Groot nieuws!!!!
Er is opnieuw een grote knoop in mijn leven doorgehakt. Om maar met de deur in huis te vallen: ik heb mijn huur opgezegd en ga voor minimaal 3 maanden terug naar..... Frankrijk! Terug naar de plek waar ik mij het afgelopen voorjaar zo goed voelde. Ik kon de hele wereld aan, daar waar het lijkt dat de tijd stil staat...
Ik zal mijn verhaal even weer oppakken daar waar ik vorige week gebleven was. De woensdag waarop al mijn gedachten veranderden.
Die woensdag.
's Ochtends vroeg zat ik met dikke ogen van moeheid opnieuw in de winkel in Breda. Iemand stak haar hoofd door de deur en zei: "Heee, Eef. Hoe gaat tie?" Ik keek op en zag het zusje van vriendinnetje staan. (Zij heeft een one way ticket Nieuw Zeeland geboekt en is maandag vertrokken, je kan haar inspirerende verhaal lezen op: link interview.) Met trage stem antwoordde ik met een "Goed hoor". Dat geloofde ze niet en stapte de winkel binnen. Na een kort praatje zei ze: "Volg je hart in alles, ondanks wat anderen vinden." Terwijl ze de winkel verliet bedacht ik me dat ze gelijk had. En wat zou ik dan het liefste nu doen?! Terug naar Frankrijk natuurlijk!
Een paar uur later, terwijl ik mijn gedachten over de mogelijkheden liet gaan (huis, huur, spullen, geld, toekomst...) stapte er een oude, maar vitale man de winkel binnen. Hij stelde zich gelijk voor en begon een heel filosofisch relaas. Ik moest gelijk denken aan de film die ik laatst had gezien (zie een vorige blog) met een oudere man die de wereld rond gaat en zich niet bindt maar op avontuur gaat, een vrije geest. Dit was zo'n man, maar dan in het echte leven! Ik weet zeker dat veel mensen hem raar aankijken, maar ik vond het fantastisch.
Zijn woorden die mij raakten waren: "Weet jij al dat we vandáág leven? Niet gisteren, niet morgen, maar vandaag!! En wat een prachtdag is het. Wij hebben kennis gemaakt met elkaar, de zon schijnt achter de wolken, en alles klopt altijd. Ook al voelt het niet zo. Alles klopt. Dat is het mooie van het leven."
Toen hij een uur later de winkel verliet was ik helemaal geïnspireerd. Hij heeft gelijk. Ik leef nu!
's Middags had ik een afspraak voor een boswandeling met ruimtecreatiecoach Esther van Ready 4 Living. Een beetje in de war en moe vertelde ik mijn verhaal. Wel op haar fijne werkplek thuis, want het regende pijpenstelen. Weer herhaal de ik: "Ik voel me weer zo moe, zo moe." En vervolgens gaan we een oefening doen waarbij ze mij veel, heel veel vragen achtereen stelt. Met mijn ogen dicht gaf ik snel antwoord. "Waar heb je het meest last van?" "Huur." "Wat moet ermee?" "Weg." "Waar wil je naar toe?" "Frankrijk." En zo ging het een hele tijd door. Toen ik mijn ogen open deed zei ze simpel: "Nou, je hebt een plan met je hart gemaakt. Je kan aan de slag." En het meest bijzondere was dat de moeheid op slag weg was. Mijn hart klopte van verlangen. Met een grote glimlach reed ik naar huis.
Geen baan, geen man, geen kinderen, geen schulden, alleen een huis.
Donderdagochtend toen ik wakker werd, waren de apen ineens ook klaarwakker. Langzaam bewoog ik me door mijn huis... 'Ga ik echt weg hier? Moet ik echt afscheid nemen? En wat gaat er dan verder met mij gebeuren?' Oei, de apen deden goed hun best om alles in de war te gooien. Toen ging ik terug naar de gedachte dat ik straks in Frankrijk mag zijn. Heerlijk! Een warm gevoel kwam op mij af. 'Ja, dat zou ik heel graag willen. Nu ja, dat moet je dingen loslaten. Je kan niet alles.' Ik bedacht me: 'Ik heb geen man, geen kinderen, geen hypotheek of schulden, geen vaste baan, enkel mijn huis met spullen.' Je kan dit als negatief ervaren, wat soms ook zo voelt. En nu dacht ik: 'Ik heb vrijheid, laat ik hem maar eens gaan pakken!' En dus besloot ik definitief mijn huur op te zeggen, zoals ik woendag eigenlijk al besloten had.
