Glimlach: Shit happens, Luck too! Is dat wel echt zo? Mensen verwachten stiekem toch dingen van je, geld verdienen zal moeten om je rekeningen te kunnen betalen, want die moeten uiteindelijk betaald worden. Of zie ik het verkeerd? Maar het advies blijft om dingen niet als 'moeten' te zien… Deze blog schrijven is superleuk om te doen en zou ik graag nog veel vaker doen. Inspiratie genoeg. Enkel tijd werkt niet altijd mee. Als ik dan ga bedenken: ‘Ik moet ook nog een blog schrijven, want het is al zo lang geleden. Dan werkt het niet… Er wordt niets geschreven..’
Tevens is er het advies om dankbaar te zijn voor dat wat je hebt. In mijn geval: vrienden die mij willen helpen. Familie die er is als het nodig is. Een dak boven mijn hoofd. Geen enge ziekten. Leven in vrijheid! Hier ben ik dankbaar voor. En toch is er regelmatig een donkere bui in mijn denkershoofd sinds de burn-out…
Een tegenslag kost veel energie, en al een jaar ben ik aan het watertrappelen om mijn energie niveau goed te houden. Ik weet dat ik enigszins autistisch te noemen ben wat betreft beslissingen, zeker bij degene die geld kosten.. Aangezien ik geloof in de positieve droom die Glimlach Eve heet probeer alle euries in mijn portemonnee steeds om te draaien i.p.v. uit te geven. En dan gebeurt er dit:
Mijn auto is aan vervanging toe. Dus ik ga voor een nieuwe auto, dit is beslissing nr.1. Dan wat voor een? Een bestelauto is de conclusie. Op diesel, want ben van plan om meerdere markten te gaan bezoeken. Wat een ambitie voor Glimlach Eve! (Het liefst zou ik een leuke oldtimer rijden, maar langs alle kanten komt het dringende advies dit niet te doen vanwege mijn budget) Oké, ik neem dus het verstandige besluit voor een bestelauto te gaan. Uren, avonden achter internet is het gevolg. Allemaal keuzes....
Wat zijn mijn eisen? Poeh.... Lastig lastig, en ineens staat er een knalgele bestelauto in het noorden van het land te koop. Zou hem dat worden?? Ik bel een vriend en hij zegt: “Ja, we gaan kijken!!” Halsoverkop neem ik de volgende dag de trein om naar deze vriend te gaan en samen reizen we naar het hoge Noorden vanuit het verre Zuiden. Het proefrijden en bekijken van de auto gaat goed, een superkoop. Dus ik beslis na nog wat overdenkingen (Ga ik echt een bestelauto rijden?) (En echt een gele?!) (Ja, doe nu maar!) (Oké oké, ik neem hem.) Aarzelend neem ik een stapel geldbriefjes uit mijn tas. Neem ik wel de juiste beslissing gaat er rond in mijn hoofd..? Maar goed, ik weet dit van mijzelf en ik weet dat ik door moet pakken.
We rijden naar het midden van het land, aangezien mijn ouders daar wonen. Rondom Zwolle even tanken en de auto nog eens bekijken.. Eerste oeps: de zijdeur gaat niet op slot..... Gelukkig is tegenover mijn ouders een garage van hetzelfde merk, ik besluit de auto daar de volgende dag heen te brengen. Er was een klein lijstje van aandachtspunten. De ruitenwissers werken namelijk niet helemaal naar behoren. Het deurslot natuurlijk, en wat een tweede sleutel kost. Later op de dag komen ze op mijn vragen terug: “Euhmmm ja, eigenlijk zijn er wel wat meer puntjes mis.. Koppeling, schakeling, optrekken, contactslot, wielbeschermers, benzineklok ipv dieselklok, deurslot. Al met al zo’n € 2000,-.... Slik. Slik. Tranen. En nu? In paniek stuur ik een bericht naar de vriend die mee was. Hij beslist: ‘De auto gaat terug.’ De autohandel schrikt van de fouten aan de auto, ik mag hem terug brengen. Vervolgens moet er geregeld worden dat we weer terug naar het hoge Noorden moeten. Maandag kan mijn zus gelukkig meerijden. Ik besluit langer bij mijn ouders te blijven. (Dag werkuren voor Glimlach Eve.. En dat terwijl de markt steeds dichterbij komt... Waarom wil ik dit ook alweer? De moed zakt me in de schoenen, terwijl ik op zondag in een onderbroek van mijn moeder rondloop.)
