Vijf minuten te laat (familietrekje, kan er niets aan doen ;)) stap ik binnen bij mijn therapeute. Ja, sinds mijn burn-out zit in therapie. Je hoeft het niet alleen te doen in deze wereld denk ik dan maar. En schaam je er dus vooral niet voor als je bij iemand gaat praten als het nodig is. (Schrijft zij heel dapper, haha)

Ik ga snel zitten en kijk haar een beetje verward en gehaast aan. 'Zo, hoe gaat het?' Ik: 'Ik weet het allemaal niet meer. Ik ben op zoek naar een goedkope, maar toch betaalbare auto, ik twijfel over mijn thuis i.v.m. de kosten (al wil ik niet verhuizen en bovendien wil mijn verhuisteam me ook slechts nog eenmaal verhuizen en dat als ik ga trouwen). Nou, dan kunnen we lang wachten. Huidige baan is onzeker, Glimlach Eve is onzeker en geld nodig hebben is zeker.' Er komt een relaas uit mijn mond te voorschijn over dat waar ik nachten van wakker lig.

En dan nog alle dingen die hierom heen gebeuren; het schrijven van een intake voor de business coach, het schrijven van een beknopt businessplan, het schrijven van een bedrijfsmotto, bedrijfsboodschap, de gouden cirkel & zo kan ik nog wel doorgaan. Mijn hemel, hoe schrijf ik nu het beste op wat mijn visie is voor Glimlach Eve. Ik heb het al minstens 20 veranderd en in mijn hoofd 1000 keer. In plaats van een blij hoofd heb ik ineens een punthoofd.

Ze zegt enkel: 'Wat was jouw basisplan?' Ik: 'Euhhh...' Haar antwoord: 'Glimlach Eve oppakken in kleine stapjes, dingen per dag bekijken en jezelf speelruimte te geven. Gun jezelf tijd en creëer hierdoor rust.' Ik begin voorzichtig te lachen: 'Oh ja.' Zij: 'Hoe kan het nu dat ik het plan weet en jij niet meer?' Ja, daar zit nu net het probleem. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel zegt dat ik alles goed op rit moet hebben. Voor mezelf moet kunnen zorgen zonder zorgen. Loyaal zijn naar mijn huidige bazen, proberen zo goed mogelijk werk te verzetten. Gevoelsmatig even de kluts kwijt door die monkeys in mijn hoofd (zie vorige blog). Na een uur praten en praktisch tips voor de komende weken vertrek ik gerustgesteld. De apen zitten weer in de dierentuin. ;)

Verderop in de week ben ik een kop thee gaan drinken bij mijn gezellige 'oude' schilderclubje. De meesten een tijd niet meer gezien. Op de vraag 'Wat doe jij tegenwoordig?', begon ik enthousiast aan mijn verhaal. 'Ik maak tegenwoordig veel mensen aan het glimlachen door het maken van duurzame presentjes, cadeautjes, bedankjes, enz.' Het gevoel wat daarbij kwam kijken deed mij opnieuw in Glimlach Eve en mijzelf geloven. Wat word ik er toch blij van. Opnieuw op basis van mijn verhaal en de gekozen productnamen (bijv. Glimlachjes en Wensmuren) kwamen er meer blije gezichten in de ruimte. Zo tof. Zien glimlachen doet glimlachen, het is voor mij een kort moment van geluk ervaren. Energie krijgen, uitstralen en delen. Ik kan niet anders dan positief zijn over een glimlach op iemands gezicht.

Inmiddels is Glimlach  No. 310 de deur uit en ga ik me langzaam maar zeker voorbereiden op de Local Gift Market in Hub88 (klik op het plaatje voor meer info). Geluksbrengers voor 2016 maken, Glimlachjes voor in de schoen bedenken en ander December Leuks ontwerpen. Zin in. Misschien zie ik je daar!

Het lijkt wel dat elke dag zijn eigen verhaal heeft deze week, ik zal proberen jullie (kort) bij te praten. :)

Zo zijn er van die beslissingen die je moet nemen waarvan je vooraf weet, dat wat de keuze ook uiteindelijk is je een soort mix van verdriet en opluchting gaat voelen. Lastige momenten zijn dit, en ik ben hier heel slecht is. Loslaten is makkelijker gezegd dan gedaan. Afgelopen week heb ik na heel veel wikken en wegen, ik herhaal: na heel veel wikken en wegen... mijn motor verkocht. Ik besef me dat een motor een luxe is, en mede daarom is mijn beslissing terecht. Die mix van emoties overleef ik vast. Hoofdstuk uit. Andere dingen gaan momenteel voor in mijn leven. Keuzes, keuzes, keuzes. (Bovendien bedank ik mijn auto na iedere rit voor het volbrengen van de tocht. En dit zegt denk ik genoeg over de conditie van deze blauwe, (tr)ouwe  vierwieler. Een nieuw hoofdstuk begint: 'De zoektocht naar een auto.' Wie weet wordt het een leuk verhaal, haha.)


