Vaak, heel vaak, is er een kritische stem in mijn hoofd te horen: “Evelinda, je moet jouw blog schrijven, iedereen heeft een update nodig. Hoe wil je nu dat jullie crowdfunding slaagt, als niemand iets hoort of leest van wat er gaande is.” En moeten.. ‘Moeten is altijd klote.’ (herinner ik me een gelijkgestemd vriendinnetje zeggen). Het is ouwe koek, die weer eens bij mij aanklopt. 

Zen blijven is verdraaid lastig
Ik kon mij er niet toe zetten, ondanks ik wel last had van dat stemmetje die dit steeds maar weer klagend zei. Dan is het dus de kunst om zen te blijven. Ondanks alles wat om je heen gebeurd, leuke dingen, minder leuke dingen. Steeds opnieuw daagt het leven je uit. Het is mij vandaag (24-7-2018) dan toch eindelijk gelukt om een rustpunt te vinden achter mijn laptop, en te gaan zitten schrijven.

De mussen vallen van het dak in Doornspijk (in heel Nederland volgens mij), en ik zit met smart te wachten op een ijzer / bloedarmoede controle uitslag. Voordat ik naar Frankrijk kan rijden moeten deze waarden goed zijn…
(tot zover mijn getypte stukje toen, het was kennelijk maar een heel kort rustmoment. Ik ga nu 18-9-2018 verder, op basis van wat geschreven stukken in mijn dagboek of beter gezegd ‘gedachtenboek’)
 
Mijn Praatjes eisten zijn tol
Maar wat was het leuk, mijn 2 proostende praatjes in juni. Als je er niet bij was; je hebt iets gemist! Haha, wat was het tof om zoveel lieve mensen terug te zien en om mooie nieuwe mensen te ontmoeten. Overweldigend, met in totaal maar liefst meer dan 100 man. Ik heb ervan genoten. Pierre ook overigens, al was die tijdens het 1ste praatje wel heel erg zenuwachtig voor de afloop. Maar niet vanwege mijn geklets, nee, vanwege zijn eigen geheime plan, waar ik niets van wist…
 
Waar was ik gebleven?
Het laatste spontane verhaal schreef ik nadat ik met mijn vadertje op de fiets langs de Vlierefluiter kwam. Op dat moment had ik nog slechts een week te gaan voor mijn presentaties. En ik kreeg ze maar niet goed op papier, ondanks dat ik het al maanden van te voren gepland had. ‘Hoe ga ik dingen vertellen, en wat wil ik precies vertellen?’ Zoals gewoonlijk had ik last van keuzestress en perfectionisme.
 

Een killing combi

Keuzestress en perfectionisme. Juist in mijn geval zijn deze een killing combi, zo toepasselijk en typisch, zeker omdat dit onderdeel van mijn natuurlijk genezen is. Ik had het door, maar kon ik er niets aan veranderen. Mijn automatische reacties waren sterker dan ikzelf. Nu, drie maanden later, kan ik er over schrijven. Pas nu voel ik deze ruimte, ik had tijd nodig om volledig stil te staan bij wat allemaal is gebeurd. Ik dacht dat dit allang en breed het geval was na het nemen van alle moeilijke beslissingen, maar nee, mijn genezingsproces nam - en neemt - nog veel meer tijd in beslag (we zijn overigens nooit uitgeleerd hè?).
 
Werken met een deadline ‘helpt’
Hoe shit ook, dan ineens moest de presentatie af zijn. De bedankkaartjes werden binnen een uur besteld, geen tijd meer voor twijfel, welke foto, welke tekst, nee, gewoon drukken op de knop ‘bestellen’, want de deadline komt in beeld. (De uitdrukking ‘deadline’ geeft ineens een geheel ander gevoel trouwens..) Met een glimlach bekeek ik het resultaat nadat de mooie kaarten binnenkwamen. Waarom was dit nu zo’n moeilijke beslissing?

Maar er zat een foutje in de Franse tekst op de kaart, en toen Pierre dit later opmerkte, moest ik - als perfectionist - even heel erg slikken. Om daarna te beseffen dat zo’n fout niet van levensbelang is. Heb ik het dan nog steeds niet geleerd wat wel of niet van levensbelang is?! Nee, kennelijk niet, of althans, niet altijd. Ondanks kanker, blijft mijn blauwdruk, mijn blauwdruk. De kunst is:
 
Hoe het beste met je blauwdruk om te gaan
En dat is wat ik de afgelopen maanden heb gedaan. Hoe kan ik beter met mijn ‘ik’ omgaan, zodat mijn lichaam, mijn tempel, mijn behuizing niet opnieuw ziek gaat worden. Het mentale stuk van natuurlijk genezen bij kanker. Het gaat me steeds beter af. Naast gezonde voeding, naast chemische stoffen vermijden, naast fysiek bewegen (waar ik ook nog wel dingen in kan verbeteren – Hallo, kritisch stemmetje, ben je er weer?), is de emotionele kant en de breinkant, minstens zo belangrijk, zo niet het belangrijkste.
 
Hoe mijn brein met mij ging lopen
Ik had ineens megaveel twijfels, ik werd bang opnieuw ziek te worden. De ‘wat als’ groeide boven mijn hoofd, voordat ik het goed en wel doorhad, zag ik ineens alles somber. Ik kreeg tijdens mijn praatjes zoveel complimentjes, zoveel krachtwoorden. En een paar weken later voelde het ineens alsof ik ze niet waard was. Ik was immers opnieuw bang. Ik geloofde niet meer in ons plan, in meer in onze relatie, niet meer in mijn lijf. Angst in mijn brein ging met me aan de wandel.
 
Inzicht in mijn ‘wetten’
Ik sprong geen gaten meer in lucht van enthousiasme, in tegendeel, ik draaide maar rond in een kringetje: ‘Ik heb mentaal iets te verwerken, anders word ik weer ziek.’ Maar wat dan? Alle drie mijn behandelaars zeggen dat ik genezen ben, waarom voelde het dan niet zo? Dagen gingen voorbij. Doelloos zat ik vaak voor mij uit te staren, geheel verzonken in angstige gedachten. Geen energie, geen inspiratie, bovendien wetende dat het niet gezond voor je is om in zo’n fase te zitten. En ook de arme Pierre kon weinig meer goed doen.

Potver…
Waarom altijd schoenen in het looppad laten slingeren, zodat ik er elke keer over val. Waarom nooit de keuken netjes achterlaten, als je iets hebt klaargemaakt. Waarom nooit iets op z’n plek terugleggen, zodat je niet hoeft te zoeken. Allemaal zaken die voor mij zo vanzelfsprekend zijn, en ineens viel ergens ineens een kwartje. Wat voor mij zo vanzelf gaat, hoeft voor een ander niet zo te zijn. Het zijn mijn frustraties, niet de zijne. Het zijn mijn regels (of erger gezegd wetten..), niet de zijne.

Is een opgeruimd huis van levensbelang?!

Plots kwam het binnen, wat is belangrijker: zitten knarsetanden vanwege rommel en steeds kritische opmerkingen maken, of accepteren dat er wat rommel is en de tijd nemen om samen een kop koffie te drinken en wat te kletsen over wat de ander bezig houdt. Liefde is belangrijker dan de afwas of rondslingerende spullen. Sterker nog als je liefde geeft en deelt, dan wordt de afwas ineens ‘vanzelf’ gedaan. Hoezo een bewuste mindset helpt bij alles?!
 
Hulp vragen is heel normaal
Mijn uitgebreide bloedonderzoek wees uit dat ik leed aan bloedarmoede en een flink ijzertekort had. Na overleg besloten dat ik een ijzerinfuus toegediend zou krijgen, in Duitsland. Kanker houdt van ijzer, dus liever wordt dit niet gedaan. Maar ja, zonder ijzer kan je ook niet leven. Dus je moet iets. (Overigens is het een fabel dat je dit enkel via vlees binnen kan krijgen. Het enige waar je rekening mee moet houden is je Vitamine B12, als vegan, maar dit terzijde.)

Dus ik kreeg een ijzerinfuus, daar waar ik in juni ook een Vitamine C kuur als biologische chemokuur had gekregen. Een biologische kuur waarvan ik dacht: 'Dat doe ik wel even', en waar ik in eerste instantie ook alleen naar toe ging. Ik zat die weken vol met positiviteit. Bij de tweede keer bleek dit alleen rijden toch niet helemaal ideaal te zijn. Met bevende benen stapte ik namelijk in auto, en ik heb zeker een uur gewacht voordat ik aan de terugreis begon.

