Hieronder volgt mijn mail naar alle lieve mensen op de mailinglijst.

Lieve allemaal, 

Wat is het alweer lang geleden, lang geleden...
Maar al te vaak heb ik naar mijn ToDo lijst zitten staren, waarop onder andere staat: Nieuwsbrief schrijven. 
Ik ben er zelfs meerdere keren aan begonnen, en heb bij deze opnieuw een begin gemaakt...
Dit keer met een andere insteek, namelijk: 

Goed is goed genoeg

Een nieuwsbrief zonder toeters en bellen, een tekst gewoonweg getypt in een ordinair Hotmail account. :) Om even een teken van leven te geven, om jullie iets te laten lezen over ons huidige status. 

Geïnspireerd door een andere fijne update die ik van de week ontving en mijn nieuwe manier van denken, heb ik alle hoop dat ik deze update wél zal afronden én naar jullie zal versturen. 

Als jij dit nu leest, dan is mijn missie geslaagd en de schrijfblokkade verdwenen. Whoohooeee!! (weet dan dat ik hier thuis met een GROTE GLIMLACH zit, sta of dans, voldoening heet dat geloof ik) 


Hoe is het met ons?
Nou, op zich goed. Kan slechter, kan beter, dus het gemiddelde van 'op zich goed' is het eerlijkste antwoord (en goed, goed is goed genoeg, niet waar?).


Ik kan je vertellen dat na (borst)kanker niets meer vanzelfsprekend is, en dat je gehele (ook innerlijke) leven op z'n kop ligt. Ook al heb ik inmiddels meerdere controles gehad. Ik blijf maar zoekende in het vinden van de juiste gezond-blijvende weg, waarbij juist ook het mentale stuk zo van belang is. We zullen het persoonlijke ontwikkeling noemen, wat verdraaid ingewikkeld kan zijn en voelen. 

Pierre blijft onder dit alles (lees: mijn wisselvallige buien) rustig en gaat stug door met het ontwikkelen van onze yourtes (= yurts op z'n Frans, zie je gelijk waar onze naam yourtree qua letters op gebaseerd is). 

Hij heeft inmiddels geleerd hoe je met een naaimachine omgaat, en hij brengt het er goed vanaf moet ik zeggen. De 5 canvas daken zijn af, en inmiddels is hij bezig om de muren aan elkaar te stikken, waarbij ook een raam om de hoek (beter gezegd: in de ronding) komt kijken. 


ImmuunBoost - Proost

Na de fijne en uitgebreide hulp van Piet Nendels (magnetiseur) en Wieger Rekker (natuurarts) ben ik nu onder behandeling van Henk Fransen (regulier & natuurarts). Samen met Pierre, want ik bleek onder andere Pfeiffer te hebben. En aangezien dit besmettelijk is...

Ik heb opnieuw voor een aanvullende behandeling gekozen, omdat ik maar moe en moe en moe blijf. Om moe van te worden. Nu drink ik gezellig samen met Pierre voor elke maaltijd een magisch kruidendrankje, wat ons immuunsysteem boost. Santé! 

Het drankje reinigt ons bloed, organen en lymfesysteem, wat totaal 6 maanden in beslag gaat nemen. We zitten inmiddels in maand 2 en mogen 5 september op controle voor een scan. Kan niet wachten om opnieuw te zien waar wat in mijn lijf zit, en hoeveel het opgeschoond is!

(Lieve mensen, ik geloof echt dat er heel veel in de natuur te vinden is wat ons kan helpen, op heel veel verschillende manieren, maar dit even terzijde. Iedereen kan/mag dit voor zichzelf uitdokteren.)


Ons YourTree ecocamp 
En dan natuurlijk even over YourTree en het zoeken naar grond, want misschien ben je wel helemaal niet geïnteresseerd in mijn nakankerende ontwikkeling. Zoals altijd hebben we grond op het oog, en zoals altijd is er een maar.... en een mits.... of meerdere maren en mitsen....

Geen grond is 1 van de veroorzakers van mijn schrijfblokkade. Want tja, een fijn terrein is nu eenmaal een basisvoorwaarde om ons ecocamp te kunnen starten. Geen grond, geen nieuws. Zo ging het een beetje in mijn hoofd. En elke keer dacht ik nu zijn we dichtbij en kan ik het van daken schreeuwen dat we grond hebben, maar nee.. 
Toch maak ik deze nieuwsbrief af (potver) met onze huidige stand van zaken. Voor alle mensen die geïnteresseerd meeleven, die ons meehelpen, die aan ons denken, die ons geld lenen, die kaarsjes voor ons aansteken, die mensen wie wij dankbaar zijn (merci beaucoup beaucoup). 


