Bovenstaande zin heb ik inmiddels meerdere keren over mijn leven gehoord. Elke keer zei ik: "Zo lijkt het, ja." Ik ging er alleen vanuit dat dit voor iedereen gold, en dat ik hierin niet bijzonder was. Alleen hoe meer ik (bewuster) leef, hoe meer ik er achter kom dat dit niet helemaal waar is. Iedereen heeft wel eens een dull moment. Ik niet. Hoe dit komt?! Geen idee. Ik heb altijd iets te doen, en er gebeurt elke dag wel iets moois of iets minder leuks. Eén ding is inmiddels zeker: 'Never a dull moment'. Tegenhanger hiervan is dat ik dus moeilijk rust vind. Vandaar mijn reis naar Frankrijk? Wie zal het zeggen. Maar ik kan niet wachten om te gaan! Bijna is het zover, bijna verlaat ik mijn huis in Breda...
Altijd te laat..
Ik zal mijn week even beginnen waar mijn vorige verhaal stopte. Namelijk bij de proefles Yoga... Omdat ik als gewoonlijk weer van alles snel wilde afmaken, moest ik uiteindelijk rennend naar de Yoga les. Lekker begin zal je denken. Ja, klopt. Terwijl ik rennend door de straten van mijn stad ga, bedenk ik me voor de zoveelste keer: 'Waarom overkomt mij dit altijd?' Tegelijkertijd neem ik me hijgend voor om het hardlopen weer eens te gaan oppakken, want conditie wat is dat?? En dan kom ik om de hoek gesneld bij de les, maar helaas de deur is reeds dicht... Ik ben te laat. Jammer dit.
Even denk ik nog 'shit', maar dan zie ik de zonnestralen om mij heen. Puffend zak ik tegen de muur van het pand op de grond, en besluit van de zon te genieten. Ik blijf op dit plekje zeker een half uur zitten, totdat de zon achter de huizen verdwijnt. Tijd om naar huis te gaan, ik heb mijn rustmomentje gehad. Al was het dan geen Yoga.
Ik heb ook helemaal geen goeroes nodig, ik wil het leven zelf doen. Helemaal tevreden wandel ik op het gemakje terug naar huis. En hardlopen ga ik vast ooit weer eens oppakken, en misschien ook niet... Eerst zorgen dat ik ga ontspullen en verhuizen. Ijverig begin ik thuis een kast leeg te ruimen. Toch energie opgedaan net. Begin aan een nieuw leven is gemaakt.
Door drank maak je meer mee dan je lief is. ;)
Heel de week staat in het teken van eten met vrienden, zonder dat het gepland staat eet ik bijna elke avond ergens anders. Kijk het kan wel, spontaan afspreken. En spontane momenten zijn vaak het leukst, behalve als je spontaan tijdens een barbecue aan een spontaan drankspelletje begint en vervolgens met je ogen dicht op een toilet zit en denkt: 'Pfff, het is nu écht tijd om naar huis te gaan.' Je ogen vervolgens open doet en beseft dat je al thuis bent... Oeps... Het spontane moment zelf was heel gezellig, mede dankzij de 2 dobbelstenen en de 2 flessen limoncello die gevoelsmatig binnen een kwartier leeg waren (of was het echt zo?). De volgende dag - tijdens de verhuizing van een vriendinnetje - is het toch duidelijk minder spontaan leuk. Voor de zekerheid neem ik maar een bak mee naar mijn auto, want ik voel me een beetje weeïg. En ik vraag me af, of ik wel mag rijden.
Maar beloofd is beloofd, dus help ik. Al heb ik ergens wel een rustmomentje nodig en ga ik na gedane arbeid stiekem even op het balkon genieten (om mijn oude lijf te laten rusten). Schaterend hoor ik vrienden binnen het verhaal van de vorige avond tegen de anderen vertellen en niet lang daarna vinden ze mij op het balkon. Waar dit moment gelijk vastgelegd wordt. Ach, zo zorg je nog eens voor vermaak. Mijn hoogzwangere vriendinnetje heeft mij de avond daarvoor naar huis gebracht en zij is degene die mij daar op balkon een glas cola geeft: het helpt. Zij is mijn held en ze wordt zeker weten een hele goede moeder. :)
Elke dag heeft een leuke momenten.
