​
​Dan... dan heb je er te lang niet onder gestaan!! En om eerlijk te zijn, ervaar ik de douche als een super geniale uitvinding.. Elke keer als ik er onder sta, duurt de douchesessie minstens een half uur. Minimaal 30 minuten lang geniet ik van de warme schone stroom van water langs mijn lijf. Wat een groot genot is dat zeg. Daar sta je nooit zo bij stil als je dagelijks gebruik van maakt. Tuurlijk kan je dan tevens van een douche genieten, maar neem van mij aan, nooit op de manier die je ervaart als je er maar eens per 2 weken (!) gebruik van kan maken! Zekers te weten.

Ons enige gebrek
We hebben er inmiddels een aantal landen op zitten met onze zelfgeknutselse camper bus. En het enige wat echt ontbreekt is een warme douche. In onze inventaris is wel een douche aanwezig, maar helemaal optimaal is het niet. De meegenomen jerrycan blijkt een opening te hebben die net precies te klein is voor het pompje van de douche. Dit hadden we thuis uiteraard kunnen testen, maar dat is over het hoofd gezien (ja, hou er maar over op). Bovendien is de buitentemperatuur nu ook niet zo geweldig geweest, behalve de afgelopen weken in Kroatië. En douchen doe je gewoonlijk zonder kleren en dat is buiten niet op elke plek erg handig. Kortom onze eigen douche is door Pierre slechts één keer gebruikt.

Maar we stinken niet hoor
Mogelijk dat mensen zich afvragen waarom we maar eens in de 14 dagen een douche hebben, dat zal ik dus even toelichten. Wij parkeren en slapen ergens. Zomaar daar waar het kan. Meestal via de Park4night app op onze telefoon. Resultaat: geen douche (of beter gezegd: geen voorzieningen), maar wel een prachtplek in de natuur, of middenin een grote stad. Voor deze plekken hoeven we niet te betalen, en zorgt ervoor dat we langer kunnen reizen. Bovendien zijn de plaatsen die we vinden vele malen mooier en/of handiger. Het is ook avontuurlijker, want je weet maar nooit of je door de politie wordt weggestuurd of ‘verkeerde’ mensen tegenkomt. Maar goed, dit klop ik nu gelijk op een stukje hout - wat voor me ligt - af.

Alleen in Duitsland weggestuurd
Enkel in Duitsland zijn we tot nu toe vriendelijk verzocht te vertrekken uit een natuurgebied, de lachende boswachter gaf gelukkig geen boete. Een paar honderd meter verderop was een parkeerweiland, daar moesten we 1 euro voor betalen aan de plaatselijke boer. Deze onverwachtse mogelijkheid was er die dag omdat er een oogstfestival werd gehouden in het dorpje hoger op de heuvel. Nadat we ons ontbijt op dit weiland hadden gehouden en we de attractie van de parkeerplaats waren met Mo (de kat die ieders hart steelt), zijn we ook maar even een kijkje gaan nemen op het buurtfeest. Leuk om zo spontaan een lokaal feestje mee te maken. Maar goed, terug naar ons en het feit dat we niet stinken.

Elke dag een katwasje
Tegen de tijd dat ik voel dat er echt echt echt een douche nodig is, dan kijk ik verlangend naar ieder huis dat we voorbij rijden. Zoefff.. zoeff.. zoeff.. daar is een douche, en daar, en daar, en daar ook. Zomaar in elk huis is een douche te vinden, en een normaal toilet, en werkende wasmachine, wow, wat een luxe voor alle bewoners van alle soorten woningen. Ongeacht hoe het er uitziet, in mijn geval dat doet er niet toe. Als het maar voor handen is en werkt. Heerlijk zeg. Dit is één van de inzichten die het reizen mij gegeven heeft: Elk huis heeft een douche! En een toilet! En een wasmachine! Hoe comfortabel is dat! (Maar het is stukken minder avontuurlijk, dat dan weer wel.)

In gedachten bel ik zomaar ergens aan om te vragen of we er wellicht mogen douchen, maar nee, dat gaat te ver. Zou er ook showersurfing bestaan, in plaats van couchsurfing? Totdat we een douche hebben gevonden gaan gedachten met me aan de haal, en tot die tijd doen we elke dag braaf een katwasje met een ouderwetse washand. Zo blijven we toch fris en fruitig, en natuurlijk hebben we voldoende schone kleren voorradig (de was doen is overigens weer een geheel ander avontuur).

