De titel van deze blog is de titel van een boek, geschreven door een 83 en 1/4 jarige man: link naar het boek. Op de één of andere manier kwam ik ineens dit boek op het internet tegen. Tot mijn grote verbazing las ik op de eerste pagina over een Mevrouw Smit (= mijn achternaam). Als je op deze leeftijd nog steeds pogingen onderneemt iets van het leven te maken dan ben je goed bezig. Ondertussen doet iedereen op deze gehele wereld dit, zijn of haar hele leven lang, op zijn of haar manier. Alleen de één wellicht iets bewuster dan de ander. Voor mij als 36 jarige vrouw nu het hoofdthema, en dan zijn er tig bij-thema's op te noemen. 

I don't know where I'm going..
Ik kreeg het advies van een schrijfster dat een boek een echt doel nodig heeft. Een doel waarbij ik hindernissen moet overwinnen om het daadwerkelijke doel te bereiken. De spanning opbouwen...
Het advies zette mij aan het denken over mijn blog. Deze schrijfsels gaan over mijn leven en de pogingen er iets van te maken. Onderweg kom ik vele hindernissen en spanningsvelden tegen, maar wat is nu daadwerkelijk mijn doel?! Leven in vrijheid, buiten de box en volgens alle wijsheden die je in de vele quotes leest? Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar dit leven met mij heen gaat. Vandaar de foto met mijn quote voor dit punt in mijn leven, bovenaan deze pagina, 'I don't know where I'm going, but every road will me bring me something.' Deze prachtige omslagfoto van mij is het eindresultaat van de fotosessie samen met Sophie, en is een paar dagen voor mijn vertrek naar Zuid-Frankrijk gemaakt. Dit is haar website: www.sophiejolinkfotografie.nl, voor als je een dierbaar moment in je leven wil vastleggen. Zeker haar new-born foto's zijn het bekijken waard, zo schattig! (Oh jee, hoor ik daar nu een klok tikken?!)

Waar was ik gebleven?
Wellicht is het handig als ik eens een klein beetje achtergrond-informatie geef over mijn leven. Ik was eens een klein meisje, dat in een kerkelijk dorpje op de Veluwe woonde. Toen ik 12 jaar was riep ik: "Hier blijf ik niet wonen." Welke reden ik toen had weet ik niet meer. Maar toen ik 16 jaar was vervolgde ik mijn weg naar een ander dorp, ik ging een eind verderop op kamers, om uiteindelijk op mijn 20ste naar Brabant te vertrekken. Het werd het Zuiden vanwege een Brabants vriendje. Nu 16 jaar later, 2 lange relaties verder, 2 gekochte en verkochte huizen verder, vele korte relaties verder, vele emoties en vele huurhuizen verder, heb ik inmiddels het Zuiden van Nederland verlaten en woon ik voorlopig tot eind 2016 in het Zuiden van Frankrijk. Mijn doel? Rust vinden en iets bedenken voor 2017? Ja, zoiets denk ik. En dit is dan in een notendop mijn leven op het gebied van wonen en relaties. En andere thema's zijn dan nog werk, financiën en gezondheid.. Die bewaar ik voor een volgend woordenspel, want het is tijd om een weekverslag van mijn innoverende en zoekende leven te maken.
Doel of geen doel. 


Eve terug in de Middeleeuwen..
Dit wordt getypt terwijl ik op een middeleeuwse muur zit. Ik kijk vanaf een eeuwenoud kasteel op een prachtige, groene vallei met een brede voortkabbelende rivier. Het is een natuurpracht, mooi en vredig. En ik kan niet anders dan voelen hoe men hier geleefd moet hebben. Wat zijn er in de voorgaande eeuwen veel emoties geweest hier. Dat kan niet anders.. De eerste geschiedenis van dit chateau stamt al uit 1100. Dat is pas veel mensenlevens geleden!
De mensen die er nu rondlopen hebben vrij, afgezien de ticketmevrouw, ze zijn vrij om te gaan en staan waar ze willen. Men geniet van het uitzicht, op een huilende baby na maar ja, emoties horen nog steeds bij dit gebouw. (En waar komt toch steeds die tikkende klok die ik hoor vandaan?) Zittend op deze oude dikke muur, die voor beveiliging zorgde, kan ik me niet voorstellen hoe het moet zijn om altijd in dreiging van oorlog te leven. Waarschijnlijk went het als je niet anders weet? Veel draaide om het hebben van landgoed en macht. Van alle dia's en filmpjes over de oorlogen en vernielingen van het kasteel moet ik niet veel hebben, ik loop steeds snel via stenen muurbogen en draaiende trappen verder naar een volgende zaal. Helaas bestaat 90% van de collectie uit tentoongestelde wapens...

