Het leven is mooi! Het was kerstavond 24 december 2016. Daar was ik ineens terug in Nederland. En daar... Daar stopte het bloggen en schrijven. Ik heb het elke dag in mijn hoofd gehad (vooruit bijna elke dag), maar doen ho maar.
3 januari 2017 (!)
Het eerste schrijfsel van dit jaar. Misselijk in een bed bij mijn ouders in huis. Op mijn oude kinderkamer. Mentaal voel ik me sterk, fysiek al een paar dagen niet. Omdat ik nu toch niet kan slapen, schrijf ik maar wat (NB: niet wetende dat ik het pas bijna een half jaar later, en bovendien terug in Frankrijk, zou posten. Mijn leven heeft onverwachts een geheel nieuwe wending gekregen, maar daarover later. Eerst naar de januari schijfsels, die ik al-lang geschreven had... Waarschuwing: als je niet terug in de tijd wilt, en geen zin hebt in losse tekstjes over van alles en nog, maar liever gelijk over het nieuwe avontuur wil lezen, scrol dan nu meteen door naar het laatste stukje.)
Sentimentele dozen
Ik las vandaag in de krant ‘Trouw’ over Adriaan van Dis. Hij heeft zijn sentimentele dozen aan het Literatuurmuseum in Den Haag geschonken. Allerhande bewaarde filmkaartjes, aantekeningen, tickets en pasjes van hem gaan het museum in. Het fascineert mij. Het doet me even dagdromen over mijn eigen sentimentele dozen. En als ik dan denk aan de verhalen van vroeger, die ik vanavond beneden van papa en de visite hoorde, dan raakt dit mij. Al weet ik niet precies wat ik ermee moet.
In slechts tientallen jaren is er zoveel veranderd! Ongelooflijk als je er bij stil staat. We leven in een soort paradijs, maar zien dit bijna niet meer. Papa zei: “Tegenwoordig slaapt ieder kind apart op een kamer, maar met meerderen heb je toch zeker veel schik met elkaar.” (“Ook wel ruzie trouwens.” werd glimlachend aangevuld). Ja, de rest van de in de kamer zittende mensen is dit met mijn vader eens.
Rariteiten in de oorlog
Hij vervolgt: "In de oorlog.." En er komen mooie verhalen naar boven, tis jammer dat ik me niet fit voelde om veel vragen te stellen. Het ging over een oude dominee die iedereen mocht ongeacht van welke kerk je was. En over de hongerwinter, waarbij alles wat ook maar kon rijden voorbij trok. Een optocht vol (trieste) rariteiten. Voor de oven bij mijn opa (hij was bakker, net als mijn papa) lagen kennelijk drie rijen dik mensen op te warmen, onder jutten zakken waar het meel destijds in verpakt zat. Deze meelzakken werden tevens gebruikt om kleding van te maken, want stof kopen ging niet zomaar. Nee, gemakkelijk was het toen zeer zeker niet. Maar wie is nog bewust van leven zonder luxe? Een luxe die we aannemen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Verwondering over de mensheid
Hadden deze mensen vroeger een coach nodig gehad? Of was het de dominee die een praatje kwam maken? Was yoga vroeger nodig geweest? Of was het het bidden wat tevens een meditatiemoment was? Ik geloof nog altijd in de boodschap voor elkaar te zorgen. Alleen gaat het er bij mij niet in dat het gaat om de kleren die je draagt of de hoeveelheid kerkbezoeken die je aflegt. Wat als ik elders was geboren? Dan had ik toch een ander geloof gehad? Wat was er dan gebeurd met mij? Vraag jij je dit nooit af? Mensen en het menselijk leven, het is een verwonderlijk iets. En nu, nu ga ik eerst proberen te slapen.
Iedere dag brengt zijn eigen verhaal
In Frankrijk kon ik niet slapen vanwege de adrenaline-stress voor het vertrek. Nu in Nederland kan ik niet slapen vanwege fysiek mankement. Ach ja. Iedere dag brengt zijn eigen verhaal. De terugweg bijvoorbeeld. Haha, ik zou er prachtverhaal over kunnen schrijven. Morgen weer een dag. “Bij leven en welzijn.” wordt er hier dan gezegd. (Uiteindelijk heb ik de terugtocht nog wel geschreven en in januari nog gepost.)