Echte liefde is... elkaars haren wassen
Haren wassen kan niet met een simpele washand helaas. Dit doen we dus voor elkaar bij elkaar, dan is het zo voor  me elkaar. Er wordt water gekookt en gemixt met koud water. Snel haren onderdompelen, wassen en uitspoelen, met behulp van een wasteil en een jampot (en shampoo natuurlijk). Wekelijks wordt de kapsalon hiervoor buitengezet (twee handdoeken, ons  vouwbankje en de klaptafel). Voor alles is een oplossing te vinden.

Hoe komen we dan aan water vraag je je af? En de plaatsen waar we een douche hebben gevonden? Die vertel ik je in deel 2 van dit onderwerp, het verhaal wordt alweer veel te lang. Overigens hoeven mensen zich geen zorgen te maken over ons uitbuiten van buitenplekken, want overal nemen we afval van anderen mee. We laten onze slaapplekken dus schoner achter dan dat ze zijn als we er aankomen. Ook kopen we onze boodschappen in het land wat we bezoeken, dus betalen we toch een vorm van belasting, al is het dan geen toeristenbelasting voor elke nacht. En tot slot, als we ergens gebruik van maken, dan proberen we altijd iets van geld en/of een Glimlach achter te laten.

Oké, oké, ik geef toe. Ik heb van de week drie sappige mandarijnen gestolen van groot veld vol prachtig oranje mandarijnenbomen. Ik moest denken aan de verhalen die mijn ouders vertelden, dat ze vroeger ook wel eens iets van het land opsnoepten. Heerlijk kneuterig toch? En de mandarijnen waren zo lekker dat ik bijna spijt had er maar drie meegenomen te hebben. 

Waar ben ik nu?
De plek waar ik nu aan het schrijven ben is in het Zuiden van Kroatië. De wintertijd is gisteren officieel ingegaan, en toch zit ik in een sluimerend zonnetje buiten op ons opvouwbare bankje te typen. Voor me zie de zee, en een paar onbewoonde eilanden, voor het eerst is hier een zandstrandje. De rest van dit land bestaat hoofdzakelijk uit rotsstranden. Naast mij staat een wit oud VW busje geparkeerd, uit mijn hoofd een T3. Een grote local familie is daarstraks uitgestapt en men is aan het genieten van een middagmaal (het is 11:44 uur nu). Ook Mo kreeg een stukje vlees daarnet (opnieuw steelt ze alle harten). 

En waar is mijn lief?
Pierre is een nieuwe poging tot vissen vangen begonnen en staat aan het einde van dit strandje zijn geluk te beproeven. Naast hem staat een professioneel visser met maar liefst 7 vishengels tegelijk... Maar mijn dappere Fransman laat zich niet uit het veld slaan en blijft vol volharding zijn hengel uitgooien. Stukjes brood, soepcroutons, mais, dode vliegen, van alles wordt en is al geprobeerd (maar de gehele reis is er nog geen vis gevangen, wel is de eerste vishengel al ergens eerder gebroken, en is er een nieuwe aangeschaft). Ach, als hij gaat vissen heb ik even tijd voor mij alleen. Dat komt niet veel voor als je op zo’n 4m2 woont.

Vluchten voor je eigen gedachten
Indien ik mijn verhaal vanuit augustus verder zou moeten oppakken dan kan ik minstens een maand lang non-stop schrijven. Ergens vraag ik me af waarom er zo weinig door mij geschreven wordt. Kennelijk is het niet het moment. Ik kijk elke dag wel even snel op Facebook, maar voel me niet geroepen iets te posten. En aan de andere kant, als ik de foto likes zie van de mensen die reizen in een camper denk ik altijd, dat zouden wij ook kunnen doen. Zeker met het reizen samen met Mo, de kat die overal vrienden maakt.

En vervolgens leven van bijvoorbeeld bedrijven die sponsoren. Maar wil ik dat echt? Poeh, altijd weer dat vraagstuk. Wat wil ik nu echt? Zelfs nu ik een mooie momenten samen met een lief beleef, plopt deze vraag weer op. Nee, vluchten van je eigen gedachten is niet mogelijk. Haha, een ander inzicht wat het reizen je opnieuw kan laten inzien. Langzaam maar zeker wordt het wel duidelijk wat ik wil gaan doen, of nee, wat wij willen gaan doen. Onze richting wordt steeds meer helder en zal ons terug doen gaan naar Frankrijk. Wel zullen we wat hulp van anderen nodig hebben, maarrrr... Waar een wil is, is een weg!

