Cadeau-atelier voor ongewoon blij goed  :)   ©   
Glimlach Eve
  • Wie?
  • Wat?
  • Waar & Hoe?
  • Blablablog
  • Contact

Als je snoeit, waar ligt dan de focus?

18/11/2016

6 Reacties

 
Groei!
Een wijsheid van Loesje: Als je snoeit, moet de focus wel op groei blijven liggen. Ik heb veel 'gesnoeid', nu die groei nog. Nee, dit is eigenlijk niet waar. Persoonlijk ben ik enorm gegroeid, door het achterlaten van mijn topjob en mijn stadse huis. Nu een ware minimalist. Ik voel me prachtig (figuur-lijk gezien dan). Hmmmmm, maar een zakelijke groei is nodig. Want hoe mooi je bloemen ook zijn, als niemand ze ziet, kan je ze niet verkopen. Maar dan, hoe word je zichtbaar? (Doet me denken, misschien zal ik eens een andere datingapp dan Tinder proberen..) ;)

Loesje, RUMAG en schapen.
Vaak heb ik lol om de LOESJE spreuken. Woordgrappen die precies weergeven wat het leven is, en dan met een gezonde dosis humor. Er zijn tegenwoordig veel meer initiatieven die hiermee werken, zoals het heerlijk brutale RUMAG. Ik hou ervan. (Terwijl ik dit typ, zie ik vanuit mijn ooghoeken iets bewegen. Ik kijk naar links uit het raam en voorbij de grote tuin, tussen de bomen door, zie ik vier witte schapen achter elkaar aanrennen. Ze lijken plezier te hebben. De eerste staat plots stil - expres, ik zweer het je - waardoor de andere drie tegen elkaar aan botsen. Voor mij een moment om te lachen en te bedenken dat ik hier een enorme rijkdom heb, door enkel uit het raam te kijken. En opnieuw het besef van gebrek aan focus...Dat ook...) 

Het zijn dezelfde schapen (althans uit dezelfde kudde) als degenen die laatst hier midden in de tuin van het gazon stonden te grazen. Ze genoten zichtbaar van dit verboden terrein. En dit gevoel... dit is er ook voor mensen. Niet voor niets heeft Loesje de spreuk: Leef je leven alsof iemand het hekje heeft opengelaten. Mijn Franse buurman stond die dag aan de deur, en heeft de schapen teruggefloten. Hij liet mij met handen en voeten - ik versta hem niet - weten dat hij de eigenaar had gebeld. Er is altijd wel iemand die je terug naar de realiteit brengt, niet waar?
Al zijn die realistische mensen voor mij momenteel minimaal. Ik fladder een beetje rond hier. Ik ben een luchtype en tweelingen, voor degenen die geïnteresseerd zijn in sterren en hun beelden. Het is de moeite waard om dit van jezelf te weten. Zelfkennis noemt men dit fenomeen. (Ermee leren om te gaan is stap 2.)


Ik vraag mezelf opnieuw af: 
  • Hoe word ik nu succesvol? (vele artikelen gelezen en gedachtes over gehad)
  • Hoe ga ik de marketing aanpakken? (nog meer artikelen gelezen en nog meer gedachtes over gehad)
  • Welke berichten moet ik posten? (naar anderen gekeken - shit - wat een concurrentie)
  • Hoe kom ik aan meer bestellingen? (ik zou zeggen, ik zou vooral doorgaan - ken je deze zin nog?)
  • Wat zijn er veel initiatieven, hoe kan ik er uitspringen? (ik overwoog mijn haar blauw te verven, en in een Eva kostuum op een pipowagen met paard - ook blauw geverfd - Nederland rond te gaan rijden, een mobiel cadeau-atelier wat overal verrassingen achterlaat. Dit zou toch in de krant komen, denk je ook niet?) Ik hoor papa zeggen: "Doe nou maar normaal dan doe je gek genoeg." (Iemand een alternatief??)
  • Wat is de wereld fascinerend, hoe kan het zijn dat er zoveel ellende is? (...)
  • Wat?! Hoe kan het dat Trump de verkiezingen won? Ik zie het als voorbeeld, ik zeg niet goed of slecht. Als hij kan winnen, dan kan ik van Glimlach Eve leven. (Einde - Trump discussie, laten we het over Zwarte Piet hebben!)
  • Hoe zal de toekomst eruit zien? (een betere wereld begint - hoe lullig ook  - echt bij jezelf) (Ah ja, das waar ook.)