Eenmaal weer buiten in de zon besluit ik een stukje te schrijven. (Maar wat heb je aan een boekje zonder pen? Plan B: een telefoon met notitie-mogelijkheid..) Ik zit naast de binnentuin waar diverse planten en kruiden groeien, vroeger waren hier enkel medicinale planten of eetbare gewassen. Er bestonden geen sierplanten, enkele nuttige. En men had meubels die ook konden dienen als reiskoffer, dit omdat bij veldslagen de kasteelheer gemakkelijk moest kunnen vertrekken en alles mee moest kunnen nemen. Ergens een vorm van minimalistisch leven bedenk ik me. 
Waar ik overigens wel bleef staan om het gehele filmpje te zien was bij de werkplaats van de smid. Daar toonde men hoe het smeden van de ridderuitrusting in zijn werk ging. Ik weet niet of je toevallig weet uit hoeveel verschillende delen zo'n ridder-pak bestond? Maar over 1 kleine elleboog-beschermer deed men een week, een hele week. Over langzaam gesproken. Trouwens, ik denk dat het niets met langzaam te maken heeft, maar met moeizaam. 
Bewonderenswaardig. Conclusie kasteelbezoek: 'Ambachtsmensen, ik hou ervan.'

De leukste week opsomming ooit. ;)
- Had ik mijn bikini opgezocht voor het zwembad vanwege het bezoek (achtte het tot nu toe niet nodig om er 1 te gebruiken) krijgen we kou en regen. De zwembadverwarming is inmiddels uitgezet en het winter klaar maken is begonnen. Het blijft geen feest hier, nee, ook hier niet. Alhoewel.. in plaats van een groot zwembad heb ik nu wel een gezellige grote houtkachel! De ouders, van vriend, van huis, mijn bezoek, hebben de kachel gereedgemaakt voor gebruik. Toch weer een nieuw feestje hier, elke dag opnieuw, want het is sfeermaker vind ik. En voor mij een uitdaging om de houtkachel vanaf vandaag (want ze zijn vertrokken vanochtend) zelf op gang te houden. 

- Op mijn LinkedIn profiel verander ik mijn branche naar 'Kunst'. Waarom niet? Ik word er blij van. En waar vallen de Glimlach Eve verrassingen anders onder? Detailhandel? Daar word ik niet blij van. En weer wordt het duidelijk dat ik wil leven van wat mijn handen maken. Mega-uitdaging om na te streven toch?

- Ik verwonder me in het stadje Cajarc, wederom eeuwenoude huizen, steegjes en pleintjes. Terwijl ik een beetje rond struin en een kaarsje opsteek in de kerk voor alle mensen om mij heen en voor de zoektocht in mijn leven, voel ik me gelukkig. Dit is rijkdom. Weinig hebben, weinig moeten. Een oud kromlopend Frans mannetje, incl. baret en vele rimpels, komt een klein oud huisje uit gestrompeld. De oude man heeft pretoogjes en zegt vriendelijk "Bonjour". Hij steekt net voor mij de smalle straat over, en wandelt rechtstreeks een ander voordeur binnen. Een enkele klop dient zijn binnenkomen aan en zodra hij de deur opent volgt een iets-wat-krakende Franse vrouwenstem. Ze ratelt er van alles uit en aan de vrolijke toon te horen hebben ze lol binnen. Met een brede lach op mijn gezicht vervolg ik mijn weg. Als je dit soort momenten hebt, en nog steeds als je al zo oud bent dan ervaar je geluk volgens mij. Gewoon midden op de dag even bij je overbuurvrouw binnenvallen. Wat vaak vergeten wordt, is dat we maar tijdelijk hier op deze aardbol zijn. Laten we genieten zodra het kan. Van de week kwam het met mijn bezoek ook ter sprake. Waarop ik zei: "Mede daarom ben ik nu hier. Nu heb ik de mogelijkheid. Nu genieten, want wie weet hoe lang het leven duurt en wat het leven brengt." Overigens bid ik elke dag even voor vertrouwen, inspiratie en energie, en pas na vele dagen besefte ik me iets moois over de eerste letters van Vertrouwen, Inspiratie, Energie: 'Vie", het betekent 'Leven" in het Frans. Zo mooi dit. 