Ik word verrast met een Franse roman door nota bene een lieve schoonmoeder van één van mijn beste vriendinnetjes. Wat een leuk cadeau! Er leven veel mensen met mij mee op dit avontuur. En dat is super om te merken, want loslaten van zekerheid is - voor mij - niet makkelijk. Al merk ik aan alles dat deze Frankrijk reis voor nu de beste beslissing is. En wat daarna komt, dat komt daarna. :) Ik beloof jullie op de hoogte houden.
Verder had ik de eer om de verzorging te mogen doen voor twee prachtige katjes, een eindje verderop in Breda. Totaal 13 dagen lang had ik het idee om dit lopend te gaan doen. Lekker sportief! Maar door tijdgebrek bleef ik maar met de auto gaan. Ach, hierdoor had ik wel meer tijd om beide poezenbeesten een extra aai te geven. ;)
Ontspullen is een kunst!
Door de verhuizing besluit ik ook mijn vriezer te gaan legen, alles moet op. Zo eet ik deze dus ineens kerststol middenin in de zomer. (Alleen die fles limoncello.. Die laat ik maar even voor wat het is, die ligt daar goed..) Ontspullen is moeilijker dan je denkt. In het kader van ontspullen gaat er een autolading naar de kringloop, alhoewel autolading.. een helpend vriendinnetje loopt ongeveer 4 keer op en neer met tassen vol (er zit een kringloop een stukje verderop in de straat). En ik rij samen met haar in mijn blauwe parkiet naar de milieustraat. Dit keer wel een echte autolading met glas, oud papier, restafval en andere rommel. Echt dingen waar niemand meer wat aan heeft. Aangekomen bij het loket vraagt de man wat ik bij me heb, wat ik hem braaf vertel. Dan zegt hij: "Je zal moeten betalen. Je hebt een bedrijfsauto bij je. " Verontwaardigd zeg ik dat ik dan wel naar huis rij om een andere auto te halen. "Maar meneer, ik ga verhuizen, dit is restafval." "Ja, toch moet je eigenlijk betalen." En hij wijst naar de Glimlach Eve letters op mijn auto. Nou, weinig te glimlachen denk ik. En toch zet ik nog 1 keer mijn glimlach in: "Meneer, ik maak cadeautjes van tweedehands materialen, ik gooi juist niets weg.." Na nog eens te hebben gezegd dat ik eigenlijk moet betalen mag ik doorrijden. "Meneer, u bent super, top en fantastisch!"
Hoofdschuddend rij ik door naar de eerste stop in de milieustraat, en de eerste keer dat de autoreclame niet handig is is een feit. Mijn eerste en laatste keer dat ik met deze auto bij de stort kom. Deze dag, afgelopen dinsdag, is de helft van mijn overgebleven huisraad terug naar thuis-thuis gegaan, naar mijn ouders.. Mede mogelijk gemaakt door een fijn vrienden stelletje, opnieuw mijn waardevolle neef en mijn altijd-de-slappe-lach-hebbende zus. :) Zonder anderen kom ik nergens, ik ben hen daarom heel dankbaar!
Niet nadenken, gewoon mailen.
Oh ja, ik heb een eerste afspraak staan in Frankrijk! In het kader: 'Niet nadenken, gewoon mailen', heb ik onlangs gelijk een bericht verstuurd. En ik mag kennismaken met een koppel wat in Zuid-Frankrijk zelfvoorzienend wil gaan wonen, zij zijn reeds een paar jaar met dit toffe woonproject Beeplast bezig. Waar een Facebook tag niet goed voor is. Super toch?
En wat vind jij? Moet ik schrijven voor Marc in Zambia? Hahaha, vanuit meerdere hoeken krijg ik appjes binnen dat ze deze man echt iets voor mij vinden. Voor degene die niet op de hoogte zijn: Marc is een visboer ver weg, van de nieuwe serie 'Boer zoekt vrouw'. Bij 100 likes van deze blog zal ik schrijven, haha. ;)
Zo, en nu door met Glimlach Eve. Morgen nog 1 keer met Glimlach Eve op pad; verrassingen maken bij 'de Phoenix lokaal' in Hank en dan kan het aftellen tot mijn vertrek beginnen. Terwijl ik dit schrijf zit ik in de winkel 'Cut the lilies' in de Boschstraat. Tussen het helpen van de klantjes door kan ik rustig deze blog op mijn iPad typen. Straks overzetten op mijn website, en klaar is Eef!
