Reizen in een very tiny camper house
23-9-2017 We zijn inmiddels in... Polen!
Sinds begin augustus woon en reis ik, samen met mijn Franse vriendje en Mo de kat, in onze zelfgeknutselde camper. Ons huisje draagt de naam Rico (aangezien dit in het dashboard stond gegraveerd) en Rico is een Ford Transit vol met deuken en krassen. Maar het draait niet om uiterlijk, toch?! We hebben sindsdien al heel veel beleeft, waarvan ik jullie stukjes zal gaan vertellen. (Mo sprong - net precies voor het posten van dit bericht - een paar keer over mijn toetsenbord, dus als er ineens een extra letter staat ergens, don't blame me..) :)
Wat is nu precies de bedoeling?
Veel mensen weten niet wat de bedoeling en bestemming is van onze reis. En het mooie is, wijzelf eigenlijk ook niet. Low budget Oost-Europa bezoeken en wel zo lang mogelijk onderweg zijn. Zonder vaste woning, zonder werk, maar met een onbetaalbare vrijheid, want morgen kan alles anders zijn! Dat zijn de grote rode lijnen. We zijn inmiddels via Frankrijk, België, Nederland, Duitsland en Tsjechië in Polen aanbeland. Voor ons vertrek hadden we een landen-bezoeklijstje gemaakt, waar Polen al niet eens op stond, dus tot zover over onze voorbereiding... Maar onze allerlaatste klusdagen en onze allereerste week van reizen in onze very tiny camper heb ik met pen en papier opgeschreven, dus ik zal nu eerst mijn schrijfsels van deze dagen gaan opgraven en overtypen. (Waarom blijft mijn voorliefde voor pen en papier zo hardnekkig bestaan? Helemaal niet handig om over te typen.)
Het verlaten van Frankrijk
Na heel wat zwoegen en klussen kunnen we zeggen dat ons nieuwe rijdende huis voor 95% af is. Gereed genoeg om in te wonen en te reizen. Bloed, zweet en lachende tranen dat is kort samengevat het project ‘Rico’. Maar nu, nu kunnen we eindelijk weg en op weg en op naar avontuur.
Dinsdag 8 augustus 2017 – Bretagne, Frankrijk
Twee nachten slapen verder in onze Tiny Camper House. Zittend op een strand in het prachtige Bretagne. Mo (kat) en Pierre (mijn Fransman) liggen naast mij in ‘t zonnetje. Alhoewel naast.. Mo ligt half achter mijn rug verscholen, omdat er nogal een windje staat af en toe. Heel stoer heeft ze even hiervoor een strandwandeling met ons gemaakt. Eerst aan een tuigje met touw (reminder: kopen flexlijn) en even later vrij, want er zijn totaal geen andere mensen op dit mooie stukje strand. Mogelijk vanwege de wind? Of is er verderop in het kleine leuke dorpje iets te doen, waarvan wij niets weten?
Maakt ook niet uit, we zitten hier heerlijk in de zonnestralen, leunend tegen de rotsen en ik besluit mijn blog te schrijven. Genietend van het uitzicht met de donkere rotsen die in de blauwe zee verdwijnen, en het eeuwig voortdurende geluid van de golven. Later zal ik het overtypen (als ik stroom voor mijn oude laptop heb gevonden, het is overigens hoogtijd voor een nieuwe met een goede accu) (reminder: kopen laptop).
Wat er aan vooraf ging:
Donderdag 3 augustus 2017 – Lot, Frankrijk
Out of the blue: “Honey, do you think we can leave tomorrow, I want to.” Op dat moment waren we volop met afwerken bezig en was er nog niets ingepakt.. “Euhh.. No, I don't think so. Sorry.” Ik natuurlijk gelijk in de stress. Wat moet er allemaal gebeuren? Ik ga gelijk (hoe kan het ook anders met mijn verslaving) een lijstje maken. Als ‘alles’ erop staat schrikt mijn Fransman. “Oef, that’s much.” “Yes, I know.” Toch wordt er daarna gas gegeven en worden er vele kleine dingen afgewerkt en doorgestreept op mijn lijst. Blij dat ik eindelijk een overzicht heb van alle klussen leun ik achterover en zucht een keer. Wat een project, deze camperwoning bouwen. Op het internet lees je altijd mooie verhalen en zie je de meest prachtigste foto’s van campers en tiny houses, stiekem vraag ik me af hoe vaak deze mensen hebben gezucht tijdens het bouwen, of ligt het volledig aan mijn instelling? Zal toch niet zeker?
