Gaan met die banaan!
Ooit heb ik van deze tekst een Glimlach Eve verrassing gemaakt (met een gele banaan uiteraard) en op een markt verkocht aan een vrolijke jongedame, die dit Leuks helemaal geweldig vond. Vanochtend heb ik mezelf en mijn denkhoofd met deze tekst eve streng toegesproken. Als ik door wil met mijn #blijemensenmissie, dan hoppa GAAN MET DIE BANAAN. Pot ver.
Wichtelen, jaaaaaah superleuk. :)
Vlak daarna komt er een Facebook-tag via lief vriendinnetje over Wichtelen binnen. Ik lees het verhaal over wat Wichtelen precies is en plop; het is gebeurd. Ik ben terug, ik heb 'the creëer-flow' weer te pakken, want wat is er nu leuker dan iemand met iets kleins te verrassen? Zomaar een vrolijk item, wat iemand eve doet glimlachen. Zomaar iets grappigs vinden in je jaszak, je handtas, op je vensterbank of bij je theepot. Wie zou hier nu niet van opkijken? Ja hoor, ik geloof helemaal dat wij - ja, wij allemaal - hier mensen echt blij mee kunnen maken. Al is het maar kort. Een glimlach is en blijft een geluksmomentje. Nooit geweten dat de gedachte achter Glimlach Eve als heuse traditie bestaat, en wel rondom 11 november met Sint-Maarten in Scandinavië (lees hier over: Wichtelen).
In de afgelopen dagen ging er weer van alles rond in mijn filosofische hoofd, en nee, dan maken mijn handen niets. Maar als ik wil kunnen bestaan van wat mijn handen maken, dan komt het zo niet goed natuurlijk.. Het is tijd voor een mooi vervolg van mijn blijemensenmissie. Tevens voor mijn levensverhaal in blogvorm trouwens, anders heb ik op mijn 80ste niets om terug te lezen. Een ding is zeker, de zin "Had ik maar.." heb ik als ik grijs ben niet, want de beslissing om huis en haard op te zeggen voelt super. Elke dag opnieuw. Om jullie bij te praten ga ik eve terug in de tijd:
Zondag 16 oktober 2016, Montfaucon, Lot, Midi-Pyreneeën, Frankrijk
Een bijzondere ontmoeting met een Don Juan...
Zo loop je eenzaam verdwaald over een brocante markt en zo praat je met een charmante oude man over zijn leven en zijn bedpartners. Hij vond drie vrouwen in zijn bed de MAX. Wat een middag! Sorry, maar dit gesprek zag ook ik niet aankomen. Ik zal het toelichten, maar wil je niets erotisch getint lezen, dan vergeet de rode oortjes zin die ik net geschreven heb.
De grijze meneer, waarmee ik sprak, is van mijn lengte (1.72 cm) en schrijver, en verkocht zijn eigen boeken op de hoofdzakelijk-rommel-markt. We raakten in gesprek doordat een slanke Border Collie heel doelgericht een klein stokje pal op mijn schoen liet vallen en vlak voor mij bleef staan. Half door zijn voorpoten gezakt, en met zijn smekende blik strak op mij gericht, zo van: 'Gooi, gooi, gooi, toe gooi!' maakte de hond precies duidelijk wat hij van mij verwachtte. Honden.. Ik mis hun trouwe ogen soms in mijn leven.
De man zei iets Frans over de zwart-witte hond, wat ik natuurlijk niet verstond, en na mijn standaardzin: "Je ne parle pas Francais." sprak hij in het Engels verder. Hij bleek Amerikaans te zijn. En omdat schrijven momenteel een liefde van mij is, besloot ik hem wat vragen te stellen. De vrolijk ogende man schreef zijn biografie op aandringen van vrienden, omdat hij vele oorlogen heeft meegemaakt; Palestina, Korea, Beiroet (en nog, maar ben ik helaas vergeten).