Dit ‘grapje’ heeft mij onnodig geld gekost, maar daarnaast veel energie en tijd. En het zoeken naar een nieuwe auto begint weer overnieuw. Eenmaal terug in de trein naar Breda moe en verdrietig vind ik een briefje van mijn mama in mijn tas met een paar dingen erop waar ik dankbaar voor mag zijn. (Scheelt weer dat ik het zelf niet hoef op te schrijven, haha) Het briefje staat voor mij voor het feit dat ze van mij houdt. En mijn zus zegt bij het afscheid op het treinstation: “Ik hou van jou.” Het zijn vier hele kleine woorden die we eigenlijk nooit uitspreken, maar wat voelt het goed. Na een dikke knuffel loop ik ontroerd naar de trein, die mij weer naar het Zuiden brengt... Ja, dankbaar ben ik voor mijn vrienden en familie. En het is uiteindelijk maar geld wat ik ben verloren…
We zijn inmiddels alweer een week verder, en aanstaande zaterdag en zondag mag ik naar de markt bij Hub88. Ik heb er zin in. Ben benieuwd wat jullie van mijn December Leuks gaan vinden. :D
Tevens is er het advies om dankbaar te zijn voor dat wat je hebt. In mijn geval: vrienden die mij willen helpen. Familie die er is als het nodig is. Een dak boven mijn hoofd. Geen enge ziekten. Leven in vrijheid! Hier ben ik dankbaar voor. En toch is er regelmatig een donkere bui in mijn denkershoofd sinds de burn-out…
Een tegenslag kost veel energie, en al een jaar ben ik aan het watertrappelen om mijn energie niveau goed te houden. Ik weet dat ik enigszins autistisch te noemen ben wat betreft beslissingen, zeker bij degene die geld kosten.. Aangezien ik geloof in de positieve droom die Glimlach Eve heet probeer alle euries in mijn portemonnee steeds om te draaien i.p.v. uit te geven. En dan gebeurt er dit:
Mijn auto is aan vervanging toe. Dus ik ga voor een nieuwe auto, dit is beslissing nr.1. Dan wat voor een? Een bestelauto is de conclusie. Op diesel, want ben van plan om meerdere markten te gaan bezoeken. Wat een ambitie voor Glimlach Eve! (Het liefst zou ik een leuke oldtimer rijden, maar langs alle kanten komt het dringende advies dit niet te doen vanwege mijn budget) Oké, ik neem dus het verstandige besluit voor een bestelauto te gaan. Uren, avonden achter internet is het gevolg. Allemaal keuzes....
Wat zijn mijn eisen? Poeh.... Lastig lastig, en ineens staat er een knalgele bestelauto in het noorden van het land te koop. Zou hem dat worden?? Ik bel een vriend en hij zegt: “Ja, we gaan kijken!!” Halsoverkop neem ik de volgende dag de trein om naar deze vriend te gaan en samen reizen we naar het hoge Noorden vanuit het verre Zuiden. Het proefrijden en bekijken van de auto gaat goed, een superkoop. Dus ik beslis na nog wat overdenkingen (Ga ik echt een bestelauto rijden?) (En echt een gele?!) (Ja, doe nu maar!) (Oké oké, ik neem hem.) Aarzelend neem ik een stapel geldbriefjes uit mijn tas. Neem ik wel de juiste beslissing gaat er rond in mijn hoofd..? Maar goed, ik weet dit van mijzelf en ik weet dat ik door moet pakken.
We rijden naar het midden van het land, aangezien mijn ouders daar wonen. Rondom Zwolle even tanken en de auto nog eens bekijken.. Eerste oeps: de zijdeur gaat niet op slot..... Gelukkig is tegenover mijn ouders een garage van hetzelfde merk, ik besluit de auto daar de volgende dag heen te brengen. Er was een klein lijstje van aandachtspunten. De ruitenwissers werken namelijk niet helemaal naar behoren. Het deurslot natuurlijk, en wat een tweede sleutel kost. Later op de dag komen ze op mijn vragen terug: “Euhmmm ja, eigenlijk zijn er wel wat meer puntjes mis.. Koppeling, schakeling, optrekken, contactslot, wielbeschermers, benzineklok ipv dieselklok, deurslot. Al met al zo’n € 2000,-.... Slik. Slik. Tranen. En nu? In paniek stuur ik een bericht naar de vriend die mee was. Hij beslist: ‘De auto gaat terug.’ De autohandel schrikt van de fouten aan de auto, ik mag hem terug brengen. Vervolgens moet er geregeld worden dat we weer terug naar het hoge Noorden moeten. Maandag kan mijn zus gelukkig meerijden. Ik besluit langer bij mijn ouders te blijven. (Dag werkuren voor Glimlach Eve.. En dat terwijl de markt steeds dichterbij komt... Waarom wil ik dit ook alweer? De moed zakt me in de schoenen, terwijl ik op zondag in een onderbroek van mijn moeder rondloop.)
Dit ‘grapje’ heeft mij onnodig geld gekost, maar daarnaast veel energie en tijd. En het zoeken naar een nieuwe auto begint weer overnieuw. Eenmaal terug in de trein naar Breda moe en verdrietig vind ik een briefje van mijn mama in mijn tas met een paar dingen erop waar ik dankbaar voor mag zijn. (Scheelt weer dat ik het zelf niet hoef op te schrijven, haha) Het briefje staat voor mij voor het feit dat ze van mij houdt. En mijn zus zegt bij het afscheid op het treinstation: “Ik hou van jou.” Het zijn vier hele kleine woorden die we eigenlijk nooit uitspreken, maar wat voelt het goed. Na een dikke knuffel loop ik ontroerd naar de trein, die mij weer naar het Zuiden brengt... Ja, dankbaar ben ik voor mijn vrienden en familie. En het is uiteindelijk maar geld wat ik ben verloren…
We zijn inmiddels alweer een week verder, en aanstaande zaterdag en zondag mag ik naar de markt bij Hub88. Ik heb er zin in. Ben benieuwd wat jullie van mijn December Leuks gaan vinden. :D
RSS-feed
