeds niet geleerd wat wel of niet van levensbelang is?! Nee, kennelijk niet, of althans, niet altijd. Ondanks kanker, blijft mijn blauwdruk, mijn blauwdruk. De kunst is:
Hoe het beste met je blauwdruk om te gaan
En dat is wat ik de afgelopen maanden heb gedaan. Hoe kan ik beter met mijn ‘ik’ omgaan, zodat mijn lichaam, mijn tempel, mijn behuizing niet opnieuw ziek gaat worden. Het mentale stuk van natuurlijk genezen bij kanker. Het gaat me steeds beter af. Naast gezonde voeding, naast chemische stoffen vermijden, naast fysiek bewegen (waar ik ook nog wel dingen in kan verbeteren – Hallo, kritisch stemmetje, ben je er weer?), is de emotionele kant en de breinkant, minstens zo belangrijk, zo niet het belangrijkste.
Hoe mijn brein met mij ging lopen
Ik had ineens megaveel twijfels, ik werd bang opnieuw ziek te worden. De ‘wat als’ groeide boven mijn hoofd, voordat ik het goed en wel doorhad, zag ik ineens alles somber. Ik kreeg tijdens mijn praatjes zoveel complimentjes, zoveel krachtwoorden. En een paar weken later voelde het ineens alsof ik ze niet waard was. Ik was immers opnieuw bang. Ik geloofde niet meer in ons plan, in meer in onze relatie, niet meer in mijn lijf. Angst in mijn brein ging met me aan de wandel.
Inzicht in mijn ‘wetten’
Ik sprong geen gaten meer in lucht van enthousiasme, in tegendeel, ik draaide maar rond in een kringetje: ‘Ik heb mentaal iets te verwerken, anders word ik weer ziek.’ Maar wat dan? Alle drie mijn behandelaars zeggen dat ik genezen ben, waarom voelde het dan niet zo? Dagen gingen voorbij. Doelloos zat ik vaak voor mij uit te staren, geheel verzonken in angstige gedachten. Geen energie, geen inspiratie, bovendien wetende dat het niet gezond voor je is om in zo’n fase te zitten. En ook de arme Pierre kon weinig meer goed doen.
Potver…
Waarom altijd schoenen in het looppad laten slingeren, zodat ik er elke keer over val. Waarom nooit de keuken netjes achterlaten, als je iets hebt klaargemaakt. Waarom nooit iets op z’n plek terugleggen, zodat je niet hoeft te zoeken. Allemaal zaken die voor mij zo vanzelfsprekend zijn, en ineens viel ergens ineens een kwartje. Wat voor mij zo vanzelf gaat, hoeft voor een ander niet zo te zijn. Het zijn mijn frustraties, niet de zijne. Het zijn mijn regels (of erger gezegd wetten..), niet de zijne.
Is een opgeruimd huis van levensbelang?!
Plots kwam het binnen, wat is belangrijker: zitten knarsetanden vanwege rommel en steeds kritische opmerkingen maken, of accepteren dat er wat rommel is en de tijd nemen om samen een kop koffie te drinken en wat te kletsen over wat de ander bezig houdt. Liefde is belangrijker dan de afwas of rondslingerende spullen. Sterker nog als je liefde geeft en deelt, dan wordt de afwas ineens ‘vanzelf’ gedaan. Hoezo een bewuste mindset helpt bij alles?!
Hulp vragen is heel normaal
Mijn uitgebreide bloedonderzoek wees uit dat ik leed aan bloedarmoede en een flink ijzertekort had. Na overleg besloten dat ik een ijzerinfuus toegediend zou krijgen, in Duitsland. Kanker houdt van ijzer, dus liever wordt dit niet gedaan. Maar ja, zonder ijzer kan je ook niet leven. Dus je moet iets. (Overigens is het een fabel dat je dit enkel via vlees binnen kan krijgen. Het enige waar je rekening mee moet houden is je Vitamine B12, als vegan, maar dit terzijde.)