Een in Frankrijk wonende Amerikaan, vroeger piloot van The Airforce, die inmiddels vele, vele jaren hier woont en op dit moment nog altijd succes bij de vrouwen heeft. Deze charmeur met een zeer interessant en heftig levensverhaal, is maar liefst 80 jaar en heeft prachtig blauwe ogen. En ik tel op mijn gezicht meer rimpels dan bij hem. Het geheim zo vertelde hij: Goji bessen en Ginseng. "Take them every day. It will keep you beautiful." Al meer dan 30 jaar neemt hij deze elke dag. En geloof mij, hij zag er zeer energiek uit. Fantastisch wat een levensgenieter. Ik zou een hoofdstuk vol kunnen schrijven over het gesprek wat ik met hem had. Op de vraag: "Do you have children?" Krijg ik van hem terug: "I don't know. Maybe." Lachend neem ik afscheid, waarbij hij snel zijn telefoonnummer op een boekenlegger schrijft en mij deze meegeeft. Eens een Don Juan, altijd een Don Juan...
Woensdag 26 oktober 2016, Toulouse, Vliegveld, in Frankrijk uiteraard.
Mooie momenten en gezellige gesprekken.
Ik ben inmiddels aanbeland in Toulouse. Twee bezoeken liggen achter mij; de gezellige broer van mijn schoonzus had de primeur en ik heb net een bevriende en lieve coach gedag gezegd in de vertrekhal. Zo meteen zal ik een dierbare blonde vriendin mee terug nemen naar mijn plekje hier in Zuid-Frankrijk. Even anderhalf uur een tussenstop en wachten bij de arrivées (aankomsthal). Dus begin ik via telefoonnotities aan mijn blog. Door mijn hoofd spoken diverse onderwerpen en ik kan niet goed kiezen waar te beginnen. Keuzes, ik ga er nooit goed in worden. Bereid je voor op vele losse onderwerpen, welke allemaal betrekking hebben op (het) leven.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Er zijn zoveel mooie gesprekken en momenten geweest. Ontelbaar.. En onbeschrijfbaar bijna.
Misschien zal ik gewoon een eindconclusie beschrijven: Wat je ook doet, doe het met heel je hart.
En: een lange relatie werkt als je betrokken bent en blijft.
Zo werd mij verteld, en een ander vertelde mij over het belang van blijven communiceren. Wat eigenlijk telt als betrokken zijn. En iemand had het over binnen een relatie wel het gevoel van vrij-zijn behouden. De ander niet gaan betuttelen of bekritiseren. Samen een aanvulling zijn voor elkaar. Dus kom ik terug op 'betrokken zijn'. (Heb jij leuke aanvullingen, dan verneem ik dit graag. Ik ben wijsheid aan het verzamelen voor als ik ooit terug in een relatie terecht kom. Een goede voorbereiding is het halve werk toch? :D )
Wat zijn het allemaal wijze woorden. En wat gaat het toch vaak fout. Samen met Esther (ruimtecreatiecoach - ready 4 living) bespreek ik elke dag wel even wat ons bezig houdt en hoe we de wereld bekijken. Grappig hoeveel overeenkomsten we hebben. Met de familie via de koude kant (bah, wat vind ik dit een nare omschrijving, zeker gezien de warme diepzinnige en vaak grappige gesprekken die we hebben gevoerd) heb ik veel gelachen en urenlang aan tafel zitten kletsen. Onder het genot van een wijntje, kaasjes en stokbrood ontstonden fijne gedachten en kwamen veel herinneringen boven. En het mooie is dat deze momenten weer mooie herinneringen zijn gaan vormen.
Over in de dag zitten. Het leven laten gebeuren. Niets moet, alles mag.
Een simpele zin, maar wat is het moeilijk het leven in balans te houden.
Eve dagdromen tussendoor.