Land in zicht!
Over het terrein wat we op het oog hebben: het is een stuk weiland, wat geheel vrij in de natuur ligt. Geen verkeer, geen geluidsoverlast, en een prachtig vrij uitzicht. Het grenst aan een boerderij (van de leuke groente bioboer, daar waar wij gratis kickboks lessen krijgen) en er staat een grote, deels vervallen schuur op. 

Wat zijn de mits en maar-en??

• het terrein met schuur is te klein
• we mogen aangrenzende grond kopen, maar voor een topprijs.. (deze eigenaar weet dat we het graag willen en heeft de prijs verviervoudigd) (toch denk ik dat we hier wel uit gaan komen) (vertrouwen heet dat)
• we wachten op verlenging van de bouwvergunning, en gaan dan in onder handeling met de hebberd
• vervolgens is het tactiek kiezen om vergunning te krijgen daar een klein ecocamp te starten... (hoofdpijnbrenger, we lopen wekelijks verschillende scenario's af, maar zolang er geen reactie is op de bouwvergunning kunnen we niets, en blijven we dus sets bedenken en bakkeleien) (bakkeleien, zo'n woord waarvan ik graag de achtergrond zou willen weten)

Licht aan de horizon, want: 

• de schuur mits bouwvergunning (naar verwachting geen probleem), aanwezigheid van water en licht, aangrenzende buren zijn allemaal zéér goede voorwaarden om camping vergunning te verkrijgen (duim, duim, duim)
• het terrein kan helemaal naar eigen inzicht ingedeeld worden, wel zullen we voor veel beplanting moeten gaan zorgen, aangezien het geheel nu weiland is (welke bomen/struiken groeien snel?)

Conclusie: we staan niet stil
We gaan gewoon langzaam. Het is lang niet altijd even gemakkelijk geduldig te wachten. Zelf niet te kunnen bellen (mijn Frans vordert, maar een ingewikkeld telefoongesprek is nog ver van mijn bed show). Een prachtplan hebben en dan tegengehouden worden door de regeltjes. Terwijl je ziet dat iedereen in zijn leven vooruit gaat, een ander huis koopt, een baby krijgt, naar het buitenland vertrekt (hoor mij), gaat rondreizen, wel yurts plaatst, en noem alle gelukkige varianten maar op. 

Ook weet ik na zo'n jeweetwel-bui dat er mensen zijn die geen tijd meer hebben om langzaam te gaan, mensen die 1 januari 2019 vrolijk zijn begonnen en er nu niet meer zijn. Elk huisje heeft zijn kruisje.. Hoe kut (sorry, 't is gewoon de juiste benaming) alles ook soms lijkt, ergens is er altijd kracht om door te gaan. Voor mij persoonlijk is het een oorlogsspel met mijn gedachten winnen. Wat het voor jou is, geen idee, maar alles wat je verstoort is iets wat bij het leven hoort. 
HOE je ermee omgaat, dat is je winst of je verlies. Dat is mij inmiddels duidelijk. 

Elke dag is een nieuwe kans voor nieuwe keuzes, keuzes die blij maken (voorgaande zin lees ik momenteel dagelijks, het helpt). 

Winst of verlies
Oh ja, nu ik daarnet deze woorden schreef bedenk ik me dat ik wilde vertellen dat ik inmiddels een klein deel van ons eigen spaargeld in 4 verschillende online geld initiatieven heb gestoken. Omdat ik ervan overtuigd ben dat geld verdienen ook op andere manieren kan. Inmiddels is 1 account is van €500 naar €2949 gegroeid. Wil je daar meer over weten, dan kan ik (samen met een kenner) je er alles over vertellen. Bijvoorbeeld via een Skype of Zoom afspraak. 
Wat je nodig hebt is wat lef en een klein beetje spaargeld wat nu toch niks op je bankrekening staat te doen, c'est tout. 


Is tie af? Is deze update echt echt af??!!
Ik kan het bijna niet geloven, maar het is me gelukt over onze status te schrijven. 
'Nieuwsbrief schrijven': CHECK! = afvinken, doorstrepen, verwoed wegkrassen, papier verscheuren en dansend de avond doorbrengen! Wacht, eerst alle mail-adressen terugvinden en toevoegen... Merde. 

