Ja hoor, weer een week voorbij! Wat heb jij allemaal gedaan om echt je leven te beleven? Ik heb er met name (hoe kan het ook anders) veel over nagedacht. Nu zit ik achter mijn computer, om dit gedachtegoed weer te geven. Zowaar op zondagavond, want ik weet nu al dat het mij morgen niet gaat lukken. Eigenlijk ben ik moe, mijn ogen willen dicht. En toch kan ik het niet laten om jullie mijn blije nieuws te vertellen! En naast dit blije nieuws wat ik graag wil typen, besef ik me maar al te goed dat ik nog veel werk heb liggen. Onder andere bestellingen, wat natuurlijk super positief is. :D Totdat we bij de titel van mijn blog aankomen... Als iets moet dan lukt het niet. Maar goed, dit bloggen moet niet. En de bestellingen moeten vandaag niet af. Dus kan ik met een gerust hart jullie al mijn blije nieuwtjes vertellen. (@mijnhoofd, laat me even rustig mijn verhaal doen.stop.met.denken.stop.nu)

Blije nieuwtjes:
Mijn verrassingen staan in een te gekke conceptstore (ongewoon leuke winkel) te Geertruidenberg. Deze winkel genaamd: To Daze is zelfs genomineerd voor een Dutch Retail Experience Award. Whoop whoop! En bijna 100 van mijn cadeautjes om iemand te laten glimlachen zijn daar nu te vinden. Hoe koel! (Je kan/mag/moet* stemmen als je deze leuke belevingswinkel kent, *doorhalen wat niet van toepassing is.)

En dan, als ik net in een dag vol stress zit (iets wat ik alleen in Nederland ervaar, nog een reden om te vertrekken naar... julliewetenwelwaar...), krijg ik opnieuw blij nieuws: 'De Phoenix' Lokaal (andere toffe conceptstore in Hank) heeft aanvulling nodig, want.... de sjoelbak-display raakt leeg. Hoe gaaf is dat?! Ik kon het bijna niet geloven. Mijn Glimlach Eve balletje rolt door! (Kleine stapjes, Evelinda, kleine stapjes. En leer nu eens goed plannen! Een vriendinnetje merkte van de week op: 'Jij maakt altijd lijstjes van je lijstjes. Hilarisch.' Euhhh... ja, dat zou mij moeten helpen met prioriteiten stellen... Tja... ja... ik haal mijn schouders op en bedenk me dat de vele lijstjes mij niet echt helpen... Hoe nu verder vraag ik me af?)

Geen tijd om verder over na te denken, want ik heb nog een blij nieuwtje: ik heb namelijk een erg grote opdracht afgerond! Namelijk een 'Hip Herinneringsbord'. Deze H.H. (lees=haha)(sorry, ik vind hem grappig) is supermooi geworden. En gelukkig vond mijn opdrachtgeefster dit ook. Onzekerheid alom, vanaf het moment dat ik uit bed stapte tot het moment dat het bord op de juiste schoorsteenmantel stond. Foto's volgen echt zo snel mogelijk (nog meer werk, dit staat al ergens op een lijstje, alleen nog niet op een prioriteiten lijstje, maar komt goed). 
'Ja, jij bent van de haakjes' ook die hoorde ik van de week voorbij komen, en terwijl ik zit te typen zijn er al meerdere ( ) voorbij gekomen. En ik hoorde: 'Ik snap wel dat het druk is in jouw hoofd.' (Héhé, eindelijk iemand die het snapt).

En dan is er nog een bijzondere vrouw die ik heb leren kennen via een Facebook-bericht waar ik in getagd was. Overigens, hebben jullie de vrouw gezien die met haar kat op een boot de wereld rond gaat? Nee, ik wil dit niet. Ik wil wel rust, ruimte en vrijheid. En de weg daar naar toe ben ik opgegaan en ik ben zoekend naar nieuwe pijlen. Ooit vind ik het! Let maar op. Als zij dit kan, dan kan ik het ook. Wat energie zit er vandaag in mij. Ik hoop dat ik het deze week vast kan houden, want.... genoeg te doen. Ready for Living! (= onthoud deze woorden, want ik zal er nog vaak op terug komen, het heeft te maken met de inspirerende vrouw die ik deze week ontmoette). Ik vertelde haar over het boek, nog 100 dagen en aan het eind van het gesprek bleek dat 1 september (mogelijke Frankrijk-dag) nog exact 100 dagen voor ons ligt... (zeg me dat dit een teken is).

