Vrijdag 23.9.16 Caniac-Du-Causse, Lot, Midi-Pyrenees, Frankrijk
Vrij-dag
Vrij = als in niets moet alles mag
Vrij = als in zoen met iemand (en meer..?)
Vrij = als in een rijkdom in onze maatschappij
Vroeger was 'vrij' vrij uniek. Hard werken voor je huis(houden) en je gezin, vaak de man. Minimaal 6 dagen in de week. Niet persé was vroeger altijd goed. De vrijheid die we nu kennen is ook niet altijd persé goed (zei zij zittend naast zwembad in zonneschijn). Nog altijd wordt er veel en hard gewerkt, maar kennen wij wel vrije dagen en vakanties die er vroeger weinig of niet waren. Ik ben er dankbaar voor.
Deze week op zon-dag aangekomen op mijn bestemming in de Lot. Het is en blijft hier prachtig in de omgeving. Samen met Mo de reis weer gereden. Wat is het toch een lekker ding, zo naast mij op de passagiersstoel of bij mij op schoot. Alle lighoudingen zijn onderweg door haar uitgeprobeerd. Ook de overnachting tussendoor bij een vriendin en haar gezinnetje was een geslaagd en gezellig bezoek. Mo heeft weer een nieuw huis mogen ontdekken.
Vrijheid
Zoals Studio Leev mij noemde; huis en haard opgezegd en vertrokken. Drie maanden lang mag ik doen en laten wat ik wil. Velen zijn jaloers op mijn vrijheid, tja... Wat ze misschien vergeten is dat mijn puntje van aandacht in een rollende geldstroom zit. Er is voldoende om het laatste kwartaal te overleven. Geen zorgen over mij! En waar doet ze het dan van?!
Minimalistisch leven, het is een keuze. Bijvoorbeeld geen kleding kopen en weinig poespas tenzij je het echt echt nodig hebt. Zuinig zijn zonder dat je een zuurpruim wordt, haha. In ruil hiervoor heb ik deze maanden van vrijheid. Natuurlijk zijn er de verdiensten van Glimlach Eve (ook in Frankrijk bestellingen ontvangen, welke ik zeker ga maken, maar nu eve niet, Eve eerst vakantie). Wat men wellicht vergeet is dat ik geen aanhang heb, waardoor het gemakkelijker is om zo'n stap te maken. En dus neem ik mijn vrijheid. Niet pas als ik 65 ben, ik leef nu. Jij ook! Oh ja, en vergeet niet dat hier verder niets is. Geen stad vol winkels, terrasjes en evenementen, en geen familie of vrienden. Just me, myself and I.
En wat ik met die vrijheid ga doen?
Geen idee. Ik laat alle lijstjes los. Ik laat het leven over aan wat er in mij opkomt. En ik zeg hardop: "Ik vertrouw erop dat het goed komt." Tot nu toe heb ik bijna alleen geslapen. Moe van het opruimen van mijn inboedel. Het is alsof ik nog niet helemaal besef dat ik niet terug kan naar mijn huis in Breda. Eind december zal ik terug naar huis (?) rijden. Op de radio zal vast te horen zijn: 'Driving home for Christmas'. Wat ik dan waarlijk aan het doen ben en ik ben benieuwd welke verhalen ik mee mag nemen. Home = richting ouders, familie en vrienden.
Van velen hoor je over reizen, backpacken, minimaliseren, ontspullen en quotes. En nog altijd vind ik mijn richting daarin niet helemaal. Er is 1 overtuiging: "Ik wil leven van mijn creativiteit!" Los van grote bedrijven, onduidelijkheden, los van bullshit die je overal hoort. 'Ikke selluf doen', zoals kleine kinderen zeggen, haha. Ik moet hieraan denken als ik op toilet zit en er in mijn hoofd opplopt: 'Stank hoeft niet te stinken.nl'. Haha, de reclame die je steeds op de radio hoort. Waar zijn we mee bezig?! Zo, voor nu genoeg filosofie. (Ik lees momenteel het boek 'Volg je gevoel', dit verklaart bovenstaand gebrabbel wellicht.)
