Vaak, heel vaak, is er een kritische stem in mijn hoofd te horen: “Evelinda, je moet jouw blog schrijven, iedereen heeft een update nodig. Hoe wil je nu dat jullie crowdfunding slaagt, als niemand iets hoort of leest van wat er gaande is.” En moeten.. ‘Moeten is altijd klote.’ (herinner ik me een gelijkgestemd vriendinnetje zeggen). Het is ouwe koek, die weer eens bij mij aanklopt. 

Zen blijven is verdraaid lastig
Ik kon mij er niet toe zetten, ondanks ik wel last had van dat stemmetje die dit steeds maar weer klagend zei. Dan is het dus de kunst om zen te blijven. Ondanks alles wat om je heen gebeurd, leuke dingen, minder leuke dingen. Steeds opnieuw daagt het leven je uit. Het is mij vandaag (24-7-2018) dan toch eindelijk gelukt om een rustpunt te vinden achter mijn laptop, en te gaan zitten schrijven.

De mussen vallen van het dak in Doornspijk (in heel Nederland volgens mij), en ik zit met smart te wachten op een ijzer / bloedarmoede controle uitslag. Voordat ik naar Frankrijk kan rijden moeten deze waarden goed zijn…
(tot zover mijn getypte stukje toen, het was kennelijk maar een heel kort rustmoment. Ik ga nu 18-9-2018 verder, op basis van wat geschreven stukken in mijn dagboek of beter gezegd ‘gedachtenboek’)
 
Mijn Praatjes eisten zijn tol
Maar wat was het leuk, mijn 2 proostende praatjes in juni. Als je er niet bij was; je hebt iets gemist! Haha, wat was het tof om zoveel lieve mensen terug te zien en om mooie nieuwe mensen te ontmoeten. Overweldigend, met in totaal maar liefst meer dan 100 man. Ik heb ervan genoten. Pierre ook overigens, al was die tijdens het 1ste praatje wel heel erg zenuwachtig voor de afloop. Maar niet vanwege mijn geklets, nee, vanwege zijn eigen geheime plan, waar ik niets van wist…
 
Waar was ik gebleven?
Het laatste spontane verhaal schreef ik nadat ik met mijn vadertje op de fiets langs de Vlierefluiter kwam. Op dat moment had ik nog slechts een week te gaan voor mijn presentaties. En ik kreeg ze maar niet goed op papier, ondanks dat ik het al maanden van te voren gepland had. ‘Hoe ga ik dingen vertellen, en wat wil ik precies vertellen?’ Zoals gewoonlijk had ik last van keuzestress en perfectionisme.
 

Een killing combi

Keuzestress en perfectionisme. Juist in mijn geval zijn deze een killing combi, zo toepasselijk en typisch, zeker omdat dit onderdeel van mijn natuurlijk genezen is. Ik had het door, maar kon ik er niets aan veranderen. Mijn automatische reacties waren sterker dan ikzelf. Nu, drie maanden later, kan ik er over schrijven. Pas nu voel ik deze ruimte, ik had tijd nodig om volledig stil te staan bij wat allemaal is gebeurd. Ik dacht dat dit allang en breed het geval was na het nemen van alle moeilijke beslissingen, maar nee, mijn genezingsproces nam - en neemt - nog veel meer tijd in beslag (we zijn overigens nooit uitgeleerd hè?).
 
Werken met een deadline ‘helpt’
Hoe shit ook, dan ineens moest de presentatie af zijn. De bedankkaartjes werden binnen een uur besteld, geen tijd meer voor twijfel, welke foto, welke tekst, nee, gewoon drukken op de knop ‘bestellen’, want de deadline komt in beeld. (De uitdrukking ‘deadline’ geeft ineens een geheel ander gevoel trouwens..) Met een glimlach bekeek ik het resultaat nadat de mooie kaarten binnenkwamen. Waarom was dit nu zo’n moeilijke beslissing?

Maar er zat een foutje in de Franse tekst op de kaart, en toen Pierre dit later opmerkte, moest ik - als perfectionist - even heel erg slikken. Om daarna te beseffen dat zo’n fout niet van levensbelang is. Heb ik het dan nog steeds niet geleerd wat wel of niet van levensbelang is?! Nee, kennelijk niet, of althans, niet altijd. Ondanks kanker, blijft mijn blauwdruk, mijn blauwdruk. De kunst is:
 
Hoe het beste met je blauwdruk om te gaan
En dat is wat ik de afgelopen maanden heb gedaan. Hoe kan ik beter met mijn ‘ik’ omgaan, zodat mijn lichaam, mijn tempel, mijn behuizing niet opnieuw ziek gaat worden. Het mentale stuk van natuurlijk genezen bij kanker. Het gaat me steeds beter af. Naast gezonde voeding, naast chemische stoffen vermijden, naast fysiek bewegen (waar ik ook nog wel dingen in kan verbeteren – Hallo, kritisch stemmetje, ben je er weer?), is de emotionele kant en de breinkant, minstens zo belangrijk, zo niet het belangrijkste.
 
Hoe mijn brein met mij ging lopen
Ik had ineens megaveel twijfels, ik werd bang opnieuw ziek te worden. De ‘wat als’ groeide boven mijn hoofd, voordat ik het goed en wel doorhad, zag ik ineens alles somber. Ik kreeg tijdens mijn praatjes zoveel complimentjes, zoveel krachtwoorden. En een paar weken later voelde het ineens alsof ik ze niet waard was. Ik was immers opnieuw bang. Ik geloofde niet meer in ons plan, in meer in onze relatie, niet meer in mijn lijf. Angst in mijn brein ging met me aan de wandel.
 
Inzicht in mijn ‘wetten’
Ik sprong geen gaten meer in lucht van enthousiasme, in tegendeel, ik draaide maar rond in een kringetje: ‘Ik heb mentaal iets te verwerken, anders word ik weer ziek.’ Maar wat dan? Alle drie mijn behandelaars zeggen dat ik genezen ben, waarom voelde het dan niet zo? Dagen gingen voorbij. Doelloos zat ik vaak voor mij uit te staren, geheel verzonken in angstige gedachten. Geen energie, geen inspiratie, bovendien wetende dat het niet gezond voor je is om in zo’n fase te zitten. En ook de arme Pierre kon weinig meer goed doen.

Potver…
Waarom altijd schoenen in het looppad laten slingeren, zodat ik er elke keer over val. Waarom nooit de keuken netjes achterlaten, als je iets hebt klaargemaakt. Waarom nooit iets op z’n plek terugleggen, zodat je niet hoeft te zoeken. Allemaal zaken die voor mij zo vanzelfsprekend zijn, en ineens viel ergens ineens een kwartje. Wat voor mij zo vanzelf gaat, hoeft voor een ander niet zo te zijn. Het zijn mijn frustraties, niet de zijne. Het zijn mijn regels (of erger gezegd wetten..), niet de zijne.

Is een opgeruimd huis van levensbelang?!

Plots kwam het binnen, wat is belangrijker: zitten knarsetanden vanwege rommel en steeds kritische opmerkingen maken, of accepteren dat er wat rommel is en de tijd nemen om samen een kop koffie te drinken en wat te kletsen over wat de ander bezig houdt. Liefde is belangrijker dan de afwas of rondslingerende spullen. Sterker nog als je liefde geeft en deelt, dan wordt de afwas ineens ‘vanzelf’ gedaan. Hoezo een bewuste mindset helpt bij alles?!
 
Hulp vragen is heel normaal
Mijn uitgebreide bloedonderzoek wees uit dat ik leed aan bloedarmoede en een flink ijzertekort had. Na overleg besloten dat ik een ijzerinfuus toegediend zou krijgen, in Duitsland. Kanker houdt van ijzer, dus liever wordt dit niet gedaan. Maar ja, zonder ijzer kan je ook niet leven. Dus je moet iets. (Overigens is het een fabel dat je dit enkel via vlees binnen kan krijgen. Het enige waar je rekening mee moet houden is je Vitamine B12, als vegan, maar dit terzijde.)

Dus ik kreeg een ijzerinfuus, daar waar ik in juni ook een Vitamine C kuur als biologische chemokuur had gekregen. Een biologische kuur waarvan ik dacht: 'Dat doe ik wel even', en waar ik in eerste instantie ook alleen naar toe ging. Ik zat die weken vol met positiviteit. Bij de tweede keer bleek dit alleen rijden toch niet helemaal ideaal te zijn. Met bevende benen stapte ik namelijk in auto, en ik heb zeker een uur gewacht voordat ik aan de terugreis begon.

Hulp vragen, ook zoiets waar jij je soms overheen moet zetten. Twee keer in de week ging ik voor mijn Vitamine C infuus naar Duitsland, voor vier weken in totaal. Waarvan ik me de laatste drie weken heb laten rijden, man, wat scheelde dat in energie. Gereden worden. Luxe, en een inzicht: hulp vragen mag.
 

Mijn praatjes vielen middenin deze weken
Energie had ik vooraf volop, ik was enthousiast om mensen te gaan vertellen over mijn gezonde keuzes. Ik dacht dat ik de wereld weer aan kon. Gedreven zat ik achter mijn laptop, boven in het huis van mijn ouders, daar waar ik logeerde toen Pierre nog niet in Nederland was. In die week vorderde mijn verhaal, ging mijn energielevel omhoog (adrenaline doet zijn werk goed), en hoppa, het werd 16 juni; mijn verjaardag en tijd om te gaan vertellen over andere keuzes en om onze crowdfunding te gaan starten! 