Hulp vragen, ook zoiets waar jij je soms overheen moet zetten. Twee keer in de week ging ik voor mijn Vitamine C infuus naar Duitsland, voor vier weken in totaal. Waarvan ik me de laatste drie weken heb laten rijden, man, wat scheelde dat in energie. Gereden worden. Luxe, en een inzicht: hulp vragen mag.
 

Mijn praatjes vielen middenin deze weken
Energie had ik vooraf volop, ik was enthousiast om mensen te gaan vertellen over mijn gezonde keuzes. Ik dacht dat ik de wereld weer aan kon. Gedreven zat ik achter mijn laptop, boven in het huis van mijn ouders, daar waar ik logeerde toen Pierre nog niet in Nederland was. In die week vorderde mijn verhaal, ging mijn energielevel omhoog (adrenaline doet zijn werk goed), en hoppa, het werd 16 juni; mijn verjaardag en tijd om te gaan vertellen over andere keuzes en om onze crowdfunding te gaan starten! 

Bruiloft Belasting
Ik liep mijzelf en Pierre volledig voorbij, ergens had ik het door maar ik had het niet in mijn macht om tegengas te geven. Na de praatjes was ik alleen nog maar moe, de adrenaline was uitgewerkt. De taak van vertellen was volbracht. En de bruiloft zag ik alleen maar een belasting. Nog meer om te organiseren. Nou, dan weet je wel dat het niet goed met je gaat. (Wat ja, lieve mensen, Pierre is op z’n knieën gegaan na afloop van mijn proostende praatje, op mijn verjaardag, inclusief diamantenring, en een oorverdovend applaus maakte het droomplaatje compleet!).
​

Alles is ergens goed voor
​
Het feit dat ik nadien bloedarmoede had, haalde het laatste beetje energie uit mijn lijf. Waar heb ik dit aan te danken vroeg ik me af? Ik neem al mijn supplementen trouw, ik volg alle 10 de voedingstips perfect (!) op, ik deel mijn smart, ik sta achter mijn keuzes, waarom nu dit? Ook mijn Duitse behandelaar had het niet verwacht. Maar als we erover praten wordt het al snel duidelijk: te veel in te korte tijd. Uit balans. Te perfect willen zijn. BAMM. Inmiddels was het eind juli. En Pierre was al terug naar het mooie La France.

Ik voelde me alleen zonder hem, en voelde druk van de crowdfunding, overal sleepte ik de to do mee naar toe. Soms letterlijk met al mijn notitieboekjes, paperassen en ingevulde enquêtes, soms met enkel alle belastende gedachten en stemmetjes in mijn hoofd. Binnen no time kon ik mijzelf in een gesprek bij elkaar vegen. Geen fut meer. En dat accepteren, dat even niets meer kunnen, dat kan je van binnen nog meer opeten. Lekker bezig, Eef, dacht ik dan, wat heb je iedereen nu vertelt? Maar ja, de theorie weten is wat anders dan alles dagelijks in praktijk brengen.

Vertrouwen houden
Ook kreeg ik lessen in vertrouwen houden. Ik dacht bijvoorbeeld, hoe krijgen we ooit €50.000 bij elkaar? Tijdens de praatjes hebben we bijna de helft bij elkaar gekregen, en nu ben ik moe, en het bedrag groeit niet meer. De tranen stroomden over mijn wangen. Geld, waarom is het altijd zo’n hekel punt? Omdat ik na deze huilbui weer naar Frankrijk en mijn grote liefde wilde vertrekken, begon ik mijn kleren in Nederland maar eens te bekijken. Tot mijn stomme verbazing vond ik €10 in een oud rokje.. Vertrouwen houden leek het te zeggen. Het komt goed, ook met het geld.

Terug naar mijn lief
Gelukkig bleven er altijd mooie momenten verschijnen en dan leefde ik weer op. Dan kon ik bijvoorbeeld een foto op Instagram plaatsen, of een intens gesprek met iemand voeren. Ik wilde graag terug naar Frankrijk en ben op mijn tandvlees hierheen gereden, nadat mijn bloedwaarden op papier gelukkig weer normaal waren. De tocht ging heel langzaam en met heel veel pauzes. Op een derde van de reis kon ik bij een vriendinnetje stoppen en overnachten. Dat was waardevol, zowel voor mijn energie, als voor het fijne steunende gesprek wat ik met haar had.
 
Het leven is een feest, als je slingers ophangt
Eenmaal terug in La France leek mijn energie terug te komen. Enthousiast pakte ik mijn auto uit, en alle dozen die hier ook nog steeds stonden van voor onze camperreis. We hebben namelijk onze intrek genomen in het typisch Franse oude huis van mijn toekomstige schoonouders (zie ook het live filmpje wat ik op Facebook postte). Eindelijk kon ik weer wat spulletjes een vast plekje geven, en een mooie vlinderslinger ophangen in onze slaapkamer.

Een thuis, en wat een opluchting. Je kleren gewoon in een kast te kunnen leggen, zonder dat je hoeft te bedenken, wat neem ik mee, of wat niet. Alle dozen en tassen en camperboxen konden leeg en op planken georganiseerd worden (inzicht: ik hou van overzicht, en een kledingkast is een luxe).


2 stappen vooruit, 1 stap achteruit is ook vooruitgang

Nu half september, 3 maanden na mijn praatjes, heb ik eindelijk het gevoel dat ik elke dag een beetje bergopwaarts ga. Een paar keer per dag glijden mijn gedachten wel eens af naar angstgevoelens. Maar steeds vaker en vaker merk ik dat ik ADEM. Dat ik LEEF. Dat we in het NU mogen ZIJN, en dat alle beperkingen die we voelen onszelf opleggen.

Het leven hoeft niet ingewikkeld te zijn, dat maken onze gedachten ervan. Ik neem de tijd om te resetten, en langzaam maar zeker kom ik daar waar ik wil zijn. In een huisje in het groen, met een man die van mij houdt. En ik hou van hem, inclusief rondslingerende schoenen (nepbirkenstocks van de anwb om precies te zijn). Heeft een mens meer nodig?! Het mag gedaan zijn met die ouwe koek. 

Kies je Mantra
Mijn mantra: ‘Ik ben genezen van kanker en ik leef in overvloed van energie, liefde en geld.’

• Energie, omdat je dit nodig hebt om dingen te kunnen ondernemen in je leven.
• Liefde, omdat liefde sterker is dan alles, zonder kan je niet leven.
• Geld, omdat dit nu eenmaal de ruilmanier is om je van jouw onderhoud te voorzien.
• Alles in overvloed, zodat angsten en zorgen voorgoed uit mijn systeem vertrekken, en mij gezond houden.

 

Wat is de tussenstand in energie, liefde en geld?

Voor mijn gezondheid – natuurlijk genezen:

• ik blijf gezond eten (vegan, bio & eco, zonder gluten & suiker),
• chemische stoffen vermijden,
• fysiek bewegen
• en aan het mentale stuk werken, met name door op mijn balans te letten. Niet meer, niet minder. Met vallen en opstaan. Met stilstaan en doorgaan. Bewust. 

Voor crowdfunding & YourTree – natuurlijk genieten:

• Pierre blijft aan de 5 Yurts werken,
• we blijven stukken grond bekijken (er zijn serieus mooie opties in beeld momenteel),
• ik ga vol vertrouwen mijzelf inzetten om ook de laatste € 28.573,09 bij elkaar te krijgen. Peanuts. :D 
• En samen gaan we genieten van de avontuurlijke weg die we gekozen hebben. Want we leven NU, en niet pas als alle 6 de Yurts helemaal klaar staan voor bewoning en verhuring (Hou dat vast, Evelinda, hou dat vast).

​

• Ik zal de ingevulde enquêtes gaan beantwoorden, wil je hem nog eens nalezen: klik hier
• Waarmee kan jij ons helpen? Zie enquête: klik hier 
• Ons YourTree-verhaal vind je op Dream or Donate: klikken, lezen, delen kan hier
• Duim omhoog mag hier: YourTree - ecocamp, onze Facebook pagina is van start gegaan

Voor Glimlach Eve – ongewoon blij goed:
Creatief zijn blijft mij trekken al was deze hele kant veel geblokkeerd de afgelopen periode. Het maken geeft me opnieuw een Glimlach, en dit is weer een Glimlach om door te geven. Het blijft een vrolijk concept, en daarom blijft voorlopig de stekker in het stopcontact, tot ik weer volledig ben opgeladen. Op onze camp hoop ik een eigen atelier te gaan krijgen…

​Vol verwachting klopt mijn hart en zwijgt mijn brein. Angsten overwinnen, wat is dat een overheerlijk gevoel. 

