Mo vindt altijd 'n plekje in 'huis' om te dutten. Dit was onze derde slaapplek (van de pizza avond). Maandag 7 augustus 2017 – Ergens in de Limoges, Frankrijk
Hier zou ik verder gaan, en dat doe ik ook. Alleen eerst vermelden dat ik inmiddels in Hongarije ben. En wel zittend, met een warme deken, op een bankje van een houten huisje (picknicktafel met overkapping) naast een klein mooi meer. Het water kabbelt langs de kant, het is een grijze dag vandaag en er is aardig wat wind (lees: steenkoud). Toch kan ik deze ochtend niet langer wachten en wil ik eerst een stukje schrijven.
Handig moment uitgekozen, want behalve de kou heeft de nieuwe laptop nog precies 16% batterij. Geen idee hoelang ik hiermee kan doen, aangezien de accu het mankement van dit nieuwe speelgoed is... Maar dat is een verhaal voor later. Het is vandaag 3 oktober, en we hebben al vele plaatsen gezien en bezocht. Na Polen zijn we via Slowakije naar Hongarije gereden, maar wat ik jullie zou schrijven is onze eerste woon- en reisweek in Frankrijk. Dus..
Opnieuw: Maandag 7 augustus 2017 – Ergens in de Limoges, Frankrijk
Gisteravond zijn we vertrokken, onze reis en ons wonen in de zelfgeknutselde camper is begonnen. We hebben geen eigen woning meer, we hebben enkel ons spaargeld en elkaar. :) De eerste dag (of beter gezegd ‘avond’ want we vertrokken pas om 22 uur) hebben we zo’n 100 km gereden als we besluiten te stoppen. Mo, onze kattige huisgenoot, ligt allang te slapen naast mij op de passagiersbank, in haar eigen wollen mandje. Het is mooi geweest voor vandaag en het belangrijkste is dat we WEG zijn. LOS van alles. Via de handige (gratis) app op mijn telefoon ‘Park4night’ vind ik een kleine achteraf gelegen picknickplek, langs een stromend beekje vertelt de app mij, en in ’t groen. Klinkt mooi, vindt ook Pierre, al is het buiten inmiddels erg donker geworden.
Zolang het kan rijden we door
De weg leidt ons door een klein dorpje en ergens achteraf moeten we een duister pad op. De route naar de bewuste plek is beangstigd smal, maar zolang het gaat rijden we door, besluit mijn dappere chauffeur. Na een paar spannende bochten en gaten in de weg komen we, lachend van de zenuwen, bij de plek waar we zullen slapen. Het is, voor zover we het kunnen zien, een grasveldje met bomen en diverse picknicktafels en prullenbakken, en.. we zijn de enigen hier. Perfect! (Ik denk trouwens niet dat het toegestaan is om hier te overnachten, maar ach, geen bord –en geen mens- te bekennen). Moe, maar voldaan vallen we even later al in slaap, in ons nieuwe huis, op een onbekende plek.
De allereerste ochtend!
Als we de volgende ochtend wakker worden, door een op het bed springende Mo, zijn we blij. Snel geven we haar een aai en elkaar een kus (niet andersom). Onze reis is begonnen! Pierre doet de voor- cq. zijdeur open, Mo springt opgetogen naar buiten en wij zien een prachtplek om in wakker te worden. Wat een groot geluksgevoel, ondanks we onze kont niet kunnen keren, niet rechtop kunnen staan in ons huis en niet fatsoenlijk kunnen douchen. Het doet er niet toe. We zijn vrij. Mo verkent het veld (dat wil zeggen een rondje om de bus en niet heel veel verder), terwijl ik me kronkelend aankleedt en Pierre zet alvast onze klapstoelen buiten in het zonnetje. Als ik, na Mo, ook aan een kleine wandeling begin, zie ik bij het beekje een ijsvogel wegvliegen. Het extra cadeautje van deze mooie ochtend.