Velen schreven mij dat ik wel errug summier was over mijn date met de leuke Fransman... Haha, en ook vragen over vlinders. Het enige wat ik extra kan vertellen is dat hij zondagavond - tussen de visites door - opnieuw bij mij langs is geweest. Tuurlijk zou ik meer kunnen blootgeven over deze ontmoetingen, maar ja, mijn mama leest mee. ;)
We hebben veel gelachen en ergens kan ik zijn gezelschap enorm waarderen. De tijd zal het leren.
Gedurende de week hoor ik bijna niets van hem en 'daten' doe ik even met mijn bezoek. Komende maandag gaat mijn voorlopig laatste bezoek naar huis. Terug naar de rust en het opnieuw doorgaan met een goed dagritme vinden. Ik zou hier zeker weten prima kunnen blijven wonen. Helemaal geen straf. En toch kriebelt er ergens iets.. Spanje? Italië? Portugal? Tis allemaal mooi.........
Brief van papa.
Had ik al verteld dat ik een brief van mijn vader heb ontvangen? Een echte ouderwets handgeschreven letter van mijn paps. Dit is van mijn leven - nu 36 jaren - niet gebeurd. En ook niet digitaal want er bevinden zich geen computer of aanverwanten in het huis van mijn ouders. Eerst lees ik de brief met een grote glimlach, vervolgens nog eens dit keer met tranen in mijn ogen. En het proces herhaalt zich de dag na aankomst. Hij schrijft advies over verwonder je om jou heen van al het moois in de natuur en de Schepping. 'Ja papa, ik doe niet anders.' hoor ik mijn gedachten zeggen.
Tijdens een wandeling in de blauwe buitenlucht, dezelfde hemel als in Nederland, neem ik een pauze. Ik ga langs het pad zitten en lees de brief nogmaals, een vanille sigaartje erbij (oeps, begin ik als verslaafde over te komen?!) en vol geluk kijk ik om mij heen. In de berm staan knalgele bloemen, en ik pluk er een paar voor in huis. Elke keer als ik ze zie denk ik opnieuw aan de brief en hoe dankbaar ik ben voor mijn leven nu. De toekomst weet ik nog altijd niet, maar een ding is zeker: ik vertrouw echt dat het goed komt. En zoals papa schreef: 'Wie zoekt zal vinden.'
Er komen bestellingen voor Glimlach Eve binnen via de website en ik verneem dat De Phoenix in Hank bijna uitverkocht is! Tijd voor nieuwe. Alleen koopt mijn visite de gemaakte voorraad op. Hihi, bijmaken dus. En de bestelde Glimlach Eve verrassingen mogen met Esther in de koffer mee. Terwijl ik dit nu typ zijn ze dus hoog in de lucht, op weg naar hun eindbestemming.
Er waren moeilijke momenten.
Bijvoorbeeld toen ik hoorde dat mijn trouwste hondje ooit is ingeslapen.. Ze is 15 jaar geworden, wat een prachtleeftijd. Er kwamen herinneringen naar boven wat bijna uit een vorige leven leek. Bovendien is de ex-vriend, waarvan ik ooit dacht dat hij DE WARE was, getrouwd. Ik heb er geen moeite meer mee dat hij niet de ware bleek te zijn (nb: tijd heelt wonden echt). Alleen werd ik toch geconfronteerd met herinneringen. En als ik dan bedenk wat ik nu met mijn leven wil...... Dan komt er een knoopje in mijn maag. Gelukkig is de hersteltijd, na zo'n toch wel rotgevoel, steeds korter. Door met mijn Franse leventje nu. Toen was toen, nu is nu en later komt later.
En moeilijke momenten, die horen nu eenmaal bij het leven.
Saint Cirq Lapopie, sprookjesachtig..