Dromen, Wensen, Durven, Gaan, Doen.      Dag! 

Bij het ogen open doen: 'Nee, vandaag ga ik echt aan mijn presentatie werken, gister (en eergisteren en daarvoor) kwam er ook al niet van. Vandaag echt!'

Ontbijt met vader (84-jarige bakker): 'Ik ga naar de molen, ik kan niet veel meenemen op de fiets, maar wilde eigenlijk zaterdag wel een paar broodjes bakken.' Met andere woorden: 'Fiets je gezellig mee?' 
Fietsen worden van stal gehaald, ik zeg nog het duurt toch geen uren.  'Nee, nee, een uurtje meestal.' .......

Ja, dit is een klein leuk uitstapje denk ik bij mezelf, want NU, vandaag kan het, want morgen kan alles anders zijn.

Bij de molen zoeken we de juiste zakken meel en de verkoopster gaat ervan uit dat we met de auto zijn, zoveel ligt er op haar toonbank als we klaar zijn. 'Maar nee, met dit mooie weer ga je toch zeker niet met de auto' krijgt ze als een vanzelfsprekendheid van mijn vader te horen. 

Dan besluit ze ons maar te helpen alles naar de fietsentassen te brengen. Passen er misschien aardbeien bij? Nog net. Dan doe toch maar een doosje! Hebben we genoeg geld? Nog net, er zit namelijk geen pinpas in de portemonnee, dus op = op in mijn vaders knip. We vertrekken bepakt en bezakt. So far, so good. Zo thuis eindelijk lekker werken aan mijn praatje, denk ik op dat moment.

'Zullen we langs de zee fietsen?' klinkt het dan ineens naast me. De zee is het Veluwemeer geworden, maar voor papa is het altijd nog de zee. En ik hoor mezelf zeggen: 'Ja, mooi, waarom ook niet?' (NB: slechts 9 dagen te gaan tot mijn Proostende Praatje..) 

Enigszins verbaasd over de weinige vogels en bloemen in de weilanden fietsen we keuvelend verder. Ik vertel over Frankrijk, hij vertelt over vroeger. Tot we onze weg overgaat in onverharde weg, totdat deze hobbelige weg over gaat in grasland. Totdat we.. een blote man zijn kleine verlaten woonchaletje uit zien komen. Oeps, we zitten op een stuk privégrond! Wat een onverwachts avontuur. 

Maar er beginnen, naast een heldere lach, wat zweetpareltjes op t gezicht van de oude bakker te komen. 'Ach, een goede oefening voor alle spieren dit.' klinkt het als we met plezier dezelfde tocht terug vervolgen. 
We zijn ergens verkeerd gereden en we zien al snel de weg die we hadden moeten nemen.

En daar vinden we zomaar ineens De Vlierefluiter! 
Een allerschattigst plekje middenin de weilanden. Koffie, thee, ranja, lekkers in een koektrommel, honing van de imker, zelfgemaakte jammetjes, zelfs prachtige aquarellen en een blikken blikje doet dienst als kassa. 

Terwijl de kippen en kuikens rond ons scharrelen, zoekt papa even een bankje op. Maar ja, wat zit er nog in de portemonnee? Vraagt hij zich af. 

We vinden er een euro in! Dat wordt dus geen koffie, jammer. Maar homemade ranja is 50 cent, dus een glas water zal wel uit kunnen, zeg ik. We drinken na elkaar zodat we maar 1 glas 'vies' op het afwaskarretje hoeven te zetten.. 

Wat een onverwachts rijkdom momentje en dat voor 1 euro, in het groen, met mijn vader, in een sfeer waarbij mensen elkaar nog vertrouwen op eerlijkheid. Hoe fijn! Hoe heerlijk!

Bijgekomen klimmen we weer op ons stalen ros en vol van vreugde vervolgen we onze weg door de weilanden naar huis. Die presentatie komt wel, schiet er door mijn hoofd, maar dit mooie momentje neemt niemand meer van mij af..  

              -------

Heb je zin in een offline Blablablog? Dan zie ik je graag:
Zaterdagavond 16 juni - bij Cultkitchen Breda - vanaf 19uur - klik hier voor deze locatie
Zaterdagmiddag 23 juni - bij De Rozenhof Doornspijk - vanaf 14uur - klik hier voor deze locatie

Lees meer over mijn event bij WIE... (klik hier)

Ik hou mijn Proostende Praatje over alles wat ons is overkomen sinds ik verliefd werd op en in Frankrijk, op camperreis ging en ineens een vreemde bobbel in mijn borst voelde...
'Eve over kanker, keuzes en crowdfunding'
Voel je welkom om mee te komen luisteren naar een turbulente tijd, waarbij ook hele mooie kansen voorbij zijn gekomen. Momenteel bouwt mijn Fransman yurts in Frankrijk, 1 voor onszelf en 5 om te gaan verhuren. Ons eigen knusse ecocamp, waar jij kan komen leefstijl kamperen! We gaan op naar de toekomst, vanuit het vandaag. 

Liefs liefs voor nu
en ik zie je met plezier over een paar dagen (dan wanneer mijn presentatie echt af moet zijn...)
En eigenlijk is dit verhaal nog niet af, want terwijl ik dit zit te typen komt een oude vriend van mijn vader binnen zetten, 83 jaar, en verhalen over vroeger zijn al begonnen. Ik ga snel even luisteren. En die presentatie, ja, komt. Echt.
16-6 en 23-6, tot dan! :D   Volledig gratis, maar neem wel een stoffig boek en een muntje mee :)

Och, jongens, daar komt de overbuurvrouw met haar mooie spierwitte haren ook nog de straat overgestoken. Op naar nog meer verhalen, het lijkt wel een reünie hier, waar ik toehoorder bij mag zijn. :D 

Vrijdag de 13de april  (Ja, goeie dag uitgekozen hè?) 
Oké, daar gaat tie dan: ‘Deel 2: Met één volle borst vooruit’. Vanochtend stond ik op met het gevoel: ‘En nu ga je aan de slag!’ Potver, bijna niemand weet wat er precies na deel 1 is voorgevallen en ineens postte ik 1 april op Facebook mijn bankrekeningnummer?! Dat is niet echt een logische volgorde. Aan de andere kant, waarom heeft alles een goed geplande volgorde nodig? (Nou, dat belooft wat voor dit verhaal..)
 
Perfectie loslaten is 1 van mijn alternatieve therapieën
Ik kan je wel vertellen, dit is niet gemakkelijk voor een perfectionist. Ik probeer het namelijk al járen! En nu is het ineens van levensbelang (hoezo geen druk opleggen?!). Dus ‘gewoon’ mee omgaan, en alles ‘gewoon’ laten gebeuren. Gevolg is wel dat ik dus reeds maandenlang allerlei zaken op z’n gat laat liggen. Terwijl ik dit stukje schrijf besef ik mij dat dit komt door perfectie los te laten. Immers dat wat ik niet maak of schrijf hoef ik ook niet perfect af te ronden...

Niets doen maakt het makkelijker om niet perfectionistisch bezig te zijn
Maar raad eens wat? Een mens (gezond of ongezond) heeft wel centjes nodig om van te leven. Joh. En dus kan de oplossing niet blijven duren. Gelukkig neem ik mede hierdoor wel de tijd om goed te herstellen van alle gebeurtenissen en kom ik achter deze belangrijke ontdekking; een groot voordeel van even stilstaan is op een andere manier doorgaan. Het is tijd om door te gaan. Tijd om écht met één borst én zonder perfectionisme vooruit te gaan (als je dus spelfouten tegenkomt: jammer dan, niet perfect is namelijk van levensbelang). :D
 
Je eigen behoeften kennen is een 2de therapieoplossing
Dat brengt me gelijk naar dit onderdeel van de mentale therapie bij kanker of ziek zijn. Ken je eigen behoeften en deel deze met mensen uit je omgeving, wellicht dat zij kunnen helpen of ondersteunen. Maar simpel is het niet. Sta eens stil bij dat wat je nodig hebt. Niet denken aan anderen, nee, enkel jij bent van belang. Jij bent immers ziek of je wil niet ziek worden, dit werkt namelijk ook erg preventief.

