Wie kan mij uitleggen waarom wij mensen doen wat we doen?
Hoe meer ik er over nadenk, hoe minder ik er van snap. Zoveel huizen, zoveel bedrijven, zoveel mensen, zoveel verhalen, zoveel mooie initiatieven en zoveel ellende. Ik keek bij toeval (toevallig, want ik heb geen tv-abonnement en de film kwam als advertentie voorbij op Netflix ) naar de film "Today's special", daarin komt een oudere man voorbij die veel in zijn leven meegemaakt heeft en erop vertrouwd dat alles goed komt; je leert van elke situatie. Hij gaat allerlei avonturen aan en legt zich niet vast. Zo'n persoon is echt een voorbeeld voor mij. Leven zoals in een mooi boek of goede film, wie zegt dat dit niet kan? Ik vind het moet kunnen!

Maar het is mega-moeilijk om oude gewoontes en zekerheden los te laten kan ik je vertellen.
Mijn management-baan is dan wel na 15 jaar opgehouden, mede door mijn beslissing, maar een goede nieuwe financiële weg heb ik nog niet gevonden. De eerste helft van 2016 was ik volledig gelukkig met deze keuze. Nu in de tweede helft van 2016 heb ik - zoals jullie hebben kunnen lezen - af en toe mijn twijfels: 'Waar ben ik nu eigenlijk mee bezig?' En ik kreeg de vraag: "Wanneer weet je nu dat je burn-out over is?" Helaas heb ik daar geen helder antwoord op, waarschijnlijk is het voor iedereen anders. (Mo-menteel ben ikzelf Mo-moe, omdat zij mijn persoonlijke nachtbraker is.. Al gaat het met haar antidepressiva een stuk beter gelukkig. Mijn kleine kat wandelt tegenwoordig enigszins stoned door het huis.)
In Frankrijk kon ik in ieder geval volledig bij mijn gevoel en genoot ik van elke minuut. En nee, dit was geen vakantiegevoel, zoals velen denken. Het was 'zen'. Eindelijk was mijn hoofd stil en leefde ik mijn leven vanuit een 'zijn'. Niet een morgen, niet een later, nee: gewoon nu en zijn. Fantastisch! Ik denk dat ik door de prachtige pittoreske omgeving en mijn emotie daar weer helemaal verliefd ben geworden op het leven. (Getuige mijn typemachine-verhalen...) Het leven kan ongelooflijk mooi zijn, ook gaat het soms maar om het plukken van een bloempje.

Wees dankbaar.
Terug in Nederland ben ik langzaam maar zeker mijn gevoel voor vrijheid aan het kwijtraken, ondanks het feit dat ik zeer dankbaar ben voor alles wat ik heb. Voor mijn vrienden, familie, gezondheid, kleine maar zeker wel aanwezige geldstroom, mijn demente Mo, de blauwe parkiet, belevingen van alle dag, de complimentjes en alle andere dingen die ik nu vergeet. :) Helemaal niets is fout in mijn leven en toch... toch... Ik mis het 'zijn'. En er bestaat tig coaches & therapeuten, tig workshops, tig trainingen, tig mogelijkheden om te gaan doen en te ondernemen. En toch kan ik uit de tig mogelijkheden maar niet de juiste weg vinden. Als ik dan nadenk wat is het ergste wat kan gebeuren? Dan kom ik enkel op het antwoord: 'Dan kan ik mijn huur niet meer betalen en sta ik op straat.' Maar is dit nu zo erg?? Er komt vast een baantje voorbij die ik aanpak, en er komt wel een kleine kamer waar ik heen kan. Stiekem maak ik me druk over wat anderen wel niet zullen vinden, of wat anderen wel niet zullen denken... Toch weer die verdraaide apen die rondspelen en springen. Maarrrr zolang het niet zover is, ga ik elke dag stug door met Glimlach Eve. Door met mijn blije mensenmissie, want er zijn al zoveel kleine geluksmomentjes gecreëerd. Tijd om te doen & en te stoppen met denken.

