1 februari 2018 - Met 1 volle borst vooruit! Dat is wat ik dacht, nadat de borstamputatie achter de rug was, en natuurlijk is dit de allerbeste insteek. Zij het niet dat we opnieuw een tegenslag te horen hebben gekregen. Namelijk over mijn poortwachtersklier in mijn oksel. Twee van de drie verwijderde lymfe-nodes droegen tumorcellen bij zich, er waren 2 klompjes kwade cellen van 4 mm groot.
Niemand heeft ze gezien, niet in Rome, niet in Breda, niet in Bilthoven. Maar nu door het verwijderen van dit stukje uit mijn oksel (tijdens de borstverdwijningsoperatie) is het door de patholoog onder de microscoop wel gezien. Dat was even een grote klap in mijn gezicht. Dus toch meer aan de hand.. (Voor de lezers zonder tijd: de allerlaatste update vind je onderaan dit lange overkankerverhaal bij ‘Alleen dan..’)
Kaarsjes, kaartjes & kadootjes geven vertrouwen
Ik zal even iets meer vertellen over de afgelopen paar weken. Daarmee hoop ik gelijk een hoop vragen van belangstellenden te beantwoorden. Neem me niet kwalijk dat ik weinig tot niet reageer, mijn handen en hoofd zitten vol. Te vol. Ondanks het vol zitten ben ik wel er-rug blij met alle woorden van kracht, en al helemaal voor alle gebrande Eef-Wordt-Beter-kaarsjes en de vele lieve cadeaus. Elk lief gebaar wat ik ontvang geeft me steeds opnieuw een vleug van vertrouwen. En dat vertrouwen voelen, in plaats van angst, is van levensbelang. Ik word beter!
Terug naar vorig jaar
15 december 2017 - was de dag dat ik voor het laatst een blog heb gepost. En wat waren we later die dag, na ons voorlopig laatste ziekenhuisgesprek, blij. Opgelucht konden we naar Frankrijk afreizen voor de feestdagen. (Dit lijkt alweer een eeuw geleden, zelfs de hele maand januari is alweer voorbij!) Waarom we zo blij waren? Nou, de oncoloog stemde ermee in om geen chemotherapie te volgen, dus ‘slechts’ een borstamputatie en hormoontherapie zou voldoende zijn.
Dit gezien onder andere onze kinderwens en ons anti-chemisch-gif-beleid. Ik vertelde in mijn blog dat ik wilde nadenken over welke therapie, maar eigenlijk was dit dus onverwachts voor vertrek al duidelijk. En ik werd dezelfde dag op hun wachtlijst voor de operatie gezet. Weg met die tumorborst!
Neptiet onder constructie
Wel wilde ik nog nadenken over een borstreconstructie. Ja, ja, wij dachten dat dit een gemakkelijk gesprek bij de plastisch chirurg zou zijn. Maar dit is wat ik nadien aan mijn familie schreef:
‘Vandaag niet veel wijzer geworden. Behalve dat ze een borst kunnen maken van o.a. een rugspier?! Op de vraag kan je lichaam/rug hier tegen? Ja, je lijf gaat dit gemis compenseren. We nemen niet je grote rugspier hoor. Pfff, lijkt me een beetje probleem verplaatsend voor mijn lichaam.. Dus het is en blijft mijn borst als enige operatieplek. Wat mij betreft. En evt. een prothese of vet-opvulling dan? Laat ik nou weinig vet hebben. En daar waar ik het heb (billen/heupen) kunnen ze het niet van gebruiken. Zo jammer dit, haha. Borstreconstructie blijft voorlopig onder constructie.’
