Het is bijna zover, mijn nieuwe avontuur staat te beginnen. Of… ik moet natuurlijk zeggen: ‘ons nieuwe avontuur’. Het is nog eve wennen om geen vrijgezel meer te zijn. :) Maar we doen het goed samen, ondanks dat we 24 uur per dag, 7 dagen in de week bij elkaar zijn. Nu al leer ik mijn Fransman goed kennen. Het bouwen en klussen in de camper zorgt voor de nodige momentjes zullen we zeggen (alhoewel met name veel lachende leuke). 
Omdat het niet meer alleen mijn leventje betreft is het wat lastig een zeer gedetailleerd verhaal te vertellen. Ik kan moeilijk steeds vertellen over hoe geweldig mijn Fransman is, dus ik zal een poging doen om wat vragen die de ronde gaan in Nederland te beantwoorden.

Terugblik tijdens wachten bij de sloop..
3 juli 2017 - Ok, en dan zit je ineens bij de autosloop te wachten totdat je liefje een andere oude Ford Transit uit elkaar gesloopt heeft voor 'nieuwe' onderdelen, voor in onze Tiny Home Transit ‘Rico’. En ja, het is al juli, en nee, onze camper is nog niet klaar voor de grote reis. Hij op zoek naar onderdelen, ik even schrijven. Langs mijn autoraam komt een jonge vrouw met zwarte hoofddoek gelopen, in haar armen draagt ze een megagroot stuk vuilzwart ijzer (wat kennelijk een auto-onderdeel is). Als ze net voorbij mijn zitplek is, zie ik haar volledig. Dapper stappend met het grote onding én op torenhoge naaldhakken. Haha, mensen kijken, heerlijk. En ik zou het haar niet nadoen. Maar goed, in mijn vorige verhaal heb ik jullie verteld over de reis die we gaan maken. Even heel kort opnieuw.
 
Sinds 1 april heb ik een Frans vriendje. Geen grap, serieuze vlinders hier dit keer. En sindsdien zijn we samen, elke dag, elke nacht. Das dus inmiddels al drie maanden en drie dagen! Ook vanaf dat moment hebben we besloten samen te gaan reizen. En wel door Oost-Europa en wel voor minimaal drie maanden. 
 
Hoe gaan we dit doen?
Zoals ik al vertelde zit ik momenteel te wachten, en wel in ons toekomstige huis en vervoersmiddel. En het bouwen ervan duurt langer dan gedacht. Eerst moesten we elkaar natuurlijk beter leren kennen (lees: veel lol hebben), toen was het tijd om Caniac te verlaten (lees: veel verhuisstress), toen werd het 40 graden buiten en toen was het elke dag regen (lees geen klachten over het weer, maar toch.. en afkoelen in de Dordogne rivier is ook heel leuk). En toen was er nog altijd veel te doen. En toen en toen en toen.. (lees: we zijn dus nog niet klaar). Oh wacht, daar komt 'de mijne' aangelopen. Armen vol met rubbers en ijzer, dapper stappend op zijn Birkenstocks… Haha, het schrijven zal weer moeten wachten, ik ga even de ‘achterdeur’ voor hem opendoen.
 
20 juli 2017 - Het is niet dat we niet aan het werk zijn, maar meer dat we actief zijn in plaats productief. We genieten van het wakker worden en van ons ontbijtje, dan wordt de dag doorgenomen en beginnen we ieder aan een klus. Tegen lunchtijd wordt er warm gekookt, Fransen eten 2 maal daags warm. Wat feitelijk inhoudt dat we dus meer tijd kwijt zijn aan koken en langer eten. Als antwoord op de vraag, hoe gaan we dit doen? ‘Met een Ford Transit uit 2006, welke tegen die tijd te gebruiken is als camper.’

Hoe gaat het met Mo (lees: de inmiddels 17 jaar oude Bengaalse kat)?
Mo d’r poeperd is een cm opgeschoven. :O Iets met een onbekende oorzaak, een ontsteking en een operatie. Mo verloor ineens bijna al haar haren. Iets met een kraag en contactallergie. Mo was ineens vermist, bijna 30 uur uit beeld. Voor mij iets met stress en het gevoel ‘als ze er niet is…’. Maar ze is er weer! En zal voorlopig gezellig samen met ons in de camper gaan wonen en reizen! Een speciale kattendoorgang is klaar. 

Waar wonen we nu? 
In een oud typisch Frans huis van mijn 'schoonouders', vlakbij Martel. Zij wonen op hetzelfde terrein in een nieuw huis. Ons nieuwe oude verblijfplaats heeft een grote veranda en kleine zwart-witte vogeltjes stelen de bamboe van het dak. (Ach, we zijn niet de enige die een nest aan het bouwen zijn). De veranda heeft een prachtig uitzicht over de vallei. En tevens word je gekookt als je er overdag wil zitten. Heeft misschien te maken met de gestolen bamboe?!

Wanneer zijn we in Nederland?
Geen idee, maar zoals we zeggen, hopelijk vertrekken we binnen nu en twee weken. (Waarbij dagelijks het woordje ‘nu’ opnieuw gezegd wordt..) Serieus, bij het plaatsen van dit bericht, binnen nu en 14 dagen. ;)

Waar gaan we van leven?
Van zo min mogelijk. We zijn beiden overtuigd van vrijheid en minimalisme, bovendien willen we zoveel mogelijk geld besparen voor een project na de reis… En Glimlach Eve? Onderweg ga ik kleine Glimlachjes maken, de doos met de meest voorname spullen staat al klaar! In de Flow las ik: ‘Simplify your life’. Nou, dat gaan we aanhouden.

Hoe zien wij de toekomst? 
Als een mooi groot vraagteken, en dan één van ons samen. Het kan nog alle kanten op, en we hebben er alle vertrouwen in dat een paar ideeën die wij reeds hebben verder uitgewerkt gaan worden. Maar voor nu, leven we in het nu. Morgen kan alles anders zijn! Tuurlijk vraag ik me ook wel eens af waar ik aan ben begonnen en de tijd zal het me leren (al leer ik nooit op tijd te zijn, en is dit in Frankrijk geen probleem).

NB: aanvullende, nieuwsgierige, geïnteresseerde, kritische vragen over elk onderwerp mogen gesteld worden, ik zal eerlijk antwoord geven (binnen nu en 2 weken). :)

Vooral over hoe het in werkelijkheid blijkt dat prioriteiten stellen erg goed is om te doen... En over een paar achteraf gezien nuttige reistips. Volgens mij leef ik geheel volgens de methode: 'Al doende leert men...' We gaan hiervoor eve terug naar vorig jaar. Oef, wat klinkt dat alweer lang lang geleden. Vind je ook niet?
 
​
Maandag 19 december 2016, Caniac du Causse
 'Ok. Focus op je ademhaling. Schiet op, al die hersenspinsels. Slapen, dat is wat ik wil. Gedachten op nul, dus nergens meer over nadenken, aub, svp!'

Tis bijna middernacht, nog 3 dagen Frankrijk tot mijn vertrek, en ik las vanavond over de aanslag in Berlijn. Ik besluit gelijk, daar ga ik niet overschrijven. Waarom? Niet om mijn ogen ervoor te sluiten, maar om het niet erger te maken dan het al is. Aanslagen in onze buurlanden. Mijn gedachten hierover gaan met mij aan de haal, terwijl ik op dit tijdstip graag zou willen slapen. 
 
