Ik weet het inmiddels. En eigenlijk weten wij het allemaal, alleen staan we er lang niet altijd bij stil. Dat is niet erg. Je kan nu eenmaal niet overal aan denken en niet overal steeds bij stil staan. (Al probeer ik dit wel, ik blijf een hopeloze perfectionist, en mega slecht in prioriteiten.. Tot zover gelijk de terugblik op de focus van mijn vorige verhaal..)

Fouten - blijven - maken is menselijk. Dit is een hele geruststelling, vind je ook niet? Maar we zullen terug naar morgen gaan. Kan dat? Terug naar morgen? Vanuit het nu wel denk ik, en alles kan. Ik wilde enkel teruggaan naar dat wat ik jou wilde vertellen over de dag na vandaag. Mijn wijze levensles voor deze laatste maand van 2016, haha. (Oh wacht, ik mocht ‘haha’ niet meer gebruiken. Jij als lezer moet zelf bepalen of het grappig is. Sorry. Mijn schrijfles van dit jaar..)
 
“Can I have a moment?” (“Natuurlijk mag dat, Adele.” Ze klinkt op de achtergrond. Verder in the background heb ik voor de eerste keer in mijn leven een broodmachine aan het werk gezet, mijn hartje klopt vol verwachting voor een vers gebakken brood. Tis maar waar je blij van wordt. Ondertussen zal ik mijzelf vermaken met schrijven.) :)

 
Maar dit is wat je wil weten:
‘Morgen kan alles anders zijn.’ Ik weet niet wanneer ik deze zin voor het eerst voor mijzelf opschreef. Maar ik weet wel zeker dat het nog niet volledig binnen kwam. Zoals met heel veel quotes en zinnen. Met deze mooie spreuken heb ik een soort haat/liefde verhouding, mogelijk was je dit opgevallen met mijn ‘Kerst.De ballen.De boom in’ foto laatst op Facebook. Het verschilt per dag of ik ze wel of niet kan waarderen. En dit zegt waarschijnlijk iets over mij en de flow waarin ik zit.
 
In de periode van mijn burn-out (eind 2014-tot?) heb ik veel gepiekerd. Heel veel. En door drastische beslissingen ben ik weer boven water. Ik geniet van elke dag. Van elk uur. Tuurlijk zijn er momenten waarop mijn hoofd en gedachten met mij aan de haal gaan, op een ongelukkige manier. Maar deze momenten zijn kort. Ik heb zoveel minder geld, maar ik voel me zoveel rijker. Dat gevoel is onbetaalbaar en bijna onbegrijpelijk.
 

Gelukkig zijn kan niet 24/7
Het leven kan nooit altijd één grote gelukkige periode zijn. Zeker niet. Zoals ik vaker heb genoemd in mijn verhalen, ieder huisje heeft zijn kruisje. Alleen hoe ga je ermee om? Wat waardeer je in je leven? Wat laat jouw hart van vreugde een slag overslaan? Als je dat weet, dan doe dit vaker en vaker. Maar hartkloppingen gebeuren pas als je in beweging bent. Voel je een dipje? Dan is dit niet erg. Gooi je voeten op de bank en zet een pot thee. Of beter andersom. Eerst de thee zetten, dan de voetjes van de vloer. Je kan niets anders doen als door de sombere bui heen gaan. Uiteindelijk houdt het een keer op met regenen. Hoelang de bui ook lijkt te duren. 

Ik heb het maandenlang zien regenen, met tussendoor kleine zonnestralen die ik af en toe een beetje voelde. Dus ik ben van mening dat ik deze wijsheid mag vertellen. Besef tijdens deze donkere dagen: “Morgen kan alles anders zijn.” Slechter, of beter. Dat weet niemand. Er zal een dag komen dat deze zin ook daadwerkelijk bij jou zal landen. En zit jij in een gelukkige periode van je leven? Ook dan kan morgen alles anders zijn, des te dankbaarder ben je met jouw mooie leven van vandaag!

 
Driving home for Christmas!
Ik heb vanaf vandaag nog 2 weken voor ik weer naar Nederland vertrek. Deze stille periode in Frankrijk heeft me veel goed gedaan. Ik ben blij. Ik heb zin in het leven. Mijn beslissingen hebben er voor gezorgd dat ik veel vertrouwen heb in mijn uren hier op de wereldbol. En bij deze stappen (ook letterlijk gezien) zit er in mijn achterhoofd dat het morgen anders kan zijn. Dat maakt de wereld om mij heen anders, dat doet de bomen om mij heen bijna lichtgeven. Het geeft de sterren, dit huis, mijn ochtendkoffie en mijn eten extra glans. En morgen kan tevens over 5 minuten zijn. 

We hoeven niet allemaal succesvol in de Linda terecht te komen met wat we doen, of waar we voor staan. Als het klopt voor jou en je omgeving dan ben je een heel eind. De rest komt wel. Of niet. Het maakt niet uit. Eureka! Hahaha, eindelijk. (Shit toch weer de haha..)
 
 
Maak mooie momenten
De dag gaat voorbij, de week, de maand, en zelfs het jaar! Bijna gaan we wéér naar oud en nieuw. Whoop, tijd voor champagne. (NB: er zijn veel meer momenten die bubbels verdienen!) In plaats te denken aan waar je heen gaat met kerst of op oudejaarsavond en welke verwachtingen anderen hebben. Denk eraan met wie wil je het liefst zijn? Met wie wil jij jouw mooie momenten opbouwen voor later als je oud en grijs bent? Ik vind het lastig, er zijn zoveel dierbare mensen.
 
Maar ik heb een oplossing, je hoeft niet enkel op de jaarwisseling te kiezen met wie en waar je tijd door brengt. Nee, het jaar heeft niet voor niets 364 dagen! Waarom alleen feestdagen met de feestdagen? Gek toch? Die verplichte gezelligheid, jak. Dus doe wat je hart jou ingeeft, en stoot je mensen voor het hoofd? Dan zegt dit iets over hen. Durf voor jezelf te kiezen, het kan zonder egoïstisch te zijn. Poeh, wat een wijsheid komt er dit keer uit mijn vingers.


Single op 31 december…
En ben je net als ik vrijgezel? Baal je ervan dat je weer eens om 24u niemand hebt om een dikke kus te geven voor jouw toekomst samen? Beloof je me dan bij deze dit: Knijp keihard in je eigen hand op het magische moment en zeg in jezelf: “Morgen kan alles anders zijn.” (NB: verzuurde, verbitterde, vastzittende vrijgezellen zijn niet vrij gezellig.. Je bent leuk als je lacht! :P)
 
Als jij uiteindelijk na jaren deze planeet verlaat, zijn het de momenten die met jou meegaan. Dat en die alleen. Waarom vergeten we dit toch steeds? Zorg er voor dat jouw herinneringen sterfbedwaardig zijn. Is er gedoe in de familie? Is er gedoe op je werk? Probeer er boven te staan. In jouw hoofd kan je nagaan wat belangrijker is dan de boze of twijfelende woorden die in je opkomen. Of denk enkel aan de 5 woorden van deze blog:
 

Morgen kan alles anders zijn
Mij helpt het in ieder geval. En ik weet dat het jou ook kan helpen, om zaken realistischer te zien, om dankbaarheid te voelen en om door te gaan met dingen die er écht te doen. Besef hoe kostbaar jouw minuten in dit leven zijn. Kijk naar de hoeveelheid coaches er tegenwoordig zijn, ze vertellen allen deze boodschap. Ik wil je niet coachen, dit zal jij voor jouzelf moeten doen. Maar misschien zet het je aan het denken. Wellicht word je in beslag genomen door zorgen, om geld, om je gezin, om het single zijn, om je werkzaamheden, om je familie, of om een ziekte.
 
