Starend naar een scherm met een knipperende cursor schieten mijn gedachten alle kanten op. Voordat ik mijn verhaal begin plopt er eerst altijd een titel uit. Vandaag niet, dus ik kies voorlopig geen titel. Dan kan mijn verhaal van de afgelopen 2 weken gewoon beginnen. Nou ja, gewoon... Ik ben een beetje beduusd over wat er allemaal kan gebeuren in een paar dagen. Het ontbrak mij aan tijd om rustig mijn verhaal te typen vorige week, maar maak je geen zorgen: ik zal een flinke inhaalslag gaan maken met aan het eind een ware cliffhanger...
Terug naar de week voor vorige week. Op de maandag komt een lieve vriendin mij helpen materialen sorteren en netjes wegzetten. Dat geeft weer wat ruimte in huis en zo ook gelijk in mijn hoofd. In deze week sta ik tevens voor het eerst in mijn leven in de stad Breda in het centrum in een winkel. Helemaal alleen. Ik vind het superspannend, maar toch heb ik er heel veel zin in. Er hangt een fijne sfeer in deze winkel Cut the Lilies, waar onder andere mijn Glimlach Eve verrassingen verkocht worden. Het zal voor mij een goede test worden om weer ergens gedurende 3 dagen achtereen aanwezig te moeten zijn. Weer als soort van baan, al is hier natuurlijk nog altijd veel vrijheid. En aan vrijheid hecht ik momenteel heel veel waarde. (Te veel vraag ik mij soms wel af..?)
Het blijft rustig in de winkel en ik help een paar vriendelijke mensen aan een leuk cadeautje. Het valt mij op dat soms de mensen echt behoefte hebben aan een praatje. Het doet mij denken aan een boek, waarin ik las over een Praatjeswinkel. Ze verkochten er Praatjes aan wie er 1 nodig had. Oprechte aandacht blijft voor ieder mens van belang. Dus luister ik rustig naar een aantal verhalen. En ja, ieder mens heeft zijn eigen boekverhaal.
Omdat ik na de winkel behoefte heb aan stilte en rust, lees ik 's avonds (en dan gelijk tot middenin de nacht..) aan een stapel boeken die zeker een jaar in huis liggen. Henning Mankell. De serie met inspecteur Wallender. En als ik eenmaal in een beeldend verhaal wordt meegesleept, dan zit ik er ook helemaal in. Stiekem door het lezen van deze spannende boeken vraag ik mezelf af, hoe zou het leven als politie-agent zijn? En slaapt Mo eindelijk weer 's nachts, kan ik mijn boek niet wegleggen.. Mijn leven loopt niet synchroon aan wat dan ook, haha.
Deze week heb ik trouwens ook onderzocht of het leven in een stacaravan iets voor mij is. Na vele plaatjes te hebben bekeken, besluit ik een afspraak te maken om er eens 1 van binnen te bekijken. En deze mogelijkheid doet zich al snel voor via een bericht wat op Facebook voorbij komt. Gelijk spring ik erop in. En... het blijkt een prachtplek te zijn. Vooraf heb ik, uiteraard, een heel lijstje met vragen gemaakt. Alles wordt geduldig en positief beantwoord. Ik loop alleen terug naar mijn auto en kan maar niet bij mijn juiste gevoel komen. 'Moet ik dit doen? Is dit een goede keus? Ik word blij van de stilte en het groen om mij heen. Maar de stacaravan? En in de winter dan? En de kostprijs gaat mijn totale spaargeld kosten... Nog maar eens een nachtje over slapen...'
Een babbeltruck & ik stink erin...