Franse feestdagen
Geschreven 22 december 2017 - Wij zijn veilig en wel – en zonder ziekenhuizen – in Frankrijk! En we wachten op een datum voor mijn borstverdwijning, ergens in januari. Daarna is het een week afwachten voor wat de patholoog precies vindt in de verwijderde borst en okselklier. Gelukkig is de oncoloog het op dit moment eens met geen chemotherapie. Onder andere in verband met de zeer grote kans op onvruchtbaarheid. En bovendien voegt de chemo slechts een paar procent extra overlevingskans toe. Naast het feit dat het mij minimaal 5 maandenlang ziek zal maken. Met enkel de operatie is de overlevingskans na 5 jaar al 90%, dus geen zorgen. Eef wordt beter!
Toch is het advies hormoontherapie te nemen. Voor maar liefst 5 tot 10 jaar, dus ik ga me maar eens inlezen in deze therapie. Daarnaast moeten wij kiezen welke borstreconstructie we willen. Maar dat is minder van belang. Zonder borst kun je immers leven (mijn mening). Hier in Frankrijk - bij de ouders van Pierre in de Lot - willen we met name genieten van rust en ruimte. En een paar stukjes grond in de natuur bekijken voor ons toekomstige plan met yurts. Hiervoor gaan we een toffe crowdfunding starten. Dit keer echt. We gaan ervoor! Kanker-kan-keren, en resulteren in een mooie levensverandering. :D
Dream on, dream on, dream on!
Ergens onderweg, naar een stukje grond om te bekijken, kwam op de radio 'Dream On' van Aerosmith voorbij (linkklik). Het volume ging op maximaal en diep geraakt zong ik uit volle borst (toen nog twee) mee:
Dream on, dream on, dream on,
Dream yourself a dream come true.
Dream on, dream on, dream on,
Dream until your dreams come true!!
Het perfecte stukje grond hebben we dit keer niet gevonden, wel hebben we zomaar spontaan een paar keer Pierres telefoonnummer kunnen achterlaten. Deze mensen zouden uitkijken naar een plekje voor ons yurtcamp. Ook maken we op onze terugtocht naar Nederland kennis met een mooi Belgisch gezin, wat zoveel mogelijk zelfvoorzienend woont op een magische prachtplek in de Morvan in Frankrijk. Daar uit het raam kijkend waande ik mezelf in een sprookje, wat een fijn en welkom gevoel hadden we daar samen.
En wat was het heerlijk om terug in onze zelfgeknutselde camper te slapen. Dat we 4 maandenlang op onze wielen hebben gewoond, is geheel op de achtergrond geraakt. Het was erg inspirerend om anderen anders te zien wonen en leven, middenin in de natuur. Het kan wel! Dream until your dreams come true…
Mijn achtbaan van 2017 (Walibi is er niets bij)
Ja, goeiedag 2017, en wat bracht januari 2018?! Heb jij je nog aan je voornemens gehouden? Of was je zo verstandig om er al niet eens aan te beginnen? Heel goed. Normaal maak ik een heel verhaaltje over het jaar in december, maar zo op 1 februari wil het niet lukken om aan reflectie te doen. Mijn 2017-voornemen om een man te vinden is in ieder geval uitgekomen. En omdat ik alles later als ik 80 (!) ben terug wil lezen, volgt hier een kleine opsomming:
Dag van de borstverdwijning op ‘Blue Monday’
13 januari 2018 - Net voordat ik onder het mes mag zijn we terug in Nederland, we zijn zolang mogelijk in de groene velden gebleven. Totaal hebben we bijna 4 weken in het Franse landschap kunnen doorbrengen. De dag voor de operatie gaan mijn ogen ’s morgens open en er flitst door mijn hoofd: ‘Nou, dit is de laatste dag dat ik met twee borsten door het leven ga. Tja, wat zou je zoal op zo’n dag doen?’ Het antwoord weet ik nog altijd niet, maar ik ben met dit vraagstuk in mijn hoofd naar een leuke verjaardag gegaan. Uitgerust en opgelucht reden we de volgende dag naar het ziekenhuis (daar heb ik toch nog maar snel een paar twee-borsten-foto's gemaakt, last minute - hello, that's me).