Vrijdag 4 augustus 2017 – Nog altijd in de Lot, Frankrijk
Ook deze dag (ik kon al niet slapen vanwege het opkomend-plots-vertrek) gaan we stevig door met dé lijst. De pest is dat terwijl we bezig zijn er stiekem steeds andere to do’s bijkomen. Dus besluit ik een onderscheid te maken in wat we écht moeten doen voor vertrek en welke klusjes we onderweg kunnen afronden (NB: die nu inmiddels allemaal gedaan zijn - not). Pierre gaat sneller werken, maar ook wat - we zullen het minder netjes noemen, waardoor er in mijn ogen weer meer wegwerkwerk is (liefde is.... zonder mopperen dingetjes opnieuw schilderen en ‘extra’ geboorde gaatjes dichtstoppen).
Dankzij oplettend bezoek komen we erachter dat wij wel een ventilatierooster in de zijdeur aan de buitenkant hebben gezet, maar dat we zijn vergeten om hiervoor een opening in het isolatiemateriaal binnen te maken. Oeps... Gestaag zien we wel vorderingen, maar vertrekken zit er niet in vandaag. Ok, laten we dan morgen – zaterdag – weggaan.
Zaterdag 5 augustus 2017 – Vertrek uit de Lot?
Opnieuw zijn we voor 8 uur op en bezig (waarbij ik er niet in geloof dat we het gaan redden vandaag, maar dat laat ik uiteraard niet blijken). Terwijl Pierre al zijn pijlen richt op het timmeren van een toilet/vuilnisbak-lade, begin ik aan het opruimen en sorteren van materialen, zodat we de gastvrije ouders van Pierre niet met onze rotzooi achterlaten. Af en toe komt er eens iemand van zijn familie poolshoogte nemen en vragen of we die dag zullen gaan vertrekken. Mijn vriendje blijft stug volhouden van ja. Tot aan 18 uur. Dan komen de woorden: “We should leave tomorrow.” Opgelucht en moe knik ik ja/oui/yes. Tot half tien werken we door en dan is het te donker geworden om verder te klussen. Morgen, ja, dan zal het toch echt gebeuren: ons vertrek!
Zondag 6 augustus 2017 – Inpakken en wegwezen
De ochtend begint om 9 uur, de druk is eraf, dus terug naar ons ‘normale’ ritme. Een broer zal vandaag overkomen vanuit Parijs, dus ergens is het leuk dat we er nog steeds zijn. Er wordt gevraagd of we mee zullen lunchen vandaag. Ja, dat zal wel lukken want onze Tiny Camper Woning moet ingepakt worden. Voor mijn gevoel blijven we maar inpakken en inpakken. Het is een hele puzzel om in deze 6m3 de meest logische en handigste indeling te verkrijgen. Er ontglippen mij meerdere zuchten, ondanks dat we een onwijs gave reis voor de boeg hebben. Ondertussen wordt de koelkast aangezet, zodat het vast kan koelen. Dit lijkt een simpele klus, ware het niet dat het niet lukt om de koelkast aan de praat te krijgen. Wat nu weer?!
Terwijl ik blijf pakken, klust Pierre samen met zijn vader aan de koelkast, en ze krijgen hem uiteindelijk aan de praat. Gelukkig! Na de allerlaatste spulletjes springen we snel onder een laatste echte douche, inmiddels is het tijd voor avondeten geworden. Of we mee willen eten? Ja hoor, waarom ook niet? Zo komt er het dat we met zo’n 20 mensen totaal aan een lange tafel buiten zitten te eten. Schalen vol lekkers en flessen wijn bezetten de tafelkleden. Super relaxed en gezellig om met deze typisch Franse avond onze tijd bij zijn ouders en familie af te sluiten. Om 22 uur is daar dan het moment dat iedereen ons uitzwaait. Zijn we echt vertrokken?! Ja, we zijn echt vertrokken met een brede glimlach kijken we elkaar aan. Onze reis is begonnen!
Maandag 7 augustus 2017 – Ergens in de Limoges, Frankrijk
-to be continued-
Nog heel even terug naar het hier en nu en in Polen, wees gerust, ik heb niet van elke dag een volledig lang verslag geschreven. De nieuwe laptop is inmiddels gekocht (was uiteraard iets mee mis) en de koelkast bleek uiteindelijk een groot probleem te zijn. Ook hebben we met een lege accu gestaan en was ons kooktoestel al bijna een brandveroorzaker. Maar samen vormen wij in het hier en nu een happy camper! <3
23-9-2017 We zijn inmiddels in... Polen!