Vrijdagnacht om 00:00u, na de markt in Ermelo (was wow voor de vrouw: leuke dames ontmoet, dank voor jullie complimenten en aankopen), kwam ik bij mijn ouders aan met de lachende woorden: "Zo, nu lust ik wel een advocaatje!" Wat een bewogen week. Nog altijd geen beslissing genomen over mijn huis / mijn Franse mogelijkheid / maar ik ben wel in beweging. En gelukkig had mams voor mij een advocaatje! ;)
Oh, ik vergeet nog helemaal te vertellen dat er nu echtheid-certificaatjes bestaan, behorende bij mijn Glimlach Eve verrassingen. Megaschattig! Vanaf nu bij ieder presentje is dit kaartje present! (Dat wil zeggen als ik ze ook naar de winkels heb gebracht, ze zijn vers van de pers, op restmateriaal, want er is troep genoeg.)

Komende week: (ik zal vast een lijstje maken) 
- winkelplekje in Breda inrichten.... spannend.
- zaterdag gaat mijn atelier mobiel;
bij To Daze in de winkel verrassingen maken
- zondag weer naar een creatieve markt,
dit keer Local Things in Den Bosch
- tussendoor de Phoenix winkel aanvullen
- ergens bestellingen ontwerpen, maken & leveren
- vergeet ik nog iets? ik wil het niet weten, dit is al wel genoeg

Mijn blije mensen missie gaat doorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr! :)

Vanochtend gaf ik mijn business coach een hand en vertrok met de lachende woorden: "Wordt vervolgd. Het verhaal over mijn leven wordt vervolgd!" Net thuisgekomen voeg ik nu gelijk daad bij woord en begin ik aan mijn blog. (Welke eigenlijk al een week te laat is, gezien ik soort van altijd op maandag post.. Toch heb ik ergens een geldig excuus want vorige week was het 2de Pinksterdag, lees = een vrije dag, en voor het eerst sinds tijden heb ik een dag niets aan Glimlach Eve gedaan...) (Wat overigens door een hele leuke spontane reden kwam, ik had namelijk afgesproken met een tof manspersoon die net 6 weken in Frankrijk had verbleven. En toeval bestaat niet hè!)

​(Alles wat ik tussen haakjes schrijf is ondergeschikt aan het onderwerp van mijn verhaal, maar heeft wel een plek in mijn leven, en ik wil altijd alles vertellen.. Of heeft dit weer te maken met het niet kunnen kiezen vraag ik me af?)

De dagen na 2de Pinksterdag schoten er allerlei onderwerpen door mijn denkende hoofd over mijn warrige leven (en dus indirect aan mijn blog) en uiteindelijk ben ik nu een week later pas aan het typen. Zucht... Waarom gaat de tijd toch zo snel voorbij? Levensvraagstukken blijven in mijn hoofd tollen en Frankrijk blijft lonken... Geld blijft een zorgenkindje en ondertussen krijgt elke dag automatisch zijn eigen verhaal, welke ik zal proberen voor jullie samen te vatten in dit schrijfsel. 

Alleen vanochtend al gebeuren er dingen die je niet van te voren weet, zo tagt iemand mij in een Facebook bericht over iemand die zijn baan opzegt en de wereld rond gaat met camper én met zijn kat. Fan-tas-tisch! Dit zet mij opnieuw weer aan het denken over mijn huis hier in Nederland en 'de kramp' (niet mijn uitdrukking maar die van mijn business coach) waar we hier in leven. Als jij in deze kramp je weg hebt gevonden, dan is er helemaal niets mis mee. Maar als je net als ik rust, ruimte & vrijheid mist dan kan je errrug veel last hebben van deze krampachtigheid. En op deze momenten vind ik het leven bizar ingewikkeld.

Meer en meer mensen neigen naar duurzame producten, verantwoorde keuzes, ontspullen, onthaasten en wat al niet meer (of eigenlijk juist minder). Er wordt zoveel over geschreven, geadverteerd, geblogd (sorry voor mijn extra letter-samen-rapingen hierin), dat ik soms echt niet meer weet waar ik nu goed aan doe. En dat terwijl ik niet veel geld nodig heb, niet veeleisend ben, maar wel graag met een opgewekt hoofd & ziel, en vrij & blij door het leven wil gaan. Mijn blik valt op mijn agenda, waar ik de tekst: 'Blijf Buiten Box!' heb opgeschreven. Tja...
Laten we beginnen met dromen:

