I don't know where I'm going..
Ik kreeg het advies van een schrijfster dat een boek een echt doel nodig heeft. Een doel waarbij ik hindernissen moet overwinnen om het daadwerkelijke doel te bereiken. De spanning opbouwen...
Het advies zette mij aan het denken over mijn blog. Deze schrijfsels gaan over mijn leven en de pogingen er iets van te maken. Onderweg kom ik vele hindernissen en spanningsvelden tegen, maar wat is nu daadwerkelijk mijn doel?! Leven in vrijheid, buiten de box en volgens alle wijsheden die je in de vele quotes leest? Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar dit leven met mij heen gaat. Vandaar de foto met mijn quote voor dit punt in mijn leven, bovenaan deze pagina, 'I don't know where I'm going, but every road will me bring me something.' Deze prachtige omslagfoto van mij is het eindresultaat van de fotosessie samen met Sophie, en is een paar dagen voor mijn vertrek naar Zuid-Frankrijk gemaakt. Dit is haar website: www.sophiejolinkfotografie.nl, voor als je een dierbaar moment in je leven wil vastleggen. Zeker haar new-born foto's zijn het bekijken waard, zo schattig! (Oh jee, hoor ik daar nu een klok tikken?!)
Waar was ik gebleven?
Wellicht is het handig als ik eens een klein beetje achtergrond-informatie geef over mijn leven. Ik was eens een klein meisje, dat in een kerkelijk dorpje op de Veluwe woonde. Toen ik 12 jaar was riep ik: "Hier blijf ik niet wonen." Welke reden ik toen had weet ik niet meer. Maar toen ik 16 jaar was vervolgde ik mijn weg naar een ander dorp, ik ging een eind verderop op kamers, om uiteindelijk op mijn 20ste naar Brabant te vertrekken. Het werd het Zuiden vanwege een Brabants vriendje. Nu 16 jaar later, 2 lange relaties verder, 2 gekochte en verkochte huizen verder, vele korte relaties verder, vele emoties en vele huurhuizen verder, heb ik inmiddels het Zuiden van Nederland verlaten en woon ik voorlopig tot eind 2016 in het Zuiden van Frankrijk. Mijn doel? Rust vinden en iets bedenken voor 2017? Ja, zoiets denk ik. En dit is dan in een notendop mijn leven op het gebied van wonen en relaties. En andere thema's zijn dan nog werk, financiën en gezondheid.. Die bewaar ik voor een volgend woordenspel, want het is tijd om een weekverslag van mijn innoverende en zoekende leven te maken.
Doel of geen doel.
Eve terug in de Middeleeuwen..
Dit wordt getypt terwijl ik op een middeleeuwse muur zit. Ik kijk vanaf een eeuwenoud kasteel op een prachtige, groene vallei met een brede voortkabbelende rivier. Het is een natuurpracht, mooi en vredig. En ik kan niet anders dan voelen hoe men hier geleefd moet hebben. Wat zijn er in de voorgaande eeuwen veel emoties geweest hier. Dat kan niet anders.. De eerste geschiedenis van dit chateau stamt al uit 1100. Dat is pas veel mensenlevens geleden!
De mensen die er nu rondlopen hebben vrij, afgezien de ticketmevrouw, ze zijn vrij om te gaan en staan waar ze willen. Men geniet van het uitzicht, op een huilende baby na maar ja, emoties horen nog steeds bij dit gebouw. (En waar komt toch steeds die tikkende klok die ik hoor vandaan?) Zittend op deze oude dikke muur, die voor beveiliging zorgde, kan ik me niet voorstellen hoe het moet zijn om altijd in dreiging van oorlog te leven. Waarschijnlijk went het als je niet anders weet? Veel draaide om het hebben van landgoed en macht. Van alle dia's en filmpjes over de oorlogen en vernielingen van het kasteel moet ik niet veel hebben, ik loop steeds snel via stenen muurbogen en draaiende trappen verder naar een volgende zaal. Helaas bestaat 90% van de collectie uit tentoongestelde wapens...
Eenmaal weer buiten in de zon besluit ik een stukje te schrijven. (Maar wat heb je aan een boekje zonder pen? Plan B: een telefoon met notitie-mogelijkheid..) Ik zit naast de binnentuin waar diverse planten en kruiden groeien, vroeger waren hier enkel medicinale planten of eetbare gewassen. Er bestonden geen sierplanten, enkele nuttige. En men had meubels die ook konden dienen als reiskoffer, dit omdat bij veldslagen de kasteelheer gemakkelijk moest kunnen vertrekken en alles mee moest kunnen nemen. Ergens een vorm van minimalistisch leven bedenk ik me.