Helemaal niet ongemakkelijk of verdrietig?
Nee, want ik wilde nu wel eens af van die nare bultborst. Het was nota bene op Blue Monday, maar gek genoeg voelde dat niet zo voor ons. Mijn eerste en nieuwsgierige woorden op de uitslaapkamer: “Mag ik het zien?” Enigszins verbaasd over de directe vraag hielp de verpleegster mij met de deken optillen. Vervolgens kwamen mijn krachtige woorden: “Zo, die is weg.” Niemand weet denk ik hoe je van te voren reageert op zo’n operatie. Zeker mentaal gezien. Gelukkig heb ik hier heel weinig moeite mee. Ook mijn herstel (nog altijd aan het genezen) verloopt volgens de boekjes tot nu toe.
Alleen dan…
Ruim twee weken na de operatie hebben we er alweer een heel aantal gesprekken opzitten. En niet de allerleukste, wat begon met de operatie uitslag; het verdrietige nieuws over mijn besmette poortwachtersklier. En de eindconclusie is een dringend advies voor chemotherapie, bestraling en minimaal 7 jaar hormoontherapie. En dit alles voor mogelijke cellen die in mijn lijf zitten. Ik noem ze steeds mijn spookcellen. Jakkes, wat een ellende en jakkes daar gaat onze kinderdroom. ‘Eitjes invriezen’ roepen ze dan. Maar jongens, het zijn enkel 2 simpele woorden, maar zo simpel is die procedure niet.
Net na de diagnose eind november werd ik bang, heel bang. De dood stond aan mijn bed. Maar al snel voelde ik me sterker worden. Ik ga zomaar niet dood. Door de okseluitslag ben ik opnieuw bang. Opnieuw moet ik keuzes maken voor het verdere verloop van mijn leven. Ik wil namelijk achter mijn beslissing staan, anders gaat het helemaal een moeizaam proces worden. Er zullen mensen zijn die zeggen: “Je hebt geen keus, doe wat de doktoren zeggen.” En er zullen mensen zijn die zeggen: “Zoek alternatieven voor de chemo, het is vergif, want het maakt ook zoveel gezonde cellen kapot.”
Op dit moment werk ik met beiden, regulier en alternatief. Dit voelt goed, en ik voel me opnieuw sterker en sterker worden. Ik sta er niet alleen voor. Geloof, Hoop en Liefde gaan hand in hand. En wat jouw mening over de therapiekeuze ook is, probeer hem voor jezelf te houden, want alle steun is meer dan welkom, maar (ver)oordelingen niet. In mijn volgende verhaal zal ik dit voor jullie toelichten. Uit-einde-lijk ben ik degene die zegt wat er met mijn lijf gaat gebeuren. En mentaal wil ik hier voor duizend procent en vierkant achterstaan. Gelukkig geeft het genezen van mijn borstverdwijningswond me wat tijd. Bedenktijd. De klok tikt door. Maar vertel eens, wat ga jij met jouw tijd hier op aarde doen? :)
– met 1 volle borst vooruit - wordt vervolgd - want opgeven is geen optie - #EWB
Wil je mijn volgende verhaal in je mailbox?
Joepie, dan kan je blogvolger worden! Stuur, mail, app mij eve jouw e-mailadres door en ik stuur je dan elke keer een link. Mail: evelindasmit@hotmail.com (en geen zorgen vind je mijn levensverhalen saai worden, dan is nadien afmelden doodsimpel) (Doodsimpel: ik vraag me ineens af waar deze woordcombinatie nu weer vandaan is gekomen?!)
Niemand heeft ze gezien, niet in Rome, niet in Breda, niet in Bilthoven. Maar nu door het verwijderen van dit stukje uit mijn oksel (tijdens de borstverdwijningsoperatie) is het door de patholoog onder de microscoop wel gezien. Dat was even een grote klap in mijn gezicht. Dus toch meer aan de hand.. (Voor de lezers zonder tijd: de allerlaatste update vind je onderaan dit lange overkankerverhaal bij ‘Alleen dan..’)