- Dé Date.. vorige keer genoemd, dus ik kom er niet onderuit hè? Inmiddels alweer anderhalve week geleden, maar ik ben gaan eten bij de Franse monteur. Gewapend met choco-kokos-dadel-bonbons (zelfgemaakt na wat ploeteren, en een keuken waar het leek alsof een oorlog was geweest) ging ik op pad. Samen met zijn vader heeft hij een eigen huis met wijnkelder gebouwd, wat bijna af is. Het huis ligt aan een doodlopende weg in de bossen, zo'n 40 km verderop. En ik kan je wel vertellen dat dit in het donker zeer, zeer moeilijk te vinden is. Waarop hij dus uiteindelijk zelf in de auto stapt om mij op het dorpsplein op te halen. Huizen hebben vaak geen huisnummers hier, dat maakt het er niet gemakkelijker op. Maar goed, de heenreis via allerlei slingerende weggetjes was al een avontuur op zich. En toen ik de volgende dag (ja, je leest het goed) naar huis reed, terwijl de reeën langs de kant van de weg stonden, bedacht ik me heel even: "Hoe ga ik dit nu in mijn weekverslag zetten?!" Gezien mijn gave om dingen gedetailleerd te beschrijven, zou ik hier nu vast een bouquet reeks verhaal van kunnen maken en soms zou ik willen dat ik onder een pseudoniem was gaan schrijven. Een vriendinnetje appte me nog: "Hoe was je date???!!" Ik heb haar geantwoord: "Verrassend leuk!!" Dan is de rest voor jullie verbeelding......

- Het bezoek, met buikpijn zat ik thuis te zitten wachten tot het bezoek arriveerde vorige week zondag.. Ik kende ze immers niet, en ze brachten bovendien een bevriend koppel mee, incl. baby van 6 maanden. (Gek, ik besef me nu pas dat het thema baby de afgelopen dagen veel naar voren is gekomen..) Toen ik een auto hoorde stoppen sloeg mijn hart een keer over, snel keek ik uit het raam. Maar... het was de verzorger van de 2 paarden, die in de tuin staan. Terug naar mijn plekje op de bank. Ik steek de kaarsjes aan en dan spreek ik mezelf toe. 'Ik zou geen schijterd meer zijn, dus stel je niet aan. Het komt helemaal goed.' Ik word rustig en kan eindelijk verder met het lezen van mijn boek. En als even later de deurbel gaat, open ik met een lach de deur. En daar staan andere mensen naar mij terug te lachen.
Het is gelijk goed, en de week is superleuk geweest. Zo leuk dat ik zelfs gisteravond, hun laatste avond hier, mee uit eten mocht. (Volgens vriend alias 'De Belg' was dit uit beleefdheid, maar ik weet inmiddels van wie hij zijn humor heeft...) Mo mocht daarin tegen niet mee, want ze was volgens het bezoek onvoldoende opgevoed. Mo zit, ligt en loopt namelijk overal op en tussen. De eettafel en het aanrecht het maakt Mo niet uit en de router is ook een lekker en vooral warm plekje. Af en toe kreeg ik er rode wangen van, het is toch anders als mensen geen katten gewend zijn. 