Altijd gebrek aan focus. 
Heb je nu een beetje beeld bij mijn gedachtegang? Ik kan mezelf ook vaak niet volgen hoor, dus het geeft niets als je totaal niet snapt waar ik over brabbel. Niet iedereen is hetzelfde. Oké, terug naar mijn zakelijke groei. 
Natuurlijk heb ik meerdere marketing plannen en ideeën opgedaan in het afgelopen jaar. Het probleem is alleen dat ik de focus mis, waardoor ik altijd allerhande andere dingen voor laat gaan. Zoals eindeloos in rondjes denken en dagdromen over dit mooie leven. Ik ben zelfs in aller ijver aan een boek begonnen. (En ik zal bekennen dat er inmiddels al enkele dagen niet meer aangewerkt is... Die hopeloze focus ook, er zijn zoveel interessante dingen dat ik gewoonweg niet kan kiezen. Weer die keuzestress, weer gebrek aan focus, en dit in combinatie met filosoferen op de meest vreemde tijden en plaatsen...) 

Oef, door het schrijven van deze blog weet ik wel wat me te doen staat. Je moet je nu even voorstellen, dat wanneer ik aan mijn verhaal als verhalenverteller (een mooi nieuw woord wat ik, via een spontane mail van een kunstenaar, ontdekt heb - kijk, daar ga ik alweer...)  begin, geen idee heb wat ik ga schrijven. Eenmaal typende kom ik er vanzelf achter. Focus is dit keer dus de boodschap die ik krijg. En ik geef hem ook gelijk door aan jou. Goed? Ga doen wat je wil doen. Het is tijd. Potver. Oh nee, dat was het vorige verhaal. Ondanks alle gebreken heb ik veel lol hier. Heb je trouwens gewichteld??

Wereldvrouwen wereldwijd. 
Ik ben lid geworden van de Facebookgroep "Wereldvrouwen", of had ik dit al eens vermeld? Maar wat leven er veel vrouwen buiten Nederland, eigenlijk in alle landen van de wereld. En opnieuw verbaas ik mij dat daadwerkelijk iedereen haar eigen verhaal heeft. Ik voel me soms een kneus die ook probeert haar verhaal te verkopen, maar dat is niet wat ik wil. Ik wil dat mensen kiezen voor de dingen die van belang zijn. Het leven kan moeilijk zijn, maar aan de andere kant zo onwijs prachtig. Als je maar durft drempels over te gaan. En als je zegt dat dit onmogelijk is, dan heb je last van apen. En die kan je terug naar de dierentuin sturen. (Of afschieten. Mag ook van mij. Tis opnieuw figuurlijk natuurlijk.) NB: Een pagina van een Wereldvrouw die de moeite waard is om te bekijken en te liken is: Schitterend Leven. In één woord WOW, hoe stoer is zij! (Mo, mijn wereldkat, heeft zelfs deze mooie fietsster geliked door over mijn toetsenbord te wandelen.)

Jezelf profileren.
Ikzelf twijfel aan hoe succesvol te worden. Als ik andere mensen zichzelf zie profileren, dan denk ik. Wow, zij doen het. Waarom lukt het hun? Wat is hun geheim? Zoals ik terug schreef aan mijn papa (Mam, niet vertellen als je dit leest, want ik moet de brief nog van een postzegel voorzien. Geen zorgen, het staat op mijn lijstje. En ooit werk ik die af.) 
"Met Glimlach Eve gaat het wel. Ik heb meer bestellingen nodig om er van te kunnen leven. Het wordt tijd dat ik reclame ga maken. Maar eigenlijk heb ik een hekel aan onzinnige reclames. Toch gaat het goed komen. Ik wil bestaan van wat mijn handen maken. Iemand stuurde mij vandaag nog: 'Ik geloof in jou en jouw concept'."
Ik heb wel Glimlach Eve met vijf sterren beoordeeld op Facebook, en dat heeft mij 2 nieuwe hele mooie recensies opgeleverd. (Sterren geven is gratis en mag altijd: geef-gratis-waardevolle-sterren-liefst-5-klik-hier.) Heb ik je ergens toe aangezet? Ah, fijn. Merci beaucoup en een kleine kus op je neus. Voel je hem? Ik ben je dankbaar, dat kan je vast voelen. :) 