Kaarsjes, kaartjes & kadootjes geven vertrouwen
Ik zal even iets meer vertellen over de afgelopen paar weken. Daarmee hoop ik gelijk een hoop vragen van belangstellenden te beantwoorden. Neem me niet kwalijk dat ik weinig tot niet reageer, mijn handen en hoofd zitten vol. Te vol. Ondanks het vol zitten ben ik wel er-rug blij met alle woorden van kracht, en al helemaal voor alle gebrande Eef-Wordt-Beter-kaarsjes en de vele lieve cadeaus. Elk lief gebaar wat ik ontvang geeft me steeds opnieuw een vleug van vertrouwen. En dat vertrouwen voelen, in plaats van angst, is van levensbelang. Ik word beter!
Terug naar vorig jaar
15 december 2017 - was de dag dat ik voor het laatst een blog heb gepost. En wat waren we later die dag, na ons voorlopig laatste ziekenhuisgesprek, blij. Opgelucht konden we naar Frankrijk afreizen voor de feestdagen. (Dit lijkt alweer een eeuw geleden, zelfs de hele maand januari is alweer voorbij!) Waarom we zo blij waren? Nou, de oncoloog stemde ermee in om geen chemotherapie te volgen, dus ‘slechts’ een borstamputatie en hormoontherapie zou voldoende zijn.
Dit gezien onder andere onze kinderwens en ons anti-chemisch-gif-beleid. Ik vertelde in mijn blog dat ik wilde nadenken over welke therapie, maar eigenlijk was dit dus onverwachts voor vertrek al duidelijk. En ik werd dezelfde dag op hun wachtlijst voor de operatie gezet. Weg met die tumorborst!
Neptiet onder constructie
Wel wilde ik nog nadenken over een borstreconstructie. Ja, ja, wij dachten dat dit een gemakkelijk gesprek bij de plastisch chirurg zou zijn. Maar dit is wat ik nadien aan mijn familie schreef:
‘Vandaag niet veel wijzer geworden. Behalve dat ze een borst kunnen maken van o.a. een rugspier?! Op de vraag kan je lichaam/rug hier tegen? Ja, je lijf gaat dit gemis compenseren. We nemen niet je grote rugspier hoor. Pfff, lijkt me een beetje probleem verplaatsend voor mijn lichaam.. Dus het is en blijft mijn borst als enige operatieplek. Wat mij betreft. En evt. een prothese of vet-opvulling dan? Laat ik nou weinig vet hebben. En daar waar ik het heb (billen/heupen) kunnen ze het niet van gebruiken. Zo jammer dit, haha. Borstreconstructie blijft voorlopig onder constructie.’
Franse feestdagen
Geschreven 22 december 2017 - Wij zijn veilig en wel – en zonder ziekenhuizen – in Frankrijk! En we wachten op een datum voor mijn borstverdwijning, ergens in januari. Daarna is het een week afwachten voor wat de patholoog precies vindt in de verwijderde borst en okselklier. Gelukkig is de oncoloog het op dit moment eens met geen chemotherapie. Onder andere in verband met de zeer grote kans op onvruchtbaarheid. En bovendien voegt de chemo slechts een paar procent extra overlevingskans toe. Naast het feit dat het mij minimaal 5 maandenlang ziek zal maken. Met enkel de operatie is de overlevingskans na 5 jaar al 90%, dus geen zorgen. Eef wordt beter!