- In het Franse en knusse restaurant hebben wij heerlijk gegeten en gelachen gisteravond. De serveersters waren toch wel nieuwsgierig waar ons gezelschap nu vandaan kwam, ze kwamen er maar niet achter. Hier volgt het antwoord van de mama van 'De Belg'. "Mijn man en ik zijn van België, het andere koppel woont in Dubai. Hij is Nederlands en zij is Chinees. Dan heeft mijn zoon een huis in Frankrijk waar een Nederlandse vriendin van hem woont." Dit hadden ze zelf ook kunnen bedenken, nietwaar? 
Regelmatig werd er de afgelopen week gezegd: "We zouden hier een tv-serie van kunnen maken. Reality-tv doet het goed hoor." Onder andere toen ik aan tafel vroeg wat tettekes waren.. En ik kwam er achter dat een cursus Vlaams ook niet verkeerd zou zijn. Inmiddels zijn we vele cava's met framboosjes erin, ochtenden met een verse croissants en (klets)praatjes verder. Ja, vanochtend heb ik met dikke kussen afscheid genomen. Terug naar de rust dat wel, maar ik had het niet willen missen. 

- En nu, nu eerst koffiedrinken bij de manage waar ik de vorige keer een prachtige buitenrit te paard heb gemaakt (zie blogverhaal met typemachine, maart 2016). En maandag komt de volgende gast voor 2 nachten, en daarna ga ik 'een coach' in Toulouse van het vliegveld halen voor een lang weekend hier. Welke rust had ik het eigenlijk over? Op naar nieuwe verhalen! 

PS: Had ik jou verteld dat ik onlangs wakker werd door een hardwerkende timmerman? Wat een kabaal maakte die! Het was een mooie verschijning dat wel. Ze noemen hem ook wel.... specht. Deze Woody Woodpecker vond het kennelijk nodig om het hout van dit huis te bewerken. Maar toen ik eenmaal wakker was, en hem van dichterbij wilde bekijken was de vogel snel gevlogen... Een klein gat in de wand achterlatend.

PSPS: Laat gerust een paar (on)zinnige woorden voor mij hieronder achter, het mag ook onder een pseudoniem (of tussen haakjes). :P 

Dinsdag 4.10.2016, Caniac-du-Causse, Lot, Zuid-Frankrijk

Tijd voor het vervolg van mijn leven, hier in het Zuiden van Frankrijk. De 2de week zit erop, en opnieuw weet ik alweer meer dan 15 onderwerpen om over te schrijven, haha. Over een (jonge) vrouw hier alleen met haar (oude) kat en haar (dertigers) leven. Soms vraag ik me af waarom ik schrijf, en waarom ik er steeds meer over droom om schrijfster te worden.. Iemand gaf mij laatst de tip om mijn blog naar meerdere uitgevers te sturen. En dat was naast een tip, ook een groot compliment. (En het voert verder de druk niet op om opnieuw letters op een leuke manier samen te stellen voor een nieuw weekverslag...) Haha, nee hoor. Elke keer kruip ik achter mijn laptop, en als mijn vingers eenmaal te toetsen raken zijn ze niet meer te stoppen. Daarnaast gaat mijn brein met mij op de loop en bliksemsnel wisselen verschillende herinneringen en dagen zich af. Ik zie van alles opnieuw voorbij komen, en ik tracht voor jullie er een samenhangend geheel van te maken. Genoeg achtergrond. Door met het echte leven!

Het echte leven. Want dat is wat dit is. Voor mij. Nu. 
​Nee, wacht ik moet eerst mijn wasje nog even ophangen en boodschappen doen. Ik durf erom te wedden dat ik vast nog een nieuw onderwerp heb, als ik straks terug ben om verder te typen. (Nu 15:57u en wat rent daar nu ineens naar binnen?! Haha, een hagedisje van ongeveer 15cm groot. Zijn die schadelijk voor in huis?)