'Monkeys go back to the zoo!'
Een aantal jaar geleden stond ik in de Flair met een paginagrote foto met kleren en dezelfde foto alleen dan zonder kleren. Dit om aan mijzelf te bewijzen dat mijn lijf mooi is. Er stonden namelijk altijd hele mooie foto's in deze rubriek 'Mijn lijf'. Helaas had het niet helemaal het gewenste effect voor mij (ondanks dat ik het nog steeds stoer vind dat ik dit durfde). Zelfs nu nog sta ik soms in de spiegel te staren en denk ik... tja... Daar ben ik ook klaar mee! Nieuw besluit: ik ben wie ik ben. Ooit heb ik besloten om nooit meer lid te worden van een sportschool, na vele pogingen die eindigden in dure ongebruikte abonnementen bij verschillende sportscholen. Ik word gewoonweg niet blij van de sfeer in zo'n sportzaal. Natuurlijk is het gezond voor je lijf, maar het is niet voor mij weggelegd. De nieuwe beslissing is een aanvulling hierop. (Het niet meer plannen lukt me trouwens heel goed, het voelt heerlijk! Al zullen sommige mensen hier wel aan moeten wennen. Nederland is een agendaland.)  Ik ga doen, voelen, bijsturen! Ik ben benieuwd wat mijn nieuwe doen wordt! Ik heb er nu al zin in. :D 

Nog even een kort weekverslag doen?
- Kralen liggen inmiddels overal in huis, ik vind ze zelfs in mijn bed. :S
- Ik stap op mijn balkon aan de voorkant, en stuit ineens op een ontbloot bovenlijf van een man.. (bleek schilder van de buren)(en nee, was geen optie)(de man schrikt overigens nog meer van mij dan ik van hem, hij verstapt zich en belandt bovenop Mo's poot, die inmiddels ook een kijkje was komen nemen...)(een hele toestand op de vroege morgen).
- 305 Facebook Fans van Glimlach Eve: helemaal blij mee!!! (en dat zonder winacties).
- 107 Instagram Volgers van mij & Glimlach Eve: vind-ik-leuk!
- Aangifte gedaan bij de politie tegen www.woon-direct.nl (3 keer het verhaal moeten typen, want steeds ging er iets mis met het formulier... zucht... maar de aanhouder wint)(en het ging maar om € 29,95)(maar toch, dit bedrijf moet gestopt worden, het klopt dagelijks bij mensen dit bedrag uit hun zak voor gebakken lucht). :(
- Er kwam een verrassing van Rabobank Breda: zij vergoeden de oplichting (ik had gevraagd of ik mijn overboeking terug kon krijgen, maar helaas, op advies toch aangifte gedaan, superlief dat zij het bedrag alsnog op zich nemen)(zo zie je maar, grote bedrijven kunnen toch meedenken/meehelpen, top!).

- Op de parkeerplaats bij de supermarkt vraagt een oude man met lange grijze baard en een pothelm op: "Moet je hier ook eve om glimlachen?" Verbaasd kijk ik nog eens beter naar hem, en ik zie de man zitten op een oude snorscooter met een klein aanhangwagentje waar zijn grote zwarte hond in zit. "Haha, jazeker moet ik hier om glimlachen, wat leuk meneer." En dan snap ik ineens dat autoreclame opvalt. :)​


En komende week: Glimlach Eve in Blije Boschstraat Breda! (zie waar & hoe of facebook)



Een fijne week voor iedereen, met alles wat jou bezig houdt! Als je live wil kletsen: kom naar de toffe pop-up winkel 'Cut the lilies' (Boschstraat 30, Breda), ik ben er meerdere dagen in de komende twee weken als verkoopSTER.  XD

Jaargang 36, weeknummer 28. We zijn zeven dagen verder in het jaar 2016 en schrijven is leuk! Ergens moet ik nieuwe energie vandaan halen om vol overtuiging met Glimlach Eve door te gaan. Voor het eerst sinds tijden is het rustig met bestellingen, en ik ben nog nooit zo onrustig geweest in 2016.

Zoals al eerder genoemd blijven de vele ideeën opborrelen (zoals het pop-up museum) en heb ik in huis te maken met een demente kat (de lieve Mo - die ik inmiddels 's nachts wel zou kunnen wurgen - echt - maar dat doe ik natuurlijk niet echt), wat inhoudt dat ze overdag slaapt en 's nachts met luide stem begint te spoken door het huis. In mijn vorige werk kwam ik hiermee ook in aanraking, althans met de klagende eigenaren van zo'n lawaai makende kat. Vaak probeerden we deze mensen gerust te stellen en begrip te kweken voor de kat die de kluts kwijt is. Maar nu pas weet ik wat deze mensen doormaken: ze krijgen geen slaap genoeg, ze zijn snel geïrriteerd en beginnen de dag moe en futloos. En dat alles niet door een burn-out maar door een klein mormel, wat hier bij mij nog geen 4 kg weegt.