Aan het einde van de donderdagmiddag komt er een getinte veertiger binnen, na sluitingstijd weliswaar maar ik was dingen op z'n Evelinda's aan het afronden (achteraf nogmaals de bevestiging dat je niet langer moet doorwerken dan gepland, ik leer het vast een keer). Hij loopt een rondje in de winkel en geeft een compliment over de mooie spullen in de winkel. Hij spreekt tamelijk goed Engels. Omdat ik het niet helemaal vertrouw, pak ik mijn telefoon en iPad in de hand. Hij oogt heel vriendelijk en praat een beetje over van alles en nog wat. Ik wil ook niet gelijk wantrouwend overkomen en geef gewoon antwoord. De man wil uiteindelijk een grote glazen Marokkaanse lamp kopen en komt hiermee naar de toonbank. Deze mooie blauwe lamp is kostbaar, en ik vraag hem hoe hij wil betalen waarop hij antwoordt: "Whatever you like. Don't worry." en toont mij briefgeld en een pas. Maar vraagt hij eerst naar een grote doos. Deze staat niet bij de toonbank (wat er echter wel staat is mijn open handtas, dom van mij, achteraf..). Omdat ik uiteindelijk op zijn aandringen toch even, heel heel heel even achter de deur kijk voor een doos, trek ik snel een bananendoos van de plank. Deze blijkt uiteindelijk te klein voor de hoge glazen lamp. En hij zegt dat hij bang is voor breken. Daarna vraagt de vriendelijke man tot hoelang ik nog open ben en dat hij binnen 10 minuten terug kan zijn met een goede doos. De naïeve ik zegt: "Oké, I'll wait." Iemand anders is toch ook nog onderweg om een vergeten cadeau te halen, dus het is niet erg. Heb altijd genoeg te doen, maar na 45 minuten ben ik het wachten beu en besluit ik naar huis te gaan. Alles is er nog denk ik. Niets aan de hand denk ik. Toch sluit ik met een raar gevoel de winkel in de Boschstraat dubbelgoed af.
En pas vrijdagochtend als ik naar de bakker wil voor een broodje kom ik er achter wat er is gebeurd. Mijn portemonnee is verdwenen.. Met daarin bijna €50, een bankpas, mijn rijbewijs en kentekenbewijs. 1 woord: BALEN. Ander woord: VERDRIETIG. Nog een woord: F*CK. Aanvullend: DOM STOM ELLENDIG GEDOE KAKZOOI. Poeh, dit kwam even binnen zeg. Gelijk bellen naar de bank en naar de politie. Ik vertel dapper dat er vingerafdrukken op de lamp staan, maar nee, daar komen ze natuurlijk niet voor (boetes uitschrijven voor parkeren kan wel zie ik later die middag, en die vingerafdrukken dan.. ach.. misschien heb ik te veel thrillers gelezen de laatste tijd). Heel lief komen er die dag wel allemaal vriendinnetjes eve gedag zeggen in de winkel.
Date met politie en schildpadden op zondagochtend.
En dan heb ik op de zondagochtend ineens een date met de politie. Weer eens wat anders bedenk ik me lachend. Met de thrillers nog in mijn achterhoofd wandel ik verwachtingsvol het politiebureau binnen. Zowaar maar 1 enkele minuut te laat. En alsnog moet ik wachten op het scherm. Ja, wachten op het scherm. Want tegenover mij zit geen coole stoere agent, maar een tv-scherm met een vriendelijke oudere politie-agente, vanuit een andere locatie. Niets spannends aan. En na een half uur droge feiten typen met 2 vingers door de agente begin ik al te gapen. Oeps...
Na afloop loop ik gelijk door naar mijn twee oppas-schildpadden met blij ei. Het zonnetje verdwijnt achter de wolken, dus ik blijf maar even bij ze in de tuin. Maar als ik zie hoe deze oeroude diersoort in grote gecontroleerde happen een tomaat verorberd bedenk ik me dat in het moment zitten en genieten belangrijk is. Boven ligt in een broedmachine een ei te wachten op de ontwikkeling van de inhoud binnen de schaal. Ben zo nieuwsgierig of hier echt straks een ienieminie landschildpadje uit te voorschijn komt. En op slag ben ik het gedoe vergeten. Bovendien beginnen er andere kriebels te komen...
Terug naar de Boerenmarkt na 20 jaar....
