Mijn vader zou een hartverzakking krijgen van deze titel, maar gelukkig heeft hij geen computer (mensen zonder internet bestaan nog, mensen). Afgelopen week heb ik een paar dagen tijd doorgebracht in het verleden en tussen de spinnenwebben bij mijn ouders (van deze zin zou mijn altijd-nette moeder een hartverzakking krijgen, maar zoals gezegd hebben mijn ouders geen internet). (NB aan alle familie die dit leest: Ssstt!). Maar goed, daar tussen de grijze spinnenwebben en vele spullen op de rommelige achterzolder kreeg ik ineens een idee...!
Misschien moet ik het eerst even toelichten. Mijn ouders hadden vroeger een bakkerij, welke daarvoor van mijn opa was. Mijn grootvader (welke ik nooit gekend heb) is destijds in 1928 in het dorp begonnen als bakker en kruidenier. En nog altijd wonen mijn ouders bij de bakkerij en het huis wat mijn opa in 1940 heeft laten bouwen (in de oorlog was deze woning met voor-toen-hypermoderne bakkerij klaar). Op de achterzolder (wat van oorsprong de meelzolder was) waar ik over sprak staan nog vele restanten van deze bakkersfamilie. Samen met mijn vader (in tijd die voorheen hij of ik nooit had) heb ik alles nagelopen, uitgezocht en netjes neergezet. Mijn moeder noemde de ruimte nadien 'een balzaal', dus er is aardig wat werk verzet (letterlijk verzet, want weggooien is geen optie, haha). We hebben alle hoeken en gaten leeg gehad, totdat ik zelfs, via een oud luik onder de krakende vloer bovenop de oude houtovens zat. Daar lag overigens niets meer, behalve een roestig schepje. Maar die moest van mijn paps blijven liggen, want deze werd daar door opa gebruikt voor de ovens. De verder helemaal dicht getimmerde plek waar ik was beland, bovenop de ovens, was de plek waar in het verleden manden vol appels en ook peren werden gelegd om te drogen. Boeren vanuit de hele regio kwamen dit drogen bij de bakker vragen. Voor een appel en een ei werd dit extra werk door mijn grootvader gedaan. ('Service' zouden wij tegenwoordig zeggen, maar ik denk dat weinig bedrijven dit soort service onbetaald zouden doen). Als het fruit gedroogd was ging mijn vader het als kind soms thuisbezorgen in de hoop er een stuiver mee te verdienen. Volgens mijn moeder hadden ze er "een konte met werk an". Haha, prachtig deze oude verhalen!
Tijdens het uitzoeken kwamen we allerlei zaken tegen die naar mijn mening zo naar een museum kunnen. Geen waardevolle spullen, maar wel bijvoorbeeld oude verpakkingen en vakbladen. Ik herinner mij van vroeger een bezoek aan het bakkerijmuseum in Hattem, waarbij ik steeds riep: "Hé pap, dat gebruik jij ook." Mijn vader is wat je noemt een echte ambachtsman, zo één waarvan er nog maar weinig bestaan, jammer genoeg. En terwijl ik alles netjes aan het bekijken was, waarbij mijn vader vaak een mooi verhaal kon vertellen, ontstond bij mij het idee om een pop-up museum te openen. Een tijdelijk bakkerijmuseum! Waarom niet? (Ik kan natuurlijk wel 1000 redenen bedenken om het niet te doen, maar het is wel leuk om als idee te hebben, toch?) Dus ja... wie weet... (Een vriendin appte als reactie: 'Weer een plan..' Ja, misschien heeft ze wel gelijk. Te veel plannen en ideeën. Maar goed, de oude (oorlogs)verhalen en de tijd met mijn op-leeftijd-zijnde vader pakt niemand mij meer af. ;)
En vandaag terug naar Glimlach Eve en bestellingen maken. En tussen alle bedrijven door opnieuw vacatures zoeken, want ja... Leuk al die ideeën en leven naar zoals jij het wil, met alle daarbij behorende quotes, maar dit zet geen brood op de plank! Hebben jullie trouwens mijn verhaal al gelezen door Studio Leev? Wat superleuk om een interview zo terug te zien: linknaarhetgeschrevenstuk. En oh, ik vergeet het grote nieuws helemaal te vertellen: mijn blauwe parkiet heeft ein-de-lijk haar autoreclame gekregen. Net echt! Weer een stapje vooruit. :)