Ergens was het toch moeilijk en ik stelde het gesprek met mijn lieve huurbazin uit. Ook zag ik er enorm tegenop om het mijn ouders te vertellen. En ik moest mijn mooie vriend van het huis in Frankrijk gaan bellen om te vragen of ik terug mag. Maar ik kreeg de kans niet om hem te bellen, want hij belde zelf die donderdagochtend. "Hoe gaat het met je? En wil je nog terug naar Frankrijk?" Hij had geen beter moment kunnen kiezen om te bellen. Toeval bestaat niet hè? :)
Donderdagavond is 'Meisjesavond' in mijn leven, om de beurt koken de meisjes van de vriendengroep in Breda. Die meisjesavond vertel ik mijn beslissing, en iedereen is blij voor mij. "Ja, we komen langs!" Deze avonden zal ik een tijd moeten missen.. Maar ik weet dat ik altijd bij ze terug mag komen. Zo fijn!
En in 2017???
2017 is nog een groot vraagteken. Maar ik weet nu dat ik half september zal vertrekken naar Frankrijk tot ergens in december. Alle antwoorden komen vanzelf. Ik ga op het leven vertrouwen en 'de apen' trainen. Dus binnenkort weer nieuwe Franse avonturen voor jullie! Al weet ik nog niet in welke vorm... De typemachine gaat sowieso mee. Al krijgen sommige lezers er vast nu al zere ogen van. ;)
Even terug naar de week, want het houdt nog niet op: vrijdagochtend stapt Joep de winkel binnen, zijn rollator blijft bij de ingang staan. Joep is met zijn 82 jaar al jarenlang de drogist van de Boschstraat. Nog altijd runt hij zijn winkel (compleet met wisselende actuele reclameleuzen in de etalage) en vanmiddag komt hij mij een mandarijn brengen. Superaardig! "We moeten voor elkaar zorgen." zegt hij. En een paar dagen later breng ik eindelijk eens een bezoekje aan zijn winkel om tandpasta te kopen. Je gaat daar terug in de tijd. Hij begint een vriendelijk praatje over vroeger en hij doet mij aan mijn vader denken. Bij vertrek geeft hij mij een cent van mijn geboortejaar. "En deel jij jouw geluk?" "Nee, meneer, maar wie weet... morgen kan alles anders zijn." "Ja, mooie dame, daar heb je gelijk in." (ja, toch?) De glimmende cent uit 1980 stop ik met een lach in mijn portemonnee. Ik heb tegenwoordig de zwarte portemonnee van mijn overleden oma in gebruik, en deze 'oude' cent maakt hem compleet. De gestolen knip is daarmee uit mijn gedachten.
De afgelopen dagen ga ik van links naar rechts en er komt maar weinig uit mijn handen. Ik ga naar een paar feestjes en besef me opnieuw dat er toch veel fijne mensen om mij heen zijn. Huilend van ontroering sta ik bij de brievenbus als ik een lief briefje met mooie bloemensjaal aantref bij mijn post. En toch... toch moet ik even resetten. Van het bewuste zusje wat naar Nieuw-Zeeland is vertrokken kreeg ik de volgende quote, waar ik vertrouwen uit haal:
'Sometimes our lives have to be completely shaken up, changed and rearranged to reposition us in the place we're meant to be.' - thegoodquote
(Deze blog is geschreven in de trein van België richting Breda, ik ben op een klein avontuur geweest en ik voel aan alles dat ik de wereld weer aan kan. Alleen het besluit tegen papa vertellen, dat is nog wel een dingetje... Als ik zo in Breda ben aangekomen zal ik met de blauwe parkiet doorrijden naar de Veluwe om het grote nieuws te vertellen.......)
(Oh, ik volgde ook nog de workshop: 'Hoe trek ik geluk in de liefde aan?' Haha, uiteindelijk is de conclusie dat elke beslissing bij jezelf ligt. Jij en alleen jij bent verantwoordelijk voor geluk in jouw leven.)
(En oh ja, ik heb eindelijk een zilveren ring, ooit gekregen een vriendje in de singel van Breda gegooid. Daar waar alle slotjes van liefde aan de burg hangen rolde hij het water in. Ik keek een vriendinnetje aan en ze zegt: "Geluk kan in alles zitten." Ja, dat is een mooie en samen gaan we een biertje drinken. Geluk zat daar die middag op terras!)
(Tot slot: Glimlach Eve gaat gewoon door hoor, maak je geen zorgen. Alleen in welk tempo en in welke vorm, daar wordt aan gewerkt.. Tot volgende week!)