Het is niet erg als je gedachten hierheen gaan, of daarbij stilstaan. Maar doe wat je kan om kostbare momenten mee te maken. Deze zijn echt onbetaalbaar. Van een paar vrienden weet ik dat zij ernstig zieke familieleden hebben. Elke keer als er een contactmoment is dan voel ik onder andere dankbaarheid voor mijn leven NU. Niet morgen.
 
 
Verstand op nul zetten
Iemand vroeg mij koffie te drinken, om wat vragen te kunnen stellen over hoe ik het heb gedaan. Huis en haard opzeggen en vertrekken naar een ander land. In gedachten begon ik gelijk met een heel verhaal, en dat is makkelijk voor een verbeeldende denker zoals ik. Maar wat ik uiteindelijk antw…
 
__interruptie___ ineens was het licht hier uit. Ik blij dat ik een paar kaarsjes aan had voor de gezelligheid… Nu blijken ze verdraaid handig. Wat gebeurde er?
De stoppen zijn doorgeslagen. En wel door de.. broodmachine.. Zie je wel, alles kan binnen 5 minuten anders zijn. Mijn perfecte deegje was na het rusten en rijzen toe aan het bakproces. Maar helaas, iets ging mis in de stroomgeleiding. Ik heb andere groepen en stopcontacten geprobeerd, steeds bleef ik in kaarslicht achter. Toen kwam ineens het heldere idee om het thuisfront te bellen. Mijn vader is niet voor niets al bijna 80 jaar bakker. Ik leg de situatie uit, hij moet lachen. En geeft advies om mijn deegje in de keukenoven te zetten. Daarnaast krijg ik de opmerking, “Tja, je bent niet zomaar ineens een goede bakker… Succes!” De broodvorm gaat voor 40min de inmiddels voorverwarmde oven in.. Ben benieuwd! Terug naar mijn verhaal___
 
Mijn antwoord luidde: “Voornamelijk was het verstand op nul zetten”. (Dat is pas moeilijk voor een perfectionistische denker.. dus daar zit precies de uitdaging.) Moeilijke dingen brengen veel. Nog zo’n cliché…
 
 
Mijn happy moments:
-Op een donkere koude avond besloot ik voor het eerst sinds dagen in de brievenbus buiten aan het weggetje te kijken. Met mijn zaklamp ging ik op pad. De oprit af. Door een blik naar boven te werpen, zag ik mega veel sterren. De hemel is mooi als je er oog voor hebt. Ik opende de klep van de houten box en zag maar liefst 3 enveloppen! Zo mega leuk! Het geeft steun te weten dat anderen aan je denken en dit tonen. Je hebt jezelf nodig in dit leven. Maar toch ook anderen.
 
-Opnieuw heb ik een paar nachten doorgebracht bij het duurzame woonproject. Hoe dierbaar is het om nieuwe warme mensen te leren kennen, die ook meerdere stappen hebben genomen om te kiezen voor hun droom. Tijdens het plukken van heerlijke oranje vruchten uit hun prachtige kakiboom in de enorme tuin stond ik dankbaar te zijn (en te smikkelen). Op de terugweg bezocht ik tevens mijn coach, die mijn rustpunt was toen ik middenin de burn-out zat. Ze bleek dichtbij te wonen. Opnieuw een happy moment!
 
-Moederziel alleen stapte ik binnen bij een soepwedstrijd. Het over de drempel gaan was toch weer kort moed verzamelen. Ik ken er immers niemand. Hoe werkt een soepwedstijd eigenlijk? Ik had geen idee. Ok, ademhalen. (Als het niet leuk is, dan kan ik gewoon weer vertrekken…) En wat gebeurde er? Het was super! De soepen waren heerlijk, tussendoor mocht je jouw soepmokje omspoelen met rode wijn en brood. Totaal waren er 8 deelnemers, ik zat behoorlijk vol na het proeven. En dat voor 3 euro. Terwijl ik van mijn derde soepje zat te snoepen, sprak een man (van gelijke leeftijd) mij in het Engels aan. Het werd een heel leuk gesprek, eerst over soep, toen over het leven in Frankrijk en vervolgens over het verlaten van je huis en al je spullen.
 
Na een tijdje kwam ook zijn vrouw bij ons staan en hun oudste dochter was de jongste deelneemster van de leuke middag vol soep. Toen ik een paar vragen ging stellen kwam ik achter hun bijzondere verhaal. (Ook jij kan dit lezen, op de volgende site: offthegrid-link.) Het mooie Engelse gezin met totaal 4 kids reist namelijk al ruim 2 jaar de wereld rond. Super inspirerend om te zien hoe zij dit voor elkaar krijgen. We drinken een wijntje na afloop van de wedstrijd en delen mailadressen uit, en inmiddels zijn we 2 weken verder.
 
Gisteren heb ik in hun gezelschap geluncht in het historische en sfeervolle stadje Sarlat. Dat zijn de voordelen van eigen werk hebben. Je kan het zelf indelen. Plan je eigen dagindeling. Ook een voordeel van single zijn overigens. En de mensen die op je levenspad verschijnen zie je niet aankomen. Die zijn er gewoonweg ineens. Aan de andere kant, niet ineens. Ik moest wel die drempel over om alleen te gaan soepproeven. Het had in de soep kunnen lopen. En dan? Ja, dan had ik iets anders ervaren dan wat er nu gebeurde. Hoe vaker je dit soort dingen doet, hoe makkelijker het wordt. Je kan gewoon ergens beginnen. Kom op. Je durft het wel. Als ik het durf, dan jij helemaal!
Ik weet het zéker. (Weet je dit motto nog: Fuck it, je overleeft het toch niet?! Nou dan.)


Make it a December to remember
In december 2015 heb ik een stuk geschreven en lezers aangespoord om een stukje over het jaar te schrijven. Nu is het alwéér december, en het is tijd om je geschreven tekst terug te lezen (ik zou je hieraan helpen herinneren). Wat heeft het jaar gebracht? Toen ik in 2014 geen kansen zag, was ik enkel verdrietig. Ik zag het niet. Ik wist niet wat te doen met mijn tijd in dit leven. Wat een verschil met nu.

Als ik december 2015 terug lees, dan moet ik bij mezelf lachen. Ik had geen idee dat ik uiteindelijk totaal 5 van de 12 maanden in Frankrijk zou wonen. Geen idee dat ik mijn huis in Nederland zou opzeggen, en dat ik praktisch volledig zou ontspullen. Maar wat voelt het goed. Wat ben ik blij dat ik ondanks dat ik het niet durfde, toch gedaan heb. En voor 2017? Ik ga nog altijd voor groei van Glimlach Eve. In welke vorm en vanuit welke plek op aarde dan ook. Want het is supertof om te kunnen zeggen: “Ik maak mensen blij.” Of zoals mijn nieuwe Engelse vrienden zeiden: “Wow, you make people smile.” Tegen hun heb ik Glimlach Eve uitgelegd als zijnde: “Smile a While”. Zou dit de eerste stap richting een internationaal bedrijf zijn? Ik kan niet wachten op wat er gaat komen!!
 