Altijd te laat..
Ik zal mijn week even beginnen waar mijn vorige verhaal stopte. Namelijk bij de proefles Yoga... Omdat ik als gewoonlijk weer van alles snel wilde afmaken, moest ik uiteindelijk rennend naar de Yoga les. Lekker begin zal je denken. Ja, klopt. Terwijl ik rennend door de straten van mijn stad ga, bedenk ik me voor de zoveelste keer: 'Waarom overkomt mij dit altijd?' Tegelijkertijd neem ik me hijgend voor om het hardlopen weer eens te gaan oppakken, want conditie wat is dat?? En dan kom ik om de hoek gesneld bij de les, maar helaas de deur is reeds dicht... Ik ben te laat. Jammer dit.
Even denk ik nog 'shit', maar dan zie ik de zonnestralen om mij heen. Puffend zak ik tegen de muur van het pand op de grond, en besluit van de zon te genieten. Ik blijf op dit plekje zeker een half uur zitten, totdat de zon achter de huizen verdwijnt. Tijd om naar huis te gaan, ik heb mijn rustmomentje gehad. Al was het dan geen Yoga.
Ik heb ook helemaal geen goeroes nodig, ik wil het leven zelf doen. Helemaal tevreden wandel ik op het gemakje terug naar huis. En hardlopen ga ik vast ooit weer eens oppakken, en misschien ook niet... Eerst zorgen dat ik ga ontspullen en verhuizen. Ijverig begin ik thuis een kast leeg te ruimen. Toch energie opgedaan net. Begin aan een nieuw leven is gemaakt.
Door drank maak je meer mee dan je lief is. ;)
Heel de week staat in het teken van eten met vrienden, zonder dat het gepland staat eet ik bijna elke avond ergens anders. Kijk het kan wel, spontaan afspreken. En spontane momenten zijn vaak het leukst, behalve als je spontaan tijdens een barbecue aan een spontaan drankspelletje begint en vervolgens met je ogen dicht op een toilet zit en denkt: 'Pfff, het is nu écht tijd om naar huis te gaan.' Je ogen vervolgens open doet en beseft dat je al thuis bent... Oeps... Het spontane moment zelf was heel gezellig, mede dankzij de 2 dobbelstenen en de 2 flessen limoncello die gevoelsmatig binnen een kwartier leeg waren (of was het echt zo?). De volgende dag - tijdens de verhuizing van een vriendinnetje - is het toch duidelijk minder spontaan leuk. Voor de zekerheid neem ik maar een bak mee naar mijn auto, want ik voel me een beetje weeïg. En ik vraag me af, of ik wel mag rijden.
Maar beloofd is beloofd, dus help ik. Al heb ik ergens wel een rustmomentje nodig en ga ik na gedane arbeid stiekem even op het balkon genieten (om mijn oude lijf te laten rusten). Schaterend hoor ik vrienden binnen het verhaal van de vorige avond tegen de anderen vertellen en niet lang daarna vinden ze mij op het balkon. Waar dit moment gelijk vastgelegd wordt. Ach, zo zorg je nog eens voor vermaak. Mijn hoogzwangere vriendinnetje heeft mij de avond daarvoor naar huis gebracht en zij is degene die mij daar op balkon een glas cola geeft: het helpt. Zij is mijn held en ze wordt zeker weten een hele goede moeder. :)
Elke dag heeft een leuke momenten.
Ik word verrast met een Franse roman door nota bene een lieve schoonmoeder van één van mijn beste vriendinnetjes. Wat een leuk cadeau! Er leven veel mensen met mij mee op dit avontuur. En dat is super om te merken, want loslaten van zekerheid is - voor mij - niet makkelijk. Al merk ik aan alles dat deze Frankrijk reis voor nu de beste beslissing is. En wat daarna komt, dat komt daarna. :) Ik beloof jullie op de hoogte houden.