Als je hier uit bent (voor mij is het een eigen huisje in ’t groen en voldoende geld om van te leven). Dan komt de volgende moeilijke stap; het informeren van je omgeving… Dit is misschien nog wel moeilijker. Want ja, mijn zaken zijn nogal materialistisch (en noodzakelijk: een thuis opbouwen), maar wellicht heb je wel meer behoefte aan alleen zijn, of juist om dingen te ondernemen, maar je wil dit liever niet alleen doen, of je weet niet met wie je jouw behoeften kan delen..

Alternatief (=andere optie) kan zijn alles wat je behoeften zijn opschrijven, zo gedetailleerd mogelijk. Gooi alles eruit, niets is te gek. Pen en papier zijn geduldig (dus nee, niet typen, maar ouderwets schrijven). Vervolgens pak je een aansteker (hoop overigens dat je niet rookt, maar die keus ligt bij jouzelf, en ik kan hier geen oordeel over hebben, ik hoop het gewoon voor jou) en zet al jouw behoeften in vuur en vlam!
 
>> Interruptie: Putter gesignaleerd, precies op het moment dat ik dit zit te schrijven. Dit zijn prachtvogeltjes en in mijn familie een vertrouwd symbool. Het geeft mij persoonlijk altijd het gevoel dat de overleden familieleden van die kant even meekijken met wat ik aan het doen ben. Een onbeschrijflijk fijn gevoel om te ervaren.
 
Wees helder en concreet
Anyway, jouw behoeften zijn inmiddels in vlammen opgegaan, en vuur is heel krachtig. Ben je gelovig, dan past hier een fijn gebed/meditatie bij. En dan… vertrouwen voelen. En bedenk vandaag nog een hele kleine stap die jijzelf zou kunnen doen voor je behoeftes, of één stapje waarbij een ander jou zou kunnen helpen. Geef die ander een heldere concrete vraag, met daarbij waarom je het vraagt.

Wil je meer liefde ontvangen, geef die liefde dan eerst aan jezelf. En waar liggen jouw interesses? Zorg dat je daar even mee aan de slag gaat, ook al is het maar 2 minuten. Of ga op zoek naar een nieuwe interesse, ik geloof er niets van dat er mensen zijn die niets leuk vinden. Al kan het wel zo voelen, ga dan op zoek naar ondersteuning. Er zijn talloze begeleidingen op te noemen. Ik praat uit ervaring, het is niet gemakkelijk. Blijf dingen uitproberen, blijf in beweging. Geluk komt niet uit zichzelf, was het maar waar (verlangende zucht..)..

Ikzelf heb op dit moment te veel interesses, opnieuw een zucht, waardoor mijn uitdaging ‘focus’ is. Focus ligt op mijn eigen behoeften; een thuis en een geldstroom opbouwen. Ik weet namelijk dat deze een belangrijk onderdeel zijn van de Eef-Blijft-Gezond therapie!! 

Zo, ik wil geen zelfhulpboek schrijven, maar kennelijk wilde dit geschreven worden.
 

Door naar mijn nee-zeggen-tegen-het-ziekenhuis
6 Februari was mijn laatste blog, middenin de twijfel welke vervolgtherapie voor mijn borstkanker te nemen.

Situatie samengevat: borstamputatie achter de rug, waarbij de tumor volledig is verwijderd, en waarbij 3 lymfe zijn verwijderd, waarvan 2 tumorcellen bij zich droegen. Daarnaast zijn er op lichaam-scans geen uitzaaiingen gevonden. De vervolgtherapie zou volledig preventief bedoeld zijn, en ik had/heb de keus om een borstreconstructie te doen.

>> Interruptie na koffie-haal-moment: Maak alles mogelijk (advies van de screensaver vandaag, nou, ik had het niet beter kunnen zeggen!)

• Als eerste de borstreconstructie: Ik ga het niet doen..

Fysiek gezien: ik wens geen aanvullende operaties, met alle narcose en medicatie, extra wonden en hersteltijd. Voor mij voelt dit als de meest gezonde keuze voor mijn lichaam. En ik kies voor nu gezond zijn.

Mentaal gezien: ik kan leven zonder borst, maar voor mij wellicht makkelijk praten, gezien het feit dat ik toch maar één A-tje heb. Het was voorheen nog wel een B-cupje, maar door alle stress en verandering van dieet, is er van mijn aanwezige borst ook bijna niets meer over, haha. Bij het aanmeten van de definitieve uitwendige prothese voor in mijn aangepaste beha, vroeg ik dan ook naar de mogelijkheden om er 2 te nemen. Helaas wordt dit dan weer niet vergoed.

Aangezien ik vele levenslessen achter de rug heb, en daar ‘rijker’ van ben geworden, jaja, kan ik het mentaal goed aan om mijn borst te missen (en Pierre ook). Gelukkig wel. (Wat wel lastig is geworden trouwens, is mijn rechteroksel scheren. Die verkorte borstspier zit mega irritant in de weg! Is scheren niet uit de mode aan het raken? Ik begin al aardig op een geitenwollensok te lijken, maar dat scheren zit nog aardig ingeprent, haha.)

 
Het leven draait om meer dan uiterlijk, en het vrouw zijn omvat veel meer dan 1 (of 2) fysieke borst(en).
Ik zou willen dat ik deze zin kon inprenten, bij alle vrouwen die het wel heel moeilijk hebben met hun borstbesparende operaties of borstamputaties.. Of degenen die niet tevreden zijn over hun gezonde borsten. Want het is waar. Maar goed, niet iedereen is gelijk, en niet iedereen heeft dezelfde normen en waarden (zo ook met wel of niet scheren).

• Als tweede de vervolgtherapie: mijne gaat niet volgens het ziekenhuis-protocol..

Let op: dit gaat over mijn visie, mijn lichaam, mijn leven, mijn keuzes
En zoals de vele zelfhulpboeken roepen: alle keuzes zijn goed, als je er zelf achter staat


​1. Chemotherapie: de meningen zijn mega verdeeld. Ik kan wel zeggen dat het verdraaid lastig is om bij je eigen gevoel te blijven. Van alle kanten komt er informatie op je af, en voor je het weet zit je al in de infuusstoel bij het ziekenhuis. Ik zag de stoelen en dacht: ‘Nee, hier wil ik niet zitten.’ Maar ja, heb je die keuze eigenlijk wel? Vele mensen (niet enkel vrouwen) vragen dit zichzelf niet af en zien de stoel als hun reddingsmiddel in tijden van kanker, en dat is ook goed! Het is jouw lijf, jouw leven. Als je er maar achter staat (of zit). Dát is van belang.
 
Voor mij: ik wil nu door met gezond leven, ik wil mijn gezonde cellen niet kapot maken, ik wil mijn vruchtbaarheid behouden, ik wil nog niet in de overgang, ik wil niet nog meer chronische vermoeidheid, mijn burn-out was genoeg..
 
Ik volg een therapie die wellicht nog niet medisch voldoende bewezen is (naar wiens maatstaven?), maar zeiden we vroeger ook niet dat de aarde plat was?! De paar mensen die al hadden bedacht dat dit niet waar was, werden eerst ook niet geloofd totdat er voldoende bewijs was.. Dus wie weet wat de toekomst brengt voor natuurlijk genezen. Nogmaals ik heb het over mijn leven en mijn borstkanker, iedere kanker en kankerpatiënt is anders. Vergelijk dus alsjeblieft geen appels met peren.


2. Bestraling: Plaatselijk gericht behandelen, gericht op wat precies? Wat als mijn dwalende kankercellen in mijn grote teen zitten? Ja, natuurlijk is de kans het grootst dat er tumorcellen rondom mijn borstgebied zitten, maar is het geen zeker weten. Heb jij gekozen voor bestralingen, dan kies je wellicht voor ‘better safe than sorry’. Helemaal goed, zolang jij vindt dat deze behandeling jou gaat helpen zeg ik: "DOEN!" Geloof in de therapie die je krijgt, met heel je hart. 

Voor mij: ik wil nu door met leven, ik wil mogelijke tumorcellen wel bestrijden, maar door mijn eigen zoektocht naar genezing, door mijn eigen afweersysteem een boost te geven, door fysiek en mentaal mijn ziekte aan te pakken. Door voor natuurlijke middelen te kiezen, die geen belasting vormen voor mijn gezonde lichaamscellen, cellen die het mogelijk maken om überhaupt te kunnen leven. Nogmaals ik heb het over mijn leven en mijn borstkanker, iedere kanker en kankerpatiënt is anders. Vergelijk dus alsjeblieft geen appels met peren.