Ik heb voorgaande blog teruggelezen, wat een opsomming en stiekem veel spelfouten.. Nooit eerder heb ik zo snel een verhaal geschreven en online gezet en met zo weinig energie. Maar ik wilde graag nog eve schrijven vanuit Nederland. En alle foutjes... die laat ik los. Want net op de radio: "I'm only human." (In muziek zit meer wijsheid dan in de reclames tussendoor.) Terwijl de kerkklokken hier op de achtergrond klinken, en een specht die een boom bewerkt, zit ik te glimlachen. Het leven is goed zoals het is. En deze dagen, weken, maanden ben ik vrij! (Op de reuze lading te wassen beddengoed en handdoeken na dan... Een huishouden heb je overal.)
Maan-dag
Het is alweer laat en donker (heel donker hier!) en de maan verschijnt, net als bij jou. Bovenstaande heb ik handgeschreven, met pen op een papier, hangend naast het zwembad en ik heb het net overgetypt. Mijn laptop vandaag voor het eerst opgestart, moest toch een keer. Ik kan niet blijven slapen. ;) Mijn typemachine staat nog in de auto, net als een kwart van mijn bagage. Kennelijk heb ik het niet nodig, anders was het wel naar binnen verplaatst.
OOOOHHHWWWW NOOOOO!!!! Zit ik midden in mijn verhaal over deze week, besluit mijn computer zichzelf te gaan bijwerken.. Het is nu precies 22:00u en ik wilde op tijd naar bed, want morgen wil ik om 8:00 uur in de auto zitten. Op naar een nieuwe dag vol belevenissen. Ik ga namelijk kennismaken met een duurzaam woonproject wat een Nederlands koppel hier begonnen is. Ik was al een heel eind op weg met mijn weekverslag en deze getypte letters ben ik dus kwijt. Ik zweer je dat mijn laptop hiervoor geen waarschuwing heeft gegeven en jammer genoeg heeft Weebly geen automatische 'opslaan' van dierbaar werk.. Mijn pruillip is desondanks snel verdwenen, want er is niets aan te doen, en ik heb terwijl dit apparaat waar ik nu op typ zichzelf wilde verfraaien maar weer pen en papier gepakt... Zal beginnen met overtypen:
Misschien toch die typemachine uit de auto gaan halen, ik heb de vorige keer zoveel plezier met dit prachtige apparaat uit vroegere tijden gehad (zie getypte blog-avonturen van maart en april '16). En je bent je letters nooit kwijt. Een typemachine heeft geen update nodig. Vroeger was... Alhoewel heel vroeger was er enkel pen en papier (ik zal niet verder teruggaan in de tijd), maar dit snelle handschrift van vanavond kan niemand lezen. Hopelijk kan ik er zelf wijs uit dadelijk als de computer weer 'Hallo' wil zeggen. Al '91% updaten uitgevoerd' (21:33 uur) geeft het scherm aan. Pfff, geduld is een schone zaak. (Weet iemand waarom dit schoon is?! En anders stinkt geduld? Oh jeee, ik voel de bui voor spreekwoorden alweer opkomen... dat belooft wat..).
Er gebeuren altijd leuke dingen, ook als je veel slaapt.
Behalve deze week van slapen in de zon zijn er natuurlijk wel een paar bijzondere dingen gebeurd. Weer een opsomming doen? :D
Oh wacht, op mijn scherm verschijnt daadwerkelijk enkel en alleen een groot 'HALLO'. Hahahaha, dubbel van het lachen kijk ik naar wat ik een paar regels geleden schreef. Kijk, dingen kunnen uitkomen als je ze voor je ziet of opschrijft!