Glimlach Eve Verrassingen onderweg naar Nederland.
Gisteren is mijn eerste doos vol met Glimlach Eve bestellingen via de post naar Nederland vertrokken. De hele ochtend ben ik bezig geweest om leuke foto's van de verrassingen te maken (ooit ga ik ze gebruiken) en om alles goed in te pakken. Terwijl Mo niet weg te slaan was van alle verpakkingsmaterialen, liep ik het huis rond met een dienblad vol verrassingen en mijn camera. 'Wat is nu de beste fotoplek? Ach, ik maak er gewoon een aantal op verschillende plekken' (daarbij al huiverend bij de gedachte aan mijn keuzestress welke foto nu straks de mooiste is...). 
Tijdens deze fotoronde in huis, sneuvelt er helaas een leuke man.. Maar goed, de kleine boerin pakt het goed op en eindelijk is het dan zover. (Zie foto Instagram, ik heb de foto zelfs vanochtend naar Boer zoekt vrouw gestuurd. Focus? Wat is dat?!) En eindelijk is het dan zover. Alles klaar om te versturen. Er komt nog een laatste Glimlach baby bestelling bij, die lijm ik snel met liefde in elkaar en hop. Gaan met die volle doos.

Oeps..
Oh wacht, eerst nog kleren aantrekken (had mijn pyjama nog aan). En door naar het postkantoor. Inmiddels weet ik de openingstijden en de plaats. Ik heb nog geen idee wat het zal kosten. Iedereen heeft geadviseerd om dit vooraf uit te zoeken (had ik kunnen doen). Maar ja, het zal toch moeten. Er zitten mensen vol verwachting op te wachten. Dus wat maakt het dan uit? Uhmm, vanuit een zakelijk oogpunt was het natuurlijk handig geweest. Het zal vast te doen zijn. (Leven op de gok noem ik het maar. Volgens mijn businesscoach ging niets bij mij in de juiste volgorde, en toch had hij alle vertrouwen. Er is hoop, zullen we het zo noemen? Hoop is altijd goed.)

Nog een oeps..
Ik parkeer een stuk voorbij het postkantoor, er staan behoorlijk wat auto's geparkeerd vandaag. En opgewonden spring ik mijn blauwe parkiet-auto uit. Ik heb nog een kwartier (uiteraard is het bijna sluitingstijd). Met een brede lach op mijn gezicht loop ik over de smalle stoep. Helemaal in gedachten kijk ik ineens op, en ik zie een duif een open raam binnenvliegen. Ik kijk nog eens goed. Oh, het is een leegstaand oud huis, waar de ramen ontbreken. De duif zal hier zijn intrek hebben genomen. Slim. En huh, hier is de kapper al. Waar was dan ook alweer de 'La Poste'?!
Ik kijk achterom. Ohw, ja tuurlijk, ik ben er al-lang voorbij gelopen. Ik begin hardop te lachen en met een grote grijns stap ik het postkantoor binnen. De middelbare meneer achter de balie moet ook lachen en hij zegt: "Ja, ik zag je al voorbij lopen met die doos in je handen." Of iets in die trant, want ja, ik versta nog steeds amper Frans. Toch lachen we samen even verder. Ik vul het Franse formulier in, meneer helpt. En de kosten: € 16,50 voor 2kg aan unieke Glimlach Eve verrassingen. Niet slecht. De komende dagen zal ik in spanning zitten of de doos vol cadeaus op het adres van mijn superhulp aankomt.