Gooi goede voornemens gelijk in de prullenbak
Goede voornemens houdt bijna niemand vol. Ik heb ze overboord gegooid, zonde van je energie. Morgen kan immers alles anders zijn. Doe de dingen waar je een spontaan vreugdedans door zou willen doen (maar wat je niet doet, omdat we dit volledig verleerd zijn. Deed ik het laatst, hing Mo in mijn kuit. Zelfs de kat is niet gewend aan extreme uitingen van blijdschap..)

Mijn focus in 2017
Dus geen voornemens, maar voorwaarden van mijn leven komend jaar:

1. Geen vast huis (geen idee waar ik wil en ga wonen, maar 12 maanden zijn zo voorbij)
2. Ongewoon blij goed via Glimlach Eve verspreiden in de wereld (jaaaaah, blijft leuk! Blij maakt blij.)
3. Schrijven in mijn blog en boek (je kan alvast intekenen, ik heb mezelf toestemming gegeven een nieuw lijstje aan te maken, laat het me weten als jij jouw mooie naam op deze bijzondere lijst wil hebben: Ja.ik.maak.van.jou.een.schrijfster.zet.mijn.naam.op.jouw.leuke.lijst-KLIKHIER)

• PS: en het vinden van een leuke man (ok, men zegt dat je dit soort dingen moet loslaten, en aan de andere kant zegt men dat je het de wereld moet laten weten, dus ja.. Ik ga niet zoeken, wel vinden. Misschien zelfs morgen.)

​

Vermaak, verliefd, gevlogen
Door mijn Franse avontuur ben ik achter de volgende conclusie gekomen, meestal gaat het zo: Verliefd, verloofd, getrouwd. Bij mij is het: Vermaak, verliefd, gevlogen. :) Ik ben ervan overtuigd dat er voor iedereen iemand is, als je het maar aandurft. Ik zal het vast met iemand een keer aandurven. Tot die tijd vermaak ik me zeker. (Tussen de regels door hebben jullie vast in de gaten hoe het met mijn Franse monteur is afgelopen.)


Tussen kunst, kitsch en kerst
Alle pittorekse dorpjes hier worden uitbundig versierd met allerhande en vaak kitscherige kerstdecoratie. Gisteravond moest ik keihard lachen, omdat ik normaal gezien hier het huis van de buren niet zie, en nu uit het raam allerlei gekleurde en fel knipperende lichtjes zag. Het meer dan 200 jaar oude huis ziet eruit als in een Amerikaanse kerstfilm. Het zijn schatten van mensen, de buren, laatst stonden ze voor de deur met een doosje eitjes van hun kippen. Opnieuw voor mij een lief momentje.

De kerstsfeer, die hier een beetje opborrelt links en rechts, doet mij uitkijken naar mijn terugreis. Ergens ben ik al met 1 been terug, en ergens bundelt er nog een been hier rond, in alle vrijheid. (Altijd maar die verdraaide innerlijke tweestrijd..) Maar goed, ik heb gezegd wat ik wilde zeggen. Tijd om het te laten rusten, morgen weer een dag. Nu eerst eens mijn brood gaan proeven, met een flink stuk kaas. Jammie!
(En zoals papa zei, je bent niet zomaar ineens een goede bakker, je bent nooit zomaar ineens daar waar je wil zijn. Oefening baart kunst. Ok, nu stop ik echt. Je zal het zelf moeten beleven. Ik ga in 2017 gewoon door met oefenen, en ik beloof jullie op de hoogte te houden.)
  
Voor jullie: VIVE LA VIE !
Voor nu en morgen ... ..... ...... ....



Mijn focusverhaal had maar liefst 92 likes! Dat geeft een onwijs tof gevoel, ik denk dat focus voor veel mensen een probleem is. Ik krijg de laatste tijd veel verzoeken om te gaan koffie drinken, misschien volgt er in de toekomst wel een drink-koffie-en-vertel-boekpresentatie. Je bent bij deze alvast uitgenodigd. ;)  Mijn hemel, ik blijf maar schrijven hè? 

Dinsdag 4.10.2016, Caniac-du-Causse, Lot, Zuid-Frankrijk

Tijd voor het vervolg van mijn leven, hier in het Zuiden van Frankrijk. De 2de week zit erop, en opnieuw weet ik alweer meer dan 15 onderwerpen om over te schrijven, haha. Over een (jonge) vrouw hier alleen met haar (oude) kat en haar (dertigers) leven. Soms vraag ik me af waarom ik schrijf, en waarom ik er steeds meer over droom om schrijfster te worden.. Iemand gaf mij laatst de tip om mijn blog naar meerdere uitgevers te sturen. En dat was naast een tip, ook een groot compliment. (En het voert verder de druk niet op om opnieuw letters op een leuke manier samen te stellen voor een nieuw weekverslag...) Haha, nee hoor. Elke keer kruip ik achter mijn laptop, en als mijn vingers eenmaal te toetsen raken zijn ze niet meer te stoppen. Daarnaast gaat mijn brein met mij op de loop en bliksemsnel wisselen verschillende herinneringen en dagen zich af. Ik zie van alles opnieuw voorbij komen, en ik tracht voor jullie er een samenhangend geheel van te maken. Genoeg achtergrond. Door met het echte leven!

Het echte leven. Want dat is wat dit is. Voor mij. Nu. 
​Nee, wacht ik moet eerst mijn wasje nog even ophangen en boodschappen doen. Ik durf erom te wedden dat ik vast nog een nieuw onderwerp heb, als ik straks terug ben om verder te typen. (Nu 15:57u en wat rent daar nu ineens naar binnen?! Haha, een hagedisje van ongeveer 15cm groot. Zijn die schadelijk voor in huis?)


Oeps en toen was het ineens woensdag 5.10.2016, 15:36u.
Pas op, groot gespuis!
Van alles gedaan, maar niet meer zitten typen. Maar nu, nu komt het. In de afgelopen week ben ik meerdere keren verrast met een groot, soms eng gespuis... En dan heb ik het niet over al die rondspringende kleine tjirpende sprinkhaantjes of snelrennende spinnetjes of zoemende bijtjes of tollend-vliegende torren (die zijn hier namelijk ook allemaal aanwezig). Nee, ik heb het over echt hele grote insecten. Minimaal 10 cm (compleet met voelsprieten). De eerste die me verraste (en ik wist toen niet wat het was) zat uitgerekend op de hendel van de zwembadhoes... Van alle plekken precies op de plek waar ik moest zijn. Het is namelijk nog steeds mooi weer en ik doe een poging om elke dag even te water te gaan (tja, als we er dan toch zijn..). Ik moet wel toegeven dat ik sinds gisteren de verwarming (ja, je leest het goed, verwarming, wil jullie verder niet jaloers maken) van het zwembad heb aangezet, het wordt ietsje te koud om te plonzen. Terug naar het enorme insect wat met geelgroene en bruine kleuren en mega soort van angel persé op dat handvat moest zitten. (helaas wilde mijn telefooncamera niet meewerken, waardoor ik hem niet kon vastleggen.. -zo zonder telefoon zit je wel helemaal in het hier en nu trouwens- Pas 's avonds bedacht ik me dat Google wellicht kon helpen, en ik zocht op 'grote insecten Frankrijk', en het antwoord kwam al snel, het was een zadelspinkhaan -klik hier voor foto-)