Verder had ik de eer om de verzorging te mogen doen voor twee prachtige katjes, een eindje verderop in Breda. Totaal 13 dagen lang had ik het idee om dit lopend te gaan doen. Lekker sportief! Maar door tijdgebrek bleef ik maar met de auto gaan. Ach, hierdoor had ik wel meer tijd om beide poezenbeesten een extra aai te geven. ;)
Ontspullen is een kunst!
Door de verhuizing besluit ik ook mijn vriezer te gaan legen, alles moet op. Zo eet ik deze dus ineens kerststol middenin in de zomer. (Alleen die fles limoncello.. Die laat ik maar even voor wat het is, die ligt daar goed..) Ontspullen is moeilijker dan je denkt. In het kader van ontspullen gaat er een autolading naar de kringloop, alhoewel autolading.. een helpend vriendinnetje loopt ongeveer 4 keer op en neer met tassen vol (er zit een kringloop een stukje verderop in de straat). En ik rij samen met haar in mijn blauwe parkiet naar de milieustraat. Dit keer wel een echte autolading met glas, oud papier, restafval en andere rommel. Echt dingen waar niemand meer wat aan heeft. Aangekomen bij het loket vraagt de man wat ik bij me heb, wat ik hem braaf vertel. Dan zegt hij: "Je zal moeten betalen. Je hebt een bedrijfsauto bij je. " Verontwaardigd zeg ik dat ik dan wel naar huis rij om een andere auto te halen. "Maar meneer, ik ga verhuizen, dit is restafval." "Ja, toch moet je eigenlijk betalen." En hij wijst naar de Glimlach Eve letters op mijn auto. Nou, weinig te glimlachen denk ik. En toch zet ik nog 1 keer mijn glimlach in: "Meneer, ik maak cadeautjes van tweedehands materialen, ik gooi juist niets weg.." Na nog eens te hebben gezegd dat ik eigenlijk moet betalen mag ik doorrijden. "Meneer, u bent super, top en fantastisch!"
Hoofdschuddend rij ik door naar de eerste stop in de milieustraat, en de eerste keer dat de autoreclame niet handig is is een feit. Mijn eerste en laatste keer dat ik met deze auto bij de stort kom. Deze dag, afgelopen dinsdag, is de helft van mijn overgebleven huisraad terug naar thuis-thuis gegaan, naar mijn ouders.. Mede mogelijk gemaakt door een fijn vrienden stelletje, opnieuw mijn waardevolle neef en mijn altijd-de-slappe-lach-hebbende zus. :) Zonder anderen kom ik nergens, ik ben hen daarom heel dankbaar!
Niet nadenken, gewoon mailen.
Oh ja, ik heb een eerste afspraak staan in Frankrijk! In het kader: 'Niet nadenken, gewoon mailen', heb ik onlangs gelijk een bericht verstuurd. En ik mag kennismaken met een koppel wat in Zuid-Frankrijk zelfvoorzienend wil gaan wonen, zij zijn reeds een paar jaar met dit toffe woonproject Beeplast bezig. Waar een Facebook tag niet goed voor is. Super toch?
En wat vind jij? Moet ik schrijven voor Marc in Zambia? Hahaha, vanuit meerdere hoeken krijg ik appjes binnen dat ze deze man echt iets voor mij vinden. Voor degene die niet op de hoogte zijn: Marc is een visboer ver weg, van de nieuwe serie 'Boer zoekt vrouw'. Bij 100 likes van deze blog zal ik schrijven, haha. ;)
Zo, en nu door met Glimlach Eve. Morgen nog 1 keer met Glimlach Eve op pad; verrassingen maken bij 'de Phoenix lokaal' in Hank en dan kan het aftellen tot mijn vertrek beginnen. Terwijl ik dit schrijf zit ik in de winkel 'Cut the lilies' in de Boschstraat. Tussen het helpen van de klantjes door kan ik rustig deze blog op mijn iPad typen. Straks overzetten op mijn website, en klaar is Eef!
Oeps... betrapt zittend op balkon tijdens verhuis... NB: die flessen waren er al. ;)
RSS-feed
