Vanochtend gaf ik mijn business coach een hand en vertrok met de lachende woorden: "Wordt vervolgd. Het verhaal over mijn leven wordt vervolgd!" Net thuisgekomen voeg ik nu gelijk daad bij woord en begin ik aan mijn blog. (Welke eigenlijk al een week te laat is, gezien ik soort van altijd op maandag post.. Toch heb ik ergens een geldig excuus want vorige week was het 2de Pinksterdag, lees = een vrije dag, en voor het eerst sinds tijden heb ik een dag niets aan Glimlach Eve gedaan...) (Wat overigens door een hele leuke spontane reden kwam, ik had namelijk afgesproken met een tof manspersoon die net 6 weken in Frankrijk had verbleven. En toeval bestaat niet hè!)
(Alles wat ik tussen haakjes schrijf is ondergeschikt aan het onderwerp van mijn verhaal, maar heeft wel een plek in mijn leven, en ik wil altijd alles vertellen.. Of heeft dit weer te maken met het niet kunnen kiezen vraag ik me af?)
De dagen na 2de Pinksterdag schoten er allerlei onderwerpen door mijn denkende hoofd over mijn warrige leven (en dus indirect aan mijn blog) en uiteindelijk ben ik nu een week later pas aan het typen. Zucht... Waarom gaat de tijd toch zo snel voorbij? Levensvraagstukken blijven in mijn hoofd tollen en Frankrijk blijft lonken... Geld blijft een zorgenkindje en ondertussen krijgt elke dag automatisch zijn eigen verhaal, welke ik zal proberen voor jullie samen te vatten in dit schrijfsel.
Alleen vanochtend al gebeuren er dingen die je niet van te voren weet, zo tagt iemand mij in een Facebook bericht over iemand die zijn baan opzegt en de wereld rond gaat met camper én met zijn kat. Fan-tas-tisch! Dit zet mij opnieuw weer aan het denken over mijn huis hier in Nederland en 'de kramp' (niet mijn uitdrukking maar die van mijn business coach) waar we hier in leven. Als jij in deze kramp je weg hebt gevonden, dan is er helemaal niets mis mee. Maar als je net als ik rust, ruimte & vrijheid mist dan kan je errrug veel last hebben van deze krampachtigheid. En op deze momenten vind ik het leven bizar ingewikkeld.
Meer en meer mensen neigen naar duurzame producten, verantwoorde keuzes, ontspullen, onthaasten en wat al niet meer (of eigenlijk juist minder). Er wordt zoveel over geschreven, geadverteerd, geblogd (sorry voor mijn extra letter-samen-rapingen hierin), dat ik soms echt niet meer weet waar ik nu goed aan doe. En dat terwijl ik niet veel geld nodig heb, niet veeleisend ben, maar wel graag met een opgewekt hoofd & ziel, en vrij & blij door het leven wil gaan. Mijn blik valt op mijn agenda, waar ik de tekst: 'Blijf Buiten Box!' heb opgeschreven. Tja...
Laten we beginnen met dromen:
Mijn droom: in een oud klein knus huisje in Frankrijk wonen, net genoeg geld verdienen om in vrijheid kunnen leven, het liefst met Glimlach Eve verrassingen & met inspirerend schrijven. Wat zou dat gaaf zijn. Powernap - opties die ik toe wil voegen aan deze droom: een bij-mij-passende (mooie) man en op het nippertje kan er dan wellicht nog een gezinnetje bij gedroomd worden. (Mocht dit niet gebeuren neem ik genoegen met een leuk olijk bastaard hondje uit een slipnestje). ;)
Mensen, we leven nu! Niet volgend jaar! Nu! Mijn vader zei laatst: "Elke dag is je leven in gevaar." Als in: elke dag kan je laatste zijn. Ik kreeg een boek te leen: 'Nog 100 gelukkige dagen'. Als in: wat als je nog 100 dagen te leven had? Met andere woorden van alle kanten horen we het. We leven nu en 1 ding is zeker: dood gaan we allemaal.
Hoe ga je dan dit leven inrichten? Ik weet het niet, en ik kan ook niet ver vooruit kijken. Maar wat ik wel wil is: genieten, inzien dat elke dag een mooi verhaal op zich is. Ik maak me geen zorgen over het einde, misschien is het leven wat hierna komt wel vele malen mooier! Niemand kan het jou of mij vertellen. Wie of wat ook anders beweerd. Doe in hemelsnaam dingen waarvan je hart van op hol slaat. Pas dan ervaar je wat leven is. Niet door het lezen van quotes, niet door het lezen van andermans levensverhalen, maar door zelf te voelen. Jarenlang stond ik ver weg van mijn gevoel, tuurlijk had ik een goed - tamelijk - stabiel leven en ook af en aan heel veel lol. En toch is het nu een wereld van verschil. Na een tijdje op de bodem van een put te hebben gezeten, waar iedereen weleens zit (langer of korter), sta ik weer open voor het leven. Kom maar op!
In september mag ik terug naar het huis in Frankrijk, zal ik het doen.........?? Nieuwe verhalen, nieuwe avonturen, en het huis heeft 16 bedden, wie wil een paar nachtjes komen logeren? Word mijn S.O.S. Super Ongewone Sponsor van mijn blog, blijf meelezen en maak jouw eigen korte verhaal in Frankrijk als je als S.O.S. op bezoek komt. Hoe koel is dat? :D Of zal ik daar al mijn verrassingen maken en het dan in Nederland weer gaan verkopen? Niemand weet hoe een balletje rolt.. Het balletje rolt alle kanten op in mijn hoofd op en neer & heen en weer, inclusief spetterende salto's.
Haha, bovenstaande blog heb ik in minder dan een half uur geschreven en komt zo uit mijn vingers rollen. Als de SOS overkomt als een reclamestunt, dan vergeet het gelijk weer want zo is het niet bedoeld. Ik probeer gewoonweg kansen te creëren om dromen te durven doen. Maar die beren... die beren... Voor nu: tot het volgende schrijfsel, want ik heb nog lang niet alles opgeschreven wat ik wilde schrijven. - Wordt vervolgd - life is out there -
RSS-feed