De bewuste dinsdag was een dag vol verwarring en zenuwen en glimlachen en familie. De markt gaat al lang terug in mijn herinnering. En het was altijd een hele heisa om iedereen in klederdracht bij de kraam te krijgen. Er waren meerdere kramen met bakkerijproducten van mijn vader en zelfs ijs! Toen ik klein was had ik mijn eigen stukje kraam met snoepjes. En na de inschrijving dit jaar herinnerde ik me dat ik er van droomde om mijn eigen gemaakte spulletjes te verkopen. Droom check! Gedaan. Haha, 's ochtends was er net als vroeger stress. Mama had namelijk een rouwmuts geregeld. En ja, met Glimlach Eve staan op een markt met een rouwmuts op, leek mij niet zo'n goed plan. Na een telefoontje kwam er een andere optie en als ik beneden kom half aangekleed is er niemand om mij te helpen met de klederdracht. Ik bel mijn liefste neef die beloofd had mijn auto mee uit te laden. Ben een beknepen stemmetje vraag ik waar hij is, en gelukkig was hij al van plan om naar mijn ouders te komen. Opgelucht hang ik op. Dan komt het goed. Blij verrast zie ik dat ook hij een boerenkloffie heeft aangetrokken en ik geef hem helemaal blij een grote knuffel. Wat fijn!
We hebben een leuke dag, die vroegtijdig eindigt door regen. Toch blijkt dat ik het moeilijk vind mijn spulletjes te verkopen. En zeker in een dorp waar ik 20 jaar geleden vertrokken ben. Het is meer een soort braderie nu. En dat is toch niet helemaal mijn ding. Ik raak in de loop van de dag steeds meer en meer in mijn hoofd. Waar ik wel supertrots op ben is dat mijn vader nu ook eindelijk met verrassingskraam heeft gezien. En hij vond het leuk. Stiekem is hij best trots durf ik te wedden, maar hij is van een generatie die dit niet zo zegt. En doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Desondanks was hij er, en dat was mooiste moment van de dag. :)
Zo.... tegen elf uur 's avonds ben ik terug in Breda. Maar als ik mijn huis binnenstap, ben ik niet zo blij. Ik ben kapot. Mijn huis voelt niet meer als een fijn thuis komen. Waar komt dit toch door? En wat moet ik eraan doen? Mijmerend ga ik naar mijn bedje weet ik nog... Maar morgen kan alles anders zijn gaat er nog door mijn hoofd voordat mijn ogen moe dichtvallen. En die woensdag werd alles anders...
- wordt vervolgd -
- x -
Terug naar de week voor vorige week. Op de maandag komt een lieve vriendin mij helpen materialen sorteren en netjes wegzetten. Dat geeft weer wat ruimte in huis en zo ook gelijk in mijn hoofd. In deze week sta ik tevens voor het eerst in mijn leven in de stad Breda in het centrum in een winkel. Helemaal alleen. Ik vind het superspannend, maar toch heb ik er heel veel zin in. Er hangt een fijne sfeer in deze winkel Cut the Lilies, waar onder andere mijn Glimlach Eve verrassingen verkocht worden. Het zal voor mij een goede test worden om weer ergens gedurende 3 dagen achtereen aanwezig te moeten zijn. Weer als soort van baan, al is hier natuurlijk nog altijd veel vrijheid. En aan vrijheid hecht ik momenteel heel veel waarde. (Te veel vraag ik mij soms wel af..?)
Het blijft rustig in de winkel en ik help een paar vriendelijke mensen aan een leuk cadeautje. Het valt mij op dat soms de mensen echt behoefte hebben aan een praatje. Het doet mij denken aan een boek, waarin ik las over een Praatjeswinkel. Ze verkochten er Praatjes aan wie er 1 nodig had. Oprechte aandacht blijft voor ieder mens van belang. Dus luister ik rustig naar een aantal verhalen. En ja, ieder mens heeft zijn eigen boekverhaal.
Omdat ik na de winkel behoefte heb aan stilte en rust, lees ik 's avonds (en dan gelijk tot middenin de nacht..) aan een stapel boeken die zeker een jaar in huis liggen. Henning Mankell. De serie met inspecteur Wallender. En als ik eenmaal in een beeldend verhaal wordt meegesleept, dan zit ik er ook helemaal in. Stiekem door het lezen van deze spannende boeken vraag ik mezelf af, hoe zou het leven als politie-agent zijn? En slaapt Mo eindelijk weer 's nachts, kan ik mijn boek niet wegleggen.. Mijn leven loopt niet synchroon aan wat dan ook, haha.