Oeps en toen was het ineens woensdag 5.10.2016, 15:36u.
Pas op, groot gespuis!
Van alles gedaan, maar niet meer zitten typen. Maar nu, nu komt het. In de afgelopen week ben ik meerdere keren verrast met een groot, soms eng gespuis... En dan heb ik het niet over al die rondspringende kleine tjirpende sprinkhaantjes of snelrennende spinnetjes of zoemende bijtjes of tollend-vliegende torren (die zijn hier namelijk ook allemaal aanwezig). Nee, ik heb het over echt hele grote insecten. Minimaal 10 cm (compleet met voelsprieten). De eerste die me verraste (en ik wist toen niet wat het was) zat uitgerekend op de hendel van de zwembadhoes... Van alle plekken precies op de plek waar ik moest zijn. Het is namelijk nog steeds mooi weer en ik doe een poging om elke dag even te water te gaan (tja, als we er dan toch zijn..). Ik moet wel toegeven dat ik sinds gisteren de verwarming (ja, je leest het goed, verwarming, wil jullie verder niet jaloers maken) van het zwembad heb aangezet, het wordt ietsje te koud om te plonzen. Terug naar het enorme insect wat met geelgroene en bruine kleuren en mega soort van angel persé op dat handvat moest zitten. (helaas wilde mijn telefooncamera niet meewerken, waardoor ik hem niet kon vastleggen.. -zo zonder telefoon zit je wel helemaal in het hier en nu trouwens- Pas 's avonds bedacht ik me dat Google wellicht kon helpen, en ik zocht op 'grote insecten Frankrijk', en het antwoord kwam al snel, het was een zadelspinkhaan -klik hier voor foto-)

Op het moment zelf was ik echter niet zo slim om internet te raadplegen, en ik heb ongeveer een half uur over gedaan om de hoes op te rollen. Elke keer dat de lange poten richting mijn hand kwamen, liet ik toch de hendel maar weer even los. Ik heb het insect wel wat extra lichaamsbeweging gegeven zo, want terwijl ik draaide liep hij ook steeds verder door. Soort van hamsterrad. Ergens had ik lol, en ergens voelde ik me een schijterd. En dat terwijl ik net had besloten om geen schijterd meer te zijn (overigens heeft iedereen een bepaalde onzekerheid in zich, en wil iedereen liefde en acceptatie vanuit zijn omgeving, ook de mensen die wel zelfverzekerd overkomen = zo leren de hulpboeken mij, een opluchting hè? Ja, ik weet het). Vaak zijn situaties helemaal niet zo eng als dat het lijkt. De zadelsprinkhaan in mijn geval was prachtig, dat had ik al wel gezien, maar ook nog eens totaal onschuldig. De angel blijkt een legboor (?) te zijn. Haha, en ik was een watje. 


Mo en meer gespuis.
Later die week zat er een grote groene sprinkhaan op de muur, welke Mo (mijn kat, geen Marokkaan zoals laatst gedacht werd, haha) had gespot. Elke keer als Mo iets ziet wat beweegt volgt ze het op grote afstand en met grote pupillen, vervolgens kijken die grote Garfield-achtige ogen naar mij als in: "Woww, zag je die?!" of "Doe er iets aan!" Zo laatst ook met een spin (ook 1 uit een Garfieldstrip...). Haha, telkens heb ik er lol om. De hagedis die overigens naar binnenkwam, kan natuurlijk geen kwaad. Wederom leerde internet mij de soort: een muurhagedis. En als tips stond erbij: jaag ze weg als je ze eng vindt, maar vaak zijn ze je te snel af (joh), leef met ze samen, ze eten spinnetjes en vliegjes, of neem een kat (add: maar dan niet een Mo). 

Wel gebeurde er buiten iets bijzonders, in het zonnetje zat een kleine bruine hagedis. Ik denk zo'n 8 cm. En ik heb altijd de neiging om ze aan te raken. Ik doe een gebedje, dat het dit keer mag lukken, en kniel bij het beestje neer. De zon schijnt hard en het diertje ligt diep in slaap (of doet alsof). Ik leg mijn hand erbij. Meestal zijn ze dan al heel ver weggerend, maar deze doet enkel zijn tongetje naar buiten (=ruiken, wist ik nog). Steeds plaats ik mijn hand een kleine stukje dichterbij. En ik zie zijn ogen knipperen. Zou het lukken? Ik doe nogmaals een gebedje. Het bruintje loopt een paar passen naar opzij (ik zat in zijn zon). En als mijn hand op 1 cm afstand is, draai ik mijn hoofd zo dat het hagedisje opnieuw in de schaduw ligt (sorry, kleintje). En jawel, daar voel ik 1 heel klein pootje op mijn vingertopje, hij steekt nog eens zijn tong uit (ik neem het niet persoonlijk op) en hij draait vervolgens vliegensvlug weg en verdwijnt onder het huis. Ik denk dat hij lag te dromen over een droomvrouwtje en ik hem daarom kon benaderen. Haha, het was magisch. En vervolgens vraag ik me af, wat ik nu eigenlijk met mijn leven aan het doen ben. Op mijn knieën zittend naast het huis, biddend dat ik een hagedisje mag aanraken. Haha, gewoon in het hier en nu. En dan? Dan komt later!