PS: dansen wordt 10 minuten uitgesteld


En oh neeee, (hoofdschuddend achter computer) ik vergeet te vertellen dat ik inmiddels werk in het superleukegezellige bio-winkeltje cq. lunchroomindemaak cq. vegan-keuken 'Canopy'. Ik mag daar meehelpen met het dagmenu, patisserie maken en zoete baksels recepten uitproberen (ben nu vegan, en vaak gluten- en suikervrije koekjesbakker). Zo leuk! 

Hoe kan ik het vergeten zijn te vertellen?! Nu ja, ik ben net op tijd (NB: zo hebben we straks ook de lekkerste baksels op ons ecocamp, jhamjhamjham).


Met een glimlachende glimgroet,

Evelinda &  Pierre 

Glimlach Eve 
Ja hoor, ik maak nog altijd ongewoon blij goed met mijn Cadeau-Atelier. Just let me know. 

YourTree ecocamp
Doe vind-ik-leuk: https://www.facebook.com/yourtreeecocamp 


Elke kleine stap brengt je verder op weg
(nu niet meer 10 x nalezen, maar gewoon versturen, Evelinda, goed = goed) 
(oké, oké)  (drukt op knop 'verzenden' en wenst alle maillezers een glimlach toe) ​

OEhh, vandaag mijn eigen meukvrije wasmiddel gemaakt! Echt supersimpel, goedkoop en zonder chemicaliën. Een nieuwe stap in mijn geitenwollensokkenleven.     #kindkandewasdoen #ikhouvansimpel

Nooit bij stilgestaan
Het is onvoorstelbaar hoeveel meuk er in wasmiddelen zit, kijk maar eens voor de grap hoeveel waarschuwingen erop staan. En ik stond er nooit zo bij stil, maar er blijven altijd resten in de kleding zitten en dit houdt in dat deze chemicaliën in contact komen met.. jawel, jouw huid.

Daarnaast zal het gebruikte waswater elders weer gereinigd moeten worden, zodat het opnieuw drinkbaar water wordt. Ook zo'n ongezonde cirkel waar ik me vroeger niet van bewust was.
Bovendien zijn wasmiddelen vaak prijzig, en zelf maken is goedkoop. Daarnaast echt heel simpel om te doen, dus je ontlast je huid, het water, de aarde en je portemonnee.


Een ecologische must
Ons ecocamp 'YourTree' zal straks zonder riolering werken, maar met allerlei ecologische oplossingen. Een natuurlijk wasmiddel is dan ook een must voor ons.


Ook zelf wasmiddel maken?
Spiek via de link hiero:   Yoors - Mijn gebruikte wasmiddelrecept
Als link niet werkt, let me know.
PS: let vooral ook op het etiket van de fles, eraf halen lukte niet. Een les in perfectionisme loslaten, goed is goed. Het gaat om het wasmiddel in de fles, niet om de buitenkant. ;)

Vaak, heel vaak, is er een kritische stem in mijn hoofd te horen: “Evelinda, je moet jouw blog schrijven, iedereen heeft een update nodig. Hoe wil je nu dat jullie crowdfunding slaagt, als niemand iets hoort of leest van wat er gaande is.” En moeten.. ‘Moeten is altijd klote.’ (herinner ik me een gelijkgestemd vriendinnetje zeggen). Het is ouwe koek, die weer eens bij mij aanklopt. 

Zen blijven is verdraaid lastig
Ik kon mij er niet toe zetten, ondanks ik wel last had van dat stemmetje die dit steeds maar weer klagend zei. Dan is het dus de kunst om zen te blijven. Ondanks alles wat om je heen gebeurd, leuke dingen, minder leuke dingen. Steeds opnieuw daagt het leven je uit. Het is mij vandaag (24-7-2018) dan toch eindelijk gelukt om een rustpunt te vinden achter mijn laptop, en te gaan zitten schrijven.