Ik liep door het mooiste plekje (volgens digitale wereld) van Frankrijk, samen met bezoek, en we stapten een atelier binnen. Van een echte kunstenaar. Beelden van hout, schilderijen in allerlei formaten en vele tekeningen, van alles was er wat. En dan in zo'n Hans en Grietje-huisje. Mijn hart slaat over. Een droom zoals meerdere mensen met mij hebben, zo denkt mijn bezoek. Maar ik wil het echt! In welke vorm en waar, geen idee. Voorlopig wil ik 'mobiel' blijven. Ik kan dus verklappen dat ik in 2017 geen vaste verblijfplaats wil. Maar niemand weet hoe een balletje rolt.
Eve terug in de Prehistorie.
Pech Merle bezoeken we ook, voordat we naar het stadje gingen trouwens, het is een zonnige dag met strakblauwe lucht. En de grotten zijn van 29000 jaar geleden (als ik het goed onthouden heb) en daar rond lopend...... 'Wat zouden mensen hier beleefd hebben? Wie heeft het ooit getekend en waarom?? Wat was zijn of haar leven?' Ik denk dat het een vrouw is geweest. Dat is echter nergens op gebaseerd. Elke lijn heeft een hele betekenis gekregen van de zogenaamde geleerden van deze tijd. Maar wie zegt dat dit klopt? De grotten maken grote indruk.
Ik werd er door gefascineerd. Mega, mega lang, lang geleden waren hier mensen...
Hetzelfde terug in de tijd gevoel krijg ik als ik te paard zit. Wederom had ik de gelukzalige kans om een buitenrit te paard te maken. Opnieuw op een Fries, dit keer op de zwarte parel genaamd 'Margje'. Margje was top, en de rit was prachtig en bijzonder. De omgeving; ze kost niets, en ze is zo bijzonder. Dat wil zeggen als je van bomen, herfst, bospaden vol stenen en laaghangende takken houdt. Esther reed achter mij en de gids, een toffe Nederlandse man, voorop (zie een typemachine-blog van maart 2016). Het koffiedrinken - net na mijn laatste blog - was een gezellig weerzien en het lijkt erop dat ik daadwerkelijk kennissen begin te krijgen hier.
En voor het eerst speel ik het typisch Franse jeu de boules, en ik hoor dat het in Frankrijk 'petanque' wordt genoemd. Achter 'mijn' huis ligt een gloednieuwe speelbaan. We spelen notabene met de ballen van het bezoek. Haha, serieus. Deze lagen nog bij hem in de auto en ik had ze hier in huis niet gevonden. Leuk spel, nog leuker met een wijntje, en na afloop in de avondzon maakt een sigaartje de avond compleet (en nee, ik ben niet verslaafd).
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Mijn vriendinnetje kan nu elk moment door de Franse schuifdeuren stappen, dus straks of ooit vervolg ik mijn verhaal.
Bijzonder hier in de aankomsthal is wel het gevoel wat ik krijg van de drie rondrennende kinderen die onbezorgd en luidlachend tikkertje aan het spelen zijn en daarnaast de vier rondkijkende, stilzwijgende soldaten met volle uitrusting die heen en weer patrouilleren. Het zorgt dat ik een keer moet slikken. De wereld waarin we leven is onbegrijpelijk...
(Bovenstaande tekst van 26 oktober is daadwerkelijk op het vliegveld geschreven, en nu pas heb ik het een soort van verder uitgewerkt. Geen chronologische volgorde, geen kader, gewoon wat toen opkwam. Het is inmiddels alweer 5 november. De rust hier in huis is teruggekeerd. Ik zou plechtig willen beloven dat ik een volgend blogverhaal sneller zal laten verschijnen. Maar ja, niemand weet hoe het leven verloopt. Ik wens jullie in ieder geval mooie momenten en gezellige gesprekken toe. Oh ja, het is bijna 11 november, vergeet niet te Wichtelen. Het is tijd om iemand te laten glimlachen. Minimaal 1 persoon 1 keer. Lol. X.)