Spetterend vuurwerk met een leermoment
4 januari 2017 - Spetterend vuurwerk daar begon de dag mee. En wel op het toilet. Zoals aan tafel wordt gezegd: “Ie eb last van spieën, drieten en kopzeerte.” Met pijn en moeite begin ik mijn dag, het gestel is nog niet erg wel. Maar mijn wil wil wel! Lastig hoor. Er is ook altijd wat. Tegen mijn moeder houd ik vol: “Uiteindelijk komt het goed met mij.” En ik zucht hardop: “Waarom is het zo moeilijk altijd met een hoofd vol plannen te lopen? Terwijl ik juist geen plan wil hebben. Altijd is daar het gevoel dat ik nog allerlei dingen moet doen.” Een hopeloos gevecht wat ik - vrees ik - nooit ga winnen. Iets waar ik mee zal moeten leren omgaan. Je kan jezelf wel aanpassen, maar niet volledig veranderen, ongeacht welke coach je inschakelt.
Uit-einde-lijk, heb je daar weleens bij stilgestaan?
Overigens viel mij laatst het woord ‘uiteindelijk’ in het oog. En dan in losse woordjes.
Uit einde lijk. Tja… Zie jij het ook? Wat wil je uiteindelijk gedaan hebben? Hoe wil je dan dat mensen aan je terugdenken? Eigen-lijk heel grappig hoe je ineens anders naar woorden kan kijken en hier gedachtes over kan hebben.
Wat voor –ster ben ik?
Ik besloot mijn gesprek met mijn moes: "Ik ben, denk ik, meer een bedenkster dan een maakster. Of toch een schrijfster?" Hmm, weer een gedachte om mee te nemen. Overspoeld word ik met de aantallen boeken die er bestaan. En waarom zou ik er nog 1 op de wereld zetten? En toch, weet ik zeker dat het goed zou komen. Linksom of rechtsom. Wat voor een -ster dan ook. Iedereen is benieuwd hoe mijn blogverhaal afloopt. En ik kan je dit verklappen: dat ben ik ook. ;)
Ik geloof in sprookjes en dat helpt!
Een wereld vol magische momentjes creëren. Hoe tof is dat?! Ik zag een vacature voor ‘een creatieveling gezocht in de Efteling’, om sprookjes tot leven te brengen. Een 40urige werkweek met een ellenlang scala aan werkzaamheden en voorwaarden. Tijdens het aandachtig doorlezen voelde ik mezelf zwaarder en zwaarder worden. Hoe cool de eerste zin ook leek, de woorden beginnen aan het einde van de lange rij eisen te duizelen. En waarom zou ik überhaupt bij een attractiepark gaan werken voor sprookjes? Ik beleef mijn eigen sprookje. Ja. Echt. Ik knik ‘ja’ tegen mezelf en klik gelijk de grote advertentie weg. Door Evelinda, door met je eigen weg. Ja. Dat gevoel, dat wil ik behouden!
Ergens in Nederland
“Wat is je plan? Wat doe je eigenlijk in Frankrijk? En waar wil je nu gaan wonen? Kan je genoeg geld met Glimlach Eve verdienen? Hoe zie je jouw toekomst? En wanneer komt er weer een blog? ? ? ? ?” Ik ben terug in het land, en wat volgt zijn vragen. Vele vragen. En gelijk heeft iedereen. Maar antwoorden heb ik niet, meer vragen daarentegen wel. “Waarom moet alles volgens een bepaald systeem? Waarom wordt er van mij verwacht dat ik een uitgestippelde weg heb? Waarom voelt het niet alsof ik vrij ben mijn eigen weg te gaan? Waarom…?”