Bruiloft Belasting
Ik liep mijzelf en Pierre volledig voorbij, ergens had ik het door maar ik had het niet in mijn macht om tegengas te geven. Na de praatjes was ik alleen nog maar moe, de adrenaline was uitgewerkt. De taak van vertellen was volbracht. En de bruiloft zag ik alleen maar een belasting. Nog meer om te organiseren. Nou, dan weet je wel dat het niet goed met je gaat. (Wat ja, lieve mensen, Pierre is op z’n knieën gegaan na afloop van mijn proostende praatje, op mijn verjaardag, inclusief diamantenring, en een oorverdovend applaus maakte het droomplaatje compleet!).
​

Alles is ergens goed voor
​
Het feit dat ik nadien bloedarmoede had, haalde het laatste beetje energie uit mijn lijf. Waar heb ik dit aan te danken vroeg ik me af? Ik neem al mijn supplementen trouw, ik volg alle 10 de voedingstips perfect (!) op, ik deel mijn smart, ik sta achter mijn keuzes, waarom nu dit? Ook mijn Duitse behandelaar had het niet verwacht. Maar als we erover praten wordt het al snel duidelijk: te veel in te korte tijd. Uit balans. Te perfect willen zijn. BAMM. Inmiddels was het eind juli. En Pierre was al terug naar het mooie La France.

Ik voelde me alleen zonder hem, en voelde druk van de crowdfunding, overal sleepte ik de to do mee naar toe. Soms letterlijk met al mijn notitieboekjes, paperassen en ingevulde enquêtes, soms met enkel alle belastende gedachten en stemmetjes in mijn hoofd. Binnen no time kon ik mijzelf in een gesprek bij elkaar vegen. Geen fut meer. En dat accepteren, dat even niets meer kunnen, dat kan je van binnen nog meer opeten. Lekker bezig, Eef, dacht ik dan, wat heb je iedereen nu vertelt? Maar ja, de theorie weten is wat anders dan alles dagelijks in praktijk brengen.

Vertrouwen houden
Ook kreeg ik lessen in vertrouwen houden. Ik dacht bijvoorbeeld, hoe krijgen we ooit €50.000 bij elkaar? Tijdens de praatjes hebben we bijna de helft bij elkaar gekregen, en nu ben ik moe, en het bedrag groeit niet meer. De tranen stroomden over mijn wangen. Geld, waarom is het altijd zo’n hekel punt? Omdat ik na deze huilbui weer naar Frankrijk en mijn grote liefde wilde vertrekken, begon ik mijn kleren in Nederland maar eens te bekijken. Tot mijn stomme verbazing vond ik €10 in een oud rokje.. Vertrouwen houden leek het te zeggen. Het komt goed, ook met het geld.

Terug naar mijn lief
Gelukkig bleven er altijd mooie momenten verschijnen en dan leefde ik weer op. Dan kon ik bijvoorbeeld een foto op Instagram plaatsen, of een intens gesprek met iemand voeren. Ik wilde graag terug naar Frankrijk en ben op mijn tandvlees hierheen gereden, nadat mijn bloedwaarden op papier gelukkig weer normaal waren. De tocht ging heel langzaam en met heel veel pauzes. Op een derde van de reis kon ik bij een vriendinnetje stoppen en overnachten. Dat was waardevol, zowel voor mijn energie, als voor het fijne steunende gesprek wat ik met haar had.
 
Het leven is een feest, als je slingers ophangt
Eenmaal terug in La France leek mijn energie terug te komen. Enthousiast pakte ik mijn auto uit, en alle dozen die hier ook nog steeds stonden van voor onze camperreis. We hebben namelijk onze intrek genomen in het typisch Franse oude huis van mijn toekomstige schoonouders (zie ook het live filmpje wat ik op Facebook postte). Eindelijk kon ik weer wat spulletjes een vast plekje geven, en een mooie vlinderslinger ophangen in onze slaapkamer.

Een thuis, en wat een opluchting. Je kleren gewoon in een kast te kunnen leggen, zonder dat je hoeft te bedenken, wat neem ik mee, of wat niet. Alle dozen en tassen en camperboxen konden leeg en op planken georganiseerd worden (inzicht: ik hou van overzicht, en een kledingkast is een luxe).


2 stappen vooruit, 1 stap achteruit is ook vooruitgang

Nu half september, 3 maanden na mijn praatjes, heb ik eindelijk het gevoel dat ik elke dag een beetje bergopwaarts ga. Een paar keer per dag glijden mijn gedachten wel eens af naar angstgevoelens. Maar steeds vaker en vaker merk ik dat ik ADEM. Dat ik LEEF. Dat we in het NU mogen ZIJN, en dat alle beperkingen die we voelen onszelf opleggen.

Het leven hoeft niet ingewikkeld te zijn, dat maken onze gedachten ervan. Ik neem de tijd om te resetten, en langzaam maar zeker kom ik daar waar ik wil zijn. In een huisje in het groen, met een man die van mij houdt. En ik hou van hem, inclusief rondslingerende schoenen (nepbirkenstocks van de anwb om precies te zijn). Heeft een mens meer nodig?! Het mag gedaan zijn met die ouwe koek. 

Kies je Mantra
Mijn mantra: ‘Ik ben genezen van kanker en ik leef in overvloed van energie, liefde en geld.’

• Energie, omdat je dit nodig hebt om dingen te kunnen ondernemen in je leven.
• Liefde, omdat liefde sterker is dan alles, zonder kan je niet leven.
• Geld, omdat dit nu eenmaal de ruilmanier is om je van jouw onderhoud te voorzien.
• Alles in overvloed, zodat angsten en zorgen voorgoed uit mijn systeem vertrekken, en mij gezond houden.

 

Wat is de tussenstand in energie, liefde en geld?

Voor mijn gezondheid – natuurlijk genezen:

• ik blijf gezond eten (vegan, bio & eco, zonder gluten & suiker),
• chemische stoffen vermijden,
• fysiek bewegen
• en aan het mentale stuk werken, met name door op mijn balans te letten. Niet meer, niet minder. Met vallen en opstaan. Met stilstaan en doorgaan. Bewust. 

Voor crowdfunding & YourTree – natuurlijk genieten:

• Pierre blijft aan de 5 Yurts werken,
• we blijven stukken grond bekijken (er zijn serieus mooie opties in beeld momenteel),
• ik ga vol vertrouwen mijzelf inzetten om ook de laatste € 28.573,09 bij elkaar te krijgen. Peanuts. :D 
• En samen gaan we genieten van de avontuurlijke weg die we gekozen hebben. Want we leven NU, en niet pas als alle 6 de Yurts helemaal klaar staan voor bewoning en verhuring (Hou dat vast, Evelinda, hou dat vast).

​

• Ik zal de ingevulde enquêtes gaan beantwoorden, wil je hem nog eens nalezen: klik hier
• Waarmee kan jij ons helpen? Zie enquête: klik hier 
• Ons YourTree-verhaal vind je op Dream or Donate: klikken, lezen, delen kan hier
• Duim omhoog mag hier: YourTree - ecocamp, onze Facebook pagina is van start gegaan

Voor Glimlach Eve – ongewoon blij goed:
Creatief zijn blijft mij trekken al was deze hele kant veel geblokkeerd de afgelopen periode. Het maken geeft me opnieuw een Glimlach, en dit is weer een Glimlach om door te geven. Het blijft een vrolijk concept, en daarom blijft voorlopig de stekker in het stopcontact, tot ik weer volledig ben opgeladen. Op onze camp hoop ik een eigen atelier te gaan krijgen…

​Vol verwachting klopt mijn hart en zwijgt mijn brein. Angsten overwinnen, wat is dat een overheerlijk gevoel. 

Dromen, Wensen, Durven, Gaan, Doen.      Dag! 

24 november 2017 – Breda
Tja, ik wilde terug gaan naar augustus, naar daar waar ik was gebleven. En schrijven over hoe blij we waren. Over dat ik een apart en geheim hoofdstuk aan het schrijven was, genaamd: ‘Wat anderen niet weten.’ Het geheim van dit verhaal was mijn zwangerschap. Het plan was om zwanger op reis te gaan, want ja, dat geluk was op ons pad gekomen. En ik wilde jullie vertellen van het verdriet wat daarna volgde in onze periode in Nederland, want ons kleintje was er na ruim 10 weken niet meer.

Miskraam in de camper blijkt niet eens het ergste
Daarna wilde ik jullie vertellen dat, na een miskraam te hebben meegemaakt in onze huisbus, we emotioneel maar ook heel opgetogen aan onze echte camperreis begonnen. Dat de maanden september en oktober fantastisch waren. Al die mooie momenten; ik wilde jullie uitleggen op welke gekke manieren we soms konden douchen (bijvoorbeeld bij een pizzeria in Italië, met 2 hele grote emmers warm water en een maatbeker) en hoe we onze watervoorraad vaak op bijzondere plekken konden aanvullen (onder andere bij begraafplaatsen).

Over hoe we met een warme koffie naast een meer zaten, waar plotseling een grote arend een snoekduik naar het water maakte en daarna weer pijlsnel naar boven vloog met een zilverkleurige vis in zijn grote gele klauwen (dat is pas vissen). Of over hoe we een rare vogel zagen zwemmen in de zee, waarbij we na beter kijken zagen dat het een hertenhoofd was. Het hertje probeerde vanaf een eiland aan land te komen, maar toen zij ons – enge mensen - eenmaal spotte, draaide ze helaas om en zwom snel terug naar waar ze van gekomen was.