Dus ik kreeg een ijzerinfuus, daar waar ik in juni ook een Vitamine C kuur als biologische chemokuur had gekregen. Een biologische kuur waarvan ik dacht: 'Dat doe ik wel even', en waar ik in eerste instantie ook alleen naar toe ging. Ik zat die weken vol met positiviteit. Bij de tweede keer bleek dit alleen rijden toch niet helemaal ideaal te zijn. Met bevende benen stapte ik namelijk in auto, en ik heb zeker een uur gewacht voordat ik aan de terugreis begon.
Hulp vragen, ook zoiets waar jij je soms overheen moet zetten. Twee keer in de week ging ik voor mijn Vitamine C infuus naar Duitsland, voor vier weken in totaal. Waarvan ik me de laatste drie weken heb laten rijden, man, wat scheelde dat in energie. Gereden worden. Luxe, en een inzicht: hulp vragen mag.
Mijn praatjes vielen middenin deze weken
Energie had ik vooraf volop, ik was enthousiast om mensen te gaan vertellen over mijn gezonde keuzes. Ik dacht dat ik de wereld weer aan kon. Gedreven zat ik achter mijn laptop, boven in het huis van mijn ouders, daar waar ik logeerde toen Pierre nog niet in Nederland was. In die week vorderde mijn verhaal, ging mijn energielevel omhoog (adrenaline doet zijn werk goed), en hoppa, het werd 16 juni; mijn verjaardag en tijd om te gaan vertellen over andere keuzes en om onze crowdfunding te gaan starten!
Bruiloft Belasting
Ik liep mijzelf en Pierre volledig voorbij, ergens had ik het door maar ik had het niet in mijn macht om tegengas te geven. Na de praatjes was ik alleen nog maar moe, de adrenaline was uitgewerkt. De taak van vertellen was volbracht. En de bruiloft zag ik alleen maar een belasting. Nog meer om te organiseren. Nou, dan weet je wel dat het niet goed met je gaat. (Wat ja, lieve mensen, Pierre is op z’n knieën gegaan na afloop van mijn proostende praatje, op mijn verjaardag, inclusief diamantenring, en een oorverdovend applaus maakte het droomplaatje compleet!).
Alles is ergens goed voor
Het feit dat ik nadien bloedarmoede had, haalde het laatste beetje energie uit mijn lijf. Waar heb ik dit aan te danken vroeg ik me af? Ik neem al mijn supplementen trouw, ik volg alle 10 de voedingstips perfect (!) op, ik deel mijn smart, ik sta achter mijn keuzes, waarom nu dit? Ook mijn Duitse behandelaar had het niet verwacht. Maar als we erover praten wordt het al snel duidelijk: te veel in te korte tijd. Uit balans. Te perfect willen zijn. BAMM. Inmiddels was het eind juli. En Pierre was al terug naar het mooie La France.
Ik voelde me alleen zonder hem, en voelde druk van de crowdfunding, overal sleepte ik de to do mee naar toe. Soms letterlijk met al mijn notitieboekjes, paperassen en ingevulde enquêtes, soms met enkel alle belastende gedachten en stemmetjes in mijn hoofd. Binnen no time kon ik mijzelf in een gesprek bij elkaar vegen. Geen fut meer. En dat accepteren, dat even niets meer kunnen, dat kan je van binnen nog meer opeten. Lekker bezig, Eef, dacht ik dan, wat heb je iedereen nu vertelt? Maar ja, de theorie weten is wat anders dan alles dagelijks in praktijk brengen.
Vertrouwen houden
Ook kreeg ik lessen in vertrouwen houden. Ik dacht bijvoorbeeld, hoe krijgen we ooit €50.000 bij elkaar? Tijdens de praatjes hebben we bijna de helft bij elkaar gekregen, en nu ben ik moe, en het bedrag groeit niet meer. De tranen stroomden over mijn wangen. Geld, waarom is het altijd zo’n hekel punt? Omdat ik na deze huilbui weer naar Frankrijk en mijn grote liefde wilde vertrekken, begon ik mijn kleren in Nederland maar eens te bekijken. Tot mijn stomme verbazing vond ik €10 in een oud rokje.. Vertrouwen houden leek het te zeggen. Het komt goed, ook met het geld.