Op het moment zelf was ik echter niet zo slim om internet te raadplegen, en ik heb ongeveer een half uur over gedaan om de hoes op te rollen. Elke keer dat de lange poten richting mijn hand kwamen, liet ik toch de hendel maar weer even los. Ik heb het insect wel wat extra lichaamsbeweging gegeven zo, want terwijl ik draaide liep hij ook steeds verder door. Soort van hamsterrad. Ergens had ik lol, en ergens voelde ik me een schijterd. En dat terwijl ik net had besloten om geen schijterd meer te zijn (overigens heeft iedereen een bepaalde onzekerheid in zich, en wil iedereen liefde en acceptatie vanuit zijn omgeving, ook de mensen die wel zelfverzekerd overkomen = zo leren de hulpboeken mij, een opluchting hè? Ja, ik weet het). Vaak zijn situaties helemaal niet zo eng als dat het lijkt. De zadelsprinkhaan in mijn geval was prachtig, dat had ik al wel gezien, maar ook nog eens totaal onschuldig. De angel blijkt een legboor (?) te zijn. Haha, en ik was een watje. 


Mo en meer gespuis.
Later die week zat er een grote groene sprinkhaan op de muur, welke Mo (mijn kat, geen Marokkaan zoals laatst gedacht werd, haha) had gespot. Elke keer als Mo iets ziet wat beweegt volgt ze het op grote afstand en met grote pupillen, vervolgens kijken die grote Garfield-achtige ogen naar mij als in: "Woww, zag je die?!" of "Doe er iets aan!" Zo laatst ook met een spin (ook 1 uit een Garfieldstrip...). Haha, telkens heb ik er lol om. De hagedis die overigens naar binnenkwam, kan natuurlijk geen kwaad. Wederom leerde internet mij de soort: een muurhagedis. En als tips stond erbij: jaag ze weg als je ze eng vindt, maar vaak zijn ze je te snel af (joh), leef met ze samen, ze eten spinnetjes en vliegjes, of neem een kat (add: maar dan niet een Mo). 

Wel gebeurde er buiten iets bijzonders, in het zonnetje zat een kleine bruine hagedis. Ik denk zo'n 8 cm. En ik heb altijd de neiging om ze aan te raken. Ik doe een gebedje, dat het dit keer mag lukken, en kniel bij het beestje neer. De zon schijnt hard en het diertje ligt diep in slaap (of doet alsof). Ik leg mijn hand erbij. Meestal zijn ze dan al heel ver weggerend, maar deze doet enkel zijn tongetje naar buiten (=ruiken, wist ik nog). Steeds plaats ik mijn hand een kleine stukje dichterbij. En ik zie zijn ogen knipperen. Zou het lukken? Ik doe nogmaals een gebedje. Het bruintje loopt een paar passen naar opzij (ik zat in zijn zon). En als mijn hand op 1 cm afstand is, draai ik mijn hoofd zo dat het hagedisje opnieuw in de schaduw ligt (sorry, kleintje). En jawel, daar voel ik 1 heel klein pootje op mijn vingertopje, hij steekt nog eens zijn tong uit (ik neem het niet persoonlijk op) en hij draait vervolgens vliegensvlug weg en verdwijnt onder het huis. Ik denk dat hij lag te dromen over een droomvrouwtje en ik hem daarom kon benaderen. Haha, het was magisch. En vervolgens vraag ik me af, wat ik nu eigenlijk met mijn leven aan het doen ben. Op mijn knieën zittend naast het huis, biddend dat ik een hagedisje mag aanraken. Haha, gewoon in het hier en nu. En dan? Dan komt later!

Cadeau's in mijn auto.
By the way, eindelijk heb ik mijn auto helemaal uitgeladen. Weer een stap verder. De auto was zo keurig met hulp van een fijne vriendin ingepakt dat ik er zelfs nog een foto van heb gemaakt. Zo kan ik hem straks weer passend inpakken (moet er nog niet aan denken...) En in een gekregen tas met spullen vond ik 2 mooie cadeautjes: 1. een stenen klavertje 4 (die ligt inmiddels onder mijn kussen, want men zegt dat je dan over je droomman gaat dromen..) (balen dat ik me dromen zelden herinner) en 2. de potloodtekening van de ingewikkelde vrouw (op basis van mijn foto, blog van 18-8). Deze tekening is echt prachtig en tja... ingewikkelde vrouw.. Hahaha, ik vind mezelf erin passen. Al geniet ik enorm van eenvoud. Dit kunstwerk is gemaakt door een lieve vrouw die mij gaat helpen Glimlach Eve verrassingen binnen Nederland te verspreiden. Dus als je een bestelling wil plaatsen, dan regel ik samen met haar dat het bij jou terecht komt. Superfijn. (NB voor haar: merci beaucoup!)


Domaine Au Tarnas - het duurzame woonproject.
Dat is natuurlijk het onderwerp, waarop jullie sinds vorige week allemaal zitten te wachten! Ik ben er namelijk naar toe geweest. Afgelopen dinsdagochtend was het zover (uiteraard was ik te laat vertrokken, ik had slecht geslapen, weer een droom over een prins die in een kikker veranderde zeker). En ik was ook enigszins zenuwachtig... Nieuwe mensen, nieuwe plek, eventueel daar slapen, want ja het toch zonde om het hele eind te rijden en dan niets van de omgeving verder te zien. Als ik blijf slapen dan geef ik mezelf wel meer tijd. En het was al aangeboden. Alleen was ik te schijterig om gelijk ja te zeggen. (Ja, ik kan nog veel leren.) 

Eenmaal aangekomen, ik gok op een huis waar een Nederlandse bus bij staat, parkeer ik. Al snel komt een vrouw mij tegemoet en ik vraag: "Ben ik hier goed?" En achter de vrouw verschijnt ook een man en al glimlachend steken ze hun handen uit. Het voelt gelijk goed, gezellig en warm tegelijk. Fijn! "Sorry, dat ik wat later ben." "We leven hier in Frankrijk hè, hier kijken we niet op een half uur." (nog een reden om van dit land te houden). En blijven slapen in de caravan op het erf is geen probleem. Een luid blaffende hond wil ook even de aandacht, maar dat is nu net wat ik haar niet geef. En dit is ook het advies wat van het koppel te horen krijg. Gelukkig is mijn kennis van honden niet helemaal weggezakt. We lopen een klein rondje over het erf en we gaan een kopje koffie drinken. Op tafel staat potje eigen gemaakte (eigen bijen dan zeg maar) honing. Heerlijk! Ik voeg het toe aan mijn koffie, terwijl we een beetje kennis maken. Ze vertellen mij dat ze het huis als ruïne gekocht hebben. Wow, dan is er al veel gebeurd en er is ook nog veel wat moet gebeuren. En daarbij zijn ze dus op zoek naar erfdelers. Mensen die willen aanpakken. Na de koffie gaan we dus verder met de omheining voor de 22 schapen die ze inmiddels hebben. Het is een superkudde en als meneer fluit gaan de kopjes omhoog en komen ze vanwaar dan ook aangestormd (dan valt er natuurlijk iets lekkers te halen). Het is een prachtgezicht. 