Ik blijf het lastig vinden om overal een balans in te vinden, dus ik heb weer een planstop ingelast. Enkel spontane dingen, geen agenda afspraken meer. Kijken hoelang ik het dit keer volhoud... :D
Misschien moet ik het eerst even toelichten. Mijn ouders hadden vroeger een bakkerij, welke daarvoor van mijn opa was. Mijn grootvader (welke ik nooit gekend heb) is destijds in 1928 in het dorp begonnen als bakker en kruidenier. En nog altijd wonen mijn ouders bij de bakkerij en het huis wat mijn opa in 1940 heeft laten bouwen (in de oorlog was deze woning met voor-toen-hypermoderne bakkerij klaar). Op de achterzolder (wat van oorsprong de meelzolder was) waar ik over sprak staan nog vele restanten van deze bakkersfamilie. Samen met mijn vader (in tijd die voorheen hij of ik nooit had) heb ik alles nagelopen, uitgezocht en netjes neergezet. Mijn moeder noemde de ruimte nadien 'een balzaal', dus er is aardig wat werk verzet (letterlijk verzet, want weggooien is geen optie, haha). We hebben alle hoeken en gaten leeg gehad, totdat ik zelfs, via een oud luik onder de krakende vloer bovenop de oude houtovens zat. Daar lag overigens niets meer, behalve een roestig schepje. Maar die moest van mijn paps blijven liggen, want deze werd daar door opa gebruikt voor de ovens. De verder helemaal dicht getimmerde plek waar ik was beland, bovenop de ovens, was de plek waar in het verleden manden vol appels en ook peren werden gelegd om te drogen. Boeren vanuit de hele regio kwamen dit drogen bij de bakker vragen. Voor een appel en een ei werd dit extra werk door mijn grootvader gedaan. ('Service' zouden wij tegenwoordig zeggen, maar ik denk dat weinig bedrijven dit soort service onbetaald zouden doen). Als het fruit gedroogd was ging mijn vader het als kind soms thuisbezorgen in de hoop er een stuiver mee te verdienen. Volgens mijn moeder hadden ze er "een konte met werk an". Haha, prachtig deze oude verhalen!
Tijdens het uitzoeken kwamen we allerlei zaken tegen die naar mijn mening zo naar een museum kunnen. Geen waardevolle spullen, maar wel bijvoorbeeld oude verpakkingen en vakbladen. Ik herinner mij van vroeger een bezoek aan het bakkerijmuseum in Hattem, waarbij ik steeds riep: "Hé pap, dat gebruik jij ook." Mijn vader is wat je noemt een echte ambachtsman, zo één waarvan er nog maar weinig bestaan, jammer genoeg. En terwijl ik alles netjes aan het bekijken was, waarbij mijn vader vaak een mooi verhaal kon vertellen, ontstond bij mij het idee om een pop-up museum te openen. Een tijdelijk bakkerijmuseum! Waarom niet? (Ik kan natuurlijk wel 1000 redenen bedenken om het niet te doen, maar het is wel leuk om als idee te hebben, toch?) Dus ja... wie weet... (Een vriendin appte als reactie: 'Weer een plan..' Ja, misschien heeft ze wel gelijk. Te veel plannen en ideeën. Maar goed, de oude (oorlogs)verhalen en de tijd met mijn op-leeftijd-zijnde vader pakt niemand mij meer af. ;)
En vandaag terug naar Glimlach Eve en bestellingen maken. En tussen alle bedrijven door opnieuw vacatures zoeken, want ja... Leuk al die ideeën en leven naar zoals jij het wil, met alle daarbij behorende quotes, maar dit zet geen brood op de plank! Hebben jullie trouwens mijn verhaal al gelezen door Studio Leev? Wat superleuk om een interview zo terug te zien: linknaarhetgeschrevenstuk. En oh, ik vergeet het grote nieuws helemaal te vertellen: mijn blauwe parkiet heeft ein-de-lijk haar autoreclame gekregen. Net echt! Weer een stapje vooruit. :)
Ik blijf het lastig vinden om overal een balans in te vinden, dus ik heb weer een planstop ingelast. Enkel spontane dingen, geen agenda afspraken meer. Kijken hoelang ik het dit keer volhoud... :D
RSS-feed