De Franse internetmonteur (opnieuw zie typemachine-verhalen van maart/april dit jaar) is Eve gedag komen zeggen. Leuk om hem terug te zien. We hebben opnieuw in het Frans, Engels en Google translate een avond gekletst. Hij vertelde dat de jacht net begonnen is, maar dat hij voorlopig enkel de herten en everzwijnen bij voert. Het is hier te droog geweest en de jongen van de dieren zijn nog klein en kwetsbaar. Net na middernacht is hij vertrokken. Ik was moe, en jammer genoeg geen vlinders voor hem. Terwijl, hij is leuk. Aaaahhh... Ben ik te kritisch?! Nee, een gevoel is niet kritisch. Het is er, of het is er niet. Denk ik. Toch? Hahaha, het is een eindeloze discussie met mijzelf. Voorlopig ben ik blij, blij met mij!
(Al zou ik weleens doldoldolgraag dolverliefd worden op iemand en die dan hetzelfde dolle voelt voor mij - is essentieel onderdeel haha - en dan samen met iemand dolle dingen gaan doen, ja dat zou ik wel willen. Aan het universum: bedankt voor de 'hallo' op mijn scherm, ik heb er nu alle vertrouwen dat die mooie man binnenkort ook te voorschijn komt, hihi.)
Monsieur Banane.
Terug naar mijn opsomming. Ik zal nog 1 ding vertellen. Maar het is zo lastig, als ik eenmaal in mijn verhaal zit, dan stromen de woorden naar buiten.. Ok, dus kort (want ik wil naar bed). ;) Ik ging gisteren naar een brocante markt in een dorpje verderop, daar waar ook de dichtstbijzijnde bakker is. Na een rondje te hebben gelopen, weer de sfeer van de oude huisjes en spulletjes te hebben geproefd, besluit ik even op een bankje naast het dorpsplein te gaan zitten. Je weet wel, zo'n oud houten bankje met afgebladderde turkooise verf. In mijn tas vind ik een 'Goed bezig' koek die mama me standaard overal naar toe meegeeft het afgelopen jaar (aan mijn neef: ik hoor je lachen vanuit hier). Achter mij hoor ik een 'Bon appetit' en ik zeg een 'Merci' (weliswaar met volle mond..). Er is een kraampje achter mij en een vrouw denkt dat ik erbij hoor, want ze vraagt aan mij wat de prijs van een LP is. Haha, ik hoor er helemaal bij denk ik glimlachend.
Even later komt de man van oude autobus met uitstalling naast mij zitten, nadat hij gevraagd had of dit mocht. "Oui, Monsieur." Maar ja, mijn Frans is barslecht.. Gelukkig heeft hij alle geduld van de wereld en uiteindelijk heb ik zo'n 2 uur lang met deze oudere man (met Elvis-achtig kapsel) gepraat. Als ik hem foto's van Glimlach Eve Verrassingen laat zien, dan is hij ervan overtuigd dat ik dit ook in Frankrijk zou kunnen verkopen. Het geeft mij hoop. Ondertussen komen er meerdere mensen op hem af die "Bonjour Banane" roepen. Het blijkt zijn achternaam te zijn. Zo leuk dit, want zo geef ik o.a. de organisator van de markt een hand. En ik hoor hem zeggen dat het weer slechter wordt maar dat hij in goed gezelschap is: "Elle est belle." In mijn schriftje noteert Monsieur Banane een paar namen van plaatsen die ik zeker moet gaan bezoeken (en ook zijn telefoonnummer). Met een bisous op zijn wang neem ik lachend afscheid. Wat een topdag was het, en ik voel mijn energie terugkomen. En nu oogjes toe, en morgen fit vertrekken. Leuk leuk leuk!!
NB: een vriendinnetje appte mij vandaag: 'Ik ben verliefd.' Zie je wel?! VLINDERS BESTAAN. Niets kritisch, het is gewoon een gevoel wat je moet overkomen. Blij voor haar.