Terug naar mijn lief
Gelukkig bleven er altijd mooie momenten verschijnen en dan leefde ik weer op. Dan kon ik bijvoorbeeld een foto op Instagram plaatsen, of een intens gesprek met iemand voeren. Ik wilde graag terug naar Frankrijk en ben op mijn tandvlees hierheen gereden, nadat mijn bloedwaarden op papier gelukkig weer normaal waren. De tocht ging heel langzaam en met heel veel pauzes. Op een derde van de reis kon ik bij een vriendinnetje stoppen en overnachten. Dat was waardevol, zowel voor mijn energie, als voor het fijne steunende gesprek wat ik met haar had.
Het leven is een feest, als je slingers ophangt
Eenmaal terug in La France leek mijn energie terug te komen. Enthousiast pakte ik mijn auto uit, en alle dozen die hier ook nog steeds stonden van voor onze camperreis. We hebben namelijk onze intrek genomen in het typisch Franse oude huis van mijn toekomstige schoonouders (zie ook het live filmpje wat ik op Facebook postte). Eindelijk kon ik weer wat spulletjes een vast plekje geven, en een mooie vlinderslinger ophangen in onze slaapkamer.
Een thuis, en wat een opluchting. Je kleren gewoon in een kast te kunnen leggen, zonder dat je hoeft te bedenken, wat neem ik mee, of wat niet. Alle dozen en tassen en camperboxen konden leeg en op planken georganiseerd worden (inzicht: ik hou van overzicht, en een kledingkast is een luxe).
2 stappen vooruit, 1 stap achteruit is ook vooruitgang
Nu half september, 3 maanden na mijn praatjes, heb ik eindelijk het gevoel dat ik elke dag een beetje bergopwaarts ga. Een paar keer per dag glijden mijn gedachten wel eens af naar angstgevoelens. Maar steeds vaker en vaker merk ik dat ik ADEM. Dat ik LEEF. Dat we in het NU mogen ZIJN, en dat alle beperkingen die we voelen onszelf opleggen.
Het leven hoeft niet ingewikkeld te zijn, dat maken onze gedachten ervan. Ik neem de tijd om te resetten, en langzaam maar zeker kom ik daar waar ik wil zijn. In een huisje in het groen, met een man die van mij houdt. En ik hou van hem, inclusief rondslingerende schoenen (nepbirkenstocks van de anwb om precies te zijn). Heeft een mens meer nodig?! Het mag gedaan zijn met die ouwe koek.
Kies je Mantra
Mijn mantra: ‘Ik ben genezen van kanker en ik leef in overvloed van energie, liefde en geld.’
Wat is de tussenstand in energie, liefde en geld?
Voor mijn gezondheid – natuurlijk genezen:
Voor crowdfunding & YourTree – natuurlijk genieten:
Voor Glimlach Eve – ongewoon blij goed:
Creatief zijn blijft mij trekken al was deze hele kant veel geblokkeerd de afgelopen periode. Het maken geeft me opnieuw een Glimlach, en dit is weer een Glimlach om door te geven. Het blijft een vrolijk concept, en daarom blijft voorlopig de stekker in het stopcontact, tot ik weer volledig ben opgeladen. Op onze camp hoop ik een eigen atelier te gaan krijgen…
Vol verwachting klopt mijn hart en zwijgt mijn brein. Angsten overwinnen, wat is dat een overheerlijk gevoel.
Dromen, Wensen, Durven, Gaan, Doen. Dag!
Zen blijven is verdraaid lastig
Ik kon mij er niet toe zetten, ondanks ik wel last had van dat stemmetje die dit steeds maar weer klagend zei. Dan is het dus de kunst om zen te blijven. Ondanks alles wat om je heen gebeurd, leuke dingen, minder leuke dingen. Steeds opnieuw daagt het leven je uit. Het is mij vandaag (24-7-2018) dan toch eindelijk gelukt om een rustpunt te vinden achter mijn laptop, en te gaan zitten schrijven.