‘Uit de verf komen’
Ik weet wel wat er mist in het beeld van anderen. Het is onduidelijk wat ik doe, voor hen én voor mij. Daarom komt het misschien allemaal niet goed uit de verf. Ik heb Glimlach Eve, maar dit lijkt in de ogen van anderen slechts een hobby. Ik schrijf een blog, maar daar wordt geen geld mee verdiend. Op mijn Facebook, op mijn Instagram en in de twee winkels is het stil geworden qua Glimlach Eve. Ik ben er eve niet bij met mijn hoofd en geest. En ik heb - geloof ik – ergens nog Google+, Twitter en Linked-in te onderhouden..
Maar eens zal ik uit de verf komen. (Een mooie uitdrukking trouwens, ziet dit eruit zoals de mensen die een colour run hebben uitgelopen?!)
Er moet hoognodig iets gepost worden!
Vrijdag 13 januari 2017 - Terwijl ik me in een kamer bevind met 4 slangen in een buffetkast, bedenk ik mij dat ik mijn blog hoognodig moet posten. Het is anders namelijk niet meer bij te houden. Ik maak veel mooie momenten mee, en daardoor geen tijd om ze op te schrijven. Uit-einde-lijk is (be)leven belangrijker dan bloggen (sorry alle social media & sorry aan alle mensen die graag mijn verhalen lezen).
Mijn resultaat Flair test:
Jouw belevingswereld is de Vitaal Rode wereld. Je hebt een druk en actief leven en bent altijd op zoek naar nieuwe avonturen. Jouw motto is ‘als je verdwaalt, dan kom je nog eens ergens’. Je gaat buiten de gebaande paden, staat onafhankelijk in het leven en probeert graag nieuwe dingen.
NB: Ik kon me niet eens herinneren dat ik dit resultaat had opgeslagen. Maar, ja, dit is nu eve mijn leven. Maar hier heb ik veel voor moeten loslaten en nog altijd kan dit leven mij veel stress bezorgen. Mijn conclusie: Wat iedereen ook zegt en hoeveel mooie spreuken er dan mogen bestaan. Het leven is niet eenvoudig. Al verloopt de éne dag gemakkelijker, dan de andere. En al is de éne dag gelukkiger, dan de andere. (Anders zou het mogelijk maar saai worden ook…
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Eve hier en nu
8 juni 2017 – Caniac du Causse, Frankrijk
Jaaaah, jullie lezen het goed. Je bent aangekomen in het hier en nu, en bij mij in La France. Ik kon het niet laten mijn schrijfsels van januari alsnog te posten. Maar je hebt het lezen overleeft, dus zo erg zal het niet zijn geweest. Wel een beetje lang, dat wel. Vandaar dat ik dit stukje maar eens kort ga proberen te houden. :) Vandaag heb ik mezelf de deadline gegeven om mijn post op 16-6-17 (mijn verjaardagsdag) te plaatsen. Vorig jaar op 16-6-’16 heb ik een gezellig bosfeestje gegeven. (Het bijbehorende verhaal is terug te lezen overigens. Er was een meisje Eve in het bos..) Anyway, dit jaar ben ik dus in Frankrijk, en in setting die ik toen niet had durven dromen!
Terugblik op Nederland
Ik heb zoveel gedaan Ik ben een weekend naar Winterberg geweest, mijn billen aan vriendinnen laten zien, ik ben gaan schieten in Deventer (en ik was niet eens echt slecht), ik had de banketbakkerij van mijn papa omgebouwd tot atelier en heb heel wat verrassingen gemaakt, ik heb mensen laten glimlachen, ik heb gehuild, ik heb veel plezier gehad, met familie, vrienden, bekenden en onbekenden. Zomaar ineens op een verdwaalde zondagmiddag op bezoek bij mijn broer of laat op de avond nog een koffie bij mijn zus. Er was van alles mogelijk, omdat ik op een korte afstand bij mijn familie was. (Overigens voelde Breda nog altijd als mijn thuisstad.) Omhelzingen, begroetingen, bijpraten, sauna’s, etentjes, onverwachtse emoties, wisselende bedden overal en nergens. En ineens was ik het beu.. Ik wilde terug. Terug naar het groen. Terug naar de stilte. Dus datum prikken. Ouders weer alleen laten. Atelier weer opzij zetten. Het viel al met al niet mee. Toch was ik half maart weer gereed (nét op het nippertje, als vanouds natuurlijk) om richting het verre Zuiden te rijden.