Cadeau's in mijn auto.
By the way, eindelijk heb ik mijn auto helemaal uitgeladen. Weer een stap verder. De auto was zo keurig met hulp van een fijne vriendin ingepakt dat ik er zelfs nog een foto van heb gemaakt. Zo kan ik hem straks weer passend inpakken (moet er nog niet aan denken...) En in een gekregen tas met spullen vond ik 2 mooie cadeautjes: 1. een stenen klavertje 4 (die ligt inmiddels onder mijn kussen, want men zegt dat je dan over je droomman gaat dromen..) (balen dat ik me dromen zelden herinner) en 2. de potloodtekening van de ingewikkelde vrouw (op basis van mijn foto, blog van 18-8). Deze tekening is echt prachtig en tja... ingewikkelde vrouw.. Hahaha, ik vind mezelf erin passen. Al geniet ik enorm van eenvoud. Dit kunstwerk is gemaakt door een lieve vrouw die mij gaat helpen Glimlach Eve verrassingen binnen Nederland te verspreiden. Dus als je een bestelling wil plaatsen, dan regel ik samen met haar dat het bij jou terecht komt. Superfijn. (NB voor haar: merci beaucoup!)


Domaine Au Tarnas - het duurzame woonproject.
Dat is natuurlijk het onderwerp, waarop jullie sinds vorige week allemaal zitten te wachten! Ik ben er namelijk naar toe geweest. Afgelopen dinsdagochtend was het zover (uiteraard was ik te laat vertrokken, ik had slecht geslapen, weer een droom over een prins die in een kikker veranderde zeker). En ik was ook enigszins zenuwachtig... Nieuwe mensen, nieuwe plek, eventueel daar slapen, want ja het toch zonde om het hele eind te rijden en dan niets van de omgeving verder te zien. Als ik blijf slapen dan geef ik mezelf wel meer tijd. En het was al aangeboden. Alleen was ik te schijterig om gelijk ja te zeggen. (Ja, ik kan nog veel leren.) 

Eenmaal aangekomen, ik gok op een huis waar een Nederlandse bus bij staat, parkeer ik. Al snel komt een vrouw mij tegemoet en ik vraag: "Ben ik hier goed?" En achter de vrouw verschijnt ook een man en al glimlachend steken ze hun handen uit. Het voelt gelijk goed, gezellig en warm tegelijk. Fijn! "Sorry, dat ik wat later ben." "We leven hier in Frankrijk hè, hier kijken we niet op een half uur." (nog een reden om van dit land te houden). En blijven slapen in de caravan op het erf is geen probleem. Een luid blaffende hond wil ook even de aandacht, maar dat is nu net wat ik haar niet geef. En dit is ook het advies wat van het koppel te horen krijg. Gelukkig is mijn kennis van honden niet helemaal weggezakt. We lopen een klein rondje over het erf en we gaan een kopje koffie drinken. Op tafel staat potje eigen gemaakte (eigen bijen dan zeg maar) honing. Heerlijk! Ik voeg het toe aan mijn koffie, terwijl we een beetje kennis maken. Ze vertellen mij dat ze het huis als ruïne gekocht hebben. Wow, dan is er al veel gebeurd en er is ook nog veel wat moet gebeuren. En daarbij zijn ze dus op zoek naar erfdelers. Mensen die willen aanpakken. Na de koffie gaan we dus verder met de omheining voor de 22 schapen die ze inmiddels hebben. Het is een superkudde en als meneer fluit gaan de kopjes omhoog en komen ze vanwaar dan ook aangestormd (dan valt er natuurlijk iets lekkers te halen). Het is een prachtgezicht. 