Terug naar augustus in Nantes, Frankrijk. 
Die woensdag waar ik mijn vorige verhaal gestopt ben.
Nadat Rico is goedgekeurd zijn we vrienden gaan bezoeken. De vriend, die de deurbel beantwoordt, draagt dezelfde Birkenstocks als mijn vriendje, inclusief dezelfde slijtage en klusvlekken. Ja, het zijn goede vrienden. Ze kennen elkaar al sinds de kleuterschool en armen worden om elkaar heengeslagen. Mooi om een vriendschap zo zien. Ik probeer de Franse gesprekken een beetje te volgen, maar het gaat veel te snel voor mijn arme woordenschat. Als we ‘ons huis’ laten zien, zijn ze onder de indruk, en wij kijken elkaar aan: 'ja, stiekem zijn we best trots op onze coole tiny house woning.'

Tijd om naar Nederland te gaan
Met harde wind en zware regenbuien rijden we later die dag door richting Parijs. Het wordt tijd dat we Nederland gaan bezoeken. Mijn ouders willen heel graag kennis maken met degene die mijn hart gestolen heeft. En bovendien mij geheel gestolen heeft om een groot avontuur aan te gaan. Iets waar ze geloof ik niet helemaal gerust op zijn. Maar goed. Eerst maar eens kennis gaan maken. Dat alleen al vind ik een spannende gebeurtenis, mijn ouders spreken geen Engels en al helemaal geen Frans. Het zal op mijn vertalingskunsten aankomen.. (Wellicht kan ik iets naar mijn zin vertalen, haha) (Is grapje natuurlijk). :)

Geen warmtebron is geen koffie
Geen stroom is ook geen koffie
Onderweg hebben we een grote behoefte aan een kop dampend hete koffie. Doordat we nog altijd geen warmtebron hebben stoppen we daarom bij een tankstation. En je gelooft het of niet, ze zitten zonder stroom. Een groot tankstation zonder stroom. Heb je het ooit meegemaakt? Er is dus geen koffie voor ons. We laten deze chaos maar snel achter ons. Bij een klein restaurant verderop hebben we gelukkig meer geluk. Eindelijk koffie, jammie. Geluk zit soms echt in kleine dingen. 

Online bestellen is superhandig (maar niet voor ons)
Ergens onder Parijs vinden we een parkeerplek, opnieuw een top natuurplek. Het is aan een klein meer, onder de  grote bomen (ik vraag me af welk soort en denk aan kastanjes, Pierre denkt 'marrons' > iemand vertaling? Tot op de dag van vandaag heb ik de vertaling nog niet opgezocht). Anyway, het is weer een mooi plekje en de regen is net gestopt. Tijd om iets te eten bij elkaar te scharrelen wat koud gegeten kan worden. We zijn notabene nog gestopt bij een camper accessoires shop, welke geen kooktoestellen op voorraad hadden, wel online te bestellen natuurlijk. “Uhmm, toch bedankt.”

Na deze nacht zullen we door België heen crossen om naar een afspraak in Nederland te gaan. Wellicht nog 1 overnachting rondom Antwerpen, maar daarna gaan we toch echt de grens over. Jammer genoeg is er dus geen tijd om ons mooie buurland (voor zowel de Nederlanders en als de Fransen) te bekijken. We zetten het op onze lijst voor een volgende reis. 

De Nederland periode werd uiteindelijk behoorlijk heftig, en niet enkel om alle koelkastfrustratie (ja, dat hebben we ook nog naast geen warmtebron dus ook geen koelbron). We zijn langer dan gepland in ons kikkerlandje gebleven en daardoor is onze gehele reis behoorlijk anders gelopen. Mocht je mijn verhalen volgen, dan komt je de volgende keer meer te weten. 

En nu?
Nu wordt het hoog tijd voor het zoeken van een douche voor ons. Beloof jij me dat de eerstvolgende keer dat je een douche neemt, je deze weer als een geniale uitvinding zal ervaren?? Als je gewone dingen eens vanuit ander oogpunt wil bekijken en dan kan je hiermee in je eigen huis reeds beginnen. Heb je hierbij hulp nodig, dan mail me gerust, haha.  Ik denk dat ik je daarbij wel kan helpen. Ieder huis heeft namelijk een ongelooflijke luxe die we gewoon zien als ‘gewoon’. Maar zo gewoon is het in de basis niet. (Ik vraag me nu al af hoe ik een woning in de toekomst zal gaan ervaren. Of zullen we nooit meer in een woning wonen?! Wie weet wat morgen brengt...)