Mijn Franse tijd kreeg een geheel nieuwe wending
Dit kan en wil ik niet in een kort stukje vertellen, daarvoor is het te bijzonder. Maar inmiddels zit ik al op 1800 woorden… En nu besef ik me dat ik heb beloofd mijn geheim te zullen verklappen… Mijn nieuwe avontuur… Sinds ik terug ben is er namelijk van alles gebeurd…
Oké, tijd om mijn geheim te verklappen
16 juni 2017 – Precies een jaar geleden stond ik in het Boshuisje in Breda. En dit jaar werd ik wakker in Caniac du Causse. Dit dorpje heb ik vandaag verlaten. En ook daar waar ik nu ben zal ik niet blijven. Er is een nieuw plan gekomen. En daar hoort, jawel, een man bij. Ja, ja, jullie lezen het goed! Een man. Een Fransman. Een mooie Fransman. :) (Mooi in beide kanten van de betekenis.) En met hem zal ik nieuwe verhalen gaan schrijven.
Sinds 1 april - geen grap - zijn we samen, en sindsdien niet meer bij elkaar vandaan geweest. En vanaf de plek waar we nu zijn, Eve ten Noorden van Caniac, zullen we binnenkort verder reizen. Samen met onze zelfgebouwde camper, genaamd Rico en natuurlijk samen met Mo (= mijn oude kat, voor degenen die haar vergeten zijn). Minimaal drie maanden zal Rico ons onderdak verschaffen, en we zullen allereerst naar Nederland gaan. Want ja, mijn ouders willen natuurlijk weten wie er (uit)eindelijk mijn hart gestolen heeft, en met wie ik Oost-Europa zal gaan ontdekken…
…TO BE CONTINUED…
( Nu precies 2017 woorden, zo leuk dit soort extra’s! :D )
3 januari 2017 (!)
Het eerste schrijfsel van dit jaar. Misselijk in een bed bij mijn ouders in huis. Op mijn oude kinderkamer. Mentaal voel ik me sterk, fysiek al een paar dagen niet. Omdat ik nu toch niet kan slapen, schrijf ik maar wat (NB: niet wetende dat ik het pas bijna een half jaar later, en bovendien terug in Frankrijk, zou posten. Mijn leven heeft onverwachts een geheel nieuwe wending gekregen, maar daarover later. Eerst naar de januari schijfsels, die ik al-lang geschreven had... Waarschuwing: als je niet terug in de tijd wilt, en geen zin hebt in losse tekstjes over van alles en nog, maar liever gelijk over het nieuwe avontuur wil lezen, scrol dan nu meteen door naar het laatste stukje.)
Sentimentele dozen
Ik las vandaag in de krant ‘Trouw’ over Adriaan van Dis. Hij heeft zijn sentimentele dozen aan het Literatuurmuseum in Den Haag geschonken. Allerhande bewaarde filmkaartjes, aantekeningen, tickets en pasjes van hem gaan het museum in. Het fascineert mij. Het doet me even dagdromen over mijn eigen sentimentele dozen. En als ik dan denk aan de verhalen van vroeger, die ik vanavond beneden van papa en de visite hoorde, dan raakt dit mij. Al weet ik niet precies wat ik ermee moet.
In slechts tientallen jaren is er zoveel veranderd! Ongelooflijk als je er bij stil staat. We leven in een soort paradijs, maar zien dit bijna niet meer. Papa zei: “Tegenwoordig slaapt ieder kind apart op een kamer, maar met meerderen heb je toch zeker veel schik met elkaar.” (“Ook wel ruzie trouwens.” werd glimlachend aangevuld). Ja, de rest van de in de kamer zittende mensen is dit met mijn vader eens.