Stiekem denk ik ineens aan 'mijn baan', hoe zou het met Glimlach Eve verlopen als we in oorlog zouden leven? Heel even denk ik aan mijn opa, welke ik nooit gekend heb, maar welke door zijn beroep - als bakker in de oorlog - wel daadwerkelijk mensen heeft kunnen helpen. Hebben we niet veel meer van dit soort beroepen nodig, bedenk ik me mijmerend. Op een drafje brengen mijn gedachten mij verder weg..... 
 Moeten we niet opnieuw in NL (of in Frankrijk) weer zelf kleding maken en het eten wat in ons land geproduceerd wordt opeten? In plaats van dat alles uit de verste landen wordt gehaald? Het is bizar hoeveel spullen en voedsel er verscheept worden. En tot slotte beland ik op zee...  
 
Ontdekkingsreizigers
Ergens voel ik de gedachtegang van de historische avonturiers, ver van huis, die heerlijke specerijen ontdekt hebben en vervolgens op handelsschepen zitten. Een gouden vondst. Wat een schat hebben zij ontdekt, en wat zijn er ontiegelijk veel mogelijkheden in de wereld bijgekomen door de eeuwen heen. Hoeveel makkelijker is reizen bijvoorbeeld geworden? Je kan het jou bijna niet voorstellen, hoe het vroeger moet zijn geweest. En toch...
Als je er eens heel even bij stilstaat... Ongelooflijk, kijk naar de ontwikkeling van communicatiemogelijkheden. (Ik begrijp ineens volkomen waarom mensen geschiedenis willen studeren). 

Terug naar mijn beginfilosofie. Wat zou jouw baan waard zijn als we niet in vrijheid zouden leven? Een zware vraag zo net voor kerst. En voor mij met vrienden in de defensie wereld ben ik me ineens bewust van hun job. Niet meer aan denken. Even bij stilstaan mag. Fantaseren over ontdekkingsreizigers ook. En dan waarderen wat je nu vandaag de dag allemaal hebt. 
 
Terug naar mijn ademhaling.. Handen op mijn buik, oren gericht op het horen van in- en uitgaande lucht. ‘Verder niets... Slapen dat is wat ik wil..... Ach kak, toch eerst mijn telefoon pakken om deze gedachten op te schrijven.’ 00:16u
 

‘Wat heb ik gedaan en ondernomen de afgelopen maanden in Frankrijk?’
Ik weet zeker dat ik deze vraag ga krijgen straks terug in NL... Mijn ademhaling ben ik alweer vergeten. En een eenduidig, zinnig antwoord krijg ik niet. Ik heb hoofdzakelijk genoten van uitslapen, van ronddwalen, van naar de wolken staren, van dagdromen en van alle vrijheid om mij heen. Elke dag opnieuw en dat ruim 3 maanden lang. Tuurlijk zijn er ook moeilijkere momenten geweest en ik heb gewerkt. Maar het woord ‘VRIJHEID’ omschrijft mijn periode het beste. 00:47u

Facebook volgers kopen...
Ineens - geen idee waarom, want ik zou liever slapen - denk ik aan het artikel wat ik moest schrijven over het kopen van Facebook volgers. Ja, mensen, dit kan tegenwoordig. Omdat je zo gelijk populair lijkt en mensen dan bijna automatisch je pagina gaan volgen. “Mensen willen kennelijk bedrogen worden.” zoals mijn vader wel eens zegt over reclame. Dit is mijn mening: "Koop geen Facebook volgers, doe het op eigen kracht!" Dit is toch veel waardevoller? Ja, het duurt langer voor je volgers hebt. En ja, het duurt langer voor je geld verdient. Maar ik wil puur blijven en daar passen geen gekochte likes en volgers bij, beslis ik vol overtuiging en ijverig typ ik door op mijn telefoonnotities. 02:34u Ik slaap nog altijd niet.. 


Dinsdag 20 december 2016, Caniac du Causse
00:26u Ik heb slaap... Megaslaap zelfs... 

Om 22uur naar mijn bedje gegaan, moe. Maar nee, mijn hoofd loopt verder in de dag. Twee dagen Frankrijk te gaan. Huis half schoon en spullen (nu ja laten we zeggen voor een deel) ingepakt. Een paar bestellingen moeten nog afgemaakt worden. Hmmm, zou het door de adrenaline van mijn vertrek komen dat ik niet kan slapen? Voor het eerst terug naar Nederland zonder eigen huis in het land.
 
Mijn dilemma op dinsdag
Ik hing ondersteboven bij een toiletpot vandaag om te poetsen. Een beetje overdreven, maar mijn detailoog stond aan. En dan moet elk vlekje er aan geloven, tevens 7 bedden opgemaakt, 3 douches ontkalkt en het bad glimt weer. Reeds van alles uit de kasten gehaald, nu zien dat het netjes in mijn auto terecht komt. Ik ha un poigne tot slapen doen, geeuwwww, terwijl mijn hoofd het to do lijstje opnieuw voor de zoveelste keer doorneemt. 00:44u


Woensdag 22 december 2016, Caniac du Causse
09.22u Met moeite net uit bed gestrompeld, maar mijn gedachten stromen altijd:
‘Al tijden heb ik alle tijd. Maar er is altijd wat. En nu is het al tijd om te vertrekken. Het is tijd voor het inpakken. Er is altijd een tijd, maar er is nooit altijd tijd. Of nemen wij die tijd niet?’
 
01:29u Tja, als ik dan toch wakker ben:
Vanavond tot laat zitten kletsen met de Nederlandse paardrij-man. Mijn 1 na laatste Franse avond met koffie (die overigens niet te drinken was – lang verhaal en ik zal het moeten inkorten, anders schrijf ik hier een volledig boek), wijn, nootjes en 5 Glimlachjes, op zijn verzoek gemaakt.
Vandaag bestond verder uit poetsen en opruimen en opruimen en poetsen. Ik kreeg een appje van vriendinnetje: "Goed is goed, Eef!!!" Ze kent me te goed. Ga het wel proberen te onthouden voor morgen, want anders krijg ik het allemaal niet af. Megagroothuis. Het wordt voorlopig mijn allerlaatste dag in Frankrijk... En dan naar huis... Of ja, soort van 'naar huis'... Want ja, geen huis meer. Gek gevoel hoor!
 

Vrijdag 23 december 2016, Caniac du Causse
7:25u wakker, maar geen wakker gevoel. 

Gisteren, donderdag, ben ik opnieuw lang wakker geweest. Maar ik had mezelf opgelegd dat ik niet mijn telefoon ging pakken om te schrijven. Pas tegen half één lag ik op bed. En 90% van mijn to do lijstje klaar. Dadelijk het allerlaatste beetje in mijn auto gaan zetten. Inclusief Mo (die gister haal heil in de chaos zocht in mijn lege laptoptas). De gehele dag heb ik kalmerende thee gedronken, haha, en dat was nodig ook:
 Ik gooi de aslade van houtkachel buiten leeg, want ja, ik wil de kachel schoon achterlaten. Sissend hoor ik de resten op het gras vallen. Oeps, was het niet gedoofd?!? Snel gooi ik er maar een emmer dweilwater overheen. Vervolgens kijk ik een tijd lang elk half uur uit de keukenraam of ik geen rook zie opstijgen uit het gras... (Echt weer een Evelinda actie dit bedenk ik me hoofdschuddend). Stug werk ik alle 3 de verdiepingen door, gewapend met schoonmaakmaterialen.
 