Ijverig probeer ik waar ik kan mee te helpen en voor ik het weet sta ik achter op een aanhanger achter een trekker en ik voel een soort Yvonne Jaspers en Boer zoekt vrouw in mij opkomen, hahaha. Daarnaast breek ik wel een kop van een boor.. en laat ik tijdens de lunch een bak couscous omvallen... Uhmmm.. 
Over het gehele erf valt iets te vinden of te ontdekken. Overal staan bomen, of boompjes , struiken en gewassen. Vlak voor de lunch loop ik mee om wat te vinden om een salade te maken. Dit voelt goed en fijn. Zes scharrelende kippen, 2 zonnende rode katten en de steeds meelopende hond maken het erf compleet. Met een eigen waterput, zonnepanelen en windmolen zijn ze al een heel eind om zelfvoorzienend te worden. En wat ook bijzonder was en me deed denken aan 'stank hoeft niet te stinken' (zie vorig verhaal) toen ik erop zat: de composttoilet. Haha, weer een nieuwe ervaring erbij. Alhoewel.. op festivals heb je soortgelijke taferelen, alleen dan vele malen minder mooi en schoon.
Ik zou er nog een hele pagina aan kunnen wijden, en wellicht volgt er nog meer, want ik heb besloten om zeker eens terug te gaan. En indien mogelijk iets langer te blijven. Superleuk en superleerzaam. En of ik er ook eventueel zou willen wonen? Ik krijg er van binnen nog geen duidelijk antwoord op. Hier klikken en je kan meer lezen over het mooie duurzame project.  Oh ja, de volgende dag kreeg ik een kistje in mijn handen en de opdracht: "Pluk maar zoveel vijgen als je kunt gebruiken." En later werden daar nog overheerlijke eigen appels aan toegevoegd. In één woord: rijkdom!


Post, bezoek, jam en allerhande andere activiteiten.
Thuisgekomen vind ik een kaart voor mij in de brievenbus. (Aan afzenderes ervan: C'est agreable!) En ik begin de volgende dag aan een voor mij nieuw project: zelf jam maken! Haha, het is nog gelukt ook en helemaal trots ben ik op de 4,5 potjes eigengemaakte vijgenjam! Als je op bezoek komt, mag je proeven. ;) Er is inmiddels bezoek wat heeft geboekt. Leuk om hier straks mensen te mogen ontvangen. Ben benieuwd. Ook komen waarschijnlijk de ouders van de mooie man van dit huis, met een bevriend koppel, komende zondag voor een week. Ben ergens een beetje zenuwachtig hoe dit zal verlopen, omdat ik ze slechts een enkele keer gezien heb. Oh nee, wacht, ik zou geen schijterd meer zijn. 

Ondertussen volg ik online en offline Franse lessen, waar de Franse monteur mij met liefde mee wil helpen. Ok, vooruit na nog een poging van zijn kant heb ik afgesproken om morgenavond bij hem te gaan eten. Ook hij krijgt dus volgende week een vervolg in dit verhaal.. Verder ben ik toegevoegd aan de Facebookgroep: Nederlanders in het buitenland. Zo leuk dat ik daar nu bij hoor. (Gezien het blije gevoel, ben ik bang dat ik graag in het buitenland wil blijven...) Verder even heel kort, want ik zit al ruim boven het maximale aantal woorden voor een blog. Ik heb Monsieur Banane opnieuw terug gezien op een brocante marktje en op zijn aanwijzingen ben ik naar het prachtige plaatsje Domme gereden. Dat was zo dom nog niet. Het was er beeldschoon en ik heb met volle teugen genoten van het eeuwenoude dorpje met mooie vergezichten over de vallei. Vol mooie gedachten en stille momenten beleef ik hier mijn dagen. 
En voor ik het vergeet, ik krijg steeds het gevoel dat ik ooit iets met Tantra moet gaan doen. En voor mensen die gelijk gaan stuiteren, het gaat niet alleen over sex. Het is veel meer dan dat! Dus ja.. toegevoegd aan mijn lijstje. Denkbeeldig lijstje dan, want ik doe niet meer aan lijstjes. Of ja, soms, stiekem, een beetje. Eerst mijn modules over het Mannengeheim maar eens volgen. Volg je het nog? Nee hè? Ik volg mijzelf ook niet helemaal. Daar werk ik aan. Hier en nu.

En zoals veel mensen zich afvragen hoe het met mij zal verlopen, doe ik dat zelf ook.. Was getekend,
Een vrouwmensch, welke probeert te leven in het hier en nu. Dan volgt de rest. :)

Vrijdag 23.9.16 Caniac-Du-Causse, Lot, Midi-Pyrenees, Frankrijk

Vrij-dag
Vrij = als in niets moet alles mag
Vrij = als in zoen met iemand (en meer..?)
Vrij = als in een rijkdom in onze maatschappij
Vroeger was 'vrij' vrij uniek. Hard werken voor je huis(houden) en je gezin, vaak de man. Minimaal 6 dagen in de week. Niet persé was vroeger altijd goed. De vrijheid die we nu kennen is ook niet altijd persé goed (zei zij zittend naast zwembad in zonneschijn). Nog altijd wordt er veel en hard gewerkt, maar kennen wij wel vrije dagen en vakanties die er vroeger weinig of niet waren. Ik ben er dankbaar voor. 

Deze week op zon-dag aangekomen op mijn bestemming in de Lot. Het is en blijft hier prachtig in de omgeving. Samen met Mo de reis weer gereden. Wat is het toch een lekker ding, zo naast mij op de passagiersstoel of bij mij op schoot. Alle lighoudingen zijn onderweg door haar uitgeprobeerd. Ook de overnachting tussendoor bij een vriendin en haar gezinnetje was een geslaagd en gezellig bezoek. Mo heeft weer een nieuw huis mogen ontdekken. 


Vrijheid
Zoals Studio Leev mij noemde; huis en haard opgezegd en vertrokken. Drie maanden lang mag ik doen en laten wat ik wil. Velen zijn jaloers op mijn vrijheid, tja... Wat ze misschien vergeten is dat mijn puntje van aandacht in een rollende geldstroom zit. Er is voldoende om het laatste kwartaal te overleven. Geen zorgen over mij! En waar doet ze het dan van?!

Minimalistisch leven, het is een keuze. Bijvoorbeeld geen kleding kopen en weinig poespas tenzij je het echt echt nodig hebt. Zuinig zijn zonder dat je een zuurpruim wordt, haha. In ruil hiervoor heb ik deze maanden van vrijheid. Natuurlijk zijn er de verdiensten van Glimlach Eve (ook in Frankrijk bestellingen ontvangen, welke ik zeker ga maken, maar nu eve niet, Eve eerst vakantie). Wat men wellicht vergeet is dat ik geen aanhang heb, waardoor het gemakkelijker is om zo'n stap te maken. En dus neem ik mijn vrijheid. Niet pas als ik 65 ben, ik leef nu. Jij ook! Oh ja, en vergeet niet dat hier verder niets is. Geen stad vol winkels, terrasjes en evenementen, en geen familie of vrienden. Just me, myself and I.