De mussen vallen van het dak in Doornspijk (in heel Nederland volgens mij), en ik zit met smart te wachten op een ijzer / bloedarmoede controle uitslag. Voordat ik naar Frankrijk kan rijden moeten deze waarden goed zijn…
(tot zover mijn getypte stukje toen, het was kennelijk maar een heel kort rustmoment. Ik ga nu 18-9-2018 verder, op basis van wat geschreven stukken in mijn dagboek of beter gezegd ‘gedachtenboek’)
 
Mijn Praatjes eisten zijn tol
Maar wat was het leuk, mijn 2 proostende praatjes in juni. Als je er niet bij was; je hebt iets gemist! Haha, wat was het tof om zoveel lieve mensen terug te zien en om mooie nieuwe mensen te ontmoeten. Overweldigend, met in totaal maar liefst meer dan 100 man. Ik heb ervan genoten. Pierre ook overigens, al was die tijdens het 1ste praatje wel heel erg zenuwachtig voor de afloop. Maar niet vanwege mijn geklets, nee, vanwege zijn eigen geheime plan, waar ik niets van wist…
 
Waar was ik gebleven?
Het laatste spontane verhaal schreef ik nadat ik met mijn vadertje op de fiets langs de Vlierefluiter kwam. Op dat moment had ik nog slechts een week te gaan voor mijn presentaties. En ik kreeg ze maar niet goed op papier, ondanks dat ik het al maanden van te voren gepland had. ‘Hoe ga ik dingen vertellen, en wat wil ik precies vertellen?’ Zoals gewoonlijk had ik last van keuzestress en perfectionisme.
 

Een killing combi

Keuzestress en perfectionisme. Juist in mijn geval zijn deze een killing combi, zo toepasselijk en typisch, zeker omdat dit onderdeel van mijn natuurlijk genezen is. Ik had het door, maar kon ik er niets aan veranderen. Mijn automatische reacties waren sterker dan ikzelf. Nu, drie maanden later, kan ik er over schrijven. Pas nu voel ik deze ruimte, ik had tijd nodig om volledig stil te staan bij wat allemaal is gebeurd. Ik dacht dat dit allang en breed het geval was na het nemen van alle moeilijke beslissingen, maar nee, mijn genezingsproces nam - en neemt - nog veel meer tijd in beslag (we zijn overigens nooit uitgeleerd hè?).
 
Werken met een deadline ‘helpt’
Hoe shit ook, dan ineens moest de presentatie af zijn. De bedankkaartjes werden binnen een uur besteld, geen tijd meer voor twijfel, welke foto, welke tekst, nee, gewoon drukken op de knop ‘bestellen’, want de deadline komt in beeld. (De uitdrukking ‘deadline’ geeft ineens een geheel ander gevoel trouwens..) Met een glimlach bekeek ik het resultaat nadat de mooie kaarten binnenkwamen. Waarom was dit nu zo’n moeilijke beslissing?

Maar er zat een foutje in de Franse tekst op de kaart, en toen Pierre dit later opmerkte, moest ik - als perfectionist - even heel erg slikken. Om daarna te beseffen dat zo’n fout niet van levensbelang is. Heb ik het dan nog steeds niet geleerd wat wel of niet van levensbelang is?! Nee, kennelijk niet, of althans, niet altijd. Ondanks kanker, blijft mijn blauwdruk, mijn blauwdruk. De kunst is:
 
Hoe het beste met je blauwdruk om te gaan
En dat is wat ik de afgelopen maanden heb gedaan. Hoe kan ik beter met mijn ‘ik’ omgaan, zodat mijn lichaam, mijn tempel, mijn behuizing niet opnieuw ziek gaat worden. Het mentale stuk van natuurlijk genezen bij kanker. Het gaat me steeds beter af. Naast gezonde voeding, naast chemische stoffen vermijden, naast fysiek bewegen (waar ik ook nog wel dingen in kan verbeteren – Hallo, kritisch stemmetje, ben je er weer?), is de emotionele kant en de breinkant, minstens zo belangrijk, zo niet het belangrijkste.
 
Hoe mijn brein met mij ging lopen
Ik had ineens megaveel twijfels, ik werd bang opnieuw ziek te worden. De ‘wat als’ groeide boven mijn hoofd, voordat ik het goed en wel doorhad, zag ik ineens alles somber. Ik kreeg tijdens mijn praatjes zoveel complimentjes, zoveel krachtwoorden. En een paar weken later voelde het ineens alsof ik ze niet waard was. Ik was immers opnieuw bang. Ik geloofde niet meer in ons plan, in meer in onze relatie, niet meer in mijn lijf. Angst in mijn brein ging met me aan de wandel.
 