Of over hoe Pierre met hoofdlampje op schrok van vele reflecterende ogen toen hij ’s nachts in de bergen van Polen een plasje wilde plegen buiten (daarna vroegen we ons pas af welke wilde dieren er eigenlijk nog voorkomen in Polen.. Google gaf als mogelijke antwoorden: elanden, beren en wolven. Oeps, gezien de laatste twee..).

Of over die keer langs een rivierbedding, waarbij we ineens naast het geluid van het kabbelende water het krakende geluid van hout hoorden. Het geluid werd harder en harder en een paar seconden later liet een zeer hoge boom zich ineens keihard omvallen. Wat een klap! Dit was, zeg maar slechts, 5 meter van ons vandaan…

Maar nee, mijn reisverhalen worden weer niet opgeschreven, want een nieuw verdriet is in ons leven gekomen. Her en der verspreidt zich het slechte nieuws al. Steunberichtjes sijpelen binnen.. Ongelooflijk is het nog. Morgen kan alles anders zijn, en voor ons is morgen even zwart geworden.

Ik heb borstkanker
We kunnen er niet meer omheen. Met spoed zijn we inmiddels, sinds 20 november, terug in Nederland. Opgevangen door lieve vrienden in Breda. En verdere onderzoeken zijn reeds gedaan. Aanstaande dinsdag (28 november) valt de hamer, dan weten we wat mijn opties zijn. Vooralsnog is het nieuws: een kwaadaardige (waarom zit er aardig in dit woord?!) tumor van minimaal 3cm in mijn rechterborst. Okselklieren niet duidelijk verdacht.

Ik word beter
Dat is het motto! Mocht je iets voor mij willen doen, dan brand af en toe een kaarsje met het zeggen van de woorden: “Eef wordt beter.” Daarmee bespaar ik een hoop mensen misschien het zoeken naar woorden, of met het vraagstuk of ze wel of niet contact met mij moeten opnemen. Nee, gewoon een kaarsje, is meer dan genoeg. Geniet van het hartverwarmende vlammetje. :)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


1 op de 7 vrouwen krijgt borstkanker

15 december 2017 – Doornspijk
Er is heel veel gebeurd. Het is een achtbaan waar je niemand in wil zetten. Maar één op de 7 vrouwen in Nederland krijgt borstkanker, dat is echt megaveel! En daarop zei ik tegen anderen: ‘Ach, er moet toch iemand de pineut zijn. Dit keer ben ik het.’ Ik lees terug wat ik voor 28 november heb geschreven, er is nog een geheel extra A4tje vol wat ik niet dit keer zal plaatsen. Ik wil graag eerst iedereen de tussenstand laten weten. Dus kort gezegd (zo moeilijk voor mij om kort te blijven) de informatie van de ziekenhuisbezoeken. De meeste belangrijke informatie heb ik telkens in mijn broer-en-zussen app gezet, deze zal ik hier even herhalen. Zo verdwaal ik niet in ellenlange ziekenhuisverslagen, want alleen hierover al is een boek schrijven mogelijk. Zeker indien je net als ik op alle details let.

Mijn WhatsApp tussenstand berichten

28 nov 2017 Breda – Ok, vandaag was heftig. Zoveel info! Morgen, woe, scan longen en buik. Do scan van botten. Beiden om te zien of er geen uitzaaiingen zijn. Oksels zijn schoon, dus dat is een positief lichtpuntje.
Kwaadaardige tumor in rechterborst. 5,8cm groot (!). Linkerborst zijn vandaag 2 biopten genomen van rare plekjes die op de MRI gezien waren, maar leken cysten te zijn en geen tumoren. Maar eerst kweek afwachten. Vrijdag naar ziekenhuis Maastricht ivm chemotherapie en vruchtbaarheid. Kennelijk kunnen ze daar een ander soort onderzoeken doen. En berekenen (?) of ik na chemo nog vruchtbaar ben.
Ma en di staan er terug afspraken in Breda voor alle uitslagen en bespreken van de juiste therapie. Ik zal komende dagen moeten beslissen waar ik behandeld wil worden. Voor hoe is het iets te vroeg, gezien men eerst meer zekerheid wil over evt. uitzaaiingen.

Maarrrrrrr ik ga – samen met Pierre- vechten en beter worden! Zodat we snel ons eco camp met yurts kunnen beginnen. EEF WORDT BETER (herhaal, herhaal, herhaal) ;)
PS: Iedereen heel erg bedankt voor alle steun, en als je nog iets wil doen voor mij, dan steek een kaarsje aan (herhaal bovenstaande hoofdletter-woorden hardop) en geniet van het hartverwarmende vlammetje.
 
30 nov 2017 Breda – Goed nieuws, de scan van gister (van buik en longen) is schoon. Ook biopten van linkerborst lijken niets te zijn. Vandaag door de botscan, wish me luck voor een goede uitslag.
 
1 dec 2017 Maastricht/verjaardag Pierre – Botscan ook goed!! En heeeeeeeeel veeeeeeeeeeel info gehad vandaag. Dus nu even laten bezinken. Kom erop terug, maar nu eerst uiteten met de jarige man! Xxx (oeps, zie nu pas dat ik er niet meer op terug gekomen ben..)
 
8 dec 2017 Bilthoven – Wij zijn vanochtend in Bilthoven geweest voor een second opinion. Men vermoedt daar dat de tumor ong 30mm is, wat een verschil is met Breda (57mm). Overigens maakt het niet veel uit voor de behandeling.
Daarom willen ze opnieuw een MRI van borsten doen, komende maandag. Ook zagen zij iets op de beelden wat ze beter willen bekijken, maar ik vermoed dat dit hetgeen was (2 cystes) dat Breda ook zag. Dus uitkomst: nieuwe MRI en echo as. Maandag, en gesprek met chirurg voor advies therapie.
18 dec hoor ik over ik gendrager ben. En doorrrrr! Maar het komt goed. Ik ben van plan 80+ te worden. IVF willen we niet. We vertrouwen op Hierboven voor onze sterke kinderwens.
Tot zover mijn kankerupdate. ;)
 
12 dec 2017 Bilthoven – Tja, de tumorgrootte is toch 5,5cm. En behandeladvies blijft gelijk. Borstamputatie en chemo. Of andersom. Aansluitend mogelijk bestraling en hormoontherapie. Voor nu moet ik goed bij mijzelf stilstaan en kiezen wat ik wil en in welke volgorde.
Nog altijd is het een optie enkel de operatie te doen. Want chemo maakt mij echt ziek en mogelijk met blijvende schade zoals onvruchtbaarheid. En ze kunnen niet zeggen of het wel echt nodig is, het is uit voorzorg. De kwade cellen kunnen elders zitten, maar zeker weten is het niet.
Een gezond dieet zonder suikers, met veel groente en fruit, enz. Includief wietolie zorgt voor een optiemaal werkend immuun systeem waarbij kwade cellen geen kans krijgen.. Daar word je gezonder van, het helpt, en er is geen blijvende schade. Maar het is de vraag of ik hier volledig op durf te vertrouwen. En dit is wel noodzakelijk voor de juiste mindset. Want ook die is zeer zeer belangrijk.
 
Later op 12 dec 2017 Doornspijk – Ik ben net gebeld. Moet morgen (woe) en vrijdag (15 dec) terug voor aanvullende gesprekken met Plastisch chirurg, Anesthesist, Oncoloog, Specialistisch verpleegkundige. Whoppa, en de trein dendert door…

 
De trein wil doordenderen, ik wil een tussenstation
Veel mensen om mij heen proberen mij te helpen en te steunen daar waar ze kunnen. En dit is superlief en fijn! De feestdagen wil mijn lieve Franse vriendje heel graag bij zijn familie vieren. Bovendien zijn er een paar dingen om daar te regelen. De kans is dus groot dat ik gezellig met hem mee ga. Vandaag nog naar het ziekenhuis in Bilthoven. Het zoveelste ritje ziekenhuis sinds we in Nederland zijn. En mijn behandeling zal pas in januari starten, waar ik ook voor kies. Dit geeft mij wat meer gelegenheid om in stilte en in de Franse natuur te kiezen.
En dus te kiezen voor mijn leven. 

Vooral over hoe het in werkelijkheid blijkt dat prioriteiten stellen erg goed is om te doen... En over een paar achteraf gezien nuttige reistips. Volgens mij leef ik geheel volgens de methode: 'Al doende leert men...' We gaan hiervoor eve terug naar vorig jaar. Oef, wat klinkt dat alweer lang lang geleden. Vind je ook niet?
 
​
Maandag 19 december 2016, Caniac du Causse
 'Ok. Focus op je ademhaling. Schiet op, al die hersenspinsels. Slapen, dat is wat ik wil. Gedachten op nul, dus nergens meer over nadenken, aub, svp!'

Tis bijna middernacht, nog 3 dagen Frankrijk tot mijn vertrek, en ik las vanavond over de aanslag in Berlijn. Ik besluit gelijk, daar ga ik niet overschrijven. Waarom? Niet om mijn ogen ervoor te sluiten, maar om het niet erger te maken dan het al is. Aanslagen in onze buurlanden. Mijn gedachten hierover gaan met mij aan de haal, terwijl ik op dit tijdstip graag zou willen slapen. 
 
Stiekem denk ik ineens aan 'mijn baan', hoe zou het met Glimlach Eve verlopen als we in oorlog zouden leven? Heel even denk ik aan mijn opa, welke ik nooit gekend heb, maar welke door zijn beroep - als bakker in de oorlog - wel daadwerkelijk mensen heeft kunnen helpen. Hebben we niet veel meer van dit soort beroepen nodig, bedenk ik me mijmerend. Op een drafje brengen mijn gedachten mij verder weg..... 
 Moeten we niet opnieuw in NL (of in Frankrijk) weer zelf kleding maken en het eten wat in ons land geproduceerd wordt opeten? In plaats van dat alles uit de verste landen wordt gehaald? Het is bizar hoeveel spullen en voedsel er verscheept worden. En tot slotte beland ik op zee...  
 