Ooit heb ik van deze tekst een Glimlach Eve verrassing gemaakt (met een gele banaan uiteraard) en op een markt verkocht aan een vrolijke jongedame, die dit Leuks helemaal geweldig vond. Vanochtend heb ik mezelf en mijn denkhoofd met deze tekst eve streng toegesproken. Als ik door wil met mijn #blijemensenmissie, dan hoppa GAAN MET DIE BANAAN. Pot ver.
Wichtelen, jaaaaaah superleuk. :)
Vlak daarna komt er een Facebook-tag via lief vriendinnetje over Wichtelen binnen. Ik lees het verhaal over wat Wichtelen precies is en plop; het is gebeurd. Ik ben terug, ik heb 'the creëer-flow' weer te pakken, want wat is er nu leuker dan iemand met iets kleins te verrassen? Zomaar een vrolijk item, wat iemand eve doet glimlachen. Zomaar iets grappigs vinden in je jaszak, je handtas, op je vensterbank of bij je theepot. Wie zou hier nu niet van opkijken? Ja hoor, ik geloof helemaal dat wij - ja, wij allemaal - hier mensen echt blij mee kunnen maken. Al is het maar kort. Een glimlach is en blijft een geluksmomentje. Nooit geweten dat de gedachte achter Glimlach Eve als heuse traditie bestaat, en wel rondom 11 november met Sint-Maarten in Scandinavië (lees hier over: Wichtelen).
In de afgelopen dagen ging er weer van alles rond in mijn filosofische hoofd, en nee, dan maken mijn handen niets. Maar als ik wil kunnen bestaan van wat mijn handen maken, dan komt het zo niet goed natuurlijk.. Het is tijd voor een mooi vervolg van mijn blijemensenmissie. Tevens voor mijn levensverhaal in blogvorm trouwens, anders heb ik op mijn 80ste niets om terug te lezen. Een ding is zeker, de zin "Had ik maar.." heb ik als ik grijs ben niet, want de beslissing om huis en haard op te zeggen voelt super. Elke dag opnieuw. Om jullie bij te praten ga ik eve terug in de tijd:
Zondag 16 oktober 2016, Montfaucon, Lot, Midi-Pyreneeën, Frankrijk
Een bijzondere ontmoeting met een Don Juan...
Zo loop je eenzaam verdwaald over een brocante markt en zo praat je met een charmante oude man over zijn leven en zijn bedpartners. Hij vond drie vrouwen in zijn bed de MAX. Wat een middag! Sorry, maar dit gesprek zag ook ik niet aankomen. Ik zal het toelichten, maar wil je niets erotisch getint lezen, dan vergeet de rode oortjes zin die ik net geschreven heb.
De grijze meneer, waarmee ik sprak, is van mijn lengte (1.72 cm) en schrijver, en verkocht zijn eigen boeken op de hoofdzakelijk-rommel-markt. We raakten in gesprek doordat een slanke Border Collie heel doelgericht een klein stokje pal op mijn schoen liet vallen en vlak voor mij bleef staan. Half door zijn voorpoten gezakt, en met zijn smekende blik strak op mij gericht, zo van: 'Gooi, gooi, gooi, toe gooi!' maakte de hond precies duidelijk wat hij van mij verwachtte. Honden.. Ik mis hun trouwe ogen soms in mijn leven.
De man zei iets Frans over de zwart-witte hond, wat ik natuurlijk niet verstond, en na mijn standaardzin: "Je ne parle pas Francais." sprak hij in het Engels verder. Hij bleek Amerikaans te zijn. En omdat schrijven momenteel een liefde van mij is, besloot ik hem wat vragen te stellen. De vrolijk ogende man schreef zijn biografie op aandringen van vrienden, omdat hij vele oorlogen heeft meegemaakt; Palestina, Korea, Beiroet (en nog, maar ben ik helaas vergeten).