En wat ik met die vrijheid ga doen?
Geen idee. Ik laat alle lijstjes los. Ik laat het leven over aan wat er in mij opkomt. En ik zeg hardop: "Ik vertrouw erop dat het goed komt." Tot nu toe heb ik bijna alleen geslapen. Moe van het opruimen van mijn inboedel. Het is alsof ik nog niet helemaal besef dat ik niet terug kan naar mijn huis in Breda. Eind december zal ik terug naar huis (?)  rijden. Op de radio zal vast te horen zijn: 'Driving home for Christmas'. Wat ik dan waarlijk aan het doen ben en ik ben benieuwd welke verhalen ik mee mag nemen. Home = richting ouders, familie en vrienden. 

Van velen hoor je over reizen, backpacken, minimaliseren, ontspullen en quotes. En nog altijd vind ik mijn richting daarin niet helemaal. Er is 1 overtuiging: "Ik wil leven van mijn creativiteit!" Los van grote bedrijven, onduidelijkheden, los van bullshit die je overal hoort. 'Ikke selluf doen', zoals kleine kinderen zeggen, haha. Ik moet hieraan denken als ik op toilet zit en er in mijn hoofd opplopt: 'Stank hoeft niet te stinken.nl'. Haha, de reclame die je steeds op de radio hoort. Waar zijn we mee bezig?! Zo, voor nu genoeg filosofie. (Ik lees momenteel het boek 'Volg je gevoel', dit verklaart bovenstaand gebrabbel wellicht.)

Ik heb voorgaande blog teruggelezen, wat een opsomming en stiekem veel spelfouten.. Nooit eerder heb ik zo snel een verhaal geschreven en online gezet en met zo weinig energie. Maar ik wilde graag nog eve schrijven vanuit Nederland. En alle foutjes... die laat ik los. Want net op de radio: "I'm only human." (In muziek zit meer wijsheid dan in de reclames tussendoor.) Terwijl de kerkklokken hier op de achtergrond klinken, en een specht die een boom bewerkt, zit ik te glimlachen. Het leven is goed zoals het is. En deze dagen, weken, maanden ben ik vrij! (Op de reuze lading te wassen beddengoed en handdoeken na dan... Een huishouden heb je overal.) 

​
Maan-dag
Het is alweer laat en donker (heel donker hier!) en de maan verschijnt, net als bij jou. Bovenstaande heb ik handgeschreven, met pen op een papier, hangend naast het zwembad en ik heb het net overgetypt. Mijn laptop vandaag voor het eerst opgestart, moest toch een keer. Ik kan niet blijven slapen. ;) Mijn typemachine staat nog in de auto, net als een kwart van mijn bagage. Kennelijk heb ik het niet nodig, anders was het wel naar binnen verplaatst. 

OOOOHHHWWWW NOOOOO!!!! Zit ik midden in mijn verhaal over deze week, besluit mijn computer zichzelf te gaan bijwerken.. Het is nu precies 22:00u en ik wilde op tijd naar bed, want morgen wil ik om 8:00 uur in de auto zitten. Op naar een nieuwe dag vol belevenissen. Ik ga namelijk kennismaken met een duurzaam woonproject wat een Nederlands koppel hier begonnen is. Ik was al een heel eind op weg met mijn weekverslag en deze getypte letters ben ik dus kwijt. Ik zweer je dat mijn laptop hiervoor geen waarschuwing heeft gegeven en jammer genoeg heeft Weebly geen automatische 'opslaan' van dierbaar werk.. Mijn pruillip is desondanks snel verdwenen, want er is niets aan te doen, en ik heb terwijl dit apparaat waar ik nu op typ zichzelf wilde verfraaien maar weer pen en papier gepakt... Zal beginnen met overtypen:

Misschien toch die typemachine uit de auto gaan halen, ik heb de vorige keer zoveel plezier met dit prachtige apparaat uit vroegere tijden gehad (zie getypte blog-avonturen van maart en april '16). En je bent je letters nooit kwijt. Een typemachine heeft geen update nodig. Vroeger was... Alhoewel heel vroeger was er enkel pen en papier (ik zal niet verder teruggaan in de tijd), maar dit snelle handschrift van vanavond kan niemand lezen. Hopelijk kan ik er zelf wijs uit dadelijk als de computer weer 'Hallo' wil zeggen. Al '91% updaten uitgevoerd' (21:33 uur) geeft het scherm aan. Pfff, geduld is een schone zaak. (Weet iemand waarom dit schoon is?! En anders stinkt geduld? Oh jeee, ik voel de bui voor spreekwoorden alweer opkomen... dat belooft wat..). 


Er gebeuren altijd leuke dingen, ook als je veel slaapt. 
Behalve deze week van slapen in de zon zijn er natuurlijk wel een paar bijzondere dingen gebeurd. Weer een opsomming doen? :D 
Oh wacht, op mijn scherm verschijnt daadwerkelijk enkel en alleen een groot 'HALLO'. Hahahaha, dubbel van het lachen kijk ik naar wat ik een paar regels geleden schreef. Kijk, dingen kunnen uitkomen als je ze voor je ziet of opschrijft! 

De Franse internetmonteur (opnieuw zie typemachine-verhalen van maart/april dit jaar)​ is Eve gedag komen zeggen. Leuk om hem terug te zien. We hebben opnieuw in het Frans, Engels en Google translate een avond gekletst. Hij vertelde dat de jacht net begonnen is, maar dat hij voorlopig enkel de herten en everzwijnen bij voert. Het is hier te droog geweest en de jongen van de dieren zijn nog klein en kwetsbaar. Net na middernacht is hij vertrokken. Ik was moe, en jammer genoeg geen vlinders voor hem. Terwijl, hij is leuk. Aaaahhh... Ben ik te kritisch?! Nee, een gevoel is niet kritisch. Het is er, of het is er niet. Denk ik. Toch? Hahaha, het is een eindeloze discussie met mijzelf. Voorlopig ben ik blij, blij met mij! 
(Al zou ik weleens doldoldolgraag dolverliefd worden op iemand en die dan hetzelfde dolle voelt voor mij - is essentieel onderdeel haha -  en dan samen met iemand dolle dingen gaan doen, ja dat zou ik wel willen. Aan het universum: bedankt voor de 'hallo' op mijn scherm, ik heb er nu alle vertrouwen dat die mooie man binnenkort ook te voorschijn komt, hihi.) 