Prioriteiten stellen
Ik kan het kennelijk met poetsen ook niet. Wat wel een leuk detail is: Ik had een prioriteiten boek bij me. En in de allerlaatste week begin ik eindelijk aan dit boek. Hahaha, bij de eerste vier pagina's denk ik al: 'Dit boek had ik in de eerste week moeten lezen.' Terwijl de laatste Glimlach Eve bestelling op de allerlaatste avond in elkaar werd gezet. Deadline net weer gehaald…

De zon is zelfs nog niet op, maar ik zal moeten opstaan. Pas de laatste drie dagen is het hier winter..... Grijze lucht, regen, gure wind... Daarvoor waren er stralende zonnestralen met hemelsblauwe luchten, heerlijk!! Dit weer maakt het minder erg om weg te gaan. Toch voelt het raar zo de laatste keer dit bedje uit te stappen. Ik wilde het op Facebook zetten, maar ja, wat heeft iedereen aan die info. Misschien straks net voor ik ga toch even doen. Nu eerst zorgen dat ik kan gaan vertrekken! Zal zoals gewoonlijk wel iets later worden dan gepland. Ik wilde 8uur gaan, dit red ik niet meer. Prioriteiten, Evelinda, prioriteiten. :) 7:43u
Tot in Nederland!!


De tocht der tochten (voor mij) begint
Niet om 8uur, maar tegen 10uur. (Don't say a word..) Het reis voor vandaag gaat naar Cielle, België. Ik ga op bezoek bij een vorige werkgeefster, bijna 900km te gaan. 
 
Een wel heel duidelijk voorbeeld van verkeerde prioriteiten
Je bent al anderhalf uur te laat, toch heb ik bedacht (morgen komen er nieuwe mensen in huis) dat het toiletpapier gevouwen moet worden. (Alleen deze zin al.. Haha, maar het is zo hotelachtig als de wc rol uiteinde gevouwen is een V. Ik weet het, maar je moet het zien.) (soms denk ik ook dat ik niet spoor hoor). En dan toch nog even snel een foto met Mo in de auto, deze op Facebook zetten en gaan! 

Tip 1: Check je oliepeil op tijd
Vervolgens knippert bij het omdraaien van de autosleutel het oliepeil: “Minimaal – Minimaal” Oh no, wat nu??! Ik bel achtereenvolgens 3 mannen uit mijn telefoon. Geen neemt op. Verderop bij het weggooien van de laatste vuilniszak (tot de laatste kruimel afval verzameld natuurlijk), besluit ik de peilstok te checken. Na minstens 5 minuten turen onder de motorkap weet ik deze te vinden. Er zit nog wel iets in.. Dus ik besluit te gaan rijden. Wel eerst tanken bij dichtstbijzijnde supermarkt. Daar belt mijn 'Danny' (=BBF) mij als eerste man terug: “Rij gewoon naar een garage, Eve.” Oh ja, natuurlijk, goed idee. ;) Hij geeft mij de Franse vertaling van olie (l’huile, hoe toepasselijk) en ik rij terug naar het dorp en de garage die ik weet. Dicht. Natuurlijk. Ach, er zat nog wat in. Gewoon maar rijden dan. 
 
Ik verwachtte rond 19uur aan te komen bij mijn overnachtingsplek. Deze tijd kruipt inmiddels al een beetje op.. Mo heeft het nergens over en ligt heerlijk in haar mandje of op schoot.
Op een gegeven moment ruik ik een brandende lucht in de auto.. Olie op?! Oh nee, in het weiland naast mij wordt gestookt. Het is niet mijn motor. Stuk verder opnieuw een vreemde geur. Oh wacht, er rijdt een oude Renault voor mij. Als deze auto uit beeld is, is de geur ook weer vertrokken. So far, so good.

Tip 2: Reageer op andere weggebruikers
Ik besluit op de helft van mijn route van 900km te stoppen. Moet ergens tanken, want ik haal het net niet met één tank. Als ik 400km gereden heb, haalt een geel busje mij in. Hij knippert met zijn richtingaanwijzers, net als vrachtwagens wel eens doen. Ik vond het grappig, maar schonk er verder geen aandacht aan. Totdat de bus langzamer gaat rijden, en ik besluit hem in te halen. Als ik bij het inhalen opzij kijk, zie ik een jongeman zwaaien en een gebaar van drinken maken en hij wijst naar de afslag die eraan komt. Dan wijst hij weer naar mij. ‘Huh?!?’ Mijn hersenen draaien op volle toeren, iets met hem gaan drinken?! Ik twijfel.. En daar is de afslag al. De gele bus neemt de afrit.. En ik.. Ik ben nog niet over de helft, en ik.. Ik rij door.

En ik ben er nog niet voorbij of denk: 'Shit, dit had weer een mooi verhaal kunnen worden.’ En wellicht had hij geweten welke olie ik mijn auto moet gooien. Maar niets aan te doen. Kennelijk kan ik nog niet atijd gelijk en spontaan reageren. Toch rij ik met een grote glimlach verder. Haha, een uitnodiging op de snelweg. Leuk!
 Ruim over de helft stop ik dan eindelijk, het is inmiddels half 5.. Tijd voor koffie voor mij! En natvoer voor Mo. Mijn aankomsttijd is nu 20uur. Valt mee. Alleen ik zit net voor Parijs, net voor 17uur, dat belooft niet veel goeds..
 
Tip 3: Heb contant geld op zak, minstens € 50
De tolbetaling was trouwens deze keer overal een gedoe. :) 
Bij Vierzon: 15 rijen dik (of misschien zelfs meer). Auto achter auto sluit aan, ik krijg veel duimen en lachende mensen naast mij, voor de rondkijkende Mo op het dashboard en in het raamportier. Maar eenmaal aan de beurt, gaat mijn raam omlaag, en zet ik Mo voor de stoel. Dan ticket in de gleuf. Creditcard in de andere gleuf. En normaal gezien krijg je die terug en gaat de slagboom omhoog. Eitje.
 
Mijn creditcard kwam wel terug, maar slagboom ging niet omhoog. Nog een keer proberen. Mo kwam ondertussen ook maar een kijkje nemen bij het open raam en de eerste auto achter mij begint te toeteren..
 
Opnieuw steek ik mijn creditcard in het apparaat, en vervolgens pak ik Mo vast en vanuit mijn ooghoek zie ik creditcard en nu ook mijn ticket uit de gleuven te voorschijn komen. Ik wil deze pakken, maar een windvlaag was me voor en weg is mijn ticket. Dan maar op de hulpknop drukken. Mo wordt ondertussen niet subtiel en onder een luid mauwend protest in haar reismand gepropt. In het gebrekkig Frans zeg ik, boven het mauwen van Mo en toeterende auto’s uit, dat het betalen niet lukt met creditcard. En dat mijn ticket is weggewaaid vervolg ik in het Engels. De Franse mevrouw snapt me niet helemaal en snauwt op een gegeven moment of ik money heb. “Yes, yes.” En hoeveel? “€ 20” Wat een mazzel! De tol was € 19,40. “You wait.” Ja, ik kan toch nergens heen.
 
Er na lang wachten en heel veel toeterende auto's komt er een man met fel oranje hesje tussen de drukke rijen doorgelopen. Hij komt gelukkig voor mij, en pakt het briefje van 20 aan. Hij heeft de 60 cent wisselgeld al in zijn hand. Met hevig rode wangen vervolg ik mijn weg. Parijs was na mijn stop een gekkenhuis, zo’n 60km lang drukte, langzaam, stilstaan en rechtrijden om geen voorbijschietende motorrijders te scheppen. 
 