Waar ik overigens wel bleef staan om het gehele filmpje te zien was bij de werkplaats van de smid. Daar toonde men hoe het smeden van de ridderuitrusting in zijn werk ging. Ik weet niet of je toevallig weet uit hoeveel verschillende delen zo'n ridder-pak bestond? Maar over 1 kleine elleboog-beschermer deed men een week, een hele week. Over langzaam gesproken. Trouwens, ik denk dat het niets met langzaam te maken heeft, maar met moeizaam.
Bewonderenswaardig. Conclusie kasteelbezoek: 'Ambachtsmensen, ik hou ervan.'
De leukste week opsomming ooit. ;)
- Had ik mijn bikini opgezocht voor het zwembad vanwege het bezoek (achtte het tot nu toe niet nodig om er 1 te gebruiken) krijgen we kou en regen. De zwembadverwarming is inmiddels uitgezet en het winter klaar maken is begonnen. Het blijft geen feest hier, nee, ook hier niet. Alhoewel.. in plaats van een groot zwembad heb ik nu wel een gezellige grote houtkachel! De ouders, van vriend, van huis, mijn bezoek, hebben de kachel gereedgemaakt voor gebruik. Toch weer een nieuw feestje hier, elke dag opnieuw, want het is sfeermaker vind ik. En voor mij een uitdaging om de houtkachel vanaf vandaag (want ze zijn vertrokken vanochtend) zelf op gang te houden.
- Op mijn LinkedIn profiel verander ik mijn branche naar 'Kunst'. Waarom niet? Ik word er blij van. En waar vallen de Glimlach Eve verrassingen anders onder? Detailhandel? Daar word ik niet blij van. En weer wordt het duidelijk dat ik wil leven van wat mijn handen maken. Mega-uitdaging om na te streven toch?
- Ik verwonder me in het stadje Cajarc, wederom eeuwenoude huizen, steegjes en pleintjes. Terwijl ik een beetje rond struin en een kaarsje opsteek in de kerk voor alle mensen om mij heen en voor de zoektocht in mijn leven, voel ik me gelukkig. Dit is rijkdom. Weinig hebben, weinig moeten. Een oud kromlopend Frans mannetje, incl. baret en vele rimpels, komt een klein oud huisje uit gestrompeld. De oude man heeft pretoogjes en zegt vriendelijk "Bonjour". Hij steekt net voor mij de smalle straat over, en wandelt rechtstreeks een ander voordeur binnen. Een enkele klop dient zijn binnenkomen aan en zodra hij de deur opent volgt een iets-wat-krakende Franse vrouwenstem. Ze ratelt er van alles uit en aan de vrolijke toon te horen hebben ze lol binnen. Met een brede lach op mijn gezicht vervolg ik mijn weg. Als je dit soort momenten hebt, en nog steeds als je al zo oud bent dan ervaar je geluk volgens mij. Gewoon midden op de dag even bij je overbuurvrouw binnenvallen. Wat vaak vergeten wordt, is dat we maar tijdelijk hier op deze aardbol zijn. Laten we genieten zodra het kan. Van de week kwam het met mijn bezoek ook ter sprake. Waarop ik zei: "Mede daarom ben ik nu hier. Nu heb ik de mogelijkheid. Nu genieten, want wie weet hoe lang het leven duurt en wat het leven brengt." Overigens bid ik elke dag even voor vertrouwen, inspiratie en energie, en pas na vele dagen besefte ik me iets moois over de eerste letters van Vertrouwen, Inspiratie, Energie: 'Vie", het betekent 'Leven" in het Frans. Zo mooi dit.
- Dé Date.. vorige keer genoemd, dus ik kom er niet onderuit hè? Inmiddels alweer anderhalve week geleden, maar ik ben gaan eten bij de Franse monteur. Gewapend met choco-kokos-dadel-bonbons (zelfgemaakt na wat ploeteren, en een keuken waar het leek alsof een oorlog was geweest) ging ik op pad. Samen met zijn vader heeft hij een eigen huis met wijnkelder gebouwd, wat bijna af is. Het huis ligt aan een doodlopende weg in de bossen, zo'n 40 km verderop. En ik kan je wel vertellen dat dit in het donker zeer, zeer moeilijk te vinden is. Waarop hij dus uiteindelijk zelf in de auto stapt om mij op het dorpsplein op te halen. Huizen hebben vaak geen huisnummers hier, dat maakt het er niet gemakkelijker op. Maar goed, de heenreis via allerlei slingerende weggetjes was al een avontuur op zich. En toen ik de volgende dag (ja, je leest het goed) naar huis reed, terwijl de reeën langs de kant van de weg stonden, bedacht ik me heel even: "Hoe ga ik dit nu in mijn weekverslag zetten?!" Gezien mijn gave om dingen gedetailleerd te beschrijven, zou ik hier nu vast een bouquet reeks verhaal van kunnen maken en soms zou ik willen dat ik onder een pseudoniem was gaan schrijven. Een vriendinnetje appte me nog: "Hoe was je date???!!" Ik heb haar geantwoord: "Verrassend leuk!!" Dan is de rest voor jullie verbeelding......