Ontdekkingsreizigers
Ergens voel ik de gedachtegang van de historische avonturiers, ver van huis, die heerlijke specerijen ontdekt hebben en vervolgens op handelsschepen zitten. Een gouden vondst. Wat een schat hebben zij ontdekt, en wat zijn er ontiegelijk veel mogelijkheden in de wereld bijgekomen door de eeuwen heen. Hoeveel makkelijker is reizen bijvoorbeeld geworden? Je kan het jou bijna niet voorstellen, hoe het vroeger moet zijn geweest. En toch...
Als je er eens heel even bij stilstaat... Ongelooflijk, kijk naar de ontwikkeling van communicatiemogelijkheden. (Ik begrijp ineens volkomen waarom mensen geschiedenis willen studeren). 

Terug naar mijn beginfilosofie. Wat zou jouw baan waard zijn als we niet in vrijheid zouden leven? Een zware vraag zo net voor kerst. En voor mij met vrienden in de defensie wereld ben ik me ineens bewust van hun job. Niet meer aan denken. Even bij stilstaan mag. Fantaseren over ontdekkingsreizigers ook. En dan waarderen wat je nu vandaag de dag allemaal hebt. 
 
Terug naar mijn ademhaling.. Handen op mijn buik, oren gericht op het horen van in- en uitgaande lucht. ‘Verder niets... Slapen dat is wat ik wil..... Ach kak, toch eerst mijn telefoon pakken om deze gedachten op te schrijven.’ 00:16u
 

‘Wat heb ik gedaan en ondernomen de afgelopen maanden in Frankrijk?’
Ik weet zeker dat ik deze vraag ga krijgen straks terug in NL... Mijn ademhaling ben ik alweer vergeten. En een eenduidig, zinnig antwoord krijg ik niet. Ik heb hoofdzakelijk genoten van uitslapen, van ronddwalen, van naar de wolken staren, van dagdromen en van alle vrijheid om mij heen. Elke dag opnieuw en dat ruim 3 maanden lang. Tuurlijk zijn er ook moeilijkere momenten geweest en ik heb gewerkt. Maar het woord ‘VRIJHEID’ omschrijft mijn periode het beste. 00:47u

Facebook volgers kopen...
Ineens - geen idee waarom, want ik zou liever slapen - denk ik aan het artikel wat ik moest schrijven over het kopen van Facebook volgers. Ja, mensen, dit kan tegenwoordig. Omdat je zo gelijk populair lijkt en mensen dan bijna automatisch je pagina gaan volgen. “Mensen willen kennelijk bedrogen worden.” zoals mijn vader wel eens zegt over reclame. Dit is mijn mening: "Koop geen Facebook volgers, doe het op eigen kracht!" Dit is toch veel waardevoller? Ja, het duurt langer voor je volgers hebt. En ja, het duurt langer voor je geld verdient. Maar ik wil puur blijven en daar passen geen gekochte likes en volgers bij, beslis ik vol overtuiging en ijverig typ ik door op mijn telefoonnotities. 02:34u Ik slaap nog altijd niet.. 


Dinsdag 20 december 2016, Caniac du Causse
00:26u Ik heb slaap... Megaslaap zelfs... 

Om 22uur naar mijn bedje gegaan, moe. Maar nee, mijn hoofd loopt verder in de dag. Twee dagen Frankrijk te gaan. Huis half schoon en spullen (nu ja laten we zeggen voor een deel) ingepakt. Een paar bestellingen moeten nog afgemaakt worden. Hmmm, zou het door de adrenaline van mijn vertrek komen dat ik niet kan slapen? Voor het eerst terug naar Nederland zonder eigen huis in het land.
 
Mijn dilemma op dinsdag
Ik hing ondersteboven bij een toiletpot vandaag om te poetsen. Een beetje overdreven, maar mijn detailoog stond aan. En dan moet elk vlekje er aan geloven, tevens 7 bedden opgemaakt, 3 douches ontkalkt en het bad glimt weer. Reeds van alles uit de kasten gehaald, nu zien dat het netjes in mijn auto terecht komt. Ik ha un poigne tot slapen doen, geeuwwww, terwijl mijn hoofd het to do lijstje opnieuw voor de zoveelste keer doorneemt. 00:44u


Woensdag 22 december 2016, Caniac du Causse
09.22u Met moeite net uit bed gestrompeld, maar mijn gedachten stromen altijd:
‘Al tijden heb ik alle tijd. Maar er is altijd wat. En nu is het al tijd om te vertrekken. Het is tijd voor het inpakken. Er is altijd een tijd, maar er is nooit altijd tijd. Of nemen wij die tijd niet?’
 
01:29u Tja, als ik dan toch wakker ben:
Vanavond tot laat zitten kletsen met de Nederlandse paardrij-man. Mijn 1 na laatste Franse avond met koffie (die overigens niet te drinken was – lang verhaal en ik zal het moeten inkorten, anders schrijf ik hier een volledig boek), wijn, nootjes en 5 Glimlachjes, op zijn verzoek gemaakt.
Vandaag bestond verder uit poetsen en opruimen en opruimen en poetsen. Ik kreeg een appje van vriendinnetje: "Goed is goed, Eef!!!" Ze kent me te goed. Ga het wel proberen te onthouden voor morgen, want anders krijg ik het allemaal niet af. Megagroothuis. Het wordt voorlopig mijn allerlaatste dag in Frankrijk... En dan naar huis... Of ja, soort van 'naar huis'... Want ja, geen huis meer. Gek gevoel hoor!
 

Vrijdag 23 december 2016, Caniac du Causse
7:25u wakker, maar geen wakker gevoel. 

Gisteren, donderdag, ben ik opnieuw lang wakker geweest. Maar ik had mezelf opgelegd dat ik niet mijn telefoon ging pakken om te schrijven. Pas tegen half één lag ik op bed. En 90% van mijn to do lijstje klaar. Dadelijk het allerlaatste beetje in mijn auto gaan zetten. Inclusief Mo (die gister haal heil in de chaos zocht in mijn lege laptoptas). De gehele dag heb ik kalmerende thee gedronken, haha, en dat was nodig ook:
 Ik gooi de aslade van houtkachel buiten leeg, want ja, ik wil de kachel schoon achterlaten. Sissend hoor ik de resten op het gras vallen. Oeps, was het niet gedoofd?!? Snel gooi ik er maar een emmer dweilwater overheen. Vervolgens kijk ik een tijd lang elk half uur uit de keukenraam of ik geen rook zie opstijgen uit het gras... (Echt weer een Evelinda actie dit bedenk ik me hoofdschuddend). Stug werk ik alle 3 de verdiepingen door, gewapend met schoonmaakmaterialen.
 
Prioriteiten stellen
Ik kan het kennelijk met poetsen ook niet. Wat wel een leuk detail is: Ik had een prioriteiten boek bij me. En in de allerlaatste week begin ik eindelijk aan dit boek. Hahaha, bij de eerste vier pagina's denk ik al: 'Dit boek had ik in de eerste week moeten lezen.' Terwijl de laatste Glimlach Eve bestelling op de allerlaatste avond in elkaar werd gezet. Deadline net weer gehaald…

De zon is zelfs nog niet op, maar ik zal moeten opstaan. Pas de laatste drie dagen is het hier winter..... Grijze lucht, regen, gure wind... Daarvoor waren er stralende zonnestralen met hemelsblauwe luchten, heerlijk!! Dit weer maakt het minder erg om weg te gaan. Toch voelt het raar zo de laatste keer dit bedje uit te stappen. Ik wilde het op Facebook zetten, maar ja, wat heeft iedereen aan die info. Misschien straks net voor ik ga toch even doen. Nu eerst zorgen dat ik kan gaan vertrekken! Zal zoals gewoonlijk wel iets later worden dan gepland. Ik wilde 8uur gaan, dit red ik niet meer. Prioriteiten, Evelinda, prioriteiten. :) 7:43u
Tot in Nederland!!


De tocht der tochten (voor mij) begint
Niet om 8uur, maar tegen 10uur. (Don't say a word..) Het reis voor vandaag gaat naar Cielle, België. Ik ga op bezoek bij een vorige werkgeefster, bijna 900km te gaan. 
 
Een wel heel duidelijk voorbeeld van verkeerde prioriteiten
Je bent al anderhalf uur te laat, toch heb ik bedacht (morgen komen er nieuwe mensen in huis) dat het toiletpapier gevouwen moet worden. (Alleen deze zin al.. Haha, maar het is zo hotelachtig als de wc rol uiteinde gevouwen is een V. Ik weet het, maar je moet het zien.) (soms denk ik ook dat ik niet spoor hoor). En dan toch nog even snel een foto met Mo in de auto, deze op Facebook zetten en gaan! 

Tip 1: Check je oliepeil op tijd
Vervolgens knippert bij het omdraaien van de autosleutel het oliepeil: “Minimaal – Minimaal” Oh no, wat nu??! Ik bel achtereenvolgens 3 mannen uit mijn telefoon. Geen neemt op. Verderop bij het weggooien van de laatste vuilniszak (tot de laatste kruimel afval verzameld natuurlijk), besluit ik de peilstok te checken. Na minstens 5 minuten turen onder de motorkap weet ik deze te vinden. Er zit nog wel iets in.. Dus ik besluit te gaan rijden. Wel eerst tanken bij dichtstbijzijnde supermarkt. Daar belt mijn 'Danny' (=BBF) mij als eerste man terug: “Rij gewoon naar een garage, Eve.” Oh ja, natuurlijk, goed idee. ;) Hij geeft mij de Franse vertaling van olie (l’huile, hoe toepasselijk) en ik rij terug naar het dorp en de garage die ik weet. Dicht. Natuurlijk. Ach, er zat nog wat in. Gewoon maar rijden dan. 
 