Herhaling tip 3: Heb contant geld op zak, minstens € 50
Ik rij dit keer naar Cielle, dit is een andere weg en ik kom opnieuw bij een tol. Deze moet je vooraf betalen. Wederom geeft mijn creditcard problemen. Ik krijg hem niet eens in het apparaat. “Tttrrrrrrrrrrrrrrrrrr” klinkt het. Bizar! Weer op de hulpknop, waarom wil mijn creditcard er niet in? Volgens de man kan het wel. Nee, volgens mij kan het niet. “You must pay.” Ja, dat weet ik ook wel.
Dan maar een graai in mijn portemonnee, aaahh, waarom heb ik net een koffie gekocht?!! 
De tol is € 2,20. Ik heb in mijn hand € 2,25, waarvan helaas drie stuivers. En die, ik kijk schuin naar het machine, kan ik uiteraard niet gebruiken. Shit, dus net 10 cent te weinig. De man heeft opgehangen. Zou er weer iemand komen? Het lijkt erop van niet. Dan check ik een ander vakje in mijn knip, gelukkig! Daar zit precies één muntje van 10 cent.
 
Dus met nog drie stuivers op zak rij ik opnieuw met rode wangen verder. 

Tip 4: Schrijf vooraf je route op
Tot het moment dat de TomTom de weg kwijt is. Ik ben de weg niet kwijt, ik blijf netjes tussen de lijntjes rijden. En toch rijd ik volgens mijn scherm middenin in een weiland?! 
Rondom Reims besef ik me dat ik volledig op mijn navigatie rij en dus geen idee heb welke richting ik aan moet houden. Weer een oeps momentje. Langzaamaan begin ik moe te raken. Ik had net een jeubelmomentje gedaan omdat de teller onder de 200km was gekomen. En na de file van Parijs was mijn eindtijd op 21:30u gezet. 
 
En nu..... Nu loopt de teller weer op. De weg komt maar niet terug op mijn beeldscherm en als er ineens een splitsing van de weg komt, denk ik, moet ik deze wel of niet hebben. Als ik er voorbij ben vind mijn gps spontaan de weg terug en blijkt dat ik de splitsing had moeten nemen. Alleen omdraaien zit er niet in op deze tolweg. En de teller loopt met maar liefst 60km op. Taai. Op zo’n moment ben ik blij dat ik geen opgever ben. Kaken op elkaar en door.
Aankomsttijd springt naar: 22:30u. Ongelooflijk wat een tocht.
 
De laatste 50km bevinden zich in de Ardennen van België. Deze kronkelende bosweggetjes lijken aardig op het Franse platteland. Heb ik bijna 1000km gereden, lijkt het net alsof ik bij het beginpunt ben, haha. Ondanks de vermoeidheid kan ik hier hartelijk om lachen. Ik ben nergens meer gestopt, behalve bij de laatste tol. En toen stond ik voor het verkeerde tolpoortje.. Gelukkig is hier verder geen kip. Dus ik kan achteruit en snel naar een goed poortje. De creditcard werkt hier wel. Pfieuw.. Want die drie stuivers zijn niet genoeg. Drie keer verkeerd is scheepsrecht denk ik dan maar. En kennelijk zat er nog genoeg olie in, want de auto is het blijven doen tot in Cielle.
 
Eenmaal aangekomen bij het leuke huis wordt er nog een heerlijke avondmaaltijd voor mij klaargemaakt en neergezet. Jammie! Vol smaak heb ik gegeten en sluit ik de dag gezellig met een wijntje af. Helemaal leuk en alles is uiteindelijk goed gegaan.
 
Zaterdag 24 december 2016, Cielle, België
Ik word wakker met een prachtig uitzicht. Minstens zo mooi als in Frankrijk. Een stukje hemel op aarde. Wat bestaan er toch een prachtige plekken op de wereld. Genieten blijf ik een tijdje uit het raam staren. We ontbijten en maken een fijne gezellige wandeling in de Belgische bossen. Wat een verwennerij. Er kan heel wat bijgepraat worden, als je elkaar een tijd niet gesproken hebt en in de natuur alle tijd hebt en neemt.
 
Toch komt er aan alles een eind
En the holidays are coming.. Tegen 14 uur besluit ik door te rijden naar mijn ouders voor kerstavond. Het oliepeil zit me niet lekker en ik probeer mijn Nederlandse garageman te bellen. Hij geeft mij gelijk door welke olie ik moet hebben en het tankstation in het dorp waar ik aankom om 13:55u heeft het, en gaat gelijk achter mijn kont op slot. Ik was dus net op tijd! Gerustgesteld vervolg ik mijn weg.
 
Driving home for Christmas.. maar dan dit keer echt. Pas in Nederland komt het liedje voor het eerst op de radio, en hij moet dan ook keihard gezet worden. Mo kijkt me met samengeknepen oogjes aan: “Moet dat nou echt zo hard?” “Ja, Mo, dat moet eve.” Het gevoel van alle bekenden straks terug te zien wordt steeds sterker.
 
Thuisgekomen zonder enige moeite, lachend de ruim 350km gereden, maakt papa een ouderwetse chocolademelk met koemelk zo van de boerderij. Suiker en cacao worden gemengd. En de pan met melk moet volgens zijn recept 3 keer koken (elk jaar is er een opmerking dat dit de smaak niet beïnvloed, maar daar wil hij niet aan). Het is een traditie geworden op kerstavond. Fijn slurp ik de slagroom met chocolademelk naar binnen. Eve geen andere prioriteiten. 
 
Ik ben thuis. 

Ik weet het inmiddels. En eigenlijk weten wij het allemaal, alleen staan we er lang niet altijd bij stil. Dat is niet erg. Je kan nu eenmaal niet overal aan denken en niet overal steeds bij stil staan. (Al probeer ik dit wel, ik blijf een hopeloze perfectionist, en mega slecht in prioriteiten.. Tot zover gelijk de terugblik op de focus van mijn vorige verhaal..)

Fouten - blijven - maken is menselijk. Dit is een hele geruststelling, vind je ook niet? Maar we zullen terug naar morgen gaan. Kan dat? Terug naar morgen? Vanuit het nu wel denk ik, en alles kan. Ik wilde enkel teruggaan naar dat wat ik jou wilde vertellen over de dag na vandaag. Mijn wijze levensles voor deze laatste maand van 2016, haha. (Oh wacht, ik mocht ‘haha’ niet meer gebruiken. Jij als lezer moet zelf bepalen of het grappig is. Sorry. Mijn schrijfles van dit jaar..)
 
“Can I have a moment?” (“Natuurlijk mag dat, Adele.” Ze klinkt op de achtergrond. Verder in the background heb ik voor de eerste keer in mijn leven een broodmachine aan het werk gezet, mijn hartje klopt vol verwachting voor een vers gebakken brood. Tis maar waar je blij van wordt. Ondertussen zal ik mijzelf vermaken met schrijven.) :)

 
Maar dit is wat je wil weten:
‘Morgen kan alles anders zijn.’ Ik weet niet wanneer ik deze zin voor het eerst voor mijzelf opschreef. Maar ik weet wel zeker dat het nog niet volledig binnen kwam. Zoals met heel veel quotes en zinnen. Met deze mooie spreuken heb ik een soort haat/liefde verhouding, mogelijk was je dit opgevallen met mijn ‘Kerst.De ballen.De boom in’ foto laatst op Facebook. Het verschilt per dag of ik ze wel of niet kan waarderen. En dit zegt waarschijnlijk iets over mij en de flow waarin ik zit.
 
In de periode van mijn burn-out (eind 2014-tot?) heb ik veel gepiekerd. Heel veel. En door drastische beslissingen ben ik weer boven water. Ik geniet van elke dag. Van elk uur. Tuurlijk zijn er momenten waarop mijn hoofd en gedachten met mij aan de haal gaan, op een ongelukkige manier. Maar deze momenten zijn kort. Ik heb zoveel minder geld, maar ik voel me zoveel rijker. Dat gevoel is onbetaalbaar en bijna onbegrijpelijk.
 