Maar ja, ze is reeds 16 jarenlang mijn vriendinnetje. Al die tijd is Mo steeds met mij mee verhuisd (pas een stuk of zes keer), ze heeft mannen zien komen en gaan. Ze heeft op het strand in Oostende rondgelopen en ging mee op avontuur in Frankrijk. En nu? Nu krijgt ze antidepressiva.. Vaak helpt dit stress wegnemen en het dag-nachtritme te verbeteren. Helpen jullie mij hopen dat het werkt? Dan zullen de wallen onder mijn ogen snel weer verdwenen zijn! En dat is dan weer bevorderlijk voor het vinden van een leuke man, of leuk werk, of leuke bestellingen, of .. (invulopdracht). Ik kan niet wachten tot ik weer goed slaap en door kan met wat ik wil. :D


Omdat ik 's nachts dus wakker gehouden word, ben ik een paar notities gaan maken. Eigenlijk wilde ik geen lijstjes meer maken voor mijn weekverhaal en gewoonweg schrijven wat naar voren kwam, maar ja. Je moet iets doen om de nachten door te komen. Zo schreef ik op (ik zal niets aanpassen, enkel commentaar toevoegen):

'Hoe komt het dat je enkel grootst in het nieuws komt als je iets slechts doet? En waarom onthouden mensen dat supergoed? Schokkend zijn helpt kennelijk als je bekend wil worden. Beroemd/berucht. (Haha, ik zit te bedenken wat ik hiermee bedoelde, kennelijk ben ik niet op een idee gekomen om zelf grootst in het nieuws te komen, want dit staat er niet bij.)

Netwerken is niet mijn sterkste kant. Soms wel. Maar als ik in mijn hoofd zit... Dan twijfel ik en stamel ik een beetje: "Ik heb een cadeau-atelier." That's it. Pffff.. Komt het ooit echt goed van de grond als ik er zelf niet in geloof? Nee, natuurlijk niet. Maar als de vele uren bijna niets opleveren, dan verlies je de moed om door te gaan. Bovendien voelt mijn huis als een blok aan mijn been en wil ik naar een goedkopere oplossing. Een stacaravan of camper of leegstaand gebouw?! Maar waar? En hoe? Woon-direct bleek fraude te zijn. Het inschrijfgeld = weggegooid geld. (Dit netwerken gebeurde op de KVK avond in het Chassé, ik zat volledig in mijn hoofd die avond en kon niet stralen, hoe zeer ik ook wist dat het anders moest het lukte niet. Gek hé? Iets waar ik dus geen controle over heb. En dit komt dan weer door onzekerheid of te weinig resultaat of.. tja - nog een invulopdracht dan maar? ;) )

​Onzekerheid maakt moedeloos. Als je het los laat komt het vanzelf naar je toe. Astrologie-man: 'De planeten staan goed.' Ja, nu ik nog. Vriendschap is belangrijk! (Maak hiervan wat je wil, het gaat te ver om overal commentaar bij te schrijven, haha.)

Appen stopt. Zo kan ik denken; er zijn meer mannen dan kerktorens en blij zijn, en zo kan ik denken; ik vind nooit iemand die echt bij mij past. Ik schommel..... (Na afloop van de KVK avond had ik een spontaan moment - ik heb immers een planstop - met iemand waar ik een tijdje mee aan het appen was, ook daar stond ik een beetje verdwaasd naast toen ik hem in het park tijdens Parkies zag. Maar schommelen is op zich heel leuk, toch?)

Na afloop van Jos Burgers' praatje (op event KVK) heb ik onthouden: Zeg het met 3 woorden, mensen moeten je onthouden en je doorvertellen. Ik zeg daarop: 'ONGEWOON BLIJ GOED' en ik ga nieuwe Gekkebekkies maken en uitverspreiden! Moet goed komen, ik voel alweer nieuwe energie opborrelen na het schrijven van dit weekverslag. Heerlijk. Oh ja, ik heb toffe vervanging gevonden voor mijn oranje kat (pen uit een vorig verhaal), het is een groene hond geworden. Zo, zie je maar. Er komt altijd een oplossing! ;)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
NB: mijn dank voor de Phoenix Lokaal in Hank, zij hebben veel leuks verkocht en mij nieuwe energie gegeven voor mijn blijemensenmissie toen ik de sjoelbak kwam vullen met verrassingen, onder andere door het trakteren op koffie en een heerlijk stuk cake. Superlief! Op donderdag (na hun vakantie) 25 augustus zal ik ter plaatse in Hank verrassingen maken, tussen 10u en 17u. Zie waar & hoe voor meer info...  