- Het bezoek, met buikpijn zat ik thuis te zitten wachten tot het bezoek arriveerde vorige week zondag.. Ik kende ze immers niet, en ze brachten bovendien een bevriend koppel mee, incl. baby van 6 maanden. (Gek, ik besef me nu pas dat het thema baby de afgelopen dagen veel naar voren is gekomen..) Toen ik een auto hoorde stoppen sloeg mijn hart een keer over, snel keek ik uit het raam. Maar... het was de verzorger van de 2 paarden, die in de tuin staan. Terug naar mijn plekje op de bank. Ik steek de kaarsjes aan en dan spreek ik mezelf toe. 'Ik zou geen schijterd meer zijn, dus stel je niet aan. Het komt helemaal goed.' Ik word rustig en kan eindelijk verder met het lezen van mijn boek. En als even later de deurbel gaat, open ik met een lach de deur. En daar staan andere mensen naar mij terug te lachen.
Het is gelijk goed, en de week is superleuk geweest. Zo leuk dat ik zelfs gisteravond, hun laatste avond hier, mee uit eten mocht. (Volgens vriend alias 'De Belg' was dit uit beleefdheid, maar ik weet inmiddels van wie hij zijn humor heeft...) Mo mocht daarin tegen niet mee, want ze was volgens het bezoek onvoldoende opgevoed. Mo zit, ligt en loopt namelijk overal op en tussen. De eettafel en het aanrecht het maakt Mo niet uit en de router is ook een lekker en vooral warm plekje. Af en toe kreeg ik er rode wangen van, het is toch anders als mensen geen katten gewend zijn.
- In het Franse en knusse restaurant hebben wij heerlijk gegeten en gelachen gisteravond. De serveersters waren toch wel nieuwsgierig waar ons gezelschap nu vandaan kwam, ze kwamen er maar niet achter. Hier volgt het antwoord van de mama van 'De Belg'. "Mijn man en ik zijn van België, het andere koppel woont in Dubai. Hij is Nederlands en zij is Chinees. Dan heeft mijn zoon een huis in Frankrijk waar een Nederlandse vriendin van hem woont." Dit hadden ze zelf ook kunnen bedenken, nietwaar?
Regelmatig werd er de afgelopen week gezegd: "We zouden hier een tv-serie van kunnen maken. Reality-tv doet het goed hoor." Onder andere toen ik aan tafel vroeg wat tettekes waren.. En ik kwam er achter dat een cursus Vlaams ook niet verkeerd zou zijn. Inmiddels zijn we vele cava's met framboosjes erin, ochtenden met een verse croissants en (klets)praatjes verder. Ja, vanochtend heb ik met dikke kussen afscheid genomen. Terug naar de rust dat wel, maar ik had het niet willen missen.
- En nu, nu eerst koffiedrinken bij de manage waar ik de vorige keer een prachtige buitenrit te paard heb gemaakt (zie blogverhaal met typemachine, maart 2016). En maandag komt de volgende gast voor 2 nachten, en daarna ga ik 'een coach' in Toulouse van het vliegveld halen voor een lang weekend hier. Welke rust had ik het eigenlijk over? Op naar nieuwe verhalen!
PS: Had ik jou verteld dat ik onlangs wakker werd door een hardwerkende timmerman? Wat een kabaal maakte die! Het was een mooie verschijning dat wel. Ze noemen hem ook wel.... specht. Deze Woody Woodpecker vond het kennelijk nodig om het hout van dit huis te bewerken. Maar toen ik eenmaal wakker was, en hem van dichterbij wilde bekijken was de vogel snel gevlogen... Een klein gat in de wand achterlatend.
PSPS: Laat gerust een paar (on)zinnige woorden voor mij hieronder achter, het mag ook onder een pseudoniem (of tussen haakjes). :P