Gelukkig zijn kan niet 24/7
Het leven kan nooit altijd één grote gelukkige periode zijn. Zeker niet. Zoals ik vaker heb genoemd in mijn verhalen, ieder huisje heeft zijn kruisje. Alleen hoe ga je ermee om? Wat waardeer je in je leven? Wat laat jouw hart van vreugde een slag overslaan? Als je dat weet, dan doe dit vaker en vaker. Maar hartkloppingen gebeuren pas als je in beweging bent. Voel je een dipje? Dan is dit niet erg. Gooi je voeten op de bank en zet een pot thee. Of beter andersom. Eerst de thee zetten, dan de voetjes van de vloer. Je kan niets anders doen als door de sombere bui heen gaan. Uiteindelijk houdt het een keer op met regenen. Hoelang de bui ook lijkt te duren. 

Ik heb het maandenlang zien regenen, met tussendoor kleine zonnestralen die ik af en toe een beetje voelde. Dus ik ben van mening dat ik deze wijsheid mag vertellen. Besef tijdens deze donkere dagen: “Morgen kan alles anders zijn.” Slechter, of beter. Dat weet niemand. Er zal een dag komen dat deze zin ook daadwerkelijk bij jou zal landen. En zit jij in een gelukkige periode van je leven? Ook dan kan morgen alles anders zijn, des te dankbaarder ben je met jouw mooie leven van vandaag!

 
Driving home for Christmas!
Ik heb vanaf vandaag nog 2 weken voor ik weer naar Nederland vertrek. Deze stille periode in Frankrijk heeft me veel goed gedaan. Ik ben blij. Ik heb zin in het leven. Mijn beslissingen hebben er voor gezorgd dat ik veel vertrouwen heb in mijn uren hier op de wereldbol. En bij deze stappen (ook letterlijk gezien) zit er in mijn achterhoofd dat het morgen anders kan zijn. Dat maakt de wereld om mij heen anders, dat doet de bomen om mij heen bijna lichtgeven. Het geeft de sterren, dit huis, mijn ochtendkoffie en mijn eten extra glans. En morgen kan tevens over 5 minuten zijn. 

We hoeven niet allemaal succesvol in de Linda terecht te komen met wat we doen, of waar we voor staan. Als het klopt voor jou en je omgeving dan ben je een heel eind. De rest komt wel. Of niet. Het maakt niet uit. Eureka! Hahaha, eindelijk. (Shit toch weer de haha..)
 
 
Maak mooie momenten
De dag gaat voorbij, de week, de maand, en zelfs het jaar! Bijna gaan we wéér naar oud en nieuw. Whoop, tijd voor champagne. (NB: er zijn veel meer momenten die bubbels verdienen!) In plaats te denken aan waar je heen gaat met kerst of op oudejaarsavond en welke verwachtingen anderen hebben. Denk eraan met wie wil je het liefst zijn? Met wie wil jij jouw mooie momenten opbouwen voor later als je oud en grijs bent? Ik vind het lastig, er zijn zoveel dierbare mensen.
 
Maar ik heb een oplossing, je hoeft niet enkel op de jaarwisseling te kiezen met wie en waar je tijd door brengt. Nee, het jaar heeft niet voor niets 364 dagen! Waarom alleen feestdagen met de feestdagen? Gek toch? Die verplichte gezelligheid, jak. Dus doe wat je hart jou ingeeft, en stoot je mensen voor het hoofd? Dan zegt dit iets over hen. Durf voor jezelf te kiezen, het kan zonder egoïstisch te zijn. Poeh, wat een wijsheid komt er dit keer uit mijn vingers.


Single op 31 december…
En ben je net als ik vrijgezel? Baal je ervan dat je weer eens om 24u niemand hebt om een dikke kus te geven voor jouw toekomst samen? Beloof je me dan bij deze dit: Knijp keihard in je eigen hand op het magische moment en zeg in jezelf: “Morgen kan alles anders zijn.” (NB: verzuurde, verbitterde, vastzittende vrijgezellen zijn niet vrij gezellig.. Je bent leuk als je lacht! :P)
 
Als jij uiteindelijk na jaren deze planeet verlaat, zijn het de momenten die met jou meegaan. Dat en die alleen. Waarom vergeten we dit toch steeds? Zorg er voor dat jouw herinneringen sterfbedwaardig zijn. Is er gedoe in de familie? Is er gedoe op je werk? Probeer er boven te staan. In jouw hoofd kan je nagaan wat belangrijker is dan de boze of twijfelende woorden die in je opkomen. Of denk enkel aan de 5 woorden van deze blog:
 

Morgen kan alles anders zijn
Mij helpt het in ieder geval. En ik weet dat het jou ook kan helpen, om zaken realistischer te zien, om dankbaarheid te voelen en om door te gaan met dingen die er écht te doen. Besef hoe kostbaar jouw minuten in dit leven zijn. Kijk naar de hoeveelheid coaches er tegenwoordig zijn, ze vertellen allen deze boodschap. Ik wil je niet coachen, dit zal jij voor jouzelf moeten doen. Maar misschien zet het je aan het denken. Wellicht word je in beslag genomen door zorgen, om geld, om je gezin, om het single zijn, om je werkzaamheden, om je familie, of om een ziekte.
 
Het is niet erg als je gedachten hierheen gaan, of daarbij stilstaan. Maar doe wat je kan om kostbare momenten mee te maken. Deze zijn echt onbetaalbaar. Van een paar vrienden weet ik dat zij ernstig zieke familieleden hebben. Elke keer als er een contactmoment is dan voel ik onder andere dankbaarheid voor mijn leven NU. Niet morgen.
 
 
Verstand op nul zetten
Iemand vroeg mij koffie te drinken, om wat vragen te kunnen stellen over hoe ik het heb gedaan. Huis en haard opzeggen en vertrekken naar een ander land. In gedachten begon ik gelijk met een heel verhaal, en dat is makkelijk voor een verbeeldende denker zoals ik. Maar wat ik uiteindelijk antw…
 
__interruptie___ ineens was het licht hier uit. Ik blij dat ik een paar kaarsjes aan had voor de gezelligheid… Nu blijken ze verdraaid handig. Wat gebeurde er?
De stoppen zijn doorgeslagen. En wel door de.. broodmachine.. Zie je wel, alles kan binnen 5 minuten anders zijn. Mijn perfecte deegje was na het rusten en rijzen toe aan het bakproces. Maar helaas, iets ging mis in de stroomgeleiding. Ik heb andere groepen en stopcontacten geprobeerd, steeds bleef ik in kaarslicht achter. Toen kwam ineens het heldere idee om het thuisfront te bellen. Mijn vader is niet voor niets al bijna 80 jaar bakker. Ik leg de situatie uit, hij moet lachen. En geeft advies om mijn deegje in de keukenoven te zetten. Daarnaast krijg ik de opmerking, “Tja, je bent niet zomaar ineens een goede bakker… Succes!” De broodvorm gaat voor 40min de inmiddels voorverwarmde oven in.. Ben benieuwd! Terug naar mijn verhaal___
 
Mijn antwoord luidde: “Voornamelijk was het verstand op nul zetten”. (Dat is pas moeilijk voor een perfectionistische denker.. dus daar zit precies de uitdaging.) Moeilijke dingen brengen veel. Nog zo’n cliché…
 
 
Mijn happy moments:
-Op een donkere koude avond besloot ik voor het eerst sinds dagen in de brievenbus buiten aan het weggetje te kijken. Met mijn zaklamp ging ik op pad. De oprit af. Door een blik naar boven te werpen, zag ik mega veel sterren. De hemel is mooi als je er oog voor hebt. Ik opende de klep van de houten box en zag maar liefst 3 enveloppen! Zo mega leuk! Het geeft steun te weten dat anderen aan je denken en dit tonen. Je hebt jezelf nodig in dit leven. Maar toch ook anderen.
 