En blij voor mij. ;)
Vrij-dag
Vrij = als in niets moet alles mag
Vrij = als in zoen met iemand (en meer..?)
Vrij = als in een rijkdom in onze maatschappij
Vroeger was 'vrij' vrij uniek. Hard werken voor je huis(houden) en je gezin, vaak de man. Minimaal 6 dagen in de week. Niet persé was vroeger altijd goed. De vrijheid die we nu kennen is ook niet altijd persé goed (zei zij zittend naast zwembad in zonneschijn). Nog altijd wordt er veel en hard gewerkt, maar kennen wij wel vrije dagen en vakanties die er vroeger weinig of niet waren. Ik ben er dankbaar voor.
Deze week op zon-dag aangekomen op mijn bestemming in de Lot. Het is en blijft hier prachtig in de omgeving. Samen met Mo de reis weer gereden. Wat is het toch een lekker ding, zo naast mij op de passagiersstoel of bij mij op schoot. Alle lighoudingen zijn onderweg door haar uitgeprobeerd. Ook de overnachting tussendoor bij een vriendin en haar gezinnetje was een geslaagd en gezellig bezoek. Mo heeft weer een nieuw huis mogen ontdekken.
Vrijheid
Zoals Studio Leev mij noemde; huis en haard opgezegd en vertrokken. Drie maanden lang mag ik doen en laten wat ik wil. Velen zijn jaloers op mijn vrijheid, tja... Wat ze misschien vergeten is dat mijn puntje van aandacht in een rollende geldstroom zit. Er is voldoende om het laatste kwartaal te overleven. Geen zorgen over mij! En waar doet ze het dan van?!
Minimalistisch leven, het is een keuze. Bijvoorbeeld geen kleding kopen en weinig poespas tenzij je het echt echt nodig hebt. Zuinig zijn zonder dat je een zuurpruim wordt, haha. In ruil hiervoor heb ik deze maanden van vrijheid. Natuurlijk zijn er de verdiensten van Glimlach Eve (ook in Frankrijk bestellingen ontvangen, welke ik zeker ga maken, maar nu eve niet, Eve eerst vakantie). Wat men wellicht vergeet is dat ik geen aanhang heb, waardoor het gemakkelijker is om zo'n stap te maken. En dus neem ik mijn vrijheid. Niet pas als ik 65 ben, ik leef nu. Jij ook! Oh ja, en vergeet niet dat hier verder niets is. Geen stad vol winkels, terrasjes en evenementen, en geen familie of vrienden. Just me, myself and I.
En wat ik met die vrijheid ga doen?
Geen idee. Ik laat alle lijstjes los. Ik laat het leven over aan wat er in mij opkomt. En ik zeg hardop: "Ik vertrouw erop dat het goed komt." Tot nu toe heb ik bijna alleen geslapen. Moe van het opruimen van mijn inboedel. Het is alsof ik nog niet helemaal besef dat ik niet terug kan naar mijn huis in Breda. Eind december zal ik terug naar huis (?) rijden. Op de radio zal vast te horen zijn: 'Driving home for Christmas'. Wat ik dan waarlijk aan het doen ben en ik ben benieuwd welke verhalen ik mee mag nemen. Home = richting ouders, familie en vrienden.
Van velen hoor je over reizen, backpacken, minimaliseren, ontspullen en quotes. En nog altijd vind ik mijn richting daarin niet helemaal. Er is 1 overtuiging: "Ik wil leven van mijn creativiteit!" Los van grote bedrijven, onduidelijkheden, los van bullshit die je overal hoort. 'Ikke selluf doen', zoals kleine kinderen zeggen, haha. Ik moet hieraan denken als ik op toilet zit en er in mijn hoofd opplopt: 'Stank hoeft niet te stinken.nl'. Haha, de reclame die je steeds op de radio hoort. Waar zijn we mee bezig?! Zo, voor nu genoeg filosofie. (Ik lees momenteel het boek 'Volg je gevoel', dit verklaart bovenstaand gebrabbel wellicht.)