Mijn vader zou een hartverzakking krijgen van deze titel, maar gelukkig heeft hij geen computer (mensen zonder internet bestaan nog, mensen). Afgelopen week heb ik een paar dagen tijd doorgebracht in het verleden en tussen de spinnenwebben bij mijn ouders (van deze zin zou mijn altijd-nette moeder een hartverzakking krijgen, maar zoals gezegd hebben mijn ouders geen internet). (NB aan alle familie die dit leest: Ssstt!). Maar goed, daar tussen de grijze spinnenwebben en vele spullen op de rommelige achterzolder kreeg ik ineens een idee...!

Misschien moet ik het eerst even toelichten. Mijn ouders hadden vroeger een bakkerij, welke daarvoor van mijn opa was. Mijn grootvader (welke ik nooit gekend heb) is destijds in 1928 in het dorp begonnen als bakker en kruidenier. En nog altijd wonen mijn ouders bij de bakkerij en het huis wat mijn opa in 1940 heeft laten bouwen (in de oorlog was deze woning met voor-toen-hypermoderne bakkerij klaar). Op de achterzolder (wat van oorsprong de meelzolder was) waar ik over sprak staan nog vele restanten van deze bakkersfamilie. Samen met mijn vader (in tijd die voorheen hij of ik nooit had) heb ik alles nagelopen, uitgezocht en netjes neergezet. Mijn moeder noemde de ruimte nadien 'een balzaal', dus er is aardig wat werk verzet (letterlijk verzet, want weggooien is geen optie, haha). We hebben alle hoeken en gaten leeg gehad, totdat ik zelfs, via een oud luik onder de krakende vloer bovenop de oude houtovens zat. Daar lag overigens niets meer, behalve een roestig schepje. Maar die moest van mijn paps blijven liggen, want deze werd daar door opa gebruikt voor de ovens. De verder helemaal dicht getimmerde plek waar ik was beland, bovenop de ovens, was de plek waar in het verleden manden vol appels en ook peren werden gelegd om te drogen. Boeren vanuit de hele regio kwamen dit drogen bij de bakker vragen. Voor een appel en een ei werd dit extra werk door mijn grootvader gedaan. ('Service' zouden wij tegenwoordig zeggen, maar ik denk dat weinig bedrijven dit soort service onbetaald zouden doen). Als het fruit gedroogd was ging mijn vader het als kind soms thuisbezorgen in de hoop er een stuiver mee te verdienen. Volgens mijn moeder hadden ze er "een konte met werk an". Haha, prachtig deze oude verhalen!

Tijdens het uitzoeken kwamen we allerlei zaken tegen die naar mijn mening zo naar een museum kunnen. Geen waardevolle spullen, maar wel bijvoorbeeld oude verpakkingen en vakbladen. Ik herinner mij van vroeger een bezoek aan het bakkerijmuseum in Hattem, waarbij ik steeds riep: "Hé pap, dat gebruik jij ook." Mijn vader is wat je noemt een echte ambachtsman, zo één waarvan er nog maar weinig bestaan, jammer genoeg. En terwijl ik alles netjes aan het bekijken was, waarbij mijn vader vaak een mooi verhaal kon vertellen, ontstond bij mij het idee om een pop-up museum te openen. Een tijdelijk bakkerijmuseum! Waarom niet? (Ik kan natuurlijk wel 1000 redenen bedenken om het niet te doen, maar het is wel leuk om als idee te hebben, toch?) Dus ja... wie weet... (Een vriendin appte als reactie: 'Weer een plan..' Ja, misschien heeft ze wel gelijk. Te veel plannen en ideeën. Maar goed, de oude (oorlogs)verhalen en de tijd met mijn op-leeftijd-zijnde vader pakt niemand mij meer af. ;)