De mussen vallen van het dak in Doornspijk (in heel Nederland volgens mij), en ik zit met smart te wachten op een ijzer / bloedarmoede controle uitslag. Voordat ik naar Frankrijk kan rijden moeten deze waarden goed zijn…
(tot zover mijn getypte stukje toen, het was kennelijk maar een heel kort rustmoment. Ik ga nu 18-9-2018 verder, op basis van wat geschreven stukken in mijn dagboek of beter gezegd ‘gedachtenboek’)
Mijn Praatjes eisten zijn tol
Maar wat was het leuk, mijn 2 proostende praatjes in juni. Als je er niet bij was; je hebt iets gemist! Haha, wat was het tof om zoveel lieve mensen terug te zien en om mooie nieuwe mensen te ontmoeten. Overweldigend, met in totaal maar liefst meer dan 100 man. Ik heb ervan genoten. Pierre ook overigens, al was die tijdens het 1ste praatje wel heel erg zenuwachtig voor de afloop. Maar niet vanwege mijn geklets, nee, vanwege zijn eigen geheime plan, waar ik niets van wist…
Waar was ik gebleven?
Het laatste spontane verhaal schreef ik nadat ik met mijn vadertje op de fiets langs de Vlierefluiter kwam. Op dat moment had ik nog slechts een week te gaan voor mijn presentaties. En ik kreeg ze maar niet goed op papier, ondanks dat ik het al maanden van te voren gepland had. ‘Hoe ga ik dingen vertellen, en wat wil ik precies vertellen?’ Zoals gewoonlijk had ik last van keuzestress en perfectionisme.
Een killing combi
Keuzestress en perfectionisme. Juist in mijn geval zijn deze een killing combi, zo toepasselijk en typisch, zeker omdat dit onderdeel van mijn natuurlijk genezen is. Ik had het door, maar kon ik er niets aan veranderen. Mijn automatische reacties waren sterker dan ikzelf. Nu, drie maanden later, kan ik er over schrijven. Pas nu voel ik deze ruimte, ik had tijd nodig om volledig stil te staan bij wat allemaal is gebeurd. Ik dacht dat dit allang en breed het geval was na het nemen van alle moeilijke beslissingen, maar nee, mijn genezingsproces nam - en neemt - nog veel meer tijd in beslag (we zijn overigens nooit uitgeleerd hè?).
Werken met een deadline ‘helpt’
Hoe shit ook, dan ineens moest de presentatie af zijn. De bedankkaartjes werden binnen een uur besteld, geen tijd meer voor twijfel, welke foto, welke tekst, nee, gewoon drukken op de knop ‘bestellen’, want de deadline komt in beeld. (De uitdrukking ‘deadline’ geeft ineens een geheel ander gevoel trouwens..) Met een glimlach bekeek ik het resultaat nadat de mooie kaarten binnenkwamen. Waarom was dit nu zo’n moeilijke beslissing?
Maar er zat een foutje in de Franse tekst op de kaart, en toen Pierre dit later opmerkte, moest ik - als perfectionist - even heel erg slikken. Om daarna te beseffen dat zo’n fout niet van levensbelang is. Heb ik het dan nog steeds niet geleerd wat wel of niet van levensbelang is?! Nee, kennelijk niet, of althans, niet altijd. Ondanks kanker, blijft mijn blauwdruk, mijn blauwdruk. De kunst is:
Hoe het beste met je blauwdruk om te gaan
En dat is wat ik de afgelopen maanden heb gedaan. Hoe kan ik beter met mijn ‘ik’ omgaan, zodat mijn lichaam, mijn tempel, mijn behuizing niet opnieuw ziek gaat worden. Het mentale stuk van natuurlijk genezen bij kanker. Het gaat me steeds beter af. Naast gezonde voeding, naast chemische stoffen vermijden, naast fysiek bewegen (waar ik ook nog wel dingen in kan verbeteren – Hallo, kritisch stemmetje, ben je er weer?), is de emotionele kant en de breinkant, minstens zo belangrijk, zo niet het belangrijkste.