Ijverig probeer ik waar ik kan mee te helpen en voor ik het weet sta ik achter op een aanhanger achter een trekker en ik voel een soort Yvonne Jaspers en Boer zoekt vrouw in mij opkomen, hahaha. Daarnaast breek ik wel een kop van een boor.. en laat ik tijdens de lunch een bak couscous omvallen... Uhmmm.. 
Over het gehele erf valt iets te vinden of te ontdekken. Overal staan bomen, of boompjes , struiken en gewassen. Vlak voor de lunch loop ik mee om wat te vinden om een salade te maken. Dit voelt goed en fijn. Zes scharrelende kippen, 2 zonnende rode katten en de steeds meelopende hond maken het erf compleet. Met een eigen waterput, zonnepanelen en windmolen zijn ze al een heel eind om zelfvoorzienend te worden. En wat ook bijzonder was en me deed denken aan 'stank hoeft niet te stinken' (zie vorig verhaal) toen ik erop zat: de composttoilet. Haha, weer een nieuwe ervaring erbij. Alhoewel.. op festivals heb je soortgelijke taferelen, alleen dan vele malen minder mooi en schoon.
Ik zou er nog een hele pagina aan kunnen wijden, en wellicht volgt er nog meer, want ik heb besloten om zeker eens terug te gaan. En indien mogelijk iets langer te blijven. Superleuk en superleerzaam. En of ik er ook eventueel zou willen wonen? Ik krijg er van binnen nog geen duidelijk antwoord op. Hier klikken en je kan meer lezen over het mooie duurzame project.  Oh ja, de volgende dag kreeg ik een kistje in mijn handen en de opdracht: "Pluk maar zoveel vijgen als je kunt gebruiken." En later werden daar nog overheerlijke eigen appels aan toegevoegd. In één woord: rijkdom!


Post, bezoek, jam en allerhande andere activiteiten.
Thuisgekomen vind ik een kaart voor mij in de brievenbus. (Aan afzenderes ervan: C'est agreable!) En ik begin de volgende dag aan een voor mij nieuw project: zelf jam maken! Haha, het is nog gelukt ook en helemaal trots ben ik op de 4,5 potjes eigengemaakte vijgenjam! Als je op bezoek komt, mag je proeven. ;) Er is inmiddels bezoek wat heeft geboekt. Leuk om hier straks mensen te mogen ontvangen. Ben benieuwd. Ook komen waarschijnlijk de ouders van de mooie man van dit huis, met een bevriend koppel, komende zondag voor een week. Ben ergens een beetje zenuwachtig hoe dit zal verlopen, omdat ik ze slechts een enkele keer gezien heb. Oh nee, wacht, ik zou geen schijterd meer zijn. 

Ondertussen volg ik online en offline Franse lessen, waar de Franse monteur mij met liefde mee wil helpen. Ok, vooruit na nog een poging van zijn kant heb ik afgesproken om morgenavond bij hem te gaan eten. Ook hij krijgt dus volgende week een vervolg in dit verhaal.. Verder ben ik toegevoegd aan de Facebookgroep: Nederlanders in het buitenland. Zo leuk dat ik daar nu bij hoor. (Gezien het blije gevoel, ben ik bang dat ik graag in het buitenland wil blijven...) Verder even heel kort, want ik zit al ruim boven het maximale aantal woorden voor een blog. Ik heb Monsieur Banane opnieuw terug gezien op een brocante marktje en op zijn aanwijzingen ben ik naar het prachtige plaatsje Domme gereden. Dat was zo dom nog niet. Het was er beeldschoon en ik heb met volle teugen genoten van het eeuwenoude dorpje met mooie vergezichten over de vallei. Vol mooie gedachten en stille momenten beleef ik hier mijn dagen. 
En voor ik het vergeet, ik krijg steeds het gevoel dat ik ooit iets met Tantra moet gaan doen. En voor mensen die gelijk gaan stuiteren, het gaat niet alleen over sex. Het is veel meer dan dat! Dus ja.. toegevoegd aan mijn lijstje. Denkbeeldig lijstje dan, want ik doe niet meer aan lijstjes. Of ja, soms, stiekem, een beetje. Eerst mijn modules over het Mannengeheim maar eens volgen. Volg je het nog? Nee hè? Ik volg mijzelf ook niet helemaal. Daar werk ik aan. Hier en nu.

En zoals veel mensen zich afvragen hoe het met mij zal verlopen, doe ik dat zelf ook.. Was getekend,
Een vrouwmensch, welke probeert te leven in het hier en nu. Dan volgt de rest. :)