Sinds begin augustus woon en reis ik, samen met mijn Franse vriendje en Mo de kat, in onze zelfgeknutselde camper. Ons huisje draagt de naam Rico (aangezien dit in het dashboard stond gegraveerd) en Rico is een Ford Transit vol met deuken en krassen. Maar het draait niet om uiterlijk, toch?! We hebben sindsdien al heel veel beleeft, waarvan ik jullie stukjes zal gaan vertellen. (Mo sprong - net precies voor het posten van dit bericht - een paar keer over mijn toetsenbord, dus als er ineens een extra letter staat ergens, don't blame me..) :)
Wat is nu precies de bedoeling?
Veel mensen weten niet wat de bedoeling en bestemming is van onze reis. En het mooie is, wijzelf eigenlijk ook niet. Low budget Oost-Europa bezoeken en wel zo lang mogelijk onderweg zijn. Zonder vaste woning, zonder werk, maar met een onbetaalbare vrijheid, want morgen kan alles anders zijn! Dat zijn de grote rode lijnen. We zijn inmiddels via Frankrijk, België, Nederland, Duitsland en Tsjechië in Polen aanbeland. Voor ons vertrek hadden we een landen-bezoeklijstje gemaakt, waar Polen al niet eens op stond, dus tot zover over onze voorbereiding... Maar onze allerlaatste klusdagen en onze allereerste week van reizen in onze very tiny camper heb ik met pen en papier opgeschreven, dus ik zal nu eerst mijn schrijfsels van deze dagen gaan opgraven en overtypen. (Waarom blijft mijn voorliefde voor pen en papier zo hardnekkig bestaan? Helemaal niet handig om over te typen.)
Het verlaten van Frankrijk
Na heel wat zwoegen en klussen kunnen we zeggen dat ons nieuwe rijdende huis voor 95% af is. Gereed genoeg om in te wonen en te reizen. Bloed, zweet en lachende tranen dat is kort samengevat het project ‘Rico’. Maar nu, nu kunnen we eindelijk weg en op weg en op naar avontuur.
Dinsdag 8 augustus 2017 – Bretagne, Frankrijk
Twee nachten slapen verder in onze Tiny Camper House. Zittend op een strand in het prachtige Bretagne. Mo (kat) en Pierre (mijn Fransman) liggen naast mij in ‘t zonnetje. Alhoewel naast.. Mo ligt half achter mijn rug verscholen, omdat er nogal een windje staat af en toe. Heel stoer heeft ze even hiervoor een strandwandeling met ons gemaakt. Eerst aan een tuigje met touw (reminder: kopen flexlijn) en even later vrij, want er zijn totaal geen andere mensen op dit mooie stukje strand. Mogelijk vanwege de wind? Of is er verderop in het kleine leuke dorpje iets te doen, waarvan wij niets weten?
Maakt ook niet uit, we zitten hier heerlijk in de zonnestralen, leunend tegen de rotsen en ik besluit mijn blog te schrijven. Genietend van het uitzicht met de donkere rotsen die in de blauwe zee verdwijnen, en het eeuwig voortdurende geluid van de golven. Later zal ik het overtypen (als ik stroom voor mijn oude laptop heb gevonden, het is overigens hoogtijd voor een nieuwe met een goede accu) (reminder: kopen laptop).
Wat er aan vooraf ging:
Donderdag 3 augustus 2017 – Lot, Frankrijk
Out of the blue: “Honey, do you think we can leave tomorrow, I want to.” Op dat moment waren we volop met afwerken bezig en was er nog niets ingepakt.. “Euhh.. No, I don't think so. Sorry.” Ik natuurlijk gelijk in de stress. Wat moet er allemaal gebeuren? Ik ga gelijk (hoe kan het ook anders met mijn verslaving) een lijstje maken. Als ‘alles’ erop staat schrikt mijn Fransman. “Oef, that’s much.” “Yes, I know.” Toch wordt er daarna gas gegeven en worden er vele kleine dingen afgewerkt en doorgestreept op mijn lijst. Blij dat ik eindelijk een overzicht heb van alle klussen leun ik achterover en zucht een keer. Wat een project, deze camperwoning bouwen. Op het internet lees je altijd mooie verhalen en zie je de meest prachtigste foto’s van campers en tiny houses, stiekem vraag ik me af hoe vaak deze mensen hebben gezucht tijdens het bouwen, of ligt het volledig aan mijn instelling? Zal toch niet zeker?