Ik verwachtte rond 19uur aan te komen bij mijn overnachtingsplek. Deze tijd kruipt inmiddels al een beetje op.. Mo heeft het nergens over en ligt heerlijk in haar mandje of op schoot.
Op een gegeven moment ruik ik een brandende lucht in de auto.. Olie op?! Oh nee, in het weiland naast mij wordt gestookt. Het is niet mijn motor. Stuk verder opnieuw een vreemde geur. Oh wacht, er rijdt een oude Renault voor mij. Als deze auto uit beeld is, is de geur ook weer vertrokken. So far, so good.

Tip 2: Reageer op andere weggebruikers
Ik besluit op de helft van mijn route van 900km te stoppen. Moet ergens tanken, want ik haal het net niet met één tank. Als ik 400km gereden heb, haalt een geel busje mij in. Hij knippert met zijn richtingaanwijzers, net als vrachtwagens wel eens doen. Ik vond het grappig, maar schonk er verder geen aandacht aan. Totdat de bus langzamer gaat rijden, en ik besluit hem in te halen. Als ik bij het inhalen opzij kijk, zie ik een jongeman zwaaien en een gebaar van drinken maken en hij wijst naar de afslag die eraan komt. Dan wijst hij weer naar mij. ‘Huh?!?’ Mijn hersenen draaien op volle toeren, iets met hem gaan drinken?! Ik twijfel.. En daar is de afslag al. De gele bus neemt de afrit.. En ik.. Ik ben nog niet over de helft, en ik.. Ik rij door.

En ik ben er nog niet voorbij of denk: 'Shit, dit had weer een mooi verhaal kunnen worden.’ En wellicht had hij geweten welke olie ik mijn auto moet gooien. Maar niets aan te doen. Kennelijk kan ik nog niet atijd gelijk en spontaan reageren. Toch rij ik met een grote glimlach verder. Haha, een uitnodiging op de snelweg. Leuk!
 Ruim over de helft stop ik dan eindelijk, het is inmiddels half 5.. Tijd voor koffie voor mij! En natvoer voor Mo. Mijn aankomsttijd is nu 20uur. Valt mee. Alleen ik zit net voor Parijs, net voor 17uur, dat belooft niet veel goeds..
 
Tip 3: Heb contant geld op zak, minstens € 50
De tolbetaling was trouwens deze keer overal een gedoe. :) 
Bij Vierzon: 15 rijen dik (of misschien zelfs meer). Auto achter auto sluit aan, ik krijg veel duimen en lachende mensen naast mij, voor de rondkijkende Mo op het dashboard en in het raamportier. Maar eenmaal aan de beurt, gaat mijn raam omlaag, en zet ik Mo voor de stoel. Dan ticket in de gleuf. Creditcard in de andere gleuf. En normaal gezien krijg je die terug en gaat de slagboom omhoog. Eitje.
 
Mijn creditcard kwam wel terug, maar slagboom ging niet omhoog. Nog een keer proberen. Mo kwam ondertussen ook maar een kijkje nemen bij het open raam en de eerste auto achter mij begint te toeteren..
 
Opnieuw steek ik mijn creditcard in het apparaat, en vervolgens pak ik Mo vast en vanuit mijn ooghoek zie ik creditcard en nu ook mijn ticket uit de gleuven te voorschijn komen. Ik wil deze pakken, maar een windvlaag was me voor en weg is mijn ticket. Dan maar op de hulpknop drukken. Mo wordt ondertussen niet subtiel en onder een luid mauwend protest in haar reismand gepropt. In het gebrekkig Frans zeg ik, boven het mauwen van Mo en toeterende auto’s uit, dat het betalen niet lukt met creditcard. En dat mijn ticket is weggewaaid vervolg ik in het Engels. De Franse mevrouw snapt me niet helemaal en snauwt op een gegeven moment of ik money heb. “Yes, yes.” En hoeveel? “€ 20” Wat een mazzel! De tol was € 19,40. “You wait.” Ja, ik kan toch nergens heen.
 
Er na lang wachten en heel veel toeterende auto's komt er een man met fel oranje hesje tussen de drukke rijen doorgelopen. Hij komt gelukkig voor mij, en pakt het briefje van 20 aan. Hij heeft de 60 cent wisselgeld al in zijn hand. Met hevig rode wangen vervolg ik mijn weg. Parijs was na mijn stop een gekkenhuis, zo’n 60km lang drukte, langzaam, stilstaan en rechtrijden om geen voorbijschietende motorrijders te scheppen. 
 
Herhaling tip 3: Heb contant geld op zak, minstens € 50
Ik rij dit keer naar Cielle, dit is een andere weg en ik kom opnieuw bij een tol. Deze moet je vooraf betalen. Wederom geeft mijn creditcard problemen. Ik krijg hem niet eens in het apparaat. “Tttrrrrrrrrrrrrrrrrrr” klinkt het. Bizar! Weer op de hulpknop, waarom wil mijn creditcard er niet in? Volgens de man kan het wel. Nee, volgens mij kan het niet. “You must pay.” Ja, dat weet ik ook wel.
Dan maar een graai in mijn portemonnee, aaahh, waarom heb ik net een koffie gekocht?!! 
De tol is € 2,20. Ik heb in mijn hand € 2,25, waarvan helaas drie stuivers. En die, ik kijk schuin naar het machine, kan ik uiteraard niet gebruiken. Shit, dus net 10 cent te weinig. De man heeft opgehangen. Zou er weer iemand komen? Het lijkt erop van niet. Dan check ik een ander vakje in mijn knip, gelukkig! Daar zit precies één muntje van 10 cent.
 
Dus met nog drie stuivers op zak rij ik opnieuw met rode wangen verder. 

Tip 4: Schrijf vooraf je route op
Tot het moment dat de TomTom de weg kwijt is. Ik ben de weg niet kwijt, ik blijf netjes tussen de lijntjes rijden. En toch rijd ik volgens mijn scherm middenin in een weiland?! 
Rondom Reims besef ik me dat ik volledig op mijn navigatie rij en dus geen idee heb welke richting ik aan moet houden. Weer een oeps momentje. Langzaamaan begin ik moe te raken. Ik had net een jeubelmomentje gedaan omdat de teller onder de 200km was gekomen. En na de file van Parijs was mijn eindtijd op 21:30u gezet. 
 
En nu..... Nu loopt de teller weer op. De weg komt maar niet terug op mijn beeldscherm en als er ineens een splitsing van de weg komt, denk ik, moet ik deze wel of niet hebben. Als ik er voorbij ben vind mijn gps spontaan de weg terug en blijkt dat ik de splitsing had moeten nemen. Alleen omdraaien zit er niet in op deze tolweg. En de teller loopt met maar liefst 60km op. Taai. Op zo’n moment ben ik blij dat ik geen opgever ben. Kaken op elkaar en door.
Aankomsttijd springt naar: 22:30u. Ongelooflijk wat een tocht.
 
De laatste 50km bevinden zich in de Ardennen van België. Deze kronkelende bosweggetjes lijken aardig op het Franse platteland. Heb ik bijna 1000km gereden, lijkt het net alsof ik bij het beginpunt ben, haha. Ondanks de vermoeidheid kan ik hier hartelijk om lachen. Ik ben nergens meer gestopt, behalve bij de laatste tol. En toen stond ik voor het verkeerde tolpoortje.. Gelukkig is hier verder geen kip. Dus ik kan achteruit en snel naar een goed poortje. De creditcard werkt hier wel. Pfieuw.. Want die drie stuivers zijn niet genoeg. Drie keer verkeerd is scheepsrecht denk ik dan maar. En kennelijk zat er nog genoeg olie in, want de auto is het blijven doen tot in Cielle.
 
Eenmaal aangekomen bij het leuke huis wordt er nog een heerlijke avondmaaltijd voor mij klaargemaakt en neergezet. Jammie! Vol smaak heb ik gegeten en sluit ik de dag gezellig met een wijntje af. Helemaal leuk en alles is uiteindelijk goed gegaan.
 
Zaterdag 24 december 2016, Cielle, België
Ik word wakker met een prachtig uitzicht. Minstens zo mooi als in Frankrijk. Een stukje hemel op aarde. Wat bestaan er toch een prachtige plekken op de wereld. Genieten blijf ik een tijdje uit het raam staren. We ontbijten en maken een fijne gezellige wandeling in de Belgische bossen. Wat een verwennerij. Er kan heel wat bijgepraat worden, als je elkaar een tijd niet gesproken hebt en in de natuur alle tijd hebt en neemt.
 
Toch komt er aan alles een eind
En the holidays are coming.. Tegen 14 uur besluit ik door te rijden naar mijn ouders voor kerstavond. Het oliepeil zit me niet lekker en ik probeer mijn Nederlandse garageman te bellen. Hij geeft mij gelijk door welke olie ik moet hebben en het tankstation in het dorp waar ik aankom om 13:55u heeft het, en gaat gelijk achter mijn kont op slot. Ik was dus net op tijd! Gerustgesteld vervolg ik mijn weg.
 