-Opnieuw heb ik een paar nachten doorgebracht bij het duurzame woonproject. Hoe dierbaar is het om nieuwe warme mensen te leren kennen, die ook meerdere stappen hebben genomen om te kiezen voor hun droom. Tijdens het plukken van heerlijke oranje vruchten uit hun prachtige kakiboom in de enorme tuin stond ik dankbaar te zijn (en te smikkelen). Op de terugweg bezocht ik tevens mijn coach, die mijn rustpunt was toen ik middenin de burn-out zat. Ze bleek dichtbij te wonen. Opnieuw een happy moment!
 
-Moederziel alleen stapte ik binnen bij een soepwedstrijd. Het over de drempel gaan was toch weer kort moed verzamelen. Ik ken er immers niemand. Hoe werkt een soepwedstijd eigenlijk? Ik had geen idee. Ok, ademhalen. (Als het niet leuk is, dan kan ik gewoon weer vertrekken…) En wat gebeurde er? Het was super! De soepen waren heerlijk, tussendoor mocht je jouw soepmokje omspoelen met rode wijn en brood. Totaal waren er 8 deelnemers, ik zat behoorlijk vol na het proeven. En dat voor 3 euro. Terwijl ik van mijn derde soepje zat te snoepen, sprak een man (van gelijke leeftijd) mij in het Engels aan. Het werd een heel leuk gesprek, eerst over soep, toen over het leven in Frankrijk en vervolgens over het verlaten van je huis en al je spullen.
 
Na een tijdje kwam ook zijn vrouw bij ons staan en hun oudste dochter was de jongste deelneemster van de leuke middag vol soep. Toen ik een paar vragen ging stellen kwam ik achter hun bijzondere verhaal. (Ook jij kan dit lezen, op de volgende site: offthegrid-link.) Het mooie Engelse gezin met totaal 4 kids reist namelijk al ruim 2 jaar de wereld rond. Super inspirerend om te zien hoe zij dit voor elkaar krijgen. We drinken een wijntje na afloop van de wedstrijd en delen mailadressen uit, en inmiddels zijn we 2 weken verder.
 
Gisteren heb ik in hun gezelschap geluncht in het historische en sfeervolle stadje Sarlat. Dat zijn de voordelen van eigen werk hebben. Je kan het zelf indelen. Plan je eigen dagindeling. Ook een voordeel van single zijn overigens. En de mensen die op je levenspad verschijnen zie je niet aankomen. Die zijn er gewoonweg ineens. Aan de andere kant, niet ineens. Ik moest wel die drempel over om alleen te gaan soepproeven. Het had in de soep kunnen lopen. En dan? Ja, dan had ik iets anders ervaren dan wat er nu gebeurde. Hoe vaker je dit soort dingen doet, hoe makkelijker het wordt. Je kan gewoon ergens beginnen. Kom op. Je durft het wel. Als ik het durf, dan jij helemaal!
Ik weet het zéker. (Weet je dit motto nog: Fuck it, je overleeft het toch niet?! Nou dan.)


Make it a December to remember
In december 2015 heb ik een stuk geschreven en lezers aangespoord om een stukje over het jaar te schrijven. Nu is het alwéér december, en het is tijd om je geschreven tekst terug te lezen (ik zou je hieraan helpen herinneren). Wat heeft het jaar gebracht? Toen ik in 2014 geen kansen zag, was ik enkel verdrietig. Ik zag het niet. Ik wist niet wat te doen met mijn tijd in dit leven. Wat een verschil met nu.

Als ik december 2015 terug lees, dan moet ik bij mezelf lachen. Ik had geen idee dat ik uiteindelijk totaal 5 van de 12 maanden in Frankrijk zou wonen. Geen idee dat ik mijn huis in Nederland zou opzeggen, en dat ik praktisch volledig zou ontspullen. Maar wat voelt het goed. Wat ben ik blij dat ik ondanks dat ik het niet durfde, toch gedaan heb. En voor 2017? Ik ga nog altijd voor groei van Glimlach Eve. In welke vorm en vanuit welke plek op aarde dan ook. Want het is supertof om te kunnen zeggen: “Ik maak mensen blij.” Of zoals mijn nieuwe Engelse vrienden zeiden: “Wow, you make people smile.” Tegen hun heb ik Glimlach Eve uitgelegd als zijnde: “Smile a While”. Zou dit de eerste stap richting een internationaal bedrijf zijn? Ik kan niet wachten op wat er gaat komen!!
 

Gooi goede voornemens gelijk in de prullenbak
Goede voornemens houdt bijna niemand vol. Ik heb ze overboord gegooid, zonde van je energie. Morgen kan immers alles anders zijn. Doe de dingen waar je een spontaan vreugdedans door zou willen doen (maar wat je niet doet, omdat we dit volledig verleerd zijn. Deed ik het laatst, hing Mo in mijn kuit. Zelfs de kat is niet gewend aan extreme uitingen van blijdschap..)

Mijn focus in 2017
Dus geen voornemens, maar voorwaarden van mijn leven komend jaar:

1. Geen vast huis (geen idee waar ik wil en ga wonen, maar 12 maanden zijn zo voorbij)
2. Ongewoon blij goed via Glimlach Eve verspreiden in de wereld (jaaaaah, blijft leuk! Blij maakt blij.)
3. Schrijven in mijn blog en boek (je kan alvast intekenen, ik heb mezelf toestemming gegeven een nieuw lijstje aan te maken, laat het me weten als jij jouw mooie naam op deze bijzondere lijst wil hebben: Ja.ik.maak.van.jou.een.schrijfster.zet.mijn.naam.op.jouw.leuke.lijst-KLIKHIER)

• PS: en het vinden van een leuke man (ok, men zegt dat je dit soort dingen moet loslaten, en aan de andere kant zegt men dat je het de wereld moet laten weten, dus ja.. Ik ga niet zoeken, wel vinden. Misschien zelfs morgen.)

​

Vermaak, verliefd, gevlogen
Door mijn Franse avontuur ben ik achter de volgende conclusie gekomen, meestal gaat het zo: Verliefd, verloofd, getrouwd. Bij mij is het: Vermaak, verliefd, gevlogen. :) Ik ben ervan overtuigd dat er voor iedereen iemand is, als je het maar aandurft. Ik zal het vast met iemand een keer aandurven. Tot die tijd vermaak ik me zeker. (Tussen de regels door hebben jullie vast in de gaten hoe het met mijn Franse monteur is afgelopen.)


Tussen kunst, kitsch en kerst
Alle pittorekse dorpjes hier worden uitbundig versierd met allerhande en vaak kitscherige kerstdecoratie. Gisteravond moest ik keihard lachen, omdat ik normaal gezien hier het huis van de buren niet zie, en nu uit het raam allerlei gekleurde en fel knipperende lichtjes zag. Het meer dan 200 jaar oude huis ziet eruit als in een Amerikaanse kerstfilm. Het zijn schatten van mensen, de buren, laatst stonden ze voor de deur met een doosje eitjes van hun kippen. Opnieuw voor mij een lief momentje.