Een in Frankrijk wonende Amerikaan, vroeger piloot van The Airforce, die inmiddels vele, vele jaren hier woont en op dit moment nog altijd succes bij de vrouwen heeft. Deze charmeur met een zeer interessant en heftig levensverhaal, is maar liefst 80 jaar en heeft prachtig blauwe ogen. En ik tel op mijn gezicht meer rimpels dan bij hem. Het geheim zo vertelde hij: Goji bessen en Ginseng. "Take them every day. It will keep you beautiful." Al meer dan 30 jaar neemt hij deze elke dag. En geloof mij, hij zag er zeer energiek uit. Fantastisch wat een levensgenieter. Ik zou een hoofdstuk vol kunnen schrijven over het gesprek wat ik met hem had. Op de vraag: "Do you have children?" Krijg ik van hem terug: "I don't know. Maybe." Lachend neem ik afscheid, waarbij hij snel zijn telefoonnummer op een boekenlegger schrijft en mij deze meegeeft. Eens een Don Juan, altijd een Don Juan...
Woensdag 26 oktober 2016, Toulouse, Vliegveld, in Frankrijk uiteraard.
Mooie momenten en gezellige gesprekken.
Ik ben inmiddels aanbeland in Toulouse. Twee bezoeken liggen achter mij; de gezellige broer van mijn schoonzus had de primeur en ik heb net een bevriende en lieve coach gedag gezegd in de vertrekhal. Zo meteen zal ik een dierbare blonde vriendin mee terug nemen naar mijn plekje hier in Zuid-Frankrijk. Even anderhalf uur een tussenstop en wachten bij de arrivées (aankomsthal). Dus begin ik via telefoonnotities aan mijn blog. Door mijn hoofd spoken diverse onderwerpen en ik kan niet goed kiezen waar te beginnen. Keuzes, ik ga er nooit goed in worden. Bereid je voor op vele losse onderwerpen, welke allemaal betrekking hebben op (het) leven.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Er zijn zoveel mooie gesprekken en momenten geweest. Ontelbaar.. En onbeschrijfbaar bijna.
Misschien zal ik gewoon een eindconclusie beschrijven: Wat je ook doet, doe het met heel je hart.
En: een lange relatie werkt als je betrokken bent en blijft.
Zo werd mij verteld, en een ander vertelde mij over het belang van blijven communiceren. Wat eigenlijk telt als betrokken zijn. En iemand had het over binnen een relatie wel het gevoel van vrij-zijn behouden. De ander niet gaan betuttelen of bekritiseren. Samen een aanvulling zijn voor elkaar. Dus kom ik terug op 'betrokken zijn'. (Heb jij leuke aanvullingen, dan verneem ik dit graag. Ik ben wijsheid aan het verzamelen voor als ik ooit terug in een relatie terecht kom. Een goede voorbereiding is het halve werk toch? :D )
Wat zijn het allemaal wijze woorden. En wat gaat het toch vaak fout. Samen met Esther (ruimtecreatiecoach - ready 4 living) bespreek ik elke dag wel even wat ons bezig houdt en hoe we de wereld bekijken. Grappig hoeveel overeenkomsten we hebben. Met de familie via de koude kant (bah, wat vind ik dit een nare omschrijving, zeker gezien de warme diepzinnige en vaak grappige gesprekken die we hebben gevoerd) heb ik veel gelachen en urenlang aan tafel zitten kletsen. Onder het genot van een wijntje, kaasjes en stokbrood ontstonden fijne gedachten en kwamen veel herinneringen boven. En het mooie is dat deze momenten weer mooie herinneringen zijn gaan vormen.
Over in de dag zitten. Het leven laten gebeuren. Niets moet, alles mag.
Een simpele zin, maar wat is het moeilijk het leven in balans te houden.
Eve dagdromen tussendoor.