​Maandag 7 augustus 2017 – Ergens in de Limoges, Frankrijk
Hier zou ik verder gaan, en dat doe ik ook. Alleen eerst vermelden dat ik inmiddels in Hongarije ben. En wel zittend, met een warme deken, op een bankje van een houten huisje (picknicktafel met overkapping) naast een klein mooi meer. Het water kabbelt langs de kant, het is een grijze dag vandaag en er is aardig wat wind (lees: steenkoud). Toch kan ik deze ochtend niet langer wachten en wil ik eerst een stukje schrijven.

Handig moment uitgekozen, want behalve de kou heeft de nieuwe laptop nog precies 16% batterij. Geen idee hoelang ik hiermee kan doen, aangezien de accu het mankement van dit nieuwe speelgoed is... Maar dat is een verhaal voor later. Het is vandaag 3 oktober, en we hebben al vele plaatsen gezien en bezocht. Na Polen zijn we via Slowakije naar Hongarije gereden, maar wat ik jullie zou schrijven is onze eerste woon- en reisweek in Frankrijk. Dus..

Opnieuw: Maandag 7 augustus 2017 – Ergens in de Limoges, Frankrijk​
Gisteravond zijn we vertrokken, onze reis en ons wonen in de zelfgeknutselde camper is begonnen. We hebben geen eigen woning meer, we hebben enkel ons spaargeld en elkaar. :) De eerste dag (of beter gezegd ‘avond’ want we vertrokken pas om 22 uur) hebben we zo’n 100 km gereden als we besluiten te stoppen. Mo, onze kattige huisgenoot, ligt allang te slapen naast mij op de passagiersbank, in haar eigen wollen mandje. Het is mooi geweest voor vandaag en het belangrijkste is dat we WEG zijn. LOS van alles. Via de handige (gratis) app op mijn telefoon ‘Park4night’ vind ik een kleine achteraf gelegen picknickplek, langs een stromend beekje vertelt de app mij, en in ’t groen. Klinkt mooi, vindt ook Pierre, al is het buiten inmiddels erg donker geworden.

Zolang het kan rijden we door
De weg leidt ons door een klein dorpje en ergens achteraf moeten we een duister pad op. De route naar de bewuste plek is beangstigd smal, maar zolang het gaat rijden we door, besluit mijn dappere chauffeur. Na een paar spannende bochten en gaten in de weg komen we, lachend van de zenuwen, bij de plek waar we zullen slapen. Het is, voor zover we het kunnen zien, een grasveldje met bomen en diverse picknicktafels en prullenbakken, en.. we zijn de enigen hier. Perfect! (Ik denk trouwens niet dat het toegestaan is om hier te overnachten, maar ach, geen bord –en geen mens- te bekennen). Moe, maar voldaan vallen we even later al in slaap, in ons nieuwe huis, op een onbekende plek.

De allereerste ochtend!
Als we de volgende ochtend wakker worden, door een op het bed springende Mo, zijn we blij. Snel geven we haar een aai en elkaar een kus (niet andersom). Onze reis is begonnen! Pierre doet de voor- cq. zijdeur open, Mo springt opgetogen naar buiten en wij zien een prachtplek om in wakker te worden. Wat een groot geluksgevoel, ondanks we onze kont niet kunnen keren, niet rechtop kunnen staan in ons huis en niet fatsoenlijk kunnen douchen. Het doet er niet toe. We zijn vrij. Mo verkent het veld (dat wil zeggen een rondje om de bus en niet heel veel verder), terwijl ik me kronkelend aankleedt en Pierre zet alvast onze klapstoelen buiten in het zonnetje. Als ik, na Mo, ook aan een kleine wandeling begin, zie ik bij het beekje een ijsvogel wegvliegen. Het extra cadeautje van deze mooie ochtend.

Supersonigfijngevoel
Buiten dat de koelkast niet werkt (hij staat aan, maar koelt niet) en er al een klein brandje geblust moest worden bij het zetten van de koffie (vuurvlam van het kooktoestel kwam via de bedieningsknop in plaats van via de kookpit naar buiten...) (ik schrijf dit nu heel cool, maar het was best een beetje eng =nogzachtuitgedrukt) (PS aan mijn moeder: geen zorgen, alles is goed gegaan en gaat nu nog steeds goed).