De kerstsfeer, die hier een beetje opborrelt links en rechts, doet mij uitkijken naar mijn terugreis. Ergens ben ik al met 1 been terug, en ergens bundelt er nog een been hier rond, in alle vrijheid. (Altijd maar die verdraaide innerlijke tweestrijd..) Maar goed, ik heb gezegd wat ik wilde zeggen. Tijd om het te laten rusten, morgen weer een dag. Nu eerst eens mijn brood gaan proeven, met een flink stuk kaas. Jammie!
(En zoals papa zei, je bent niet zomaar ineens een goede bakker, je bent nooit zomaar ineens daar waar je wil zijn. Oefening baart kunst. Ok, nu stop ik echt. Je zal het zelf moeten beleven. Ik ga in 2017 gewoon door met oefenen, en ik beloof jullie op de hoogte te houden.)
  
Voor jullie: VIVE LA VIE !
Voor nu en morgen ... ..... ...... ....



Mijn focusverhaal had maar liefst 92 likes! Dat geeft een onwijs tof gevoel, ik denk dat focus voor veel mensen een probleem is. Ik krijg de laatste tijd veel verzoeken om te gaan koffie drinken, misschien volgt er in de toekomst wel een drink-koffie-en-vertel-boekpresentatie. Je bent bij deze alvast uitgenodigd. ;)  Mijn hemel, ik blijf maar schrijven hè? 

Groei!
Een wijsheid van Loesje: Als je snoeit, moet de focus wel op groei blijven liggen. Ik heb veel 'gesnoeid', nu die groei nog. Nee, dit is eigenlijk niet waar. Persoonlijk ben ik enorm gegroeid, door het achterlaten van mijn topjob en mijn stadse huis. Nu een ware minimalist. Ik voel me prachtig (figuur-lijk gezien dan). Hmmmmm, maar een zakelijke groei is nodig. Want hoe mooi je bloemen ook zijn, als niemand ze ziet, kan je ze niet verkopen. Maar dan, hoe word je zichtbaar? (Doet me denken, misschien zal ik eens een andere datingapp dan Tinder proberen..) ;)

Loesje, RUMAG en schapen.
Vaak heb ik lol om de LOESJE spreuken. Woordgrappen die precies weergeven wat het leven is, en dan met een gezonde dosis humor. Er zijn tegenwoordig veel meer initiatieven die hiermee werken, zoals het heerlijk brutale RUMAG. Ik hou ervan. (Terwijl ik dit typ, zie ik vanuit mijn ooghoeken iets bewegen. Ik kijk naar links uit het raam en voorbij de grote tuin, tussen de bomen door, zie ik vier witte schapen achter elkaar aanrennen. Ze lijken plezier te hebben. De eerste staat plots stil - expres, ik zweer het je - waardoor de andere drie tegen elkaar aan botsen. Voor mij een moment om te lachen en te bedenken dat ik hier een enorme rijkdom heb, door enkel uit het raam te kijken. En opnieuw het besef van gebrek aan focus...Dat ook...) 

Het zijn dezelfde schapen (althans uit dezelfde kudde) als degenen die laatst hier midden in de tuin van het gazon stonden te grazen. Ze genoten zichtbaar van dit verboden terrein. En dit gevoel... dit is er ook voor mensen. Niet voor niets heeft Loesje de spreuk: Leef je leven alsof iemand het hekje heeft opengelaten. Mijn Franse buurman stond die dag aan de deur, en heeft de schapen teruggefloten. Hij liet mij met handen en voeten - ik versta hem niet - weten dat hij de eigenaar had gebeld. Er is altijd wel iemand die je terug naar de realiteit brengt, niet waar?
Al zijn die realistische mensen voor mij momenteel minimaal. Ik fladder een beetje rond hier. Ik ben een luchtype en tweelingen, voor degenen die geïnteresseerd zijn in sterren en hun beelden. Het is de moeite waard om dit van jezelf te weten. Zelfkennis noemt men dit fenomeen. (Ermee leren om te gaan is stap 2.)


Ik vraag mezelf opnieuw af: 

• Hoe word ik nu succesvol? (vele artikelen gelezen en gedachtes over gehad)
• Hoe ga ik de marketing aanpakken? (nog meer artikelen gelezen en nog meer gedachtes over gehad)
• Welke berichten moet ik posten? (naar anderen gekeken - shit - wat een concurrentie)
• Hoe kom ik aan meer bestellingen? (ik zou zeggen, ik zou vooral doorgaan - ken je deze zin nog?)
• Wat zijn er veel initiatieven, hoe kan ik er uitspringen? (ik overwoog mijn haar blauw te verven, en in een Eva kostuum op een pipowagen met paard - ook blauw geverfd - Nederland rond te gaan rijden, een mobiel cadeau-atelier wat overal verrassingen achterlaat. Dit zou toch in de krant komen, denk je ook niet?) Ik hoor papa zeggen: "Doe nou maar normaal dan doe je gek genoeg." (Iemand een alternatief??)
• Wat is de wereld fascinerend, hoe kan het zijn dat er zoveel ellende is? (...)
• Wat?! Hoe kan het dat Trump de verkiezingen won? Ik zie het als voorbeeld, ik zeg niet goed of slecht. Als hij kan winnen, dan kan ik van Glimlach Eve leven. (Einde - Trump discussie, laten we het over Zwarte Piet hebben!)
• Hoe zal de toekomst eruit zien? (een betere wereld begint - hoe lullig ook  - echt bij jezelf) (Ah ja, das waar ook.)

Altijd gebrek aan focus. 
Heb je nu een beetje beeld bij mijn gedachtegang? Ik kan mezelf ook vaak niet volgen hoor, dus het geeft niets als je totaal niet snapt waar ik over brabbel. Niet iedereen is hetzelfde. Oké, terug naar mijn zakelijke groei. 
Natuurlijk heb ik meerdere marketing plannen en ideeën opgedaan in het afgelopen jaar. Het probleem is alleen dat ik de focus mis, waardoor ik altijd allerhande andere dingen voor laat gaan. Zoals eindeloos in rondjes denken en dagdromen over dit mooie leven. Ik ben zelfs in aller ijver aan een boek begonnen. (En ik zal bekennen dat er inmiddels al enkele dagen niet meer aangewerkt is... Die hopeloze focus ook, er zijn zoveel interessante dingen dat ik gewoonweg niet kan kiezen. Weer die keuzestress, weer gebrek aan focus, en dit in combinatie met filosoferen op de meest vreemde tijden en plaatsen...) 

Oef, door het schrijven van deze blog weet ik wel wat me te doen staat. Je moet je nu even voorstellen, dat wanneer ik aan mijn verhaal als verhalenverteller (een mooi nieuw woord wat ik, via een spontane mail van een kunstenaar, ontdekt heb - kijk, daar ga ik alweer...)  begin, geen idee heb wat ik ga schrijven. Eenmaal typende kom ik er vanzelf achter. Focus is dit keer dus de boodschap die ik krijg. En ik geef hem ook gelijk door aan jou. Goed? Ga doen wat je wil doen. Het is tijd. Potver. Oh nee, dat was het vorige verhaal. Ondanks alle gebreken heb ik veel lol hier. Heb je trouwens gewichteld??