Supersonigfijngevoel
Buiten dat de koelkast niet werkt (hij staat aan, maar koelt niet) en er al een klein brandje geblust moest worden bij het zetten van de koffie (vuurvlam van het kooktoestel kwam via de bedieningsknop in plaats van via de kookpit naar buiten...) (ik schrijf dit nu heel cool, maar het was best een beetje eng =nogzachtuitgedrukt) (PS aan mijn moeder: geen zorgen, alles is goed gegaan en gaat nu nog steeds goed).
Na een uitgebreid moment samen in de zon vertrekken we richting Nantes, waar we deze week een vriend van mijn Fransman zullen ontmoeten. Ook is er voor woensdag een afspraak bij een garage daar gemaakt, voor een check-up voor Rico (hadden we uiteraard allang gedaan kunnen hebben, maar dat geheel terzijde) (wij doen beiden graag moeilijk terwijl het makkelijk kan, das ook een (op)gave hoor).
(NB: ik heb nog 13% batterij en Pierre komt me net een vers gezette koffie brengen. Het is 10.16u hier in Hongarije, en bij jullie in Nederland trouwens ook, op het moment dat ik dit schrijf dan he. Ik zal mijn koffie snel opdrinken en verder schrijven anders houdt de laptop ermee op. Helaas heeft dit knusse picknickhuisje geen stroomplug.)
Waar gaan we slapen?
Er wordt net te lang doorgereden voor vandaag, want we zijn een beetje kribbig als we eindelijk bij de zee aankomen. De slaapplek, die we opnieuw via Park4Night hebben gevonden, blijkt in ’t echt onbereikbaar te zijn geworden, dus kiezen we een andere, waar helaas al tig andere campers op één lange rij staan. Zij hebben allen uitzicht op de zee, we hebben geen keus dan achter deze ‘grote witte luxe huizenrij’ te parkeren. Wel hebben we uitzicht op de bomen en soort van duinen achter ons, dat valt weer mee. ;) Bovendien is de zee nog geen 2 minuten lopen! (Ondertussen in Hongarije: laptop is ‘thuis’ na de koffie opgeladen, dus ik kan met een gerust hart doortypen.)
Mo is een veelbekeken gast
Mo springt bij het openen van een deur gelijk naar buiten, maar dat is op deze iets drukkere plek toch iets minder handig. Haar verschijning op de camperplek wordt gelijk opgemerkt en netjes wordt er door een Nederlands jongetje in het Engels gevraagd of hij haar op de foto mag zetten. Ik had hem net daarvoor Nederlands horen praten met (vermoedelijk) zijn vader. Ik antwoord hem daarom in het Nederlands dat het uiteraard mag. Verbaasd maar blij met het antwoord gaat hij met zijn mobiel aan de slag. Mo wandelt rustig verder, en springt al bijna in een andere geparkeerde auto, ik weet haar nog net op tijd terug te halen. Puntje van aandacht hier. Pierre, de schat, zit inmiddels in ‘onze keuken’ en heeft twee goed gevulde stokbroden klaargemaakt en ingepakt. En net voor de zon ondergaat kunnen we deze nog bij de zee opsmullen.
Dinsdag 8 augustus – aan het strand in Frankrijk (plaatsnaam is me volledig ontschoten)
Langzaam worden we wakker, poeh, wat een toestanden de afgelopen dagen, fijn nestel ik me in de armen van mijn reisvriendje. Je t’aime wordt er in mijn oor gefluisterd. Buiten is het stil. Als we de deuren openen zien we dat er al een aantal campers vertrokken zijn en daardoor hebben we uitzicht op zee! Wat zullen we gaan doen? Vragend kijken we elkaar aan. Pierre maakt het niet uit, maar voor we deze plek verlaten wil hij in zijn boek gelezen hebben, en wel op het strand. Ok, doen we dat.