Was daar nog altijd een tumorplekje zichtbaar geweest, dan had ik wellicht anders gestaan tegenover bestraling. Wie weet.. Wie weet is koffiedik kijken, en dit is bij kanker vaak het geval. Niemand, echt niemand, weet hoe het proces per patiënt precies zal gaan verlopen. Dat maakt het eng, doodeng..


3. Hormoontherapie: minimaal 7 jaar was het advies. Met vele bijwerkingen, die voor iedereen anders zijn. Sommige mensen hebben weinig tot geen bijwerkingen, sommigen juist heel veel, maar zij vervolgen dapper en moedig hun weg. Petje af voor hen!  
​
Voor mij: Ik zag het alleen niet zitten om 7 jaar van leven mede te laten bepalen door het nemen van medicatie, waardoor de kans mogelijk iets kleiner wordt om de kanker niet terug te krijgen. Elke dag zal deze medicatie mijn leven beïnvloeden, door hormoonwisselingen, door depressies, door Joost mag weten wat. En dus werd het uiteindelijk voor mij een ‘Nee’. Misschien alternatief-naïef. Wie weet? Wat ik wel weet; ik voel me elke dag sterker worden, stapje voor stapje. En daarvoor ben ik het Heelal heel, heel dankbaar.
 
Garantie krijgt niemand
Garantie krijgen doet niemand, de dappere mensen die het ziekenhuisprotocol volgen niet, en ook ik als eigen wijze alternatieveling niet. Rond mijn 15de was ik een zogenaamde ‘Alto’, wat een afkorting was van alternatief zijn (ik heb zo’n 4 jaar lang en alleen enkel op soldatenkisten gelopen. Ik had volgens mij niet eens andere schoenen, over minimalistisch gesproken). Maar goed, zo’n 20 jaar later, ben ik terug een alternatieveling. En… Ik voel me er goed bij! En dat is het enige wat telt. Ook voor jou: Doe vooral waar jij je goed bij voelt, het leven is te kort om dit niet te doen. Of je nu ziek bent of niet.
 
Eef Blijft Gezond, maar hoe dan?!
Alle gebrande Eef-Wordt-Beter-kaarsjes (dank je wel!) hebben mij veel vertrouwen gegeven, het gevoel dat ik er niet alleen voor stond. Het gevoel dat ik wil leven. Natuurlijk is kanker een hele enge ziekte, en natuurlijk was ik bang om dood te gaan. Maar de tumor is verwijderd, de bron is weg. Verder was er niets zichtbaar. Ben ik dan nu beter of ben ik nu nog altijd kankerpatiënt?!
 
Volgens het ziekenhuis ben je na 10 jaar controles zonder bevindingen van kanker genezen.
Volgens mij ben ik op dit gezond, maar zal kanker nooit meer uit mijn leven weggaan…
En daar ben ik mee aan het leren omgaan. Per dag verschilt mijn energie, per dag verschilt mijn positiviteit, per dag bekijk ik mijn dag, want dat is de dag dat ik leef. Daarnaast wil ik er alles aan doen, op een natuurlijke manier, om te voorkomen dat de kanker opnieuw toeslaat. ‘Natuurlijk genezen’ noem ik het.

Ik ga hierover een tipje van de sluier oplichten, want het begint al laat te worden. En mijn verhaal is lang genoeg om jullie te gaan vervelen. Een boek schrijven blijft een wens, die ooit gaat uitkomen. Zeker weten. Je kan alvast inschrijven voor een Blablaboek: evelindasmit@hotmail.com. Bij 100 lezers laat ik mijn schrijfsels drukken, inclusief ‘geheime hoofdstukken’. Haha, want die bestaan natuurlijk! ;)


Natuurlijk genezen, het komt - voor mij - hierop neer:
Veel mensen kiezen of nooit voor alternatief (ook wel complementair of aanvullend genoemd) of pas nadat ze in het ziekenhuis zijn uitbehandeld. Naar mijn mening is van beiden een beetje het beste.

Voor mij geldt als regulier de operatie, die bultborst moest verwijderd worden. En daarnaast een weg zoeken naar wat bij mij persoonlijk past. Ik paste voor het standaard ziekenhuisprotocol. Deze route was niet voor mij. Voor velen niet te bevatten, en dat hoeft ook niet, zolang je mij maar niet beoordeeld (ook niet goed voor je eigen karma trouwens).

En het was megamoeilijk om te zoeken naar de juiste alternatieve weg, er zijn er namelijk zo oneindig veel, en ik heb totaal geen richtingsgevoel, haha. Hopeloos verloren heb ik talloze websites en artikelen gelezen. Ik heb gelezen en gezocht (soms nog) tot ik niet meer kon...
 
Ik heb vele tranen gelaten, vele twijfels gehad, maar tot slot mijn eigen weg gevonden via*:

1. Fytotherapie & CBD olie (allerlei goede kruiden en planten)
2. Bodyscan via de handen van een therapeut (een wonderlijke gave)
3. Mentale en spirituele ondersteuning van een holistisch therapeute
4. Bloedonderzoek en consult bij Heilpraktizer in Duitsland
5. Aanvullende supplementen n.a.v. dit bloedonderzoek
6. Vitamine C infuuskuur (volgt in juni, in Duitsland als biologische chemotherapie)
7. Essentiële oliën (hiermee ben ik op een heerlijk geurende ontdekkingsreis qua opties)  
8. Eef-Blijft-Gezond dieet (deze bevat genoeg info om een volledige blog over te schrijven, of zelfs een boek, want voeding is echt echt echt belangrijk! Echt! Je gooit in een Diesel auto toch ook geen Benzine, waarom wordt onze voeding niet echt als onze brandstof gezien? Eten is voor iedereen normaal – menseninarmeomstandigheden-buitenbeschouwinggelaten, maar wat ons lichaam hier vervolgens allemaal mee onderneemt is wonderbaarlijk fascinerend, en dit alles vindt elke minuut plaats in ons lichaam, zodat wij blijven leven)

 
We weten allemaal dat je zonder eten niet kunt leven, oftewel door te eten kunnen we leven. Alleen nu nog een kleine grote aanvulling: met gezond eten leven we in gezondheid. Wat een inkopper. Ik doe er nog schepje bovenop, en ik hoop dat je me nog wil volgen. Het draait niet enkel om fysieke voeding, maar zeer zeker ook om mentale voeding. Zie waar ik mijn blogrelaas mee begon. Ik geloof dat alles met elkaar in verbinding staat.
 
*Mijn natuurlijk genezen proces wordt mede mogelijk gemaakt door mijn lieve Fransman, het begripvolle gezin waaruit ik kom en een paar te gekke alternatieve vriendinnen. Daarnaast uiteraard alle meelevende vrienden, familie en blogvolgers; ook jij super bedankt!  Zonder jullie, geen geloof, hoop en liefde. 
 
​
Van Burn-out naar Frankrijk, van Camper naar Borstkanker, en door..
Van Dakloos naar Yurtbewoner!

Na deze turbulente periode wil ik graag heel veel lieve mensen terugzien en deze, inclusief alle anderen die zin hebben om te komen, persoonlijk mijn verhaal vertellen. Ik wil daarom een presentatiepraatje met bijkletsuur houden. Zowel in Breda, wat nog steeds mijn thuisstad is, als in Doornspijk, wat altijd mijn kinderdorp blijft.

Persoonlijk Presentatiepraatje ‘Eve over kanker en keuzes’
Ik wil jou inspireren door mijn verhaal, door de andere kijk die soms zo verwarrend en toch zo verhelderend kan zijn. Over mijn keuzes op het gebied van gezondheid, van wonen, van leven. Over 100 jaar zijn we allemaal dood. Wel of geen kanker. Dus wat kan ik nu ondernemen om het leven en de wereld mooier te maken?
Daarom kies ik voor een gezellige middag / avond, waarbij jouw aanwezigheid mij steunt op mijn levenspad. En ieders steun is meer dan welkom! Laten we er samen iets leuks van maken. #samensterkbijkanker #henkfransen 
 
Crowd.Fun.Ding start!
Samen met Pierre wil ik een toekomst opbouwen, en niet zomaar één. Nee, we willen graag de wereld een beetje mooier maken en werken aan een eigen klein knus kamp in Frankrijk. Daar waar ‘het hutje op de hei’ gevoel heel gewoon is:

YourTree – hôtellerie à l’aire libre
Daar waar je kan genieten van een kampvuur, van gitaarmuziek, van de natuur om je heen, van eigen verbouwde groenten en kruiden, van rondscharrelende kipjes, van het echte buitenwonen met het genot van een ronde cozy yourte, inclusief een heerlijk bed. Daar waar ecologisch, duurzaam en natuur hoog in het vaandel staan (geitenwollensokken mogen weer, haha). Meer over ons droomproject met crowdfunding kan je horen tijdens mijn presentatiepraatje!
 