Monsieur Banane. 
Terug naar mijn opsomming. Ik zal nog 1 ding vertellen. Maar het is zo lastig, als ik eenmaal in mijn verhaal zit, dan stromen de woorden naar buiten.. Ok, dus kort (want ik wil naar bed). ;) Ik ging gisteren naar een brocante markt in een dorpje verderop, daar waar ook de dichtstbijzijnde bakker is. Na een rondje te hebben gelopen, weer de sfeer van de oude huisjes en spulletjes te hebben geproefd, besluit ik even op een bankje naast het dorpsplein te gaan zitten. Je weet wel, zo'n oud houten bankje met afgebladderde turkooise verf. In mijn tas vind ik een 'Goed bezig' koek die mama me standaard overal naar toe meegeeft het afgelopen jaar (aan mijn neef: ik hoor je lachen vanuit hier). Achter mij hoor ik een 'Bon appetit' en ik zeg een 'Merci' (weliswaar met volle mond..). Er is een kraampje achter mij en een vrouw denkt dat ik erbij hoor, want ze vraagt aan mij wat de prijs van een LP is. Haha, ik hoor er helemaal bij denk ik glimlachend.

Even later komt de man van oude autobus met uitstalling naast mij zitten, nadat hij gevraagd had of dit mocht. "Oui, Monsieur." Maar ja, mijn Frans is barslecht.. Gelukkig heeft hij alle geduld van de wereld en uiteindelijk heb ik zo'n 2 uur lang met deze oudere man (met Elvis-achtig kapsel) gepraat. Als ik hem foto's van Glimlach Eve Verrassingen laat zien, dan is hij ervan overtuigd dat ik dit ook in Frankrijk zou kunnen verkopen. Het geeft mij hoop. Ondertussen komen er meerdere mensen op hem af die "Bonjour Banane" roepen. Het blijkt zijn achternaam te zijn. Zo leuk dit, want zo geef ik o.a. de organisator van de markt een hand. En ik hoor hem zeggen dat het weer slechter wordt maar dat hij in goed gezelschap is: "Elle est belle." In mijn schriftje noteert Monsieur Banane een paar namen van plaatsen die ik zeker moet gaan bezoeken (en ook zijn telefoonnummer). Met een bisous op zijn wang neem ik lachend afscheid. Wat een topdag was het, en ik voel mijn energie terugkomen. En nu oogjes toe, en morgen fit vertrekken. Leuk leuk leuk!!

​
NB: een vriendinnetje appte mij vandaag: 'Ik ben verliefd.' Zie je wel?! VLINDERS BESTAAN. Niets kritisch, het is gewoon een gevoel wat je moet overkomen. Blij voor haar.
En blij voor mij. ;)

Hot.
Ja, warm was het zeker! En dan alles voor een verhuizing regelen valt niet mee. Maar de wetenschap dat ik 3 maandenlang van Frankrijk mag genieten hield mij op de been. Vandaag (zaterdag) is het zover. Via 2 adressen in België rij ik uiteindelijk zondag door naar ‘mijn’ Lot in Zuid-Frankrijk!

Ik zal daar de laatste dingen moeten regelen, want ik krijg het gewoonweg niet voor elkaar. Het was leerzaam om te merken dat ik moeite heb met een planning. Opnieuw heb ik alles op het nippertje gehaald, maar door mijzelf slecht aan de planning te houden heb ik nu een soort allergische reactie op mijn gezicht. Een allergische reactie op stress, haha. Grote rode dikke plekken op mijn kin en rond mijn neus verraden mijn moeheid en zenuwen van de afgelopen dagen. Waarom wil ik dit? Dat is wat ik me af en toe afvraag. Toch voelt mijn hart blij, heel blij! Ik vertrek. Op naar een nieuw avontuur. Wow, wat gaaf is het toch. Ik vraag me af of andere mensen die gaan reizen ook zoveel stress vooraf hebben, of ben ik weer eens de enige die dingen moeilijker maakt dan dat ze zijn. Loslaten heet het. En het is gelukt, alle spullen die ik wilde behouden (stiekem toch nog veel) staan bij mijn ouders op de achterzolder (je weet wel, die ik laatst heb opgeruimd, zie vorig verhaal)(en nee, dit was geen bewuste actie)(maar onbewust misschien wel). 


Naar her, mijn huis is leeg.
De sleutel is ingeleverd. En ik heb alles, maar dan ook echt alles, van mijn inboedel nagekeken. Ieder kastje, laadje, blikje, potje en doosje is uitgezocht. Met ontspullen in mijn achterhoofd zijn er vele tassen vol nog te gebruiken rommel naar de kringloop gegaan, en oude rommel zoals oude tapijten, versleten handdoeken en al jaren in een doos zittende schoolboeken naar de stort (met een vriendinnetje en haar auto, want ja… dan hoefde ik er niet voor te betalen > ook al zie een vorig verhaal).
Sinds mijn vorige verhaal, van 2 weken geleden, ben ik blij dat ik nog overeind sta, want mijn hemel elke dag was er wel iets. Veel bijzondere dingen en veel dingen als noodzakelijk kwaad. En telkens dacht ik, ik wil weer schrijven. De dag van de laatste verhuizing stond ik met trillende handen op. Een vriendinnetje kwam helpen en zei: “Evelinda, stel je niet aan, het komt goed.” Ja, ja.. Ik weet het, maar mijn lichaam bleef bibberen. En zoals ze al zei, het is goed gekomen. Mijn auto - de blauwe parkiet - staat ingepakt klaar en te wachten tot ik de motor start. Samen met Mo aan een nieuw verhaal beginnen!

Van hot naar her. 
Ik zal eens een opsomming van gebeurtenissen doen, en weet nu al dat ik de helft ga vergeten. Toen ik laatst half en half zat te genieten van een terrasje (ondertussen ging mijn brein door met alle dingen die ik nog wilde afronden) vertelde ik aan de dames met wie ik er zat, wat ik allemaal had gedaan in de afgelopen dagen. Volgens mij werden zij al moe van enkel mijn verhaal, haha. En ik trok de conclusie dat mogelijk toch ietsje vaker ‘nee’ moet zeggen… (Dat vind ik echt, echt heel lastig).