Toch is het advies hormoontherapie te nemen. Voor maar liefst 5 tot 10 jaar, dus ik ga me maar eens inlezen in deze therapie. Daarnaast moeten wij kiezen welke borstreconstructie we willen. Maar dat is minder van belang. Zonder borst kun je immers leven (mijn mening). Hier in Frankrijk - bij de ouders van Pierre in de Lot - willen we met name genieten van rust en ruimte. En een paar stukjes grond in de natuur bekijken voor ons toekomstige plan met yurts. Hiervoor gaan we een toffe crowdfunding starten. Dit keer echt. We gaan ervoor! Kanker-kan-keren, en resulteren in een mooie levensverandering. :D
Dream on, dream on, dream on!
Ergens onderweg, naar een stukje grond om te bekijken, kwam op de radio 'Dream On' van Aerosmith voorbij (linkklik). Het volume ging op maximaal en diep geraakt zong ik uit volle borst (toen nog twee) mee:
Dream on, dream on, dream on,
Dream yourself a dream come true.
Dream on, dream on, dream on,
Dream until your dreams come true!!
Het perfecte stukje grond hebben we dit keer niet gevonden, wel hebben we zomaar spontaan een paar keer Pierres telefoonnummer kunnen achterlaten. Deze mensen zouden uitkijken naar een plekje voor ons yurtcamp. Ook maken we op onze terugtocht naar Nederland kennis met een mooi Belgisch gezin, wat zoveel mogelijk zelfvoorzienend woont op een magische prachtplek in de Morvan in Frankrijk. Daar uit het raam kijkend waande ik mezelf in een sprookje, wat een fijn en welkom gevoel hadden we daar samen.
En wat was het heerlijk om terug in onze zelfgeknutselde camper te slapen. Dat we 4 maandenlang op onze wielen hebben gewoond, is geheel op de achtergrond geraakt. Het was erg inspirerend om anderen anders te zien wonen en leven, middenin in de natuur. Het kan wel! Dream until your dreams come true…
Mijn achtbaan van 2017 (Walibi is er niets bij)
Ja, goeiedag 2017, en wat bracht januari 2018?! Heb jij je nog aan je voornemens gehouden? Of was je zo verstandig om er al niet eens aan te beginnen? Heel goed. Normaal maak ik een heel verhaaltje over het jaar in december, maar zo op 1 februari wil het niet lukken om aan reflectie te doen. Mijn 2017-voornemen om een man te vinden is in ieder geval uitgekomen. En omdat ik alles later als ik 80 (!) ben terug wil lezen, volgt hier een kleine opsomming:
- Liefde van mijn leven ontmoet (zo, dat wachten duurde lang zeg)
- Samenwonend sinds de 1ste kus (1 april) (nee, geen grap)
- Bouwen van ons tiny house op wielen (wat een langdurige klus was dat man)
- Onverwachts blij zwanger (dit was dan wel weer snel)
- Wonen op wielen begint (na bloed, zweet en misselijkheid, was het rust en vrijheid)
- Tussen de alle bedrijven door worden er nog altijd Glimlach Eve Verrassingen gemaakt :)
- Camper-Miskraam in Nederland (helaas was babygeluk voor ons van korte duur..)
- Echte Europa reis gaat van start (eindelijk kunnen we de alle boel de boel laten)
- Ziekenhuis onderzoeken in Rome (na bijna 3 maanden Europese heerlijkheid een grote domper/bult)
- Met spoed terug naar Nederland (in de war verlaten we de vele wegen van Rome)
- Borstkanker mallemolen (het neemt in ons leven in beslag; reizen, wat is dat?!)
Dag van de borstverdwijning op ‘Blue Monday’
13 januari 2018 - Net voordat ik onder het mes mag zijn we terug in Nederland, we zijn zolang mogelijk in de groene velden gebleven. Totaal hebben we bijna 4 weken in het Franse landschap kunnen doorbrengen. De dag voor de operatie gaan mijn ogen ’s morgens open en er flitst door mijn hoofd: ‘Nou, dit is de laatste dag dat ik met twee borsten door het leven ga. Tja, wat zou je zoal op zo’n dag doen?’ Het antwoord weet ik nog altijd niet, maar ik ben met dit vraagstuk in mijn hoofd naar een leuke verjaardag gegaan. Uitgerust en opgelucht reden we de volgende dag naar het ziekenhuis (daar heb ik toch nog maar snel een paar twee-borsten-foto's gemaakt, last minute - hello, that's me).