Informatie voor mijn praatjes tot nu toe (niet perfect, maar voorbereidingen in gang, en dat is van belang)

“Eve over kanker en keuzes”
Mijn persoonlijke verhaal over natuurlijk genezen en het onmogelijke mogelijk maken.
Van borstkanker, naar avontuurlijke yurtbewoner.
Ik ga ervoor!

• Zaterdagavond 16 juni op mijn verjaardag te Breda – locatiebemiddeling is begonnen, meer info volgt hopelijk snel…

•  Zaterdagmiddag 23 juni te Doornspijk – je bent vanaf 14 uur welkom op 'De Rozenhof'. Presentatiepraatje zal zijn van 14.30u tot 16.00u met aansluitend bijkletsuur. Adresgegevens volgen en aanmelden mag via het Facebook event (als ik deze heb aangemaakt). Er zijn 40 stoelen, en staan is wellicht voor sommigen een optie? (Of zitten op de grond? Denken in mogelijkheden heet dat. Wie weet komen er helemaal geen 40 mensen, wat zit ik nu te raaskallen...)

            Tip: neem een boek wat bij jou ligt te verstoffen mee voor ‘De Boeken Ruiltafel’! 
 
​
Ik hoop jou één van beide keren te zien, beide keren mag ook overigens. Alle Blog en Update volgers krijgen vanzelf de link met alle aanvullende info. Wil je volger worden, let me know: evelindasmit@hotmail.com. 

LET WEL : Er is 1 voorwaarde om te mogen deelnemen, namelijk zin hebben in een praatje door mij. Over hoe wij het onmogelijke mogelijk denken te gaan maken en over natuurlijk genezen, waarbij jouw steun voor mij heel belangrijk is. #samensterkbijkanker 

Voor alle mensen op deze wereld, die het moeilijk hebben, om welke (kanker)reden dan ook, weet dat je niet alleen bent. Misschien zit er fysiek niemand naast je op de bank, op de momenten dat jij het nodig hebt, maar weet dat je in gedachten overal heen kan vliegen en je verhaal kan vertellen. Hoe mooi is dat? Voor sommigen heet dit een gebed, voor anderen een meditatie, what's in a name? Weet dat deze optie er altijd is, voor jou. Bij deze laat ik een kus de lucht invliegen en wie weet raakt deze jouw verdrietige neus.   

Verwelkom het leven, ook op moeilijke momenten!  Bienvenue!

1 februari 2018 - Met 1 volle borst vooruit! Dat is wat ik dacht, nadat de borstamputatie achter de rug was, en natuurlijk is dit de allerbeste insteek. Zij het niet dat we opnieuw een tegenslag te horen hebben gekregen. Namelijk over mijn poortwachtersklier in mijn oksel. Twee van de drie verwijderde lymfe-nodes droegen tumorcellen bij zich, er waren 2 klompjes kwade cellen van 4 mm groot. 

Niemand heeft ze gezien, niet in Rome, niet in Breda, niet in Bilthoven. Maar nu door het verwijderen van dit stukje uit mijn oksel (tijdens de borstverdwijningsoperatie) is het door de patholoog onder de microscoop wel gezien. Dat was even een grote klap in mijn gezicht. Dus toch meer aan de hand.. (Voor de lezers zonder tijd: de allerlaatste update vind je onderaan dit lange overkankerverhaal bij ‘Alleen dan..’)

Kaarsjes, kaartjes & kadootjes geven vertrouwen
Ik zal even iets meer vertellen over de afgelopen paar weken. Daarmee hoop ik gelijk een hoop vragen van belangstellenden te beantwoorden. Neem me niet kwalijk dat ik weinig tot niet reageer, mijn handen en hoofd zitten vol. Te vol. Ondanks het vol zitten ben ik wel er-rug blij met alle woorden van kracht, en al helemaal voor alle gebrande  Eef-Wordt-Beter-kaarsjes en de vele lieve cadeaus. Elk lief gebaar wat ik ontvang geeft me steeds opnieuw een vleug van vertrouwen. En dat vertrouwen voelen, in plaats van angst, is van levensbelang. Ik word beter!

Terug naar vorig jaar
15 december 2017 - was de dag dat ik voor het laatst een blog heb gepost. En wat waren we later die dag, na ons voorlopig laatste ziekenhuisgesprek, blij. Opgelucht konden we naar Frankrijk afreizen voor de feestdagen. (Dit lijkt alweer een eeuw geleden, zelfs de hele maand januari is alweer voorbij!) Waarom we zo blij waren? Nou, de oncoloog stemde ermee in om geen chemotherapie te volgen, dus ‘slechts’ een borstamputatie en hormoontherapie zou voldoende zijn.

Dit gezien onder andere onze kinderwens en ons anti-chemisch-gif-beleid. Ik vertelde in mijn blog dat ik wilde nadenken over welke therapie, maar eigenlijk was dit dus onverwachts voor vertrek al duidelijk. En ik werd dezelfde dag op hun wachtlijst voor de operatie gezet. Weg met die tumorborst!

Neptiet onder constructie
Wel wilde ik nog nadenken over een borstreconstructie. Ja, ja, wij dachten dat dit een gemakkelijk gesprek bij de plastisch chirurg zou zijn. Maar dit is wat ik nadien aan mijn familie schreef:

‘Vandaag niet veel wijzer geworden. Behalve dat ze een borst kunnen maken van o.a. een rugspier?! Op de vraag kan je lichaam/rug hier tegen? Ja, je lijf gaat dit gemis compenseren. We nemen niet je grote rugspier hoor. Pfff, lijkt me een beetje probleem verplaatsend voor mijn lichaam.. Dus het is en blijft mijn borst als enige operatieplek. Wat mij betreft. En evt. een prothese of vet-opvulling dan? Laat ik nou weinig vet hebben. En daar waar ik het heb (billen/heupen) kunnen ze het niet van gebruiken. Zo jammer dit, haha. Borstreconstructie blijft voorlopig onder constructie.’

Franse feestdagen
Geschreven 22 december 2017 - Wij zijn veilig en wel – en zonder ziekenhuizen – in Frankrijk! En we wachten op een datum voor mijn borstverdwijning, ergens in januari. Daarna is het een week afwachten voor wat de patholoog precies vindt in de verwijderde borst en okselklier. Gelukkig is de oncoloog het op dit moment eens met geen chemotherapie. Onder andere in verband met de zeer grote kans op onvruchtbaarheid. En bovendien voegt de chemo slechts een paar procent extra overlevingskans toe. Naast het feit dat het mij minimaal 5 maandenlang ziek zal maken. Met enkel de operatie is de overlevingskans na 5 jaar al 90%, dus geen zorgen. Eef wordt beter!

Toch is het advies hormoontherapie te nemen. Voor maar liefst 5 tot 10 jaar, dus ik ga me maar eens inlezen in deze therapie. Daarnaast moeten wij kiezen welke borstreconstructie we willen. Maar dat is minder van belang. Zonder borst kun je immers leven (mijn mening). Hier in Frankrijk - bij de ouders van Pierre in de Lot - willen we met name genieten van rust en ruimte. En een paar stukjes grond in de natuur bekijken voor ons toekomstige plan met yurts. Hiervoor gaan we een toffe crowdfunding starten. Dit keer echt. We gaan ervoor! Kanker-kan-keren, en resulteren in een mooie levensverandering. :D

Dream on, dream on, dream on!
Ergens onderweg, naar een stukje grond om te bekijken, kwam op de radio 'Dream On' van Aerosmith voorbij (linkklik). Het volume ging op maximaal en diep geraakt zong ik uit volle borst (toen nog twee) mee:

Dream on, dream on, dream on,
Dream yourself a dream come true.
Dream on, dream on, dream on,
Dream until your dreams come true!!
 