Rariteiten in de oorlog
Hij vervolgt: "In de oorlog.." En er komen mooie verhalen naar boven, tis jammer dat ik me niet fit voelde om veel vragen te stellen. Het ging over een oude dominee die iedereen mocht ongeacht van welke kerk je was. En over de hongerwinter, waarbij alles wat ook maar kon rijden voorbij trok. Een optocht vol (trieste) rariteiten. Voor de oven bij mijn opa (hij was bakker, net als mijn papa) lagen kennelijk drie rijen dik mensen op te warmen, onder jutten zakken waar het meel destijds in verpakt zat. Deze meelzakken werden tevens gebruikt om kleding van te maken, want stof kopen ging niet zomaar. Nee, gemakkelijk was het toen zeer zeker niet. Maar wie is nog bewust van leven zonder luxe? Een luxe die we aannemen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Verwondering over de mensheid
Hadden deze mensen vroeger een coach nodig gehad? Of was het de dominee die een praatje kwam maken? Was yoga vroeger nodig geweest? Of was het het bidden wat tevens een meditatiemoment was? Ik geloof nog altijd in de boodschap voor elkaar te zorgen. Alleen gaat het er bij mij niet in dat het gaat om de kleren die je draagt of de hoeveelheid kerkbezoeken die je aflegt. Wat als ik elders was geboren? Dan had ik toch een ander geloof gehad? Wat was er dan gebeurd met mij? Vraag jij je dit nooit af? Mensen en het menselijk leven, het is een verwonderlijk iets. En nu, nu ga ik eerst proberen te slapen.
Iedere dag brengt zijn eigen verhaal
In Frankrijk kon ik niet slapen vanwege de adrenaline-stress voor het vertrek. Nu in Nederland kan ik niet slapen vanwege fysiek mankement. Ach ja. Iedere dag brengt zijn eigen verhaal. De terugweg bijvoorbeeld. Haha, ik zou er prachtverhaal over kunnen schrijven. Morgen weer een dag. “Bij leven en welzijn.” wordt er hier dan gezegd. (Uiteindelijk heb ik de terugtocht nog wel geschreven en in januari nog gepost.)
Spetterend vuurwerk met een leermoment
4 januari 2017 - Spetterend vuurwerk daar begon de dag mee. En wel op het toilet. Zoals aan tafel wordt gezegd: “Ie eb last van spieën, drieten en kopzeerte.” Met pijn en moeite begin ik mijn dag, het gestel is nog niet erg wel. Maar mijn wil wil wel! Lastig hoor. Er is ook altijd wat. Tegen mijn moeder houd ik vol: “Uiteindelijk komt het goed met mij.” En ik zucht hardop: “Waarom is het zo moeilijk altijd met een hoofd vol plannen te lopen? Terwijl ik juist geen plan wil hebben. Altijd is daar het gevoel dat ik nog allerlei dingen moet doen.” Een hopeloos gevecht wat ik - vrees ik - nooit ga winnen. Iets waar ik mee zal moeten leren omgaan. Je kan jezelf wel aanpassen, maar niet volledig veranderen, ongeacht welke coach je inschakelt.
Uit-einde-lijk, heb je daar weleens bij stilgestaan?
Overigens viel mij laatst het woord ‘uiteindelijk’ in het oog. En dan in losse woordjes.
Uit einde lijk. Tja… Zie jij het ook? Wat wil je uiteindelijk gedaan hebben? Hoe wil je dan dat mensen aan je terugdenken? Eigen-lijk heel grappig hoe je ineens anders naar woorden kan kijken en hier gedachtes over kan hebben.
Wat voor –ster ben ik?
Ik besloot mijn gesprek met mijn moes: "Ik ben, denk ik, meer een bedenkster dan een maakster. Of toch een schrijfster?" Hmm, weer een gedachte om mee te nemen. Overspoeld word ik met de aantallen boeken die er bestaan. En waarom zou ik er nog 1 op de wereld zetten? En toch, weet ik zeker dat het goed zou komen. Linksom of rechtsom. Wat voor een -ster dan ook. Iedereen is benieuwd hoe mijn blogverhaal afloopt. En ik kan je dit verklappen: dat ben ik ook. ;)
Ik geloof in sprookjes en dat helpt!