Hoe mijn brein met mij ging lopen
Ik had ineens megaveel twijfels, ik werd bang opnieuw ziek te worden. De ‘wat als’ groeide boven mijn hoofd, voordat ik het goed en wel doorhad, zag ik ineens alles somber. Ik kreeg tijdens mijn praatjes zoveel complimentjes, zoveel krachtwoorden. En een paar weken later voelde het ineens alsof ik ze niet waard was. Ik was immers opnieuw bang. Ik geloofde niet meer in ons plan, in meer in onze relatie, niet meer in mijn lijf. Angst in mijn brein ging met me aan de wandel.
Inzicht in mijn ‘wetten’
Ik sprong geen gaten meer in lucht van enthousiasme, in tegendeel, ik draaide maar rond in een kringetje: ‘Ik heb mentaal iets te verwerken, anders word ik weer ziek.’ Maar wat dan? Alle drie mijn behandelaars zeggen dat ik genezen ben, waarom voelde het dan niet zo? Dagen gingen voorbij. Doelloos zat ik vaak voor mij uit te staren, geheel verzonken in angstige gedachten. Geen energie, geen inspiratie, bovendien wetende dat het niet gezond voor je is om in zo’n fase te zitten. En ook de arme Pierre kon weinig meer goed doen.
Potver…
Waarom altijd schoenen in het looppad laten slingeren, zodat ik er elke keer over val. Waarom nooit de keuken netjes achterlaten, als je iets hebt klaargemaakt. Waarom nooit iets op z’n plek terugleggen, zodat je niet hoeft te zoeken. Allemaal zaken die voor mij zo vanzelfsprekend zijn, en ineens viel ergens ineens een kwartje. Wat voor mij zo vanzelf gaat, hoeft voor een ander niet zo te zijn. Het zijn mijn frustraties, niet de zijne. Het zijn mijn regels (of erger gezegd wetten..), niet de zijne.
Is een opgeruimd huis van levensbelang?!
Plots kwam het binnen, wat is belangrijker: zitten knarsetanden vanwege rommel en steeds kritische opmerkingen maken, of accepteren dat er wat rommel is en de tijd nemen om samen een kop koffie te drinken en wat te kletsen over wat de ander bezig houdt. Liefde is belangrijker dan de afwas of rondslingerende spullen. Sterker nog als je liefde geeft en deelt, dan wordt de afwas ineens ‘vanzelf’ gedaan. Hoezo een bewuste mindset helpt bij alles?!
Hulp vragen is heel normaal
Mijn uitgebreide bloedonderzoek wees uit dat ik leed aan bloedarmoede en een flink ijzertekort had. Na overleg besloten dat ik een ijzerinfuus toegediend zou krijgen, in Duitsland. Kanker houdt van ijzer, dus liever wordt dit niet gedaan. Maar ja, zonder ijzer kan je ook niet leven. Dus je moet iets. (Overigens is het een fabel dat je dit enkel via vlees binnen kan krijgen. Het enige waar je rekening mee moet houden is je Vitamine B12, als vegan, maar dit terzijde.)
Dus ik kreeg een ijzerinfuus, daar waar ik in juni ook een Vitamine C kuur als biologische chemokuur had gekregen. Een biologische kuur waarvan ik dacht: 'Dat doe ik wel even', en waar ik in eerste instantie ook alleen naar toe ging. Ik zat die weken vol met positiviteit. Bij de tweede keer bleek dit alleen rijden toch niet helemaal ideaal te zijn. Met bevende benen stapte ik namelijk in auto, en ik heb zeker een uur gewacht voordat ik aan de terugreis begon.
Hulp vragen, ook zoiets waar jij je soms overheen moet zetten. Twee keer in de week ging ik voor mijn Vitamine C infuus naar Duitsland, voor vier weken in totaal. Waarvan ik me de laatste drie weken heb laten rijden, man, wat scheelde dat in energie. Gereden worden. Luxe, en een inzicht: hulp vragen mag.