Het perfecte stukje grond hebben we dit keer niet gevonden, wel hebben we zomaar spontaan een paar keer Pierres telefoonnummer kunnen achterlaten. Deze mensen zouden uitkijken naar een plekje voor ons yurtcamp. Ook maken we op onze terugtocht naar Nederland kennis met een mooi Belgisch gezin, wat zoveel mogelijk zelfvoorzienend woont op een magische prachtplek in de Morvan in Frankrijk. Daar uit het raam kijkend waande ik mezelf in een sprookje, wat een fijn en welkom gevoel hadden we daar samen.

En wat was het heerlijk om terug in onze zelfgeknutselde camper te slapen. Dat we 4 maandenlang op onze wielen hebben gewoond, is geheel op de achtergrond geraakt. Het was erg inspirerend om anderen anders te zien wonen en leven, middenin in de natuur. Het kan wel! Dream until your dreams come true…
 
Mijn achtbaan van 2017 (Walibi is er niets bij)
Ja, goeiedag 2017, en wat bracht januari 2018?! Heb jij je nog aan je voornemens gehouden? Of was je zo verstandig om er al niet eens aan te beginnen? Heel goed. Normaal maak ik een heel verhaaltje over het jaar in december, maar zo op 1 februari wil het niet lukken om aan reflectie te doen. Mijn 2017-voornemen om een man te vinden is in ieder geval uitgekomen. En omdat ik alles later als ik 80 (!) ben terug wil lezen, volgt hier een kleine opsomming:

• Liefde van mijn leven ontmoet (zo, dat wachten duurde lang zeg)
• Samenwonend sinds de 1ste kus (1 april) (nee, geen grap)
• Bouwen van ons tiny house op wielen (wat een langdurige klus was dat man)
• Onverwachts blij zwanger (dit was dan wel weer snel)
• Wonen op wielen begint (na bloed, zweet en misselijkheid, was het rust en vrijheid)
• Tussen de alle bedrijven door worden er nog altijd Glimlach Eve Verrassingen gemaakt :)
• Camper-Miskraam in Nederland (helaas was babygeluk voor ons van korte duur..)
• Echte Europa reis gaat van start (eindelijk kunnen we de alle boel de boel laten)
• Ziekenhuis onderzoeken in Rome (na bijna 3 maanden Europese heerlijkheid een grote domper/bult)
• Met spoed terug naar Nederland (in de war verlaten we de vele wegen van Rome)
• Borstkanker mallemolen (het neemt in ons leven in beslag; reizen, wat is dat?!)

 
Dag van de borstverdwijning op ‘Blue Monday’
13 januari 2018 - Net voordat ik onder het mes mag zijn we terug in Nederland, we zijn zolang mogelijk in de groene velden gebleven. Totaal hebben we bijna 4 weken in het Franse landschap kunnen doorbrengen. De dag voor de operatie gaan mijn ogen ’s morgens open en er flitst door mijn hoofd: ‘Nou, dit is de laatste dag dat ik met twee borsten door het leven ga. Tja, wat zou je zoal op zo’n dag doen?’ Het antwoord weet ik nog altijd niet, maar ik ben met dit vraagstuk in mijn hoofd naar een leuke verjaardag gegaan. Uitgerust en opgelucht reden we de volgende dag naar het ziekenhuis (daar heb ik toch nog maar snel een paar twee-borsten-foto's gemaakt, last minute - hello, that's me).

Helemaal niet ongemakkelijk of verdrietig?
Nee, want ik wilde nu wel eens af van die nare bultborst. Het was nota bene op Blue Monday, maar gek genoeg voelde dat niet zo voor ons. Mijn eerste en nieuwsgierige woorden op de uitslaapkamer: “Mag ik het zien?” Enigszins verbaasd over de directe vraag hielp de verpleegster mij met de deken optillen. Vervolgens kwamen mijn krachtige woorden: “Zo, die is weg.” Niemand weet denk ik hoe je van te voren reageert op zo’n operatie. Zeker mentaal gezien. Gelukkig heb ik hier heel weinig moeite mee. Ook mijn herstel (nog altijd aan het genezen) verloopt volgens de boekjes tot nu toe.

Alleen dan…
Ruim twee weken na de operatie hebben we er alweer een heel aantal gesprekken opzitten. En niet de allerleukste, wat begon met de operatie uitslag; het verdrietige nieuws over mijn besmette poortwachtersklier. En de eindconclusie is een dringend advies voor chemotherapie, bestraling en minimaal 7 jaar hormoontherapie. En dit alles voor mogelijke cellen die in mijn lijf zitten. Ik noem ze steeds mijn spookcellen. Jakkes, wat een ellende en jakkes daar gaat onze kinderdroom. ‘Eitjes invriezen’ roepen ze dan. Maar jongens, het zijn enkel 2 simpele woorden, maar zo simpel is die procedure niet.
​
Net na de diagnose eind november werd ik bang, heel bang. De dood stond aan mijn bed. Maar al snel voelde ik me sterker worden. Ik ga zomaar niet dood. Door de okseluitslag ben ik opnieuw bang. Opnieuw moet ik keuzes maken voor het verdere verloop van mijn leven. Ik wil namelijk achter mijn beslissing staan, anders gaat het helemaal een moeizaam proces worden. Er zullen mensen zijn die zeggen: “Je hebt geen keus, doe wat de doktoren zeggen.” En er zullen mensen zijn die zeggen: “Zoek alternatieven voor de chemo, het is vergif, want het maakt ook zoveel gezonde cellen kapot.”

Op dit moment werk ik met beiden, regulier en alternatief. Dit voelt goed, en ik voel me opnieuw sterker en sterker worden. Ik sta er niet alleen voor. Geloof, Hoop en Liefde gaan hand in hand. En wat jouw mening over de therapiekeuze ook is, probeer hem voor jezelf te houden, want alle steun is meer dan welkom, maar (ver)oordelingen niet. In mijn volgende verhaal zal ik dit voor jullie toelichten. Uit-einde-lijk ben ik degene die zegt wat er met mijn lijf gaat gebeuren. En mentaal wil ik hier voor duizend procent en vierkant achterstaan. Gelukkig geeft het genezen van mijn borstverdwijningswond me wat tijd. Bedenktijd. De klok tikt door. Maar vertel eens, wat ga jij met jouw tijd hier op aarde doen?  :)


– met 1 volle borst vooruit - wordt vervolgd - want opgeven is geen optie -  #EWB
 
Wil je mijn volgende verhaal in je mailbox?
Joepie, dan kan je blogvolger worden! Stuur, mail, app mij eve jouw e-mailadres door en ik stuur je dan elke keer een link. Mail: evelindasmit@hotmail.com (en geen zorgen vind je mijn levensverhalen saai worden, dan is nadien afmelden doodsimpel) (Doodsimpel: ik vraag me ineens af waar deze woordcombinatie nu weer vandaan is gekomen?!)

24 november 2017 – Breda
Tja, ik wilde terug gaan naar augustus, naar daar waar ik was gebleven. En schrijven over hoe blij we waren. Over dat ik een apart en geheim hoofdstuk aan het schrijven was, genaamd: ‘Wat anderen niet weten.’ Het geheim van dit verhaal was mijn zwangerschap. Het plan was om zwanger op reis te gaan, want ja, dat geluk was op ons pad gekomen. En ik wilde jullie vertellen van het verdriet wat daarna volgde in onze periode in Nederland, want ons kleintje was er na ruim 10 weken niet meer.

Miskraam in de camper blijkt niet eens het ergste
Daarna wilde ik jullie vertellen dat, na een miskraam te hebben meegemaakt in onze huisbus, we emotioneel maar ook heel opgetogen aan onze echte camperreis begonnen. Dat de maanden september en oktober fantastisch waren. Al die mooie momenten; ik wilde jullie uitleggen op welke gekke manieren we soms konden douchen (bijvoorbeeld bij een pizzeria in Italië, met 2 hele grote emmers warm water en een maatbeker) en hoe we onze watervoorraad vaak op bijzondere plekken konden aanvullen (onder andere bij begraafplaatsen).

Over hoe we met een warme koffie naast een meer zaten, waar plotseling een grote arend een snoekduik naar het water maakte en daarna weer pijlsnel naar boven vloog met een zilverkleurige vis in zijn grote gele klauwen (dat is pas vissen). Of over hoe we een rare vogel zagen zwemmen in de zee, waarbij we na beter kijken zagen dat het een hertenhoofd was. Het hertje probeerde vanaf een eiland aan land te komen, maar toen zij ons – enge mensen - eenmaal spotte, draaide ze helaas om en zwom snel terug naar waar ze van gekomen was.