Na een uitgebreid moment samen in de zon vertrekken we richting Nantes, waar we deze week een vriend van mijn Fransman zullen ontmoeten. Ook is er voor woensdag een afspraak bij een garage daar gemaakt, voor een check-up voor Rico (hadden we uiteraard allang gedaan kunnen hebben, maar dat geheel terzijde) (wij doen beiden graag moeilijk terwijl het makkelijk kan, das ook een (op)gave hoor).

(NB: ik heb nog 13% batterij en Pierre komt me net een vers gezette koffie brengen. Het is 10.16u hier in Hongarije, en bij jullie in Nederland trouwens ook, op het moment dat ik dit schrijf dan he. Ik zal mijn koffie snel opdrinken en verder schrijven anders houdt de laptop ermee op. Helaas heeft dit knusse picknickhuisje geen stroomplug.) 
​
Waar gaan we slapen?
Er wordt net te lang doorgereden voor vandaag, want we zijn een beetje kribbig als we eindelijk bij de zee aankomen. De slaapplek, die we opnieuw via Park4Night hebben gevonden, blijkt in ’t echt onbereikbaar te zijn geworden, dus kiezen we een andere, waar helaas al tig andere campers op één lange rij staan. Zij hebben allen uitzicht op de zee, we hebben geen keus dan achter deze ‘grote witte luxe huizenrij’ te parkeren. Wel hebben we uitzicht op de bomen en soort van duinen achter ons, dat valt weer mee. ;) Bovendien is de zee nog geen 2 minuten lopen! (Ondertussen in Hongarije: laptop is ‘thuis’ na de koffie opgeladen, dus ik kan met een gerust hart doortypen.)

Mo is een veelbekeken gast
Mo springt bij het openen van een deur gelijk naar buiten, maar dat is op deze iets drukkere plek toch iets minder handig. Haar verschijning op de camperplek wordt gelijk opgemerkt en netjes wordt er door een Nederlands jongetje in het Engels gevraagd of hij haar op de foto mag zetten. Ik had hem net daarvoor Nederlands horen praten met (vermoedelijk) zijn vader. Ik antwoord hem daarom in het Nederlands dat het uiteraard mag. Verbaasd maar blij met het antwoord gaat hij met zijn mobiel aan de slag. Mo wandelt rustig verder, en springt al bijna in een andere geparkeerde auto, ik weet haar nog net op tijd terug te halen. Puntje van aandacht hier. Pierre, de schat, zit inmiddels in ‘onze keuken’ en heeft twee goed gevulde stokbroden klaargemaakt en ingepakt. En net voor de zon ondergaat kunnen we deze nog bij de zee opsmullen.

Dinsdag 8 augustus – aan het strand in Frankrijk (plaatsnaam is me volledig ontschoten)
Langzaam worden we wakker, poeh, wat een toestanden de afgelopen dagen, fijn nestel ik me in de armen van mijn reisvriendje. Je t’aime wordt er in mijn oor gefluisterd. Buiten is het stil. Als we de deuren openen zien we dat er al een aantal campers vertrokken zijn en daardoor hebben we uitzicht op zee! Wat zullen we gaan doen? Vragend kijken we elkaar aan. Pierre maakt het niet uit, maar voor we deze plek verlaten wil hij in zijn boek gelezen hebben, en wel op het strand. Ok, doen we dat.

Zitten, liggen, hangen en slapen
Snel gooien we wat spullen in een tas. Mo krijgt haar tuigje om en we gaan tegen 11 uur met z’n drieën op pad. Onderweg (die kleine 2 minuten naar het strand) krijgen wij (of eigenlijk Mo) veel bekijks en aanspraak. Op de grote zandvlakte aangekomen zeg ik gekscherend tegen Mo: “Wow, kijk, één grote kattenbak!” Waarop ze uiteraard prompt een plas doet (en netjes begraaft). Ik blij dat er geen andere mensen op dit stuk strand zijn...
Tussen de rotsen is het water van de zee helemaal niet koud, alleen staat er behoorlijk wat wind. Maar door deze vele rotsen (in de regio Bretagne zitten we voor de Frankrijk kenners) vinden we een fijn plekje uit de windvlagen. En daar zitten, liggen, hangen en slapen we de hele dag. Ook Mo.