Mijn praatjes vielen middenin deze weken
Energie had ik vooraf volop, ik was enthousiast om mensen te gaan vertellen over mijn gezonde keuzes. Ik dacht dat ik de wereld weer aan kon. Gedreven zat ik achter mijn laptop, boven in het huis van mijn ouders, daar waar ik logeerde toen Pierre nog niet in Nederland was. In die week vorderde mijn verhaal, ging mijn energielevel omhoog (adrenaline doet zijn werk goed), en hoppa, het werd 16 juni; mijn verjaardag en tijd om te gaan vertellen over andere keuzes en om onze crowdfunding te gaan starten!
Bruiloft Belasting
Ik liep mijzelf en Pierre volledig voorbij, ergens had ik het door maar ik had het niet in mijn macht om tegengas te geven. Na de praatjes was ik alleen nog maar moe, de adrenaline was uitgewerkt. De taak van vertellen was volbracht. En de bruiloft zag ik alleen maar een belasting. Nog meer om te organiseren. Nou, dan weet je wel dat het niet goed met je gaat. (Wat ja, lieve mensen, Pierre is op z’n knieën gegaan na afloop van mijn proostende praatje, op mijn verjaardag, inclusief diamantenring, en een oorverdovend applaus maakte het droomplaatje compleet!).
Alles is ergens goed voor
Het feit dat ik nadien bloedarmoede had, haalde het laatste beetje energie uit mijn lijf. Waar heb ik dit aan te danken vroeg ik me af? Ik neem al mijn supplementen trouw, ik volg alle 10 de voedingstips perfect (!) op, ik deel mijn smart, ik sta achter mijn keuzes, waarom nu dit? Ook mijn Duitse behandelaar had het niet verwacht. Maar als we erover praten wordt het al snel duidelijk: te veel in te korte tijd. Uit balans. Te perfect willen zijn. BAMM. Inmiddels was het eind juli. En Pierre was al terug naar het mooie La France.
Ik voelde me alleen zonder hem, en voelde druk van de crowdfunding, overal sleepte ik de to do mee naar toe. Soms letterlijk met al mijn notitieboekjes, paperassen en ingevulde enquêtes, soms met enkel alle belastende gedachten en stemmetjes in mijn hoofd. Binnen no time kon ik mijzelf in een gesprek bij elkaar vegen. Geen fut meer. En dat accepteren, dat even niets meer kunnen, dat kan je van binnen nog meer opeten. Lekker bezig, Eef, dacht ik dan, wat heb je iedereen nu vertelt? Maar ja, de theorie weten is wat anders dan alles dagelijks in praktijk brengen.
Vertrouwen houden
Ook kreeg ik lessen in vertrouwen houden. Ik dacht bijvoorbeeld, hoe krijgen we ooit €50.000 bij elkaar? Tijdens de praatjes hebben we bijna de helft bij elkaar gekregen, en nu ben ik moe, en het bedrag groeit niet meer. De tranen stroomden over mijn wangen. Geld, waarom is het altijd zo’n hekel punt? Omdat ik na deze huilbui weer naar Frankrijk en mijn grote liefde wilde vertrekken, begon ik mijn kleren in Nederland maar eens te bekijken. Tot mijn stomme verbazing vond ik €10 in een oud rokje.. Vertrouwen houden leek het te zeggen. Het komt goed, ook met het geld.
Terug naar mijn lief
Gelukkig bleven er altijd mooie momenten verschijnen en dan leefde ik weer op. Dan kon ik bijvoorbeeld een foto op Instagram plaatsen, of een intens gesprek met iemand voeren. Ik wilde graag terug naar Frankrijk en ben op mijn tandvlees hierheen gereden, nadat mijn bloedwaarden op papier gelukkig weer normaal waren. De tocht ging heel langzaam en met heel veel pauzes. Op een derde van de reis kon ik bij een vriendinnetje stoppen en overnachten. Dat was waardevol, zowel voor mijn energie, als voor het fijne steunende gesprek wat ik met haar had.
Het leven is een feest, als je slingers ophangt
Eenmaal terug in La France leek mijn energie terug te komen. Enthousiast pakte ik mijn auto uit, en alle dozen die hier ook nog steeds stonden van voor onze camperreis. We hebben namelijk onze intrek genomen in het typisch Franse oude huis van mijn toekomstige schoonouders (zie ook het live filmpje wat ik op Facebook postte). Eindelijk kon ik weer wat spulletjes een vast plekje geven, en een mooie vlinderslinger ophangen in onze slaapkamer.