En vandaag terug naar Glimlach Eve en bestellingen maken. En tussen alle bedrijven door opnieuw vacatures zoeken, want ja... Leuk al die ideeën en leven naar zoals jij het wil, met alle daarbij behorende quotes, maar dit zet geen brood op de plank! Hebben jullie trouwens mijn verhaal al gelezen door Studio Leev? Wat superleuk om een interview zo terug te zien: linknaarhetgeschrevenstuk. En oh, ik vergeet het grote nieuws helemaal te vertellen: mijn blauwe parkiet heeft ein-de-lijk haar autoreclame gekregen. Net echt! Weer een stapje vooruit. :)

Ik blijf het lastig vinden om overal een balans in te vinden, dus ik heb weer een planstop ingelast. Enkel spontane dingen, geen agenda afspraken meer. Kijken hoelang ik het dit keer volhoud... :D

Ok, het leven is niet altijd feest. Voor niemand niet. Maar hoe ga je hier nu mee om? Ik denk dat dit voor iedereen anders is. Ik weet de antwoorden op deze moeilijke vragen niet. Ik probeer het leven gewoon te leven, maar dan gewoon met achterna gaan van mijn droom en het beste van elke dag te maken... Je kan er altijd op 2 manieren naar kijken.  :(:  Iedereen vormt zo zijn/haar eigen levensverhaal! (2016 is trouwens over de helft, heb jij al gedaan wat je wilde doen? Uitstellen = afstellen hé? Dat weet toch iedereen?! :P) 

Jij zal je misschien afvragen hoe ik tot de titel ben gekomen. Dat zal ik vertellen. Als je het niet wil weten, dan lees alleen het onderste stukje van dit verhaal, haha. Komt tie: ik was afgelopen zaterdag met mijn verrassingskraam op het festival Geniet. Ik kan mij herinneren dat ik super enthousiast werd van deze naam. Alles zag er veelbelovend uit. Maar dan... op het weer heeft niemand invloed. Het begon al goed: ik kon mijn kraam niet inrichten zoals normaal, want deze was 4 meter lang (mijn doek van 3 meter - en zelfs met de extra meegebrachte kleden - haalde ik het niet >> was de kraam stiekem niet groter vroeg ik mij af?!). Vervolgens stond er zoveel wind dat ik ook mijn anders zo vrolijke pompoenen en het houten reclamebordje: 'Iedere Glimlach is uniek' niet durfde op te hangen.. Ook mijn kleden wilden steeds ontsnappen, maar gelukkig had mijn marktbuurvrouw ze snel 'in de tang'. Heel even scheen de zon en op dat moment besloot ik in te checken op Facebook. Haha, op die foto stond het mooiste zonmoment van de dag met het Leuks: "let the sun c u dance'. In de loop van de ochtend werd het weer ruwer en ontstonden er daadwerkelijk rukwinden, waardoor mijn met-zorg-gemaakte Glimlachjes uit de sjoelbakdisplay vlogen en in de modder (van alle regen in de afgelopen dagen) belandden. Het festival was op een weide, en ja, het veranderde in een echte festivalterrein, incl. mensen met regenlaarzen. Ook de schminktent naast mij had regelmatig de neiging de lucht in te gaan. De live muziek op het podium was een aangename achtergrond, terwijl ik dapper alles op mijn kraam staande probeerde te houden. Echt ter plekke verrassingen maken was geen optie, want de kralen en stempels wilden maar niet stil blijven liggen. Ook alle verpakkingsmaterialen hadden moeite om bij mijn kraam te blijven, ze wilden liever met de wind mee. Het was een dag van letterlijk 'Go with the flow'. Dus ik heb maar geprobeerd het beste ervan te maken.