Of over hoe Pierre met hoofdlampje op schrok van vele reflecterende ogen toen hij ’s nachts in de bergen van Polen een plasje wilde plegen buiten (daarna vroegen we ons pas af welke wilde dieren er eigenlijk nog voorkomen in Polen.. Google gaf als mogelijke antwoorden: elanden, beren en wolven. Oeps, gezien de laatste twee..).

Of over die keer langs een rivierbedding, waarbij we ineens naast het geluid van het kabbelende water het krakende geluid van hout hoorden. Het geluid werd harder en harder en een paar seconden later liet een zeer hoge boom zich ineens keihard omvallen. Wat een klap! Dit was, zeg maar slechts, 5 meter van ons vandaan…

Maar nee, mijn reisverhalen worden weer niet opgeschreven, want een nieuw verdriet is in ons leven gekomen. Her en der verspreidt zich het slechte nieuws al. Steunberichtjes sijpelen binnen.. Ongelooflijk is het nog. Morgen kan alles anders zijn, en voor ons is morgen even zwart geworden.

Ik heb borstkanker
We kunnen er niet meer omheen. Met spoed zijn we inmiddels, sinds 20 november, terug in Nederland. Opgevangen door lieve vrienden in Breda. En verdere onderzoeken zijn reeds gedaan. Aanstaande dinsdag (28 november) valt de hamer, dan weten we wat mijn opties zijn. Vooralsnog is het nieuws: een kwaadaardige (waarom zit er aardig in dit woord?!) tumor van minimaal 3cm in mijn rechterborst. Okselklieren niet duidelijk verdacht.

Ik word beter
Dat is het motto! Mocht je iets voor mij willen doen, dan brand af en toe een kaarsje met het zeggen van de woorden: “Eef wordt beter.” Daarmee bespaar ik een hoop mensen misschien het zoeken naar woorden, of met het vraagstuk of ze wel of niet contact met mij moeten opnemen. Nee, gewoon een kaarsje, is meer dan genoeg. Geniet van het hartverwarmende vlammetje. :)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


1 op de 7 vrouwen krijgt borstkanker

15 december 2017 – Doornspijk
Er is heel veel gebeurd. Het is een achtbaan waar je niemand in wil zetten. Maar één op de 7 vrouwen in Nederland krijgt borstkanker, dat is echt megaveel! En daarop zei ik tegen anderen: ‘Ach, er moet toch iemand de pineut zijn. Dit keer ben ik het.’ Ik lees terug wat ik voor 28 november heb geschreven, er is nog een geheel extra A4tje vol wat ik niet dit keer zal plaatsen. Ik wil graag eerst iedereen de tussenstand laten weten. Dus kort gezegd (zo moeilijk voor mij om kort te blijven) de informatie van de ziekenhuisbezoeken. De meeste belangrijke informatie heb ik telkens in mijn broer-en-zussen app gezet, deze zal ik hier even herhalen. Zo verdwaal ik niet in ellenlange ziekenhuisverslagen, want alleen hierover al is een boek schrijven mogelijk. Zeker indien je net als ik op alle details let.

Mijn WhatsApp tussenstand berichten

28 nov 2017 Breda – Ok, vandaag was heftig. Zoveel info! Morgen, woe, scan longen en buik. Do scan van botten. Beiden om te zien of er geen uitzaaiingen zijn. Oksels zijn schoon, dus dat is een positief lichtpuntje.
Kwaadaardige tumor in rechterborst. 5,8cm groot (!). Linkerborst zijn vandaag 2 biopten genomen van rare plekjes die op de MRI gezien waren, maar leken cysten te zijn en geen tumoren. Maar eerst kweek afwachten. Vrijdag naar ziekenhuis Maastricht ivm chemotherapie en vruchtbaarheid. Kennelijk kunnen ze daar een ander soort onderzoeken doen. En berekenen (?) of ik na chemo nog vruchtbaar ben.
Ma en di staan er terug afspraken in Breda voor alle uitslagen en bespreken van de juiste therapie. Ik zal komende dagen moeten beslissen waar ik behandeld wil worden. Voor hoe is het iets te vroeg, gezien men eerst meer zekerheid wil over evt. uitzaaiingen.

Maarrrrrrr ik ga – samen met Pierre- vechten en beter worden! Zodat we snel ons eco camp met yurts kunnen beginnen. EEF WORDT BETER (herhaal, herhaal, herhaal) ;)
PS: Iedereen heel erg bedankt voor alle steun, en als je nog iets wil doen voor mij, dan steek een kaarsje aan (herhaal bovenstaande hoofdletter-woorden hardop) en geniet van het hartverwarmende vlammetje.
 
30 nov 2017 Breda – Goed nieuws, de scan van gister (van buik en longen) is schoon. Ook biopten van linkerborst lijken niets te zijn. Vandaag door de botscan, wish me luck voor een goede uitslag.
 
1 dec 2017 Maastricht/verjaardag Pierre – Botscan ook goed!! En heeeeeeeeel veeeeeeeeeeel info gehad vandaag. Dus nu even laten bezinken. Kom erop terug, maar nu eerst uiteten met de jarige man! Xxx (oeps, zie nu pas dat ik er niet meer op terug gekomen ben..)
 
8 dec 2017 Bilthoven – Wij zijn vanochtend in Bilthoven geweest voor een second opinion. Men vermoedt daar dat de tumor ong 30mm is, wat een verschil is met Breda (57mm). Overigens maakt het niet veel uit voor de behandeling.
Daarom willen ze opnieuw een MRI van borsten doen, komende maandag. Ook zagen zij iets op de beelden wat ze beter willen bekijken, maar ik vermoed dat dit hetgeen was (2 cystes) dat Breda ook zag. Dus uitkomst: nieuwe MRI en echo as. Maandag, en gesprek met chirurg voor advies therapie.
18 dec hoor ik over ik gendrager ben. En doorrrrr! Maar het komt goed. Ik ben van plan 80+ te worden. IVF willen we niet. We vertrouwen op Hierboven voor onze sterke kinderwens.
Tot zover mijn kankerupdate. ;)
 
12 dec 2017 Bilthoven – Tja, de tumorgrootte is toch 5,5cm. En behandeladvies blijft gelijk. Borstamputatie en chemo. Of andersom. Aansluitend mogelijk bestraling en hormoontherapie. Voor nu moet ik goed bij mijzelf stilstaan en kiezen wat ik wil en in welke volgorde.
Nog altijd is het een optie enkel de operatie te doen. Want chemo maakt mij echt ziek en mogelijk met blijvende schade zoals onvruchtbaarheid. En ze kunnen niet zeggen of het wel echt nodig is, het is uit voorzorg. De kwade cellen kunnen elders zitten, maar zeker weten is het niet.
Een gezond dieet zonder suikers, met veel groente en fruit, enz. Includief wietolie zorgt voor een optiemaal werkend immuun systeem waarbij kwade cellen geen kans krijgen.. Daar word je gezonder van, het helpt, en er is geen blijvende schade. Maar het is de vraag of ik hier volledig op durf te vertrouwen. En dit is wel noodzakelijk voor de juiste mindset. Want ook die is zeer zeer belangrijk.
 
Later op 12 dec 2017 Doornspijk – Ik ben net gebeld. Moet morgen (woe) en vrijdag (15 dec) terug voor aanvullende gesprekken met Plastisch chirurg, Anesthesist, Oncoloog, Specialistisch verpleegkundige. Whoppa, en de trein dendert door…

 
De trein wil doordenderen, ik wil een tussenstation
Veel mensen om mij heen proberen mij te helpen en te steunen daar waar ze kunnen. En dit is superlief en fijn! De feestdagen wil mijn lieve Franse vriendje heel graag bij zijn familie vieren. Bovendien zijn er een paar dingen om daar te regelen. De kans is dus groot dat ik gezellig met hem mee ga. Vandaag nog naar het ziekenhuis in Bilthoven. Het zoveelste ritje ziekenhuis sinds we in Nederland zijn. En mijn behandeling zal pas in januari starten, waar ik ook voor kies. Dit geeft mij wat meer gelegenheid om in stilte en in de Franse natuur te kiezen.
En dus te kiezen voor mijn leven.