Velen schreven mij dat ik wel errug summier was over mijn date met de leuke Fransman... Haha, en ook vragen over vlinders. Het enige wat ik extra kan vertellen is dat hij zondagavond - tussen de visites door - opnieuw bij mij langs is geweest. Tuurlijk zou ik meer kunnen blootgeven over deze ontmoetingen, maar ja, mijn mama leest mee. ;)
We hebben veel gelachen en ergens kan ik zijn gezelschap enorm waarderen. De tijd zal het leren.
Gedurende de week hoor ik bijna niets van hem en 'daten' doe ik even met mijn bezoek. Komende maandag gaat mijn voorlopig laatste bezoek naar huis. Terug naar de rust en het opnieuw doorgaan met een goed dagritme vinden. Ik zou hier zeker weten prima kunnen blijven wonen. Helemaal geen straf. En toch kriebelt er ergens iets.. Spanje? Italië? Portugal? Tis allemaal mooi.........
Brief van papa.
Had ik al verteld dat ik een brief van mijn vader heb ontvangen? Een echte ouderwets handgeschreven letter van mijn paps. Dit is van mijn leven - nu 36 jaren - niet gebeurd. En ook niet digitaal want er bevinden zich geen computer of aanverwanten in het huis van mijn ouders. Eerst lees ik de brief met een grote glimlach, vervolgens nog eens dit keer met tranen in mijn ogen. En het proces herhaalt zich de dag na aankomst. Hij schrijft advies over verwonder je om jou heen van al het moois in de natuur en de Schepping. 'Ja papa, ik doe niet anders.' hoor ik mijn gedachten zeggen.
Tijdens een wandeling in de blauwe buitenlucht, dezelfde hemel als in Nederland, neem ik een pauze. Ik ga langs het pad zitten en lees de brief nogmaals, een vanille sigaartje erbij (oeps, begin ik als verslaafde over te komen?!) en vol geluk kijk ik om mij heen. In de berm staan knalgele bloemen, en ik pluk er een paar voor in huis. Elke keer als ik ze zie denk ik opnieuw aan de brief en hoe dankbaar ik ben voor mijn leven nu. De toekomst weet ik nog altijd niet, maar een ding is zeker: ik vertrouw echt dat het goed komt. En zoals papa schreef: 'Wie zoekt zal vinden.'
Er komen bestellingen voor Glimlach Eve binnen via de website en ik verneem dat De Phoenix in Hank bijna uitverkocht is! Tijd voor nieuwe. Alleen koopt mijn visite de gemaakte voorraad op. Hihi, bijmaken dus. En de bestelde Glimlach Eve verrassingen mogen met Esther in de koffer mee. Terwijl ik dit nu typ zijn ze dus hoog in de lucht, op weg naar hun eindbestemming.
Er waren moeilijke momenten.
Bijvoorbeeld toen ik hoorde dat mijn trouwste hondje ooit is ingeslapen.. Ze is 15 jaar geworden, wat een prachtleeftijd. Er kwamen herinneringen naar boven wat bijna uit een vorige leven leek. Bovendien is de ex-vriend, waarvan ik ooit dacht dat hij DE WARE was, getrouwd. Ik heb er geen moeite meer mee dat hij niet de ware bleek te zijn (nb: tijd heelt wonden echt). Alleen werd ik toch geconfronteerd met herinneringen. En als ik dan bedenk wat ik nu met mijn leven wil...... Dan komt er een knoopje in mijn maag. Gelukkig is de hersteltijd, na zo'n toch wel rotgevoel, steeds korter. Door met mijn Franse leventje nu. Toen was toen, nu is nu en later komt later.
En moeilijke momenten, die horen nu eenmaal bij het leven.
Saint Cirq Lapopie, sprookjesachtig..
Ik liep door het mooiste plekje (volgens digitale wereld) van Frankrijk, samen met bezoek, en we stapten een atelier binnen. Van een echte kunstenaar. Beelden van hout, schilderijen in allerlei formaten en vele tekeningen, van alles was er wat. En dan in zo'n Hans en Grietje-huisje. Mijn hart slaat over. Een droom zoals meerdere mensen met mij hebben, zo denkt mijn bezoek. Maar ik wil het echt! In welke vorm en waar, geen idee. Voorlopig wil ik 'mobiel' blijven. Ik kan dus verklappen dat ik in 2017 geen vaste verblijfplaats wil. Maar niemand weet hoe een balletje rolt.