Deze week heb ik trouwens ook onderzocht of het leven in een stacaravan iets voor mij is. Na vele plaatjes te hebben bekeken, besluit ik een afspraak te maken om er eens 1 van binnen te bekijken. En deze mogelijkheid doet zich al snel voor via een bericht wat op Facebook voorbij komt. Gelijk spring ik erop in. En... het blijkt een prachtplek te zijn. Vooraf heb ik, uiteraard, een heel lijstje met vragen gemaakt. Alles wordt geduldig en positief beantwoord. Ik loop alleen terug naar mijn auto en kan maar niet bij mijn juiste gevoel komen. 'Moet ik dit doen? Is dit een goede keus? Ik word blij van de stilte en het groen om mij heen. Maar de stacaravan? En in de winter dan? En de kostprijs gaat mijn totale spaargeld kosten... Nog maar eens een nachtje over slapen...'
Een babbeltruck & ik stink erin...
Aan het einde van de donderdagmiddag komt er een getinte veertiger binnen, na sluitingstijd weliswaar maar ik was dingen op z'n Evelinda's aan het afronden (achteraf nogmaals de bevestiging dat je niet langer moet doorwerken dan gepland, ik leer het vast een keer). Hij loopt een rondje in de winkel en geeft een compliment over de mooie spullen in de winkel. Hij spreekt tamelijk goed Engels. Omdat ik het niet helemaal vertrouw, pak ik mijn telefoon en iPad in de hand. Hij oogt heel vriendelijk en praat een beetje over van alles en nog wat. Ik wil ook niet gelijk wantrouwend overkomen en geef gewoon antwoord. De man wil uiteindelijk een grote glazen Marokkaanse lamp kopen en komt hiermee naar de toonbank. Deze mooie blauwe lamp is kostbaar, en ik vraag hem hoe hij wil betalen waarop hij antwoordt: "Whatever you like. Don't worry." en toont mij briefgeld en een pas. Maar vraagt hij eerst naar een grote doos. Deze staat niet bij de toonbank (wat er echter wel staat is mijn open handtas, dom van mij, achteraf..). Omdat ik uiteindelijk op zijn aandringen toch even, heel heel heel even achter de deur kijk voor een doos, trek ik snel een bananendoos van de plank. Deze blijkt uiteindelijk te klein voor de hoge glazen lamp. En hij zegt dat hij bang is voor breken. Daarna vraagt de vriendelijke man tot hoelang ik nog open ben en dat hij binnen 10 minuten terug kan zijn met een goede doos. De naïeve ik zegt: "Oké, I'll wait." Iemand anders is toch ook nog onderweg om een vergeten cadeau te halen, dus het is niet erg. Heb altijd genoeg te doen, maar na 45 minuten ben ik het wachten beu en besluit ik naar huis te gaan. Alles is er nog denk ik. Niets aan de hand denk ik. Toch sluit ik met een raar gevoel de winkel in de Boschstraat dubbelgoed af.
En pas vrijdagochtend als ik naar de bakker wil voor een broodje kom ik er achter wat er is gebeurd. Mijn portemonnee is verdwenen.. Met daarin bijna €50, een bankpas, mijn rijbewijs en kentekenbewijs. 1 woord: BALEN. Ander woord: VERDRIETIG. Nog een woord: F*CK. Aanvullend: DOM STOM ELLENDIG GEDOE KAKZOOI. Poeh, dit kwam even binnen zeg. Gelijk bellen naar de bank en naar de politie. Ik vertel dapper dat er vingerafdrukken op de lamp staan, maar nee, daar komen ze natuurlijk niet voor (boetes uitschrijven voor parkeren kan wel zie ik later die middag, en die vingerafdrukken dan.. ach.. misschien heb ik te veel thrillers gelezen de laatste tijd). Heel lief komen er die dag wel allemaal vriendinnetjes eve gedag zeggen in de winkel.