Vrijdag 4 augustus 2017 – Nog altijd in de Lot, Frankrijk
Ook deze dag (ik kon al niet slapen vanwege het opkomend-plots-vertrek) gaan we stevig door met dé lijst. De pest is dat terwijl we bezig zijn er stiekem steeds andere to do’s bijkomen. Dus besluit ik een onderscheid te maken in wat we écht moeten doen voor vertrek en welke klusjes we onderweg kunnen afronden (NB: die nu inmiddels allemaal gedaan zijn - not). Pierre gaat sneller werken, maar ook wat - we zullen het minder netjes noemen, waardoor er in mijn ogen weer meer wegwerkwerk is (liefde is.... zonder mopperen dingetjes opnieuw schilderen en ‘extra’ geboorde gaatjes dichtstoppen).
Dankzij oplettend bezoek komen we erachter dat wij wel een ventilatierooster in de zijdeur aan de buitenkant hebben gezet, maar dat we zijn vergeten om hiervoor een opening in het isolatiemateriaal binnen te maken. Oeps... Gestaag zien we wel vorderingen, maar vertrekken zit er niet in vandaag. Ok, laten we dan morgen – zaterdag – weggaan.
Zaterdag 5 augustus 2017 – Vertrek uit de Lot?
Opnieuw zijn we voor 8 uur op en bezig (waarbij ik er niet in geloof dat we het gaan redden vandaag, maar dat laat ik uiteraard niet blijken). Terwijl Pierre al zijn pijlen richt op het timmeren van een toilet/vuilnisbak-lade, begin ik aan het opruimen en sorteren van materialen, zodat we de gastvrije ouders van Pierre niet met onze rotzooi achterlaten. Af en toe komt er eens iemand van zijn familie poolshoogte nemen en vragen of we die dag zullen gaan vertrekken. Mijn vriendje blijft stug volhouden van ja. Tot aan 18 uur. Dan komen de woorden: “We should leave tomorrow.” Opgelucht en moe knik ik ja/oui/yes. Tot half tien werken we door en dan is het te donker geworden om verder te klussen. Morgen, ja, dan zal het toch echt gebeuren: ons vertrek!
Zondag 6 augustus 2017 – Inpakken en wegwezen
De ochtend begint om 9 uur, de druk is eraf, dus terug naar ons ‘normale’ ritme. Een broer zal vandaag overkomen vanuit Parijs, dus ergens is het leuk dat we er nog steeds zijn. Er wordt gevraagd of we mee zullen lunchen vandaag. Ja, dat zal wel lukken want onze Tiny Camper Woning moet ingepakt worden. Voor mijn gevoel blijven we maar inpakken en inpakken. Het is een hele puzzel om in deze 6m3 de meest logische en handigste indeling te verkrijgen. Er ontglippen mij meerdere zuchten, ondanks dat we een onwijs gave reis voor de boeg hebben. Ondertussen wordt de koelkast aangezet, zodat het vast kan koelen. Dit lijkt een simpele klus, ware het niet dat het niet lukt om de koelkast aan de praat te krijgen. Wat nu weer?!
Terwijl ik blijf pakken, klust Pierre samen met zijn vader aan de koelkast, en ze krijgen hem uiteindelijk aan de praat. Gelukkig! Na de allerlaatste spulletjes springen we snel onder een laatste echte douche, inmiddels is het tijd voor avondeten geworden. Of we mee willen eten? Ja hoor, waarom ook niet? Zo komt er het dat we met zo’n 20 mensen totaal aan een lange tafel buiten zitten te eten. Schalen vol lekkers en flessen wijn bezetten de tafelkleden. Super relaxed en gezellig om met deze typisch Franse avond onze tijd bij zijn ouders en familie af te sluiten. Om 22 uur is daar dan het moment dat iedereen ons uitzwaait. Zijn we echt vertrokken?! Ja, we zijn echt vertrokken met een brede glimlach kijken we elkaar aan. Onze reis is begonnen!
Maandag 7 augustus 2017 – Ergens in de Limoges, Frankrijk
-to be continued-
Nog heel even terug naar het hier en nu en in Polen, wees gerust, ik heb niet van elke dag een volledig lang verslag geschreven. De nieuwe laptop is inmiddels gekocht (was uiteraard iets mee mis) en de koelkast bleek uiteindelijk een groot probleem te zijn. Ook hebben we met een lege accu gestaan en was ons kooktoestel al bijna een brandveroorzaker. Maar samen vormen wij in het hier en nu een happy camper! <3
RSS-feed