Ik heb voorgaande blog teruggelezen, wat een opsomming en stiekem veel spelfouten.. Nooit eerder heb ik zo snel een verhaal geschreven en online gezet en met zo weinig energie. Maar ik wilde graag nog eve schrijven vanuit Nederland. En alle foutjes... die laat ik los. Want net op de radio: "I'm only human." (In muziek zit meer wijsheid dan in de reclames tussendoor.) Terwijl de kerkklokken hier op de achtergrond klinken, en een specht die een boom bewerkt, zit ik te glimlachen. Het leven is goed zoals het is. En deze dagen, weken, maanden ben ik vrij! (Op de reuze lading te wassen beddengoed en handdoeken na dan... Een huishouden heb je overal.)
Maan-dag
Het is alweer laat en donker (heel donker hier!) en de maan verschijnt, net als bij jou. Bovenstaande heb ik handgeschreven, met pen op een papier, hangend naast het zwembad en ik heb het net overgetypt. Mijn laptop vandaag voor het eerst opgestart, moest toch een keer. Ik kan niet blijven slapen. ;) Mijn typemachine staat nog in de auto, net als een kwart van mijn bagage. Kennelijk heb ik het niet nodig, anders was het wel naar binnen verplaatst.
OOOOHHHWWWW NOOOOO!!!! Zit ik midden in mijn verhaal over deze week, besluit mijn computer zichzelf te gaan bijwerken.. Het is nu precies 22:00u en ik wilde op tijd naar bed, want morgen wil ik om 8:00 uur in de auto zitten. Op naar een nieuwe dag vol belevenissen. Ik ga namelijk kennismaken met een duurzaam woonproject wat een Nederlands koppel hier begonnen is. Ik was al een heel eind op weg met mijn weekverslag en deze getypte letters ben ik dus kwijt. Ik zweer je dat mijn laptop hiervoor geen waarschuwing heeft gegeven en jammer genoeg heeft Weebly geen automatische 'opslaan' van dierbaar werk.. Mijn pruillip is desondanks snel verdwenen, want er is niets aan te doen, en ik heb terwijl dit apparaat waar ik nu op typ zichzelf wilde verfraaien maar weer pen en papier gepakt... Zal beginnen met overtypen:
Misschien toch die typemachine uit de auto gaan halen, ik heb de vorige keer zoveel plezier met dit prachtige apparaat uit vroegere tijden gehad (zie getypte blog-avonturen van maart en april '16). En je bent je letters nooit kwijt. Een typemachine heeft geen update nodig. Vroeger was... Alhoewel heel vroeger was er enkel pen en papier (ik zal niet verder teruggaan in de tijd), maar dit snelle handschrift van vanavond kan niemand lezen. Hopelijk kan ik er zelf wijs uit dadelijk als de computer weer 'Hallo' wil zeggen. Al '91% updaten uitgevoerd' (21:33 uur) geeft het scherm aan. Pfff, geduld is een schone zaak. (Weet iemand waarom dit schoon is?! En anders stinkt geduld? Oh jeee, ik voel de bui voor spreekwoorden alweer opkomen... dat belooft wat..).
Er gebeuren altijd leuke dingen, ook als je veel slaapt.
Behalve deze week van slapen in de zon zijn er natuurlijk wel een paar bijzondere dingen gebeurd. Weer een opsomming doen? :D
Oh wacht, op mijn scherm verschijnt daadwerkelijk enkel en alleen een groot 'HALLO'. Hahahaha, dubbel van het lachen kijk ik naar wat ik een paar regels geleden schreef. Kijk, dingen kunnen uitkomen als je ze voor je ziet of opschrijft!
