
Ik ga snel zitten en kijk haar een beetje verward en gehaast aan. 'Zo, hoe gaat het?' Ik: 'Ik weet het allemaal niet meer. Ik ben op zoek naar een goedkope, maar toch betaalbare auto, ik twijfel over mijn thuis i.v.m. de kosten (al wil ik niet verhuizen en bovendien wil mijn verhuisteam me ook slechts nog eenmaal verhuizen en dat als ik ga trouwen). Nou, dan kunnen we lang wachten. Huidige baan is onzeker, Glimlach Eve is onzeker en geld nodig hebben is zeker.' Er komt een relaas uit mijn mond te voorschijn over dat waar ik nachten van wakker lig.
En dan nog alle dingen die hierom heen gebeuren; het schrijven van een intake voor de business coach, het schrijven van een beknopt businessplan, het schrijven van een bedrijfsmotto, bedrijfsboodschap, de gouden cirkel & zo kan ik nog wel doorgaan. Mijn hemel, hoe schrijf ik nu het beste op wat mijn visie is voor Glimlach Eve. Ik heb het al minstens 20 veranderd en in mijn hoofd 1000 keer. In plaats van een blij hoofd heb ik ineens een punthoofd.
Ze zegt enkel: 'Wat was jouw basisplan?' Ik: 'Euhhh...' Haar antwoord: 'Glimlach Eve oppakken in kleine stapjes, dingen per dag bekijken en jezelf speelruimte te geven. Gun jezelf tijd en creëer hierdoor rust.' Ik begin voorzichtig te lachen: 'Oh ja.' Zij: 'Hoe kan het nu dat ik het plan weet en jij niet meer?' Ja, daar zit nu net het probleem. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel zegt dat ik alles goed op rit moet hebben. Voor mezelf moet kunnen zorgen zonder zorgen. Loyaal zijn naar mijn huidige bazen, proberen zo goed mogelijk werk te verzetten. Gevoelsmatig even de kluts kwijt door die monkeys in mijn hoofd (zie vorige blog). Na een uur praten en praktisch tips voor de komende weken vertrek ik gerustgesteld. De apen zitten weer in de dierentuin. ;)
Verderop in de week ben ik een kop thee gaan drinken bij mijn gezellige 'oude' schilderclubje. De meesten een tijd niet meer gezien. Op de vraag 'Wat doe jij tegenwoordig?', begon ik enthousiast aan mijn verhaal. 'Ik maak tegenwoordig veel mensen aan het glimlachen door het maken van duurzame presentjes, cadeautjes, bedankjes, enz.' Het gevoel wat daarbij kwam kijken deed mij opnieuw in Glimlach Eve en mijzelf geloven. Wat word ik er toch blij van. Opnieuw op basis van mijn verhaal en de gekozen productnamen (bijv. Glimlachjes en Wensmuren) kwamen er meer blije gezichten in de ruimte. Zo tof. Zien glimlachen doet glimlachen, het is voor mij een kort moment van geluk ervaren. Energie krijgen, uitstralen en delen. Ik kan niet anders dan positief zijn over een glimlach op iemands gezicht.
Inmiddels is Glimlach No. 310 de deur uit en ga ik me langzaam maar zeker voorbereiden op de Local Gift Market in Hub88 (klik op het plaatje voor meer info). Geluksbrengers voor 2016 maken, Glimlachjes voor in de schoen bedenken en ander December Leuks ontwerpen. Zin in. Misschien zie ik je daar!