Een wereld vol magische momentjes creëren. Hoe tof is dat?! Ik zag een vacature voor ‘een creatieveling gezocht in de Efteling’, om sprookjes tot leven te brengen. Een 40urige werkweek met een ellenlang scala aan werkzaamheden en voorwaarden. Tijdens het aandachtig doorlezen voelde ik mezelf zwaarder en zwaarder worden. Hoe cool de eerste zin ook leek, de woorden beginnen aan het einde van de lange rij eisen te duizelen. En waarom zou ik überhaupt bij een attractiepark gaan werken voor sprookjes? Ik beleef mijn eigen sprookje. Ja. Echt. Ik knik ‘ja’ tegen mezelf en klik gelijk de grote advertentie weg. Door Evelinda, door met je eigen weg. Ja. Dat gevoel, dat wil ik behouden!
Ergens in Nederland
“Wat is je plan? Wat doe je eigenlijk in Frankrijk? En waar wil je nu gaan wonen? Kan je genoeg geld met Glimlach Eve verdienen? Hoe zie je jouw toekomst? En wanneer komt er weer een blog? ? ? ? ?” Ik ben terug in het land, en wat volgt zijn vragen. Vele vragen. En gelijk heeft iedereen. Maar antwoorden heb ik niet, meer vragen daarentegen wel. “Waarom moet alles volgens een bepaald systeem? Waarom wordt er van mij verwacht dat ik een uitgestippelde weg heb? Waarom voelt het niet alsof ik vrij ben mijn eigen weg te gaan? Waarom…?”
‘Uit de verf komen’
Ik weet wel wat er mist in het beeld van anderen. Het is onduidelijk wat ik doe, voor hen én voor mij. Daarom komt het misschien allemaal niet goed uit de verf. Ik heb Glimlach Eve, maar dit lijkt in de ogen van anderen slechts een hobby. Ik schrijf een blog, maar daar wordt geen geld mee verdiend. Op mijn Facebook, op mijn Instagram en in de twee winkels is het stil geworden qua Glimlach Eve. Ik ben er eve niet bij met mijn hoofd en geest. En ik heb - geloof ik – ergens nog Google+, Twitter en Linked-in te onderhouden..
Maar eens zal ik uit de verf komen. (Een mooie uitdrukking trouwens, ziet dit eruit zoals de mensen die een colour run hebben uitgelopen?!)
Er moet hoognodig iets gepost worden!
Vrijdag 13 januari 2017 - Terwijl ik me in een kamer bevind met 4 slangen in een buffetkast, bedenk ik mij dat ik mijn blog hoognodig moet posten. Het is anders namelijk niet meer bij te houden. Ik maak veel mooie momenten mee, en daardoor geen tijd om ze op te schrijven. Uit-einde-lijk is (be)leven belangrijker dan bloggen (sorry alle social media & sorry aan alle mensen die graag mijn verhalen lezen).
Mijn resultaat Flair test:
Jouw belevingswereld is de Vitaal Rode wereld. Je hebt een druk en actief leven en bent altijd op zoek naar nieuwe avonturen. Jouw motto is ‘als je verdwaalt, dan kom je nog eens ergens’. Je gaat buiten de gebaande paden, staat onafhankelijk in het leven en probeert graag nieuwe dingen.