Driving home for Christmas.. maar dan dit keer echt. Pas in Nederland komt het liedje voor het eerst op de radio, en hij moet dan ook keihard gezet worden. Mo kijkt me met samengeknepen oogjes aan: “Moet dat nou echt zo hard?” “Ja, Mo, dat moet eve.” Het gevoel van alle bekenden straks terug te zien wordt steeds sterker.
 
Thuisgekomen zonder enige moeite, lachend de ruim 350km gereden, maakt papa een ouderwetse chocolademelk met koemelk zo van de boerderij. Suiker en cacao worden gemengd. En de pan met melk moet volgens zijn recept 3 keer koken (elk jaar is er een opmerking dat dit de smaak niet beïnvloed, maar daar wil hij niet aan). Het is een traditie geworden op kerstavond. Fijn slurp ik de slagroom met chocolademelk naar binnen. Eve geen andere prioriteiten. 
 
Ik ben thuis. 

Groei!
Een wijsheid van Loesje: Als je snoeit, moet de focus wel op groei blijven liggen. Ik heb veel 'gesnoeid', nu die groei nog. Nee, dit is eigenlijk niet waar. Persoonlijk ben ik enorm gegroeid, door het achterlaten van mijn topjob en mijn stadse huis. Nu een ware minimalist. Ik voel me prachtig (figuur-lijk gezien dan). Hmmmmm, maar een zakelijke groei is nodig. Want hoe mooi je bloemen ook zijn, als niemand ze ziet, kan je ze niet verkopen. Maar dan, hoe word je zichtbaar? (Doet me denken, misschien zal ik eens een andere datingapp dan Tinder proberen..) ;)

Loesje, RUMAG en schapen.
Vaak heb ik lol om de LOESJE spreuken. Woordgrappen die precies weergeven wat het leven is, en dan met een gezonde dosis humor. Er zijn tegenwoordig veel meer initiatieven die hiermee werken, zoals het heerlijk brutale RUMAG. Ik hou ervan. (Terwijl ik dit typ, zie ik vanuit mijn ooghoeken iets bewegen. Ik kijk naar links uit het raam en voorbij de grote tuin, tussen de bomen door, zie ik vier witte schapen achter elkaar aanrennen. Ze lijken plezier te hebben. De eerste staat plots stil - expres, ik zweer het je - waardoor de andere drie tegen elkaar aan botsen. Voor mij een moment om te lachen en te bedenken dat ik hier een enorme rijkdom heb, door enkel uit het raam te kijken. En opnieuw het besef van gebrek aan focus...Dat ook...) 

Het zijn dezelfde schapen (althans uit dezelfde kudde) als degenen die laatst hier midden in de tuin van het gazon stonden te grazen. Ze genoten zichtbaar van dit verboden terrein. En dit gevoel... dit is er ook voor mensen. Niet voor niets heeft Loesje de spreuk: Leef je leven alsof iemand het hekje heeft opengelaten. Mijn Franse buurman stond die dag aan de deur, en heeft de schapen teruggefloten. Hij liet mij met handen en voeten - ik versta hem niet - weten dat hij de eigenaar had gebeld. Er is altijd wel iemand die je terug naar de realiteit brengt, niet waar?
Al zijn die realistische mensen voor mij momenteel minimaal. Ik fladder een beetje rond hier. Ik ben een luchtype en tweelingen, voor degenen die geïnteresseerd zijn in sterren en hun beelden. Het is de moeite waard om dit van jezelf te weten. Zelfkennis noemt men dit fenomeen. (Ermee leren om te gaan is stap 2.)


Ik vraag mezelf opnieuw af: 

• Hoe word ik nu succesvol? (vele artikelen gelezen en gedachtes over gehad)
• Hoe ga ik de marketing aanpakken? (nog meer artikelen gelezen en nog meer gedachtes over gehad)
• Welke berichten moet ik posten? (naar anderen gekeken - shit - wat een concurrentie)
• Hoe kom ik aan meer bestellingen? (ik zou zeggen, ik zou vooral doorgaan - ken je deze zin nog?)
• Wat zijn er veel initiatieven, hoe kan ik er uitspringen? (ik overwoog mijn haar blauw te verven, en in een Eva kostuum op een pipowagen met paard - ook blauw geverfd - Nederland rond te gaan rijden, een mobiel cadeau-atelier wat overal verrassingen achterlaat. Dit zou toch in de krant komen, denk je ook niet?) Ik hoor papa zeggen: "Doe nou maar normaal dan doe je gek genoeg." (Iemand een alternatief??)
• Wat is de wereld fascinerend, hoe kan het zijn dat er zoveel ellende is? (...)
• Wat?! Hoe kan het dat Trump de verkiezingen won? Ik zie het als voorbeeld, ik zeg niet goed of slecht. Als hij kan winnen, dan kan ik van Glimlach Eve leven. (Einde - Trump discussie, laten we het over Zwarte Piet hebben!)
• Hoe zal de toekomst eruit zien? (een betere wereld begint - hoe lullig ook  - echt bij jezelf) (Ah ja, das waar ook.)

Altijd gebrek aan focus. 
Heb je nu een beetje beeld bij mijn gedachtegang? Ik kan mezelf ook vaak niet volgen hoor, dus het geeft niets als je totaal niet snapt waar ik over brabbel. Niet iedereen is hetzelfde. Oké, terug naar mijn zakelijke groei. 
Natuurlijk heb ik meerdere marketing plannen en ideeën opgedaan in het afgelopen jaar. Het probleem is alleen dat ik de focus mis, waardoor ik altijd allerhande andere dingen voor laat gaan. Zoals eindeloos in rondjes denken en dagdromen over dit mooie leven. Ik ben zelfs in aller ijver aan een boek begonnen. (En ik zal bekennen dat er inmiddels al enkele dagen niet meer aangewerkt is... Die hopeloze focus ook, er zijn zoveel interessante dingen dat ik gewoonweg niet kan kiezen. Weer die keuzestress, weer gebrek aan focus, en dit in combinatie met filosoferen op de meest vreemde tijden en plaatsen...) 

Oef, door het schrijven van deze blog weet ik wel wat me te doen staat. Je moet je nu even voorstellen, dat wanneer ik aan mijn verhaal als verhalenverteller (een mooi nieuw woord wat ik, via een spontane mail van een kunstenaar, ontdekt heb - kijk, daar ga ik alweer...)  begin, geen idee heb wat ik ga schrijven. Eenmaal typende kom ik er vanzelf achter. Focus is dit keer dus de boodschap die ik krijg. En ik geef hem ook gelijk door aan jou. Goed? Ga doen wat je wil doen. Het is tijd. Potver. Oh nee, dat was het vorige verhaal. Ondanks alle gebreken heb ik veel lol hier. Heb je trouwens gewichteld??

Wereldvrouwen wereldwijd. 
Ik ben lid geworden van de Facebookgroep "Wereldvrouwen", of had ik dit al eens vermeld? Maar wat leven er veel vrouwen buiten Nederland, eigenlijk in alle landen van de wereld. En opnieuw verbaas ik mij dat daadwerkelijk iedereen haar eigen verhaal heeft. Ik voel me soms een kneus die ook probeert haar verhaal te verkopen, maar dat is niet wat ik wil. Ik wil dat mensen kiezen voor de dingen die van belang zijn. Het leven kan moeilijk zijn, maar aan de andere kant zo onwijs prachtig. Als je maar durft drempels over te gaan. En als je zegt dat dit onmogelijk is, dan heb je last van apen. En die kan je terug naar de dierentuin sturen. (Of afschieten. Mag ook van mij. Tis opnieuw figuurlijk natuurlijk.) NB: Een pagina van een Wereldvrouw die de moeite waard is om te bekijken en te liken is: Schitterend Leven. In één woord WOW, hoe stoer is zij! (Mo, mijn wereldkat, heeft zelfs deze mooie fietsster geliked door over mijn toetsenbord te wandelen.)

Jezelf profileren.
Ikzelf twijfel aan hoe succesvol te worden. Als ik andere mensen zichzelf zie profileren, dan denk ik. Wow, zij doen het. Waarom lukt het hun? Wat is hun geheim? Zoals ik terug schreef aan mijn papa (Mam, niet vertellen als je dit leest, want ik moet de brief nog van een postzegel voorzien. Geen zorgen, het staat op mijn lijstje. En ooit werk ik die af.) 
"Met Glimlach Eve gaat het wel. Ik heb meer bestellingen nodig om er van te kunnen leven. Het wordt tijd dat ik reclame ga maken. Maar eigenlijk heb ik een hekel aan onzinnige reclames. Toch gaat het goed komen. Ik wil bestaan van wat mijn handen maken. Iemand stuurde mij vandaag nog: 'Ik geloof in jou en jouw concept'."
Ik heb wel Glimlach Eve met vijf sterren beoordeeld op Facebook, en dat heeft mij 2 nieuwe hele mooie recensies opgeleverd. (Sterren geven is gratis en mag altijd: geef-gratis-waardevolle-sterren-liefst-5-klik-hier.) Heb ik je ergens toe aangezet? Ah, fijn. Merci beaucoup en een kleine kus op je neus. Voel je hem? Ik ben je dankbaar, dat kan je vast voelen. :) 

Glimlach Eve Verrassingen onderweg naar Nederland.
Gisteren is mijn eerste doos vol met Glimlach Eve bestellingen via de post naar Nederland vertrokken. De hele ochtend ben ik bezig geweest om leuke foto's van de verrassingen te maken (ooit ga ik ze gebruiken) en om alles goed in te pakken. Terwijl Mo niet weg te slaan was van alle verpakkingsmaterialen, liep ik het huis rond met een dienblad vol verrassingen en mijn camera. 'Wat is nu de beste fotoplek? Ach, ik maak er gewoon een aantal op verschillende plekken' (daarbij al huiverend bij de gedachte aan mijn keuzestress welke foto nu straks de mooiste is...). 
Tijdens deze fotoronde in huis, sneuvelt er helaas een leuke man.. Maar goed, de kleine boerin pakt het goed op en eindelijk is het dan zover. (Zie foto Instagram, ik heb de foto zelfs vanochtend naar Boer zoekt vrouw gestuurd. Focus? Wat is dat?!) En eindelijk is het dan zover. Alles klaar om te versturen. Er komt nog een laatste Glimlach baby bestelling bij, die lijm ik snel met liefde in elkaar en hop. Gaan met die volle doos.