De Franse internetmonteur (opnieuw zie typemachine-verhalen van maart/april dit jaar) is Eve gedag komen zeggen. Leuk om hem terug te zien. We hebben opnieuw in het Frans, Engels en Google translate een avond gekletst. Hij vertelde dat de jacht net begonnen is, maar dat hij voorlopig enkel de herten en everzwijnen bij voert. Het is hier te droog geweest en de jongen van de dieren zijn nog klein en kwetsbaar. Net na middernacht is hij vertrokken. Ik was moe, en jammer genoeg geen vlinders voor hem. Terwijl, hij is leuk. Aaaahhh... Ben ik te kritisch?! Nee, een gevoel is niet kritisch. Het is er, of het is er niet. Denk ik. Toch? Hahaha, het is een eindeloze discussie met mijzelf. Voorlopig ben ik blij, blij met mij!
(Al zou ik weleens doldoldolgraag dolverliefd worden op iemand en die dan hetzelfde dolle voelt voor mij - is essentieel onderdeel haha - en dan samen met iemand dolle dingen gaan doen, ja dat zou ik wel willen. Aan het universum: bedankt voor de 'hallo' op mijn scherm, ik heb er nu alle vertrouwen dat die mooie man binnenkort ook te voorschijn komt, hihi.)
Monsieur Banane.
Terug naar mijn opsomming. Ik zal nog 1 ding vertellen. Maar het is zo lastig, als ik eenmaal in mijn verhaal zit, dan stromen de woorden naar buiten.. Ok, dus kort (want ik wil naar bed). ;) Ik ging gisteren naar een brocante markt in een dorpje verderop, daar waar ook de dichtstbijzijnde bakker is. Na een rondje te hebben gelopen, weer de sfeer van de oude huisjes en spulletjes te hebben geproefd, besluit ik even op een bankje naast het dorpsplein te gaan zitten. Je weet wel, zo'n oud houten bankje met afgebladderde turkooise verf. In mijn tas vind ik een 'Goed bezig' koek die mama me standaard overal naar toe meegeeft het afgelopen jaar (aan mijn neef: ik hoor je lachen vanuit hier). Achter mij hoor ik een 'Bon appetit' en ik zeg een 'Merci' (weliswaar met volle mond..). Er is een kraampje achter mij en een vrouw denkt dat ik erbij hoor, want ze vraagt aan mij wat de prijs van een LP is. Haha, ik hoor er helemaal bij denk ik glimlachend.
Even later komt de man van oude autobus met uitstalling naast mij zitten, nadat hij gevraagd had of dit mocht. "Oui, Monsieur." Maar ja, mijn Frans is barslecht.. Gelukkig heeft hij alle geduld van de wereld en uiteindelijk heb ik zo'n 2 uur lang met deze oudere man (met Elvis-achtig kapsel) gepraat. Als ik hem foto's van Glimlach Eve Verrassingen laat zien, dan is hij ervan overtuigd dat ik dit ook in Frankrijk zou kunnen verkopen. Het geeft mij hoop. Ondertussen komen er meerdere mensen op hem af die "Bonjour Banane" roepen. Het blijkt zijn achternaam te zijn. Zo leuk dit, want zo geef ik o.a. de organisator van de markt een hand. En ik hoor hem zeggen dat het weer slechter wordt maar dat hij in goed gezelschap is: "Elle est belle." In mijn schriftje noteert Monsieur Banane een paar namen van plaatsen die ik zeker moet gaan bezoeken (en ook zijn telefoonnummer). Met een bisous op zijn wang neem ik lachend afscheid. Wat een topdag was het, en ik voel mijn energie terugkomen. En nu oogjes toe, en morgen fit vertrekken. Leuk leuk leuk!!
NB: een vriendinnetje appte mij vandaag: 'Ik ben verliefd.' Zie je wel?! VLINDERS BESTAAN. Niets kritisch, het is gewoon een gevoel wat je moet overkomen. Blij voor haar.
En blij voor mij. ;)
Mijn week 1 - ook op instagram btw.
RSS-feed