Zitten, liggen, hangen en slapen
Snel gooien we wat spullen in een tas. Mo krijgt haar tuigje om en we gaan tegen 11 uur met z’n drieën op pad. Onderweg (die kleine 2 minuten naar het strand) krijgen wij (of eigenlijk Mo) veel bekijks en aanspraak. Op de grote zandvlakte aangekomen zeg ik gekscherend tegen Mo: “Wow, kijk, één grote kattenbak!” Waarop ze uiteraard prompt een plas doet (en netjes begraaft). Ik blij dat er geen andere mensen op dit stuk strand zijn...
Tussen de rotsen is het water van de zee helemaal niet koud, alleen staat er behoorlijk wat wind. Maar door deze vele rotsen (in de regio Bretagne zitten we voor de Frankrijk kenners) vinden we een fijn plekje uit de windvlagen. En daar zitten, liggen, hangen en slapen we de hele dag. Ook Mo.
In de uren die we daar doorbrengen komen er geleidelijk aan meer mensen van de zon genieten en ze werpen verbaasde blikken op Mo. Ze trekt zich er niets van aan. Wel besluit ik haar terug aan het tuigje te doen, want madam is zo dapper dat ze bij iedereen bonjour gaat zeggen. Misschien herken je een stukje van deze zonnige-strand-dinsdag van mijn vorige verslag, want daar begon ik met het schrijven van mijn verhaal. Jeetje, wat schrijf ik langzaam!
Woensdag 9 augustus – Nog altijd Bretagne
Na het strandbezoek van gisteren zijn we verder gereden, een stukje Noordelijker. Zeker een uur lang (want gingen verkeerd) rijden we door vele zout-win-velden-watertjes (geen idee hoe je deze ‘velden’ noemt). Het is een prachtig stuk natuurgebied, waar mensen dus zout winnen. Volgens Pierre is een dit een beroemd plek met een erg bekende zoutsoort. Iets met een G kan ik me herinneren. :S Misschien ken jij het?
Wqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqq*
We kunnen niet koken
Na wat heen en weer rijden kiezen we voor een parkeerplek pal aan zee. Maar wat een wind! Hongerig stappen we uit, maar gaan snel weer naar binnen van de kou. Wat nu? Geen kooktoestel (dankzij het brandje), en ook onze mobiele kooktoestel voor buiten blijkt niet te werken. Fijn. Geen warm eten. “Pizza?” vragend kijk ik hem aan. “Yes, but where??” Google blijkt onze vriend, deze vindt voor ons een pizzeria op slechts 1,4km wandelen. Doen we. Aangekomen in een klein dorpcentrum horen we Jazz tonen op ons afkomen. En jawel, er zijn muzikanten bij onze eetplek aan het spelen. Al snel wordt de kou vergeten en genieten we van de muziek, onder het genot van een warme verse pizza.
Een lekker ding
Tegen de wind in met een volle buik, snelwandelen we terug naar ‘huis’. Mo ligt wederom reeds heerlijk te snurken (zij snurkt harder dan wij doen!) als we thuis komen. Wat is het toch een lekker ding (die als je niet uitkijkt je koffie –per ongeluk?- omgooit, de volledige kattenbakinhoud over vloer verspreidt als extra vloerbedekking en altijd onze neuzen wast als ochtendritueel).
Praktische zaken
Over rituelen gesproken, ons wonen in de bus begint langzaam maar zeker te wennen en dingen worden naar handigere plekken verplaatst. Helemaal niet gek verblijven dit. We hebben een bank, een wastafel, een uitschuiftafel, een bed, een toiletemmer-prullenbak-lade, meerdere kastjes, een koelkast die het niet doet en 2 kooktoestellen die niet werken (tenzij we meer brandjes willen blussen).
“Liefde maakt een klein bed groot.”
– uitspraak van een man waarvan ik ook al de naam niet meer weet, sorry meneer.