Inzicht in mijn ‘wetten’
Ik sprong geen gaten meer in lucht van enthousiasme, in tegendeel, ik draaide maar rond in een kringetje: ‘Ik heb mentaal iets te verwerken, anders word ik weer ziek.’ Maar wat dan? Alle drie mijn behandelaars zeggen dat ik genezen ben, waarom voelde het dan niet zo? Dagen gingen voorbij. Doelloos zat ik vaak voor mij uit te staren, geheel verzonken in angstige gedachten. Geen energie, geen inspiratie, bovendien wetende dat het niet gezond voor je is om in zo’n fase te zitten. En ook de arme Pierre kon weinig meer goed doen.

Potver…
Waarom altijd schoenen in het looppad laten slingeren, zodat ik er elke keer over val. Waarom nooit de keuken netjes achterlaten, als je iets hebt klaargemaakt. Waarom nooit iets op z’n plek terugleggen, zodat je niet hoeft te zoeken. Allemaal zaken die voor mij zo vanzelfsprekend zijn, en ineens viel ergens ineens een kwartje. Wat voor mij zo vanzelf gaat, hoeft voor een ander niet zo te zijn. Het zijn mijn frustraties, niet de zijne. Het zijn mijn regels (of erger gezegd wetten..), niet de zijne.

Is een opgeruimd huis van levensbelang?!

Plots kwam het binnen, wat is belangrijker: zitten knarsetanden vanwege rommel en steeds kritische opmerkingen maken, of accepteren dat er wat rommel is en de tijd nemen om samen een kop koffie te drinken en wat te kletsen over wat de ander bezig houdt. Liefde is belangrijker dan de afwas of rondslingerende spullen. Sterker nog als je liefde geeft en deelt, dan wordt de afwas ineens ‘vanzelf’ gedaan. Hoezo een bewuste mindset helpt bij alles?!
 
Hulp vragen is heel normaal
Mijn uitgebreide bloedonderzoek wees uit dat ik leed aan bloedarmoede en een flink ijzertekort had. Na overleg besloten dat ik een ijzerinfuus toegediend zou krijgen, in Duitsland. Kanker houdt van ijzer, dus liever wordt dit niet gedaan. Maar ja, zonder ijzer kan je ook niet leven. Dus je moet iets. (Overigens is het een fabel dat je dit enkel via vlees binnen kan krijgen. Het enige waar je rekening mee moet houden is je Vitamine B12, als vegan, maar dit terzijde.)

Dus ik kreeg een ijzerinfuus, daar waar ik in juni ook een Vitamine C kuur als biologische chemokuur had gekregen. Een biologische kuur waarvan ik dacht: 'Dat doe ik wel even', en waar ik in eerste instantie ook alleen naar toe ging. Ik zat die weken vol met positiviteit. Bij de tweede keer bleek dit alleen rijden toch niet helemaal ideaal te zijn. Met bevende benen stapte ik namelijk in auto, en ik heb zeker een uur gewacht voordat ik aan de terugreis begon.

Hulp vragen, ook zoiets waar jij je soms overheen moet zetten. Twee keer in de week ging ik voor mijn Vitamine C infuus naar Duitsland, voor vier weken in totaal. Waarvan ik me de laatste drie weken heb laten rijden, man, wat scheelde dat in energie. Gereden worden. Luxe, en een inzicht: hulp vragen mag.
 

Mijn praatjes vielen middenin deze weken
Energie had ik vooraf volop, ik was enthousiast om mensen te gaan vertellen over mijn gezonde keuzes. Ik dacht dat ik de wereld weer aan kon. Gedreven zat ik achter mijn laptop, boven in het huis van mijn ouders, daar waar ik logeerde toen Pierre nog niet in Nederland was. In die week vorderde mijn verhaal, ging mijn energielevel omhoog (adrenaline doet zijn werk goed), en hoppa, het werd 16 juni; mijn verjaardag en tijd om te gaan vertellen over andere keuzes en om onze crowdfunding te gaan starten! 