Oeps..
Oh wacht, eerst nog kleren aantrekken (had mijn pyjama nog aan). En door naar het postkantoor. Inmiddels weet ik de openingstijden en de plaats. Ik heb nog geen idee wat het zal kosten. Iedereen heeft geadviseerd om dit vooraf uit te zoeken (had ik kunnen doen). Maar ja, het zal toch moeten. Er zitten mensen vol verwachting op te wachten. Dus wat maakt het dan uit? Uhmm, vanuit een zakelijk oogpunt was het natuurlijk handig geweest. Het zal vast te doen zijn. (Leven op de gok noem ik het maar. Volgens mijn businesscoach ging niets bij mij in de juiste volgorde, en toch had hij alle vertrouwen. Er is hoop, zullen we het zo noemen? Hoop is altijd goed.)

Nog een oeps..
Ik parkeer een stuk voorbij het postkantoor, er staan behoorlijk wat auto's geparkeerd vandaag. En opgewonden spring ik mijn blauwe parkiet-auto uit. Ik heb nog een kwartier (uiteraard is het bijna sluitingstijd). Met een brede lach op mijn gezicht loop ik over de smalle stoep. Helemaal in gedachten kijk ik ineens op, en ik zie een duif een open raam binnenvliegen. Ik kijk nog eens goed. Oh, het is een leegstaand oud huis, waar de ramen ontbreken. De duif zal hier zijn intrek hebben genomen. Slim. En huh, hier is de kapper al. Waar was dan ook alweer de 'La Poste'?!
Ik kijk achterom. Ohw, ja tuurlijk, ik ben er al-lang voorbij gelopen. Ik begin hardop te lachen en met een grote grijns stap ik het postkantoor binnen. De middelbare meneer achter de balie moet ook lachen en hij zegt: "Ja, ik zag je al voorbij lopen met die doos in je handen." Of iets in die trant, want ja, ik versta nog steeds amper Frans. Toch lachen we samen even verder. Ik vul het Franse formulier in, meneer helpt. En de kosten: € 16,50 voor 2kg aan unieke Glimlach Eve verrassingen. Niet slecht. De komende dagen zal ik in spanning zitten of de doos vol cadeaus op het adres van mijn superhulp aankomt.

'Mijn' Fransman was de avond hiervoor bij mij - ja er is nog steeds contact - alhoewel minimaal - en ik gedurende de week praktisch niets hoor - maar dat is weer een volledig ander thema - hij vertelde mij dat het normaal gezien geen probleem moet zijn om al mijn dierbare creaties en unieke cadeaus naar Nederland te versturen. Gerustgesteld ging ik later met hem naar bed (of kan ik deze zin niet zo schrijven? Ik bedoelde enkel dat er toch wel wat zorgen van mij afgevallen waren toen ik ging slapen.)

​
2017 komt dichterbij.
Heb nog wel 1000 foto's liggen... maar ja, gebrek aan focus. Ik heb nog wel 500 ideeën liggen om te maken, maar ja, gebrek aan focus. Ik kan niet zeggen dat ik gebrek aan tijd heb, alhoewel de dagen werkelijk waar voorbij vliegen. Tot eind december woon ik hier in Frankrijk. Dat is nog een goede maand. En 2017 is voor mij een groot ??? (Stiekem heb ik al wel gecheckt of ik terug naar hier kan, en.... het mag!) Dus als ik in januari van de Nederlandse drukte gek word en geen nieuw land heb uitgekozen, dan...

Dan voor nu: FOCUS.
Een simpele boodschap: 'Focus'. Je zal de volgende keer lezen hoe simpel het voor mij was/is. In het boek over Hooggevoeligheid kom ik de volgende zin tegen: "Als je een hooggevoelig persoon volledig zijn gang laat gaan en niet dwingt praktisch te zijn, dan kan hij of zij gemakkelijk alle contact met de wereld verliezen. Hij of zij kan makkelijk opgaan in een zelfgecreëerde droomwereld. Met name mensen die in de kunst een roeping vinden, zullen zich hiervan bewust moeten zijn." Aarden is de oplossing. Ik zal het stampen weer op gaan pakken (zie een vorige blog). Ja, stampen en daarbij roepend: 'Ik kan het' zal helpen om focus te vinden.

​Zo, wat wordt jouw focus deze week? En hoe ga je het aanpakken?


En nu eerst die houtkachel weer eens aan de praat krijgen. Of opnieuw mijn geleerde Franse woorden herhalen. Of .. 

De titel van deze blog is de titel van een boek, geschreven door een 83 en 1/4 jarige man: link naar het boek. Op de één of andere manier kwam ik ineens dit boek op het internet tegen. Tot mijn grote verbazing las ik op de eerste pagina over een Mevrouw Smit (= mijn achternaam). Als je op deze leeftijd nog steeds pogingen onderneemt iets van het leven te maken dan ben je goed bezig. Ondertussen doet iedereen op deze gehele wereld dit, zijn of haar hele leven lang, op zijn of haar manier. Alleen de één wellicht iets bewuster dan de ander. Voor mij als 36 jarige vrouw nu het hoofdthema, en dan zijn er tig bij-thema's op te noemen. 

I don't know where I'm going..
Ik kreeg het advies van een schrijfster dat een boek een echt doel nodig heeft. Een doel waarbij ik hindernissen moet overwinnen om het daadwerkelijke doel te bereiken. De spanning opbouwen...
Het advies zette mij aan het denken over mijn blog. Deze schrijfsels gaan over mijn leven en de pogingen er iets van te maken. Onderweg kom ik vele hindernissen en spanningsvelden tegen, maar wat is nu daadwerkelijk mijn doel?! Leven in vrijheid, buiten de box en volgens alle wijsheden die je in de vele quotes leest? Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar dit leven met mij heen gaat. Vandaar de foto met mijn quote voor dit punt in mijn leven, bovenaan deze pagina, 'I don't know where I'm going, but every road will me bring me something.' Deze prachtige omslagfoto van mij is het eindresultaat van de fotosessie samen met Sophie, en is een paar dagen voor mijn vertrek naar Zuid-Frankrijk gemaakt. Dit is haar website: www.sophiejolinkfotografie.nl, voor als je een dierbaar moment in je leven wil vastleggen. Zeker haar new-born foto's zijn het bekijken waard, zo schattig! (Oh jee, hoor ik daar nu een klok tikken?!)

Waar was ik gebleven?
Wellicht is het handig als ik eens een klein beetje achtergrond-informatie geef over mijn leven. Ik was eens een klein meisje, dat in een kerkelijk dorpje op de Veluwe woonde. Toen ik 12 jaar was riep ik: "Hier blijf ik niet wonen." Welke reden ik toen had weet ik niet meer. Maar toen ik 16 jaar was vervolgde ik mijn weg naar een ander dorp, ik ging een eind verderop op kamers, om uiteindelijk op mijn 20ste naar Brabant te vertrekken. Het werd het Zuiden vanwege een Brabants vriendje. Nu 16 jaar later, 2 lange relaties verder, 2 gekochte en verkochte huizen verder, vele korte relaties verder, vele emoties en vele huurhuizen verder, heb ik inmiddels het Zuiden van Nederland verlaten en woon ik voorlopig tot eind 2016 in het Zuiden van Frankrijk. Mijn doel? Rust vinden en iets bedenken voor 2017? Ja, zoiets denk ik. En dit is dan in een notendop mijn leven op het gebied van wonen en relaties. En andere thema's zijn dan nog werk, financiën en gezondheid.. Die bewaar ik voor een volgend woordenspel, want het is tijd om een weekverslag van mijn innoverende en zoekende leven te maken.
Doel of geen doel. 


Eve terug in de Middeleeuwen..
Dit wordt getypt terwijl ik op een middeleeuwse muur zit. Ik kijk vanaf een eeuwenoud kasteel op een prachtige, groene vallei met een brede voortkabbelende rivier. Het is een natuurpracht, mooi en vredig. En ik kan niet anders dan voelen hoe men hier geleefd moet hebben. Wat zijn er in de voorgaande eeuwen veel emoties geweest hier. Dat kan niet anders.. De eerste geschiedenis van dit chateau stamt al uit 1100. Dat is pas veel mensenlevens geleden!
De mensen die er nu rondlopen hebben vrij, afgezien de ticketmevrouw, ze zijn vrij om te gaan en staan waar ze willen. Men geniet van het uitzicht, op een huilende baby na maar ja, emoties horen nog steeds bij dit gebouw. (En waar komt toch steeds die tikkende klok die ik hoor vandaan?) Zittend op deze oude dikke muur, die voor beveiliging zorgde, kan ik me niet voorstellen hoe het moet zijn om altijd in dreiging van oorlog te leven. Waarschijnlijk went het als je niet anders weet? Veel draaide om het hebben van landgoed en macht. Van alle dia's en filmpjes over de oorlogen en vernielingen van het kasteel moet ik niet veel hebben, ik loop steeds snel via stenen muurbogen en draaiende trappen verder naar een volgende zaal. Helaas bestaat 90% van de collectie uit tentoongestelde wapens...