Wat gebeurde er nog meer?












Afgelopen vrijdag heb ik een gratis Dagkaart gebruikt bij Hub88, een bedrijfsontmoetingsplek in Breda. En wat hangt daar een fijne (werk)sfeer. De aankleding is leuk, de werkplekken zijn leuk, de mensen zijn leuk en de lunch is leuk & lekker. Viermaal leuk dus. Omdat ik nogal last heb van uitstelgedrag (...) had ik voor mezelf bedacht dat ik daar een paar uur achter mijn laptop zou kruipen om aan mijn businessplan te werken. En dit was een juist besluit. Ik heb aan mijn plan gewerkt, een aantal handige tips opgedaan, interessante mensen ontmoet en ik ging met een blij voldaan gevoel naar huis. Het werkt inspirerend langs alle kanten.

Verder ben ik trots op mijn 'Leuks', ontworpen voor het KoffieTenTje in Breda. De gastvrije, gezellige eigenaresse had mij gevraagd een Glimlach voor haar te ontwerpen. (Leuks is een iets grotere variant, en vaak maar eenmalig te maken vanwege spaarzame tweedehandsmaterialen). Het was fijn haar reactie te mogen ontvangen en even te genieten van een heerlijk koffiemomentje. Een foto van dit Leuks vind je op de Facebookpagina van Glimlach Eve.

Ja ja, die bestaat tegenwoordig. Ik ben van plan hier mijn handgemaakte cadeaus verder toe te lichten en mooie momenten te delen. Ook zal ik steeds de link van een nieuwe blog posten. De teller staat nu reeds op 54 volgers. En dat zonder echt aan promotie te werken. Ole! Dank je wel voor als je mij al volgt (of nu gaat volgen). Doet me deugd.

Tot volgende week bij een nieuw hoofdstuk van dit Glimlach Eve leven.
NB: de volgende markt in Breda waarbij ik aanwezig zal zijn is op 21 & 22 november, meer info komt eraan.

Wie kent het niet, Marktplaats?  Wat kan je daar bijzondere dingen (en ook mensen) tegenkomen. Ik maak de verrassingen, cadeaus, attenties, bedankjes e.d. van Glimlach Eve enkel met tweedehandsmaterialen, vandaar dat ik regelmatig even op deze site te vinden ben.

Je zou kunnen zeggen dat als je ergens naar op zoek bent, het altijd op Marktplaats te vinden is. Ideaal! En staat het er niet bij, dan hou je het gewoon een paar weken in de gaten en wedden dat het een keer voorbij komt? :)

Maar goed, ik heb afgelopen weekend een houten blokkenkar via Marktplaats gekocht en opgehaald.. Bij een wat oudere keurige meneer. Hij vertelde heel trots dat de kar nog helemaal compleet was, met alle houten blokken er nog in. Maar liefst 40 jaren oud, en door vele kinderen meegespeeld. En toen kwam de opmerking: "Ik hoop dat jouw kinderen er ook nog veel plezier mee zullen hebben." Auww, die had ik niet zien aankomen. Waarom auww?


1) Mijn single & kinderloos zijn op 35jarige leeftijd had ik eigenlijk niet ingecalculeerd. Het leven kan onverwachts rare wendingen hebben ben ik achter gekomen. En dit is tegelijk de reden waarom ik elke dag probeer te zien als een nieuwe kans. Je weet immers nooit wat je gaat meemaken!

2) Arme meneer, de houten blokkenkar blijft niet compleet.. De bedoeling is om er vele leuke Glimlachjes van te maken, waar weer vele mensen een groot geluksmomentje mee gaan ervaren. Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen hem te vertellen dat de blokken een geheel nieuw (& leuk) leven zullen krijgen, apart van de kar, apart van elkaar.

Tegen de aardige meneer zeg ik enkel dat ik de kar helemaal perfect vind, en dit is de waarheid. (De kinderopmerking enigszins negerend.) Misschien voortaan toch enkel bij kringloopwinkels gaan shoppen bedenk ik me als ik terug de auto instap...

En nog altijd zit ik te denken hoe ik nu het beste had kunnen reageren, maar 1 ding is zeker: ik ben superblij met de houten blokken en de leuke kar gaat als cadeautje naar een lief klein meisje!