In de uren die we daar doorbrengen komen er geleidelijk aan meer mensen van de zon genieten en ze werpen verbaasde blikken op Mo. Ze trekt zich er niets van aan. Wel besluit ik haar terug aan het tuigje te doen, want madam is zo dapper dat ze bij iedereen bonjour gaat zeggen. Misschien herken je een stukje van deze zonnige-strand-dinsdag van mijn vorige verslag, want daar begon ik met het schrijven van mijn verhaal. Jeetje, wat schrijf ik langzaam!

Woensdag 9 augustus – Nog altijd Bretagne
Na het strandbezoek van gisteren zijn we verder gereden, een stukje Noordelijker. Zeker een uur lang (want gingen verkeerd) rijden we door vele zout-win-velden-watertjes (geen idee hoe je deze ‘velden’ noemt). Het is een prachtig stuk natuurgebied, waar mensen dus zout winnen. Volgens Pierre is een dit een beroemd plek met een erg bekende zoutsoort. Iets met een G kan ik me herinneren. :S Misschien ken jij het?
Wqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqqq*

We kunnen niet koken
Na wat heen en weer rijden kiezen we voor een parkeerplek pal aan zee. Maar wat een wind! Hongerig stappen we uit, maar gaan snel weer naar binnen van de kou. Wat nu? Geen kooktoestel (dankzij het brandje), en ook onze mobiele kooktoestel voor buiten blijkt niet te werken. Fijn. Geen warm eten. “Pizza?” vragend kijk ik hem aan. “Yes, but where??” Google blijkt onze vriend, deze vindt voor ons een pizzeria op slechts 1,4km wandelen. Doen we. Aangekomen in een klein dorpcentrum horen we Jazz tonen op ons afkomen. En jawel, er zijn muzikanten bij onze eetplek aan het spelen. Al snel wordt de kou vergeten en genieten we van de muziek, onder het genot van een warme verse pizza.

Een lekker ding
Tegen de wind in met een volle buik, snelwandelen we terug naar ‘huis’. Mo ligt wederom reeds heerlijk te snurken (zij snurkt harder dan wij doen!) als we thuis komen. Wat is het toch een lekker ding (die als je niet uitkijkt je koffie –per ongeluk?- omgooit, de volledige kattenbakinhoud over vloer verspreidt als extra vloerbedekking en altijd onze neuzen wast als ochtendritueel).

Praktische zaken
Over rituelen gesproken, ons wonen in de bus begint langzaam maar zeker te wennen en dingen worden naar handigere plekken verplaatst. Helemaal niet gek verblijven dit. We hebben een bank, een wastafel, een uitschuiftafel, een bed, een toiletemmer-prullenbak-lade, meerdere kastjes, een koelkast die het niet doet en 2 kooktoestellen die niet werken (tenzij we meer brandjes willen blussen).

“Liefde maakt een klein bed groot.”
– uitspraak van een man waarvan ik ook al de naam niet meer weet, sorry meneer.

Slapen doen we perfect in ons supergrote bed. Had ik de afmetingen al eens genoemd? Nee? Komt tie:
1.28m bij 1.74cm. Ik had hier eerst nog wel twijfels over (Pierre niet) en voor we begonnen met bouwen hebben we de afmetingen eerst eens afgeplakt met schilderstape op een matras (op mijn verzoek). Het verraste me hoeveel ruimte we hadden toen we allerlei slaapstandjes uitprobeerden (wellicht is ‘lighoudingen’ een beter gekozen woord). Een oud dun matras is (uiteraard pas op de dag voordat we vertrokken) door mijn lief op maat geknipt. En in Nederland ligt er een gloednieuw, passend en dikker matras te wachten. Natuurlijk is deze aangeschaft bij Slaapidee. Je kent die winkel wel, ze zitten in Nunspeet en in Apeldoorn en verkopen er bedden van en voor al je dromen!** ;)

Ook een lege accu moet je meegemaakt hebben
Terug naar die woensdag, we moesten ’s ochtends met Rico naar de garage voor de onderhoudsbeurt. Maar toen we wilden wegrijden van onze pal-aan-zee-parkeerplaats bleek de accu leeg te zijn. Whoops. Rico wilde dus niet naar de garage? Nee, de extra meegenomen kleine koelbox had alle stroom opgesnoept. Tja, kleinigheidjes blijf je houden (ik typ het nu wel rustig, maar ik zag het even niet meer zitten).