Eenmaal weer buiten in de zon besluit ik een stukje te schrijven. (Maar wat heb je aan een boekje zonder pen? Plan B: een telefoon met notitie-mogelijkheid..) Ik zit naast de binnentuin waar diverse planten en kruiden groeien, vroeger waren hier enkel medicinale planten of eetbare gewassen. Er bestonden geen sierplanten, enkele nuttige. En men had meubels die ook konden dienen als reiskoffer, dit omdat bij veldslagen de kasteelheer gemakkelijk moest kunnen vertrekken en alles mee moest kunnen nemen. Ergens een vorm van minimalistisch leven bedenk ik me. 
Waar ik overigens wel bleef staan om het gehele filmpje te zien was bij de werkplaats van de smid. Daar toonde men hoe het smeden van de ridderuitrusting in zijn werk ging. Ik weet niet of je toevallig weet uit hoeveel verschillende delen zo'n ridder-pak bestond? Maar over 1 kleine elleboog-beschermer deed men een week, een hele week. Over langzaam gesproken. Trouwens, ik denk dat het niets met langzaam te maken heeft, maar met moeizaam. 
Bewonderenswaardig. Conclusie kasteelbezoek: 'Ambachtsmensen, ik hou ervan.'

De leukste week opsomming ooit. ;)
- Had ik mijn bikini opgezocht voor het zwembad vanwege het bezoek (achtte het tot nu toe niet nodig om er 1 te gebruiken) krijgen we kou en regen. De zwembadverwarming is inmiddels uitgezet en het winter klaar maken is begonnen. Het blijft geen feest hier, nee, ook hier niet. Alhoewel.. in plaats van een groot zwembad heb ik nu wel een gezellige grote houtkachel! De ouders, van vriend, van huis, mijn bezoek, hebben de kachel gereedgemaakt voor gebruik. Toch weer een nieuw feestje hier, elke dag opnieuw, want het is sfeermaker vind ik. En voor mij een uitdaging om de houtkachel vanaf vandaag (want ze zijn vertrokken vanochtend) zelf op gang te houden. 

- Op mijn LinkedIn profiel verander ik mijn branche naar 'Kunst'. Waarom niet? Ik word er blij van. En waar vallen de Glimlach Eve verrassingen anders onder? Detailhandel? Daar word ik niet blij van. En weer wordt het duidelijk dat ik wil leven van wat mijn handen maken. Mega-uitdaging om na te streven toch?

- Ik verwonder me in het stadje Cajarc, wederom eeuwenoude huizen, steegjes en pleintjes. Terwijl ik een beetje rond struin en een kaarsje opsteek in de kerk voor alle mensen om mij heen en voor de zoektocht in mijn leven, voel ik me gelukkig. Dit is rijkdom. Weinig hebben, weinig moeten. Een oud kromlopend Frans mannetje, incl. baret en vele rimpels, komt een klein oud huisje uit gestrompeld. De oude man heeft pretoogjes en zegt vriendelijk "Bonjour". Hij steekt net voor mij de smalle straat over, en wandelt rechtstreeks een ander voordeur binnen. Een enkele klop dient zijn binnenkomen aan en zodra hij de deur opent volgt een iets-wat-krakende Franse vrouwenstem. Ze ratelt er van alles uit en aan de vrolijke toon te horen hebben ze lol binnen. Met een brede lach op mijn gezicht vervolg ik mijn weg. Als je dit soort momenten hebt, en nog steeds als je al zo oud bent dan ervaar je geluk volgens mij. Gewoon midden op de dag even bij je overbuurvrouw binnenvallen. Wat vaak vergeten wordt, is dat we maar tijdelijk hier op deze aardbol zijn. Laten we genieten zodra het kan. Van de week kwam het met mijn bezoek ook ter sprake. Waarop ik zei: "Mede daarom ben ik nu hier. Nu heb ik de mogelijkheid. Nu genieten, want wie weet hoe lang het leven duurt en wat het leven brengt." Overigens bid ik elke dag even voor vertrouwen, inspiratie en energie, en pas na vele dagen besefte ik me iets moois over de eerste letters van Vertrouwen, Inspiratie, Energie: 'Vie", het betekent 'Leven" in het Frans. Zo mooi dit. 

- Dé Date.. vorige keer genoemd, dus ik kom er niet onderuit hè? Inmiddels alweer anderhalve week geleden, maar ik ben gaan eten bij de Franse monteur. Gewapend met choco-kokos-dadel-bonbons (zelfgemaakt na wat ploeteren, en een keuken waar het leek alsof een oorlog was geweest) ging ik op pad. Samen met zijn vader heeft hij een eigen huis met wijnkelder gebouwd, wat bijna af is. Het huis ligt aan een doodlopende weg in de bossen, zo'n 40 km verderop. En ik kan je wel vertellen dat dit in het donker zeer, zeer moeilijk te vinden is. Waarop hij dus uiteindelijk zelf in de auto stapt om mij op het dorpsplein op te halen. Huizen hebben vaak geen huisnummers hier, dat maakt het er niet gemakkelijker op. Maar goed, de heenreis via allerlei slingerende weggetjes was al een avontuur op zich. En toen ik de volgende dag (ja, je leest het goed) naar huis reed, terwijl de reeën langs de kant van de weg stonden, bedacht ik me heel even: "Hoe ga ik dit nu in mijn weekverslag zetten?!" Gezien mijn gave om dingen gedetailleerd te beschrijven, zou ik hier nu vast een bouquet reeks verhaal van kunnen maken en soms zou ik willen dat ik onder een pseudoniem was gaan schrijven. Een vriendinnetje appte me nog: "Hoe was je date???!!" Ik heb haar geantwoord: "Verrassend leuk!!" Dan is de rest voor jullie verbeelding......

- Het bezoek, met buikpijn zat ik thuis te zitten wachten tot het bezoek arriveerde vorige week zondag.. Ik kende ze immers niet, en ze brachten bovendien een bevriend koppel mee, incl. baby van 6 maanden. (Gek, ik besef me nu pas dat het thema baby de afgelopen dagen veel naar voren is gekomen..) Toen ik een auto hoorde stoppen sloeg mijn hart een keer over, snel keek ik uit het raam. Maar... het was de verzorger van de 2 paarden, die in de tuin staan. Terug naar mijn plekje op de bank. Ik steek de kaarsjes aan en dan spreek ik mezelf toe. 'Ik zou geen schijterd meer zijn, dus stel je niet aan. Het komt helemaal goed.' Ik word rustig en kan eindelijk verder met het lezen van mijn boek. En als even later de deurbel gaat, open ik met een lach de deur. En daar staan andere mensen naar mij terug te lachen.
Het is gelijk goed, en de week is superleuk geweest. Zo leuk dat ik zelfs gisteravond, hun laatste avond hier, mee uit eten mocht. (Volgens vriend alias 'De Belg' was dit uit beleefdheid, maar ik weet inmiddels van wie hij zijn humor heeft...) Mo mocht daarin tegen niet mee, want ze was volgens het bezoek onvoldoende opgevoed. Mo zit, ligt en loopt namelijk overal op en tussen. De eettafel en het aanrecht het maakt Mo niet uit en de router is ook een lekker en vooral warm plekje. Af en toe kreeg ik er rode wangen van, het is toch anders als mensen geen katten gewend zijn. 

- In het Franse en knusse restaurant hebben wij heerlijk gegeten en gelachen gisteravond. De serveersters waren toch wel nieuwsgierig waar ons gezelschap nu vandaan kwam, ze kwamen er maar niet achter. Hier volgt het antwoord van de mama van 'De Belg'. "Mijn man en ik zijn van België, het andere koppel woont in Dubai. Hij is Nederlands en zij is Chinees. Dan heeft mijn zoon een huis in Frankrijk waar een Nederlandse vriendin van hem woont." Dit hadden ze zelf ook kunnen bedenken, nietwaar? 
Regelmatig werd er de afgelopen week gezegd: "We zouden hier een tv-serie van kunnen maken. Reality-tv doet het goed hoor." Onder andere toen ik aan tafel vroeg wat tettekes waren.. En ik kwam er achter dat een cursus Vlaams ook niet verkeerd zou zijn. Inmiddels zijn we vele cava's met framboosjes erin, ochtenden met een verse croissants en (klets)praatjes verder. Ja, vanochtend heb ik met dikke kussen afscheid genomen. Terug naar de rust dat wel, maar ik had het niet willen missen. 

- En nu, nu eerst koffiedrinken bij de manage waar ik de vorige keer een prachtige buitenrit te paard heb gemaakt (zie blogverhaal met typemachine, maart 2016). En maandag komt de volgende gast voor 2 nachten, en daarna ga ik 'een coach' in Toulouse van het vliegveld halen voor een lang weekend hier. Welke rust had ik het eigenlijk over? Op naar nieuwe verhalen! 

PS: Had ik jou verteld dat ik onlangs wakker werd door een hardwerkende timmerman? Wat een kabaal maakte die! Het was een mooie verschijning dat wel. Ze noemen hem ook wel.... specht. Deze Woody Woodpecker vond het kennelijk nodig om het hout van dit huis te bewerken. Maar toen ik eenmaal wakker was, en hem van dichterbij wilde bekijken was de vogel snel gevlogen... Een klein gat in de wand achterlatend.

PSPS: Laat gerust een paar (on)zinnige woorden voor mij hieronder achter, het mag ook onder een pseudoniem (of tussen haakjes). :P