Er is opnieuw een grote knoop in mijn leven doorgehakt. Om maar met de deur in huis te vallen: ik heb mijn huur opgezegd en ga voor minimaal 3 maanden terug naar..... Frankrijk! Terug naar de plek waar ik mij het afgelopen voorjaar zo goed voelde. Ik kon de hele wereld aan, daar waar het lijkt dat de tijd stil staat...
Ik zal mijn verhaal even weer oppakken daar waar ik vorige week gebleven was. De woensdag waarop al mijn gedachten veranderden.
Die woensdag.
's Ochtends vroeg zat ik met dikke ogen van moeheid opnieuw in de winkel in Breda. Iemand stak haar hoofd door de deur en zei: "Heee, Eef. Hoe gaat tie?" Ik keek op en zag het zusje van vriendinnetje staan. (Zij heeft een one way ticket Nieuw Zeeland geboekt en is maandag vertrokken, je kan haar inspirerende verhaal lezen op: link interview.) Met trage stem antwoordde ik met een "Goed hoor". Dat geloofde ze niet en stapte de winkel binnen. Na een kort praatje zei ze: "Volg je hart in alles, ondanks wat anderen vinden." Terwijl ze de winkel verliet bedacht ik me dat ze gelijk had. En wat zou ik dan het liefste nu doen?! Terug naar Frankrijk natuurlijk!
Een paar uur later, terwijl ik mijn gedachten over de mogelijkheden liet gaan (huis, huur, spullen, geld, toekomst...) stapte er een oude, maar vitale man de winkel binnen. Hij stelde zich gelijk voor en begon een heel filosofisch relaas. Ik moest gelijk denken aan de film die ik laatst had gezien (zie een vorige blog) met een oudere man die de wereld rond gaat en zich niet bindt maar op avontuur gaat, een vrije geest. Dit was zo'n man, maar dan in het echte leven! Ik weet zeker dat veel mensen hem raar aankijken, maar ik vond het fantastisch.
Zijn woorden die mij raakten waren: "Weet jij al dat we vandáág leven? Niet gisteren, niet morgen, maar vandaag!! En wat een prachtdag is het. Wij hebben kennis gemaakt met elkaar, de zon schijnt achter de wolken, en alles klopt altijd. Ook al voelt het niet zo. Alles klopt. Dat is het mooie van het leven."
Toen hij een uur later de winkel verliet was ik helemaal geïnspireerd. Hij heeft gelijk. Ik leef nu!
's Middags had ik een afspraak voor een boswandeling met ruimtecreatiecoach Esther van Ready 4 Living. Een beetje in de war en moe vertelde ik mijn verhaal. Wel op haar fijne werkplek thuis, want het regende pijpenstelen. Weer herhaal de ik: "Ik voel me weer zo moe, zo moe." En vervolgens gaan we een oefening doen waarbij ze mij veel, heel veel vragen achtereen stelt. Met mijn ogen dicht gaf ik snel antwoord. "Waar heb je het meest last van?" "Huur." "Wat moet ermee?" "Weg." "Waar wil je naar toe?" "Frankrijk." En zo ging het een hele tijd door. Toen ik mijn ogen open deed zei ze simpel: "Nou, je hebt een plan met je hart gemaakt. Je kan aan de slag." En het meest bijzondere was dat de moeheid op slag weg was. Mijn hart klopte van verlangen. Met een grote glimlach reed ik naar huis.
Geen baan, geen man, geen kinderen, geen schulden, alleen een huis.
Donderdagochtend toen ik wakker werd, waren de apen ineens ook klaarwakker. Langzaam bewoog ik me door mijn huis... 'Ga ik echt weg hier? Moet ik echt afscheid nemen? En wat gaat er dan verder met mij gebeuren?' Oei, de apen deden goed hun best om alles in de war te gooien. Toen ging ik terug naar de gedachte dat ik straks in Frankrijk mag zijn. Heerlijk! Een warm gevoel kwam op mij af. 'Ja, dat zou ik heel graag willen. Nu ja, dat moet je dingen loslaten. Je kan niet alles.' Ik bedacht me: 'Ik heb geen man, geen kinderen, geen hypotheek of schulden, geen vaste baan, enkel mijn huis met spullen.' Je kan dit als negatief ervaren, wat soms ook zo voelt. En nu dacht ik: 'Ik heb vrijheid, laat ik hem maar eens gaan pakken!' En dus besloot ik definitief mijn huur op te zeggen, zoals ik woendag eigenlijk al besloten had.