• In de Mezz was een Liquid avond. Terug in de tijd, terug op een kleurrijke dansvloer met alle klassiekers. En ja, het was net zo fout als de Liquid altijd was, inclusief lollies. Ik kreeg het volgende compliment (?!): “Je bent een beetje vreemd, maar wel lekker..”.
• Ook stond ik opnieuw een dag in de winkel Cut the Lilies in Breda. Altijd leuk! Daarnaast een supergezellig ik-maak-verrassingen-dag in De Phoenix Lokaal te Hank. Ook pers ik ergens tussendoor nog de laatste bestellingen eruit. Glimlach Eve gaat gewoon door!
• Op een zondag waarop ‘inpakken’ stond gepland, werd ik gebeld door een oud-collega en vriendin. “Waar ben jij?” Ik: “Thuis. Eindelijk een dag waarop niets gepland staat.” Zij: “Ik ben met dochter – (NB: zij heeft rood haar) – bij de roodharigendag. Kom je ook? Ik trakteer op een terrasje.” Ik twijfel even, en bedenk me dan dat zij eigenlijk nooit zomaar in de stad loopt en dat ik haar in de komende maanden niet meer ga zien… Dus ja… De zon schijnt. De uitnodiging ligt er. Gezellig gezelschap. “Ah ja, ik ben er over een uur. Leuk!”
• Jullie zullen ook wel willen weten of ik een  'Boer zoekt vrouw' brief naar Boer Marc heb geschreven, hé? Tja… wat zal ik er over zeggen?
• Ruimtecreatiecoach Esther gaf een heel tof Webinar, haar eerste echte online programma met tips over ruimte maken. Terwijl ik mijn toiletkastje zat op te ruimen, had ik toch mijn laptop maar even aangezet. Zo kon ik de tips gelijk gebruiken. Gebruik je het niet? Heb je het niet echt nodig? Ruimte in je huis, geeft ruimte in je ziel.
• Inpakken en uitzoeken. Inpakken en uitzoeken. Inpakken en uitzoeken. (Vele vele uren!!)
• Dan mijn inboedel… In 2 keer is de lading naar de Veluwe gebracht. Dinsdags als mijn-altijd-redder-in-nood-neef aankomt, schieten de tranen in mijn ogen…. Pffff, het valt me een beetje zwaar.. al het inpakken en uitzoeken.
• De tweede baby is geboren in de vriendengroep! Whoop, alles goed en iedereen gezond! En alle vrienden waren aan het gissen naar de naam. Inclusief ikzelf. Met mijn dronken hoofd (zie vorig verhaal) had ik een aantal namen op hun wc-deur gezet (schrijven op de deur toegestaan hoor). En zowaar, ik had de mooie naam erbij gezet! :D
• Mijn Amsterdamse vriendinnetje kwam nog een middag langs in Breda. Met haar heb ik nog een lunchbon opgemaakt, want ja anders zou deze vervallen en dat ook zonde toch? Met haar heb ik altijd de mooiste gesprekke over je hart volgen en hoe doe je dit nu het beste? Helemaal in de knoop kunnen we zitten, totdat we ineens een beslissing nemen en dan gaan. Het is fijn om te kletsen met iemand die hetzelfde denkt (en piekert) en leeft! Ik ga haar missen, ik ga vele mensen missen. En aan de andere kant, wat is nu drie maanden? Is zo voorbij.
• Ik loop in Breda en er loopt een donkere mooie slanke vrouw in korte maar nette witte jurk voorbij. Twee meter daar achter loopt een man haar te filmen. Ik vond het raar en keek ze even na. En ploep, daar tilt ze van achteren haar jurk op. Haha, ze hebben een lol samen. Mooie blote billen, dat wel. Ik loop met een soort “huh” gevoel verder en toch moet ik er ook om lachen.
• De tweede lading wordt op een vrijdagavond ingeladen. Dit keer door een lieve vriend met vrachtwagen, die mij eigenlijk enkel nog wilde verhuizen als ik zou gaan trouwen… Tja, dat is niet gelukt. En daarom geef ik hem maar een extra knuffel. Ondanks mijn stress is de lading binnen een uur geladen. :S
• Zaterdags komt zijn vrachtwagen op Veluwe uitgeladen en daar komt gelukkig mijn zus en zwager bij helpen. Ondanks dat het wel weer flink sjouwen is, hebben we het gezellig. En paps geeft mijn vriendenkoppel nog een rondleiding in de bakkerij. Vrienden en familie: dankbare momenten voor mij.
• De dag dat ik mijn sleutel in moet leveren ontvang ik einde van de middag het jonge leuke koppel wat in mijn fijne huis gaat wonen. Ik geef ze de sleutel, en zie hun blije gezichten. Voor het eerst samenwonen! En dan op zo’n mooie plek. Ik ben blij dat mijn appartement leuke nieuwe bewoners krijgt.
• Als allerlaatst neem ik dan mijn laatste spullen mee naar de auto: Mo met haar kattenbak en reismand. Ik vertrek naar mijn ouders, maar eerst moet ik nog op kraamvisite. En oh ja, een wijntje ter afscheid bij mijn huurbazin kan ook nog wel even. Mo gaat lekker los in de auto, het is gelukkig geen warm weer. Als ik later terug bij de auto kom ligt ze languit op mijn stoel te slapen. Als ik naar het Noorden rij, dan komt ze gezellig op schoot liggen. Het is een bijzonder gevoel om zo weer samen op pad te zijn. Ik kan niet wachten… Bijna….
• De Zandverstuiving: wat is het daar mooi. Op de Veluwe zijn ook prachtige plekjes. Dit besef ik me als ik er zit met een vriend die vanuit het Zuiden toch Eve gedag wil zeggen. We maken op blote voeten een fijne wandeling.
• Autosleutel: gedoe. Ik ga er geen woorden aan vuil maken. Maar ik rij met de reservesleutel naar Frankrijk. Opgelost!
• Zwanenburg: met de oudjes naar andere oudjes. Ik rij als chauffeur mee met mijn ouders naar een oom en tante. Als ik daar in de tuin zit te snoepen van de rijpe pruimen uit de boom en de bramen van de struik naast mijn stoel, besef ik dat het heel bijzonder is dat ik hier zit en de tijd heb genomen om mee te gaan.
• Woensdag en donderdag waren dagen van vele afspraken, terug in het Zuiden. Ik maak bestellingen – op het allerlaatste moment -  ik haal nog een paar boeken, ik rij langs de winkels, ik zit op terras met dierbare dames, nog even een pedicure afspraak, krijg Frans eten voorgeschoteld (jammie) en logeer bij een vriendenkoppel. Als ik ’s avonds bij hun terug kom, zijn ook de andere meisjes van meisjesavond aanschoven. Superleuk om hun toch nog even te zien voor mijn vertrek. En we besluiten dat ik op de donderdagavond mee blijf eten. Alleen dan via Facetime. :)
• Dan was er ook nog een fotosessie. Supergaaf! Volgens mij worden die foto’s echt heel tof. Met rode lippenstift en mijn rode pumps liep ik over een oude spoorlijn. Samen met Sophie (fotografe) halen we wat oude herinneringen op en kletsen we over het ondernemer zijn. Als je eens een toffe foto wil: ‘klik/link hier’.
• Te koop een Camper uit 1979: die heb ik ook nog bezichtigd. Misschien wordt dit het plan voor 2017...? Ik slaap er een nachtje over…
• Adreswijzigingen… ingeschreven in gemeente Elburg… geen Brabander meer… oef… (loslaten, Evelinda, loslaten…)
• Ik heb de Tekstgids van Mannengeheimen aangeschaft, nu moet het wel goed komen binnenkort. ;) En dus ja… Ik heb een brief getypt voor Boer Marc, met de typemachine. (Laat het geen gevalletje Yoga worden, kreeg ik al naar mijn hoofd. Euhmmm, ja. Ik heb de brief op de laatste dag dat het kon verzonden…. 1 voordeel, dan blijft die bovenop de postzak liggen, haha.)
• Vanmiddag gezellig en met allerlei hobbels de laatste boodschappen gedaan met mama en de week logeren is voorbij… ​Moe van alles van de afgelopen dagen en jullie wellicht van er over lezen. :)

Ik ben huisloos, maar ga ik de sleutel van Frankrijk halen. Mijn mooie vriend (van het Franse huis) heb ik geappt: “Je bent goud waard.” Ik ga snel nog eve een paar uurtjes slapen. Het is nu 00:02u 17-9-2016. En om 10:00u wordt mijn blauwe parkiet gestart. Ik typ jullie weer, maar dan vanuit het zonnige Zuiden.

Au revoir!