Pierre heeft het zoals altijd nergens over en springt op de eerst volgende meneer af, die zijn auto parkeert en net uitstapt. Gelukkig wil deze vriendelijke Fransman ons helpen en glimlachend rijdt hij zijn voiture voor de onze. Net op tijd komen we met ons rijdende huis bij de autogarage aan. En ik neem me voor niet meer zo snel de moed op te geven, er is immers altijd ergens een oplossing. HERHAAL: ‘Er is altijd ergens een oplossing.’

Geen low budget dag
Er werd ons aangeraden de accu te vervangen, verder was alles gelukkig in orde. Beurt slechts € 150 en de accu € 129, daar kwam nog € 19 MacDonalds bij want we kunnen nog altijd niet zelf warm eten koken. Bepaald geen low budget dag. Ondanks alle zuchtmomentjes (met name van mijn kant), kijken we vaak naar elkaar met een brede glimlach. Zolang we dit behouden kunnen we de wereld aan. Nu op naar Nantes waar ik vrienden van mijn vriendje zal ontmoeten.

*Is namens Mo getypt, mogelijk dacht zij dat de zoutregio met een q begon?!
**Slaapidee is de fijne beddenwinkel van mijn grote broer, dat moet ik toch zekers in vermelden in mijn verhaal?


Hier en nu en Hongarije
Terug naar het hier en nu, want dat is eigenlijk veel leuker om te beschrijven. Augustus is alweer zoooolang geleden. En we zijn leuke dagen, landen en een Poolse autogarage verder. Maar nee, helaas, het is op dit moment tijd om te vertrekken. Pierre heeft ons huis net rijklaar gemaakt. Dit houdt in dat alles opgeruimd en vastgezet is, zodat we onderweg niet van alles achterin horen vallen (wat niet altijd lukt, en soms gokken we voorin wat het geluid was, als in ‘het geluid’ van Qmusic, maar dan zonder het te winnen geldbedrag, maar met kans op scherven).

We gaan even overleggen waar we nu naar toe zullen vertrekken, wat soms behoorlijk veel tijd in beslag kan nemen. Luxe-probleem, ik weet het. De buitentemperatuur ‘dwingt’ ons naar het Zuiden te vertrekken, al zouden we graag langer in deze regio willen blijven. Maar je kan niet alles hebben.. We hebben bewust weinig en nu willen we ineens meer? Mensen... rare wezens... (Of moet ik dit alleen op ons betrekken?)

Het is bijna zover, mijn nieuwe avontuur staat te beginnen. Of… ik moet natuurlijk zeggen: ‘ons nieuwe avontuur’. Het is nog eve wennen om geen vrijgezel meer te zijn. :) Maar we doen het goed samen, ondanks dat we 24 uur per dag, 7 dagen in de week bij elkaar zijn. Nu al leer ik mijn Fransman goed kennen. Het bouwen en klussen in de camper zorgt voor de nodige momentjes zullen we zeggen (alhoewel met name veel lachende leuke). 
Omdat het niet meer alleen mijn leventje betreft is het wat lastig een zeer gedetailleerd verhaal te vertellen. Ik kan moeilijk steeds vertellen over hoe geweldig mijn Fransman is, dus ik zal een poging doen om wat vragen die de ronde gaan in Nederland te beantwoorden.

Terugblik tijdens wachten bij de sloop..
3 juli 2017 - Ok, en dan zit je ineens bij de autosloop te wachten totdat je liefje een andere oude Ford Transit uit elkaar gesloopt heeft voor 'nieuwe' onderdelen, voor in onze Tiny Home Transit ‘Rico’. En ja, het is al juli, en nee, onze camper is nog niet klaar voor de grote reis. Hij op zoek naar onderdelen, ik even schrijven. Langs mijn autoraam komt een jonge vrouw met zwarte hoofddoek gelopen, in haar armen draagt ze een megagroot stuk vuilzwart ijzer (wat kennelijk een auto-onderdeel is). Als ze net voorbij mijn zitplek is, zie ik haar volledig. Dapper stappend met het grote onding én op torenhoge naaldhakken. Haha, mensen kijken, heerlijk. En ik zou het haar niet nadoen. Maar goed, in mijn vorige verhaal heb ik jullie verteld over de reis die we gaan maken. Even heel kort opnieuw.
 