Helemaal niet ongemakkelijk of verdrietig?
Nee, want ik wilde nu wel eens af van die nare bultborst. Het was nota bene op Blue Monday, maar gek genoeg voelde dat niet zo voor ons. Mijn eerste en nieuwsgierige woorden op de uitslaapkamer: “Mag ik het zien?” Enigszins verbaasd over de directe vraag hielp de verpleegster mij met de deken optillen. Vervolgens kwamen mijn krachtige woorden: “Zo, die is weg.” Niemand weet denk ik hoe je van te voren reageert op zo’n operatie. Zeker mentaal gezien. Gelukkig heb ik hier heel weinig moeite mee. Ook mijn herstel (nog altijd aan het genezen) verloopt volgens de boekjes tot nu toe.
Alleen dan…
Ruim twee weken na de operatie hebben we er alweer een heel aantal gesprekken opzitten. En niet de allerleukste, wat begon met de operatie uitslag; het verdrietige nieuws over mijn besmette poortwachtersklier. En de eindconclusie is een dringend advies voor chemotherapie, bestraling en minimaal 7 jaar hormoontherapie. En dit alles voor mogelijke cellen die in mijn lijf zitten. Ik noem ze steeds mijn spookcellen. Jakkes, wat een ellende en jakkes daar gaat onze kinderdroom. ‘Eitjes invriezen’ roepen ze dan. Maar jongens, het zijn enkel 2 simpele woorden, maar zo simpel is die procedure niet.
Net na de diagnose eind november werd ik bang, heel bang. De dood stond aan mijn bed. Maar al snel voelde ik me sterker worden. Ik ga zomaar niet dood. Door de okseluitslag ben ik opnieuw bang. Opnieuw moet ik keuzes maken voor het verdere verloop van mijn leven. Ik wil namelijk achter mijn beslissing staan, anders gaat het helemaal een moeizaam proces worden. Er zullen mensen zijn die zeggen: “Je hebt geen keus, doe wat de doktoren zeggen.” En er zullen mensen zijn die zeggen: “Zoek alternatieven voor de chemo, het is vergif, want het maakt ook zoveel gezonde cellen kapot.”
Op dit moment werk ik met beiden, regulier en alternatief. Dit voelt goed, en ik voel me opnieuw sterker en sterker worden. Ik sta er niet alleen voor. Geloof, Hoop en Liefde gaan hand in hand. En wat jouw mening over de therapiekeuze ook is, probeer hem voor jezelf te houden, want alle steun is meer dan welkom, maar (ver)oordelingen niet. In mijn volgende verhaal zal ik dit voor jullie toelichten. Uit-einde-lijk ben ik degene die zegt wat er met mijn lijf gaat gebeuren. En mentaal wil ik hier voor duizend procent en vierkant achterstaan. Gelukkig geeft het genezen van mijn borstverdwijningswond me wat tijd. Bedenktijd. De klok tikt door. Maar vertel eens, wat ga jij met jouw tijd hier op aarde doen? :)
– met 1 volle borst vooruit - wordt vervolgd - want opgeven is geen optie - #EWB
Wil je mijn volgende verhaal in je mailbox?
Joepie, dan kan je blogvolger worden! Stuur, mail, app mij eve jouw e-mailadres door en ik stuur je dan elke keer een link. Mail: evelindasmit@hotmail.com (en geen zorgen vind je mijn levensverhalen saai worden, dan is nadien afmelden doodsimpel) (Doodsimpel: ik vraag me ineens af waar deze woordcombinatie nu weer vandaan is gekomen?!)
RSS-feed