Eve terug in de Prehistorie.
Pech Merle bezoeken we ook, voordat we naar het stadje gingen trouwens, het is een zonnige dag met strakblauwe lucht. En de grotten zijn van 29000 jaar geleden (als ik het goed onthouden heb) en daar rond lopend...... 'Wat zouden mensen hier beleefd hebben? Wie heeft het ooit getekend en waarom?? Wat was zijn of haar leven?' Ik denk dat het een vrouw is geweest. Dat is echter nergens op gebaseerd. Elke lijn heeft een hele betekenis gekregen van de zogenaamde geleerden van deze tijd. Maar wie zegt dat dit klopt? De grotten maken grote indruk.
Ik werd er door gefascineerd. Mega, mega lang, lang geleden waren hier mensen...
Hetzelfde terug in de tijd gevoel krijg ik als ik te paard zit. Wederom had ik de gelukzalige kans om een buitenrit te paard te maken. Opnieuw op een Fries, dit keer op de zwarte parel genaamd 'Margje'. Margje was top, en de rit was prachtig en bijzonder. De omgeving; ze kost niets, en ze is zo bijzonder. Dat wil zeggen als je van bomen, herfst, bospaden vol stenen en laaghangende takken houdt. Esther reed achter mij en de gids, een toffe Nederlandse man, voorop (zie een typemachine-blog van maart 2016). Het koffiedrinken - net na mijn laatste blog - was een gezellig weerzien en het lijkt erop dat ik daadwerkelijk kennissen begin te krijgen hier.
En voor het eerst speel ik het typisch Franse jeu de boules, en ik hoor dat het in Frankrijk 'petanque' wordt genoemd. Achter 'mijn' huis ligt een gloednieuwe speelbaan. We spelen notabene met de ballen van het bezoek. Haha, serieus. Deze lagen nog bij hem in de auto en ik had ze hier in huis niet gevonden. Leuk spel, nog leuker met een wijntje, en na afloop in de avondzon maakt een sigaartje de avond compleet (en nee, ik ben niet verslaafd).
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Mijn vriendinnetje kan nu elk moment door de Franse schuifdeuren stappen, dus straks of ooit vervolg ik mijn verhaal.
Bijzonder hier in de aankomsthal is wel het gevoel wat ik krijg van de drie rondrennende kinderen die onbezorgd en luidlachend tikkertje aan het spelen zijn en daarnaast de vier rondkijkende, stilzwijgende soldaten met volle uitrusting die heen en weer patrouilleren. Het zorgt dat ik een keer moet slikken. De wereld waarin we leven is onbegrijpelijk...
(Bovenstaande tekst van 26 oktober is daadwerkelijk op het vliegveld geschreven, en nu pas heb ik het een soort van verder uitgewerkt. Geen chronologische volgorde, geen kader, gewoon wat toen opkwam. Het is inmiddels alweer 5 november. De rust hier in huis is teruggekeerd. Ik zou plechtig willen beloven dat ik een volgend blogverhaal sneller zal laten verschijnen. Maar ja, niemand weet hoe het leven verloopt. Ik wens jullie in ieder geval mooie momenten en gezellige gesprekken toe. Oh ja, het is bijna 11 november, vergeet niet te Wichtelen. Het is tijd om iemand te laten glimlachen. Minimaal 1 persoon 1 keer. Lol. X.)
Wie zoekt zal vinden. Dagdromen. Sigaartje met überleuke asbak. Margje. Brief van papa. (Er zijn nog zoveel meer leuke foto's... maar ja.. keuzes, keuzes..)
RSS-feed