Mijn droom: in een oud klein knus huisje in Frankrijk wonen, net genoeg geld verdienen om in vrijheid kunnen leven, het liefst met Glimlach Eve verrassingen & met inspirerend schrijven. Wat zou dat gaaf zijn. Powernap - opties die ik toe wil voegen aan deze droom: een bij-mij-passende (mooie) man en op het nippertje kan er dan wellicht nog een gezinnetje bij gedroomd worden. (Mocht dit niet gebeuren neem ik genoegen met een leuk olijk bastaard hondje uit een slipnestje).  ;)

Mensen, we leven nu! Niet volgend jaar! Nu! Mijn vader zei laatst: "Elke dag is je leven in gevaar." Als in: elke dag kan je laatste zijn. Ik kreeg een boek te leen: 'Nog 100 gelukkige dagen'. Als in: wat als je nog 100 dagen te leven had? Met andere woorden van alle kanten horen we het. We leven nu en 1 ding is zeker: dood gaan we allemaal. 

Hoe ga je dan dit leven inrichten? Ik weet het niet, en ik kan ook niet ver vooruit kijken. Maar wat ik wel wil is: genieten, inzien dat elke dag een mooi verhaal op zich is. Ik maak me geen zorgen over het einde, misschien is het leven wat hierna komt wel vele malen mooier! Niemand kan het jou of mij vertellen. Wie of wat ook anders beweerd. Doe in hemelsnaam dingen waarvan je hart van op hol slaat. Pas dan ervaar je wat leven is. Niet door het lezen van quotes, niet door het lezen van andermans levensverhalen, maar door zelf te voelen. Jarenlang stond ik ver weg van mijn gevoel, tuurlijk had ik een goed - tamelijk - stabiel leven en ook af en aan heel veel lol. En toch is het nu een wereld van verschil. Na een tijdje op de bodem van een put te hebben gezeten, waar iedereen weleens zit (langer of korter), sta ik weer open voor het leven. Kom maar op! 

In september mag ik terug naar het huis in Frankrijk, zal ik het doen.........?? Nieuwe verhalen, nieuwe avonturen, en het huis heeft 16 bedden, wie wil een paar nachtjes komen logeren? Word mijn S.O.S. Super Ongewone Sponsor van mijn blog, blijf meelezen en maak jouw eigen korte verhaal in Frankrijk als je als S.O.S. op bezoek komt. Hoe koel is dat? :D Of zal ik daar al mijn verrassingen maken en het dan in Nederland weer gaan verkopen? Niemand weet hoe een balletje rolt.. Het balletje rolt alle kanten op in mijn hoofd op en neer & heen en weer, inclusief spetterende salto's.

Haha, bovenstaande blog heb ik in minder dan een half uur geschreven en komt zo uit mijn vingers rollen. Als de SOS overkomt als een reclamestunt, dan vergeet het gelijk weer want zo is het niet bedoeld. Ik probeer gewoonweg kansen te creëren om dromen te durven doen. Maar die beren... die beren... Voor nu: tot het volgende schrijfsel, want ik heb nog lang niet alles opgeschreven wat ik wilde schrijven.   - Wordt vervolgd - life is out there -  

Soms zou ik toch gewoon iets vaker, iets vaker simpelweg gelukkig zijn. Waarom kies ik voor mijzelf deze moeilijke geldweg van een eigen onderneming? Waarom kies ik voor eigengemaakte producten, waarom denk ik dat ik dit kan fiksen? Ik weet het niet... Maar het is gaaf om te doen! En de reacties zijn zo tof! Stug doorgaan, Evelinda. Stug doorgaan! Mijn wil = een weg = weg met hobbels! C'est la vie. (Sorry, ik kan het Franse leven nog niet helemaal loslaten geloof ik.)

Ik weet niet welke mensen dit lezen ooit een eigen bedrijf zijn gestart, maar als ik alle quotes mag (mag en niet moet) geloven dan kunnen dromen uitkomen. Als je er maar in gelooft en keihard aan de slag gaat. Dat ga ik dan nu ook maar doen, want gister door de vermissing van mijn kleine Mo helemaal niets gedaan. Superlief kwam een vriendinnetje mijn tweede zoektocht ondersteunen en via Facebook kwamen vele fijne en helpende berichten. Blij werd ik vanochtend wakker gemaakt door een mauwend vriendinnetje. Je weet pas wat je mist als ze er niet is... Dit geldt ook voor moeders op Moederdag denk ik... Ook al wordt Moederdag commercieel uitgebuit, een geluksmomentje om te beseffen dat je mams je dierbaar is is goud waard. Dikke kus bij deze voor mijn moe, een dag te laat maar des te meer gemeend. Moederdag moet niet van mijn mama, maar mag gelukkig.      >SMMMMMAKKKKKK<