Bruiloft Belasting
Ik liep mijzelf en Pierre volledig voorbij, ergens had ik het door maar ik had het niet in mijn macht om tegengas te geven. Na de praatjes was ik alleen nog maar moe, de adrenaline was uitgewerkt. De taak van vertellen was volbracht. En de bruiloft zag ik alleen maar een belasting. Nog meer om te organiseren. Nou, dan weet je wel dat het niet goed met je gaat. (Wat ja, lieve mensen, Pierre is op z’n knieën gegaan na afloop van mijn proostende praatje, op mijn verjaardag, inclusief diamantenring, en een oorverdovend applaus maakte het droomplaatje compleet!).
​

Alles is ergens goed voor
​
Het feit dat ik nadien bloedarmoede had, haalde het laatste beetje energie uit mijn lijf. Waar heb ik dit aan te danken vroeg ik me af? Ik neem al mijn supplementen trouw, ik volg alle 10 de voedingstips perfect (!) op, ik deel mijn smart, ik sta achter mijn keuzes, waarom nu dit? Ook mijn Duitse behandelaar had het niet verwacht. Maar als we erover praten wordt het al snel duidelijk: te veel in te korte tijd. Uit balans. Te perfect willen zijn. BAMM. Inmiddels was het eind juli. En Pierre was al terug naar het mooie La France.

Ik voelde me alleen zonder hem, en voelde druk van de crowdfunding, overal sleepte ik de to do mee naar toe. Soms letterlijk met al mijn notitieboekjes, paperassen en ingevulde enquêtes, soms met enkel alle belastende gedachten en stemmetjes in mijn hoofd. Binnen no time kon ik mijzelf in een gesprek bij elkaar vegen. Geen fut meer. En dat accepteren, dat even niets meer kunnen, dat kan je van binnen nog meer opeten. Lekker bezig, Eef, dacht ik dan, wat heb je iedereen nu vertelt? Maar ja, de theorie weten is wat anders dan alles dagelijks in praktijk brengen.

Vertrouwen houden
Ook kreeg ik lessen in vertrouwen houden. Ik dacht bijvoorbeeld, hoe krijgen we ooit €50.000 bij elkaar? Tijdens de praatjes hebben we bijna de helft bij elkaar gekregen, en nu ben ik moe, en het bedrag groeit niet meer. De tranen stroomden over mijn wangen. Geld, waarom is het altijd zo’n hekel punt? Omdat ik na deze huilbui weer naar Frankrijk en mijn grote liefde wilde vertrekken, begon ik mijn kleren in Nederland maar eens te bekijken. Tot mijn stomme verbazing vond ik €10 in een oud rokje.. Vertrouwen houden leek het te zeggen. Het komt goed, ook met het geld.

Terug naar mijn lief
Gelukkig bleven er altijd mooie momenten verschijnen en dan leefde ik weer op. Dan kon ik bijvoorbeeld een foto op Instagram plaatsen, of een intens gesprek met iemand voeren. Ik wilde graag terug naar Frankrijk en ben op mijn tandvlees hierheen gereden, nadat mijn bloedwaarden op papier gelukkig weer normaal waren. De tocht ging heel langzaam en met heel veel pauzes. Op een derde van de reis kon ik bij een vriendinnetje stoppen en overnachten. Dat was waardevol, zowel voor mijn energie, als voor het fijne steunende gesprek wat ik met haar had.
 
Het leven is een feest, als je slingers ophangt
Eenmaal terug in La France leek mijn energie terug te komen. Enthousiast pakte ik mijn auto uit, en alle dozen die hier ook nog steeds stonden van voor onze camperreis. We hebben namelijk onze intrek genomen in het typisch Franse oude huis van mijn toekomstige schoonouders (zie ook het live filmpje wat ik op Facebook postte). Eindelijk kon ik weer wat spulletjes een vast plekje geven, en een mooie vlinderslinger ophangen in onze slaapkamer.

Een thuis, en wat een opluchting. Je kleren gewoon in een kast te kunnen leggen, zonder dat je hoeft te bedenken, wat neem ik mee, of wat niet. Alle dozen en tassen en camperboxen konden leeg en op planken georganiseerd worden (inzicht: ik hou van overzicht, en een kledingkast is een luxe).


2 stappen vooruit, 1 stap achteruit is ook vooruitgang

Nu half september, 3 maanden na mijn praatjes, heb ik eindelijk het gevoel dat ik elke dag een beetje bergopwaarts ga. Een paar keer per dag glijden mijn gedachten wel eens af naar angstgevoelens. Maar steeds vaker en vaker merk ik dat ik ADEM. Dat ik LEEF. Dat we in het NU mogen ZIJN, en dat alle beperkingen die we voelen onszelf opleggen.