Sinds 1 april heb ik een Frans vriendje. Geen grap, serieuze vlinders hier dit keer. En sindsdien zijn we samen, elke dag, elke nacht. Das dus inmiddels al drie maanden en drie dagen! Ook vanaf dat moment hebben we besloten samen te gaan reizen. En wel door Oost-Europa en wel voor minimaal drie maanden. 
 
Hoe gaan we dit doen?
Zoals ik al vertelde zit ik momenteel te wachten, en wel in ons toekomstige huis en vervoersmiddel. En het bouwen ervan duurt langer dan gedacht. Eerst moesten we elkaar natuurlijk beter leren kennen (lees: veel lol hebben), toen was het tijd om Caniac te verlaten (lees: veel verhuisstress), toen werd het 40 graden buiten en toen was het elke dag regen (lees geen klachten over het weer, maar toch.. en afkoelen in de Dordogne rivier is ook heel leuk). En toen was er nog altijd veel te doen. En toen en toen en toen.. (lees: we zijn dus nog niet klaar). Oh wacht, daar komt 'de mijne' aangelopen. Armen vol met rubbers en ijzer, dapper stappend op zijn Birkenstocks… Haha, het schrijven zal weer moeten wachten, ik ga even de ‘achterdeur’ voor hem opendoen.
 
20 juli 2017 - Het is niet dat we niet aan het werk zijn, maar meer dat we actief zijn in plaats productief. We genieten van het wakker worden en van ons ontbijtje, dan wordt de dag doorgenomen en beginnen we ieder aan een klus. Tegen lunchtijd wordt er warm gekookt, Fransen eten 2 maal daags warm. Wat feitelijk inhoudt dat we dus meer tijd kwijt zijn aan koken en langer eten. Als antwoord op de vraag, hoe gaan we dit doen? ‘Met een Ford Transit uit 2006, welke tegen die tijd te gebruiken is als camper.’

Hoe gaat het met Mo (lees: de inmiddels 17 jaar oude Bengaalse kat)?
Mo d’r poeperd is een cm opgeschoven. :O Iets met een onbekende oorzaak, een ontsteking en een operatie. Mo verloor ineens bijna al haar haren. Iets met een kraag en contactallergie. Mo was ineens vermist, bijna 30 uur uit beeld. Voor mij iets met stress en het gevoel ‘als ze er niet is…’. Maar ze is er weer! En zal voorlopig gezellig samen met ons in de camper gaan wonen en reizen! Een speciale kattendoorgang is klaar. 

Waar wonen we nu? 
In een oud typisch Frans huis van mijn 'schoonouders', vlakbij Martel. Zij wonen op hetzelfde terrein in een nieuw huis. Ons nieuwe oude verblijfplaats heeft een grote veranda en kleine zwart-witte vogeltjes stelen de bamboe van het dak. (Ach, we zijn niet de enige die een nest aan het bouwen zijn). De veranda heeft een prachtig uitzicht over de vallei. En tevens word je gekookt als je er overdag wil zitten. Heeft misschien te maken met de gestolen bamboe?!

Wanneer zijn we in Nederland?
Geen idee, maar zoals we zeggen, hopelijk vertrekken we binnen nu en twee weken. (Waarbij dagelijks het woordje ‘nu’ opnieuw gezegd wordt..) Serieus, bij het plaatsen van dit bericht, binnen nu en 14 dagen. ;)

Waar gaan we van leven?
Van zo min mogelijk. We zijn beiden overtuigd van vrijheid en minimalisme, bovendien willen we zoveel mogelijk geld besparen voor een project na de reis… En Glimlach Eve? Onderweg ga ik kleine Glimlachjes maken, de doos met de meest voorname spullen staat al klaar! In de Flow las ik: ‘Simplify your life’. Nou, dat gaan we aanhouden.

Hoe zien wij de toekomst? 
Als een mooi groot vraagteken, en dan één van ons samen. Het kan nog alle kanten op, en we hebben er alle vertrouwen in dat een paar ideeën die wij reeds hebben verder uitgewerkt gaan worden. Maar voor nu, leven we in het nu. Morgen kan alles anders zijn! Tuurlijk vraag ik me ook wel eens af waar ik aan ben begonnen en de tijd zal het me leren (al leer ik nooit op tijd te zijn, en is dit in Frankrijk geen probleem).

NB: aanvullende, nieuwsgierige, geïnteresseerde, kritische vragen over elk onderwerp mogen gesteld worden, ik zal eerlijk antwoord geven (binnen nu en 2 weken). :)