Een thuis, en wat een opluchting. Je kleren gewoon in een kast te kunnen leggen, zonder dat je hoeft te bedenken, wat neem ik mee, of wat niet. Alle dozen en tassen en camperboxen konden leeg en op planken georganiseerd worden (inzicht: ik hou van overzicht, en een kledingkast is een luxe).
2 stappen vooruit, 1 stap achteruit is ook vooruitgang
Nu half september, 3 maanden na mijn praatjes, heb ik eindelijk het gevoel dat ik elke dag een beetje bergopwaarts ga. Een paar keer per dag glijden mijn gedachten wel eens af naar angstgevoelens. Maar steeds vaker en vaker merk ik dat ik ADEM. Dat ik LEEF. Dat we in het NU mogen ZIJN, en dat alle beperkingen die we voelen onszelf opleggen.
Het leven hoeft niet ingewikkeld te zijn, dat maken onze gedachten ervan. Ik neem de tijd om te resetten, en langzaam maar zeker kom ik daar waar ik wil zijn. In een huisje in het groen, met een man die van mij houdt. En ik hou van hem, inclusief rondslingerende schoenen (nepbirkenstocks van de anwb om precies te zijn). Heeft een mens meer nodig?! Het mag gedaan zijn met die ouwe koek.
Kies je Mantra
Mijn mantra: ‘Ik ben genezen van kanker en ik leef in overvloed van energie, liefde en geld.’
- Energie, omdat je dit nodig hebt om dingen te kunnen ondernemen in je leven.
- Liefde, omdat liefde sterker is dan alles, zonder kan je niet leven.
- Geld, omdat dit nu eenmaal de ruilmanier is om je van jouw onderhoud te voorzien.
- Alles in overvloed, zodat angsten en zorgen voorgoed uit mijn systeem vertrekken, en mij gezond houden.
Wat is de tussenstand in energie, liefde en geld?
Voor mijn gezondheid – natuurlijk genezen:
- ik blijf gezond eten (vegan, bio & eco, zonder gluten & suiker),
- chemische stoffen vermijden,
- fysiek bewegen
- en aan het mentale stuk werken, met name door op mijn balans te letten. Niet meer, niet minder. Met vallen en opstaan. Met stilstaan en doorgaan. Bewust.
Voor crowdfunding & YourTree – natuurlijk genieten:
- Pierre blijft aan de 5 Yurts werken,
- we blijven stukken grond bekijken (er zijn serieus mooie opties in beeld momenteel),
- ik ga vol vertrouwen mijzelf inzetten om ook de laatste € 28.573,09 bij elkaar te krijgen. Peanuts. :D
- En samen gaan we genieten van de avontuurlijke weg die we gekozen hebben. Want we leven NU, en niet pas als alle 6 de Yurts helemaal klaar staan voor bewoning en verhuring (Hou dat vast, Evelinda, hou dat vast).
- Ik zal de ingevulde enquêtes gaan beantwoorden, wil je hem nog eens nalezen: klik hier
- Waarmee kan jij ons helpen? Zie enquête: klik hier
- Ons YourTree-verhaal vind je op Dream or Donate: klikken, lezen, delen kan hier
- Duim omhoog mag hier: YourTree - ecocamp, onze Facebook pagina is van start gegaan
Voor Glimlach Eve – ongewoon blij goed:
Creatief zijn blijft mij trekken al was deze hele kant veel geblokkeerd de afgelopen periode. Het maken geeft me opnieuw een Glimlach, en dit is weer een Glimlach om door te geven. Het blijft een vrolijk concept, en daarom blijft voorlopig de stekker in het stopcontact, tot ik weer volledig ben opgeladen. Op onze camp hoop ik een eigen atelier te gaan krijgen…
Vol verwachting klopt mijn hart en zwijgt mijn brein. Angsten overwinnen, wat is dat een overheerlijk gevoel.
Dromen, Wensen, Durven, Gaan, Doen. Dag!
RSS-feed
