Vorige week kon ik (vond ik) er onderuit komen om een stukje te schrijven, omdat ik bezig was met de organisatie van mijn feestje op 16-6-16 (dit is komende donderdag, terwijl ik deze blog schrijf nog maar een paar dagen...). Bij het ontstaan van dit spontane idee werd ik superblij. Hoe tof! Wat een kans om in deze locatie, middenin in de natuur een klein feestje te houden. Maar daarna..... feeststress.... Hopeloos verloren ben ik druk bezig, opnieuw met van alles en nog wat door elkaar en inclusief meerdere lijstjes. Plus lijstjes van lijstjes. Enz. enz. Zen is nergens meer te bekennen!
Gevoelsmatig zit ik weer bijna in een burn-out, want al mijn lijstjes komen niet af. En ook komt er weinig uit mijn handen qua daadwerkelijk verrassingen maken. Want naast de feeststress ben ik in mijn hoofd druk met het uitzoeken hoe ik mijn huur kan blijven betalen, hoe ik nog meer met minder (minimalistisch) kan leven, hoe ik Frankrijk met Nederland kan combineren, hoe ik mijn rust kan vinden... Haha, nou zo in ieder geval niet!
Tussen de bedrijven door kwam er ook nog een blauwe maandag die leuke jongeman voorbij (ja echt een blauwe maandag, want het ging wel geteld om 3 maandagen, achteraf gezien grappig dat dit steeds zo uit kwam op de maandag. Of maakten we dan gewoon geen tijd voor elkaar?! Maar ach, geen tijd om over na te denken.), (NB: en ik zweer nu écht jongere mannen af overigens).
En bovenop alles ontmoette ik vrijdagavond mijn speciale man van vorig jaar voor het eerst weer... Ruim een jaar geleden was hij mijn spirit, mijn alles en tegelijkertijd ook weer niet. Ik kon hem tijdens mijn burn-out geen 100% geven. Ik kon geen commitment aangaan. Ik durfde niet. Het voelde als een escape om naar hem (in een ander land) te vluchten. Toen hij vervolgens aangaf dat het dan niet langer ging, heb ik megaveel gehuild. En toch... het voelde alsof het niet anders kon. Tegen vrienden omschreef ik het als: "Het voelt alsof ik goud in de prullenbak heb gegooid, maar ik heb de energie niet om het eruit te pakken." Tuurlijk zou ik hier nog wel een miljoen woorden over kunnen opschrijven, maar ik denk dat dit mijn les is: 'Durf ergens voor te gaan, en dan ook gelijk 100%. Niet maar een klein beetje of twijfelen. Nee, gewoon gaan!'. Of zoals een vriend van mij altijd zegt: "Vaak ben je te bang." ;)
Deze woorden doen mij ook gelijk aan Glimlach Eve denken. Dit is wat ik wil doen. Dit is wat ik op wil pakken. Maar het is zo moeilijk om je niet te laten afleiden door de geldstroom (geld is geen GELDige reden om iets niet te proberen), marketing zoals Social Media (ik ga de afkorting SM niet meer gebruiken, tenzij ik met iets anders mijn kost ga verdienen, haha), de administratie, gedachten over hoe het leven nu verder zal gaan, of er uiteindelijk nog iemand gaat aansluiten, of ik echt een tofje huisje in Frankrijk ga vinden, en.. (heb je nog even?).
En dan komt op woensdagochtend Esther van Ready for Living mijn kant op. Het gesprek begint met allerlei warrige zinnen, woorden, gedachten van mijn kant. Ze probeert hier steeds een logica in te bereiken, maar mijn hoofd is druk en het werkt maar langzaam mee. Tussendoor vraagt ze mij een kaartje te trekken uit een hele dikke stapel. De tekst die erop stond, kwam binnen bij mij.... 'Geef meer prioriteit aan je creativiteit. Het is je grootste kapitaal.' We brainstormen hier verder op door, en ik ben weer helemaal blij als Esther mijn huis verlaat. Het is waar, ik ben te verspreid bezig. FOCUS! (Ook zou ik beter kunnen stoppen met het maken van lijstjes... die parkeer ik tot na 16/6...)
IJverig ben ik aan de slag gegaan en zo'n 100 nieuwe verrassingen gemaakt. Nog lang niet genoeg, maar begin is er. Ook is mijn sjoelbak bij de Phoenix Lokaal in Hank weer aangevuld, ter plekke heb ik zelfs nog verrassingen kunnen maken, en ik mocht zelfs blijven lunchen. Superlief! Na deze moeilijke en maar zeker ook leuke momenten in de afgelopen 2 weken kan ik nu met een gerust hart zeggen dat Glimlach Eve op Nummer 1 mag staan bij mij. Dit gaat zorgen voor een goede geldstroom. Geloven, vertrouwen en keihard werken voor mijn blijemensenmissie. En dan komt het geld, en daarna het huisje en de man! :D Terwijl ik dit steeds meer op mijn netvlies kreeg, bleef de onrust over mijn bosfeestje. Wat als... en wat als... en wat al niet nog meer... Onder andere over de hapjes. Ik besloot even advies te vragen aan iemand die een ster in hapjes is, en wat is het gevolg? Ze gaat helpen! Bij deze kan ik jullie dus trots vermelden dat het lekkers verzorgd gaat worden Monique van Zaligsmakend in Breda.