Ergens was het toch moeilijk en ik stelde het gesprek met mijn lieve huurbazin uit. Ook zag ik er enorm tegenop om het mijn ouders te vertellen. En ik moest mijn mooie vriend van het huis in Frankrijk gaan bellen om te vragen of ik terug mag. Maar ik kreeg de kans niet om hem te bellen, want hij belde zelf die donderdagochtend. "Hoe gaat het met je? En wil je nog terug naar Frankrijk?" Hij had geen beter moment kunnen kiezen om te bellen. Toeval bestaat niet hè? :)
Donderdagavond is 'Meisjesavond' in mijn leven, om de beurt koken de meisjes van de vriendengroep in Breda. Die meisjesavond vertel ik mijn beslissing, en iedereen is blij voor mij. "Ja, we komen langs!" Deze avonden zal ik een tijd moeten missen.. Maar ik weet dat ik altijd bij ze terug mag komen. Zo fijn!
En in 2017???
2017 is nog een groot vraagteken. Maar ik weet nu dat ik half september zal vertrekken naar Frankrijk tot ergens in december. Alle antwoorden komen vanzelf. Ik ga op het leven vertrouwen en 'de apen' trainen. Dus binnenkort weer nieuwe Franse avonturen voor jullie! Al weet ik nog niet in welke vorm... De typemachine gaat sowieso mee. Al krijgen sommige lezers er vast nu al zere ogen van. ;)
Even terug naar de week, want het houdt nog niet op: vrijdagochtend stapt Joep de winkel binnen, zijn rollator blijft bij de ingang staan. Joep is met zijn 82 jaar al jarenlang de drogist van de Boschstraat. Nog altijd runt hij zijn winkel (compleet met wisselende actuele reclameleuzen in de etalage) en vanmiddag komt hij mij een mandarijn brengen. Superaardig! "We moeten voor elkaar zorgen." zegt hij. En een paar dagen later breng ik eindelijk eens een bezoekje aan zijn winkel om tandpasta te kopen. Je gaat daar terug in de tijd. Hij begint een vriendelijk praatje over vroeger en hij doet mij aan mijn vader denken. Bij vertrek geeft hij mij een cent van mijn geboortejaar. "En deel jij jouw geluk?" "Nee, meneer, maar wie weet... morgen kan alles anders zijn." "Ja, mooie dame, daar heb je gelijk in." (ja, toch?) De glimmende cent uit 1980 stop ik met een lach in mijn portemonnee. Ik heb tegenwoordig de zwarte portemonnee van mijn overleden oma in gebruik, en deze 'oude' cent maakt hem compleet. De gestolen knip is daarmee uit mijn gedachten.
De afgelopen dagen ga ik van links naar rechts en er komt maar weinig uit mijn handen. Ik ga naar een paar feestjes en besef me opnieuw dat er toch veel fijne mensen om mij heen zijn. Huilend van ontroering sta ik bij de brievenbus als ik een lief briefje met mooie bloemensjaal aantref bij mijn post. En toch... toch moet ik even resetten. Van het bewuste zusje wat naar Nieuw-Zeeland is vertrokken kreeg ik de volgende quote, waar ik vertrouwen uit haal:
'Sometimes our lives have to be completely shaken up, changed and rearranged to reposition us in the place we're meant to be.' - thegoodquote
(Deze blog is geschreven in de trein van België richting Breda, ik ben op een klein avontuur geweest en ik voel aan alles dat ik de wereld weer aan kan. Alleen het besluit tegen papa vertellen, dat is nog wel een dingetje... Als ik zo in Breda ben aangekomen zal ik met de blauwe parkiet doorrijden naar de Veluwe om het grote nieuws te vertellen.......)
(Oh, ik volgde ook nog de workshop: 'Hoe trek ik geluk in de liefde aan?' Haha, uiteindelijk is de conclusie dat elke beslissing bij jezelf ligt. Jij en alleen jij bent verantwoordelijk voor geluk in jouw leven.)
(En oh ja, ik heb eindelijk een zilveren ring, ooit gekregen een vriendje in de singel van Breda gegooid. Daar waar alle slotjes van liefde aan de burg hangen rolde hij het water in. Ik keek een vriendinnetje aan en ze zegt: "Geluk kan in alles zitten." Ja, dat is een mooie en samen gaan we een biertje drinken. Geluk zat daar die middag op terras!)
(Tot slot: Glimlach Eve gaat gewoon door hoor, maak je geen zorgen. Alleen in welk tempo en in welke vorm, daar wordt aan gewerkt.. Tot volgende week!)
Onderweg.....
RSS-feed