'Mijn' Fransman was de avond hiervoor bij mij - ja er is nog steeds contact - alhoewel minimaal - en ik gedurende de week praktisch niets hoor - maar dat is weer een volledig ander thema - hij vertelde mij dat het normaal gezien geen probleem moet zijn om al mijn dierbare creaties en unieke cadeaus naar Nederland te versturen. Gerustgesteld ging ik later met hem naar bed (of kan ik deze zin niet zo schrijven? Ik bedoelde enkel dat er toch wel wat zorgen van mij afgevallen waren toen ik ging slapen.)

​
2017 komt dichterbij.
Heb nog wel 1000 foto's liggen... maar ja, gebrek aan focus. Ik heb nog wel 500 ideeën liggen om te maken, maar ja, gebrek aan focus. Ik kan niet zeggen dat ik gebrek aan tijd heb, alhoewel de dagen werkelijk waar voorbij vliegen. Tot eind december woon ik hier in Frankrijk. Dat is nog een goede maand. En 2017 is voor mij een groot ??? (Stiekem heb ik al wel gecheckt of ik terug naar hier kan, en.... het mag!) Dus als ik in januari van de Nederlandse drukte gek word en geen nieuw land heb uitgekozen, dan...

Dan voor nu: FOCUS.
Een simpele boodschap: 'Focus'. Je zal de volgende keer lezen hoe simpel het voor mij was/is. In het boek over Hooggevoeligheid kom ik de volgende zin tegen: "Als je een hooggevoelig persoon volledig zijn gang laat gaan en niet dwingt praktisch te zijn, dan kan hij of zij gemakkelijk alle contact met de wereld verliezen. Hij of zij kan makkelijk opgaan in een zelfgecreëerde droomwereld. Met name mensen die in de kunst een roeping vinden, zullen zich hiervan bewust moeten zijn." Aarden is de oplossing. Ik zal het stampen weer op gaan pakken (zie een vorige blog). Ja, stampen en daarbij roepend: 'Ik kan het' zal helpen om focus te vinden.

​Zo, wat wordt jouw focus deze week? En hoe ga je het aanpakken?


En nu eerst die houtkachel weer eens aan de praat krijgen. Of opnieuw mijn geleerde Franse woorden herhalen. Of .. 
Kleine verzameling van mijn Franse leven nu. Glimlach Eve is onderweg. Ik ook.
Kleine verzameling van mijn Franse leven nu. Glimlach Eve is onderweg. Ik ook.
6 Reacties

Het is tijd! Pot ver.

5/11/2016

7 Reacties

 
Gaan met die banaan!
Ooit heb ik van deze tekst een Glimlach Eve verrassing gemaakt (met een gele banaan uiteraard) en op een markt verkocht aan een vrolijke jongedame, die dit Leuks helemaal geweldig vond. Vanochtend heb ik mezelf en mijn denkhoofd met deze tekst eve streng toegesproken. Als ik door wil met mijn #blijemensenmissie, dan hoppa GAAN MET DIE BANAAN. Pot ver. 

Wichtelen, jaaaaaah superleuk. :)
Vlak daarna komt er een Facebook-tag via lief vriendinnetje over Wichtelen binnen. Ik lees het verhaal over wat Wichtelen precies is en plop; het is gebeurd. Ik ben terug, ik heb 'the creëer-flow' weer te pakken, want wat is er nu leuker dan iemand met iets kleins te verrassen? Zomaar een vrolijk item, wat iemand eve doet glimlachen. Zomaar iets grappigs vinden in je jaszak, je handtas, op je vensterbank of bij je theepot. Wie zou hier nu niet van opkijken? Ja hoor, ik geloof helemaal dat wij - ja, wij allemaal - hier mensen echt blij mee kunnen maken. Al is het maar kort. Een glimlach is en blijft een geluksmomentje. Nooit geweten dat de gedachte achter Glimlach Eve als heuse traditie bestaat, en wel rondom 11 november met Sint-Maarten in Scandinavië (lees hier over: Wichtelen).
In de afgelopen dagen ging er weer van alles rond in mijn filosofische hoofd, en nee, dan maken mijn handen niets. Maar als ik wil kunnen bestaan van wat mijn handen maken, dan komt het zo niet goed natuurlijk.. Het is tijd voor een mooi vervolg van mijn blijemensenmissie. Tevens voor mijn levensverhaal in blogvorm trouwens, anders heb ik op mijn 80ste niets om terug te lezen. Een ding is zeker, de zin "Had ik maar.." heb ik als ik grijs ben niet, want de beslissing om huis en haard op te zeggen voelt super. Elke dag opnieuw. Om jullie bij te praten ga ik eve terug in de tijd:



Zondag 16 oktober 2016, Montfaucon, Lot, Midi-Pyreneeën, Frankrijk

Een bijzondere ontmoeting met een Don Juan...
Zo loop je eenzaam verdwaald over een brocante markt en zo praat je met een charmante oude man over zijn leven en zijn bedpartners. Hij vond drie vrouwen in zijn bed de MAX. Wat een middag! Sorry, maar dit gesprek zag ook ik niet aankomen. Ik zal het toelichten, maar wil je niets erotisch getint lezen, dan vergeet de rode oortjes zin die ik net geschreven heb. 
De grijze meneer, waarmee ik sprak, is van mijn lengte (1.72 cm) en schrijver, en verkocht zijn eigen boeken op de hoofdzakelijk-rommel-markt. We raakten in gesprek doordat een slanke Border Collie heel doelgericht een klein stokje pal op mijn schoen liet vallen en vlak voor mij bleef staan. Half door zijn voorpoten gezakt, en met zijn smekende blik strak op mij gericht, zo van: 'Gooi, gooi, gooi, toe gooi!' maakte de hond precies duidelijk wat hij van mij verwachtte. Honden.. Ik mis hun trouwe ogen soms in mijn leven. 

De man zei iets Frans over de zwart-witte hond, wat ik natuurlijk niet verstond, en na mijn standaardzin: "Je ne parle pas Francais." sprak hij in het Engels verder. Hij bleek Amerikaans te zijn. En omdat schrijven momenteel een liefde van mij is, besloot ik hem wat vragen te stellen. De vrolijk ogende man schreef zijn biografie op aandringen van vrienden, omdat hij vele oorlogen heeft meegemaakt; Palestina, Korea, Beiroet (en nog, maar ben ik helaas vergeten).
Een in Frankrijk wonende Amerikaan, vroeger piloot van The Airforce, die inmiddels vele, vele jaren hier woont en op dit moment nog altijd succes bij de vrouwen heeft. Deze charmeur met een zeer interessant en heftig levensverhaal, is maar liefst 80 jaar en heeft prachtig blauwe ogen. En ik tel op mijn gezicht meer rimpels dan bij hem. Het geheim zo vertelde hij: Goji bessen en Ginseng. "Take them every day. It will keep you beautiful." Al meer dan 30 jaar neemt hij deze elke dag. En geloof mij, hij zag er zeer energiek uit. 
Fantastisch wat een levensgenieter. Ik zou een hoofdstuk vol kunnen schrijven over het gesprek wat ik met hem had. Op de vraag: "Do you have children?" Krijg ik van hem terug: "I don't know. Maybe." Lachend neem ik afscheid, waarbij hij snel zijn telefoonnummer op een boekenlegger schrijft en mij deze meegeeft. Eens een Don Juan, altijd een Don Juan... 


Woensdag 26 oktober 2016, Toulouse, Vliegveld, in Frankrijk uiteraard.

Mooie momenten en gezellige gesprekken. 
Ik ben inmiddels aanbeland in Toulouse. Twee bezoeken liggen achter mij; de gezellige broer van mijn schoonzus had de primeur en ik heb net een bevriende en lieve coach gedag gezegd in de vertrekhal. Zo meteen zal ik een dierbare blonde vriendin mee terug nemen naar mijn plekje hier in Zuid-Frankrijk. Even anderhalf uur een tussenstop en wachten bij de arrivées (aankomsthal). Dus begin ik via telefoonnotities aan mijn blog. Door mijn hoofd spoken diverse onderwerpen en ik kan niet goed kiezen waar te beginnen. Keuzes, ik ga er nooit goed in worden. Bereid je voor op vele losse onderwerpen, welke allemaal betrekking hebben op (het) leven.

                ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Er zijn zoveel mooie gesprekken en momenten geweest. Ontelbaar.. En onbeschrijfbaar bijna. 
Misschien zal ik gewoon een eindconclusie beschrijven: Wat je ook doet, doe het met heel je hart.

En: een lange relatie werkt als je betrokken bent en blijft.
Zo werd mij verteld, en een ander vertelde mij over het belang van blijven communiceren. Wat eigenlijk telt als betrokken zijn. En iemand had het over binnen een relatie wel het gevoel van vrij-zijn behouden. De ander niet gaan betuttelen of bekritiseren. Samen een aanvulling zijn voor elkaar. Dus kom ik terug op 'betrokken zijn'. (Heb jij leuke aanvullingen, dan verneem ik dit graag. Ik ben wijsheid aan het verzamelen voor als ik ooit terug in een relatie terecht kom. Een goede voorbereiding is het halve werk toch? :D )


Wat zijn het allemaal wijze woorden. En wat gaat het toch vaak fout. Samen met Esther (ruimtecreatiecoach - ready 4 living) bespreek ik elke dag wel even wat ons bezig houdt en hoe we de wereld bekijken. Grappig hoeveel overeenkomsten we hebben. Met de familie via de koude kant (bah, wat vind ik dit een nare omschrijving, zeker gezien de warme diepzinnige en vaak grappige gesprekken die we hebben gevoerd) heb ik veel gelachen en urenlang aan tafel zitten kletsen. Onder het genot van een wijntje, kaasjes en stokbrood ontstonden fijne gedachten en kwamen veel herinneringen boven. En het mooie is dat deze momenten weer mooie herinneringen zijn gaan vormen.

Over in de dag zitten. Het leven laten gebeuren. Niets moet, alles mag.
Een simpele zin, maar wat is het moeilijk het leven in balans te houden.


Eve dagdromen tussendoor.
Velen schreven mij dat ik wel errug summier was over mijn date met de leuke Fransman... Haha, en ook vragen over vlinders. Het enige wat ik extra kan vertellen is dat hij zondagavond - tussen de visites door - opnieuw bij mij langs is geweest. Tuurlijk zou ik meer kunnen blootgeven over deze ontmoetingen, maar ja, mijn mama leest mee. ;)
We hebben veel gelachen en ergens kan ik zijn gezelschap enorm waarderen. De tijd zal het leren.
Gedurende de week hoor ik bijna niets van hem en 'daten' doe ik even met mijn bezoek. Komende maandag gaat mijn voorlopig laatste bezoek naar huis. Terug naar de rust en het opnieuw doorgaan met een goed dagritme vinden. Ik zou hier zeker weten prima kunnen blijven wonen. Helemaal geen straf. En toch kriebelt er ergens iets.. Spanje? Italië? Portugal? Tis allemaal mooi......... 


Brief van papa. 
Had ik al verteld dat ik een brief van mijn vader heb ontvangen? Een echte ouderwets handgeschreven letter van mijn paps. Dit is van mijn leven - nu 36 jaren - niet gebeurd. En ook niet digitaal want er bevinden zich geen computer of aanverwanten  in het huis van mijn ouders. Eerst lees ik de brief met een grote glimlach, vervolgens nog eens dit keer met tranen in mijn ogen. En het proces herhaalt zich de dag na aankomst. Hij schrijft advies over verwonder je om jou heen van al het moois in de natuur en de Schepping. 'Ja papa, ik doe niet anders.' hoor ik mijn gedachten zeggen.
Tijdens een wandeling in de blauwe buitenlucht, dezelfde hemel als in Nederland, neem ik een pauze. Ik ga langs het pad zitten en lees de brief nogmaals, een vanille sigaartje erbij (oeps, begin ik als verslaafde over te komen?!)  en vol geluk kijk ik om mij heen. In de berm staan knalgele bloemen, en ik pluk er een paar voor in huis. Elke keer als ik ze zie denk ik opnieuw aan de brief en hoe dankbaar ik ben voor mijn leven nu. De toekomst weet ik nog altijd niet, maar een ding is zeker: ik vertrouw echt dat het goed komt. En zoals papa schreef: 'Wie zoekt zal vinden.'