Zie ik je 16 juni in het bos? Ik beloof het die avond niet over beren te hebben. Die heb ik namelijk net weggejaagd!
Oh ja, kijk wel uit voor het G.E.V. (het Glimlach Eve Virus wordt die avond verspreid ben ik bang.....)
Gevoelsmatig zit ik weer bijna in een burn-out, want al mijn lijstjes komen niet af. En ook komt er weinig uit mijn handen qua daadwerkelijk verrassingen maken. Want naast de feeststress ben ik in mijn hoofd druk met het uitzoeken hoe ik mijn huur kan blijven betalen, hoe ik nog meer met minder (minimalistisch) kan leven, hoe ik Frankrijk met Nederland kan combineren, hoe ik mijn rust kan vinden... Haha, nou zo in ieder geval niet!
Tussen de bedrijven door kwam er ook nog een blauwe maandag die leuke jongeman voorbij (ja echt een blauwe maandag, want het ging wel geteld om 3 maandagen, achteraf gezien grappig dat dit steeds zo uit kwam op de maandag. Of maakten we dan gewoon geen tijd voor elkaar?! Maar ach, geen tijd om over na te denken.), (NB: en ik zweer nu écht jongere mannen af overigens).
En bovenop alles ontmoette ik vrijdagavond mijn speciale man van vorig jaar voor het eerst weer... Ruim een jaar geleden was hij mijn spirit, mijn alles en tegelijkertijd ook weer niet. Ik kon hem tijdens mijn burn-out geen 100% geven. Ik kon geen commitment aangaan. Ik durfde niet. Het voelde als een escape om naar hem (in een ander land) te vluchten. Toen hij vervolgens aangaf dat het dan niet langer ging, heb ik megaveel gehuild. En toch... het voelde alsof het niet anders kon. Tegen vrienden omschreef ik het als: "Het voelt alsof ik goud in de prullenbak heb gegooid, maar ik heb de energie niet om het eruit te pakken." Tuurlijk zou ik hier nog wel een miljoen woorden over kunnen opschrijven, maar ik denk dat dit mijn les is: 'Durf ergens voor te gaan, en dan ook gelijk 100%. Niet maar een klein beetje of twijfelen. Nee, gewoon gaan!'. Of zoals een vriend van mij altijd zegt: "Vaak ben je te bang." ;)
Deze woorden doen mij ook gelijk aan Glimlach Eve denken. Dit is wat ik wil doen. Dit is wat ik op wil pakken. Maar het is zo moeilijk om je niet te laten afleiden door de geldstroom (geld is geen GELDige reden om iets niet te proberen), marketing zoals Social Media (ik ga de afkorting SM niet meer gebruiken, tenzij ik met iets anders mijn kost ga verdienen, haha), de administratie, gedachten over hoe het leven nu verder zal gaan, of er uiteindelijk nog iemand gaat aansluiten, of ik echt een tofje huisje in Frankrijk ga vinden, en.. (heb je nog even?).
En dan komt op woensdagochtend Esther van Ready for Living mijn kant op. Het gesprek begint met allerlei warrige zinnen, woorden, gedachten van mijn kant. Ze probeert hier steeds een logica in te bereiken, maar mijn hoofd is druk en het werkt maar langzaam mee. Tussendoor vraagt ze mij een kaartje te trekken uit een hele dikke stapel. De tekst die erop stond, kwam binnen bij mij.... 'Geef meer prioriteit aan je creativiteit. Het is je grootste kapitaal.' We brainstormen hier verder op door, en ik ben weer helemaal blij als Esther mijn huis verlaat. Het is waar, ik ben te verspreid bezig. FOCUS! (Ook zou ik beter kunnen stoppen met het maken van lijstjes... die parkeer ik tot na 16/6...)
IJverig ben ik aan de slag gegaan en zo'n 100 nieuwe verrassingen gemaakt. Nog lang niet genoeg, maar begin is er. Ook is mijn sjoelbak bij de Phoenix Lokaal in Hank weer aangevuld, ter plekke heb ik zelfs nog verrassingen kunnen maken, en ik mocht zelfs blijven lunchen. Superlief! Na deze moeilijke en maar zeker ook leuke momenten in de afgelopen 2 weken kan ik nu met een gerust hart zeggen dat Glimlach Eve op Nummer 1 mag staan bij mij. Dit gaat zorgen voor een goede geldstroom. Geloven, vertrouwen en keihard werken voor mijn blijemensenmissie. En dan komt het geld, en daarna het huisje en de man! :D Terwijl ik dit steeds meer op mijn netvlies kreeg, bleef de onrust over mijn bosfeestje. Wat als... en wat als... en wat al niet nog meer... Onder andere over de hapjes. Ik besloot even advies te vragen aan iemand die een ster in hapjes is, en wat is het gevolg? Ze gaat helpen! Bij deze kan ik jullie dus trots vermelden dat het lekkers verzorgd gaat worden Monique van Zaligsmakend in Breda.
Zie ik je 16 juni in het bos? Ik beloof het die avond niet over beren te hebben. Die heb ik namelijk net weggejaagd!
Oh ja, kijk wel uit voor het G.E.V. (het Glimlach Eve Virus wordt die avond verspreid ben ik bang.....)
RSS-feed