Date met politie en schildpadden op zondagochtend.
En dan heb ik op de zondagochtend ineens een date met de politie. Weer eens wat anders bedenk ik me lachend. Met de thrillers nog in mijn achterhoofd wandel ik verwachtingsvol het politiebureau binnen. Zowaar maar 1 enkele minuut te laat. En alsnog moet ik wachten op het scherm. Ja, wachten op het scherm. Want tegenover mij zit geen coole stoere agent, maar een tv-scherm met een vriendelijke oudere politie-agente, vanuit een andere locatie. Niets spannends aan. En na een half uur droge feiten typen met 2 vingers door de agente begin ik al te gapen. Oeps...
Na afloop loop ik gelijk door naar mijn twee oppas-schildpadden met blij ei. Het zonnetje verdwijnt achter de wolken, dus ik blijf maar even bij ze in de tuin. Maar als ik zie hoe deze oeroude diersoort in grote gecontroleerde happen een tomaat verorberd bedenk ik me dat in het moment zitten en genieten belangrijk is. Boven ligt in een broedmachine een ei te wachten op de ontwikkeling van de inhoud binnen de schaal. Ben zo nieuwsgierig of hier echt straks een ienieminie landschildpadje uit te voorschijn komt. En op slag ben ik het gedoe vergeten. Bovendien beginnen er andere kriebels te komen...
Terug naar de Boerenmarkt na 20 jaar....
De bewuste dinsdag was een dag vol verwarring en zenuwen en glimlachen en familie. De markt gaat al lang terug in mijn herinnering. En het was altijd een hele heisa om iedereen in klederdracht bij de kraam te krijgen. Er waren meerdere kramen met bakkerijproducten van mijn vader en zelfs ijs! Toen ik klein was had ik mijn eigen stukje kraam met snoepjes. En na de inschrijving dit jaar herinnerde ik me dat ik er van droomde om mijn eigen gemaakte spulletjes te verkopen. Droom check! Gedaan. Haha, 's ochtends was er net als vroeger stress. Mama had namelijk een rouwmuts geregeld. En ja, met Glimlach Eve staan op een markt met een rouwmuts op, leek mij niet zo'n goed plan. Na een telefoontje kwam er een andere optie en als ik beneden kom half aangekleed is er niemand om mij te helpen met de klederdracht. Ik bel mijn liefste neef die beloofd had mijn auto mee uit te laden. Ben een beknepen stemmetje vraag ik waar hij is, en gelukkig was hij al van plan om naar mijn ouders te komen. Opgelucht hang ik op. Dan komt het goed. Blij verrast zie ik dat ook hij een boerenkloffie heeft aangetrokken en ik geef hem helemaal blij een grote knuffel. Wat fijn!
We hebben een leuke dag, die vroegtijdig eindigt door regen. Toch blijkt dat ik het moeilijk vind mijn spulletjes te verkopen. En zeker in een dorp waar ik 20 jaar geleden vertrokken ben. Het is meer een soort braderie nu. En dat is toch niet helemaal mijn ding. Ik raak in de loop van de dag steeds meer en meer in mijn hoofd. Waar ik wel supertrots op ben is dat mijn vader nu ook eindelijk met verrassingskraam heeft gezien. En hij vond het leuk. Stiekem is hij best trots durf ik te wedden, maar hij is van een generatie die dit niet zo zegt. En doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Desondanks was hij er, en dat was mooiste moment van de dag. :)
Zo.... tegen elf uur 's avonds ben ik terug in Breda. Maar als ik mijn huis binnenstap, ben ik niet zo blij. Ik ben kapot. Mijn huis voelt niet meer als een fijn thuis komen. Waar komt dit toch door? En wat moet ik eraan doen? Mijmerend ga ik naar mijn bedje weet ik nog... Maar morgen kan alles anders zijn gaat er nog door mijn hoofd voordat mijn ogen moe dichtvallen. En die woensdag werd alles anders...
- wordt vervolgd -
- x -
Glimlachend op de Boerenmarkt!
RSS-feed