Wereldvrouwen wereldwijd. 
Ik ben lid geworden van de Facebookgroep "Wereldvrouwen", of had ik dit al eens vermeld? Maar wat leven er veel vrouwen buiten Nederland, eigenlijk in alle landen van de wereld. En opnieuw verbaas ik mij dat daadwerkelijk iedereen haar eigen verhaal heeft. Ik voel me soms een kneus die ook probeert haar verhaal te verkopen, maar dat is niet wat ik wil. Ik wil dat mensen kiezen voor de dingen die van belang zijn. Het leven kan moeilijk zijn, maar aan de andere kant zo onwijs prachtig. Als je maar durft drempels over te gaan. En als je zegt dat dit onmogelijk is, dan heb je last van apen. En die kan je terug naar de dierentuin sturen. (Of afschieten. Mag ook van mij. Tis opnieuw figuurlijk natuurlijk.) NB: Een pagina van een Wereldvrouw die de moeite waard is om te bekijken en te liken is: Schitterend Leven. In één woord WOW, hoe stoer is zij! (Mo, mijn wereldkat, heeft zelfs deze mooie fietsster geliked door over mijn toetsenbord te wandelen.)

Jezelf profileren.
Ikzelf twijfel aan hoe succesvol te worden. Als ik andere mensen zichzelf zie profileren, dan denk ik. Wow, zij doen het. Waarom lukt het hun? Wat is hun geheim? Zoals ik terug schreef aan mijn papa (Mam, niet vertellen als je dit leest, want ik moet de brief nog van een postzegel voorzien. Geen zorgen, het staat op mijn lijstje. En ooit werk ik die af.) 
"Met Glimlach Eve gaat het wel. Ik heb meer bestellingen nodig om er van te kunnen leven. Het wordt tijd dat ik reclame ga maken. Maar eigenlijk heb ik een hekel aan onzinnige reclames. Toch gaat het goed komen. Ik wil bestaan van wat mijn handen maken. Iemand stuurde mij vandaag nog: 'Ik geloof in jou en jouw concept'."
Ik heb wel Glimlach Eve met vijf sterren beoordeeld op Facebook, en dat heeft mij 2 nieuwe hele mooie recensies opgeleverd. (Sterren geven is gratis en mag altijd: geef-gratis-waardevolle-sterren-liefst-5-klik-hier.) Heb ik je ergens toe aangezet? Ah, fijn. Merci beaucoup en een kleine kus op je neus. Voel je hem? Ik ben je dankbaar, dat kan je vast voelen. :) 

Glimlach Eve Verrassingen onderweg naar Nederland.
Gisteren is mijn eerste doos vol met Glimlach Eve bestellingen via de post naar Nederland vertrokken. De hele ochtend ben ik bezig geweest om leuke foto's van de verrassingen te maken (ooit ga ik ze gebruiken) en om alles goed in te pakken. Terwijl Mo niet weg te slaan was van alle verpakkingsmaterialen, liep ik het huis rond met een dienblad vol verrassingen en mijn camera. 'Wat is nu de beste fotoplek? Ach, ik maak er gewoon een aantal op verschillende plekken' (daarbij al huiverend bij de gedachte aan mijn keuzestress welke foto nu straks de mooiste is...). 
Tijdens deze fotoronde in huis, sneuvelt er helaas een leuke man.. Maar goed, de kleine boerin pakt het goed op en eindelijk is het dan zover. (Zie foto Instagram, ik heb de foto zelfs vanochtend naar Boer zoekt vrouw gestuurd. Focus? Wat is dat?!) En eindelijk is het dan zover. Alles klaar om te versturen. Er komt nog een laatste Glimlach baby bestelling bij, die lijm ik snel met liefde in elkaar en hop. Gaan met die volle doos.

Oeps..
Oh wacht, eerst nog kleren aantrekken (had mijn pyjama nog aan). En door naar het postkantoor. Inmiddels weet ik de openingstijden en de plaats. Ik heb nog geen idee wat het zal kosten. Iedereen heeft geadviseerd om dit vooraf uit te zoeken (had ik kunnen doen). Maar ja, het zal toch moeten. Er zitten mensen vol verwachting op te wachten. Dus wat maakt het dan uit? Uhmm, vanuit een zakelijk oogpunt was het natuurlijk handig geweest. Het zal vast te doen zijn. (Leven op de gok noem ik het maar. Volgens mijn businesscoach ging niets bij mij in de juiste volgorde, en toch had hij alle vertrouwen. Er is hoop, zullen we het zo noemen? Hoop is altijd goed.)

Nog een oeps..
Ik parkeer een stuk voorbij het postkantoor, er staan behoorlijk wat auto's geparkeerd vandaag. En opgewonden spring ik mijn blauwe parkiet-auto uit. Ik heb nog een kwartier (uiteraard is het bijna sluitingstijd). Met een brede lach op mijn gezicht loop ik over de smalle stoep. Helemaal in gedachten kijk ik ineens op, en ik zie een duif een open raam binnenvliegen. Ik kijk nog eens goed. Oh, het is een leegstaand oud huis, waar de ramen ontbreken. De duif zal hier zijn intrek hebben genomen. Slim. En huh, hier is de kapper al. Waar was dan ook alweer de 'La Poste'?!
Ik kijk achterom. Ohw, ja tuurlijk, ik ben er al-lang voorbij gelopen. Ik begin hardop te lachen en met een grote grijns stap ik het postkantoor binnen. De middelbare meneer achter de balie moet ook lachen en hij zegt: "Ja, ik zag je al voorbij lopen met die doos in je handen." Of iets in die trant, want ja, ik versta nog steeds amper Frans. Toch lachen we samen even verder. Ik vul het Franse formulier in, meneer helpt. En de kosten: € 16,50 voor 2kg aan unieke Glimlach Eve verrassingen. Niet slecht. De komende dagen zal ik in spanning zitten of de doos vol cadeaus op het adres van mijn superhulp aankomt.

'Mijn' Fransman was de avond hiervoor bij mij - ja er is nog steeds contact - alhoewel minimaal - en ik gedurende de week praktisch niets hoor - maar dat is weer een volledig ander thema - hij vertelde mij dat het normaal gezien geen probleem moet zijn om al mijn dierbare creaties en unieke cadeaus naar Nederland te versturen. Gerustgesteld ging ik later met hem naar bed (of kan ik deze zin niet zo schrijven? Ik bedoelde enkel dat er toch wel wat zorgen van mij afgevallen waren toen ik ging slapen.)

​
2017 komt dichterbij.
Heb nog wel 1000 foto's liggen... maar ja, gebrek aan focus. Ik heb nog wel 500 ideeën liggen om te maken, maar ja, gebrek aan focus. Ik kan niet zeggen dat ik gebrek aan tijd heb, alhoewel de dagen werkelijk waar voorbij vliegen. Tot eind december woon ik hier in Frankrijk. Dat is nog een goede maand. En 2017 is voor mij een groot ??? (Stiekem heb ik al wel gecheckt of ik terug naar hier kan, en.... het mag!) Dus als ik in januari van de Nederlandse drukte gek word en geen nieuw land heb uitgekozen, dan...

Dan voor nu: FOCUS.
Een simpele boodschap: 'Focus'. Je zal de volgende keer lezen hoe simpel het voor mij was/is. In het boek over Hooggevoeligheid kom ik de volgende zin tegen: "Als je een hooggevoelig persoon volledig zijn gang laat gaan en niet dwingt praktisch te zijn, dan kan hij of zij gemakkelijk alle contact met de wereld verliezen. Hij of zij kan makkelijk opgaan in een zelfgecreëerde droomwereld. Met name mensen die in de kunst een roeping vinden, zullen zich hiervan bewust moeten zijn." Aarden is de oplossing. Ik zal het stampen weer op gaan pakken (zie een vorige blog). Ja, stampen en daarbij roepend: 'Ik kan het' zal helpen om focus te vinden.

​Zo, wat wordt jouw focus deze week? En hoe ga je het aanpakken?


En nu eerst die houtkachel weer eens aan de praat krijgen. Of opnieuw mijn geleerde Franse woorden herhalen. Of ..