En oh ja, de eerste 2 markten van Glimlach Eve waren vol gezelligheid. En jongens, ik had van de week alweer een jongere jongeman aan mijn broek hangen (nee, niet in mijn broek!), wat is dat toch?! En nu... Nu ga ik mijn weg vervolgen. Niets weg ermee, gewoon gaan met die banaan! (Denk aan de dansende banaan van Hyves, haha.) Hebben jullie trouwens meegekregen dat de 1ste winkel in Nederland met Glimlach Eve verrassingen een feit is? De Phoenix Lokaal te Hank heeft de primeur te pakken! Openingstijden en meer info vind je hier.

NB: nog eve een stapeltje liefs voor de mensen die een mams moeten missen op deze wereldbol...

De bestellingen komen langzaam maar zeker binnen, de eerste markten komen er aan, en mijn verrassingen komen echt in winkels. Wat is dit supergaaf!!!! Wow, wat ben ik ongewoon mega blij! Nu nog die baan voor mijn basisinkomen zien te regelen... Of zal ik toch in Frankrijk gaan wonen? Of...? Of....? Het is nog altijd druk in mijn hoofd. 1 voor 1. Oh ja.

En de grote eerstvolgende 1 is bij de Phoenix Lokaal te Hank: morgenavond  dinsdag 3 mei is daar de Lentefair van 19 tot 21.30 uur. Ben je in de buurt, kom je dan eve gedag zeggen? Mijn eerste markt van 2016, en stiekem ben ik toch weer zenuwachtig... Is het gezonde plankenkoorts of een gebrek aan vertrouwen? Of beiden? Ik weet het niet... Gewoon gaan (en) beleven.
​
Dit weekend bij mijn ouders vertelde ik over mijn gedachten, bijna elke zin begon met het woordje 'Als ik eens... as het nu eens, of as dit eens zou kunnen...'. Totdat mijn vader als wandelend spreukenman promptverloren zei: 'As is verbrande turf.' Ja... dan ben je uitgepraat, haha (deze is niet zo moeilijk te verbeelden, en met as kan je vast leuke tekeningen maken, dus zo nutteloos is het niet, vind ik).  Tijdens de verjaardag van mijn mama zat ik er plots te schaterlachen op de bank, omdat ik als een oud wijf op de zaterdagavond een advocaatje met slagroom in een piepklein glaasje met een nog piepkleiner lepeltje vol smaak zat op te peuzelen. Maar men was van mening dat het voor oude vrouwen was, vervolgens vond mijn zus dat je met dat ienie-iemie lepeltje er een jaar over ging doen. En de discussie ging over welk merk nu lekkerder was: Tokkelroom of Zwarte Kip?! Heb jij een voorkeur, volgens deze avond is de zwarte kip donkergeel... En mijn paps kwam met het volgende: 'Het is een vreetborrel.' Waarop ik vol verbazing eerst nog naar het charmante donkergele glaasje keek en vervolgens niet begrijpend de kamer rondkeek. En het geheel bezorgde bij meerdere mensen de slappe lach, haha (je had er bij moeten zijn, ik zal teruggaan naar Glimlach Eve, overigens ben ik nog niet zo'n heel oud wijf, op Koningsdag werd ik nog 29 geschat door een wel heel leuke jongeman, maar nee, geen jongere jongens meer voor mij. NB: sorry voor degenen die de weddenschap er over verloren hebben.)  ;)

Heel eve kort bedanken (niet als reclame, maar als helpende hand in mogelijkheden dat vind ik toch iets anders): 
Grazi Media - helpt! - vanwege de link die gezien werd voor hun project 'Glimlachjes' voor stichting Het Vergeten Kind. Ik wil hiervoor in de gouden toekomst van Glimlach Eve zeker iets terug doen! :)
Maaltijdboxen - helpt! - voor als je niet weet welke supersonische box met eten bij je past. :S (alhoewel Boerschappen lokaal in Breda ook een heel leuk initiatief is.. nog meer keuze in boxen.. voorlopig maar even niet boxen.. maar misschien wil jij jouw box eens vergelijken, aangezien het vaak een gespreksonderwerp is)
Klaver 4 reclame - helpt! - vandaag waren mijn visitekaartjes supersnel klaar & gedrukt op restmateriaal. Hoe koel!!! :D