Slapen doen we perfect in ons supergrote bed. Had ik de afmetingen al eens genoemd? Nee? Komt tie:
1.28m bij 1.74cm. Ik had hier eerst nog wel twijfels over (Pierre niet) en voor we begonnen met bouwen hebben we de afmetingen eerst eens afgeplakt met schilderstape op een matras (op mijn verzoek). Het verraste me hoeveel ruimte we hadden toen we allerlei slaapstandjes uitprobeerden (wellicht is ‘lighoudingen’ een beter gekozen woord). Een oud dun matras is (uiteraard pas op de dag voordat we vertrokken) door mijn lief op maat geknipt. En in Nederland ligt er een gloednieuw, passend en dikker matras te wachten. Natuurlijk is deze aangeschaft bij Slaapidee. Je kent die winkel wel, ze zitten in Nunspeet en in Apeldoorn en verkopen er bedden van en voor al je dromen!** ;)
Ook een lege accu moet je meegemaakt hebben
Terug naar die woensdag, we moesten ’s ochtends met Rico naar de garage voor de onderhoudsbeurt. Maar toen we wilden wegrijden van onze pal-aan-zee-parkeerplaats bleek de accu leeg te zijn. Whoops. Rico wilde dus niet naar de garage? Nee, de extra meegenomen kleine koelbox had alle stroom opgesnoept. Tja, kleinigheidjes blijf je houden (ik typ het nu wel rustig, maar ik zag het even niet meer zitten).
Pierre heeft het zoals altijd nergens over en springt op de eerst volgende meneer af, die zijn auto parkeert en net uitstapt. Gelukkig wil deze vriendelijke Fransman ons helpen en glimlachend rijdt hij zijn voiture voor de onze. Net op tijd komen we met ons rijdende huis bij de autogarage aan. En ik neem me voor niet meer zo snel de moed op te geven, er is immers altijd ergens een oplossing. HERHAAL: ‘Er is altijd ergens een oplossing.’
Geen low budget dag
Er werd ons aangeraden de accu te vervangen, verder was alles gelukkig in orde. Beurt slechts € 150 en de accu € 129, daar kwam nog € 19 MacDonalds bij want we kunnen nog altijd niet zelf warm eten koken. Bepaald geen low budget dag. Ondanks alle zuchtmomentjes (met name van mijn kant), kijken we vaak naar elkaar met een brede glimlach. Zolang we dit behouden kunnen we de wereld aan. Nu op naar Nantes waar ik vrienden van mijn vriendje zal ontmoeten.
*Is namens Mo getypt, mogelijk dacht zij dat de zoutregio met een q begon?!
**Slaapidee is de fijne beddenwinkel van mijn grote broer, dat moet ik toch zekers in vermelden in mijn verhaal?
Hier en nu en Hongarije
Terug naar het hier en nu, want dat is eigenlijk veel leuker om te beschrijven. Augustus is alweer zoooolang geleden. En we zijn leuke dagen, landen en een Poolse autogarage verder. Maar nee, helaas, het is op dit moment tijd om te vertrekken. Pierre heeft ons huis net rijklaar gemaakt. Dit houdt in dat alles opgeruimd en vastgezet is, zodat we onderweg niet van alles achterin horen vallen (wat niet altijd lukt, en soms gokken we voorin wat het geluid was, als in ‘het geluid’ van Qmusic, maar dan zonder het te winnen geldbedrag, maar met kans op scherven).
We gaan even overleggen waar we nu naar toe zullen vertrekken, wat soms behoorlijk veel tijd in beslag kan nemen. Luxe-probleem, ik weet het. De buitentemperatuur ‘dwingt’ ons naar het Zuiden te vertrekken, al zouden we graag langer in deze regio willen blijven. Maar je kan niet alles hebben.. We hebben bewust weinig en nu willen we ineens meer? Mensen... rare wezens... (Of moet ik dit alleen op ons betrekken?)
'Mijn' Hongarije plekje...
RSS-feed