Het leven hoeft niet ingewikkeld te zijn, dat maken onze gedachten ervan. Ik neem de tijd om te resetten, en langzaam maar zeker kom ik daar waar ik wil zijn. In een huisje in het groen, met een man die van mij houdt. En ik hou van hem, inclusief rondslingerende schoenen (nepbirkenstocks van de anwb om precies te zijn). Heeft een mens meer nodig?! Het mag gedaan zijn met die ouwe koek. 

Kies je Mantra
Mijn mantra: ‘Ik ben genezen van kanker en ik leef in overvloed van energie, liefde en geld.’

• Energie, omdat je dit nodig hebt om dingen te kunnen ondernemen in je leven.
• Liefde, omdat liefde sterker is dan alles, zonder kan je niet leven.
• Geld, omdat dit nu eenmaal de ruilmanier is om je van jouw onderhoud te voorzien.
• Alles in overvloed, zodat angsten en zorgen voorgoed uit mijn systeem vertrekken, en mij gezond houden.

 

Wat is de tussenstand in energie, liefde en geld?

Voor mijn gezondheid – natuurlijk genezen:

• ik blijf gezond eten (vegan, bio & eco, zonder gluten & suiker),
• chemische stoffen vermijden,
• fysiek bewegen
• en aan het mentale stuk werken, met name door op mijn balans te letten. Niet meer, niet minder. Met vallen en opstaan. Met stilstaan en doorgaan. Bewust. 

Voor crowdfunding & YourTree – natuurlijk genieten:

• Pierre blijft aan de 5 Yurts werken,
• we blijven stukken grond bekijken (er zijn serieus mooie opties in beeld momenteel),
• ik ga vol vertrouwen mijzelf inzetten om ook de laatste € 28.573,09 bij elkaar te krijgen. Peanuts. :D 
• En samen gaan we genieten van de avontuurlijke weg die we gekozen hebben. Want we leven NU, en niet pas als alle 6 de Yurts helemaal klaar staan voor bewoning en verhuring (Hou dat vast, Evelinda, hou dat vast).

​

• Ik zal de ingevulde enquêtes gaan beantwoorden, wil je hem nog eens nalezen: klik hier
• Waarmee kan jij ons helpen? Zie enquête: klik hier 
• Ons YourTree-verhaal vind je op Dream or Donate: klikken, lezen, delen kan hier
• Duim omhoog mag hier: YourTree - ecocamp, onze Facebook pagina is van start gegaan

Voor Glimlach Eve – ongewoon blij goed:
Creatief zijn blijft mij trekken al was deze hele kant veel geblokkeerd de afgelopen periode. Het maken geeft me opnieuw een Glimlach, en dit is weer een Glimlach om door te geven. Het blijft een vrolijk concept, en daarom blijft voorlopig de stekker in het stopcontact, tot ik weer volledig ben opgeladen. Op onze camp hoop ik een eigen atelier te gaan krijgen…

​Vol verwachting klopt mijn hart en zwijgt mijn brein. Angsten overwinnen, wat is dat een overheerlijk gevoel. 

Dromen, Wensen, Durven, Gaan, Doen.      Dag! 

Bij het ogen open doen: 'Nee, vandaag ga ik echt aan mijn presentatie werken, gister (en eergisteren en daarvoor) kwam er ook al niet van. Vandaag echt!'

Ontbijt met vader (84-jarige bakker): 'Ik ga naar de molen, ik kan niet veel meenemen op de fiets, maar wilde eigenlijk zaterdag wel een paar broodjes bakken.' Met andere woorden: 'Fiets je gezellig mee?' 
Fietsen worden van stal gehaald, ik zeg nog het duurt toch geen uren.  'Nee, nee, een uurtje meestal.' .......

Ja, dit is een klein leuk uitstapje denk ik bij mezelf, want NU, vandaag kan het, want morgen kan alles anders zijn.

Bij de molen zoeken we de juiste zakken meel en de verkoopster gaat ervan uit dat we met de auto zijn, zoveel ligt er op haar toonbank als we klaar zijn. 'Maar nee, met dit mooie weer ga je toch zeker niet met de auto' krijgt ze als een vanzelfsprekendheid van mijn vader te horen. 

Dan besluit ze ons maar te helpen alles naar de fietsentassen te brengen. Passen er misschien aardbeien bij? Nog net. Dan doe toch maar een doosje! Hebben we genoeg geld? Nog net, er zit namelijk geen pinpas in de portemonnee, dus op = op in mijn vaders knip. We vertrekken bepakt en bezakt. So far, so good. Zo thuis eindelijk lekker werken aan mijn praatje, denk ik op dat moment.