​Ik heb goed kunnen tellen: 5 verrassingen zijn met blije mensen meegegaan. Dit houdt wel in dat deze dag mij geld, tijd en energie heeft gekost. Met name de wind zorgde voor een bizarre vermoeidheid en tranende ogen door mijn lenzen (niet van verdriet gelukkig). Wel waren de klanten enthousiast over hun aangeschafte cadeau en meerdere mensen hebben een visitekaartje meegenomen. Dus niemand weet wat nog volgt... Mijn leukste klant was wel de mevrouw die maar niet kon kiezen, zoveel verschillende leuke opties zag ze. Daar leefde ik helemaal van op. Bij het verlaten van mijn kraam nam ze mijn kaartje mee en zei ze: "Tot een volgende keer!" :D Aan het einde van de dag werd ik weer eens geconfronteerd met het-altijd-netjes zijn: omdat ik als bijna de enige mijn auto verder weg had geparkeerd na het lossen (zoals door de organisatie verzocht) moest ik deze een stuk verderop weer halen en nu zien terug te rijden naar het terrein. Daar waar nu geen plekje meer vrij was. Ik parkeer mijn blauwe parkiet dus dan maar snel en scheef bij een oprit (in het kader van hopen dat deze mensen niet hun huis willen verlaten). Snel snel snel gooi ik alles weer in dozen, wat ook nog een hele kunst is als je snel wil zijn en de wind je ook nog eens mee wil helpen... Stug loop ik op en neer tussen mijn kraam en parkiet. "Wat een gezeul hé?" hoor ik naast me, dit wordt ook altijd één keer gezegd tijdens een marktdag, haha. Ik begin al een insider te worden en ik antwoord standaard met: "Het hoort erbij." (Misschien moet ik hier eens een scherper antwoord op verzinnen..) Steeds meer begin ik van de dag te balen bij het zeulen en tot overmaat van ramp valt de kont van mijn kattenpen op de grond en >PATS> er rijdt gelijk een auto overheen > "KAK" hoor ik mijzelf zeggen. De pen trok altijd aandacht. En nu is de oranje kat zijn staartje kwijt.. Beleefd zeg ik mijn marktbuurvrouwen nog gedag, deze dag was sfeervol met name dankzij hun praatjes en hulp. En dan trek ik met een diepe zucht en een harde klap mijn portier dicht. Het zit erop. Ik rij langs een dijk en besluit te stoppen. Eerst even uitwaaien, kijkend over een stuk strand en de zee, zittend op de trap (want ik heb de hele dag al gestaan), met tussen de wolken een kleine zonnestraal, haal ik een paar keer diep adem. Je weet gewoonweg niet wat een dag je gaat brengen... 'Op naar een volgende dag' denk ik, en ik berust me in het feit dat ik deze dag weinig omzet had. 

En dat op naar een volgende dag was een juiste gedachte, want ik werd blij verrast door een filmpje wat een lieve klant op You Tube, Facebook en zelfs Instagram had geplaatst, over mijn Gekkebekkies: filmpje-link-klik-hier. Wat een positiviteit heeft dit Gekkebekkie voortgebracht. Ik was er stil van. En daar bovenop verrast een vriendinnetje mij met een massage op deze zondagavond. Hahaha, mijn day after kreeg wel een heel mooi verhaal zo. Wat is jouw weekendverhaal geworden?

Overigens kan ik ook nog over andere dagen een hele verhalen schrijven. In het kort: Er pasten 3 sjoelbakken in de groene appel van een vriendinnetje, een mooie score (zie foto)! Glimlach Eve verrassingen worden nu verkocht in Breda!!! Bij Cut the Lilies in de Boschstraat, vlak naast café de Beijerd, wie kent het niet? Ook zal ik daar een paar dagen in de winkel staan om verrassingen te maken en de winkel te runnen, zie Waar & Hoe. Voor De Phoenix Lokaal in Hank maakte ik weer leuke bestellingen. En Studio Leev, niet te vergeten, kwam mij interviewen over mijn leventje. Was een superleuk bezoek en gesprek. Haar geschreven stukje over mij volgt, hebben jullie weer eens iets te lezen. Ik kwam er achter dat er mensen mijn blog lezen waar ik dit totaal niet van verwacht had.. (Leuk wel!) En onthoud 2 augustus als je op de Veluwe woont, dan tref je mij in klederdracht op de Boerenmarkt in Doornspijk... (Leuk ook!) (Denk ik..)(Lees meer: Waar & Hoe). Mijn nachten worden onderbroken door een dementerende Mo en ik mag gaan opdrachten gaan schrijven voor een bedrijf, wat een week. (Over mijn cursusaanmelding van vorige week niets meer gehoord trouwens, dus dit is einde verhaal voor de nieuwsgierigen onder ons. Ook van het anti-kraak wonen niets vernomen, maar dit wordt vervolgd.)

NB: jeej, wat een lap tekst >> is het te veel? >> laat het mij weten >> is het te weinig? >> laat het mij weten >> laat anders gewoon Eve iets weten. ;)