Er komen bestellingen voor Glimlach Eve binnen via de website en ik verneem dat De Phoenix in Hank bijna uitverkocht is! Tijd voor nieuwe. Alleen koopt mijn visite de gemaakte voorraad op. Hihi, bijmaken dus. En de bestelde Glimlach Eve verrassingen mogen met Esther in de koffer mee. Terwijl ik dit nu typ zijn ze dus hoog in de lucht, op weg naar hun eindbestemming. 

Er waren moeilijke momenten.
Bijvoorbeeld toen ik hoorde dat mijn trouwste hondje ooit is ingeslapen.. Ze is 15 jaar geworden, wat een prachtleeftijd. Er kwamen herinneringen naar boven wat bijna uit een vorige leven leek. Bovendien is de ex-vriend, waarvan ik ooit dacht dat hij DE WARE was, getrouwd. Ik heb er geen moeite meer mee dat hij niet de ware bleek te zijn (nb: tijd heelt wonden echt). Alleen  werd ik toch geconfronteerd met herinneringen. En als ik dan bedenk wat ik nu met mijn leven wil...... Dan komt er een knoopje in mijn maag. Gelukkig is de hersteltijd, na zo'n toch wel rotgevoel, steeds korter. Door met mijn Franse leventje nu. Toen was toen, nu is nu en later komt later.
En moeilijke momenten, die horen nu eenmaal bij het leven. 


Saint Cirq Lapopie, sprookjesachtig..
Ik liep door het mooiste plekje (volgens digitale wereld) van Frankrijk, samen met bezoek, en we stapten een atelier binnen. Van een echte kunstenaar. Beelden van hout, schilderijen in allerlei formaten en vele tekeningen, van alles was er wat. En dan in zo'n Hans en Grietje-huisje. Mijn hart slaat over. Een droom zoals meerdere mensen met mij hebben, zo denkt mijn bezoek. Maar ik wil het echt! In welke vorm en waar, geen idee. Voorlopig wil ik 'mobiel' blijven. Ik kan dus verklappen dat ik in 2017 geen vaste verblijfplaats wil. Maar niemand weet hoe een balletje rolt. 


Eve terug in de Prehistorie.
Pech Merle bezoeken we ook, voordat we naar het stadje gingen trouwens, het is een zonnige dag met strakblauwe lucht. En de grotten zijn van 29000 jaar geleden (als ik het goed onthouden heb) en daar rond lopend...... 'Wat zouden mensen hier beleefd hebben? Wie heeft het ooit getekend en waarom?? Wat was zijn of haar leven?' Ik denk dat het een vrouw is geweest. Dat is echter nergens op gebaseerd. Elke lijn heeft een hele betekenis gekregen van de zogenaamde geleerden van deze tijd. Maar wie zegt dat dit klopt? De grotten maken grote indruk.
Ik werd er door gefascineerd. Mega, mega lang, lang geleden waren hier mensen...

Hetzelfde terug in de tijd gevoel krijg ik als ik te paard zit. Wederom had ik de gelukzalige kans om een buitenrit te paard te maken. Opnieuw op een Fries, dit keer op de zwarte parel genaamd 'Margje'. Margje was top, en de rit was prachtig en bijzonder. De omgeving; ze kost niets, en ze is zo bijzonder. Dat wil zeggen als je van bomen, herfst, bospaden vol stenen en laaghangende takken houdt. Esther reed achter mij en de gids, een toffe Nederlandse man, voorop (zie een typemachine-blog van maart 2016). Het koffiedrinken - net na mijn laatste blog - was een gezellig weerzien en het lijkt erop dat ik daadwerkelijk kennissen begin te krijgen hier. 

En voor het eerst speel ik het typisch Franse jeu de boules, en ik hoor dat het in Frankrijk 'petanque' wordt genoemd. Achter 'mijn' huis ligt een gloednieuwe speelbaan. We spelen notabene met de ballen van het bezoek. Haha, serieus. Deze lagen nog bij hem in de auto en ik had ze hier in huis niet gevonden. Leuk spel, nog leuker met een wijntje, en na afloop i
n de avondzon maakt een sigaartje de avond compleet (en nee, ik ben niet verslaafd).