'Zullen we langs de zee fietsen?' klinkt het dan ineens naast me. De zee is het Veluwemeer geworden, maar voor papa is het altijd nog de zee. En ik hoor mezelf zeggen: 'Ja, mooi, waarom ook niet?' (NB: slechts 9 dagen te gaan tot mijn Proostende Praatje..) 

Enigszins verbaasd over de weinige vogels en bloemen in de weilanden fietsen we keuvelend verder. Ik vertel over Frankrijk, hij vertelt over vroeger. Tot we onze weg overgaat in onverharde weg, totdat deze hobbelige weg over gaat in grasland. Totdat we.. een blote man zijn kleine verlaten woonchaletje uit zien komen. Oeps, we zitten op een stuk privégrond! Wat een onverwachts avontuur. 

Maar er beginnen, naast een heldere lach, wat zweetpareltjes op t gezicht van de oude bakker te komen. 'Ach, een goede oefening voor alle spieren dit.' klinkt het als we met plezier dezelfde tocht terug vervolgen. 
We zijn ergens verkeerd gereden en we zien al snel de weg die we hadden moeten nemen.

En daar vinden we zomaar ineens De Vlierefluiter! 
Een allerschattigst plekje middenin de weilanden. Koffie, thee, ranja, lekkers in een koektrommel, honing van de imker, zelfgemaakte jammetjes, zelfs prachtige aquarellen en een blikken blikje doet dienst als kassa. 

Terwijl de kippen en kuikens rond ons scharrelen, zoekt papa even een bankje op. Maar ja, wat zit er nog in de portemonnee? Vraagt hij zich af. 

We vinden er een euro in! Dat wordt dus geen koffie, jammer. Maar homemade ranja is 50 cent, dus een glas water zal wel uit kunnen, zeg ik. We drinken na elkaar zodat we maar 1 glas 'vies' op het afwaskarretje hoeven te zetten.. 

Wat een onverwachts rijkdom momentje en dat voor 1 euro, in het groen, met mijn vader, in een sfeer waarbij mensen elkaar nog vertrouwen op eerlijkheid. Hoe fijn! Hoe heerlijk!

Bijgekomen klimmen we weer op ons stalen ros en vol van vreugde vervolgen we onze weg door de weilanden naar huis. Die presentatie komt wel, schiet er door mijn hoofd, maar dit mooie momentje neemt niemand meer van mij af..  

              -------

Heb je zin in een offline Blablablog? Dan zie ik je graag:
Zaterdagavond 16 juni - bij Cultkitchen Breda - vanaf 19uur - klik hier voor deze locatie
Zaterdagmiddag 23 juni - bij De Rozenhof Doornspijk - vanaf 14uur - klik hier voor deze locatie

Lees meer over mijn event bij WIE... (klik hier)

Ik hou mijn Proostende Praatje over alles wat ons is overkomen sinds ik verliefd werd op en in Frankrijk, op camperreis ging en ineens een vreemde bobbel in mijn borst voelde...
'Eve over kanker, keuzes en crowdfunding'
Voel je welkom om mee te komen luisteren naar een turbulente tijd, waarbij ook hele mooie kansen voorbij zijn gekomen. Momenteel bouwt mijn Fransman yurts in Frankrijk, 1 voor onszelf en 5 om te gaan verhuren. Ons eigen knusse ecocamp, waar jij kan komen leefstijl kamperen! We gaan op naar de toekomst, vanuit het vandaag. 

Liefs liefs voor nu
en ik zie je met plezier over een paar dagen (dan wanneer mijn presentatie echt af moet zijn...)
En eigenlijk is dit verhaal nog niet af, want terwijl ik dit zit te typen komt een oude vriend van mijn vader binnen zetten, 83 jaar, en verhalen over vroeger zijn al begonnen. Ik ga snel even luisteren. En die presentatie, ja, komt. Echt.
16-6 en 23-6, tot dan! :D   Volledig gratis, maar neem wel een stoffig boek en een muntje mee :)

Och, jongens, daar komt de overbuurvrouw met haar mooie spierwitte haren ook nog de straat overgestoken. Op naar nog meer verhalen, het lijkt wel een reünie hier, waar ik toehoorder bij mag zijn. :D