NB: Ik kon me niet eens herinneren dat ik dit resultaat had opgeslagen. Maar, ja, dit is nu eve mijn leven. Maar hier heb ik veel voor moeten loslaten en nog altijd kan dit leven mij veel stress bezorgen. Mijn conclusie: Wat iedereen ook zegt en hoeveel mooie spreuken er dan mogen bestaan. Het leven is niet eenvoudig. Al verloopt de éne dag gemakkelijker, dan de andere. En al is de éne dag gelukkiger, dan de andere. (Anders zou het mogelijk maar saai worden ook…
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Eve hier en nu
8 juni 2017 – Caniac du Causse, Frankrijk
Jaaaah, jullie lezen het goed. Je bent aangekomen in het hier en nu, en bij mij in La France. Ik kon het niet laten mijn schrijfsels van januari alsnog te posten. Maar je hebt het lezen overleeft, dus zo erg zal het niet zijn geweest. Wel een beetje lang, dat wel. Vandaar dat ik dit stukje maar eens kort ga proberen te houden. :) Vandaag heb ik mezelf de deadline gegeven om mijn post op 16-6-17 (mijn verjaardagsdag) te plaatsen. Vorig jaar op 16-6-’16 heb ik een gezellig bosfeestje gegeven. (Het bijbehorende verhaal is terug te lezen overigens. Er was een meisje Eve in het bos..) Anyway, dit jaar ben ik dus in Frankrijk, en in setting die ik toen niet had durven dromen!
Terugblik op Nederland
Ik heb zoveel gedaan Ik ben een weekend naar Winterberg geweest, mijn billen aan vriendinnen laten zien, ik ben gaan schieten in Deventer (en ik was niet eens echt slecht), ik had de banketbakkerij van mijn papa omgebouwd tot atelier en heb heel wat verrassingen gemaakt, ik heb mensen laten glimlachen, ik heb gehuild, ik heb veel plezier gehad, met familie, vrienden, bekenden en onbekenden. Zomaar ineens op een verdwaalde zondagmiddag op bezoek bij mijn broer of laat op de avond nog een koffie bij mijn zus. Er was van alles mogelijk, omdat ik op een korte afstand bij mijn familie was. (Overigens voelde Breda nog altijd als mijn thuisstad.) Omhelzingen, begroetingen, bijpraten, sauna’s, etentjes, onverwachtse emoties, wisselende bedden overal en nergens. En ineens was ik het beu.. Ik wilde terug. Terug naar het groen. Terug naar de stilte. Dus datum prikken. Ouders weer alleen laten. Atelier weer opzij zetten. Het viel al met al niet mee. Toch was ik half maart weer gereed (nét op het nippertje, als vanouds natuurlijk) om richting het verre Zuiden te rijden.
Mijn Franse tijd kreeg een geheel nieuwe wending
Dit kan en wil ik niet in een kort stukje vertellen, daarvoor is het te bijzonder. Maar inmiddels zit ik al op 1800 woorden… En nu besef ik me dat ik heb beloofd mijn geheim te zullen verklappen… Mijn nieuwe avontuur… Sinds ik terug ben is er namelijk van alles gebeurd…
Oké, tijd om mijn geheim te verklappen
16 juni 2017 – Precies een jaar geleden stond ik in het Boshuisje in Breda. En dit jaar werd ik wakker in Caniac du Causse. Dit dorpje heb ik vandaag verlaten. En ook daar waar ik nu ben zal ik niet blijven. Er is een nieuw plan gekomen. En daar hoort, jawel, een man bij. Ja, ja, jullie lezen het goed! Een man. Een Fransman. Een mooie Fransman. :) (Mooi in beide kanten van de betekenis.) En met hem zal ik nieuwe verhalen gaan schrijven.
Sinds 1 april - geen grap - zijn we samen, en sindsdien niet meer bij elkaar vandaan geweest. En vanaf de plek waar we nu zijn, Eve ten Noorden van Caniac, zullen we binnenkort verder reizen. Samen met onze zelfgebouwde camper, genaamd Rico en natuurlijk samen met Mo (= mijn oude kat, voor degenen die haar vergeten zijn). Minimaal drie maanden zal Rico ons onderdak verschaffen, en we zullen allereerst naar Nederland gaan. Want ja, mijn ouders willen natuurlijk weten wie er (uit)eindelijk mijn hart gestolen heeft, en met wie ik Oost-Europa zal gaan ontdekken…
…TO BE CONTINUED…
( Nu precies 2017 woorden, zo leuk dit soort extra’s! :D )
RSS-feed