                   ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mijn vriendinnetje kan nu elk moment door de Franse schuifdeuren stappen, dus straks of ooit vervolg ik mijn verhaal. 

Bijzonder hier in de aankomsthal is wel het gevoel wat ik krijg van de drie rondrennende kinderen die onbezorgd en luidlachend tikkertje aan het spelen zijn en daarnaast de vier rondkijkende, stilzwijgende soldaten met volle uitrusting die heen en weer patrouilleren. Het zorgt dat ik een keer moet slikken. De wereld waarin we leven is onbegrijpelijk... 



(Bovenstaande tekst van 26 oktober is daadwerkelijk op het vliegveld geschreven, en nu pas heb ik het een soort van verder uitgewerkt. Geen chronologische volgorde, geen kader, gewoon wat toen opkwam. Het is inmiddels alweer 5 november. De rust hier in huis is teruggekeerd. Ik zou plechtig willen beloven dat ik een volgend blogverhaal sneller zal laten verschijnen. Maar ja, niemand weet hoe het leven verloopt. Ik wens jullie in ieder geval mooie momenten en gezellige gesprekken toe. Oh ja, het is bijna 11 november, vergeet niet te Wichtelen. Het is tijd om iemand te laten glimlachen. Minimaal 1 persoon 1 keer. Lol. X.)
Wie zoekt zal vinden. Dagdromen. Sigaartje met überleuke asbak. Margje. Brief van papa. (Er zijn nog zoveel meer leuke foto's... maar ja.. keuzes, keuzes..)
Wie zoekt zal vinden. Dagdromen. Sigaartje met überleuke asbak. Margje. Brief van papa. (Er zijn nog zoveel meer leuke foto's... maar ja.. keuzes, keuzes..)
7 Reacties
    Foto

      Hey jij daar, wil je blogvolger worden?

    VOLG BLOG ❣


    ​Over mij

    Je suis Evelinda:
    Nadat ik huis en haard had achtergelaten, pendelde ik tussen ons kikkerlandje en Zuid-Frankrijk. Onderweg kwam ik van alles tegen, onder andere een leuke Fransman!

    'Every road will
    ​bring me something'

    Het plan ontstond: samen met een zelfgeknutselde camper door Europa, NU, want morgen kan alles anders zijn!
    En dat bleek ook zo te zijn, na het voelen van een bobbel in mijn borst...

    Het laatste verhalennieuws over natuurlijk genezen
    en het onmogelijke mogelijk maken via crowdfunding
    vind je in deze blablablog.


    Onze crowdFUNding is
    voor ecocamp YourTree
    - leefstijl kamperen.
    Kom natuurlijk
    logeren na doneren!

    €28.015 te gaan
    wat ik momenteel met Bitcoins aan het verzamelen ben
    UPDATE: 26-10-2020


    ​​Alle linkjes die ik plaats zijn informatief bedoeld. Er wordt met deze blog geen geld verdiend. :) Wel verdien ik passief online geld,
    ​wil jij ook in mijn team? 
    SCHRIJF EVE!


    Rode draden:

    Alles
    Geluksmomenten
    Glimlachvorderingen
    La Douce France
    Levensdilemma's
    Wonen Op Wielen


    Mijn leven in:

    Oktober 2020
    Maart 2020
    Juli 2019
    Januari 2019
    November 2018
    September 2018
    Juni 2018
    April 2018
    Februari 2018
    December 2017
    Oktober 2017
    September 2017
    Juli 2017
    Juni 2017
    Januari 2017
    December 2016
    November 2016
    Oktober 2016
    September 2016
    Augustus 2016
    Juli 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    November 2015
    Oktober 2015
    September 2015
    Augustus 2015
    Juli 2015
    Juni 2015

    RSS-feed

    ************************​
    ​​Bijbehorende plaatjes
    vind je op Instagram.
    En jouw reactie
    krijgt van mij altijd
    een luchtkus!

    *************************​
    Pracht-omslag-foto is verzorgd door Sophie, 
    ​SophieJolinkFotografie.
    Quote & model, c'est moi: GLIMLACH EVE
    Foto
Aangestuurd door Maak uw eigen unieke website met aanpasbare sjablonen.